Schuldgevoel als kind naar ouders
Goedenavond,
Ik ben nieuw op dit forum en ik heb geen flauw idee of ik op de goede plek ben beland, maar naar aanleiding van gevoelens waar ik mee kamp kwam ik dit forum tegen via Google. Ik ben ook geen ouder, maar ik ben benieuwd hoe jullie hier vanuit jullie ouderlijk perspectief naar kijken.
Ik heb altijd een erg goede band gehad met mijn ouders. Op mijn negentiende ben ik uit huis gegaan omdat ik een studie wilde volgen die alleen op 1,5 uur rijden afstand gevolgd kon worden. Ik ben op kamers gaan wonen en heb na mijn afstuderen een woning gekocht in deze stad.
Ik probeer eens in de 1 á 2 maanden bij mijn ouders langs te gaan en blijf daar dan logeren, wat zij erg leuk vinden. Maar, de laatste tijd voel ik mij erg schuldig wanneer ik weer weg ga. Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat ik ze ouder zie worden.
Inmiddels woon ik samen en probeer ik zwanger te worden, maar ik merk dat dit mijn schuldgevoelens enkel versterkt. Want: mijn leven is dan echt officieel hier. Mijn kinderen zullen hier opgroeien en naar school gaan en ik zal het druk genoeg gaan hebben met mijn eigen gezin. Dit zorgt voor de realisatie dat ik niet meer bij mijn ouders zal logeren en dat ik er niet makkelijk voor hen kan zijn als zij hulpbehoevender worden.
Hoe kijken jullie hiernaar? Zijn dit herkenbare gevoelens?
NB: mijn ouders hebben altijd benadrukt dat ze mij al het geluk gunnen en dat ze het alleen maar fijn vinden dat ik het hier zo naar mijn zin heb.
MRI schreef op 22-04-2024 om 13:58:
[..]
Ja dat is waar en ik zou het ook niemand euvel duiden als ze dat niet opbrengen. Ik kon het niet opbrengen iemand die verder geen familie had in haar sop te laten gaar koken op haar negentigste.
Maar toen was je zelf al minstens 60, neem ik aan. Heb je dan vanaf je 25e je hele leven hier op voorbereid?
Ysenda schreef op 22-04-2024 om 14:31:
[..]
Maar naar elkaar omkijken hoef je niet perse familie voor te zijn toch?
Ik heb een oudere buurvrouw en daar doe ik dus die kleine dingen zoals iemand anders die weer voor mijn moeder deed toen ze nog op zichzelf woonde.
Wij hadden toevallig dit weekend een dag een vrouw van achterin de 90 mee op stap. Thuis opgehaald, weer thuisgebracht. Tijdens de dag waren er altijd mensen die haar hielpen, net zoals daar andere oudere of minder mobiele mensen even een handje kregen als dat nodig was.
Mensen doen zeker nog wel wat voor ouderen. Alleen de vanzelfsprekendheid die er ooit was, de verplichting en verwachting dat je kind (of een willekeurige jongere) wel iets ging doen ook al was je nog zo'n naar persoon, die is (gelukkig) verdwenen. Je moet nu ook zelf investeren.
Ik zorg al voor mijn ouders (nog niet heel erg nodig al zijn ze bijna 90, ze hebben elkaar nog) en bekommer me ook om onze bejaarde buurvrouw. Maar ik heb in mijn keuzes in mijn leven geen seconde rekening gehouden met het feit dat ik misschien ooit zou moeten gaan mantelzorgen en ik zou ook niet willen dat mijn kinderen dat deden. Als het nodig is, is het nog vroeg genoeg. En ik blijf erbij dat het verstandig is om zelf al ruim op tijd na te gaan denken hoe je als je oud wordt eventuele zorgbehoefte en eisen aan huisvesting gaat vormgeven. Daar hoef je niet mee te wachten tot het urgent wordt.
Gingergirl schreef op 22-04-2024 om 14:55:
[..]
Iedereen mag daar uiteraard zijn eigen mening en gevoel in hebben.
Ik vind het wel jammer om te lezen dat jij de keuzes die anderen maken zo in het negatieve trekt; mensen die andere keuzes maken denken er lang niet altijd " makkelijk " over in de trant " ze zoeken het maar uit", dat is hoe jij het vertaalt.
En de zorgzaamheid verdwijnt niet uit de maatschappij maar is wel anders ingericht; vroeger gingen ouderen veelal naar een bejaardenhuis, vroeger waren veel vrouwen huisvrouw en hadden tijd om te mantelzorgen voor hun ouders en vrijgezelle ome Kees. Nu werken beiden en is er veel minder vanzelfsprekend qua tijd etc. Dat de zorg is uitgekleed werkt niet mee maar dat maakt het niet ineens meer de verantwoordelijkheid van de kinderen. Zorg kun je ook krijgen van vrienden, kennissen, andere familieleden etc.
De keuze van de een om bv wel te mantelzorgen voor moeder van 90 is niet beter dan de keuze van de ander om dat niet te doen.
In die zin neem ik het mijn ouders (vader) best wel kwalijk dat ze niks doen aan het onderhouden van familiebanden en vriendschappen. Ik ben geneigd te denken - op basis van mijn eigen ervaringen - dat je daar zelf ook een verantwoordelijkheid in hebt. Wil je dat er naar je omgekeken wordt, doe dan zelf ook een beetje sociaal. Vader heeft met bijna iedereen in de familie ruzie gemaakt en ze zijn meermaals verhuisd in mijn jeugd, maar hebben nooit een poging gedaan om mensen te leren kennen in hun woonplaats. In de huidige woonplaats waar ze alweer ruim 25 jaar wonen kennen ze helemaal niemand, behalve een enkele buur van het gedag zeggen. Nooit bij een vereniging gegaan, mijn moeder deed vrijwilligerswerk maar dat vond mijn vader niet leuk. Het is enorm beklemmend dat mijn gezin ongeveer het enige sociale contact is dat ze hebben. En dat contact gaat ook nog eens niet van harte.
ik vind dat een hele goede, als je niet voor je eigen ouders wil of kan zorgen dan doe je het voor een andere oudere. Ik help ook mijn oude zieke buurvrouw met boodschappen en huishouden. Mijn ouders wonen helaas te ver weg maar zijn gelukkig nog gezond, pas in de 60. Mijn buurvrouw heeft een dochter van 43 om de hoek maar die komt nooit langs en neemt niet de telefoon op. Zo komt alles weer wat in evenwicht. Ieder zijn karma onder controle.
elledoris schreef op 21-04-2024 om 19:29:
Ik denk dat je ouders blij mogen zijn met jou! Ik heb een kind heel dichtbij wonen, als ik die 1 X in de 2 maanden een uurtje zie mag ik blij zijn🤷
Zo’n schoonouder heb ik ook. Als er contact is begint het gesprek eerst met de mededeling dat we er al een tijd niet geweest zijn.
Leuke binnenkomer, nog voordat je dan contact hebt sta je liefst meteen alweer buiten.
Ik zeg niet dat jij zo bent, maar kijk daar mee uit.
Gelebloem schreef op 22-04-2024 om 14:52:
[..]
@Ysenda, dat lijkt me een heftige weg voor jou. Mijn ouders hadden ook beiden serieuze mentale problemen. Toch had ik gewild dat ik wat meer afstand had genomen en meer aan mijn eigen leven was gaan bouwen. Soms is het echt water naar de zee dragen.
Dat valt mee, want ons gezin was sowieso anders met een gehandicapte sibling. Maar dat mijn moeder autisme heeft werd pas duidelijk na 3 opnames bij GGZ en ruim na het overlijden van mijn sibling. Toen vielen er wel veel kwartjes op hun plek idd.
Maar door advies van hier heb ik altijd eerst mijzelf en mijn gezin voorop gesteld ipv alles te doen. De afstand (1,5 uur auto enkele reis) helpt ook mee om dat te bewaken.
Maar dat wil niet zeggen dat je dan niet voor iemand anders in je buurt ook kan zorgen, even dat handje bij steken, hoef je niet eens bejaard voor te zijn, burenhulp is gewoon een smeermiddel voor de samenleving.
MRI schreef op 22-04-2024 om 12:10:
[..]
Ja precies dat zie ik zoveel om me heen: broers en zussen die het aan die ene zus overlaten om voor ouders te zorgen. En dan zeggen 'nou dan doe je het toch ook niet? Dat doe je zelf hoor". En dan word ik best wat verdrietig. Het wordt allemaal zo hard, en egocentrisch. Nee je bent je ouders niks verplicht maar joh, een oud mensje dat 95 % van de tijd alleen zit en in die 5 % alleen maar mensen ziet die ervoor betaald worden. Wil je dat nou voor je moeder of vader? Zou je dat voor jezelf willen?
Ik heb vooral medelijden met dat kind dat zijn/leven lijdt (bewust met lange ij) zoals dat past binnen de zorg voor ouder.
We leven al lang niet meer in een tijd dat mensen kinderen krijgen als oudedagvoorziening.
Mensen praten elkaar dat aan. Jij hebt gezorgd, en dus moet die ander dat ook doen.
Ik heb voor mijn schoonmoeder en mijn ouders gemantel zorgd we woonden op een uur rijden en mijn kinderen waren toen nog best jong. Het was best zwaar om te doen en wij hadden nog het geluk dat we het niet alleen hoefden te doen.
Ik hoop dat ik het zo kan regelen dat onze kinderen niet zoveel hoeven te doen. We hebben bv al geld apart staan om hulp in te kopen. Maarja die hulp moet er dan wel zijn.
Het is vaak niet zo dat je van de ene op de andere dag aan het mantelzorgen bent het begint met iets kleins. Als je toch komt kan je dan .......en geleidelijk aan wordt er vaker en voor meer zaken een beroep op je gedaan. Je ouder gaat naar het ziekenhuis en je merkt dat ze niet goed weten wat er gezegd is dus de volgende keer gaat er toch maar iemand mee.
Ik heb wel met ouders en schoonouders altijd een goede warme band gehad en ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om ze niet te helpen. Ook al ging het soms ten koste van ons eigen leven.
Het lijkt mij ook heel moeilijk als je een prima band hebt om niets voor je ouders te doen als de tijd daar is.
Ik denk dat heel veel situaties waar dit soort dingen misgaan stuklopen op onuitgesproken verwachtingen en onhandige/ontbrekende/omslachtige communicatie.
Je kinderen zijn zelfstandige, volwassen individuen. Die kunnen hun eigen leven inrichten op een plek waar ze zelf willen. Soms is de afstand altijd groot omdat de ouders van beide partners nogal ver uit elkaar wonen.
Ik zou zelf nooit verhuizen om te gaan mantelzorgen. De periode waarin dat nodig is, is vaak betrekkelijk kort.
Ik vind niet dat je van je kinderen kunt verwachten dat ze in de buurt blijven wonen en op afroep van alles voor je doen en regelen.
Met meer kinderen kun je inderdaad de zorg verdelen, maar vaak zie je wel dat één iemand de kar trekt. Bij de ouders van mijn moeder was dat een tante van mij. Die regelde alles en ging altijd mee naar afspraken en deed de boodschappen, maar omdat ze alles regelde wist de rest ook niet altijd wanneer afspraken waren. Als je er hulp bij nodig hebt, kun je natuurlijk ook een ander vragen om eens mee te gaan (alle kinderen woonden in de buurt).
Ik ken ook een voorbeeld van een oudere man waarvan twee van de drie kinderen in het buitenland woonde. En een neef van mijn vader van wie twee kinderen begeleid wonen en de ander in China woont.
Dus meer kinderen krijgen is niet altijd een garantie.
De zus van mijn vader is op haar 18e naar de andere kant van het land verhuisd en heeft geen man en kinderen (bewust). Zij heeft wel altijd gespaard om zorg in te kopen omdat ze zich realiseert dat al haar familie op 2 uur rijden woont. Wel overweegt ze om eventueel dichterbij te komen wonen. Maar goed, haar broers zijn een aantal jaar ouder dan zij.
Mijn dochter mag haar leven invullen waar en hoe ze zelf wil. Ik hoop dat onze band goed blijft en dat ik niet zo'n moeilijk oud mens wordt.
Ik vind het wel verdrietig voor haar dat ze onze aftakeling en overlijden uiteindelijk alleen zal moeten dragen. Mijn man en ik kunnen dat met onze zussen delen. Mijn neefjes en nichtjes kunnen het t.z.t. met elkaar delen. Natuurlijk zal ze contacten hebben, maar dat zijn geen mensen van wie het ook de ouders betreft en dat maakt het in mijn beleving toch echt anders.
MRI schreef op 22-04-2024 om 13:51:
[..]
Ja snap ik en wil ik ook voor mijn kind. En zelf zou ik willen dat ik zo, plop, gezond dood ga zodat mijn kind geen enkel moment voor mij hoeft te zorgen. Geen verplichting van mijn kant en dat ook zo gecommuniceerd, waarbij ik het antwoord kreeg, dat hij dat weet maar dat zorg kunnen ontvangen ook een kunst is.
Maar ik mag ook mijn gevoel uiten over dat ik er verdrietig van word dat mensen er heel makkelijk in staan terwijl ik zoveel eenzaamheid onder ouderen zie. Ik word er verdrietig van, de zorgzaamheid die uit de maatschappij verdwijnt.
En ja dat gevoel heb ik en iedereen die het gevoel heeft 'ze zoeken het maar uit, ze moeten het zelf regelen' mag dat ook hebben. En daar is eigenlijk niet zozeer over te discussieren. Ieder richt haar leven in zoals zij het goed dunkt.
Ja, weet je wat het is. Aan alle kanten komt er oordeel en commentaar. Ik kan minder werken en mantelzorgen voor mijn moeder, dan ben jij blij. Dan is iedereen die vindt dat juffen en meesters ‘gewoon’ wat meer moeten werken niet zo blij. Ik kan ook meer werken, dan zijn zij blij, maar ben jij minder blij.
Even een praktisch, alledaags dilemma waar toch echt gewoon iemand best maatschappelijke keuzes maakt, maar wat je ook doet, er een helft is die keihard commentaar heeft op je.
Mevrouw75 schreef op 23-04-2024 om 07:43:
[..]
Ja, weet je wat het is. Aan alle kanten komt er oordeel en commentaar. Ik kan minder werken en mantelzorgen voor mijn moeder, dan ben jij blij. Dan is iedereen die vindt dat juffen en meesters ‘gewoon’ wat meer moeten werken niet zo blij. Ik kan ook meer werken, dan zijn zij blij, maar ben jij minder blij.
Even een praktisch, alledaags dilemma waar toch echt gewoon iemand best maatschappelijke keuzes maakt, maar wat je ook doet, er een helft is die keihard commentaar heeft op je.t
nee hoor ik ben niet blij als jij per se moet mantelzorgen. Ik ben blij als mensen naar elkaar omkijken. En beseffen dat veel oude mensen stik eenzaam zijn.
MRI schreef op 23-04-2024 om 10:12:
[..]
nee hoor ik ben niet blij als jij per se moet mantelzorgen. Ik ben blij als mensen naar elkaar omkijken. En beseffen dat veel oude mensen stik eenzaam zijn.
Ik denk dat veel mensen zich dat bestwel realiseren maar tegen de grenzen van wat mogelijk is oplopen.
Gelebloem schreef op 23-04-2024 om 10:49:
[..]
Ik denk dat veel mensen zich dat bestwel realiseren maar tegen de grenzen van wat mogelijk is oplopen.
Ik denk dat de bemiddelingsweg, het in contact komen, weten wie wat nodig heeft, hulp durven vragen en aanbieden het daarop stremt. Wie heeft nou geen tijd om een uurtje per week een oudere te helpen met een boodschap, een praatje, een afwasje doen etc.
Moederkareltje schreef op 23-04-2024 om 11:21:
[..]
Ik denk dat de bemiddelingsweg, het in contact komen, weten wie wat nodig heeft, hulp durven vragen en aanbieden het daarop stremt. Wie heeft nou geen tijd om een uurtje per week een oudere te helpen met een boodschap, een praatje, een afwasje doen etc.
Dat denk ik ook, en ik help ook waar nodig in mijn omgeving en dat komt onder andere omdat het hier heel zichtbaar is. Bij mij in de buurt is zo'n punt waar mensen die hulp zoeken, en mensen die het aanbieden met elkaar in contact komen via een messageboard, dat werkt erg goed, en het maakt het erg laagdrempelig om iemand met iets te helpen.