Schuldgevoel als kind naar ouders
Goedenavond,
Ik ben nieuw op dit forum en ik heb geen flauw idee of ik op de goede plek ben beland, maar naar aanleiding van gevoelens waar ik mee kamp kwam ik dit forum tegen via Google. Ik ben ook geen ouder, maar ik ben benieuwd hoe jullie hier vanuit jullie ouderlijk perspectief naar kijken.
Ik heb altijd een erg goede band gehad met mijn ouders. Op mijn negentiende ben ik uit huis gegaan omdat ik een studie wilde volgen die alleen op 1,5 uur rijden afstand gevolgd kon worden. Ik ben op kamers gaan wonen en heb na mijn afstuderen een woning gekocht in deze stad.
Ik probeer eens in de 1 á 2 maanden bij mijn ouders langs te gaan en blijf daar dan logeren, wat zij erg leuk vinden. Maar, de laatste tijd voel ik mij erg schuldig wanneer ik weer weg ga. Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat ik ze ouder zie worden.
Inmiddels woon ik samen en probeer ik zwanger te worden, maar ik merk dat dit mijn schuldgevoelens enkel versterkt. Want: mijn leven is dan echt officieel hier. Mijn kinderen zullen hier opgroeien en naar school gaan en ik zal het druk genoeg gaan hebben met mijn eigen gezin. Dit zorgt voor de realisatie dat ik niet meer bij mijn ouders zal logeren en dat ik er niet makkelijk voor hen kan zijn als zij hulpbehoevender worden.
Hoe kijken jullie hiernaar? Zijn dit herkenbare gevoelens?
NB: mijn ouders hebben altijd benadrukt dat ze mij al het geluk gunnen en dat ze het alleen maar fijn vinden dat ik het hier zo naar mijn zin heb.
Gelebloem schreef op 23-04-2024 om 10:49:
[..]
Ik denk dat veel mensen zich dat bestwel realiseren maar tegen de grenzen van wat mogelijk is oplopen.
Ja dat snap ik ook hoor. De afgelopen 20-40 jaar is de zorg voor ouderen systematisch afgebouwd terwijl de traditionele mantelzorgers (dochters en schoondochters) volledig moesten gaan werken. En de prijs is leed bij de zwaksten (ouderen) en veel te grote druk bij de mensen die meestal de aangewezen mantelzorgers waren (vrouwen).
(Ook in dit draadje is er weer geen enkele man te bekennen. Blijkbaar speelt het probleem voor hen niet zo)
Het laatste wat ik wil is mensen die al onder druk staan een schuldgevoel bezorgen. Ik vind het ook belachelijk hoe al de fysieke zorg voor ouderen is afgebouwd. Ideaal zou zijn als er voorzieningen zouden zijn voor het fysieke welzijn voor ouderen te waarborgen en dat buren, familie en kennissen zich kunnen bekommeren om het mentale en emotionele welzijn van de oudere.
Het is eigenlijk een maatschappelijk probleem dat totaal niet op de agenda staat.
Laat onverlet dat ik het lastig vind als mensen het aan die ene zus overlaten om alles op te knappen. Of dat de zorg voor dat welzijn van die oudere op geen enkele manier een overweging is.
Maar goed, bij TO is dat dus totaal niet het geval. En het lijkt er op dat het draadje nu alleen maar gaat over wat ik opwierp en dat wil ik niet. Dus ik laat het hierbij. Zorg goed voor jezelf en elkaar, op een manier die jezelf ook recht doet.
MRI schreef op 23-04-2024 om 10:12:
[..]
nee hoor ik ben niet blij als jij per se moet mantelzorgen. Ik ben blij als mensen naar elkaar omkijken. En beseffen dat veel oude mensen stik eenzaam zijn.
Dat laatste is natuurlijk een belangrijk punt. Dat besef moet er zeker zijn. Soms is het een kleine moeite om iemand te helpen wat net dat verschil maakt.
Echter is het ook niet zo dat die eenzaamheid altijd kan worden/ moet worden opgelost door de kinderen/ het kind of derden. Het heeft ook te maken met de instelling en persoonlijke keuzes van de persoon zelf te maken zoals bijvoorbeeld beschreven in het stukje van Troelahoep. Investeren in contacten, mee gaan met de tijd/ weten hoe zaken werken zijn dan ook belangrijke factoren op het pad naar het ouder worden waar het nog weleens aan schort.
Dat ouder worden of hulpbehoevend worden is ook vaak iets waar velen niet aan willen denken of zich mee bezig willen houden en dan ineens zit je in die situatie en zit je met de gebakken peren.
Als je kinderen bv niet meer in de buurt wonen dan weet je dat ook al voor dat je hulpbehoevend wordt, dan kun je ook bekijken welke mogelijkheden er voor je zijn ipv uitsluitend er op te rekenen dat je kind(eren) het oplossen.
Keuze hoe je je leven inricht, is er niet altijd bij wat betreft eenzaamheid. Als je de laatst overgeblevene van vriendenkring bent, is het knap als je op hoge leeftijd weer nieuwe vrienden weet te maken, zeker als je er niet meer gemakkelijk op uit kunt. Misschien online wel, maar die zijn dan niet noodzakelijk in de buurt om mantelzorg te geven.
En zelfs als je nieuwe kennissen maakt , kunnen die net zoveel voor je betekenen als je vrienden van vroeger?
Gingergirl schreef op 23-04-2024 om 11:35:
[..]
Dat laatste is natuurlijk een belangrijk punt. Dat besef moet er zeker zijn. Soms is het een kleine moeite om iemand te helpen wat net dat verschil maakt.
Echter is het ook niet zo dat die eenzaamheid altijd kan worden/ moet worden opgelost door de kinderen/ het kind of derden. Het heeft ook te maken met de instelling en persoonlijke keuzes van de persoon zelf te maken zoals bijvoorbeeld beschreven in het stukje van Troelahoep. Investeren in contacten, mee gaan met de tijd/ weten hoe zaken werken zijn dan ook belangrijke factoren op het pad naar het ouder worden waar het nog weleens aan schort.
Dat ouder worden of hulpbehoevend worden is ook vaak iets waar velen niet aan willen denken of zich mee bezig willen houden en dan ineens zit je in die situatie en zit je met de gebakken peren.
Als je kinderen bv niet meer in de buurt wonen dan weet je dat ook al voor dat je hulpbehoevend wordt, dan kun je ook bekijken welke mogelijkheden er voor je zijn ipv uitsluitend er op te rekenen dat je kind(eren) het oplossen.
Ja op fysieke hulpbehoevendheid kan je je wellicht voorbereiden. Maar Ja hoe denk je dat dat werkt met eenzaamheid, als je de mogelijkheid niet meer hebt naar dat buurthuis te gaan of vrijwilligerswerk te doen en je vrienden ook niet meer mobiel en wel hulpbehoevend zijn? Of gewoon dood. Dan ben je voor emotioneel en mentaal welzijn toch echt afhankelijk van die ene jongere buurvrouw die een keer in de week een kopje soep brengt en vijf minuten met je praat.
Niet alles is maakbaar, zeker niet een vangnet qua eenzaamheid op oudere leeftijd creëren imho
Kijk niet iedereen heeft geld om in een zorggroep met anderen te gaan wonen, he?
Nou ja, lees verder mijn post van 11;33. Ik wil graag ophouden dit draadje te kapen (ja doe dan ook MRI, ja ok van nu af aan)
Nogmaals: Zorg goed voor jezelf en elkaar, op een manier die jezelf ook recht doet.
Gelebloem schreef op 23-04-2024 om 11:29:
[..]
Dat denk ik ook, en ik help ook waar nodig in mijn omgeving en dat komt onder andere omdat het hier heel zichtbaar is. Bij mij in de buurt is zo'n punt waar mensen die hulp zoeken, en mensen die het aanbieden met elkaar in contact komen via een messageboard, dat werkt erg goed, en het maakt het erg laagdrempelig om iemand met iets te helpen.
Zo een punt is wel handig als mensen het weten te vinden. Mijn buurvrouw komt haar huis niet uit, zit zonder tv en heeft een oude nokia zonder internet. Ik zal eens kijken hier in de buurt of ik een advertentie voor de buurvrouw kan zetten aangezien ik straks een aantal weken op vakantie naar kraamland ben.
Ik was vrij jong al aan het mantelzorgen en veel vrienden en kennissen konden zich er weinig bij voorstellen. Ze dachten ook dat je alle hulp wel kon inkopen dus als we weleens iets moesten afzeggen stuitten dat op onbegrip. Vijftien jaar later zaten verschillende er zelf midden in en hadden ze door wat er echt op je afkomt.
Thuishulp voor medische zaken en schoonmaak is te regelen maar er zijn zoveel zaken die als je ze niet oppakt niet gebeuren. Ik had nog het geluk dat er geen spraken was van dementie want ouders die dement worden kunnen het echt zelf niet meer af en er is ook niet direct plaats in een verpleeghuis.
Auwereel schreef op 23-04-2024 om 11:46:
Keuze hoe je je leven inricht, is er niet altijd bij wat betreft eenzaamheid. Als je de laatst overgeblevene van vriendenkring bent, is het knap als je op hoge leeftijd weer nieuwe vrienden weet te maken, zeker als je er niet meer gemakkelijk op uit kunt. Misschien online wel, maar die zijn dan niet noodzakelijk in de buurt om mantelzorg te geven.
En zelfs als je nieuwe kennissen maakt , kunnen die net zoveel voor je betekenen als je vrienden van vroeger?
Precies, zo zie ik het in mijn omgeving ook. Het sociaal netwerk van oudsher brokkelt af door ziekte en overlijden. En omdat je minder mobiel bent maak je niet snel meer nieuwe vrienden. Er is geen garantie op gelukkig oud worden helaas.
Moederkareltje schreef op 23-04-2024 om 12:01:
[..]
Zo een punt is wel handig als mensen het weten te vinden. Mijn buurvrouw komt dan haar huis niet uit, zit zonder tv en heeft een oude nokia zonder internet. Ik zal eens kijken hier in de buurt of ik een advertentie voor de buurvrouw kan zetten aangezien ik straks een aantal weken op vakantie naar kraamland ben.
Ja dat is waar, als je je huis niet meer uitkomt en geen gebruik maakt van internet of tv dan wordt de wereld wel echt onbereikbaar. Wat lief dat jij je op deze manier inzet voor je buurvrouw. Bij ons heten die steunpunten huis van de Wijk, zitten er een aantal in ieder stadsdeel. Je hebt hier ook van die maatjesproject via de gemeente, is wellicht ook een optie. Ik heb via zo'n project een jaar lang klusjes gedaan bij een vrouw die herstellende was van een ziekte, was heel fijn en gezellig voor ons allebei.
Moederkareltje schreef op 23-04-2024 om 12:01:
[..]
Zo een punt is wel handig als mensen het weten te vinden. Mijn buurvrouw komt dan haar huis niet uit, zit zonder tv en heeft een oude nokia zonder internet. Ik zal eens kijken hier in de buurt of ik een advertentie voor de buurvrouw kan zetten aangezien ik straks een aantal weken op vakantie naar kraamland ben.
Ja dat is waar, als je je huis niet meer uitkomt en geen gebruik maakt van internet of tv dan wordt de wereld wel echt onbereikbaar. Wat lief dat jij je op deze manier inzet voor je buurvrouw. Bij ons heten die steunpunten huis van de Wijk, zitten er een aantal in ieder stadsdeel. Je hebt hier ook van die maatjesproject via de gemeente, is wellicht ook een optie. Ik heb via zo'n project een jaar lang klusjes gedaan bij een vrouw die herstellende was van een ziekte, was heel fijn en gezellig voor ons allebei.
Tuinfluiter schreef op 23-04-2024 om 12:34:
Ik was vrij jong al aan het mantelzorgen en veel vrienden en kennissen konden zich er weinig bij voorstellen. Ze dachten ook dat je alle hulp wel kon inkopen dus als we weleens iets moesten afzeggen stuitten dat op onbegrip. Vijftien jaar later zaten verschillende er zelf midden in en hadden ze door wat er echt op je afkomt.
Thuishulp voor medische zaken en schoonmaak is te regelen maar er zijn zoveel zaken die als je ze niet oppakt niet gebeuren. Ik had nog het geluk dat er geen spraken was van dementie want ouders die dement worden kunnen het echt zelf niet meer af en er is ook niet direct plaats in een verpleeghuis.
Ik heb in een periode van acute ziekte samen met mijn zus 3 mannen gekookt bij/ voor mijn ouders. Mijn moeder was ziek en mijn vader zijn handen stonden van de stress helemaal verkeerd. Koken was al niet zijn liefhebberij dus voor eetbare maaltijden hebben wij dat graag gedaan.
Ouders zijn makkelijke eters en dankbaar dus het was ook leuk om te doen. Van heel veel mensen toen gehoord dat je ook wel tafeltjedekje of soortgelijke initiatieven kon regelen. Dat was "best te eten" en lekker makkelijk. Mijn moeder moest platliggend eten en dat was al moeilijk met goed eten, laat staan met van die laffe happen van zo'n bezorgservice.
Tuinfluiter schreef op 23-04-2024 om 12:34:
Ik was vrij jong al aan het mantelzorgen en veel vrienden en kennissen konden zich er weinig bij voorstellen. Ze dachten ook dat je alle hulp wel kon inkopen dus als we weleens iets moesten afzeggen stuitten dat op onbegrip. Vijftien jaar later zaten verschillende er zelf midden in en hadden ze door wat er echt op je afkomt.
Thuishulp voor medische zaken en schoonmaak is te regelen maar er zijn zoveel zaken die als je ze niet oppakt niet gebeuren. Ik had nog het geluk dat er geen spraken was van dementie want ouders die dement worden kunnen het echt zelf niet meer af en er is ook niet direct plaats in een verpleeghuis.
Heel herkenbaar dit Tuinfluiter❤️🩹
MRI schreef op 23-04-2024 om 11:46:
[..]
Ja op fysieke hulpbehoevendheid kan je je wellicht voorbereiden. Maar Ja hoe denk je dat dat werkt met eenzaamheid, als je de mogelijkheid niet meer hebt naar dat buurthuis te gaan of vrijwilligerswerk te doen en je vrienden ook niet meer mobiel en wel hulpbehoevend zijn? Of gewoon dood. Dan ben je voor emotioneel en mentaal welzijn toch echt afhankelijk van die ene jongere buurvrouw die een keer in de week een kopje soep brengt en vijf minuten met je praat.
Niet alles is maakbaar, zeker niet een vangnet qua eenzaamheid op oudere leeftijd creëren imho
Kijk niet iedereen heeft geld om in een zorggroep met anderen te gaan wonen, he?
Nou ja, lees verder mijn post van 11;33. Ik wil graag ophouden dit draadje te kapen (ja doe dan ook MRI, ja ok van nu af aan)
Nogmaals: Zorg goed voor jezelf en elkaar, op een manier die jezelf ook recht doet.
Dat bedoel ik dus ook; investeer in je contacten in je omgeving, zodat als het nodig is je wellicht geholpen kunt worden door die jongere buurvrouw. Daarom noemde ik de post van Troelahoep: als je ergens gaat wonen maar geen contacten wilt leggen en geen onderdeel wilt zijn van de samenleving daar, dan is de kans klein dat er iemand naar je omkijkt. Als jij ze niet wil leren kennen zullen zij zich niet geroepen voelen je te helpen. Garanties zijn er natuurlijk nooit.
En natuurlijk heeft niet iedereen geld voor een woongroep, dat zeg ik ook niet. Maar je kunt er bv wel rekening mee houden om wat geld apart te houden om later als het nodig is eens een taxi te kunnen betalen als zelf reizen niet meer gaat of een keer iemand je huis te laten poetsen. Ook daar geen garanties uiteraard.
Gingergirl schreef op 23-04-2024 om 11:35:
[..]
Dat laatste is natuurlijk een belangrijk punt. Dat besef moet er zeker zijn. Soms is het een kleine moeite om iemand te helpen wat net dat verschil maakt.
Echter is het ook niet zo dat die eenzaamheid altijd kan worden/ moet worden opgelost door de kinderen/ het kind of derden. Het heeft ook te maken met de instelling en persoonlijke keuzes van de persoon zelf te maken zoals bijvoorbeeld beschreven in het stukje van Troelahoep. Investeren in contacten, mee gaan met de tijd/ weten hoe zaken werken zijn dan ook belangrijke factoren op het pad naar het ouder worden waar het nog weleens aan schort.
Dat ouder worden of hulpbehoevend worden is ook vaak iets waar velen niet aan willen denken of zich mee bezig willen houden en dan ineens zit je in die situatie en zit je met de gebakken peren.
Als je kinderen bv niet meer in de buurt wonen dan weet je dat ook al voor dat je hulpbehoevend wordt, dan kun je ook bekijken welke mogelijkheden er voor je zijn ipv uitsluitend er op te rekenen dat je kind(eren) het oplossen.
Precies. Ik denk dat mijn schoonmoeder nu haar man is overleden bijvoorbeeld de wrange vruxhten plukt van hun jarenlange negativiteit. Ze hadden allebei geen of nauwelijks contact meer met hun broers en zussen, de buren waren ook stom want die parkeerden hun auto voor hun huis, enz.
Mijn man doet voornamelijk dingen op afstand, want zijn moeder kan niets op de computer. Regelmatig langsgaan past ook gewoon niet in zijn schema. Ik denk ook niet dat hij zich geroepen voelt om de volgende keer mee te gaan naar de dokter als zij niet meer weet wat er precies gezegd is. Ze gaat nu met een of ander busje. want het ziekenhuis is in een andere plaats, terwijl ik denk dat er best veel dochters zijn die dan zouden vinden dat zij zelf hun moeder moesten vervoeren.
Maar mijn schoonmoeder heeft dus niet geïnvesteerd in het "wat als". Ze is niet lid van een of ander sociaal hobbyclubje, heeft geen fiets, geen rijbewijs. Kon dus zonder haar man nergens heen, maar heeft ook nooit geprobeerd om dat te doen. Dan moet je dat dus allemaal gaan uitvinden als je 80 bent - of thuisblijven. En in plaats van dat ze zelf op tijd naar een grotere plaats zijn verhuisd, hebben ze alleen maar gehint dat wij naar dat dorp konden verhuizen.
MRI schreef op 23-04-2024 om 10:12:
[..]
nee hoor ik ben niet blij als jij per se moet mantelzorgen. Ik ben blij als mensen naar elkaar omkijken. En beseffen dat veel oude mensen stik eenzaam zijn.
Dan moet je het niet hebben over makkelijk, hard en egocentrisch.
troelahoep schreef op 22-04-2024 om 15:40:
[..]
In die zin neem ik het mijn ouders (vader) best wel kwalijk dat ze niks doen aan het onderhouden van familiebanden en vriendschappen.
Als je je gedraagt als een boer, word je niet behandeld als een koning.
Je krijgt wat je geeft lijkt me op z'n plek in dit geval.