Schuldgevoel als kind naar ouders
Goedenavond,
Ik ben nieuw op dit forum en ik heb geen flauw idee of ik op de goede plek ben beland, maar naar aanleiding van gevoelens waar ik mee kamp kwam ik dit forum tegen via Google. Ik ben ook geen ouder, maar ik ben benieuwd hoe jullie hier vanuit jullie ouderlijk perspectief naar kijken.
Ik heb altijd een erg goede band gehad met mijn ouders. Op mijn negentiende ben ik uit huis gegaan omdat ik een studie wilde volgen die alleen op 1,5 uur rijden afstand gevolgd kon worden. Ik ben op kamers gaan wonen en heb na mijn afstuderen een woning gekocht in deze stad.
Ik probeer eens in de 1 á 2 maanden bij mijn ouders langs te gaan en blijf daar dan logeren, wat zij erg leuk vinden. Maar, de laatste tijd voel ik mij erg schuldig wanneer ik weer weg ga. Ik denk dat dit te maken heeft met het feit dat ik ze ouder zie worden.
Inmiddels woon ik samen en probeer ik zwanger te worden, maar ik merk dat dit mijn schuldgevoelens enkel versterkt. Want: mijn leven is dan echt officieel hier. Mijn kinderen zullen hier opgroeien en naar school gaan en ik zal het druk genoeg gaan hebben met mijn eigen gezin. Dit zorgt voor de realisatie dat ik niet meer bij mijn ouders zal logeren en dat ik er niet makkelijk voor hen kan zijn als zij hulpbehoevender worden.
Hoe kijken jullie hiernaar? Zijn dit herkenbare gevoelens?
NB: mijn ouders hebben altijd benadrukt dat ze mij al het geluk gunnen en dat ze het alleen maar fijn vinden dat ik het hier zo naar mijn zin heb.
Mijn dochter van 26 woont ook anderhalf uur rijden bij mij vandaan. Ze heeft daar een fijne baan en een lieve vriend die ook een fijne baan heeft. Zij blijven daar dus wel en zullen daar ook hun kinderen krijgen. Natuurlijk vind ik het soms wel eens jammer dat we niet zomaar even een kop koffie kunnen drinken samen, maar ik zie haar vaak genoeg (ik ga ook regelmatig die kant op). Ze heeft alles wat ik voor haar heb gewenst en bijna alles wat ze voor zichzelf heeft gewenst (alleen die kinderen nog), dus ik ben heel gelukkig voor haar.
Mijn eigen ouders wonen op 5 minuten afstand en zijn hulpbehoevend. Tegen de tijd dat ik zelf hulpbehoevend ben, vind ik het niet erg om in een zorgcentrum in de buurt van mijn dochter te gaan wonen. Maar zo ver is het gelukkig nog lang niet.
Mijn kind woont in een ander land. Sinds deze week samenwonend en dan vind ik het wel lastig dat de ouders van haar partner meer betrokken worden dan ik. Ze zijn mee geweest om huizen te kijken (vader van partner is makelaar) en helpen verhuizen. Ik ga een of twee keer per jaar een paar dagen langs maar ben op afstand vooral een luisterend oor. Ik heb de kinderen in ieder geval altijd verteld dat ze hun leven moeten vormgeven zoals zij dat willen en dat ze zich niet verantwoordelijk hoeven te voelen voor mij. Mijn eigen vader laat me regelmatig weten dat ik tekort schiet als kind, dus dat zou ik bij mijn eigen kinderen nooit doen.
Ik kan me best voorstellen dat je het allemaal zo voelt maar gelukkig heb je ouders die je alle geluk van de wereld gunnen, al woon je wat verder van hen vandaan. Het zal zeker drukker worden als je eenmaal een gezin hebt maar wellicht valt er een mouw aan te passen dat je toch heel af en toe naar je ouders gaat en daar blijft logeren, misschien samen met een kind. Je weet nooit van tevoren wanneer ze meer hulp nodig zullen hebben maar het lijkt me niet verstandig je daar nu al druk om te maken.
Wij hebben 1 zoon die ook niet in de buurt woont, hij en vriendin komen meestal 1 keer per maand een weekend naar ons en blijven slapen, een paar keer per jaar gaan we naar hen (gezien de woonruimte nemen we een hotel). Als we op oudere leeftijd hulpbehoevend worden, zal hij er ook niet steeds voor ons kunnen zijn, daar zijn we ons goed van bewust maar ik denk nu: komt tijd, komt raad.
Ik heb heel lang gemantelzorgd voor mijn moeder op ruim een uur rijden. Dat was loodzwaar naast een meer dan full time baan. Ik deed dat uit plichtsbesef en schuldgevoel en dat waren achteraf echt geen goede redenen om mijn eigen leven zo on hold te zetten. Ik zou echt nooit willen dat mijn dochter dat op die manier voor mij zou moeten doen. Het is heel gezond om je eigen leven te hebben op de plek waar je woont. Dat is de natuurlijke loop der dingen. Ik denk dat je ouders zich dat ook realiseren. Het gevoel snap echter heel goed.
Dat gezegd hebbende; je probeert nu zwanger te worden, dus voor het allemaal zover is kan best even duren. Met een klein kindje kun je af en toe toch prima bij je ouders gaan logeren? Waarschijnlijk vinden die dat alleen maar heel leuk als jullie zo'n fijne band hebben. Als je zwanger bent kan het ook heel lekker zijn om even een weekend in het ouderlijk huis te zijn. Of er ontwikkelen zich nieuwe tradities in de veranderende situatie. Als je ouders meer hulp nodig gaan krijgen valt daar hopelijk ook wel over te praten met hen? Ook op afstand valt er vaak veel te regelen/ te doen/mee te denken. Er zijn veel mensen in deze situatie en op mantelzorgnetwerken wordt er vaak uitgewisseld over dit soort dingen. Je kunt altijd nog besluiten om daar als het nodig is tijd en prioriteit aan te geven/oplossingen voor te bedenken. Komt tijd komt raad!
Wat ik een beetje jammer vind is dat zodra je ongeveer boven de 55 komt al snel als een mogelijk probleem in wording wordt gezien door de maatschappij en ook dus door sommige kinderen. Natuurlijk is het gezellig als je kinderen langs komen maar je bent niet meteen zielig als ze dat niet doen. De meeste ouderen onderhouden zelf actief een sociaal netwerk en bezigheden zoals betaald dan wel onbetaald werk.
Bolmieke schreef op 21-04-2024 om 16:15:
Wat ik een beetje jammer vind is dat zodra je ongeveer boven de 55 komt al snel als een mogelijk probleem in wording wordt gezien door de maatschappij en ook dus door sommige kinderen. Natuurlijk is het gezellig als je kinderen langs komen maar je bent niet meteen zielig als ze dat niet doen. De meeste ouderen onderhouden zelf actief een sociaal netwerk en bezigheden zoals betaald dan wel onbetaald werk.
Ja eens! Zo'n vastgezet idee dat ouderen 'zielig' zijn en je daar al preventief helemaal op moet anticiperen. Alsof mensen boven een bepaalde leeftijd per definitie niet meer zelf in staat zijn om vorm aan hun leven te geven. Overigens ken ik het schuldgevoel heel goed, maar dat komt omdat mijn ouders daar -ook voor die leeftijd- eigenlijk niet goed in staat toe waren. Als kind wil je dan toch dar ze het beter hebben. Neemt niet weg dat het in de eerste plaats ieders eigen verantwoordelijkheid blijft.
Bolmieke schreef op 21-04-2024 om 16:15:
Wat ik een beetje jammer vind is dat zodra je ongeveer boven de 55 komt al snel als een mogelijk probleem in wording wordt gezien door de maatschappij en ook dus door sommige kinderen. Natuurlijk is het gezellig als je kinderen langs komen maar je bent niet meteen zielig als ze dat niet doen. De meeste ouderen onderhouden zelf actief een sociaal netwerk en bezigheden zoals betaald dan wel onbetaald werk.
Heel gek is dat. Door een opmerking van een collega realiseerde ik me dat ik dat ik (in een sollicitatieprocedure) in de categorie 50+ was beland. Vervolgens was mijn eerste idee om te bedenken hoe ik kon motiveren dat ik niet ‘zo’ ben. Mijn partner is bijna 56, maar ook dat is echt geen ‘oudere’. Een oom en tante zijn vorig jaar ingeloot voor 55+-woningen. Ze zijn met hun pakweg 75 de jongsten in het complex. Daar zitten we dus nog wel wat jaartjes vanaf, wat in dit geval best jammer is (heel mooie appartementen).
Zijn je ouders al hulpbehoevend, of laat je nooit meer iets van je horen? Dan zou ik die schuldgevoelens maar even parkeren, want die zijn niet nodig.
als ouder, van nog wat jongere kinderen is mijn ervaring dat ik wel eens een steekje voel als er weer een volgende fase is aangebroken (oh, dus vanaf nu nooit meer...vul maar in) maar het gevoel dat dingen horen te ontwikkelen, kinderen moeten niet stilstaan en blijven hangen, die moeten verder! Is veel sterker.
Als ik jouw ouders was zou ik dan ook vooral heel blij en gelukkig zijn, dat het goed gaat met je, dat je gelukkig bent waar je woont, dat kinderen een mogelijkheid zijn, misschien zelfs al binnenkort... fantastisch! Niet schuldig bij voelen want zo horen die dingen te gaan.
Ik denk dat je ouders blij mogen zijn met jou! Ik heb een kind heel dichtbij wonen, als ik die 1 X in de 2 maanden een uurtje zie mag ik blij zijn🤷
Ik denk dat je ouders blij mogen zijn met jou! Ik heb een kind heel dichtbij wonen, als ik die 1 X in de 2 maanden een uurtje zie mag ik blij zijn, dat is eerder 2 x per jaar een uurtje🤷
Door mijn werk zie ik heel wat ouderen. Sommige ouderen hebben kinderen verder weg wonen, maar wat ik merk is dat de band erg belangrijk is.
Een dame heeft haar kinderen verder weg wonen, maar heeft best een moeilijk karakter. Zij ziet haar kinderen weinig en moppert.
Andere mensen hebben hun kinderen ook ver weg wonen, maar hebben een fijne warme band. Zij zien hun kinderen regelmatig. Hun kleinkinderen hebben er veel gelogeerd en opa en oma worden soms opgehaald om een dagje over te komen.
De kinderen blijven ook weleens logeren.
Ik denk dus dat als je een warme band hebt met je ouders, dat het geen probleem hoeft te zijn.
Logeren met kinderen kan ook prima. Is ook niet zoveel extra werk, want kleine kindjes moeten toch al slapen overdag.
elledoris schreef op 21-04-2024 om 19:29:
Ik denk dat je ouders blij mogen zijn met jou! Ik heb een kind heel dichtbij wonen, als ik die 1 X in de 2 maanden een uurtje zie mag ik blij zijn, dat is eerder 2 x per jaar een uurtje🤷
Komt je kind ook niet naar jou toe als je hem/ haar uitnodigt? Of een nieuwe traditie maken, bv 1x per maand eten bij elkaar, de ene keer bij jou, de andere keer bij je kind? Geeft kind ook aan waarom er zo weinig behoefte is aan contact?
Evaluna schreef op 21-04-2024 om 22:21:
Door mijn werk zie ik heel wat ouderen. Sommige ouderen hebben kinderen verder weg wonen, maar wat ik merk is dat de band erg belangrijk is.
Een dame heeft haar kinderen verder weg wonen, maar heeft best een moeilijk karakter. Zij ziet haar kinderen weinig en moppert.
Andere mensen hebben hun kinderen ook ver weg wonen, maar hebben een fijne warme band. Zij zien hun kinderen regelmatig. Hun kleinkinderen hebben er veel gelogeerd en opa en oma worden soms opgehaald om een dagje over te komen.
De kinderen blijven ook weleens logeren.
Ik denk dus dat als je een warme band hebt met je ouders, dat het geen probleem hoeft te zijn.
Logeren met kinderen kan ook prima. Is ook niet zoveel extra werk, want kleine kindjes moeten toch al slapen overdag.
Dat is ook mijn ervaring. Ik heb zelf niet (meer) zo'n goede band met mijn ouders en ik zie ze niet meer zoveel. De schuldgevoelens van TO zijn wel herkenbaar trouwens, ik vond het ook jammer voor mijn ouders dat ik verder weg ging studeren, op een vergelijkbare reisafstand. Gaandeweg gingen zij ook steeds minder ondernemen, zagen ze steeds minder mensen en werd het steeds minder een feest om daar langs te gaan, want ze klagen alleen maar heel erg veel over alles en hebben veel ruzie met elkaar (ook als je op bezoek komt). Ik heb me zelfs een tijd afgevraagd of het zou komen dat ze zo negatief zijn, mede doordat ik dus verder weg woon en mijn gezin hier heb, en dat dit hun minderwaardigheidsgevoelens versterkt (ons kind wil ook al niet meer bij ons langskomen, dat werk). Niet dat ze dat ooit gezegd hebben overigens.
Om mij heen hebben de mensen van mijn leeftijd (rond de 40) die hun ouders wel vaak zien -voor mijn gevoel dan- leuke gezellige ouders die positief in het leven staan, belangstelling hebben voor hun (klein)kinderen en dan is het iets minder belangrijk hoe ver weg ze wonen. Ik ken zelfs mensen die, terwijl ze in het buitenland wonen, hun ouders toch nog zo'n 3-4x per jaar zien en veel contact hebben met (video)bellen.
Heb je enig idee waar je schuldgevoel vandaan komt, x.may?
Dymo schreef op 21-04-2024 om 12:10:
Mijn dochter van 26 woont ook anderhalf uur rijden bij mij vandaan. Ze heeft daar een fijne baan en een lieve vriend die ook een fijne baan heeft. Zij blijven daar dus wel en zullen daar ook hun kinderen krijgen. Natuurlijk vind ik het soms wel eens jammer dat we niet zomaar even een kop koffie kunnen drinken samen, maar ik zie haar vaak genoeg (ik ga ook regelmatig die kant op). Ze heeft alles wat ik voor haar heb gewenst en bijna alles wat ze voor zichzelf heeft gewenst (alleen die kinderen nog), dus ik ben heel gelukkig voor haar.
Mijn eigen ouders wonen op 5 minuten afstand en zijn hulpbehoevend. Tegen de tijd dat ik zelf hulpbehoevend ben, vind ik het niet erg om in een zorgcentrum in de buurt van mijn dochter te gaan wonen. Maar zo ver is het gelukkig nog lang niet.
De vraag is of je daar dan terecht kunt want de druk op de zorg is enorm en ze geven voorrang aan bewoners in de eigen regio.
Ik zou het uberhaubt al fijn vinden als wij in een zorgcentrum terecht kunnen. En dan hoeft het geen verpleeghuiszorg te zijn maar het ouderwetse bejaardenhuis mag van mij wel terugkomen, zorg in de buurt, wat je zelf kan doen doe je nog, maar die dagelijkse hulp met bv het in doen van je gehoorapparaten, het even vragen hoe het met je gaat is wel heel erg fijn.