Onbegrip over het niet betrekken van ouder bij behandeling depressieviteit jongvolwassen zoon
Hier een bericht van een radeloze vader.
Ik ben een liefhebbende vader van een (zwaar) depressieve 20 jarige zoon die tevens gediagnosticeerd is met PDDNOS.
Om dit verhaal te verduidelijken geeft ik een beknopte geschiedenis van hoe dingen gelopen zijn. 20 jarig geleden ontmoette ik iemand waarmee ik drie keer het bed heb gedeeld. Op een dag deelde ze me mee dat ze zwanger was. Achteraf bleek dat ze niet aan de pil was en nagelaten heeft mij daar over te informeren. Ik besef dat ik het ook had kunnen vragen maar dat is een andere discussie. Feit is wel dat veel mannen een andere keuze maken
Uiteraard was ik niet blij en voelde me overrompeld met dit feit, maar omdat ik van kinderen houd en het kind er niets aan kan doen heb ik destijds besloten om er gewoon voor te gaan. Een relatie met haar zat er niet in.
Mijn doel is altijd geweest een liefdevolle vader en vriend te zijn.Belang van mijn zoon stond altijd voorop. Op een gegeven moment toen hij 19 was vertelde hij depressieve gevoelens te ervaren en na enige tijd werd mij als reden hiervoor gegeven het feit dat wij ik 5 keer in 19 jaar behoorlijk boos op hem ben geweest, maar dan had ik daar ook wel reden toe.
Als zelfkritisch mens is het verheffen van je stem tijdens een conflict nooit verstandig maar fysiek is het nooit geworden. Zijn mededeling kwam als volkomen verrassing, dacht juist een goede vader te zijn. Ik heb mijn zoon ook altijd op het hart gedrukt om zich te uiten tegenover mij over zijn gevoelens. Welke vader wil zo nu en dan geen feedback van zijn kind. Gevoelens van onvrede heb ik nooit gehoord. Ik dacht niet goed kunnen uiten heeft vast met zijn PDDNOS te maken.
Uiteindelijk hebben we gekozen voor beschermd wonen en behandeling bij psycholoog en begeleider. En toen ging het mis.
I.v.m privacywetgeving werd ik eigenlijk totaal buiten de poort gehouden. Mijn zoon had aangegeven dat ik de oorzaak was, dat is wat ik weet, wat er meer is gezegd weet ik niet.
Na 8 maanden nooit een uitnodiging of rapportage te hebben gehad besloot ik zelf te gaan. Ik heb altijd de beste bedoelingen gehad en mijn best gedaan een goede vader te zijn. Mij werd verteld dat ze mij niets mochten zeggen i.v.m privacy. Bij een eerste gesprek met een patient
zoals mijn zoon bijvoorbeeld wordt als eerste medegedeeld dat alles vertrouwelijk is en geheim blijft. Ik vind persoonlijk dat je hiermee het doen van onjuiste of onvolledige verhalen mee in de hand werkt. Beter zou zijn aan te geven met er ook met ouders een (eenmalig) gesprek wordt wordt gevoerd. Hoeft niks vertrouwelijks te worden gedeeld maar gerichte vragen kunnen wel worden gesteld.Tenslotte hebben we het wel over een persoon met
psychische problemen. Schijnbaar wordt alles voor zoete koek geslikt. Van hoor of wederhoor
is geen sprake. Maatwerk ontbreekt eveneens. Uiteindelijk is gebleken moeders mij stelselmatig negatief heeft afgeschilderd bij mijn zoon en tegen mij altijd mooi weer speelde Dit alles heeft geresulteerd dat ik momenteel geen contact met mijn zoon heb en mij ontzettend onrechtvaardig behandeld voel. Het belang van mij als ouder is schijnbaar totaal niet van belang. Het is mijn enigste kind waar ik veel van houd en die ik ook mis. Mijn leven is een gewoon een stuk minder leuk geworden. Ik vind dat ik als vader gewoon recht heb om te weten wat er precies speelt en ook mijn verhaal te kunnen doen. Weet iemand misschien welke stappen ik kan ondernemen om een en ander gedaan te krijgen? Ik ben volkomen te goeder trouw en ben altijd correct en rechtvaardig geweest. Desondanks ben ik gewoon keihard op een zijspoor gerangeerd. Ongehoord en onrechtvaardig vind ik het.
Zonne2017 schreef op 28-12-2021 om 23:21:
Los van het verhaal van TO vind ik dat er echt veel te makkelijk uitgegaan wordt van het meerderjarigheidsbeginsel.
Tja, het is de wet. Je kunt als hulpverlener in hele grote problemen komen als je daar niet zorgvuldig mee omgaat.
Overigens, als de problemen systemisch van aard zijn, kan het goed mogelijk zijn dat de psycholoog naar ingangen zoekt om ouders wel te betrekken bij de behandeling, maar zal dat alsnog op het tempo van de cliënt zijn.
Daarnaast, soms hebben ouders een enorm blinde vlek voor hun eigen rol in het geheel en kan het inderdaad veiliger zijn om hen (nog) niet te betrekken.
Ten slotte, bedenk je even wat therapie is. Het is geen magische oplossing voor je problemen. Therapie doet een beroep op de verantwoordelijkheid van de cliënt zelf en wat hij/zij zelf kan doen om de doelen te bereiken. Dat kan een stukje inzichtgevend zijn en/of ook leiden tot gedragsverandering. Wie weet zijn de doelen van de zoon van TO vooral gericht op zelfinzicht of psycho-educatie of of of..... Wij weten dat niet.
Ik begrijp de meerwaarde van het eerste deel van de OP niet? Een heel verhaal over onveilige seks waar deze zoon uit voort is gekomen. En dan is hij ineens 20 en depressief omdat pap 5x boos was. Niks over de periode tussen verwekking en heden. Laat dan ook de verwekking weg (daar was zoon niet bij) of vertel ook iets over hoe het daarna verder ging. Door dit zo te vertellen krijg ik sterk de indruk dat jij ook de geboorte van zoon als onrecht ervaart. En het kan haast niet anders dan dat zoon dat weet. Dat je er toch voor zoon hebt willen zijn is mooi. Maar dat je dat wilde ondanks het onrecht dat zijn moeder jou aandeed en ondanks dat menig man anders zou doen en omdat kind er ook niks aan kan doen ook al ben je niet blij; dat klinkt niet zo liefdevol. Meer als; kijk eens hoe goed ik het gedaan heb, dus nu heb ik recht zijn medische gegevens te zien/horen en te corrigeren. Je gaat er ook alvast vanuit dat zoon liegt bij de psycholoog....
MamaE schreef op 29-12-2021 om 00:08:
[..] Overigens geldt het beroepsgeheim van psychologen ook voor kinderen en jongeren mag ik hopen.
Ik hoop wel dat de psycholoog hem duidelijk kan maken dat alle ouders wel eens boos worden op hun kinderen als ze iets doen wat niet mag of hun ouders teleurstellen met hun gedrag. Dat stukje realiteitszin moet hem wel bijgebracht worden anders gaat hij het nog erg moeilijk krijgen in het leven.
Jazeker geldt ook dan het beroepsgeheim. Wel tot op zekere hoogte. Maar een kind dat niet wil dat je bepaalde zaken deelt met de ouders, mag dat zeker zeggen.
Wij weten niet wat TO bedoelt met 'boos geworden'. Lijkt me niet dat het helpend om te speculeren over wat de inhoud van de therapie zou moeten zijn.
Zonne2017 schreef op 28-12-2021 om 23:21:
Los van het verhaal van TO vind ik dat er echt veel te makkelijk uitgegaan wordt van het meerderjarigheidsbeginsel. Kinderen met een beperking worden vaak hun hele leven intensief begeleid door hun ouders en/of hulpverleners. Het kind wordt 18 en opeens wordt van het kind met een beperking verwacht dat het handelingsbekwaam is en volwassen beslissingen kan nemen en worden ouders buiten spel gezet. Een absurde en uitermate schadelijke gang van zaken. Vooral voor het jongvolwassen kind dat zijn of haar hele leven ondersteuning heeft gekregen mbt de beperking en er plotseling alleen voor staat. Vaak zijn deze kinderen de bemoeienissen van ouders, hulpverleners en therapeuten meer dan zat en vinden ze ten onrechte dat ze het zelf wel kunnen, ook voelen ze de druk vanuit de maatschappij dat ze geacht worden het zelf te kunnen bij de magische grens van 18 jaar.
Medisch meerderjarig is geen 18 maar 16! En zorgverleners houden echt wel rekening met de begeleiding door ouders van jongvolwassenen, zeker als ze ook nog beperkingen hebben.
Maar regelmatig is de 'hulp' van ouders contraproductief omdat ze juist bij een kind met beperkingen er bovenop zitten en zij onderdeel van de beperking zijn geworden en te weinig hun kind hebben voorbereid op de groeiende zelfstandigheid die er aan komt.
Als het kind/jongvolwassene echt niet zelfstandig kan handelen is er de mogelijkheid van onderbewindstelling: curatele, bewind of mentorschap. En dat moet op tijd geregeld worden.
Ysenda schreef op 29-12-2021 om 07:58:
[..]
Medisch meerderjarig is geen 18 maar 16! En zorgverleners houden echt wel rekening met de begeleiding door ouders van jongvolwassenen, zeker als ze ook nog beperkingen hebben.
Maar regelmatig is de 'hulp' van ouders contraproductief omdat ze juist bij een kind met beperkingen er bovenop zitten en zij onderdeel van de beperking zijn geworden en te weinig hun kind hebben voorbereid op de groeiende zelfstandigheid die er aan komt.
Als het kind/jongvolwassene echt niet zelfstandig kan handelen is er de mogelijkheid van onderbewindstelling: curatele, bewind of mentorschap. En dat moet op tijd geregeld worden.
Ik hoop niet dat je echt zorgverlener bent en alleen maar doet alsof, want vanuit de gedachte dat jij als professional alles beter weet kan ik je opmerking plaatsen.
Om die opmerking van mezelf meteen te nuanceren; ik weet, misschien in tegenstelling tot TO, dat ik niet onfeilbaar ben of was. Dat er dingen mis zijn gegaan en ik dingen mis heb gedaan, ondanks of juist dankzij mijn goede bedoelingen. Maar feit is dat ouders en andere naasten wel de meest langdurig aanwezigen zijn in het leven van jong volwassenen. Itt begeleiders, -ogen en -peuten die door ziekte, buiten kantoortijden, drukte of vakantie kunnen excuseren om de jongvolwassene even over te slaan, kunnen ouders dat niet. Bovendien, bewindvoering en dergelijke worden niet heel makkelijk uitgesproken. Gelukkig maar, maar dat maakt dat kwetsbare jong volwassene meer risico lopen. Risico’s die die ouders elke minuut van de dag voelen, en de begeleiders een stukje minder. En dat zijn echt wel zaken waar veel ouders zich allang bewust van zijn, dus om ze dan maar even weg te zetten als dat hadden ze in de opvoeding maar moeten doen, getuigt niet echt van inzicht in waar sommige adolescenten mee rondlopen en de inspanning die ouders leveren om daarmee om te gaan.
Wat wel zou helpen? Communicatie die begint met luisteren en eindigt met samenwerken. En zoals een goed ambulant begeleider de jongere het zelf laat doen, zou er ook een ambulant begeleider voor de ouders kunnen zijn om hen te leren hun kind effectiever te ondersteunen.
Maar voor to; het gaat in therapie helemaal niet over waarheidsvinding. Als dat je doel is van betrokken worden bij zijn behandeling, is het niet raar dat je er buiten wordt gehouden. Omgaan met depressies gaat over wat er nú nodig is om daaruit te komen. Behalve als er grote trauma’s zijn, wordt veel meer naar het nu gekeken dan naar vroeger. En zelfs bij die grote trauma’s draait de behandeling vooral om hoe diegene het beleefd heeft en wat dat met hem deed.
Zoals ik hiervoor mopper over hulpverleners die eens zouden kunnen luisteren, geldt dat natuurlijk ook voor ouders. Luisteren naar wat je kind nodig heeft, zonder dat je meteen alles goed wil praten of wil uitleggen (ja maar hij kwam van een langdurige one night stand). Zou je dat kunnen? Echt alleen maar horen wat hij te zeggen heeft en hooguit teruggeven wat het met je doet, zonder jezelf te verdedigen?
Ik gok dat dat nog te vroeg is voor je. Dat je heel snel de bal bij moeder of kind zelf neerlegt. En zolang je dat doet, help je je kind niet en word je buiten de deur gehouden. Probeer de komende tijd eens te oefenen of zoek zelf hulp bij accepteren dat de opvoeding van je kind niet gegaan is zoals jij gedroomd had, en het in hun waarde laten van anderen. Hopelijk kun je dan aan de betrokkenen laten zien dat je verbinding wil maken met je kind ipv iedereen even vertellen wat er allemaal mis ging.
MoederIADHkind schreef op 29-12-2021 om 08:34:
[..]
Ik hoop niet dat je echt zorgverlener bent en alleen maar doet alsof, want vanuit de gedachte dat jij als professional alles beter weet kan ik je opmerking plaatsen
En toch heeft ze wel gelijk. Wat overigens vervolgens niets te maken heeft met dat je niet de goede bedoelingen van de ouders ziet. In principe ga je er als hulpverlener vanuit dat ouders altijd het beste willen voor hun kind en vanuit daar handelen. Andersom proberen hulpverleners vanuit hun positie ook het beste te doen, maar ook zij zijn niet onfeilbaar. Wel eens dat luisteren naar elkaar heel belangrijk is.
Hoe vaak ik ouders niet volledig heb zien paniekeren en boos zien worden, als ze er bv achter komen dat hun kind aan zelfbeschadiging doet. Totaal begrijpelijk, maar niet helpend. Of bij kinderen alle zorg en planning op zich genomen hebben omdat kind het (nog) niet kon. Of ouders die vanuit destructieve patronen handelen die ze zelf uit hun eigen opvoeding meekregen of naar aanleiding van trauma.
Wij kennen TO en zijn zoon niet. Wij kennen niet de geschiedenis.
Een ambulant begeleider voor ouders zou fijn kunnen zijn, maar ambulante begeleiding is wat anders dan behandeling bij de psycholoog.
Saga schreef op 29-12-2021 om 09:18:
[..]
En toch heeft ze wel gelijk. W…Wel eens dat luisteren naar elkaar heel belangrijk is.
…
Wij kennen TO en zijn zoon niet. Wij kennen niet de geschiedenis.
Een ambulant begeleider voor ouders zou fijn kunnen zijn, maar ambulante begeleiding is wat anders dan behandeling bij de psycholoog.
Ik quote je even kort omdat het anders te lang is, want ik kan me in jouw omschrijving heel erg vinden. Omdat het uitgaat van de goede bedoelingen aan beide kanten. Precies de voorbeelden die je noemt; als je als ouders niet luistert, gaat het nooit beter. En ook als je als hulpverlener (therapeut, psycholoog, spv er of wat dan ook) alleen maar zendt, krijg je geen aansluiting.
En dat maakt dan weer de link met to. Want zonder de casus te kennen, is het altijd goed als iemand eerst gaat luisteren voordat hij ze gaat vertellen hoe het echt zit. Horen hoe de ander het beleefd heeft en zich daarbij voelt, zonder afgeleid te zijn omdat je weleens de waarheid (het waren maar 5 ruzies! Kind komt uit onenightstands! Het is allemaal de schuld van de moeder!) komt vertellen.
Dat luisteren is eigenlijk altijd een goed advies, ook als we nu niet alle details kennen.
TO, als ik probeer vanuit jouw perspectief te kijken, voel je je aan alle kanten buiten spel gezet. En dat begon al bij de verwekking. Helpende is het om te proberen daar boven uit te stijgen en te kijken wat je wel kan helpen.
Bij de verwekking bijvoorbeeld; condooms gebruiken. Daar werd 20 jaar geleden al minstens 10 jaar veel nadruk op gelegd. Dat maakt je minder afhankelijk van een ander.
Bij ruzie; even weglopen, rustig worden en later terugkomen. Zo voorkom je dat je dingen roept die misschien niet meer te herstellen zijn.
Nu; wees begripvol, belangstellend en kwetsbaar naar je zoon. Probeer je frustratie en behoefte aan hoor en wederhoor te parkeren. Maar vertel hem dat je hoopt dat hij nu goede mensen om zich heen heeft die hem kunnen helpen. Dat het je spijt dat het zover is gekomen en dat jij hem dat niet hebt kunnen bieden. Dat je het graag wil leren en daarom ook met jezelf aan de slag gaat. Dat je hoopt dat er een moment komt dat jullie weer gelijkwaardig en ontspannen met elkaar om kunnen gaan, maar dat je er geen druk op gaat zetten. Dat je beseft dat dit zware trajecten zijn, die gaan met vallen en opstaan. Dat je er voor hem bent als hij dat wil.
Respecteer als hij niets kwijt wil over zijn therapie. Dat kan namelijk veel te heftig zijn en daarnaast; hij zit al in therapie en dat keer op keer herbeleven en navertellen kan ook weer veel te zwaar zijn.
Dat zijn mijn 2ct. Ik hoop dat je nog terugkomt en er iets mee kan. Probeer echt hulp te zoeken, want dit zijn voor alle ouders enorm ingewikkelde en verdrietige situaties. Toen mijn ex-partner opgenomen was ivm depressies, was er ook voor zijn omgeving de mogelijkheid om therapie te volgen (elders). Denk er echt over na. Het betekent niet dat er iets mis is met jou. Of dat je zwak bent. Zie het als een opleiding of cursus waar je veel van kunt leren en waar je de rest van je leven iets aan kunt hebben, op meer manieren dan alleen de relatie met je zoon.
MoederIADHkind schreef op 29-12-2021 om 08:34:
[..]
Ik hoop niet dat je echt zorgverlener bent en alleen maar doet alsof, want vanuit de gedachte dat jij als professional alles beter weet kan ik je opmerking plaatsen.
Geen zorgverlener, wel zus van iemand met beperking die dit bij medebewoners van de instelling van mijn zus en ook meerdere vrienden met kind met beperking heeft meegemaakt.
Ook als ouders / verzorgers moet je soms kritisch naar je eigen handelen kijken om je kind te kunnen laten groeien.
MoederIADHkind schreef op 29-12-2021 om 08:34:
[… knip…]
Wat wel zou helpen? Communicatie die begint met luisteren en eindigt met samenwerken. En zoals een goed ambulant begeleider de jongere het zelf laat doen, zou er ook een ambulant begeleider voor de ouders kunnen zijn om hen te leren hun kind effectiever te ondersteunen.
Exact dit ! Totdat het kind 18 jaar is worden ouders continu betrokken bij de hulpverlening van hun kind. Met als gouden regel: de ouders kennen hun kind het beste. Er is een solide netwerk om het kind heen van ouders en hulpverleners. En als het kind 18 wordt valt dat allemaal weg want ‘het is de wet’ en ‘de wet op de privacy is enorm belangrijk’. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen met uitleggen hoe schadelijk dit uitgangspunt is waar het gaat om kinderen met een beperking. Gelukkig zijn er over dit onderwerp al documentaires gemaakt door Zembla (BNN/Vara) die de absurditeit van deze zienswijze goed uitleggen. Ook gaan er stemmen op om de wet op dit punt te veranderen. Dat kan wat mij betreft niet snel genoeg gebeuren.
Ik lees ook iets over overbezorgde ouders die niet los willen laten. Wie geen ouder is van een kind met een beperking weet niet wat hij zegt. Ook een broer of zus niet, zij kijken er per definitie al anders tegenaan, vanuit het eigen perspectief. Ook daarom zou het goed zijn als het netwerk (inclusief familie) om het kind met een beperking intact zou blijven na het 18e jaar. Er moet sprake zijn van afbouwen en stapsgewijs overdragen van de verantwoordelijkheid van de ouders (broers en zussen) naar de hulpverleners/ begeleiding en de jongvolwassene zelf. Het plotsklaps loslaten omdat het kind nu eenmaal 18 is, is in meer dan een klein aantal gevallen zelfs ronduit desastreus.
Tatemae schreef op 28-12-2021 om 21:42:
De behandelaren handelen zorgvuldig en zijn niet belast met de taak om aan "waarheidsbevinding" te doen. De gevoelens, emoties en handelen die je zoon heeft, zijn hun leidraad in hun behandeling.
Ja, is dat altijd zo bij een psycholoog? Het lijkt mij in veel gevallen juist goed om niet uit te gaan van subjectieve emoties, omdat mensen daar juist in vastgelopen zijn. Ze daarin bevestigen lijkt me nogal contraproductief?
Zonne2017 schreef op 29-12-2021 om 13:38:
[..]
Exact dit ! Totdat het kind 18 jaar is worden ouders continu betrokken bij de hulpverlening van hun kind. Met als gouden regel: de ouders kennen hun kind het beste. Er is een solide netwerk om het kind heen van ouders en hulpverleners. En als het kind 18 wordt valt dat allemaal weg want ‘het is de wet’ en ‘de wet op de privacy is enorm belangrijk’. Ik weet gewoon niet waar ik moet beginnen met uitleggen hoe schadelijk dit uitgangspunt is waar het gaat om kinderen met een beperking. Gelukkig zijn er over dit onderwerp al documentaires gemaakt door Zembla (BNN/Vara) die de absurditeit van deze zienswijze goed uitleggen. Ook gaan er stemmen op om de wet op dit punt te veranderen. Dat kan wat mij betreft niet snel genoeg gebeuren.
Ik lees ook iets over overbezorgde ouders die niet los willen laten. Wie geen ouder is van een kind met een beperking weet niet wat hij zegt. Ook een broer of zus niet, zij kijken er per definitie al anders tegenaan, vanuit het eigen perspectief. Ook daarom zou het goed zijn als het netwerk (inclusief familie) om het kind met een beperking intact zou blijven na het 18e jaar. Er moet sprake zijn van afbouwen en stapsgewijs overdragen van de verantwoordelijkheid van de ouders (broers en zussen) naar de hulpverleners/ begeleiding en de jongvolwassene zelf. Het plotsklaps loslaten omdat het kind nu eenmaal 18 is, is in meer dan een klein aantal gevallen zelfs ronduit desastreus.
Maar, als een zoon/dochter van welke leeftijd dan ook het prima vindt dat zijn ouders of voogden of wie dan ook betrokken worden (en de meesten vinden dat - tot op zekere hoogte- geen probleem) dan kunnen ouders toch betrokken worden?
Je kunt inderdaad niet meer alles doen zonder toestemming, zoals zomaar info opvragen bij de huisarts. Net zoals je dat ook niet voor je broer, buurman en zelfs partner kunt.
Of mis ik nu ergens iets?
Wednesday schreef op 29-12-2021 om 13:48:
[..]
Ja, is dat altijd zo bij een psycholoog? Het lijkt mij in veel gevallen juist goed om niet uit te gaan van subjectieve emoties, omdat mensen daar juist in vastgelopen zijn. Ze daarin bevestigen lijkt me nogal contraproductief?
Een psycholoog is er niet om je te bevestigen in je gevoelens hoor.