Onbegrip over het niet betrekken van ouder bij behandeling depressieviteit jongvolwassen zoon
Hier een bericht van een radeloze vader.
Ik ben een liefhebbende vader van een (zwaar) depressieve 20 jarige zoon die tevens gediagnosticeerd is met PDDNOS.
Om dit verhaal te verduidelijken geeft ik een beknopte geschiedenis van hoe dingen gelopen zijn. 20 jarig geleden ontmoette ik iemand waarmee ik drie keer het bed heb gedeeld. Op een dag deelde ze me mee dat ze zwanger was. Achteraf bleek dat ze niet aan de pil was en nagelaten heeft mij daar over te informeren. Ik besef dat ik het ook had kunnen vragen maar dat is een andere discussie. Feit is wel dat veel mannen een andere keuze maken
Uiteraard was ik niet blij en voelde me overrompeld met dit feit, maar omdat ik van kinderen houd en het kind er niets aan kan doen heb ik destijds besloten om er gewoon voor te gaan. Een relatie met haar zat er niet in.
Mijn doel is altijd geweest een liefdevolle vader en vriend te zijn.Belang van mijn zoon stond altijd voorop. Op een gegeven moment toen hij 19 was vertelde hij depressieve gevoelens te ervaren en na enige tijd werd mij als reden hiervoor gegeven het feit dat wij ik 5 keer in 19 jaar behoorlijk boos op hem ben geweest, maar dan had ik daar ook wel reden toe.
Als zelfkritisch mens is het verheffen van je stem tijdens een conflict nooit verstandig maar fysiek is het nooit geworden. Zijn mededeling kwam als volkomen verrassing, dacht juist een goede vader te zijn. Ik heb mijn zoon ook altijd op het hart gedrukt om zich te uiten tegenover mij over zijn gevoelens. Welke vader wil zo nu en dan geen feedback van zijn kind. Gevoelens van onvrede heb ik nooit gehoord. Ik dacht niet goed kunnen uiten heeft vast met zijn PDDNOS te maken.
Uiteindelijk hebben we gekozen voor beschermd wonen en behandeling bij psycholoog en begeleider. En toen ging het mis.
I.v.m privacywetgeving werd ik eigenlijk totaal buiten de poort gehouden. Mijn zoon had aangegeven dat ik de oorzaak was, dat is wat ik weet, wat er meer is gezegd weet ik niet.
Na 8 maanden nooit een uitnodiging of rapportage te hebben gehad besloot ik zelf te gaan. Ik heb altijd de beste bedoelingen gehad en mijn best gedaan een goede vader te zijn. Mij werd verteld dat ze mij niets mochten zeggen i.v.m privacy. Bij een eerste gesprek met een patient
zoals mijn zoon bijvoorbeeld wordt als eerste medegedeeld dat alles vertrouwelijk is en geheim blijft. Ik vind persoonlijk dat je hiermee het doen van onjuiste of onvolledige verhalen mee in de hand werkt. Beter zou zijn aan te geven met er ook met ouders een (eenmalig) gesprek wordt wordt gevoerd. Hoeft niks vertrouwelijks te worden gedeeld maar gerichte vragen kunnen wel worden gesteld.Tenslotte hebben we het wel over een persoon met
psychische problemen. Schijnbaar wordt alles voor zoete koek geslikt. Van hoor of wederhoor
is geen sprake. Maatwerk ontbreekt eveneens. Uiteindelijk is gebleken moeders mij stelselmatig negatief heeft afgeschilderd bij mijn zoon en tegen mij altijd mooi weer speelde Dit alles heeft geresulteerd dat ik momenteel geen contact met mijn zoon heb en mij ontzettend onrechtvaardig behandeld voel. Het belang van mij als ouder is schijnbaar totaal niet van belang. Het is mijn enigste kind waar ik veel van houd en die ik ook mis. Mijn leven is een gewoon een stuk minder leuk geworden. Ik vind dat ik als vader gewoon recht heb om te weten wat er precies speelt en ook mijn verhaal te kunnen doen. Weet iemand misschien welke stappen ik kan ondernemen om een en ander gedaan te krijgen? Ik ben volkomen te goeder trouw en ben altijd correct en rechtvaardig geweest. Desondanks ben ik gewoon keihard op een zijspoor gerangeerd. Ongehoord en onrechtvaardig vind ik het.
Saga schreef op 29-12-2021 om 13:55:
[..]
Een psycholoog is er niet om je te bevestigen in je gevoelens hoor.
Ik heb er geen verstand van, gelukkig! Het lijkt mij alleen zo lastig om een probleem op te lossen als je uitgaat van een eenzijdig verhaal, zoals ik meende op te maken uit de reactie van Tatemae.
Bert1968, in je verhaal lees ik vooral één grote zorg, namelijk dat jouw beeld van een liefhebbende vader aan diggelen gaat.
Je klopt jezelf teveel op de borst: 'Feit is wel dat veel mannen een andere keuze maken.' Feit is ook dat je zelf blijkbaar geen enkel moment hebt nagedacht over een vorm van anti-conceptie. Dit is wat je wilde: 'Mijn doel is altijd geweest een liefdevolle vader en vriend te zijn.' Nu ben je bang dat dat beeld aan diggelen gaat. Je zoon is 20. Dat is ook een leeftijd waarop kinderen zich los maken van hun ouders. soms gaat dat rustig en vriendelijk, soms heftig. Bij je zoon lijkt het heftig te gaan. Je kent het liedje toch: vader was een hypocriet....
Je zoekt nu toenadering tot de hulpverleners, maar het lijkt alsof je vooral je eigen beeld van liefdevolle vader wil redden. Daar zijn de hulpverleners niet voor. Het gaat hen om de werkelijkheid zoals je zoon die ervaart en de problemen die dat met zich meebrengt voor je zoon.
Het kan best zijn dat gezinstherapie op een gegeven moment behulpzaam is voor je zoon, maar als daar de wens onder zit dat jij je kunt profileren als liefdevolle vader en vriend, dan stap je er niet op een goede manier in.
De vraag is of er iets is wat jij nu nog kunt doen wat voor je zoon behulpzaam is. Ik denk dat je niet veel meer kunt doen dan op een bescheiden wijze oprechte belangstelling tonen voor hem, open staan voor een eventuele hulpvraag, laten merken dat je van hem houdt en dat je hem steunt.
Tsjor
Wednesday schreef op 29-12-2021 om 13:57:
[..]
Ik heb er geen verstand van, gelukkig! Het lijkt mij alleen zo lastig om een probleem op te lossen als je uitgaat van een eenzijdig verhaal, zoals ik meende op te maken uit de reactie van Tatemae.
Psychologen kunnen mensen helpen die zelf om willen gaan met de dingen waar ze tegenaan lopen. Aangezien je een ander niet kunt veranderen, kan een cliënt alleen op z'n eigen verantwoordelijkheid worden aangesproken.
Dus; heb jij een probleem, dan ben je zelf de sleutel tot de oplossing.
Zijn jouw problemen afkomstig vanuit wangedrag van anderen (in het perspectief van de cliënt), tja dan wordt het lastig en dan moet je of leren accepteren of je gaat alsnog op zoek naar het stuk waar je zelf invloed op hebt.
Even heel erg kort door de bocht hoor.
Ik lees hier trouwens ook niets over een jarenlang traject van hulpverlening waarbij de ouders toen de zoon 18 werd opeens buitenspel gezet werden. De depressieve problemen van deze jongeman openbaarden zich pas toen hij 19 was. Hij heeft PDD-NOS maar wij weten niet in hoeverre hij daardoor een beperking heeft.
De jongeman heeft een reden om zijn ouders of in ieder geval zijn vader niet bij zijn proces te willen betrekken. Of die reden terecht is weten wij niet en is ook niet per se belangrijk.
Bij een jarenlang traject met een handelingsonbekwaam kind opeens de ouders buitenspel zetten als kind 18 wordt lijkt me ook niet verstandig. Dat moet je stapsgewijs afbouwen/overdragen. Maar waar leg je dan de grens qua leeftijd dat ouders betrokken worden bij hulpverlening van hun kind?
En een psycholoog hoeft niet de waarheid te vinden of iemand naar de mond te praten/een slachtofferrol aan te praten, maar heeft de taak om iemand om te leren gaan met zijn gevoelens en ervaringen uit het verleden en met depressieve gevoelens.
Wednesday schreef op 29-12-2021 om 13:57:
[..]
Ik heb er geen verstand van, gelukkig! Het lijkt mij alleen zo lastig om een probleem op te lossen als je uitgaat van een eenzijdig verhaal, zoals ik meende op te maken uit de reactie van Tatemae.
Dat hangt er maar van af hoe je het probleem definieert dat 'opgelost' moet worden.
Ik heb zelf jarenlang therapie gehad ivm depressies (en persoonlijkheidsstoornis, angst, hechtingsproblematiek, ptss, ga nog maar even door). Een depressie is geen probleem dat je met een feitelijke benadering kunt oplossen, en het achterhalen van een of andere objectieve waarheid is daar niet behulpzaam bij.
Ik heb het zelf ook wel eens lastig gevonden dat therapeuten zo 'blind' afgingen op wat ik ze vertelde, maar inmiddels begrijp ik dat het enige dat ertoe doet mijn beleving van heden en verleden is. En die beleving kun je wel aanpakken, zonder dat je exact uitvogelt wat er nu waar is en wat niet, en zonder te weten hoe een ander (bijvoorbeeld een ouder) ertegenaan kijkt. Dat laatste doet er domweg niet toe in de behandeling.
Wat ik hierboven schrijf is vast te kort door de bocht, maar ik denk wel dat het wezenlijk is dat therapie niet plaatsvindt in een rechtbank of bij een journalist en dat hoor en wederhoor niet zo relevant is. (al kan een therapeut je wel de 'opdracht' geven om eens met een relevant persoon uit je omgeving te praten en te vragen hoe die dingen heeft ervaren. En dan nog gaat het er vooral om wat zo'n gesprek met jou als patiënt doet, niet om wat er nu echt gebeurd is.)
Het niet betrekken van de ouders gaat niet in eerste instantie uit van de patiënt, maar van de wetgeving. Het gaat om de bescherming van de privacy, een groot goed als het om medische zaken gaat. Het is niet zo dat ouders dan op een zijspoor worden gerangeerd, maar kinderen worden behandeld als volwassenen, dat is het punt. Dat kun je ongehoord etc. vinden, maar het is simpelweg de wet: vanaf 18 jaar ben je volwassen.
In moeilijke situaties is het beroep op de privacy inderdaad moeilijk te verteren als het gaat om jongvolwassenen met een psychische problematiek. Je kunt het alleen verteren als je zelf bedenkt hoe het voor jou zou zijn als je medische behandelaar informatie door zou geven aan je ouders of je partner of je kinderen. Als het behulpzaam is voor het herstellingsproces zijn er wel mogelijkheden voor ouders (partner etc.) om betrokken te raken bij de behandeling, maar het beginpunt ligt dan bij de wenselijkheid van de behandeling.
Er is wel nog een mogelijkheid dat een kind echt handelingsonbekwaam wordt verklaard en dat een ouder dan curator of mentor wordt. Daar gaat een juridische procedure aan vooraf, maar of dat in dit geval de oplossing is weet ik niet.
Tsjor
tsjor schreef op 29-12-2021 om 14:20:
Het niet betrekken van de ouders gaat niet in eerste instantie uit van de patiënt, maar van de wetgeving. Het gaat om de bescherming van de privacy, een groot goed als het om medische zaken gaat. Het is niet zo dat ouders dan op een zijspoor worden gerangeerd, maar kinderen worden behandeld als volwassenen, dat is het punt. Dat kun je ongehoord etc. vinden, maar het is simpelweg de wet: vanaf 18 jaar ben je volwassen.
In moeilijke situaties is het beroep op de privacy inderdaad moeilijk te verteren als het gaat om jongvolwassenen met een psychische problematiek. Je kunt het alleen verteren als je zelf bedenkt hoe het voor jou zou zijn als je medische behandelaar informatie door zou geven aan je ouders of je partner of je kinderen. Als het behulpzaam is voor het herstellingsproces zijn er wel mogelijkheden voor ouders (partner etc.) om betrokken te raken bij de behandeling, maar het beginpunt ligt dan bij de wenselijkheid van de behandeling.
Er is wel nog een mogelijkheid dat een kind echt handelingsonbekwaam wordt verklaard en dat een ouder dan curator of mentor wordt. Daar gaat een juridische procedure aan vooraf, maar of dat in dit geval de oplossing is weet ik niet.
Tsjor
Precies, er is een verschil tussen 'we betrekken ouders niet (meer) want de cliënt wil het niet/ het is niet veilig of insert andere reden' en de manier waarop de zorg voor jongeren vanaf 18 jaar is georganiseerd.
Ik lees vooral veel pijn, verdriet en frustraties van TO.
De privacy wetgeving is er niet voor niets. Vanaf 16 jaar mag je zelf bepalen wat er wel of niet gedeeld wordt en welke behandeling je dit wilt.
Wanneer je insteek is dat jij je zoon wilt helpen, dan gaat het niet om jouw kant van het verhaal te vertellen. Maar te vragen waar je zoon behoefte aan hebt. Wat wil hij van jou? Het laatste wat hij nodig heeft is een ouder die vertelt "hoe het echt was".
Zijn behandelaars snappen echt wel dat hij zijn kant van het verhaal is. Klopt, hij is hun patiënt en ze helpen hem om zelfstandig in het leven te staan en om te gaan met emoties en het verleden. Dus vanuit zijn standpunt.
Geef aan dat, mocht dit gewenst zijn, dat je hem hier graag in wilt helpen of steunen. En altijd bereid bent om naar hem te luisteren of in gesprek te gaan. Of een brief van hem te lezen of naar hem te schrijven.
Sterkte!
hoedan schreef op 29-12-2021 om 14:10:
[..]
Dat hangt er maar van af hoe je het probleem definieert dat 'opgelost' moet worden.
Dank voor je toelichting, ook de anderen die dit aan mij uitlegden.
Wednesday schreef op 29-12-2021 om 13:48:
[..]
Ja, is dat altijd zo bij een psycholoog? Het lijkt mij in veel gevallen juist goed om niet uit te gaan van subjectieve emoties, omdat mensen daar juist in vastgelopen zijn. Ze daarin bevestigen lijkt me nogal contraproductief?
Je hebt inmiddels al antwoord gekregen van meerdere forummers.
Het is dus niet uitsluitend de taak van een behandelaar om emoties, gedachtes of handelingen te bevestigen. Er wordt oa gekeken, besproken, bevraagd en uitgedaagd wat die emoties/gedachtes/handelingen voor de persoon betekent en wat die er van vindt, en daarbij komt ook een stukje maatschappelijke standaard van normen waarden aan te pas en screening of dat alles binnen het 'normale spectrum' valt.
De hummende dokter Rossi (gooische vrouwen) is dus geen voorbeeld van een behandelaar.
Kan de TO wat met de antwoorden hier??
Friezinnetje schreef op 29-12-2021 om 18:53:
Kan de TO wat met de antwoorden hier??
Daar ben ik ook wel benieuwd naar.