Onbegrip over het niet betrekken van ouder bij behandeling depressieviteit jongvolwassen zoon
Hier een bericht van een radeloze vader.
Ik ben een liefhebbende vader van een (zwaar) depressieve 20 jarige zoon die tevens gediagnosticeerd is met PDDNOS.
Om dit verhaal te verduidelijken geeft ik een beknopte geschiedenis van hoe dingen gelopen zijn. 20 jarig geleden ontmoette ik iemand waarmee ik drie keer het bed heb gedeeld. Op een dag deelde ze me mee dat ze zwanger was. Achteraf bleek dat ze niet aan de pil was en nagelaten heeft mij daar over te informeren. Ik besef dat ik het ook had kunnen vragen maar dat is een andere discussie. Feit is wel dat veel mannen een andere keuze maken
Uiteraard was ik niet blij en voelde me overrompeld met dit feit, maar omdat ik van kinderen houd en het kind er niets aan kan doen heb ik destijds besloten om er gewoon voor te gaan. Een relatie met haar zat er niet in.
Mijn doel is altijd geweest een liefdevolle vader en vriend te zijn.Belang van mijn zoon stond altijd voorop. Op een gegeven moment toen hij 19 was vertelde hij depressieve gevoelens te ervaren en na enige tijd werd mij als reden hiervoor gegeven het feit dat wij ik 5 keer in 19 jaar behoorlijk boos op hem ben geweest, maar dan had ik daar ook wel reden toe.
Als zelfkritisch mens is het verheffen van je stem tijdens een conflict nooit verstandig maar fysiek is het nooit geworden. Zijn mededeling kwam als volkomen verrassing, dacht juist een goede vader te zijn. Ik heb mijn zoon ook altijd op het hart gedrukt om zich te uiten tegenover mij over zijn gevoelens. Welke vader wil zo nu en dan geen feedback van zijn kind. Gevoelens van onvrede heb ik nooit gehoord. Ik dacht niet goed kunnen uiten heeft vast met zijn PDDNOS te maken.
Uiteindelijk hebben we gekozen voor beschermd wonen en behandeling bij psycholoog en begeleider. En toen ging het mis.
I.v.m privacywetgeving werd ik eigenlijk totaal buiten de poort gehouden. Mijn zoon had aangegeven dat ik de oorzaak was, dat is wat ik weet, wat er meer is gezegd weet ik niet.
Na 8 maanden nooit een uitnodiging of rapportage te hebben gehad besloot ik zelf te gaan. Ik heb altijd de beste bedoelingen gehad en mijn best gedaan een goede vader te zijn. Mij werd verteld dat ze mij niets mochten zeggen i.v.m privacy. Bij een eerste gesprek met een patient
zoals mijn zoon bijvoorbeeld wordt als eerste medegedeeld dat alles vertrouwelijk is en geheim blijft. Ik vind persoonlijk dat je hiermee het doen van onjuiste of onvolledige verhalen mee in de hand werkt. Beter zou zijn aan te geven met er ook met ouders een (eenmalig) gesprek wordt wordt gevoerd. Hoeft niks vertrouwelijks te worden gedeeld maar gerichte vragen kunnen wel worden gesteld.Tenslotte hebben we het wel over een persoon met
psychische problemen. Schijnbaar wordt alles voor zoete koek geslikt. Van hoor of wederhoor
is geen sprake. Maatwerk ontbreekt eveneens. Uiteindelijk is gebleken moeders mij stelselmatig negatief heeft afgeschilderd bij mijn zoon en tegen mij altijd mooi weer speelde Dit alles heeft geresulteerd dat ik momenteel geen contact met mijn zoon heb en mij ontzettend onrechtvaardig behandeld voel. Het belang van mij als ouder is schijnbaar totaal niet van belang. Het is mijn enigste kind waar ik veel van houd en die ik ook mis. Mijn leven is een gewoon een stuk minder leuk geworden. Ik vind dat ik als vader gewoon recht heb om te weten wat er precies speelt en ook mijn verhaal te kunnen doen. Weet iemand misschien welke stappen ik kan ondernemen om een en ander gedaan te krijgen? Ik ben volkomen te goeder trouw en ben altijd correct en rechtvaardig geweest. Desondanks ben ik gewoon keihard op een zijspoor gerangeerd. Ongehoord en onrechtvaardig vind ik het.
heel rot maar hij is boven de 18 jaar..
Privacywetgeving is er niet voor niks. Als er geen privacy is zou dat grote nadelen kunnen hebben voor zijn behandeling. Ik zou dat stukje echt loslaten. Je hebt er zeker geen “recht” op, hij is volwassen. Ik zou me vooral bezighouden met het emotioneel steunen van je zoon (en niet naar wegen zoeken om je in de behandeling te mengen). Hij is ook oud genoeg om zelf te beslissen met wie hij om wil gaan. Ik denk niet dat je alles moet afschuiven op dat zijn moeder negatieve verhalen over je heeft verteld, het is uiteindelijk je zoon die de keuze maakt om wel of geen contact te hebben. Sta je er voor open zijn punt in te zien en niet van alles op bijzaken af te schuiven (zijn moeder, zijn pddnos, zijn behandeling). Ik bedoel dit niet flauw, maar uit mijn ervaring is de enige weg om weer tot elkaar te komen om echt te luisteren. Hij zit er mee dat jullie ruzie hebben gehad, het maakt niet uit of jij dat wel of niet relevant vind, als je contact wil zal je moeten gaan luisteren en reflecteren. Verder zou je misschien kunnen aangeven dat je open staat voor gezinstherapie, dan kunnen jullie er misschien samen uitkomen, en allebei eerlijk naar je eigen stukje kijken. Wil hij niks, dan houdt het op. Ik zou niet pushen, dat werkt vaak averechts.
ik vind het superpijnlijk dat je vooral schrijft over je eigen miskenning en het onrecht dat jou is en wordt aangedaan. Toen ik dit topic opende had ik meer zorg en inlevingsvermogen in je zoon verwacht en minder verwijten aan de hele wereld, behalve jezelf. Dingen gaan gewoon niet altijd zoals je wil en ik snap niet wat er relevant aan is voor dit onderwerp, dat je het kind niet gepland had en het je opgedrongen is
En verder…. Hij is volwassen, het is zijn leven en van hem wordt verwacht dat hij regie gaat nemen. Als hij jou bij de behandeling wil betrekken, dan kan dat vast. Hij wil dit kennelijk (nu) niet.
Misschien zelf hulp zoeken om je gevoelens van onrecht en onmacht te verwerken?
Ik kan invoelen dat jij je oneerlijk behandeld voelt worden wanneer er onjuiste verhalen over jou worden verteld maar feitelijk maakt dat niet uit. Het gaat immers om het proces waar je zoon in zit en als dit zijn waarheid is dan is dat de uitgangspositie voor het genezingsproces van je zoon, ongeacht of die op feiten is gebaseerd of wat jij er als vader van vindt. Jij als vader staat volledig buiten dat proces, het is van je zoon. Je hebt geen recht op inzage in zijn proces en je zou er m.i. ook niet om moeten vragen - het gaat het je ongetwijfeld aan het hart, maar het gaat je niet aan.
Dat jij je op een zijspoor gerangeerd voelt is een andere discussie en die staat los van enig recht op inzage in het behandelproces van je zoon. Die kwestie kan je met je ex bespreken, maar ook hier geldt: je zoon is volwassen.
Het lijkt me pittig voor je om hiermee te moeten dealen. Misschien dat je een hulpverlener kunt inschakelen voor jezelf. Veel sterkte TO.
De behandelaren handelen zorgvuldig en zijn niet belast met de taak om aan "waarheidsbevinding" te doen. De gevoelens, emoties en handelen die je zoon heeft, zijn hun leidraad in hun behandeling.
Door het lezen van je stuk, heb ik het vermoeden dat je zelf ook een ass hebt, kan dat kloppen?
Ik kan me niet voorstellen dat vijf keer boos worden in 19 jaar tijd de enige en directe aanleiding is tot een depressie. Elke ouder wordt wel eens boos op zijn kind en meestal ook wel vaker dan eens in de vier jaar. En over het algemeen krijgen kinderen daar niks van, tenzij het volkomen onterecht is en de ouder ondermijnende dingen zegt en onterechte verwijten maakt. En zelfs dan is eens in de vier jaar waarschijnlijk te weinig om een directe aanleiding te zijn voor het ontwikkelen van een depressie.
Bij ASS komen psychische problemen waaronder depressie vaker voor. Ik vermoed dat er hier sprake is van combinatieproblematiek. Welnu, zo lang jullie beide naar elkaar blijven wijzen als schuldige, komen jullie niet tot elkaar. Dus ik zou zeggen; geef hem de ruimte om boos op jou te zijn om wat jij in zijn ogen verkeerd hebt gedaan en geef aan dat je graag wil werken aan verzoening.
Tegelijkertijd; hij is meerderjarig en daardoor zijn zijn behandelaren verplicht om zijn toestemming te vragen om dingen over zijn behandeling met jou te delen. Dat is geen onwil, maar onmacht. Ze kunnen en mogen dat niet zomaar doen vanwege de wetgeving rondom privacy.
Uiteindelijk is het je zoon die op de een of andere manier moet leren omgaan met zijn depressieve gevoelens en datgene wat jij hem - naar zijn zeggen - hebt aangedaan.
Ik zou het voor nu, hoe verdrietig de situatie ook is, bij jezelf houden en hem laten weten dat je van hem houdt en dat de deur altijd open staat voor contact als hij daar in de toekomst wel behoefte aan krijgt.
Ik kan me alleen maar aansluiten bij bovenstaande.
Wellicht enige troost; een psycholoog weet ook wel dat het verhaal wat hij/zij hoort maar 1 kant van het verhaal is. Echter, in het behandelproces van jouw zoon is dat wel het uitgangspunt.
En gelukkig maar dat de privacywetgeving er is. Anders zou niemand zijn of haar verhaal meer durven doen.
Wellicht is het een goed idee om zelf met iemand hierover te praten?
overigens; als jij je slachtofferschap en 20 jarige frustratie ook door laat schemeren aan zoon (in ruzies) en zijn moeder, snap ik ook dat hij je er buiten wil houden. Dat is niet helpend. Weet je of hij ergens voelt dat hij niet volledig gewenst was door jou? Want die indruk maak je.
Ik ben wat scherp, maar ik heb heus wel begrip voor jou en je frustratie. Ik denk alleen dat dit niet constructief is en dat als je er al zo lang mee rond loopt, je er echt zelf mee aan de slag moet. Dit vreet je leeg en helpt niet in het creëren van een gezonde relatie met je zoon.
Heel vervelend natuurlijk, maar hij is 18+ en daardoor hoeven ze niets met de ouders. Waar ik wel aan twijfel is, dat het feit dat jij 5 keer boos op hem bent geweest, de aanleiding is tot zijn depressie. Er zal meer aan de hand zijn, en dat hoeft niet bij jou te liggen. Verder is het afwachten, voor hem klaar staan als hij daar behoefte aan heeft. Dring je op dit moment niet op, hij heeft genoeg te verwerken/aan te werken in zijn behandeling.
Sterkte met alles.
voor medische zaken ben je al met 16 volledig handelingsbekwaam.
Los van het verhaal van TO vind ik dat er echt veel te makkelijk uitgegaan wordt van het meerderjarigheidsbeginsel. Kinderen met een beperking worden vaak hun hele leven intensief begeleid door hun ouders en/of hulpverleners. Het kind wordt 18 en opeens wordt van het kind met een beperking verwacht dat het handelingsbekwaam is en volwassen beslissingen kan nemen en worden ouders buiten spel gezet. Een absurde en uitermate schadelijke gang van zaken. Vooral voor het jongvolwassen kind dat zijn of haar hele leven ondersteuning heeft gekregen mbt de beperking en er plotseling alleen voor staat. Vaak zijn deze kinderen de bemoeienissen van ouders, hulpverleners en therapeuten meer dan zat en vinden ze ten onrechte dat ze het zelf wel kunnen, ook voelen ze de druk vanuit de maatschappij dat ze geacht worden het zelf te kunnen bij de magische grens van 18 jaar. Je zou van minder depressief worden. De ellende die hiermee gepaard gaat wordt echt onderschat.
To : het werkt echt contraproductief om te praten over jouw rechten als vader. Dat is immers niet de kern van de zaak. Het gaat erom dat je zoon zijn leven op de rit krijgt, met of zonder jouw hulp.
bij sommige grote hulpverlenende instanties is vaak wel zoiets aanwezig als een familie-contact persoon. Wellicht kun je daar contact mee opnemen om je verhaal kwijt te kunnen.
Saga schreef op 28-12-2021 om 21:58:
Ik kan me alleen maar aansluiten bij bovenstaande.
Wellicht enige troost; een psycholoog weet ook wel dat het verhaal wat hij/zij hoort maar 1 kant van het verhaal is. Echter, in het behandelproces van jouw zoon is dat wel het uitgangspunt.
En gelukkig maar dat de privacywetgeving er is. Anders zou niemand zijn of haar verhaal meer durven doen.
Wellicht is het een goed idee om zelf met iemand hierover te praten?
Nou idd. Ik was nooit maar dan ook nooit met een psycholoog in gesprek gegaan als ik ook maar iets vermoede dat er ook maar 1 woord bij mijn ouders terecht zou komen.
Mijn verhaal was het probleem. De andere kant boeide niet voor mijn behandeling. Dat zal bij zoon van to net zo zijn.
Tot, als je hier zo mee zit kun je ook hulp zoeken voor jezelf.
Beter zou zijn aan te geven met er ook met ouders een (eenmalig) gesprek wordt wordt gevoerd. Hoeft niks vertrouwelijks te worden gedeeld maar gerichte vragen kunnen wel worden gesteld.Tenslotte hebben we het wel over een persoon met
psychische problemen. Schijnbaar wordt alles voor zoete koek geslikt. Van hoor of wederhoor
is geen sprake. Maatwerk ontbreekt eveneens.
Gelukkig gebeurd dit dus niet. Dan zou ik niet geholpen zijn en velen met mij. Brrr het idee alleen al dat ze ook met mijn ouders een gesprek zouden doen. Dan valt echt wel door de mand wat het probleem is. Terwijl je nou juist er privé met een hulpverlener over wil kunnen praten.
En nee het wordt niet voor zoete koek geslikt. Er is ook geen hoor en wederhoor nodig. Het is geen politie rapport. Het is een psychisch probleem van iemand. Met zijn kant van het verhaal. Waar hij mee zit en mee moet dealen. Of het nou waar is of niet, een droom of een verzonnen verhaal het is een probleem van deze persoon waar aan gewerkt wordt. Daar is geen enkele zoete koek bij en jij hoeft dus ook niet gehoord te worden wat je zoon betreft.
Hoezo maatwerk ontbreekt? Daar weet jij niks van. Je weet niks over zijn behandeling dus over maatwerk kan jij niet oordelen.
Jij hebt zelf duidelijk ook problemen. Ga daarmee bezig. Zoek zelf hulp om met dit probleem van je zoon om te gaan.
Zonne2017 schreef op 28-12-2021 om 23:21:
Los van het verhaal van TO vind ik dat er echt veel te makkelijk uitgegaan wordt van het meerderjarigheidsbeginsel. Kinderen met een beperking worden vaak hun hele leven intensief begeleid door hun ouders en/of hulpverleners. Het kind wordt 18 en opeens wordt van het kind met een beperking verwacht dat het handelingsbekwaam is en volwassen beslissingen kan nemen en worden ouders buiten spel gezet. Een absurde en uitermate schadelijke gang van zaken. Vooral voor het jongvolwassen kind dat zijn of haar hele leven ondersteuning heeft gekregen mbt de beperking en er plotseling alleen voor staat. Vaak zijn deze kinderen de bemoeienissen van ouders, hulpverleners en therapeuten meer dan zat en vinden ze ten onrechte dat ze het zelf wel kunnen, ook voelen ze de druk vanuit de maatschappij dat ze geacht worden het zelf te kunnen bij de magische grens van 18 jaar. Je zou van minder depressief worden. De ellende die hiermee gepaard gaat wordt echt onderschat.
To : het werkt echt contraproductief om te praten over jouw rechten als vader. Dat is immers niet de kern van de zaak. Het gaat erom dat je zoon zijn leven op de rit krijgt, met of zonder jouw hulp.
bij sommige grote hulpverlenende instanties is vaak wel zoiets aanwezig als een familie-contact persoon. Wellicht kun je daar contact mee opnemen om je verhaal kwijt te kunnen.
Helemaal eens met deze post.
Zonne2017 schreef op 28-12-2021 om 23:21:
Los van het verhaal van TO vind ik dat er echt veel te makkelijk uitgegaan wordt van het meerderjarigheidsbeginsel. Kinderen met een beperking worden vaak hun hele leven intensief begeleid door hun ouders en/of hulpverleners. Het kind wordt 18 en opeens wordt van het kind met een beperking verwacht dat het handelingsbekwaam is en volwassen beslissingen kan nemen en worden ouders buiten spel gezet. Een absurde en uitermate schadelijke gang van zaken. Vooral voor het jongvolwassen kind dat zijn of haar hele leven ondersteuning heeft gekregen mbt de beperking en er plotseling alleen voor staat. Vaak zijn deze kinderen de bemoeienissen van ouders, hulpverleners en therapeuten meer dan zat en vinden ze ten onrechte dat ze het zelf wel kunnen, ook voelen ze de druk vanuit de maatschappij dat ze geacht worden het zelf te kunnen bij de magische grens van 18 jaar. Je zou van minder depressief worden. De ellende die hiermee gepaard gaat wordt echt onderschat.
To : het werkt echt contraproductief om te praten over jouw rechten als vader. Dat is immers niet de kern van de zaak. Het gaat erom dat je zoon zijn leven op de rit krijgt, met of zonder jouw hulp.
bij sommige grote hulpverlenende instanties is vaak wel zoiets aanwezig als een familie-contact persoon. Wellicht kun je daar contact mee opnemen om je verhaal kwijt te kunnen.
Eens. Ik was met 18 echt nog niet 'volwassen'. Echt, wat wist ik toen van het leven joh, helemaal niks. Maar deze jongeman woont beschermt en heeft begeleiding. Hij hoeft het dus helemaal niet allemaal zelf te doen. En als hij toestemming geeft, kunnen de ouders wel betrokken worden bij zijn behandelproces. Maar het is geen recht van de ouders. Als iemand daadwerkelijk niet handelingsbekwaam kan worden geacht (bijvoorbeeld mensen met een verstandelijke beperking of dementie) dan kan alsnog besloten worden om een familielid hierbij te betrekken. Overigens geldt het beroepsgeheim van psychologen ook voor kinderen en jongeren mag ik hopen.
Het doel van therapie is dat iemand leert omgaan met zijn trauma's, al dan niet op waarheid gebaseerd. Waarheidsvinding is niet aan de orde. Zelfs niet bij strafbare feiten, althans niet door de psycholoog. De zoon heeft blijkbaar nare ervaringen gehad in zijn jeugd en heeft daar nog last van. Hij moet nu leren om daarmee om te gaan en die 'trauma's' zijn leven niet te laten beheersen, met of zonder een rol voor zijn vader in zijn leven. Ik hoop wel dat de psycholoog hem duidelijk kan maken dat alle ouders wel eens boos worden op hun kinderen als ze iets doen wat niet mag of hun ouders teleurstellen met hun gedrag. Dat stukje realiteitszin moet hem wel bijgebracht worden anders gaat hij het nog erg moeilijk krijgen in het leven.