Loslaten?

'ik heb hard nagedacht over jouw opmerking dat je het pijnlijk vindt te lezen dat ik bang ben dat ze een obscuur toekomstpad kiest waar IK op een of andere manier niet blij van wordt.'
Ik reageerde met name op jouw angst dat ze ongediplomeerd werk zouden gaan doen, allebei. Verder: ook mijn zus had talenten, met name op het gebied van literatuur; ook zij was maatschappijkritisch etc. Ik heb niet het gevoel dat we relaxt met haar omgegaan zijn. Er was altijd wel bezorgdheid, van de kant van mijn moeder, van mijn kant. Zeker in de jaren (geen decennia) dat ze onvindbaar was. Dat is heel akelig. Overal waar je komt kijk je om je heen. Uiteindelijk heb ik wel actie ondernomen toen we een vermoeden hadden over haar woonplaats om haar te vinden. Maar dan ontmoet ik haar weer en overval ik haar niet met zorgen en verwijten.
In de grond was en is ze een goed mens en dat heeft ze binnen haar turbulente leven ook laten zien, door anderen te steunen en er voor anderen te zijn. Op een heel andere manier dan ik dat zou doen in een heel ander circuit. Ze heeft altijd de randen opgezocht, maar is nooit over de rand heen gegaan, bijvoorbeeld. Nooit echt verslaafd geweest aan zware drugs. Maar wel: kijken wat er gebeurt als je een hele dag gewerkt hebt, zonder te eten, en dan twee glazen wijn drinkt.
Haar goede karakter en goede eigenschappen waren juist de basis voor ons vertrouwen. Waar ze ook is, ze redt het wel. En dat heeft ze ook gedaan, op haar manier. Uiteindelijk terecht gekomen in een huisje, met een goede vriend, bewust gekozen voor geen kinderen, beiden aan het werk, hij in een technische baan waar veel ervaring voor nodig is, zij totdat het fysiek niet meer kon in fabriekswerk. Waardevolle mensen voor de samenleving, niet alleen door hun werk maar ook doordat zij goed zijn voor mensen om hen heen.
Ik ben het eens met Omnik: 'Maar wees je ervan bewust: al die nadruk op coaching en ontwikkeling, aansporingen om iets te leren zeggen keer op keer tegen een mens: Jij
doet het niet goed genoeg. Jij kunt het niet goed genoeg.' Dat is een heel akelige boodschap.
Zou het jou helpen als er een diagnose was? Wellicht kan de coach daar nog over beginnen, maar met een diagnose heeft je dochter nog geen ander gereedschap. Er is alleen een 'reden'.
Mijn advies zou zijn: vraag haar eens naar dat gamen, welk spel is het, hoe werkt het, wat is er leuk aan, kun jij het ook spelen etc. etc. Als je je zorgen maakt om haar eten, kom dan een keer onverwacht aanzetten met een lekkere maaltijd (maar niet zo'n maaltijd waar de goede bedoelingen vanaf druipen). Vraag haar eens mee als je haar nodig hebt, bijvoorbeeld omdat je nieuwe kleren wil kopen of zoiets. Verander de houding van bezorgde en toch wat teleurgestelde moeder vol verwachtingen ten aanzien van haar dochter in de houding van een respectvolle, betrokken buurvrouw, met goede bedoelingen. Op die manier heb ik in elk geval het kontakt met mijn zus kunnen behouden, waardoor ze uiteindelijk ook weer binnen de familie meedraait.
Daarom is 'loslaten' ook geen goede optie. Wat je moet loslaten zijn jouw ideeën en verwachtingen. Maar dat wil niet zeggen dat je je dochter dan loslaat. Je gaat alleen op een andere manier met haar om. Met respect voor wie ze is, ook al levert haar dat allerlei problemen op die je graag had willen voorkomen.

Tsjor

IngridT schreef op 03-07-2022 om 17:21:

[..]

Tsjor, ik vermoed dat het HAAR zou kunnen helpen als er een diagnose zou zijn. Het maakt mij echt helemaal niks uit. Weten dat haar moeite met plannen/overzicht/initiatieven ontplooien msch wel te maken heeft met ''iets'' wat ze gewoon ''heeft'' maakt het denk ik voor haar gemakkelijker om het te accepteren, er mee te leren leven, of er aan te werken ipv zich ervoor te schamen en juist voor dingen weg te lopen.

Dit is exact waarom die coach bij mijn zoon zo goed werkt. Er lukken nog steeds dingen niet, maar hij ervaart dat niet meer als de zoveelste faalervaring. Zo fijn en belangrijk! Hij concludeert nu dat er voor dat wat mislukte blijkbaar een andere aanpak nodig is. En zo groeit hij, stap voor stap. Ik gun dat jouw dochter ook.

Marianne76 schreef op 03-07-2022 om 17:54:

[..]

Dit is exact waarom die coach bij mijn zoon zo goed werkt. Er lukken nog steeds dingen niet, maar hij ervaart dat niet meer als de zoveelste faalervaring. Zo fijn en belangrijk! Hij concludeert nu dat er voor dat wat mislukte blijkbaar een andere aanpak nodig is. En zo groeit hij, stap voor stap. Ik gun dat jouw dochter ook.

Hier ook die ervaring. Mijn zoon is bijna 20. Maar: hij wil ook wel zelf heel graag. Dat kwam door een combinatie van de frustratie die Omnik beschrijft en positieve affirmatie door ons. 

IngridT schreef op 03-07-2022 om 18:15:

hoe oud is jouw zoon Marianne? En ( heb ik msch overheen gelezen) heeft hij een diagnose?
Ik gun dochter het ook, maar denk na alle coaching die ze al heeft gehad dat expliciete ( praktische) hulp echt alleen een goed idee is als dochter zelf aangeeft dat te willen. Nu weer vastlopen, of een diagnose zouden dat msch kunnen triggeren… en haar oude coach kan misschien ook als klankbord of raadgever fungeren…

20 jaar. En hij accepteert hulp, gelukkig wel.

IngridT schreef op 03-07-2022 om 16:56:

Dees…
Ze wil HEEEL graag studeren. Echt. Ik neig eerder naar goed gesprek vooraf, om met haar af te spreken wat te doen als het idd tegenvalt.. studeren in een te klein appartementje met een man zonder dagbesteding. We hebben het daar wel met haar over gehad. Dat we dat uitdagend vonden. En wat overhaast. Wij wonen overigens zelf ook op gemakkelijke reisafstand van haar studiestad. Eigenlijk ongeveer evenveel reistijd als vanaf haar vriend. We kunnen met haar afspreken dat ze t probeert. Maar dat we een vinger aan de pols houden. Als het tegenvalt kan ze probleemloos eerst weer naar ouderlijk huis komen voor een doorstart van een paar weken of maanden en evt alsnog op jacht gaan naar een eigen kamer in de studiestad.. Of ze stopt vóór 1 feb. Dan telt het niet als officieel studiejaar. En kan ze alsnog aan t werk en nadenken over wat/hoe wel. En dan gaan we ondertussen eens serieus checken met haar of ze denkt dat een diagnose traject een goed idee is.

Nu gewoon zeggen dat haar plannen kansloos zijn en dat ze maar beter kan gaan werken lijkt me ook niet echt goed voor haar zelfvertrouwen. Dan geef ik haar liever een paar maanden de kans om er zelf achter te komen dat het niet werkt. En dan (gewaarschuwd mens telt voor 2) snel schakelen…
Het plan om haar oude coach op de achtergrond ( al dan niet betaald door ons) in te zetten als extra hulplijn lijkt me ook een heel goed plan trouwens. Daar ga ik achteraan.

Na zo'n gesprek heeft ze alleen nog maar minder vertrouwen in zichzelf. Dat werkt averechts.

IngridT schreef op 03-07-2022 om 20:30:

Whaah. Potverdorie drietje. Je hebt gelijk. Mijn valkuil. Waarschuwen. Vooruitdenken. En er dan over praten.
NIET DOEN

dank je wel.

Zoek eens op affirmeren. En oefen. Echt dat werkt!

https://www.dbgedrag.nl/altercasting/
En altercasting.

IngridT schreef op 03-07-2022 om 16:56:

Dees…
Ze wil HEEEL graag studeren. Echt. Ik neig eerder naar goed gesprek vooraf, om met haar af te spreken wat te doen als het idd tegenvalt.. studeren in een te klein appartementje met een man zonder dagbesteding. We hebben het daar wel met haar over gehad. Dat we dat uitdagend vonden. En wat overhaast. Wij wonen overigens zelf ook op gemakkelijke reisafstand van haar studiestad. Eigenlijk ongeveer evenveel reistijd als vanaf haar vriend. We kunnen met haar afspreken dat ze t probeert. Maar dat we een vinger aan de pols houden. Als het tegenvalt kan ze probleemloos eerst weer naar ouderlijk huis komen voor een doorstart van een paar weken of maanden en evt alsnog op jacht gaan naar een eigen kamer in de studiestad.. Of ze stopt vóór 1 feb. Dan telt het niet als officieel studiejaar. En kan ze alsnog aan t werk en nadenken over wat/hoe wel. En dan gaan we ondertussen eens serieus checken met haar of ze denkt dat een diagnose traject een goed idee is.

Nu gewoon zeggen dat haar plannen kansloos zijn en dat ze maar beter kan gaan werken lijkt me ook niet echt goed voor haar zelfvertrouwen. Dan geef ik haar liever een paar maanden de kans om er zelf achter te komen dat het niet werkt. En dan (gewaarschuwd mens telt voor 2) snel schakelen…
Het plan om haar oude coach op de achtergrond ( al dan niet betaald door ons) in te zetten als extra hulplijn lijkt me ook een heel goed plan trouwens. Daar ga ik achteraan.

Ik zou eerder het gesprek aangaan waarom ze zo graag wil studeren. Als kleine zus opboksen tegen een grote slimme broer, in een gezin waar iedereen gestudeerd heeft, doet namelijk iets met je wereldbeeld.

Is haar voldoende duidelijk dat ze okee is, zoals ze is? Of is ze zich er van bewust dat niet studeren toch wel gezien wordt als de minder optimale keuze? 

Dus maw maakt ze deze keuze voor zichzelf of voor jullie?

Wat een mooi topic en wat een goede opmerkingen zijn er gemaakt. Stof tot nadenken, ook voor mij en waarschijnlijk voor veel ouders die in een enigszins vergelijkbare situatie zitten.
En wat worstelen er veel jongeren met het vinden van hun weg in het leven. En hoe moeilijk hebben wij als ouders het daar toch mee. Vooral omdat je niet, nooit weet of je het goed doet in je omgang met hen. Het liefste wil je dat ze het fijn hebben en dat de gezins- en familieband hecht blijft. Dat je als ouders een rol mag blijven spelen in hun leven en in het vinden van hun eigen weg. Maar soms willen ze het helemaal in hun eentje doen, op hun eigen manier, en moet je maar hopen dat het goed komt. En accepteren dat ze het zo doen. 
Bedankt IngridT, en veel sterkte met je alles.

Ik zou die toelage dus niet geven. Gamen doet ze maar van haar eigen centen.