Loslaten?
Oh jongens….
wat kun je (nog) doen als je 20 jarige dochter keuzes maakt waar je s nachts van wakker ligt? Als je ziet dat je haar in een rap tempo aan het kwijtraken bent? En zij zichzelf ook? Hoe laat je dan nog steeds merken dat je er altijd voor haar bent? Hou je de lijntjes open? Hoe bepaal je wat je haar zelf laat oplossen? En wanneer je wel bijspringt als ze daarom vraagt? Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? ( add? ASS?)
Nou ja, mijn pa is ook nog wel een paar keer best wel boos geworden op mijn zus toen ze al lang uit huis was omdat ze te laks was met rekeningen betalen. Waarover mijn ouders dan gebeld werden omdat alle facturen van de tandarts op hun naam stonden. En dat ging dan echt wel van 'je gaat NU regelen dat het betaald wordt'.
Zus was overigens niet erg onder de indruk en reageerde dan met een puberaal 'jaaaahaaa, komt goed, bemoei je er niet mee'.
Of dingen anders waren gelopen als je anders had gehandeld, ik weet het niet. Je kunt dat niet exact weten, hoe dat had uitgepakt.
tsjor schreef op 03-07-2022 om 09:51:
'zo lang ik er woonde' Dochter woont niet meer bij haar ouders. En ik kan me voorstellen dat Ingrid T zoiets ook jarenlang heeft gedaan, wat haar nu de vraag oplevert: heb ik haar daarmee niet teveel beschermd? Een vraag waarop geen antwoord kan komen, want je kunt het niet even anders gaan proberen.
Tsjor
MamaE heeft dat bericht geplaatst met de beste bedoelingen, TO heeft er misschien wel wat aan of niet, dat weet niemand.
Wij hebben geen thuiswonende kind(eren) meer maar ook wij vragen heel af en toe of iets al geregeld is.
tsjor schreef op 02-07-2022 om 22:57:
Ingrid T, bedankt voor je compliment, fijn dat je begrijpt wat ik wil schrijven.
Je verhaal begint met de vraag: loslaten? En dan bedoel je waarschijnlijk: moet ik mijn kind loslaten? Ik denk dat je je eigen beeld van haar toekomst moet loslaten.
Je beschrijft nu vooral wat voor ellendige invloed haar vriend op haar heeft, maar realiseer je jee ook dat daaronder toch keuzes liggen die ze zelf maakt. Uit onvermogen, omdat ze niet kan kiezen, of uit angst om te falen, of door het uitstelgedrag... het kan allemaal zo zijn, maar aan het einde van het liedje is dit wel wie ze is. Dit is wel haar leven, op dit moment.
Ik deel wat Omnik zegt: 'Ik zou toch de mogelijkheid open proberen te houden dat deze twee mensen, deze dochter van wie jij houdt en de man van wie zij houdt, zo goed en zo kwaad hun best doen om iets van hun leven te maken.'
Het kan zijn dat het uitloopt op een leven waar jij geen begrip of respect voor hebt: '
ik ben echt als de dood dat ze dan (als hij ergens in de loop van t jaar ook aan t werk moet, dat moet toch haast wel een keer) ze samen in een soort van samenwonend stel met allebei ongeschoolde baan situatie terecht komen. Op een of ander manier vind ik dat niet zo'n aanlokkelijk perspectief. Verliest ze helemaal t contact met 'die andere wereld' en vraag ik me af wat voor opties ze dan na een jaar nog voor zich ziet qua toekomst..' Het doet mij eigenlijk pijn om dit te lezen. Vooral die 'andere wereld', dat zegt al heel veel.
Mijn zus, HAVO, wilde voor bibliothecaresse gaan studeren. Maar zodra ze op kamers woonde ging ze de wereld is van drugs (gelukkig nooit heroïne of zo, maar wel alles waar je maar mee kon experimenteren), vriendjes, de meest onwaarschijnlijke woonplekken en een aantal jaren was ze helemaal onvindbaar. Ze verloor alle contact met haar familie, alleen soms zocht ik haar op als ik wist waar ze was: "en dan stond ineens mijn zus voor de deur', zou ze later tegen haar huidige vriend vertellen. Ik heb haar nooit vermaand om aan haar 'toekomst' te denken. Dit was haar leven, heel anders dan het mijne, ik vond het ook wel boeiend op een bepaalde manier hoe ze zichzelf handhaafde. Pas na 36 jaar nam ze weer contact op met onze moeder. Ze is altijd blijven werken, altijd in ongeschoolde baantjes, liefst zonder vast verband, dus bij voorkeur uitzendwerk. Het heeft haar gezondheid niet goed gedaan. Maar ik betwijfel zeer of ze tevredener over haar leven was geweest als ze indertijd bibliothecaresse was geworden. Ik zie het in elk geval niet voor me.
Jouw beeld: 'Zij moet naar college, studeren, eigenlijk nog een baantje erbij....'. Dat zou je (in elk geval voorlopig) even moeten loslaten. Als je dat beeld los kunt laten kun je misschien kijken naar wie ze is en hoe ze zich, met alle mogelijke beperkingen die ze heeft, een weg in het leven baant. Wat als ze geen herhaalrecept voor de pil haalt? Wat als ze zwanger wordt? Wat als haar spaargeld op is? Het zijn allemaal problemen waar ze dan zelf toch mee om zal moeten gaan. Je kunt haar niet beschermen tegen zichzelf.
Tsjor
Tsjor,
ik heb hard nagedacht over jouw opmerking dat je het pijnlijk vindt te lezen dat ik bang ben dat ze een obscuur toekomstpad kiest waar IK op een of andere manier niet blij van wordt. Vind ik confronterend om te lezen. Natuurlijk heeft iedere ouder denk ik tot op zekere hoogte verwachtingen over zijn kinderen. Je kent ze, je weet waar ze blij van worden, waar hun talenten liggen, hoe ze in het leven staan. Je ziet ze groeien en hopelijk ''worden wie ze zijn''.
Ik denk dat ik van nature wat minder ruimdenkend en relaxed ben dan jij. Een kind (in jouw geval zus) aan de drugs, decennia onvindbaar...ik zou geloof ik wel moeite hebben om daar zo laconiek en rustig tegenaan te kijken als jij dat klaarblijkelijk wel kan.
Maar er is een hoop ruimte tussen dat wat jouw zus deed en de 'brave bibliothecaresse'. Ik wil heel graag dat mijn kinderen opgroeien tot gelukkige en tevreden mensen. Ik stimuleer dat ze hun talenten ontplooien om (maakt niet uit hoe groot of klein) een steentje te kunnen bijdragen aan de wereld en de maatschappij. En dat bedoel ik in de ruimste zin van het woord. Ik heb echt geen vastomlijnd beeld over niveau / richting/ wat dan ook.
Bij dochter liggen haar woorden en daden nu mijlenver uit elkaar. Zoals ik haar ken, heb zien opgroeien, en ook in het afgelopen tussenjaar heb zien floreren (en ik niet alleen, haar coach daar idem), en wat ze ook (daar, in het tussenjaar, en naar ons) heeft uitgesproken is dat ze een meisje/jonge vrouw is die heel maatschappelijk betrokken is, filosofeert, graag in de natuur is. Ze denkt na over en wil aan de slag met maatschappelijke ontwikkelingen. Ze is breed cultureel geïnteresseerd. Vindt haar rust en ontspanning in musiceren. Schrijft eigen muziek, maar ook verhalen. Wordt blij van toneelspelen. Zingen.
Dat zijn geen dingen die wij haar opdringen. Dat zijn echt de dingen die uit haarzelf komen.
En wat ik dus nu het allerallerlastigste vind is dat het leven haar de hele tijd lijkt te ''overkomen''. Omdat ze er niet zoveel grip op heeft en dus (zoals mamaE zo treffend zei) dan maar uitstelt en afwacht. En als er dan (door puur toeval, of pech) iemand in haar leven verschijnt die het (even heel gechargeerd) vult met gamen en fastfood, dan is dat wat haar leven wordt. Mijlenver af van datgene wat ze eigenlijk het liefste zou willen. En ja, dat vind ik heel ingewikkeld. Omdat ik vermoed dat ze door de schade van die eerdere relatie in combi met een evt ''diagnose'' misschien nog wel wat hulp kan gebruiken om daar wat sterker in te worden. Zichzelf wat meer waard te vinden, en wat meer de touwtjes in handen te nemen van haar eigen leven. (De super fijne en heel professionele coach die ze vorig jaar had zag dat ook. Heeft haar zelfs aangeraden de relatie een tijdje op ''hold'' te zetten en eerst een poosje echt op eigen benen te staan.)
En dat bedoel ik dus met die 2 werelden...Niet een of ander vooropgezet beeld dat ze naar mijn normen of waarde ''succesvol'' moet worden, of in mijn 'malletje' moet passen. Echt niet. Maar ik gun het haar zo enorm dat het haar iets meer dan nu gaat lukken datgene met haar leven te doen waar ze van opbloeit.
En ik hoor je echt hoor. Ook als ze het simpelweg niet KAN dan is dit wat haar leven is. En dan houden we niks minder van haar, en zullen we er ook altijd voor haar zijn. De struggle zit hem in het bepalen hoe we er nu het beste voor haar kunnen zijn.
Kan die coach van vorig jaar nu nog wat voor haar betekenen?
Marianne76 schreef op 03-07-2022 om 12:01:
Kan die coach van vorig jaar nu nog wat voor haar betekenen?
Die hoort bij het tussenjaar, maar heeft aangegeven niet alle lijntjes bruut door te snijden. Ze is (terwijl ze een Tsjor achtige professionele rust uitstraalt) afgelopen jaar wel serieus bezorgd geweest over de relatie van dochter, en de grote stappen die nu opeens gemaakt worden ( samenwonen). Eerder in het jaar heeft dochter namelijk zwaar in de knel gezeten door allerlei zaken die te maken hadden met de relatie: ongelijkwaardigheid op allerlei fronten, oa veel druk die zij voelde van vriend om meer bij hem te zijn of contact te hebben dan eigenlijk kon met haar studieprogramma.
Ik hoop dat coach nog iets voor haar kan blijven betekenen de komende periode. In het najaar is er sowieso nog een soort terugkomdag. Ze zien elkaar dan dus in ieder geval.
Als jij aangeeft dat je je zorgen maakt, zou de coach dan niet eerder contact met je dochter kunnen opnemen? Desnoods betaal je haar daarvoor, het is tenslotte werk.
IngridT schreef op 03-07-2022 om 11:30:
[..]
Bij dochter liggen haar woorden en daden nu mijlenver uit elkaar. Zoals ik haar ken, heb zien opgroeien, en ook in het afgelopen tussenjaar heb zien floreren (en ik niet alleen, haar coach daar idem), en wat ze ook (daar, in het tussenjaar, en naar ons) heeft uitgesproken is dat ze een meisje/jonge vrouw is die heel maatschappelijk betrokken is, filosofeert, graag in de natuur is. Ze denkt na over en wil aan de slag met maatschappelijke ontwikkelingen. Ze is breed cultureel geïnteresseerd. Vindt haar rust en ontspanning in musiceren. Schrijft eigen muziek, maar ook verhalen. Wordt blij van toneelspelen. Zingen.
IngridT, ik herken zo wat je benoemt bij 1 van mijn kinderen. Het zien van jouw dochter, en dat zij niet in staat is dat vast te houden en je daar zorgen over maken of haar wat anders toewensen.
Maar er zit ook heel veel hoopvols in. Want zij is beiden: de jonge vrouw die maatschappelijke betrokkenheid laat zien, creatief en zorgzaam is. Maar ook de jonge vrouw die haar leven nog niet op orde heeft en kennelijk iets uit die relatie haalt met een oudere man die zijn leven ook niet zo op orde heeft.
Misschien kan het je helpen om te accepteren dat zij beiden is, en dat beide kanten accepteren zelfs nodig om de verbinding te houden met jouw dochter? Dat zij ook dit in jouw ogen 'minder wenselijke' deel mag zijn. Dat dat niet weg hoeft, dus proberen te omarmen wie zij is in al haar kanten. Klinkt misschien een beetje zweverig, maar ik weet van mijn kinderen dat zij haarfijn aanvoelen wanneer iets door anderen ongewenst wordt gevonden en dat daar afwijzing in ervaren wordt.
Wat ik bedoel met hoopvol: jouw beschrijving laat zien dat zij in de kern dus heel veel sterke en mooie eigenschappen heeft en wellicht heeft zij het vertrouwen nodig dat zij haar weg wel gaat vinden. En dat zij recht heeft op haar eigen fouten, haar eigen hobbelige weg, en misschien wel een leven dat er anders uitziet dan je had gehoopt voor haar.
Dit is overigens iets waar ik zelf ook veel mee moet oefenen, hoor, dat loslaten en het steeds weer teruggrijpen naar deze gedachten van vertrouwen en geduld.
En realiseren dat mijn wensen en hoop van mij zijn, en niets zeggen over hoe mijn kind zijn leven zou moeten invullen. Supermoeilijk....pffft!
nier ieder kind is af op dezelfde leeftijd. Zeker bij iadh kinderen loopt die ontwikkelingslijn langer door, grilliger etc. Dus denk vooral niet in leeftijd maar in karakter, competenties, aanleg , neurologische afwijkingen van het gemiddelde. Mocht je denken aan Add/dopamine huishouding: motivatie, kunnen starten, kunnen volhouden, zelfreflectie zijn allemaal heel ingewikkeld als je dingen tegenkomt die je zou 'moeten' kunnen omdat iedereen vindt dat jij daar die leeftijd voor hebt. Sommigen leren niets van heel laag op de bodem landen. Ze heeft al zoveel mogen leren afgelopen jaren aan cognitieve kennis en waar ze warm voor loopt. Dan is het nu mogelijk tijd dat ze met de 'harde' coachings vraag aan de slag gaat: hoe komt het dat ik niet kan doen wat ik denk dat ik wil en wat de maatschappij van mij mag verwachten als goed opgeleide, maatschappelijk betrokken jonge vrouw?
Gr Angela
Angela1967 schreef op 03-07-2022 om 13:10:
nier ieder kind is af op dezelfde leeftijd. Zeker bij iadh kinderen loopt die ontwikkelingslijn langer door, grilliger etc. Dus denk vooral niet in leeftijd maar in karakter, competenties, aanleg , neurologische afwijkingen van het gemiddelde. Mocht je denken aan Add/dopamine huishouding: motivatie, kunnen starten, kunnen volhouden, zelfreflectie zijn allemaal heel ingewikkeld als je dingen tegenkomt die je zou 'moeten' kunnen omdat iedereen vind dat jij daar die leeftijd voor hebt. Sommigen leren niets van heel laag op de bodem landen. Ze heeft al zoveel mogen leren afgelopen jaren aan cognitieve kennis en waar ze warm voor loopt. Dan is het nu mogelijk tijd dat ze met de 'harde' coachings vraag aan de slag gaat: hoe komt het dat ik niet kan doen wat ik denk dat ik wil en wat de maatschappij van mij mag verwachten als goed opgeleide, maatschappelijk betrokken jonge vrouw?
Gr Angela
Dit heeft bij onze zoon enorm goed geholpen. Coaching in een klein groepje. Ook bij hem was het verschil tussen wie hij van binnen is en hoe zijn leven eruit zag enorm groot. Hij deed net of hij dat prima vond, maar werd er eigenlijk heel ongelukkig van. Activeren hielp soms wel kortstondig, maar niet structureel. Dat was te afhankelijk van mij.
Wij hebben veel contact en ik heb hem veel bevestigd in zijn zijn. Dus bijvoorbeeld anekdotes verteld van toen hij jonger was waaruit blijkt dat hij een enorme doorzetter is. Dat hielp, daardoor ging hij zelf veel meer het gevoel krijgen dat hij stappen kon zetten. En door elk klein stapje door hemzelf subtiel te laten bevestigen ('lekker gewerkt?'), ging hij ineens razendsnel vooruit. Coaching heeft hem toen geholpen de grip weer echt terug te krijgen.
Uit de post van Angela: "Dan is het nu mogelijk tijd dat ze met de 'harde' coachings vraag aan de slag gaat: hoe komt het dat ik niet kan doen wat ik denk dat ik wil?"
Dat is een hele moeilijke vraag. Mijn zoon (16) zegt dan: "Ik voel me gewoon helemaal niet goed." En als ik daarop doorvraag, bestaat dat uit een enorme overload aan negatieve gedachten en gevoelens, waar hij compleet door overspoeld wordt en waar hij niet los van kan komen. Die hij dan ook wil gaan spuien en waar hij dan alleen maar verder in verstrikt raakt. Maar als hij het te lang binnenhoudt 'ploft' het er op een gegeven moment spontaan uit en dan vliegen de destructieve emoties je ook om de oren.
Ik herken het zelf ook in bepaalde mate, dus ik begrijp ook nog hoe hij ermee worstelt: Er is íets in je wat helemaal 'vast' zit en niet uit de loop kan komen waarin het zit. Voor anderen ziet het eruit als weerstand of apathie (of zelfs luiheid!) maar voor jezelf voelt het als zeer intense frustratie en machteloosheid. En het is nog enorm uitputtend ook, terwijl mensen je 'niks' zien doen en denken: 'pfff, waar kan jij nou moe van zijn?' Als je aan mensen vertelt hoe dit voelt, ook hulpverleners, halen ze nog nét niet hun schouders op en zeggen ze iets als: "Tja, je zult toch zelf iets moeten dóen." Wat natuurlijk waar is, maar alleen maar bijdraagt aan de frustratie. Want dat weet je zelf ook wel maar het lúkt 'gewoon' niet. Het is geen kwestie van doorzettingsvermogen want in je binnenwereld druk je jezelf haast kapot tegen die betonnen muur aan. En als mensen dat oppikken zeggen ze weer dat je te perfectionistisch bent en dat je de lat wel wat lager mag leggen. En dan denk jij: 'WTF! Als ik deze druk niet op mezelf uitoefen, val ik helemáál stil!'
Afijn, hier komt even een flinke brok frustratie mijnerzijds aan de oppervlakte. Ik denk wel eens: kunnen ze ons soort mensen (ik heb ADD, zoon ook) niet af en toe net als een computer van buitenaf een harde reset geven? Alle processen onderbreken en dan weer beginnen bij het begin? Al dat softe gedoe met wandelen of mediteren of sporten, het werkt allemaal, tot het niet meer werkt en je weer helemaal opnieuw moet beginnen, en het kost een hoop energie, bovenop de energie die al dat getob met prikkelverwerking al kost. Als ze tegen mij zouden zeggen dat ik (bijvoorbeeld) maandelijks onder narcose een elektrische schok op mijn hersenen zou kunnen krijgen en dat daarmee dit soort stagnaties helemaal verleden tijd was, zou ik er geen seconde over nadenken!
Even voor de duidelijkheid: Geen idee of dit voor de dochter van IngridT ook zo werkt natuurlijk. Maar wees je ervan bewust: al die nadruk op coaching en ontwikkeling, aansporingen om iets te leren zeggen keer op keer tegen een mens: Jij doet het niet goed genoeg. Jij kunt het niet goed genoeg. En als die mens dat zelf ook heus weet maar desondanks geen grip krijgt op haar mentale binnenwereld, geeft coaching en behandeling geen kracht maar is dat juist verzwakkend. Zo'n mens gaat op den duur heel gemakkelijk denken: niks lukt mij, ik ben niks waard. Het is vanuit dat perspectief best goed te begrijpen dat een mens zich mentaal en emotioneel distantieert van de wereld van haar ouders en haar siblings en haar achtergrond met klasgenoten die vervolgopleidingen doen, waar ze voor haar gevoel niet bij kan horen, om in een wereld te gaan leven met iemand bij wie de lat een stuk lager ligt, waarin ze wél aan de verwachtingen kan voldoen. Dan hoeft ze zich in ieder geval wat minder slecht te voelen over zichzelf.
Mijn studerende jongvolwassen zoon met ASS en ADD is juist ontzettend bij met zijn coach. Ze is wel gespecialiseerd in jongeren met deze problematiek. Zij zet hem met zijn neus de goede kant op, houdt deadlines in het oog en vraagt hem heel regelmatig: hoe ga je x aanpakken? Wanneer ga je y doen? Lukt het om z te doen of heb je hulp nodig? Vaak heeft ze nuttige, praktische tips en relativerende woorden.
Als ik datzelfde zou doen, zou er niks uit hem komen, zou hij vinden dat ik me er niet mee moet bemoeien. Maar van haar kan hij advies en opdrachten prima verdragen en hij doet ook nog wat ze vraagt!
Marianne76 schreef op 03-07-2022 om 15:40:
Mijn studerende jongvolwassen zoon met ASS en ADD is juist ontzettend bij met zijn coach.
Mijn oudste (ook HB/ADD) laat zich ook heel gemakkelijk begeleiden en coachen. Dat is heel fijn en het brengt haar heel ver. Het probleem ontstaat pas als dat níet lukt. Ik zou denken: de dochter van IngridT is 20. Ze is qua begeleiding en hulp vast niet verwaarloosd op de middelbare. Ze heeft zelfs nét een intensief tussenjaar gehad met veel begeleiding om de vraag te beantwoorden wat ze wil met haar leven en hoe ze dat kan doen. Ik zeg beslist niet dat ze het níet nog een keer zou moeten proberen. Maar het is wel zinvol om je af te vragen wat het op dit moment zou toevoegen aan haar zelfvertrouwen, levenslust en daadkracht. Nog helemaal los van het feit dat kind op zichzelf woont in een andere stad en dat ze er zelf over gaat of ze hulp zoekt of niet.
Ik zou in ieder geval zeggen: dring niet meer aan op een 'algemeen' coachingstraject. Dan zou ik eerder aandringen op diagnostiek. Omdat een diagnose haar kan ontschuldigen: dan begrijpt ze misschien beter waarom het haar niet 'gewoon' lukt en kan ze wellicht juist wat meer ontspannen en onrealistische verwachtingen van zichzelf leren loslaten.
Omnik schreef op 03-07-2022 om 15:30:
Uit de post van Angela: "Dan is het nu mogelijk tijd dat ze met de 'harde' coachings vraag aan de slag gaat: hoe komt het dat ik niet kan doen wat ik denk dat ik wil?"
Dat is een hele moeilijke vraag. Mijn zoon (16) zegt dan: "Ik voel me gewoon helemaal niet goed." En als ik daarop doorvraag, bestaat dat uit een enorme overload aan negatieve gedachten en gevoelens, waar hij compleet door overspoeld wordt en waar hij niet los van kan komen. Die hij dan ook wil gaan spuien en waar hij dan alleen maar verder in verstrikt raakt. Maar als hij het te lang binnenhoudt 'ploft' het er op een gegeven moment spontaan uit en dan vliegen de destructieve emoties je ook om de oren.
Ik herken het zelf ook in bepaalde mate, dus ik begrijp ook nog hoe hij ermee worstelt: Er is íets in je wat helemaal 'vast' zit en niet uit de loop kan komen waarin het zit. Voor anderen ziet het eruit als weerstand of apathie (of zelfs luiheid!) maar voor jezelf voelt het als zeer intense frustratie en machteloosheid. En het is nog enorm uitputtend ook, terwijl mensen je 'niks' zien doen en denken: 'pfff, waar kan jij nou moe van zijn?' Als je aan mensen vertelt hoe dit voelt, ook hulpverleners, halen ze nog nét niet hun schouders op en zeggen ze iets als: "Tja, je zult toch zelf iets moeten dóen." Wat natuurlijk waar is, maar alleen maar bijdraagt aan de frustratie. Want dat weet je zelf ook wel maar het lúkt 'gewoon' niet. Het is geen kwestie van doorzettingsvermogen want in je binnenwereld druk je jezelf haast kapot tegen die betonnen muur aan. En als mensen dat oppikken zeggen ze weer dat je te perfectionistisch bent en dat je de lat wel wat lager mag leggen. En dan denk jij: 'WTF! Als ik deze druk niet op mezelf uitoefen, val ik helemáál stil!'
Afijn, hier komt even een flinke brok frustratie mijnerzijds aan de oppervlakte. Ik denk wel eens: kunnen ze ons soort mensen (ik heb ADD, zoon ook) niet af en toe net als een computer van buitenaf een harde reset geven? Alle processen onderbreken en dan weer beginnen bij het begin? Al dat softe gedoe met wandelen of mediteren of sporten, het werkt allemaal, tot het niet meer werkt en je weer helemaal opnieuw moet beginnen, en het kost een hoop energie, bovenop de energie die al dat getob met prikkelverwerking al kost. Als ze tegen mij zouden zeggen dat ik (bijvoorbeeld) maandelijks onder narcose een elektrische schok op mijn hersenen zou kunnen krijgen en dat daarmee dit soort stagnaties helemaal verleden tijd was, zou ik er geen seconde over nadenken!
Even voor de duidelijkheid: Geen idee of dit voor de dochter van IngridT ook zo werkt natuurlijk. Maar wees je ervan bewust: al die nadruk op coaching en ontwikkeling, aansporingen om iets te leren zeggen keer op keer tegen een mens: Jij doet het niet goed genoeg. Jij kunt het niet goed genoeg. En als die mens dat zelf ook heus weet maar desondanks geen grip krijgt op haar mentale binnenwereld, geeft coaching en behandeling geen kracht maar is dat juist verzwakkend. Zo'n mens gaat op den duur heel gemakkelijk denken: niks lukt mij, ik ben niks waard. Het is vanuit dat perspectief best goed te begrijpen dat een mens zich mentaal en emotioneel distantieert van de wereld van haar ouders en haar siblings en haar achtergrond met klasgenoten die vervolgopleidingen doen, waar ze voor haar gevoel niet bij kan horen, om in een wereld te gaan leven met iemand bij wie de lat een stuk lager ligt, waarin ze wél aan de verwachtingen kan voldoen. Dan hoeft ze zich in ieder geval wat minder slecht te voelen over zichzelf.
Ik ben ervan overtuigd dat dit soort vraagstukken wel vanuit positieve insteek met o.a. 'actieve' coaching opgepakt kunnen worden mits het met vertrouwen en vanuit vertrouwen gedaan wordt. En zeggen ze niet dat juist bij add/ADHd inzicht in jezelf ontzettend fijn is? Want juist de positieve kanten zijn zo duidelijk te maken en te koppelen aan dingen die iemand (ook) wil maar nog niet doorheeft welk knopje daarvoor geschikt is.
Gr Angela
Hmmm loslaten. Loslaten is vooral ook je eigen verwachtingen loslaten.
Je geeft zelf al aan dat je twijfelt of studeren in deze setting wel zinvol is. Is het dan niet beter om haar te beschermen tegen nog een faalervaring?
Ik zou eerder stimuleren richting een baantje.
Ik bedoel, hoezo ga jij voor haar studie betalen terwijl ze er zelf voor kiest om de setting zo te organiseren dat het bijna onmogelijk wordt om te studeren? Ook dat is een keuze, en daar zou ik dus niet aan meebetalen. Het zou mij overigens niet om het geld gaan, maar ik zou dus niet willen bijdragen aan situatie waarbij ze wederom een gevoel van mislukking zou oplopen.
Tegenover je angst dat ze terechtkomt in een situatie van twee samenwonenden die ongeschoold zijn, zou ik willen zetten dat ze nog jong is en dat als ze slim is, er dat wellicht ook later nog wel uit kan komen. Er leiden meerdere wegen naar Rome. En ook in een ongeschoolde baan kun je gelukkig worden. Zeker als je daarnaast nog heel veel creatieve talenten hebt.
Daarom zou ik ook bij voorkeur dit weekend in mijn auto stappen (en bij voorkeur samen met haar) om haar spullen op te halen. Soms helpt het namelijk om het leven wat eenvoudiger te maken. Samenwonen-werken-gamen is voor haar in deze fase van haar leven misschien al wel meer dan genoeg.
Wie weet komt er vanzelf weer ruimte voor al die creatieve dingen waar ze zo goed in is. En waar ze op drijft.
ps ik ben het overigens helemaal eens met risico's die omnik schetst! Het is zoeken naar coping mechanismen waar je uiteindelijk jezelf beter door leert kennen en dus juist niet teveel hoeft aan te passen. Verwchtingsmanagement, je hele leven, naar jezelf....
Gr Angela