Loslaten?

MamaE schreef op 30-06-2022 om 23:43:

[..]

Die relatie lijkt inderdaad vooral in het belang van de vriend en niet van je (dochter. Stel het gaat uit of ze wil weg. Kan dat dan?

Dat geld uitgeven aan additieven in online games vind ik ook echt heel zonde. Je hebt er maar heel kort iets aan en het kost klauwen met geld. Daarbij is het zonder die dingen dan al snel niet meer leuk waarschijnlijk, waardoor je het blijft doen. Soort verslaving dus.

Heeft ze buiten haar vriend nog andere vrienden/vriendinnen/contacten? Het zou fijn zijn als die haar enigszins bij zinnen kunnen brengen. En het is een fijne basis om op terug te vallen mocht het met de vriend toch niet gaan werken.

Oei. Eeen dagje druk geweest, en zo veel nieuwe berichten, met goede vragen...

Ik ga er even voor zitten. 

Mama E, ik weet niet of ze weg kan. Bij haar vorige vriend was ik echt bezorgd. Dat hij haar fysiek zou bedreigen, niet weg zou laten gaan, haar telefoon afpakken..whatever. Heb destijds zelfs  een codewoord aan dochter gegeven. Haar gemeld dat als ze dat woord aan me zou appen, ik onmiddellijk in de auto zou springen om haar op te halen. 24/7. Nooit gebeurd, maar de manier waarop ze dat destijds van me aannam gaf me het griezelige idee dat ze het niet eens zo'n bizar voorstel vond.

Deze vriend lijkt onschuldiger. Maar ik zie zo weinig van hem en van hun dat ik het niet zeker weet. Ik zie ongelijkwaardige dingen, ik begrijp dat hij weinig snapt (en dus ook weinig interesse toont) in de stukken van dochters leven die los van hun samenzijn staan (dat tussenjaar bijvoorbeeld. ). Maar ik zie niet expliciete slechte bedoelingen.

en andere contacten. Tja. Dat weinige initiatief nemen en afwachten zit in haar aard (of komt door haar onzekerheid). In combi met het vorige vriendje, corona, en haar wat gefragmenteerde studie/tussenjaar gedoe van de laatste 2 jaar is haar netwerk erg beperkt. een paar meiden de ze nog van t vo ziet. Zij zegt 'heel goede vriendinnen' maar ik vermoed dat die  meiden haar op een iets minder exclusieve pek hebben staan als je snapt wat ik bedoel.

Ze heeft heel goede vriendinnen gemaakt in t tussenjaar, maar die wonen allemaal ver weg. Ik hoop dat het haar gaat lukken dat vast te houden. 

Thomass schreef op 01-07-2022 om 09:10:

Hoe kan iemand met zoveel vacatures nu op die leeftijd zomaar een uitkering hebben? Er is zo ontzettend veel werk. In de horeca, als conducteur, bij de post. Waarom laat de uitkeringsinstantie dat toe?

Thoms, ik snap je vraag. ik kan er zelf ook niet bij, en heb ook eerlijk gezegd heel veel moeite te accepteren dat dat 'zomaar' kan. En vind het ook echt naar dat mijn dochter nu zo onder invloed staat van iemand die in ieder geval op dat vlak normen en waarden heeft waar ik echt heel veel moeite mee heb. Zij begint het zo langzamerhand normaal te vonden dat een volwassen gezonde vent op die manier zijn leven vult (sterker nog, nu haar tussenjaar klaar is doet zij dat nu ook al een paar weken. Als is het bij haar nu haar eindige spaargeld ipv een uitkering)

tsjor schreef op 01-07-2022 om 15:46:

IngridT, de nachtmerrie van elke ouder, een ontsporend kind. Iets waarvan je denkt dat het jou niet zal overkomen, dankzij je goede opvoeding. Dat is dan ook meteen een punt dat je los kunt laten: het ligt niet aan opvoeding. Dat geldt voor haar niet en wellicht ook niet voor haar vriendje.
'Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? (add? ASS?).' Zoiets zou ook kunnen spelen bij het vriendje en wellicht begrijpen die twee elkaar daarom heel goed. Maar ik vraag me af hoe het komt dat je je die vraag pas 'recentelijk' stelt. Was er eerder geen aanleiding voor? Wat is er dan veranderd? Of heb je al doende alle obstakels tot nu toe voor haar aan de kant kunnen schuiven? Genoeg ondersteuning gegeven, zodat er geen serieuze problematiek zichtbaar werd, als er al een problematiek is? Ik zou eens heel kritisch (niet negatief kritisch) nadenken over haar ontwikkeling tot nu toe, zijn er eerdere signalen dat ze wellicht op een ander spoor zat dan wat jullie dachten of hoopten en hoe heb je daarin gehandeld?
Als het gaat om de financiële ondersteuning merk ik dat je het belangrijk vindt om haar gelijk te behandelen, net als haar broers. Dat lijkt eerlijk, maar als zij iets anders in elkaar zit als haar broers, dan is niet zo eerlijk, want waar de een bepaalde verantwoordelijkheden wel aankan en ook graag neemt zijn die voor een ander wellicht tot last (als voorbeeld).
Weet je zeker dat ze wil gaan studeren en aan een HBO-opleiding gaat beginnen? Heeft ze jullie al gevraagd om haar daarin te ondersteunen? Haar situatie is anders dan de situatie van haar broers: ze woont samen (hoe je het ook wendt of keert), dus ik zou haar ook als zodanig aanspreken: als je samenwoont is het niet meer vanzelfsprekend dat wij voor jouw kosten zorgen. Mocht je haar willen faciliteren, bekijk dan goed de lettertjes over de bijstand. Volgens mij mag zij maximaal 50% van een bijstandsuitkering 'verdienen, anders wordt zijn uitkering gekort. Maar ik zou dit soort dingen samen met haar uitgebreid en precies gaan uitzoeken, zodat ze weet dat ze het grote-mensen-leven in is gestapt, waarbij je rekening moet houden met allerlei wetten en regeltjes.
Als ze niets aan je vraagt zou ik ook niets gaan bespreken over studie etc. Het is wonderlijk hoe mensen soms door het leven komen. Niet jouw keuzes, maar een heel eigen weg. Ik heb nu het beeld van een vriend van mijn zoon voor ogen. Zo af en toe duikt hij weer op, met een nieuwe vriendin, net terug uit een of ander land, waar hij als een ware mensenvriend overtollige groentes verzamelde die hij dan uitdeelde aan de armen etc. etc. Niet gesocialiseerd in doen, denken en laten. Maar ook geen kwaad in de zin. Superintelligent'(heeft wel universiteit ooit afgerond). Broer en zus hebben beiden een geslaagde maatschappelijke carriere en staan aan de top van de ladder. En hij laat zien dat het ook heel anders kan.
Maar het kan ook helpen om dingen heel duidelijk te benoemen: ben jij verslaafd aan gamen? Zoek dan op wat daaronder wordt verstaan door hulpinstanties, mocht ze het beamen, dat je dan ook weet dat er hulp mogelijk is.
De basis in alles wat je wel of niet doet zou het vertrouwen moeten zijn, dat ze dan wellicht niet het door jullie gedroomde pad zal gaan, maar dat het wel een goed mens is en dat ze op haar eigen manier, met vallen en opstaan, mogelijk wel haar weg zal vinden.
Of je haar kwijt raakt.... ik denk dat je altijd moet proberen om kontakt te houden met haar. Maar als je steeds hetzelfde register open trekt over 'denk aan je toekomst' etc., dan zal ze afhaken. Wellicht zijn de kleine wederwaardigheden over man, broers, de kat en de hond (als die er zijn) in eerste instantie voldoende. Geen ernstige gesprekken meer, hooguit oprechte nieuwsgierigheid naar en respect voor de wijze waarop zij denkt dat ze het leven zo aankan. Jij zou het waarschijnlijk niet kunnen, dus je kunt haar ook geen advies geven over hoe dat te doen.
Ondertussen kun je wel zorg dragen voor het voorkomen van ellende zoals de niet opgeruimde kamer; en mogelijk geld achter de hand houden voor het moment waarop ze haar leven weer wil veranderen en dan van alles tegenkomt wat vaak heel veel geld kost.

Tsjor

Tsjor...lief dat je zo uitgebreid reageert. Je hebt vroeger ook wel eens van die rustige goede raad gegeven, in de tijd dat ik hier wel eens postte over haar vorige relatie. Ik waardeer dat, en kan er ook veel mee. dank je wel. 

Je vraagt waarom ik nu pas naden over een mogelijke diagnose (ass oid) en of er geen eerder signalen waren...

Ja, in retrospect waren die er wel. De dingen die we nu zien waren er vroeger in zekere mate ook. Maar toen ze jong was zagen we het deels als 'hoe ze was''. De jongste in t gezin, enige meisje tussen stoere jongens, ze had altijd een enorme 'schattigheidswaarde' en straalde iets uit waardoor iedereen haar graag hielp en op sleeptouw nam. Ze was jong voor haar leeftijd, maar ook dat was gewoon zoals t was. 

Zolang ze in goed gezelschap verkeerde bloeide ze helemaal op. Dat was zo op de basisschool (hartsvriendin buurmeisje, net een tweeling) en ook de eerste jaren van het VO (hele fijne kleine gymnasiumklas die als1 grote groep functioneerde en iedereen 'meenam'. Toen viel het dus niet zo op dat ze eigenlijk zelf niet zoveel ondernam, en eigenlijk vooral afhankelijk was van de dingen ie haar overkwamen, die anderen opstartten, en waarin ze kon meeliften. 

Dat ze wat onzeker was, en best wat hulp nodig had met plannen van dingen (huiswerk) ...tja, de een is daar vlotter mee dan de ander. Dus ik ondersteunde wel redelijk wat. Maar niet absurd of zorgwekkend.

Toen kwam foute vriendje nr 1 in beeld. Corona-isolement  erbij. Dat ze er helemaal aan onderdoor ging weten we ook aan die toestanden. De ontwikkeling van veel pubers heeft denk ik geleden onder die jaren, maar die van haar dubbelop stuk afbraak door erg foute relatie helpt niet mee natuurlijk) 

Ik heb in die tijd me heus wel eens afgevraagd of er meer aan de hand was dan wat was veroorzaakt door al die externe factoren, maar daar niet expliciet actie op ondernomen. Ze leek ook (toen relatie 1 over was) op de goede weg. Even aanzien zeg maar. Overigens: ook psycholoog waar ze tijd bij heeft gelopen heeft niks in die richting gezegd. Maar ze is slim he? En slimme meiden weten vaak goed ''coping gedrag'' te ontwikkelen. 

Maar heel deep down heb ik als moeder altijd aangevoeld dat ze wat extra zorg en bescherming nodig had. En die (denk ik) ook gegeven. Jij zegt dat t niet aan de opvoeding ligt, maar in retrospect vraag ik me wel eens af of ik haar niet beter iets eerder losser had moeten laten. Of ze dat eerder tegen dingen was aangelopen, en we eerder hadden kunnen bijsturen, toen ze zeg maar nog meer ''onder onze hoede was''. Maar ja. Dat is achteraf praten.  Ik heb nog een kind dat toen ie klein was van het zelfde soort afwachtende type was. Die heb ik op dezelfde manier bij t handje gehouden waar ik dacht dat dat (nog) nodig was, en die is uiteindelijk in zn eigen tempo en op zn eigen manier heel prima volwassen geworden. Geen drieste avonturier, en kijkt nog steeds graag de kat uit de boom, maar  heeft zijn zaakjes heel prima voor elkaar, en geniet van zijn leven. 

Omnik schreef op 01-07-2022 om 00:27:

Ik voel me vereerd dat Jonagold denkt dat ik misschien een praktisch idee zou kunnen hebben in deze situatie maar ik ben bang dat het teveel eer is: ik zou het ook niet weten. Behalve de denkrichting die jullie al verkennen, zorgen dat je in ieder geval geen grenzeloos financieel gedrag faciliteert, zie ik ook geen grote praktische kansen. Het gaat over een jonge vrouw die een eigen huishouden heeft in een andere stad. De invloed die je op haar hebt, is heel beperkt.

Je dochter lijkt me een meisje dat ‘het leven nog niet goed in de vingers heeft’ maar dat niet wil weten. Dus dan is het ‘niet zo belangrijk’, ‘geen zin’ zoals die kamer. Dat begrijp ik eigenlijk wel. Het is moeilijk je goed te voelen over jezelf als je te diep laat doordringen hoe weinig grip je op jezelf en je leven hebt. En toch moet het haar ergens verontrusten dat ze dat met die kamer niet afgerond krijgt. Ergens moet ze beseffen dat dit natuurlijk niet kan, zomaar vertrekken en de rommel voor een ander laten liggen.

Kennelijk geeft die vriend haar op de een of andere manier een goed gevoel over zichzelf? Je beschrijft dat zij misschien wel meer in de relatie inbrengt dan hij. Misschien geeft dat haar dat juist een goed, sterk gevoel? Misschien zou je die ongelijkheid eens kunnen benadrukken maar haar juist prijzen voor haar zorgzaamheid en verantwoordelijkheidsgevoel naar haar partner. Niet dat je zegt dat het goed is wat ze doet maar wel dat je ziet dat ze een goed hart heeft, zorgzaam is en dat ze de kracht heeft bepaalde dingen op zich te nemen.

Die HBO-opleiding, hoe serieus is dat? Heb je het idee dat ze die opleiding echt wil of is het dat ze geen beter idee heeft? Of dat ze denkt: dan ben ik van het gezeur af? Denk je dat ze zelf het idee heeft dat ze het kan? Of is ze eigenlijk heel bang om niet aan de verwachtingen te kunnen voldoen? En wat denk jij: is het een realistisch plan en gaat ze haar HBO-diploma halen? Of is ze binnen drie maanden afgehaakt? Of iets ertussenin? Ik weet niet in hoeverre jullie aandringen op die opleiding, of dat ze juist zelf vindt dat ze dit moet doen? Ik ben geneigd om te denken dat ze nog wat zou moeten uitrijpen, beter wat kan werken nu. Maar ik begrijp ook dat, als ze nog als ‘jongere’ fulltime wil studeren, het wel een keer zou moeten gebeuren. Het is moeilijk, ook voor haar waarschijnlijk, om die verwachting los te laten. Zeker als je Gymnasium gedaan hebt, verwacht iedereen dat natuurlijk van je. En zij ook van zichzelf. Het is vast pijnlijk voor haar het idee toe te laten dat ze haar potentieel niet waar kan maken.

Is er iets wat ze goed kan? Waar ze trots op is? Is er iets waar ze werk in zou kunnen zoeken en waar ze dan van zou kunnen groeien? Hoe is ze dat tussenjaar uitgekomen? Je schrijft dat het bedoeld was om zichzelf terug te vinden en dat nu alles om haar heen aan het instorten is. Hoe schat jij dat in? Ik neem aan dat ze met inzichten en plannen uit dat jaar is gekomen. Maar al snel brokkelt dat kennelijk af? Alweer pijnlijk voor haar. Er lijkt een groot verschil tussen denken en abstractie enerzijds en praktisch vermogen en gevoel anderzijds? Dat gamen lijkt me pure zelfmedicatie eigenlijk: de onrust uit de weg gaan. Maar goed, als ouders van een uitwonende 20-jarige kun je daar niet veel mee.

Nou ja, vooral heel veel vraagtekens dus! Ik denk dat er inderdaad weinig anders opzit dan de lijnen maximaal open houden terwijl je de financiële schade beperkt houdt, op een zakelijke manier. En er dan zijn als ze zelf ‘wakker wordt’ en hulp nodig heeft. En misschien krabbelt ze zelf wel een keer op. Dat kan ook nog!

Omnik....ook jij heel erg dank voor je uitgebreide reactie. Jouw samenvatting van haar situatie: 'het leven nog niet in de vingers' en 'vriend die maakt dat ze zich goed voelt' zijn spot on. Ik vermoed eigenlijk dat ze na die 2 jaar ellende met vorige vriend zo onzeker en kwetsbaar  was, en zo'n verwrongen beeld had van relaties dat ze simpelweg als een blok viel voor die ander man die haar begreep, lief was, niet schold, van haar hield en eindeloos beschikbaar was. Al die andere dingen waren niet van belang. Het is (was?) zoveel beter dan ze had dat het vast een warm bad was(is?). Dat er niks terecht komt van  zijn eeuwige plannen voor opleiding of baan, dat ie haar leven buiten hem om totaal niet begrijpt (en dat is echt echt niveauverschil en cultuur)), dat ie niet echt lekker omgaat met hun financiën, dat inmiddels blijkt dat zij veel meer investeert en meebeweegt dan hij, en dat  haar ándere leven' steeds kleiner wordt...dat lijkt ze op dit moment allemaal niet te zien. Of niet te willen zien.

En wat je zegt over die onrust deep down in haar, over alle dingen die niet lukken en maar blijven liggen..ook spot on. Dat zagen we afgelopen jaar al vaker gebeuren, en dat gaat nu ook gebeuren Ze kan ''iets'' zelf niet aan. Vriend roept msch wel iets maar komt ook niet tot daden. Ze negeert het  probleem. Maar dat wordt steeds groter en prangender tot het escaleert.. En dan schiet ze in blinde paniek, voelt zich vreselijk over zichzelf, en noem maar op. De verleiding (als ouder) om dan op enig moment in dat proces toch maar (weer) in te grijpen en haar op een of andere manier te redden is dan toch vaak best groot. En msch hebben we dat in het verleden ook wel eens te vaak (of te snel) gedaan. Ik denk niet dat we curling ouders zijn, mar er is een groot grijs gebied tussen ''alles oplossen'' of ''helemaal niks''. En best tricky om daarin de goede keuzes te maken. (zo houd ik nog steeds als een havik in de smiezen of  ze op tijd nieuwe anticonceptie pillen bestelt, en die ook  daar bij zich heeft waar ze is)

Over opleiding: wij dringen absoluut niet aan, maar er is wel (ook bij haar) een soort basisgedachte dat dat de gebruikelijke route is. En ze wil dat volgens mij ook echt graag. HBO of universitair  dat maakt ons als ouders geen moer uit, als het maar iets is waar zij blij van wordt en wat mee kan. Dat uitvogelen was uitgebreid onderdeel van haar tussenjaar, en daar heeft ze ook begeleiding in gehad (en deel van haar medestudenten gaat komend jaar iets anders doen (werken, reizen) dus de ruimte om daar open over na te denken was er zeker.) 

Haar keuze voor war ze gaat doen is naar mijn idee niet echt doordacht. Dat het' in deze stad moest zijn is denk ik ingegeven die de samenwoon wens (die vermoed ik vooral van vriend komt). De studie die ze gaat doen is er eentje die 1 van haar vo vriendinnen ook doet. En ik denk simpelweg dat ze daar de meeste  leuke verhalen over gehoord heeft. (ook hier gebrek aan initiatief...zelf (te) weinig echt op jacht gegaan naar andere dingen, eigen keuzes. En ook hier weer de vraag...komt dat door de kaders die al geschapen waren door vriend? Of is dat een symptoom van whatever er met haar aan de hand is? Dat het haar echt niet lukt zelf iets in gang te zetten?)

Ze kan die studie qua niveau gemakkelijk aan. Of het echt bij haar past weet ik niet. Maar ze heeft het (op haar manier, wat naief) uit volle overtuiging gekozen. Waar ik vooral bang voor ben is dat het haar  niet gaat lukken om het ook voor elkaar te krijgen, die studie, als ze bij vriend woont. Geen rust, geen ruimte, 10 km van haar studiestad af in een mini studiootje met alleen 1 kleine slaapkamer. Hij leeft s nachts en doet niks. Claimt haar wsch zodra ze binnenkomt (eindelijk gezelschap)  Zij moet naar college, studeren, eigenlijk nog een baantje erbij....Ze heeftmisschien wel wat hulp en ondersteuning nodig om dat (na inmiddels ruim 2 jaar niet echt gestudeerd te hebben) allemaal voor elkaar te boksen. Niet een gamende man die aan t ontbijt zit als zij uit college komt. 

En eerst nog een jaartje werken...ik ben echt als de dood dat ze dan (als hij ergens in de loop van t jaar ook aan t werk moet, dat moet toch haast wel een keer) ze samen in een soort van samenwonend stel met allebei ongeschoolde baan situatie terecht komen.  Op een of ander manier vind ik dat niet zo'n aanlokkelijk perspectief. Verliest ze helemaal t contact met  'die andere wereld' en vraag ik me af wat voor opties ze dan na een jaar nog voor zich ziet qua toekomst..

En over de plannen en inzichten nav haar tussenjaar. Haar wereld lijkt schizofreen Het meisje dat ze daar was (we hebben een aantal presentaties gezien, en haar verhalen gehoord als ze in de weekenden wel eens thuis was)  en de plannen en ideeën die ze daar uitspreekt lijken volstrekt niet te rijmen met de bubbel waarin ze verkeert met vriend.

Tussenjaar: wil de wereld verbeteren, wil leiding nemen over haar eigen leven. Denkt na over grote maatschappelijke vraagstukken. Speelt piano, toneel, doet aan creatief schrijven. Experimentele dans, antropologie. Schrijft eigen nummers en kleinkunst. Treedt op. Loopt een een primitieve pelgrimstocht en geniet daar met volle teugen van. Heeft fijne en diepe contacten met haar studiegenoten. Heeft haar financiën daar prima onder controle. Kookt vóor zichzelf, zorgt voor zichzelf. Geniet (zegt ze zelf) van haar ''eigen plekje'' waar ze kan doen en laten wat ze wil.

Bij vriend:  Zit binnen. Gamen, series kijken. Teveel geld uitgeven. Fastfood. Om 4 uur s nachts naar bed. in de middag weer wakker. Geen activiteiten. Af en toe een rondje met hem wandelen. Ziet niemand anders. Geen vriendinnen. Geen bioscoop. Uitjes. sport. Wel mee naar zijn vrienden hoor ik af en toe. Geen idee wat voor types dat zijn. In ieder geval ook veel ouder dan zij, en in totaal andere levensfase

Hoe ze dat in haar hoofd kan rijmen? Ik weet het niet... En wereld nr 1 is nu dus verdwenen.

Ze kan trouwens dingen goed: Pianospelen (sinds kleuter), schrijven, toneelspelen. Ze is lief, en open naar iedereen om haar heen. Oordeelt niet. Is service minded. Doet graag dingen voor mensen. Ze bloeit enorm op als er iets goed gaat (na eerder bijbaantjes die door onzekerheid mislukten heeft ze vorig jaar een fantastische zomer gehad in het lokale warenhuis. Ze liep daar na 2 weken rond alsof t haar eigen winkel was, en genoot van alles wat ze deed. En dan vraag ik haar weken geleden al of het niet een idee is daar even langs te gaan om te vragen of ze haar deze zomer terugwillen...en je raadt het al. Niet gedaan. Dus ipv fijne dagbesteding, trots op jezelf, geld in t laatje.....zit ze nu bij vriend binnen  te gamen, met op de achtergrond stress over die andere kamer die nog niet leeg is en haar naderende failissement)