Loslaten?
Oh jongens….
wat kun je (nog) doen als je 20 jarige dochter keuzes maakt waar je s nachts van wakker ligt? Als je ziet dat je haar in een rap tempo aan het kwijtraken bent? En zij zichzelf ook? Hoe laat je dan nog steeds merken dat je er altijd voor haar bent? Hou je de lijntjes open? Hoe bepaal je wat je haar zelf laat oplossen? En wanneer je wel bijspringt als ze daarom vraagt? Met in je achterhoofd dat je je ( en zij ook) recentelijk wel eens afvraagt of haar naïviteit, gebrek aan overzicht over haar leven, passiviteit en uitstelgedrag misschien wel komen doordat er ‘iets’ met haar is? ( add? ASS?)
Eens, geen leuke opmerking van Tsjor. Het hele idee van uithuwelijken was natuurlijk helemaal niet slecht. Zeker in een tijd dat men niet ging reizen voor de lol en gewoon hard moest werken om te overleven. Houden van kwam vanzelf.
IngridT schreef op 01-08-2022 om 22:41:
Ik kan dat inderdaad niet. En wil dat ook niet. Toneelspelen.
Maar ik probeer me verre te houden van rechtstreekse kritiek op de persoon van haar vriend of op hun relatie. Vooral aandacht te hebben voor het geluk en welzijn van m’n dochter. Interesse te hebben in de plannen die ze voor zichzelf heeft ( of had?), haar herinneren aan en bevragen op de dingen waar ze in het tussenjaar aan gewerkt heeft, en die ze belangrijk vond (niet ja- knikken en pleasen. Doen wat ze zelf wil. Eigen plannen maken en volgen)
Voor nu zijn dat vooral voornemens. Ik heb haar niet gezien en amper gesproken sinds we terug zijn van onze vakantieweek.
wel plannetje in de week gelegd om ergens komende weken nog een paar dagen samen op pad te gaan in NL. Hotelletje, leuke stad, of strand of whatever. Ze was enthousiast. Wordt vervolgd.
Dank voor jullie reacties en input. Doet me goed. En ik heb lang nagedacht over een evt diepere laag achter tsjors opmerking over dat het maar goed is dat ouders geen partners uitzoeken voor kinderen. Ik kan me niet voorstellen dat het als ‘sneer’ bedoeld was maar het voelde wel een beetje zo. Ik weet niet meer wie het zei, maar het grenst voor mijn gevoel bijna aan het onmogelijke om als ouder zo onbevangen en neutraal te dealen met whatever je kind doet met zijn of haar leven. Mij lukt dat in ieder geval niet.
Mij zou dat ook niet lukken hoor. Het is moeilijk als je kind, hoe volwassen ook, een relatie begint met iemand waar weinig tot niks in zit terwijl je kind zelf bruist van energie en vol zit met plannen. En zeker als je je kind erdoor ziet veranderen.
Het was een reactie op MammaE en niet als sneer bedoeld, maar als gegeven. Er zijn (veel) culturen waarin ouders de partner voor hun kinderen uitzoeken. Wij doen dat niet. Dat maakt het lastiger, omdat we moeten vertrouwen op iets wat eigenlijk onbegrijpelijk en zeker onbestuurbaar is: de liefde. De liefde dwarsboomt soms (vaak?) een gepland leven. Wat moet je doen? Je eigen agenda volgen of de liefde volgen? Je dochter volgt nu de liefde. Het kan zijn dat de agenda die jij voor haar ziet eigenlijk niet haar agenda is. Het kan zijn dat ze het ooit weet te combineren: haar eigen agenda en de liefde. Het is haar eigen opgave in haar eigen leven. Als je dat respecteert ben je dan onbevangen en neutraal? Of houd je dan van je kind zoals je kind is (en niet zoals jij haar ziet of wil zien)?
Tsjor
Nou. Poezekat. Punt is eigenlijk ( zie eerder in dit lange topic) dat volgzaamheid en gebrek aan initiatief nou net de dingen zijn waar dochter nogal last van heeft. Of het karakter is, een left over van haar vorige ( nare) relatie, of dat ze ‘iets’ heeft in t ASS of ADD spectrum..of een combi daarvan…dat weten we ( en zij) eigenlijk niet.
Wat ik wel weet is dat dochter afgelopen jaar heel expliciet heeft aangegeven daar van te balen, en mee aan de slag te willen. Heeft heel goed door dat ze zichzelf kwijt raakt en ongelukkig wordt als ze zich door anderen mee laat nemen op routes die ze eigenlijk niet wil.
maar t nare is..,die bruisende jonge vrouw vol plannen die zien we eigenlijk vooral als ze op een route zit die haar wel past. Afgelopen jaar, tijdens dat tussenjaar, zagen we dat. Echt.
maar ondanks dat hele jaar lijkt ze niet in staat het nu zelf op te pakken. Ze groeide en bloeide, maar alleen omdat het programma er is, ze wordt meegenomen, alleen maar hoeft aan te haken en te kiezen uit het prachtige aanbod dat er ligt. Zij, en iedereen om haar heen ziet dat het goed is. Maar nu is het afgelopen, en lijkt het of ze terug bij af is. Enige wat over is is haar passieve vriend, met zijn uiterst karige invulling van het leven. En dus is dat voor nu ook haar leven. En ik weet niet zo goed of en hoe het haar gaat lukken daar iets aan te veranderen. En wat ik of man ( of broers) kunnen of moeten doen (of laten) om haar te helpen om, tja, hoe zal het zeggen…. Om te worden wie ze zelf wil zijn denk ik. Om happy te zijn met het pad dat ze kiest. Om te kunnen groeien en bloeien. Om te ontdekken dat het niet nodig is om af te wachten wie je op sleeptouw neemt, en waarheen, maar te ervaren dat het leven zoveel fijner wordt als je zelf ook een beetje het voortouw neemt. Dat soort dingen.
Ik herhaal even wat ik errder al zei: ze heeft blijkbaar coaching nodig. Ik zou die coach van vorig jaar vragen. En als die niet kan, een coach zoeken die gespecialiseerd is in ADD/ASS. Zelfs als ze dat allebei niet heeft, is zo'n coach handig om zaken te helpen structureren en in gang te zetten.
IngridT schreef op 02-08-2022 om 09:58:
Nou. Poezekat. Punt is eigenlijk ( zie eerder in dit lange topic) dat volgzaamheid en gebrek aan initiatief nou net de dingen zijn waar dochter nogal last van heeft. Of het karakter is, een left over van haar vorige ( nare) relatie, of dat ze ‘iets’ heeft in t ASS of ADD spectrum..of een combi daarvan…dat weten we ( en zij) eigenlijk niet.
Wat ik wel weet is dat dochter afgelopen jaar heel expliciet heeft aangegeven daar van te balen, en mee aan de slag te willen. Heeft heel goed door dat ze zichzelf kwijt raakt en ongelukkig wordt als ze zich door anderen mee laat nemen op routes die ze eigenlijk niet wil.
maar t nare is..,die bruisende jonge vrouw vol plannen die zien we eigenlijk vooral als ze op een route zit die haar wel past. Afgelopen jaar, tijdens dat tussenjaar, zagen we dat. Echt.
maar ondanks dat hele jaar lijkt ze niet in staat het nu zelf op te pakken. Ze groeide en bloeide, maar alleen omdat het programma er is, ze wordt meegenomen, alleen maar hoeft te haken en te kiezen uit het prachtige aanbod dat er ligt. Zij, en iedereen om haar heen ziet dat het goed is. Maar nu is het afgelopen, en lijkt het of ze terug bij af is. Enige wat over is is haar passieve vriend, met zijn uiterst karige invulling van het leven. En dus is dat voor nu ook haar leven. En ik weet niet zo goed of en hoe het haar gaat lukken daar iets aan te veranderen. En wat ik of man ( of broers) kunnen of moeten doen (of laten) om haar te helpen om, tja, hoe zal het zeggen…. Om te worden wie ze zelf wil zijn denk ik. Om happy te zijn met het pad dat ze kiest. Om te kunnen groeien en bloeien. Zoiets.
Ik begrijp wat je bedoelt. Je dochter weet wat goed voor haar is maar heeft daar hulp bij nodig (dat programma bijvoorbeeld) en daar is niks mis mee. Het is daarom ook erg jammer dat ze zo'n passieve vriend heeft getroffen ipv een partner die erg ondernemend is en haar stimuleert haar wensen te volgen.
Het kan ook juist deze relatie zijn die ervoor zorgt dat ze ook in het echte leven haar kracht kan vinden. Zij is blijkbaar de drijvende kracht in deze relatie, dat is haar nog nooit zelfstandig gelukt. Een tussenjaar waarin ze aan het handje wordt genomen is niet het echte leven.
Ik lees nog steeds dat je allerlei dingen doet en zegt om haar haar kracht te laten zien. Teruggrijpen op het tussenjaar bijvoorbeeld. Daar zou ik meteen mee stoppen. Wat je in feite daarmee doet is haar wijzen op wat niet goed gaat. Op haar onvermogen. Op jouw teleurstelling. Wat je zou moeten doen is bekrachtigen wat wel goed gaat. Hoe klein ook. Dat zet haar in haar kracht.
Ik ben het heel erg eens met Pief. Er is nu iemand die leunt op haar, in plaats van andersom. Dikke kans dat ze daar een hoop eigenwaarde aan ontleent. Ik zie dat ook met zoon en zijn vriendin. Allebei zouden ze enorm gebaat zijn bij een partner die veel stabieler is en overzicht kan krijgen en houden, maar daardoor zouden ze zelf wel heel erg geconfronteerd komen met hun eigen onvermogen. We hebben het daar wel eens over, dat ze elkaar versterken in hun chaos, en hoe ze dat kunnen bijsturen. En langzaamaan lukt het ze samen steeds beter. Ze hebben intussen ook een autismecoach voor zichzelf geregeld.
Wij zijn hartstikke trots op ze! Hun route is (heel) anders dan ik ze had toegewenst, maar het is hun route en ze komen er wel. Met wat ondersteuning hier en daar, maar ook dat wordt steeds meer een door hun zelf gericht in te zetten instrument, en dat vind ik echt bijzonder knap en volwassen van ze.
ik probeer het allemaal openminded te zien. Echt. Maar waar Jonagold en Pief zeggen dat m’n dochter misschien wel eigenwaarde ontleent aan een relatie waarin zij ‘de drijvende kracht is’, zie ik eerder een soort van emotionele chantage. Dat hij haar nodig heeft maakt dat ze een zekere druk voelt om bij hem zijn omdat het anders niet goed met hem gaat. ( dat heb ik afgelopen jaar regelmatig gemerkt, en is door haar ook uitgesproken dat dat zo is) Ze laat zich daardoor belemmeren haar eigen ding(en) te doen. Ze is dus bij hem, maar er gebeurt dus verder niet zoveel. Ze heeft mij eerder wel aangegeven zich niet te bemoeien met zijn gebrek aan dagbesteding /beperkte animo om weer aan het werk te gaan. ‘dat is zijn keus’ en daar heeft ze niks mee te maken. En ze doet dus nu zelf ook ‘niks’. Misschien is het fijn om samen te zijn met iemand te zijn die t niet ‘ beter voor elkaar heeft’ dan jij. Maar ik heb niet het idee dat zij een drijvende kracht is. Eerder dat ze meedobbert op de vaarroute van vriend. En ik denk eerlijk gezegd dat haar gevoel van eigenwaarde er niet beter op wordt nu ze geen baantje heeft geregeld, inmiddels min of meer failliet is, niks meer kan ondernemen (want echt geen geld meer) en nu (vermoed ik, want spaarrekening leeg) leeft van zijn bijstandsuitkering. ik heb haar overigens ( op vakantie) 1 keer gevraagd waarom ze nog geen baantje had geregeld, en in plaats daarvan nu gestaag haar spaarrekening richting 0 bracht. Wist ze zelf ook niet. Stom. Heeft me die avond met een knuffel bedankt voor de( haar eigen woorden) ‘ schop onder haar kont die ze echt nodig had’. Maar goed. Nu alweer 1 1/2 week verder, en die ene schop heeft nog niks opgeleverd. En vanaf hier, op afstand via de app blijven duwen en trekken voelt ook niet goed. T is zo tegenstrijdig.
Ik laat het gebeuren, en het laatste wat ik wil is haar het gevoel geven dat ‘niks lukt’. En de zorgen die ik hier uit die uit ik zeker niet ( op deze manier) naar haar. Ik probeer de lichtpuntjes te zien en te benoemen, ga dus nog een paar daagjes met haar op pad, en probeer de lijntjes open te houden.
De coach van t tussenjaar hou ik achter de hand als serieuze optie qua hulplijn. Maar nu vakantie, ik ga haar over een paar weken eens voorzichtig contacteren om te kijken wat de opties zijn.
Nee, ik zeg niet dat ze de drijvende kracht is, maar hij overvleugelt haar in ieder geval niet, en dat is voor haar misschien wel heel erg fijn. Ze hoeft bij hem niet op haar tenen te lopen, zoals misschien wel tijdens dat tussenjaar. Hoe fijn het ook was, en hoeveel inspiratie en energie ze daar ook van kreeg, ze kan dat blijkbaar niet op eigen kracht omzetten in praktische resultaten. En dat kan ontzettend frustrerend zijn! Ik herken daar zeker ook wel ADD-achtige dingen in.
Het is ook verdomd lastig om er bij te staan en ernaar te kijken! Maar ik proef uit je berichten dat je dochter wel zich laat helpen door jou. Dat is heel positief! Hier werkt het ook vaak zo dat er uit de jongelui zelf niet veel aan hulpvraag komt, maar als ze hier weer eens komen eten hebben we het altijd wel over hoe het gaat, en of wij ze nog ergens kunnen ondersteunen. Dan komt er eigenlijk altijd wel wat, al is het maar het lenen van de auto.
Onlangs met zoon samen een sollicitatie verstuurd. Was hij al lang van plan, maar de stap zetten is dan op de een of andere manier te ingewikkeld. Vriendin had hem wel een paar keer opgepord, maar dat werkte ook niet. Samen met mij was het zo gepiept! De moeilijkheid bleek te zitten in het schrijven van de motivatie. Dus ik heb er eentje voor hem geschreven. Maar daar kon hij zich helemaal niet in vinden, dus hij nam het toetsenbord over en rammelde er in 5 minuten iets uit waar hij zelf wel blij mee was. En daarmee binnen 2 dagen een gesprek en binnen een week een contract binnen gehengeld. Waarmee ik maar wil zeggen dat ik het niet overneem, maar hem wel help bij het maken van een beginnetje. Hij kan het prima zelf uiteindelijk, maar die drempel over komen is altijd een dingetje.
Zoiets zou je met baantje voor dochter best ook kunnen doen. Gewoon alleen maar ernaast zitten is misschien al wel voldoende? Zoon vindt het ook frustrerend om dit niet alleen te kunnen, maar is nu wel heel blij met zijn nieuwe baan, die hij dus echt op eigen kracht heeft verdiend. Ik was alleen maar nodig als afzetpunt zeg maar.
Communicatie open houden is het allerbelangrijkste, dus goed dat jullie nog even weg gaan. Je hoeft het niet open minded te zien. Je moet alleen enorm op je handen gaan zitten en alleen de dingen benoemen die goed gaan. Bv wat heb je een leuk shirt aan. Wat hebben jullie lekker gekookt. Ik vond het heel leuk om met jullie een spelletje te doen. Dat soort dingen.
Dat zij zegt dat ze een schop onder haar kont nodig had, lijkt een goed ding. Maar dat is het niet. Want het helpt haar niet bij het doen. Wat haar helpt bij het doen is bekrachtigen dat zij het kan. Dus bv als zij het heeft over een baantje kun je zeggen dat ze dat toen en toen ook zo goed geregeld had. Hoe had ze dat ook alweer voor elkaar gekregen? Dan bevestig je dat ze het kan en kan ze in haar hoofd een plannetje maken. En wat ik dan doe, als ik merk dat mijn kind er open voor staat is na dat plannetje zeggen: joh, anders doe je dat nu meteen even. Zal ik ondertussen wel even wat drinken/ lekkers pakken. En hup dan is ineens een horde genomen.
Ja. Ernaast zitten. En duwtjes geven. Ze wil dat idd zelf. We hebben alleen zo weinig zendtijd dat het er amper van komt. Ik hoop dat door de vakantie week de drempel iets lager is geworden voor haar vriend om ook af en toe hier te zijn, maar dat moeten we nog zien. Op een of andere werkt ‘ernaast zitten’ via de app niet zo goed. En ik wil ook niet lopen duwen en zeuren dat ze vaker thuis ‘moet’ zijn. Voor nu lijkt het dat ze alleen langskomt als er een reden is (een concert, waar ze mee heen zou, een uitnodiging voor een etentje. Dat soort dingen). Hier spontaan een dagje zijn is ‘over’ sinds ze samenwoont.
aanvulling: dank je wel pief.reageerde op jonagold, en nu lees ik ook jouw reactie. Duwtjes in de vorm van positieve reminders …wat ging eerder goed? Het is zo’n subtiel verschil soms, maar zo belangrijk. Blijft: zonder zendtijd is het lastig. Ben blij met m’n plannetje voor paar dagen weg.
Het kost mensen met ADD en ASS veel meer moeite dan anderen om ergens aan te beginnen. Door er samen aan te beginnen, help je haar die enorme drempel over. Dat kan echt helpen. Maar ik weet niet of je dochter dat samen met jou wil doen, of dat de coach dat beter kan doen.
Ik snap niet waarom je wacht om contact op te nemen met de coach. Je kunt nu toch al vragen of ze eventueel beschikbaar is? Is ze dat niet, dan kun je vast rustig op zoek naar een andere. Misschien heeft coach 1 wel tips. Vraag dan dus wel naar een ADD/ASS-coach. (Dat komt trouwens vaak samen voor)
Marianne76 schreef op 02-08-2022 om 17:43:
Het kost mensen met ADD en ASS veel meer moeite dan anderen om ergens aan te beginnen. Door er samen aan te beginnen, help je haar die enorme drempel over. Dat kan echt helpen. Maar ik weet niet of je dochter dat samen met jou wil doen, of dat de coach dat beter kan doen.
Ik snap niet waarom je wacht om contact op te nemen met de coach. Je kunt nu toch al vragen of ze eventueel beschikbaar is? Is ze dat niet, dan kun je vast rustig op zoek naar een andere. Misschien heeft coach 1 wel tips. Vraag dan dus wel naar een ADD/ASS-coach. (Dat komt trouwens vaak samen voor)
Marianne…het is vakantie. Hoogseizoen. Coach zit wsch met haar gezin in een buitenland. Ze werkt voor de onderwijsinstelling die het tussenjaar geeft, dus heeft gewoon 6 weken vrij. Ik vind het een beetje ongepast om haar midden in haar vakantie te benaderen met deze vraag, die in zekere zin een verzoek is om ( evt betaald) iets te doen wat buiten haar normale baan om zou gaan. Over 2 weken beginnen de introductieperiodes van hbo en universiteiten, en starten Zevenaar denkmik ook heel voorzichtig weer op. Dat lijkt me een passender moment om haar te benaderen
Ingridt, ik lees over samenwonen en over "zijn" bijstandsuitkering. Als hij in zijn eentje een bijstandsuitkering heeft is het van groot belang dat het samenwonen aan de gemeente wordt doorgegeven. De volgende stap is dan gezamenlijk een uitkering aanvragen. Waarna de gemeente jouw dochter uit werken stuurt, kort gezegd.
Samenwonen verzwijgen voor 'de soos' kan tot enorme - onder meer financiële- ellende leiden als het uitkomt. Leg dit aan je dochter uit en dring erop aan dat ze ofwel apart gaan wonen, ofwel open kaart spelen met de gemeente.
Dat ze op aparte adressen ingeschreven staan bij de BRP maakt hier niet uit.
Let op dat er ook sprake kan zijn van samenwonen als het stel afwisselend in zijn en in haar woning samen verblijft.