Loslaten?

Hoi Ingrid, ik ben benieuwd hoe de vakantie is verlopen! Kom je nog even vertellen hoe het is gegaan?

Knap dat je dit getrotseerd hebt zonder je afkeer te laten blijken. Wellicht kun je hem bij je dochter de hemel in prijzen, dat schijnt wel ns te werken om hem zelf zat te worden.

Wat fijn om te lezen dat het een tamelijk gemoedelijke en gezellige week was en dat je de man in ieder geval niet meer wantrouwt. Dat is al dikke winst! 

Ik denk eigenlijk dat ik het wel snap: jouw dochter voelt zich 'de sterke' in deze relatie en dat levert haar natuurlijk iets op. Want op iedere andere plek voelt ze zich waarschijnlijk tekortschieten en zwak. Maar op enig moment houdt ze dit niet vol, lijkt mij. Als deze man niet opkrabbelt, krijgt ze er waarschijnlijk een keer schoon genoeg van. Als zij zo'n idealistische en dynamische aard heeft, zoals jij beschrijft, gaat die zich op den duur kapot vervelen en wordt ze onrustig en wíl ze iets. En als hij dan zo lethargisch is, gaat haar dat belemmeren. Dan gaat zij zich óók aan hem ergeren. Kwestie van tijd, lijkt mij. Moeilijk zat voor haar want dan begint de struggle met haar eigen issues weer. Maar langdurig lethargisch leven lijkt me niet haalbaar voor haar. 

Ik begrijp, ondanks je opluchting over dat het geen slechte jongen is, wel je zorgen over zijn apathische en ook ongezonde levensstijl. Is dat dan echt wat je op je 28e wil in je leven, hele dagen gamen, bier drinken, roken en ongezonde meuk naar binnen werken? Ik kan me daar ook niks bij voorstellen. En ik zou ook bepaald niet staan te springen als mijn dochter t.z.t. met een dergelijke figuur thuiskomt. Omdat ik haar een beter en fijner bestaan wens dan dat.

Wat ik ook zorgelijk vindt is dat je dochter voor hem zijn redding is. De verantwoordelijkheid voor je eigen levensgeluk bij een ander neerleggen is nooit gezond. En zeker niet als je die neerlegt bij een kwetsbare jongvolwassene die eigenlijk al meer dan genoeg heeft aan zichzelf. Waarom moet je dochter hele dagen naast hem zitten en naar een scherm staren? Juist als haar studie straks begint zal ze ook naar college moeten, opdrachten maken, studeren en er zullen ook borrels en feestjes zijn. Dat is een heel ander leven dan dat van hem. Dat is niet per se erg als dat van hem op een andere manier gevuld was. Bijvoorbeeld met hard werken en op zijn tijd uitgaan met vrienden of zo. Zij kan hem niet redden, dat moet hij zelf doen. Als hij niet kan werken door een of andere aandoening, dan is dat vervelend, maar dan is het wel belangrijk dat hij zichzelf kan vermaken en op een of andere manier zijn leven toch nog een nuttige en waardige invulling geeft. Vooral voor zijn gevoel van eigenwaarde en voldoening. Dat ontbreekt nu geheel.
Ik lees eigenlijk vooral dat zij een waardevolle toevoeging is voor hem, maar niet dat hij dat is voor haar en dat hij haar meetrekt in zijn apatische bestaan. 

Het is maar goed dat ouders niet je partner uitkiezen.
Fijn dat er een luchtigere sfeer is ontstaan. Wat een goede vakantieweek was dit, voor iedereen. Wie weet wat je jongelieden ervan opgepikt hebben.

Tsjor

IngridT schreef op 26-07-2022 om 18:08:

Ja. Dat ben ik jullie wel verschuldigd. een update..

Nou…ten eerste…ik ben trots op ons. Hele week een positieve, luchtige, geïnteresseerde vibe.

Ten tweede: ik ben tot op zekere hoogte gerustgesteld. Ik vermoed dat deze jongen op zijn manier lief is voor mijn dochter. Denk niet dat ie kwaad in de zin heeft. Toch een loverboy is, of weet ik wat voor rare scenario’s ik in m’n hoofd had.

Maar ten derde: Het is een waardeoordeel, ik weet het, maar jemig, wat een enorm sneu type. Kan er niks aan doen. hij doet niks, weet niks, kan niks, wil niks. Amper vrienden, geen hobby's. Weet niks ( en interesseert m ook totaal niet) wat er in de wereld gebeurt. , Afgelopen jaren afwisseling van depressie, uitkering, even werken omdat t echt moest van uwv, daarna burn-out,met uitkering, zonder sollicitatieplicht. Al vanaf afgelopen kerst. Het uwv zit nu weer achter hem aan, maar deze jongen heeft inmiddels zo’n enorme afstand tot de arbeidsmarkt…dat gaat niet zomaar lukken, weer (full time) dagvulling.
Hij rookt als een ketter, hoest de hele dag, en liep standaard achteraan te hijgen tijdens het wandelen ( ok, hij ging wel af en toe mee!). Elke dag vanaf de lunch aan het bier. Ongezond eetpatroon.

Hij heeft ook verteld dat dochter zijn redding is. Dankzij haar heeft z’n leven weer zin. Dat is natuurlijk heel fijn voor hem, maar ( vermoed ik) een flinke last op de smalle schouders van m’n dochter, die dus nu zijn reddingsboei is door 24/7 bij hem te zijn, naast hem te zitten met een beeldscherm en verder dus niks te doen. Zij heeft haar eigen zaken maar matig onder controle (heb ik eerder wel over verteld) en deze jongen heeft een verlammende uitwerking op haar. Ik heb het de hele week zien gebeuren. Weer een waardeoordeel…maar zijn ( en inmiddels ook haar) wereldje is zo klein dat er eigenlijk bijna niks is om over te praten. Ja, idd, of t eten smaakt, en wat een mooi uitzicht we die middag hadden bovenaan de lift. Ik denk dat m’n schoonmoeder van 85 in een gemiddelde week meer beleeft en onderneemt dan zij met z’n 2 en.

Enfin, ik moet het allemaal nog even laten bezinken. Het belangrijkste doel is behaald….de kou is uit de lucht en ik denk en hoop dat er vanaf nu wat meer en ontspannener contact zal zijn. En dat is erg veel fijner dan wat het eerst was.

Maar ik kan me niet voorstellen dat dit het bestaan is waarin ze kan floreren. De mismatch tussen wat ze haar hele tussenjaar deed ( en waar ze oprecht zo gelukkig en blij van werd) en dit is zo absurd groot dat ik het echt niet begrijp.

Nou, gemengde gevoelens dus als ik het zo lees. Heel herkenbaar, maar dat zal je niet verbazen .

Fijn dat het een positieve vakantie was, dat er wat van je zorgen zijn weggenomen en dat jullie elkaar op een ontspannen manier beter hebben leren kennen. Hopelijk wordt contact zo wat laagdrempeliger!

Hier heb ik ook wat meer meegekregen van de interactie tussen zoon en zijn vriendin en dat was fijn. Ze hebben samen behoorlijk plezier en daar word ik dan weer blij van.

Maar... ik kan me zomaar voorstellen dat de ouders van zoons vriendin een soortgelijk verhaal zouden kunnen schrijven over mijn zoon. Want hij heeft geen hobby's meer sinds hij met vriendin samenwoont. Samen kijken ze vooral veel series en films. Zoon was voorheen van het knutselen met elektra, hij trok ook nog regelmatig zijn lego of k'nex tevoorschijn, hij tekende heel veel en hij was veel met muziek bezig of ging met zijn drone op pad. Dat staat nu allemaal al jaren op een (heel) laag pitje. Heeft ook te maken met hun woonsituatie, maar toch, er zit wat dat betreft niet veel pit meer in.

Hij is ook nooit meer alleen, omdat zij daar niet tegen kan. Terwijl hij met zijn ASS wel behoefte aan alleen-tijd. Zij neemt binnen hun relatie veel meer ruimte in, als ik dat zo kan zeggen. Het viel op vakantie ook op, als hij vroeger met ons mee ging bemoeide hij zich actief met het programma, al maanden van tevoren verdiepte hij zich in het land en maakte (samen met mij en/of vader) een planning. Dit keer heeft hij alleen maar achterover geleund en het over zich heen laten komen. Dus ook best lethargisch. 

Tja, we kunnen er wat van vinden, maar dat doen we niet. Het is hun leven namelijk. En het is niet aan mij om daar wat van te vinden. Ik denk dat ze allebei baat zouden hebben bij een andere partner, maar ik zie wel wat ze elkaar wél te bieden hebben. Mede door die opstelling zijn ze nog steeds graag bij ons. Vriendin voelt zich ook helemaal thuis, dat vind ik ook fijn. Dat ze zich nooit geremd voelen om op ons terug te vallen als het nodig is. Sterker nog, als er wat is, ben ik de eerste die ze belt. Is ook niet altijd fijn , maar beter dat dan dat er geen/weinig contact is.

Wat betreft jouw 'schoonzoon': een verleden van depressie en burn-out is natuurlijk ook niet niks! Ik hoop dat hij goede begeleiding krijgt bij het weer re-integreren. Misschien dat jullie een bijdrage kunnen leveren in de vorm van ondersteuning bij het (organiseren van) het huishouden? Zodat hij zich kan focussen op werk? Snap dat dat misschien (te) veel gevraagd is, maar daarmee laat je zien dat je snapt dat het allemaal best ingewikkeld is en dat je hem wil helpen.

Hee Ingrid, ik ben bijna een jaar niet meer op dit forum geweest en lees nu je berichten over de zorgen over je dochter. Dat is best pittig en ik snap heel goed dat je er niet gelukkig over bent. Ik heb geen tips of wijze raad, alleen een meelevend woord. 
(en nee tsjor het is zeker niet zo dat ouders de partner van kinderen uitkiezen, maar om net te doen of je er als ouder totaal onverschillig tegenover kan staan, vind ik persoonlijk wel wat veel gevraagd)

Ik was ook van mening dat dochter als een reddingsboei voor haar vriend fungeerde. Ze gaf aan dat ze bij hem ook het gevoel had zichzelf te kunnen zijn en dat ze dat gevoel bij andere jongens niet zo snel gevoeld had. Wel beschouwd vullen ze elkaar aan.

Ze zijn samen wel vaak op pad;  stevige afstanden fietsen. Fietsen is goedkoper en gezonder dan gamen.

Ik zou hem de hemel in prijzen. En vooral steeds tegen je dochter benadrukken hoe aardig je hem vindt. Het wordt voor haar pas echt benauwd wanneer haar ouders er ook toekomst in zien. 

Ik zou hem de hemel in prijzen. En vooral steeds tegen je dochter benadrukken hoe aardig je hem vindt. Het wordt voor haar pas echt benauwd wanneer haar ouders er ook toekomst in zien. 

IngridT schreef op 26-07-2022 om 18:08:

Ja. Dat ben ik jullie wel verschuldigd. een update..

Nou…ten eerste…ik ben trots op ons. Hele week een positieve, luchtige, geïnteresseerde vibe.

Ten tweede: ik ben tot op zekere hoogte gerustgesteld. Ik vermoed dat deze jongen op zijn manier lief is voor mijn dochter. Denk niet dat ie kwaad in de zin heeft. Toch een loverboy is, of weet ik wat voor rare scenario’s ik in m’n hoofd had.

Maar ten derde: Het is een waardeoordeel, ik weet het, maar jemig, wat een enorm sneu type. Kan er niks aan doen. hij doet niks, weet niks, kan niks, wil niks. Amper vrienden, geen hobby's. Weet niks ( en interesseert m ook totaal niet) wat er in de wereld gebeurt. , Afgelopen jaren afwisseling van depressie, uitkering, even werken omdat t echt moest van uwv, daarna burn-out,met uitkering, zonder sollicitatieplicht. Al vanaf afgelopen kerst. Het uwv zit nu weer achter hem aan, maar deze jongen heeft inmiddels zo’n enorme afstand tot de arbeidsmarkt…dat gaat niet zomaar lukken, weer (full time) dagvulling.
Hij rookt als een ketter, hoest de hele dag, en liep standaard achteraan te hijgen tijdens het wandelen ( ok, hij ging wel af en toe mee!). Elke dag vanaf de lunch aan het bier. Ongezond eetpatroon.

Hij heeft ook verteld dat dochter zijn redding is. Dankzij haar heeft z’n leven weer zin. Dat is natuurlijk heel fijn voor hem, maar ( vermoed ik) een flinke last op de smalle schouders van m’n dochter, die dus nu zijn reddingsboei is door 24/7 bij hem te zijn, naast hem te zitten met een beeldscherm en verder dus niks te doen. Zij heeft haar eigen zaken maar matig onder controle (heb ik eerder wel over verteld) en deze jongen heeft een verlammende uitwerking op haar. Ik heb het de hele week zien gebeuren. Weer een waardeoordeel…maar zijn ( en inmiddels ook haar) wereldje is zo klein dat er eigenlijk bijna niks is om over te praten. Ja, idd, of t eten smaakt, en wat een mooi uitzicht we die middag hadden bovenaan de lift. Ik denk dat m’n schoonmoeder van 85 in een gemiddelde week meer beleeft en onderneemt dan zij met z’n 2 en.

Enfin, ik moet het allemaal nog even laten bezinken. Het belangrijkste doel is behaald….de kou is uit de lucht en ik denk en hoop dat er vanaf nu wat meer en ontspannener contact zal zijn. En dat is erg veel fijner dan wat het eerst was.

Maar ik kan me niet voorstellen dat dit het bestaan is waarin ze kan floreren. De mismatch tussen wat ze haar hele tussenjaar deed ( en waar ze oprecht zo gelukkig en blij van werd) en dit is zo absurd groot dat ik het echt niet begrijp.

Ik kan me je gevoel zo goed voorstellen, jij staat totaal anders in het leven. Je doet je best om het te accepteren en begrijpen maar zou zo graag zien dat het anders was, dat die vriend niet zo op je dochter zou leunen maar dat het een gelijkwaardige relatie zou zijn waarbij beiden zich nog goed konden ontwikkelen. 

Viva-amber schreef op 01-08-2022 om 09:38:

Ik zou hem de hemel in prijzen. En vooral steeds tegen je dochter benadrukken hoe aardig je hem vindt. Het wordt voor haar pas echt benauwd wanneer haar ouders er ook toekomst in zien.

Joh houd toch op met je Sonneveld. Dat voelt je dochter haarfijn aan. Ga toch geen toneelstukjes opvoeren, wat een slecht advies zeg. Je zelf anders voordoen dat je bent en wat leer je je dochter daarmee?