Lege nest en bezorgdheid
En dan heeft je kind van 25 jaar een appartement gekocht....prachtig en fijn zou je denken, maar ik krijg er oprecht buikpijn van.
Hij heeft niet veel sociale contacten en ben bang voor eenzaamheid. Zijn relatie is net uit en hij had gehoopt dat zij daar in de loop van de tijd bij hem zou komen wonen.
We wonen op korte afstand, dus hij kan zo naar huis komen.
Ik weet dat ik de controle moet gaan loslaten, dat is ook goed voor me. Maar ben bang om dit los te laten, bezorgd hoe hij zich voelt en bang dat hij ongelukkig wordt.
Zie beren op de weg, die ik helaas niet weggejaagd krijg.
Piekeren zorgt er niet voor dat het goed gaat, maar hoe kan ik dit stoppen?
Dit blijft dit als een doorlopende gedachte aanhouden. Wordt er de hele dag door 'overvallen'.
Voor de rest heeft hij alles prima op orde, dus maak me geen zorgen over zijn financiële situatie.
Herkent iemand dit gevoel van bang zijn om controle te verliezen als je kind uit huis gaat?
Loslaten is toch zo lastig 
Ik wil toch even toevoegen dat ik de manier waarop je hier reageert knap vind. Je laat zelfkennis en reflectie zien. Dat moet voor je zoon ongelooflijk fijn zijn en zal jullie relatie, ook nu hij echt volwassen wordt, ten goede komen verwacht ik.
Ik schreef hier eerder over mijn moeder. Maar zij zou nooit bij machte zijn om te reageren zoals jij doet. Dat maakt een groot verschil uit in hoe ik haar 'bemoeienis' ervaar. Haar bemoeienis komt voort uit mijn onvermogen, zij wil alleen maar dat ik gelukkig ben. Jij kunt jouw 'bemoeienis' meer duiden als vanuit factoren bij zowel jou als je zoon. Dat lijkt me veel minder druk opleggen.
Meesje schreef op 09-07-2024 om 12:15:
Ik wil toch even toevoegen dat ik de manier waarop je hier reageert knap vind. Je laat zelfkennis en reflectie zien. Dat moet voor je zoon ongelooflijk fijn zijn en zal jullie relatie, ook nu hij echt volwassen wordt, ten goede komen verwacht ik.
Ik schreef hier eerder over mijn moeder. Maar zij zou nooit bij machte zijn om te reageren zoals jij doet. Dat maakt een groot verschil uit in hoe ik haar 'bemoeienis' ervaar. Haar bemoeienis komt voort uit mijn onvermogen, zij wil alleen maar dat ik gelukkig ben. Jij kunt jouw 'bemoeienis' meer duiden als vanuit factoren bij zowel jou als je zoon. Dat lijkt me veel minder druk opleggen.
Dankjewel, ik weet heel goed dat mijn gedachten ws niet de waarheid zijn. En wil hierin ook veranderen, maar ben op zoek naar de juiste manier van ermee om te gaan. Het ene moment lukt dat meer dan t andere en soms val ik goed terug. Controle willen hebben kan zomaar mijn dag beheersen en dat is niet oke.
Ik ben blij me je reactie, helpt echt om weer op een andere manier naar de situatie te kijken. Thnx
Chantalle74 schreef op 08-07-2024 om 23:55:
[..]
Misschien is dat ook zo, lijkt wel soort rouwproces… alleen gaat er niemand dood en is het een natuurlijke gang van zaken dat hij gaat uitvliegen.
Denk dat het idd de tijd nodig heef. Bedankt voor je woorden
Dat is het ook echt.
Speciaal een account aangemaakt om te reageren😅. Ik herken heel veel en ik denk ook dat dit er zo bij hoort als je kinderen volwassen worden. Oudste gaat binnenkort 3 weken met vriendin rondreizen door Italie. Ik wil van alles wel zeggen, denk je hier en denk je daar aan maar ik doe het niet…ik moet vertrouwen in ze hebben en het los laten. Makkelijk? Nee verre van dat maar ik kan ze niet onder mijn vleugels blijven houden en heel eerlijk denk ik ook dat ik blij ben wanneer mijn zorgtaak er op zit. Zorgen maken zal altijd wat blijven daar ben je moeder voor maar loslaten hoort erbij anders ga je ze verstikken en dat is toch ook niet wat we willen. Succes en hier je zorgen van je afschrijven is veel beter dan je kind er mee belasten 😉
Hier ook veel herkenning. Het is ook wel wat tegenstrijdig, zo'n proces van het huis uitgaan. Voor kind is het een stap vooruit en iets nieuws, ook iets natuurlijks, voor de ouder is het iets dat verdwijnt. Ik bespreek dat altijd wel, maar probeer toch vooral heel blij te zijn naar kind toe. 'Ik ben trots dat je dit doet en dat je je zo ontwikkeld hebt dat je nu deze stap kunt maken, maar ik ga je natuurlijk wel verschrikkelijk missen. Je kunt me altijd bellen/appen/opzoeken, maar dat weet je wel toch?"
En als ze dan op zichzelf wonen, probeer ik niet teveel van me te laten horen, de eerste tijd. Af en toe een appje. Of zeggen dat ik in de buurt ben en of ze zin hebben om ergens koffie te drinken of te lunchen. Niet meteen langskomen, want dat vinden ze soms niet zo fijn (studentenhuizen zijn niet altijd de perfecte plek om je ouders te ontvangen). En zorgen maken op bepaalde momenten, blijf je als ouder wel doen denk ik. Volgens mijn moeder wel in elk geval. Het kan geen kwaad om hier eens met een professional over te praten, als je voelt dat dit soort gedachten/emoties de overhand hebben.
Bedenk dat het voor je kind enorm verstikkend kan zijn. En zorg dat je zelf voldoende activiteiten hebt die je leven positief vullen. Vaak zie je dit met name bij vrouwen die weinig of niet werken en eigenlijk niet veel om handen hebben (gehad) buiten de kinderen om die zichzelf jarenlang op het gezin hebben gestort en nu opeens een leeg leven ervaren. Ik ken eigenlijk geen mannen die hier last van hebben.
Voor mij persoonlijk speelt ook mijn eigen leeftijd mee, net 50, overgang, ik ben me ook bewust dat ik ouder wordt. Mijn eigen moeder is niet zo oud geworden. Ik vraag me soms ook echt wel af wat wil ik nog graag met mijn leven. Er zijn rond deze leeftijd gewoon veel veranderingen. Niet de meest makkelijke periode als je graag controle op alles wilt hebben.Daarom probeer ik alles maar wat over me heen te laten komen.
Ik heb altijd gewerkt en mij niet alleen op het gezin gestort, genoeg om handen en altijd gehad. Maar bij alles wat je deed moest je wel rekening houden met je gezin en dat is nu ook niet echt meer nodig.
Alleen als ze je toch nodig hebben dan wel weer graag direct😅
Izza schreef op 10-07-2024 om 15:31:
Bedenk dat het voor je kind enorm verstikkend kan zijn. En zorg dat je zelf voldoende activiteiten hebt die je leven positief vullen. Vaak zie je dit met name bij vrouwen die weinig of niet werken en eigenlijk niet veel om handen hebben (gehad) buiten de kinderen om die zichzelf jarenlang op het gezin hebben gestort en nu opeens een leeg leven ervaren. Ik ken eigenlijk geen mannen die hier last van hebben.
Daar sla je de spijker op zijn kop. Ik vind afscheid nemen heel erg moeilijk. Zoon is voor drie maanden na Japan en onze dochter gaat volgend jaar vijf maanden na Bonaire en heeft voorheen ook al een jaar samen gewoond maar nu weer thuis. Maar ik
Ben dus ook altijd thuis geweest op de eerste twee jaar na. Dus ik leg nu die link ook waarom ik er meer last van heb. Je bent altijd thuis is je ritme en daar horen de kids bij. Tot dat de thuis situatie veranderd en je je daar op in moet stellen. Heel logisch inderdaad. Buiten om dat het bij mij ook van vroeger komt denk ik maar goed dat is weer een ander verhaal🙃
Mika2024 schreef op 10-07-2024 om 18:19:
Voor mij persoonlijk speelt ook mijn eigen leeftijd mee, net 50, overgang, ik ben me ook bewust dat ik ouder wordt. Mijn eigen moeder is niet zo oud geworden. Ik vraag me soms ook echt wel af wat wil ik nog graag met mijn leven. Er zijn rond deze leeftijd gewoon veel veranderingen. Niet de meest makkelijke periode als je graag controle op alles wilt hebben.Daarom probeer ik alles maar wat over me heen te laten komen.
Ik heb altijd gewerkt en mij niet alleen op het gezin gestort, genoeg om handen en altijd gehad. Maar bij alles wat je deed moest je wel rekening houden met je gezin en dat is nu ook niet echt meer nodig.
Alleen als ze je toch nodig hebben dan wel weer graag direct😅
Waar in de buurt woon je?
Vanwaar de vraag waar woon je?
Saartje55 schreef op 13-07-2024 om 15:56:
[..]
Ben dus ook altijd thuis geweest op de eerste twee jaar na. Dus ik leg nu die link ook waarom ik er meer last van heb. Je bent altijd thuis is je ritme en daar horen de kids bij. Tot dat de thuis situatie veranderd en je je daar op in moet stellen. Heel logisch inderdaad. Buiten om dat het bij mij ook van vroeger komt denk ik maar goed dat is weer een ander verhaal🙃
Vorig jaar stond er een artikel in de krant over het Lege Nest Syndroom. Daarin stond dat ook vrouwen die full time of bijna full time gewerkt hebben er last van hebben. Het blijft net zo goed een enorme verandering. Misschien vliegt de tijd dat je een gezin had nog wel sneller voorbij als je full time werkt -
Zelf heb ik nooit full time gewerkt maar wel parttime. Toen het nest bijna leeg was, heb ik een andere baan gezocht, ben ik meer gaan werken, heb ik nieuwe en oude hobbies opgepakt... Ik kom de dagen prima door, maar ik ben bij lange na niet zo gelukkig als toen er volop gezellige (en zeurende, jankerige) kinderstemmetjes om me heen waren. En ik het gevoel had een zinvol bestaan te hebben. Maar het went en het is nu eenmaal niet anders.
Terug naar het topic, over bezorgd zijn dat je kind eenzaam is. Daar waren mijn man en ik ook bang voor bij onze oudste zoon die ASS heeft (normaal functionerend). Toch hebben we hem zelf enorm gestimuleerd om uit huis te gaan. Met de gedachte: we willen niet dat hij tot zijn 40ste op zijn zolderkamer blijft zitten gamen.
Hij is echt wel tegen een muur van eenzaamheid aangeknald. Maar dat zette hem wel in actie om dingen te veranderen. Hij is veel zelfstandiger en zelfverzekerder geworden en leert dat hij zelf een situatie die hem niet bevalt, kan veranderen.
Chantelle, ik hoop dat je snel aan je zoon zult merken dat het goed met hem gaat in zijn appartement. Dan zul je het piekeren vast ook sneller kunnen stoppen. En verwijt jezelf niet dat je piekert en bezorgd bent - dat is heel begrijpelijk en normaal.
"Vorig jaar stond er een artikel in de krant over het Lege Nest Syndroom. Daarin stond dat ook vrouwen die full time of bijna full time gewerkt hebben er last van hebben. Het blijft net zo goed een enorme verandering".
Dat is interessanr om te lezen. Zelf heb altijd bijna fulltime gewerkt en gestudeerd. Ik mis het gedoe mer het jonge kind niet en ik voel ook niet erg het Lege Nest. Maar het zegt allemaal niets over de sterke band die er is mate waarin je je (buitenproportioneel) zorgen kunt maken om je volwassen kind.
Kleine kinderen kleine zorgen, grote kinderen grote zorgen gaat hier vaak op (maar in bepaalde gevallen niet).
Nog zo eentje: je bent net zo gelukkig als je ongelukkigste kind. Die kan zo op een tegeltje hier hoewel ik maar één kind heb 
Laatst heb ik weer twee nachten letterlijk wakker gelegen omdat ik dacht dat ze eenzaam en ongelukkig was terwijl ze zelf al oplossingen had en keuzes had gemaakt. Ik probeer te accepteren dat ik me (te) veel zorgen maak én erop te vertrouwen dat zij het leven zelf leert leven.
Ik vind je zoon heel verstandig klinken hoor TO Met 25 jaar een appartement kunnen kopen, ook nog bij jullie in de buurt. Hij wil graag volwassen worden. Prima plan van hem!! Maar idd ik voel je zorgen en pijn....want hoe moeilijk is het wel niet om je kind echt los te laten? Je blijft je toch zorgen maken of ze het redden of niet...of ze gelukkig zijn....mss geld tekort komen ....hun relaties goed [ blijven ] gaan enz.
Toen mijn laatste kind [ van de 4 ] op zich zelf ging wonen was ik er kapot van. Helemaal geen kind meer thuis....ik vond het zooooo ongezellig allemaal. En ook icm de overgang een zwarte periode in mijn leven. Nu zijn we enkele jaren verder en ik begin er van te genieten. Maar toch , de reuring, gezelligheid, converstaties ik mis het nog. Gelukkig heb ik mijn kinderen wel altijd het vertrouwen kunnen geven dat ze het alleen prima redden. Het hoort er nu eenmaal bij, dat je kinderen hun nest verlaten. En ze komen graag terug op hun oude nest, op bezoek.
Nu komen de kleinkinderen regelmatig en daar geniet ik zoooo van!! Dit weekend zijn ze bij mij en we ondernemen van alles. Ik zie mijn dochter in ze terug. Ben heel dankbaar dat ik dit kan mee maken.
Maar zoals iemand al zei, de tijd waarin mijn kinderen jong waren, zijn absoluut de mooiste jaren van mijn leven geweest, wat er ook gebeurt in mijn leven, dat pakt niemand meer van me af.
Ook ik werk fulltime in eigen bedrijf met partner, leuke hobbie, vriendinnen en familie...kom soms tijd tekort, maar ik vond het dus reuze zwaar dat loslaten van de kinderen.
Wilmamaa schreef op 20-07-2024 om 00:20:
Terug naar het topic, over bezorgd zijn dat je kind eenzaam is. Daar waren mijn man en ik ook bang voor bij onze oudste zoon die ASS heeft (normaal functionerend). Toch hebben we hem zelf enorm gestimuleerd om uit huis te gaan. Met de gedachte: we willen niet dat hij tot zijn 40ste op zijn zolderkamer blijft zitten gamen.
Hij is echt wel tegen een muur van eenzaamheid aangeknald. Maar dat zette hem wel in actie om dingen te veranderen. Hij is veel zelfstandiger en zelfverzekerder geworden en leert dat hij zelf een situatie die hem niet bevalt, kan veranderen.
Wat mooi om te lezen! Mijn zoon heeft geen diagnose, al merken we dat het idee dat hij ASS heeft steeds meer naar voren komt. Zijn perfectionisme, structuur, keuzestress en daardoor zo overprikkeld worden (en nog meerdere zaken), hebben de overhand nu we bezig zijn met verbouwen. Dat is ook niet erg, hij is wie hij is.
Wat mooi was om te zien, is dat twee jongens - waarvan wij dachten dat t kennissen waren- hem het hele weekend zijn komen helpen met afbreken en opruimen van zaken. Dat deed me goed dat hij daadwerkelijk wel vrienden om hem heen heeft. Maar dat hij zelf de keuze maakt om gedoseerd af te spreken.
Dat zorgen maken zit idd zo in mijn systeem. Heb ooit cognitieve gedragstherapie gevolgd, maar op de een of andere manier kan ik in deze niet goed relativeren. Wat wel erg fijn is dat we samen zijn woning kunnen opknappen. Samen erna toe werken voelt erg fijn.
Voelt goed om herkenning te lezen in verhalen van anderen.