Lege nest en bezorgdheid

Chantalle74 schreef op 08-07-2024 om 17:24:

[..]

Ja helaas wel. Ben aantal jaren alleen met hem geweest, dat heeft onze band erg hecht gemaakt.

Ik heb zeker ook een eigen leven, werk 3 dagen en heb genoeg hobby's. Maar toch steekt het elke keer weer de kop op.

Snap ik wel .

Is hulp zoeken een optie als je er zoveel last van hebt ?

Chantalle74 schreef op 08-07-2024 om 17:26:

[..]

Ja zeker is dat fijn en hij heeft er heel veel zin in. Hij is idd mijn enige kind, voelt alsof alles zo wordt weggenomen.

Is het dan niet ook gewoon vooral heel weemoedig gevoel omdat je een periode afsluit.  De periode dat je een kind thuis had wonen waar je (misschien beetje teveel maar ach) voor zorgde.   Dit is een nieuwe fase.   Naar een nieuwe fase kan gewoon een bepaald gevoel teweegbrengen.    En dat slijt gelukkig vanzelf weer.  

ik vind de mate waarin je hier last van hebt wel wat buitenproportioneel. Je omschrijft haast intrusive thoughts. 
Heb vertrouwen in je opvoeding en de band die jullie hebben. Als hij pas op zijn 25e vertrekt en in de buurt blijft, weet je vrij zeker dat hij jou en jullie huis weer weet te vinden als dat nodig en fijn is. 
Vertrouw dat je als ouder je werk goed hebt gedaan en een zelfredzame volwassene hebt afgeleverd. 
Dit is ook een positieve fase; laat jouw negatieve sentiment dat niet overschaduwen. Niet voor jou en niet voor je kind en partner. 

Waar ik moeite mee heb, is dat waar mijn zoon woont, het geen omgeving is waar er op je gelet wordt. Dus ik hoop dat als er iets ernstigs de kop opsteekt, zoon bijtijds vrienden of ons inlicht. 
En voor het geval dat iemand zegt, wat zie je nou voor beren op de weg, die beren zijn al eens langsgeweest bij ons en dat is gelukkig op tijd goed gekomen. Dochter woont bij haar vriend op een plaats met buren die wel op hen zullen letten, maak ik me wat minder zorgen over. 

Ik zie dat je je ook zorgen maakt over dat hij weinig sociale contacten heeft. En dat je man je geruststelt met dat zoon nu makkelijker mensen uitnodigt. En dat hij mss wel contacten met buren opdoet. 
Vindt je zoon ook dat hij te weinig sociale contacten heeft? 
Zelf heb ik het altijd lastig gevonden dat mijn moeder een veel hogere behoefte aan sociale contacten voor mij had dan ikzelf. Ik werd ook juist gelukkiger/tevredener toen ik op mezelf ging en daardoor wat minder 'positieve stimulatie' van mijn moeder ervoer. Maar ook nu nog heb ik het gevoel dat ik haar teleurstel als ik moet antwoorden dat ik niet heb afgesprokem met die buurvrouw die mijn moeder zo leuk lijkt. Of als ik 'ongezellig' een heerlijke avond met een goed boek en een glas wijn heb doorgebracht. 

Ik ben 39...

Laat hem zijn eigen leven leven. Zijn eigen vrienden kiezen. Zijn eigen keuzes maken. Ook al zou jij het anders doen.

Het leven en welzijn van je kind is heel lange tijd het allerbelangrijkste in je bestaan geweest. Het zal niet makkelijk zijn om de focus weer op je eigen leven te leggen. Hij zal steeds onafhankelijker van je worden en steeds slimmer worden om zijn eigen leven in te richten. Mogelijk zal hij de dingen anders doen dan jij, maar wat jij goed vindt hoeft hij niet goed te vinden en vice versa.

Je zal eraan moeten om weer een leven voor jezelf op te bouwen. Je hebt geen keus. Hopelijk kan je je aanpassen en houden jullie aldus de verhouding goed.

Je schrijft dat je lang alleen bent geweest met hem en dat dat jullie band versterkt heeft. dat hebben wij hier ook. Mijn dochter woont nu ook op zichzelf en ze heeft veel minder sociale contacten dan ik, dat is altijd zo geweest. We appen elke dag en onze band is heel hecht. Ik kan me soms ook buitenproportioneel zorgen maken, dus ik herken wel een beetje wat je schrijft. Ik woon inmiddels samen, ben verhuisd en ik heb een rijk gevuld eigen leven zeg maar. Dat is erg belangrijk, voor mij én voor haar! Maar de oude patronen met haar zitten soms echt in de weg met dat rijk gevulde eigen leven. Ik ga naar de praktijkondersteuner van de huisarts om wat van die patronen te herkennen en bespreken. Het is geen zware therapie, ze geeft onder andere praktische tips. Ik zie ook dat ze een zelfstandige jonge vrouw aan het worden is met haar eigen netwerk, dat helpt. Ze weet niks van deze gesprekken. Vertrouw op je zoon, ontvang hem met open armen als hij bij je komt, maar bespreek je zorgen elders. Daar heeft hij het meeste aan, en jij ook. 

Probeer het eens anders te zien. Jij hebt al die jaren heel veel voor hem gedaan en gezorgd. Hij heeft geen siblings en weinig sociale contacten. Nu is de leeftijd en de situatie om dat te gaan opbouwen. Om echt zelfstandig en volwassen te worden. Dat ben je natuurlijk niet volledig zolang je thuis blijft wonen. Het belangrijkste is dat hij goed voor zichzelf kan zorgen en gelukkig is als mens. Dat hoort niet afhankelijk te zijn van een partner. Ik krijg het idee dat jij hoopte dat die partner jouw verzorging en aandacht van jou over zou nemen. En dat alleen zijn en wonen niet goed voor hem is. Maar dit is juist een goed leerproces. Gelukkig zijn met jezelf ipv afhankelijk zijn van anderen (je ouders, partner etc). 

Als hij dat wil veranderen heeft hij daar alle tijd voor. En anders niet. Hij hoeft niets. Ga er niet continu langs. En hij hoeft ook niet thuis te komen. Laat hem los en contact bij hem liggen. Niet continu bellen of bezoeken. Geef hem de ruimte. En natuurlijk ben jij er als er wat is. Maar hij is 25 en geen tiener meer.