Lege nest en bezorgdheid

Heb je wel controle gehad als je kind 25 jaar is?

Quote:
Herkent iemand dit gevoel van bang zijn om controle te verliezen als je kind uit huis gaat

Ik kan het mis hebben hoor, maar is het niet de bedoeling dat je de controle kwijt raakt als hij volwassen is? En dat is hij al lang nu. 

Ik ben nog niet in de fase van echte zelfstandigheid, maar ik heb wel een dochter die verminderd begaafd is en met problematiek kampt waardoor we veelvuldig gebruik moeten maken van een logeer voorziening. Ook dat is ouderschap op afstand en ook ik voel me verantwoordelijk. Verschil is wel dat jouw zoon in de basis op zijn 25e wel capabel zou moeten zijn. Financieel is geen probleem geef je aan dus dat geeft het beeld van iemand met een (steady) baan en dus dagindeling en structuur die verplichtingen weet na te komen. Ik denk dat het goed is je te richten op wat hij goed kan. Je te focussen op hoe je het lijntje qua contact kunt houden en ook hoe je het gelijkwaardig(er) kan maken. Dit is het moment om daarover na te denken. Je zoon kan daar stappen in zetten en jij ook. 

Ik vond het destijds ook lastig toen de relatie van onze zoon verbroken werd, wel gezamenlijke beslissing, en hij weer opnieuw moest beginnen in corona tijd Geen fysieke lessen, op best grote afstand van ons vandaan maar hij is verder wel erg sociaal en had online wel goed contact met studiegenoten. Hij kreeg zelf corona waardoor hij niet tijdens de feestdagen bij ons kon zijn. Hij redde zich wel maar ik vond het erg sneu vooral. 
Nu woont hij inmiddels samen met een studiegenote. 
 

Natuurlijk ben je bezorgd. Ik denk dat dat moeders eigen is. Ook bij volwassen kinderen. Ik zou precies hetzelfde hebben hoor. Maar ik zou proberen het niet te laten merken. Je gevoel is je gevoel, het zou onzin zijn om te zeggen dat je dat niet mag hebben of dat je het los moet laten. Het is er nu eenmaal. Maar waarschijnlijk dient het hem niet jouw emotie te laten blijken. Je kan natuurlijk wel aangeven dat de deur altijd open staat voor een praatje of een warme hap. 
Ik zou vooral  ook proberen vertrouwen in de eigen kracht van mijn zoon te hebben. Hij moet het nu zelf rooien en je weet nooit wat voor ongekende talenten en mogelijkheden deze situatie in hem mobiliseert. Sterkte met je bezorgdheid en probeer te geloven in een fijne toekomst voor je zoon. 

====We wonen op korte afstand dus hij kan zo naar huis komen====
?!??!??
Als hij daar woont en naar jullie toe komt voor een vraag/hulp/een gezellige avond dan komt hij naar zijn ouders dan komt hij niet meer naar huis.  Zijn huis is dan het appartement.

====bezorgd hoe hij zich voelt en bang dat hij ongelukkig wordt.====
Bang dat hij ongelukkig wordt?  Hoe weet je dat hij nu gelukkig is? Hij zal zich eens een keer "rot" voelen,  omdat hij ziek is/ pijn heeft/ zich alleen voelt maar dat zijn dan jouw zaken niet meer.  Als hij er over wil praten komt hij wel. 

Er lopen op dit moment 2 draadjes waar je wat aan kan hebben.  Wie wordt er blij van contact met volwassen kinderen?  En Omgang moeder.  Lees ze even door om het contact met je kind goed te houden. 

Edit:

Het is jouw gevoel over deze situatie en laat dat waar het hoort: BIJ JOU!!!!

Overigens had een vriendin van mij ook grote zorgen toen de verkering van haar zoon uitging. Vooral omdat hij ook op het autisme spectrum zat. We hebben het er wel een jaar over gehad. Aan het einde van het jaar vroeg ik "hoe gaat het nu met Piet". Oh joh, zei ze, hij heeft al een half jaar een vriendin. Had ze zich een half jaar druk om niets gemaakt. 

Heb je je al eens gerealiseerd dat, door op zichzelf te gaan wonen en zijn eigen leven te gaan leiden, zijn sociale contacten JUIST een boost zouden kunnen krijgen?

Ik begrijp je angsten en onzekerheden. Daar zijn  wij moeders voor. We willen dat het met ons kind goed gaat.
Dat mag er zijn, maar hou dat wel voor jezelf en laat hem zijn weg vinden. Je kunt op afstand vinger aan de pols houden op de momenten waarop jullie contact hebben. (Hee Paul, hoe gaat ie? Nog leuke dingen gedaan afgelopen week/maand? Echt? Oh, wat leuk joh! Met wie was je dan? Wat leuk!)

Hij is 25, geen 15.
Je wist al 25 jaar dat dit een keer zou gaan gebeuren. Kinderen loslaten gaat meestal in stapjes, zelden op iemands 25 in één klap. 

Natuurlijk mag je deze stap lastig vinden, maar dat gevoel is van jou en daar moet het ook blijven. Is er een vader/partner betrokken? Kun je dit met hem/haar bespreken? 

Ik heb 3 kinderen en blijf bezorgd.
Maar ik heb ook een eigen leven.
Afleiding enzo .

Heb jij dat ook? Was je altijd bezorgd?