Hoe help ik mijn dochter (19) die slecht voor zichzelf zorgt?

Je bent heel open en eerlijk, dat siert je. Op basis van wat je schrijft (je herkent jouzelf in je dochter) denk ik dat je hebt “voorgeleefd” hoe het is om een negatief zelfbeeld te hebben, te worstelen met je gewicht en jezelf af te wijzen. Jouw dochter heeft niet geleerd hoe het anders kan en jij (zo begrijp ik) ook niet. Dus mijn advies is om aan je eigen issues te werken en je dochter los te laten en haar eigen keuzes te laten maken. Wanneer ze bij jou verandering merkt kan dit haar misschien inspireren om zelf haar eigen issues aan te pakken.
Zoals je zelf al schrijft neemt ze al jouw advies en zelfs complimenten op als afwijzing: start er dan mee om haar te accepteren zoals ze is en om dat ook uit te dragen, haar dat gevoel te geven. Mijn belangrijkste advies is dan ook: hoi van haar, gewoon zoals ze is.

Inderdaad, je bent heel eerlijk, dat is mooi.

Durf je jezelf nóg een beetje strenger onder de loep te nemen? Zou het kunnen zijn dat je graag ziet dat je dochter mooi, slank, gezond, sportief enz is zodat zij jou kan spiegelen dat jij een goede moeder bent, eentje die zonder moeder-schuldgevoel door het leven kan? 

Ik vraag het niet voor niks, ik herken het heel erg. Ik had een ongelukkige zoon toen hij nog een stuk jonger was en dat vond ik heel lastig. Tijdens een familieopstelling heb ik ervaren wat ik met hem deed. Hij moest gelukkig zijn zodat ik een goed gevoel kon hebben over mijn moederschap. Hard maar waar.

Voor de band tussen mijn zoon en mij heeft maar één ding geholpen en dat is het hebben van vertrouwen. Ik ben erin gaan vertrouwen/geloven dat hij zijn eigen pad mag lopen en ik mag er 100(!)% op vertrouwen dat dat pad juist is. En wat juist is, dat bepaal ik niet. 

In jouw geval zou ik willen zeggen, geef het goede voorbeeld door zélf voor te leven zonder dat je dat benoemt, ga van haar nek en vertrouw haar. 

Ik denk dat je je op het verkeerde probleem focust. Je zou je op het probleem moeten focussen dat er is in de verstandhouding tussen jou en je dochter. Dat is namelijk belangrijker dan haar gezondheidskeuzes. Die liggen namelijk bij haar en draag jij geen verantwoordelijkheid (meer) voor. Je bent wel mede verantwoordelijk voor een fijne verstandhouding op de korte en lange termijn met je volwassen dochter en partner. 
Ik zou niet meer vragen naar het bezoek aan de huisarts. Ze kan in plaats van jou ook haar partner of een vertrouwde andere bekende meevragen. Zij mag hier zelf het initiatief voor nemen. Dit stuk is niet (meer) aan jou. Haar borsten zijn niet jouw probleem. En haar ongewassen haren ook niet. Dat ze verstijft als jij haar een knuffel geeft is wel jouw probleem (en ook het hare) want blijkbaar ga je over een grens en voelt ze zich niet prettig. 

Zie het anders zo: waarom zou zij op dit vlak advies van jou moeten krijgen en aannemen? Jou lukt het immers zelf ook allemaal niet.

Maria1611 schreef op 08-09-2021 om 08:44:

Allereerst bedankt voor jullie reacties. Ik herken veel in wat jullie schrijven. Ook dat ik teleurstelling voel, omdat het me niet is gelukt haar het goede voorbeeld te geven. Kunnen jullie me helpen met heel concrete voorbeelden? Bijvoorbeeld: Ze geeft weer een reden om niet te bewegen. Ik ben dan geneigd een alternatief aan te bieden (dan ga je toch lekker wandelen?) Ik bied haar aan met mij te wandelen, wat ze, heel begrijpelijk niet wil. Moet ik het dan negeren, niet op in gaan, terwijl alles in mij stilletjes schreeuwt: Meiske... je hebt zelf ook een aandeel. Dat laatste spreek ik niet uit, maar ik denk dat ze dit wel voelt.

Hoe dan... Alvast bedankt.
en hypocriet.... dat is nooit mijn bedoeling geweest. Ik ben de laatste die mijn dochter wil laten zien dat ik het allemaal beter doe. Sterker nog. Ik heb misschien te vaak uitgesproken dat ze echt veel op mij lijkt in doen en laten.

Wat is de reden dat ze een reden geeft dat ze niet heeft bewogen? Hoezo komt dat ter sprake? Is dat in reactie op iets wat jij vraagt of verontschuldigd ze zich al op voorhand?

Je zou op metaniveau een gesprek met haar kunnen aangaan over de interactie tussen jullie. Dat je merkt dat de interactie tussen jullie niet soepel verloopt en dat je denkt dat jij een aandeel hebt door de manier waarop jij reageert op haar keuzes. En dat je dan aan haar vraagt waar ze behoefte aan heeft. En dat je daar afspraken over maakt. Wellicht zegt ze dan wel dat ze het niet fijn vindt dat je opmerkingen maakt over hoeveel ze eet, dat ze het niet fijn vindt dat je afkeurend kijkt als haar haar niet gewassen is, dat ze het niet prettig vindt dat je vraagt “heb je nu ál een afspraak gepland met de huisarts” en “ja je lijkt zo veel op mij”. Wellicht vindt ze het veel fijner om te horen “fijn dat je er bent” en dat je onbevooroordeeld provoceert te luisteren of eerlijk zegt als je toch in je gewoonte stapt “ik merk dat wat ik zeg niet helpend is, ik ben daar ook nog lerend in”. Een fijne open gelijkwaardige verstandhouding begint bij jezelf.

je schrijft: “ze geeft weer een reden”
Realiseer je dat ze geen verantwoording hoeft af te leggen aan jou en je dus ook geen reden hoeft te geven. Pas daar je gedrag op aan, door bijv. het hele onderwerp te laten rusten. Vraag er niet naar.

Wanneer zij zelf erover begint luister dan goed naar haar en probeer te achterhalen of er een achterliggende vraag of intentie is bij haar.
- Is het gewoonte voor haar om verantwoording af te leggen aan je? —> breng dit dan op een open manier ter sprake “kan het zijn dat…?” en bespreek dan dat ze geen verplichtingen jegens jou heeft hierover. 
- zit er een hulpvraag achter? —> idem “begrijp ik je nu goed dat je het lastig vind om…?” Zo ja “wil je mijn hulp hierbij of wil je gewoon even je ei kwijt of iets heel anders?”
- zit er een boetedoening achter? —> geef een reflectie op wat je aan haar ziet (bijv. ze kijkt ongelukkig) en vraag haar bijv. “Hoe voel je je nu echt? En hoe komt dat?” en bevestig haar dat ze er mag zijn, dat ze goed is zoals ze is. 

En als het moment daar is: ben net zo eerlijk tegen haar als hier tegen ons. Zeg haar dat je tot het inzicht bent gekomen dat je dingen liever anders had aangepakt en dat je hierin bezig bent te veranderen. Dat geeft haar ook de ruimte om te zeggen waar ze mee zit in jullie relatie én het kan haar het gevoel geven dat je haar ziet en je best wilt doen voor haar.

Je dochter is geen klein kind meer. Wat pijnlijk voor haar dat je haar wijst op haar eetgewoonten als haar vriend mee-eet. 
Je bedoelt het allemaal goed, maar ook goede bedoelingen kunnen voor een ander  heel naar zijn. Goed dat je het zelf in de gaten hebt.
Ik kan me voorstellen dat je dochter zich op dit moment ook afsluit voor een gesprek met jou omdat ze zich afgewezen voelt.
Als je dat merkt zou je toch de ingang kunnen zoeken door te zeggen dat je zelf hebt gemerkt dat je de neiging hebt haar te betuttelen en dat dat niet is wat je wilt doen. Ik zou zeggen sorry daarvoor en wil je het zeggen tegen me als ik het weer doe?
Verder haar beslissingen bij haar laten.
Zeg haar dat je wilt proberen haar beslissingen meer bij haar te laten, dat je nu soms teveel op haar lip zit met sporten/bewegen en voeding. En dat als ze een ingreep wil laten doen, dat jij met haar mee wil als zij het fijn vindt, maar dat ze dat op haar tijd moet doen en zelf kan vragen of jij mee wilt en als ze dat niet wil dat dat ook goed is.
Knuffelen kun je niet afdwingen, misschien moet je dat even niet proberen maar haar in liefde loslaten in haar keuzes en dan kan die genegenheid misschien wel weer terug groeien. Of niet, als zij die behoefte niet heeft. Dat is ook goed hè.
In ieder geval knap dat je in de spiegel durft te kijken. Heb vertrouwen in jezelf dat je er kunt zijn op de momenten dat je dochter je echt nodig heeft en heb vertrouwen in je dochter. Meer kun je niet doen.

Jouw eerlijkheid en het feit dat je ook voor een deel de hand in eigen boezem steekt vind ik heel goed. Ik kan me voorstellen dat ze misschien niet goed durft te sporten, voor dikke mensen kan een sportschool met afgetrainde types een drempel zijn. En dat ze een beetje vast zit in haar gewoontes omdat ze gewoon niet goed weet hoe ze wel gezond moet eten of hoe ze het probleem moet aanpakken, het niet meer overziet en er daardoor maar niks aan doet. 
Als zij naar de huisarts gaat voor een borstverkleining is de kans groot dat die haar eerst adviseert om af te vallen. Misschien is ze daar bang voor. Omdat ze niet goed weet hoe. Wel kan hij haar naar een diëtist verwijzen die haar kan helpen. Maar goed, dan moet ze wel gaan.
Kinderen voelen vaak echt wel wat hun ouders echt over hen denken. Mijn gevoel is dat je het jammer vindt dat je haar niet hebt kunnen behoeden voor wat er bij jou 'fout' is gegaan en dat zich dat bij haar herhaalt. 
Wat roos schrijft over vertrouwen is denk ik heel belangrijk. Dat heeft ze nodig. Ouders die er op vertrouwen dat ze voor zichzelf kan zorgen, maar op wie ze ook terug kan vallen als het nodig is.
Je zou kunnen proberen om je gevoelens op papier te zetten en naar haar te communiceren. In een gesprek of in briefvorm. Niet in verwijten, maar geef aan dat je je zorgen maakt en dat je haar wil helpen als zij daar behoefte aan heeft. En dat je daarbij ook je eigen fouten erkent. Dan stel jij je ook kwetsbaar op.

Stop met oordelen. Overgewicht is een complex medisch probleem waarvoor zij genetisch ook belast is. Stop met te doen alsof het een probleem is mbt wilskracht. Zie waar jezelf bent tgv oordelen. Accepteer haar voor 100% en onvoorwaardelijk. 

Wat onwijs dapper dat je dit zo open durft te bespreken en ook naar jezelf durft te kijken.

Ik was die dochter. Met een moeder die zich met alle goede bedoelingen zoals jij gedroeg. Met als gevolg dat ik me constant afgewezen voelde en niet het gevoel had er te mogen zijn. Dit gedrag zorgt ervoor dat je dochter op een gegeven moment niks meer vertelt, want als ze zegt dat ze wil beginnen met sporten en ze heeft een keer geen zin, is er afwijzing. Die afwijzing is er ook als ze aangeeft niet te willen beginnen met sporten. Etc.

  Mogelijk is de band op dit m ook moment zo dat ze het gesprek bij de huisarts niet met jou erbij wil voeren en daarom afzegt. Tegelijkertijd durft ze dat niet te zeggen omdat ze jou dan teleurstelt.

  Begrijp je waar ik heen wil? Dit is een moeilijke verstandhouding die niet zo maar te veranderen is. Met alle respect voor de tips die genoemd zijn, maar zelfs dat vragen en een open gesprek willen aangaan kan verkeerd vallen. Ik denk dat het enige wat je kan doen, is haar accepteren zoals ze is. Haar laten weten dat je voor haar bent, wat haar keuzes ook zijn. En accepteren dat de verstandhouding voorlopig wat oppervlakkerig is dan je wilt. Dan komt ze vanzelf.

Maria1611 schreef op 08-09-2021 om 09:20:

Tja, Amarant, mij lukt het inderdaad niet. Daar was ik zelf al achter. Dat is wellicht de reden dat ik op dit forum jullie raad wil. En als het eventueel kan, in een constructieve vorm.

Allereerst: Complimenten voor je openheid en stuk zelfreflectie. 

Ik ben ervan overtuigd dat je, zolang het je zelf niet lukt, niet de juiste persoon bent om iets te vinden van hoe zij het doet en/of haar daarover te adviseren/bekritiseren. Als je het belangrijk vindt om haar te helpen, ligt de sleutel bij jezelf. En als je dat om wat voor reden dan ook niet voor elkaar krijgt, denk ik dat je je met deze onderwerpen niet moet "bemoeien".