Hoe help ik mijn dochter (19) die slecht voor zichzelf zorgt?
Mijn prachtige dochter (bijna 19) heb ik langzaam zien veranderen in een jonge vrouw die niet goed voor zichzelf zorgt. Ze is te zwaar (vooral ongezond buikvet) en vaak ongedoucht met vet haar.
Ze heeft zware borsten (cup G) waar ze veel last van heeft. Ze zou het liefst een borstverkleining willen en ik snap dat heel goed, maar vind het belangrijk dat ze deze mogelijkheid goed bespreekt met de huisarts. Er staat een 'afspraak gepland met mij bij de huisarts voor een gesprek over een eventuele borstverkleining. Alleen heeft ze steeds een reden om deze afspraak uit te stellen.
Ik vrees dat haar ongezonde levensstijl een combinatie is van een slecht zelfbeeld (op de basisschool hoorde ze er niet echt bij en zocht ze vnl contact met meisjes die net als zij ook niet erbij hoorden, maar waar ze geen stabiele vriendschap mee opbouwde) en niet zoveel wilskracht. Daarnaast herken ik mezelf volledig in haar. Ik ben zelf ook te zwaar. Begon rond dezelfde leeftijd en ik herken de smoezen en smoesjes.
Ik merk dat er een verwijdering ontstaat tussen haar en mij. Dat ligt zeker ook aan mij: Ik maak steeds de fout haar te willen 'helpen' de juiste voedingkeuzes te maken. Als ze hier eet met haar vriend, laat ik merken dat ik een derde tortilla met veel crème fraiche wel wat veel vindt. Ook vind ik het lastig haar nog serieus te nemen als ze voor de zoveelste keer een smoes bedenkt om maar niet te gaan sporten en dat merkt ze aan me. Ze voelt feilloos aan dat ik moeite heb met haar keuzes zowel wat betreft eten als het niet aanpakken van haar overgewicht.
Ik zou zo graag dit alles in mijn hoofd los willen laten. Ik weet dat mijn gedrag voor haar alleen maar als afwijzing voelt. Ook als ik haar een compliment geef, zit daar voor haar een omgekeerde afwijzing in.
Zij reageert op mij door alles wat ik zeg of doe onder een vergrootglas te leggen en vaak erg boos weg te lopen of me uit te dagen door verzoeken van mij bewust te negeren. Een stil verzet. Wat ik snap. Ze voelt dat ik niet blij ben met haar gedrag.
Hoe kan ik het tij keren? Ik weet niet hoe ik haar wel kan laten merken dat ik om haar geef. Ik probeer haar vaak te knuffelen, maar in mijn armen voel ik haar verstijven.
Wie herkent zich hierin en heeft constructieve tips? Heel erg bedankt!
Maak geen opmerkingen over een derde tortilla, al helemaal niet in bijzijn van haar vriend. Dat kan haar het gevoel geven dat je haar als een klein kind meent te moeten behandelen.
Hier eentje die van tosti’s hield; eten uit emotie. Als ik er iets van zei, kreeg ik zodanig de wind van voren, dat ik er al spijt van had. Dus je dochter is nog best vriendelijk naar jou toe terwijl je haar ergens niet voor vol aanziet.
Hou je in aangaande dergelijke goedbedoelde opmerkingen.
Maria1611 schreef op 08-09-2021 om 08:44:Hoe dan... Alvast bedankt.
en hypocriet.... dat is nooit mijn bedoeling geweest. Ik ben de laatste die mijn dochter wil laten zien dat ik het allemaal beter doe. Sterker nog. Ik heb misschien te vaak uitgesproken dat ze echt veel op mij lijkt in doen en laten.
Dit vind ik zo'n hartverscheurend stukje. Je uit je zelfkritiek via je dochter. Op die manier krijgt zij voorgeleefd dat ze zichzelf niet mag accepteren zoals ze is (want jij accepteert jezelf ook niet) terwijl ze ook nog eens expliciet te horen krijgt dat jullie allebei niet voldoen. Dat verdienen jullie toch beiden niet?
Jullie zijn goed en waardevol zoals jullie zijn, ook als jullie te zwaar zijn en als het niet lukt om af te vallen.
Je bent al heel goed aan het reflecteren. Als het je nog niet lukt om naar alle inzichten te handelen (ik kan me voorstellen dat het erg diep zit), dan zou dit misschien ook een hele mooie hulpvraag zijn om zelf eens mee naar de huisarts te gaan?
Kijk of je de band tussen jullie kan herstellen. En dan niet door er een morele boodschap of activiteit aan te hangen, maar gewoon naar de film ofzo.
En ja, kiezen op elkaar als zij graag popcorn neemt.
Ik denk dat ze de leeftijd heeft waarop jullie meer "vriendin" achtige dingen samen kunnen doen ipv dat jij de belerende moeder hoeft te zijn. Die fase is grotendeels voorbij. Ze is 19 en wil het graag zelf uitzoeken. Geef haar die kans!
Zou het je helpen eens met de praktijk ondersteuner van de huisarts te praten? Laagdrempelig, maar kan heel helpend zijn.
Viva-amber schreef op 08-09-2021 om 09:43:
Stop met oordelen. Overgewicht is een complex medisch probleem waarvoor zij genetisch ook belast is. Stop met te doen alsof het een probleem is mbt wilskracht. Zie waar jezelf bent tgv oordelen. Accepteer haar voor 100% en onvoorwaardelijk.
Ik las de reacties en kan me hier helemaal bij aansluiten. Koralinde zegt het (zoals gewoonlijk) wat bedachtzamer en empathischer. Het beste wat je kan doen is goed voorleven, en dan bedoel ik niet gezond & bewust eten en sporten, hoewel dat goede dingen zijn. Maar probeer van je lichaam te houden, en jezelf te accepteren. En natuurlijk je dochter volledig te accepteren, maar dat gaat ze alleen geloven als je dat ook bij jezelf kan en doet.
Een lichaam waar niet van gehouden wordt, kan geen gezond lichaam zijn of worden.
Ik heb je OP gelezen en eigenlijk straalt daar veel liefde van af voor je kind. Je gedachten en gevoelens zul je helaas voor je moeten houden mede omdat je dochter volwassen is. Al begrijp ik heel erg goed dat dat vreselijk moeilijk is.
Is het een idee om alles wat je hier schrijft open en eerlijk te delen en dan ook zeggen dat je haar steunt in haar keuzes en mocht ze toch jouw advies of hulp willen dat je er voor haar bent. Zo laat je ook zien dat je zelf realiseert dat je haar te dicht op de huid zit en dat je hand in eigen boezem steekt. Wie weet wat dat jullie verder brengt ❤️
Er is al veel nuttigs gezegd, denk ik. En veel respect voor hoe je schrijft over jezelf en hier over nadenkt.
Ik heb een vriendin met een dochter van ongeveer dezelfde leeftijd met een omgekeerd probleem: zij at lange tijd te weinig. Ander probleem, andere omstandigheden, maar deels dezelfde dynamiek. Het is deze moeder en dochter gelukt een gesprek op gang te krijgen over wat moeder voor dochter kon betekenen: dochter heeft toen aangegeven dat ze het fijn vond als ze dingen met moeder kon delen zonder dat moeder het probeerde op te lossen of adviezen gaf, of zocht naar de oorzaak, of zich afvroeg of ze zelf (moeder dus) mede de oorzaak was. Ze had vooral behoefte aan iemand die luisterde. Dat heeft moeder geleerd; ze heeft ook aangegeven aan dochter dat dit een leerproces was. Het zorgde voor opluchting, ook bij moeder. Luisteren zonder zich verantwoordelijk te gaan voelen voor de oorzaak of het probleem, dat bleek uiteindelijk minder belastend voor moeder zelf. Het betekent wel je kind écht loslaten, en van kind houden zoals het is.
Ik heb met veel bewondering naar dit proces gekeken vanaf de zijlijn.
Je klinkt als mijn moeder van vroeger.
Constant hameren op gewicht.
Vreselijk.
Dit gaat ook ten koste van de band moeder/dochter.
19 is vaak voor iedereen een lastige leeftijd. Want wie ben je nu, en wat is je plaats in deze maatschappij, wat wil ik worden etc.
Mijn baan is mensen met rugklachten helpen. En geloof me, de borsten zijn niet het probleem. Vrouwen die hun borsten flink vergroten krijgen echt geen rugklachten. Waarom? Die zijn trots op hun borsten, lopen rechtop en steken hun borst voorruit. Ik heb zelf cup H(H) dus weet zelf ook wat het is om grote borsten te hebben.
Misschien is het een idee dat je dochter naar iemand gaat die haar kan helpen met een gezonde levensstijl. Dus met voeding, training/sport, psyche etc
Fuchsia schreef op 08-09-2021 om 10:35:
Je klinkt als mijn moeder van vroeger.
Constant hameren op gewicht.
Vreselijk.
Ik herken het ook helaas.
Een citaat uit een eerdere post
" Ik kan me voorstellen dat ze misschien niet goed durft te sporten, voor dikke mensen kan een sportschool met afgetrainde types een drempel zijn"
Sporten hoeft niet in een een sportschool. Sterker nog, sporten hoeft op zich niet eens, bewegen is wel een goed idee. Je kan in een strak pakje je gaan aftrainen. Je kan ook in je gewone kleren op je stadsfiets een stuk gaan fietsen, dat is ook goed voor je conditie en je valt niet op. Maar ze moet vooral wat kiezen wat haar leuk lijkt en wat vol te houden is. En kiest ze niks, dan heb je het daar nu even mee te doen (maar die boodschap is wel overgekomen geloof ik)
Mocht dochter wel naar een sportschool willen maar inderdaad geen risico willen lopen om tussen de fitgirls te belanden - wat ik me levendig kan voorstellen - dan heeft ze hier misschien nog wat aan: er zijn vast ook sportschooltjes die verbonden zijn aan een fysiotherapiepraktijk. Ik heb vroeger zelf eens bij zoiets gezeten (ik liep niet bij die fysiotherapeut, mijn partner wel), en bij zulke sportscholen heb je ook apparaten om aan te hangen, maar geen fitgirl of -boy te bekennen. En er loopt iemand rond die je zo nodig van advies kan dienen.
Groeten,
Temet
Trijsje schreef op 08-09-2021 om 10:31:
dochter heeft toen aangegeven dat ze het fijn vond als ze dingen met moeder kon delen zonder dat moeder het probeerde op te lossen of adviezen gaf, of zocht naar de oorzaak, of zich afvroeg of ze zelf (moeder dus) mede de oorzaak was. Ze had vooral behoefte aan iemand die luisterde.
Dat. Luisteren naar wat er gezegd wordt, en erkennen welke gevoelens ze daarbij heeft. Soms is dat alleen maar herhalen wat er gezegd wordt, soms is dat even er bij zeggen wat je tussen de regels door hoort.
‘Ja, ik hoor aan je stem dat je het moeilijk vindt’
‘Ja, je baalt ervan hè’
‘Dus je hebt wel zin in dat uitje’
‘Dus je ziet ertegen op om……’
De valkuil is dat je het idee hebt dat je er een oordeel over moet hebben, of een advies moet geven, en dat als je alleen maar haar gevoel erkent dat je dan instemt. “Als ik erken dat ze trek heeft en nog een tortilla wil en ik zeg níet dat dat te veel is, dan denkt ze dat het goed is en ik ben haar moeder dus ik moet haar vertellen dat het niet goed is”.
Maar erkennen dat iemand iets wil is niet hetzelfde als het goedkeuren, en als je ooit een gesprek wil over welke behoeften/problemen/angsten er ónder haar eetgedrag zitten moet je niet beginnen met het gedrag af te keuren. Bovendien is ze niet achterlijk neem ik aan, ze wéet dat die tortilla veel calorieën bevat, dat hoef je haar niet te vertellen.
Ik heb mijn hele leven al gewichtsgedoe, deels medisch deels eigen schuld, maar mensen die mij op mijn donder menen te moeten geven heb ik uit mijn leven verwijderd. Het is onvoorstelbaar wat mensen menen tegen je te mogen zeggen als je dik bent, en als moeder wil je daar niet aan meedoen als je contact met je dochter wilt houden.
Trijsje schreef op 08-09-2021 om 10:31:
dochter heeft toen aangegeven dat ze het fijn vond als ze dingen met moeder kon delen zonder dat moeder het probeerde op te lossen of adviezen gaf, of zocht naar de oorzaak, of zich afvroeg of ze zelf (moeder dus) mede de oorzaak was. Ze had vooral behoefte aan iemand die luisterde.
Ik vind dit een mooi stukje uit je post. Offtopic, maar daar heb ik ook wat aan. Dankjewel daarvoor 
Temet schreef op 08-09-2021 om 11:08:
Maar ze moet vooral wat kiezen wat haar leuk lijkt en wat vol te houden is.
Dat. Ik heb jaren gestijldanst. Reken maar dat je aardig wat beweegt dan. Iets wat je leuk vindt houd je vol, met tegenzin naar de sportschool is na 4 x weer klaar.
Geocachen, vrijwilligerswerk in de natuur, ouderen helpen met boodschappen doen, is ook allemaal prima. Het doel is niet 2x per week een uur zweten, maar een actief leven hebben. Maar zij moet zelf de sleutel vinden en in het slot steken, dat kun jij niet afdwingen.
Temet schreef op 08-09-2021 om 11:08:
Een citaat uit een eerdere post
" Ik kan me voorstellen dat ze misschien niet goed durft te sporten, voor dikke mensen kan een sportschool met afgetrainde types een drempel zijn"
Sporten hoeft niet in een een sportschool. Sterker nog, sporten hoeft op zich niet eens, bewegen is wel een goed idee. Je kan in een strak pakje je gaan aftrainen. Je kan ook in je gewone kleren op je stadsfiets een stuk gaan fietsen, dat is ook goed voor je conditie en je valt niet op. Maar ze moet vooral wat kiezen wat haar leuk lijkt en wat vol te houden is. En kiest ze niks, dan heb je het daar nu even mee te doen (maar die boodschap is wel overgekomen geloof ik)
Mocht dochter wel naar een sportschool willen maar inderdaad geen risico willen lopen om tussen de fitgirls te belanden - wat ik me levendig kan voorstellen - dan heeft ze hier misschien nog wat aan: er zijn vast ook sportschooltjes die verbonden zijn aan een fysiotherapiepraktijk. Ik heb vroeger zelf eens bij zoiets gezeten (ik liep niet bij die fysiotherapeut, mijn partner wel), en bij zulke sportscholen heb je ook apparaten om aan te hangen, maar geen fitgirl of -boy te bekennen. En er loopt iemand rond die je zo nodig van advies kan dienen.
Groeten,
Temet
Dat citaat was van mij. Je hebt gelijk dat sporten niet per se in de sportschool hoeft en dat er allerlei varianten sportscholen bestaan. Maar er is bij dikke mensen vaak een soort drempel. Met iemand samen kan (hoeft niet de moeder te zijn) kan al helpen. Maar goed, in de eerste plaats moet ze het zelf willen. Als moeder kun je haar wel helpen om dat uit te zoeken als ze dat wil of daar om vraagt.
Overigens vraag ik me ook af of ze in het algemeen gelukkig is. Je schrijft ook dat ze wel eens achterloopt met douchen en haren wassen en er daardoor onverzorgd bij loopt. Bij mensen die zich niet lekker in hun vel voelen is voor jezelf zorgen in de meest basale zin van het woord vaak al een hele opgave.