Hoe help ik mijn dochter (19) die slecht voor zichzelf zorgt?
Mijn prachtige dochter (bijna 19) heb ik langzaam zien veranderen in een jonge vrouw die niet goed voor zichzelf zorgt. Ze is te zwaar (vooral ongezond buikvet) en vaak ongedoucht met vet haar.
Ze heeft zware borsten (cup G) waar ze veel last van heeft. Ze zou het liefst een borstverkleining willen en ik snap dat heel goed, maar vind het belangrijk dat ze deze mogelijkheid goed bespreekt met de huisarts. Er staat een 'afspraak gepland met mij bij de huisarts voor een gesprek over een eventuele borstverkleining. Alleen heeft ze steeds een reden om deze afspraak uit te stellen.
Ik vrees dat haar ongezonde levensstijl een combinatie is van een slecht zelfbeeld (op de basisschool hoorde ze er niet echt bij en zocht ze vnl contact met meisjes die net als zij ook niet erbij hoorden, maar waar ze geen stabiele vriendschap mee opbouwde) en niet zoveel wilskracht. Daarnaast herken ik mezelf volledig in haar. Ik ben zelf ook te zwaar. Begon rond dezelfde leeftijd en ik herken de smoezen en smoesjes.
Ik merk dat er een verwijdering ontstaat tussen haar en mij. Dat ligt zeker ook aan mij: Ik maak steeds de fout haar te willen 'helpen' de juiste voedingkeuzes te maken. Als ze hier eet met haar vriend, laat ik merken dat ik een derde tortilla met veel crème fraiche wel wat veel vindt. Ook vind ik het lastig haar nog serieus te nemen als ze voor de zoveelste keer een smoes bedenkt om maar niet te gaan sporten en dat merkt ze aan me. Ze voelt feilloos aan dat ik moeite heb met haar keuzes zowel wat betreft eten als het niet aanpakken van haar overgewicht.
Ik zou zo graag dit alles in mijn hoofd los willen laten. Ik weet dat mijn gedrag voor haar alleen maar als afwijzing voelt. Ook als ik haar een compliment geef, zit daar voor haar een omgekeerde afwijzing in.
Zij reageert op mij door alles wat ik zeg of doe onder een vergrootglas te leggen en vaak erg boos weg te lopen of me uit te dagen door verzoeken van mij bewust te negeren. Een stil verzet. Wat ik snap. Ze voelt dat ik niet blij ben met haar gedrag.
Hoe kan ik het tij keren? Ik weet niet hoe ik haar wel kan laten merken dat ik om haar geef. Ik probeer haar vaak te knuffelen, maar in mijn armen voel ik haar verstijven.
Wie herkent zich hierin en heeft constructieve tips? Heel erg bedankt!
Je moet eerst de balk in je eigen ogen zien voordat je je kan bezighouden met de splinter in je dochters ogen.
En uiteraard kan je haar helpen om de juiste keuzes te maken. Door eerst zelf de goede keuzen te maken (die jou ook echt helpen om je doel te bereiken) en haar dan stilzwijgend uitnodigen om mee te doen.
Afraden om de derde vette tortilla te nemen zou geen issue zijn als je alléén maar gezonde tortilla's in huis had. Met de derde ben je al te laat. Met de tweede al.
Nog even in reactie op Ginevra:
'Bovendien is ze niet achterlijk neem ik aan, ze wéet dat die tortilla veel calorieën bevat, dat hoef je haar niet te vertellen.'
Volgens mij is dit belangrijk. Ik heb kort geleden een stuk gelezen van een arts die zelf ernstige obesitas had gehad en daarvoor na jarenlange problemen succesvol behandeld was. Ik weet naam/vindplek helaas niet meer (iemand anders?). Een van de dingen die me bij is gebleven (uit mijn hoofd samengevat):
Ik had ernstig overgewicht maar ik ben niet dom. Ik kende alle adviezen. Dus als mensen adviezen gaven over calorieën en bewegen, dan had ik ook nog het gevoel dat ze dachten dat ik dom was
Waarom serveer je tortilla's op de dag dat je dochter met haar vriend komt eten?
Er is genoeg slanke varianten van eten op Internet te vinden, waar je dochter lekker van kan smullen zonder dat op elke hap gelet hoeft te worden.
Als je niet weet wat een goed voedingspatroon is, wordt het nu hoog tijd om je eens in te gaan lezen. Heeft iedereen in je huiselijke omgeving profijt van, ook jij.
noemmijmaarsuus schreef op 08-09-2021 om 11:49:
Waarom serveer je tortilla's op de dag dat je dochter met haar vriend komt eten?
Er is genoeg slanke varianten van eten op Internet te vinden, waar je dochter lekker van kan smullen zonder dat op elke hap gelet hoeft te worden.
Als je niet weet wat een goed voedingspatroon is, wordt het nu hoog tijd om je eens in te gaan lezen. Heeft iedereen in je huiselijke omgeving profijt van, ook jij.
Grappig dat je valt over tortilla's.
Ik maak mij meer zorgen om de relatie tussen moeder en dochter.
Waarschijnlijk heeft moeder meer moeite met het postuur/uiterlijk van dochter dan haar vriend.
Trijsje schreef op 08-09-2021 om 11:36:
Nog even in reactie op Ginevra:
'Bovendien is ze niet achterlijk neem ik aan, ze wéet dat die tortilla veel calorieën bevat, dat hoef je haar niet te vertellen.'
Volgens mij is dit belangrijk. Ik heb kort geleden een stuk gelezen van een arts die zelf ernstige obesitas had gehad en daarvoor na jarenlange problemen succesvol behandeld was. Ik weet naam/vindplek helaas niet meer (iemand anders?). Een van de dingen die me bij is gebleven (uit mijn hoofd samengevat):
Ik had ernstig overgewicht maar ik ben niet dom. Ik kende alle adviezen. Dus als mensen adviezen gaven over calorieën en bewegen, dan had ik ook nog het gevoel dat ze dachten dat ik dom was
Ik ken dat inderdaad. Iemand, een hoogintelligent persoon die zwaar obees was en later bekeerd is tot het "gezonde leven" (wat nu weer voor een goeddeel over lijkt te zijn), antwoordde op een vraag van dezelfde strekking (waarom als je zo intelligent bent eet je zoveel?) dat hij gewoon aannam dat al die narigheid wat betreft gezondheid aan zijn deur voorbij zou gaan en hém dus niet zou overkomen omdat hij altijd al overal de lakens had uitgedeeld en in controle was geweest. Ook zijn lichaam zou hem wel blijven dienen. Het was nooit nodig geweest om daar gedachten aan te besteden.
Pas toen een familielid dood ging bedacht hij dat hij misschien niet van ijzer was. En toen luisterde hij ook eindelijk naar zijn bezorgde dochter.
Aanvankelijk was hij de allergrootste pleitbezorger voor een gezonde leefwijze, zoals je vaak ziet bij bekeerlingen. Nu praat niemand er meer over.
Vooraleerst wil ik iedereen die hier met mij meedenkt en mij eerlijk adviezen geeft bedanken. Het heeft mijn ogen geopend dat ik zelf de sleutel ben en niet mijn dochter. Het is soms best confronterend te lezen dat ik het niet goed heb aangepakt. Daarbij wil ik mezelf toch verdedigen: ik deed dit niet uit onverschilligheid of uit hoogmoed, of omdat ik het als ouder nou eenmaal beter zou weten. Integendeel. Ik ben net als de meeste ouders onzeker en onwetend als het gaat om de juiste opvoeding. Daarom dat ik hier advies vraag, mijn aandeel ter discussie stel en jullie feed back met dankbaarheid aanpak.
Wat me helaas verdrietig maakt is dat ik bij sommige reacties het gevoel krijg dat ik een stuk wild ben waarop geschoten mag worden.
Ik vind het heel vervelend voor je dat ik je aan je moeder laat denken.
Ik heb verstand van gezond koken en heb me tijdens het schrijven van de topic beperkt tot een samenvatting en niet alle ingrediënten opgesomd. Volkoren tortilla's met kip en heel heel veel groenten is niet ongezond.
Ik heb zelf door onwetendheid van mijn eigen ouders misschien niet het juiste voorbeeld gegeven, waarbij ik mijn ouders niets kwalijk neem. Zij wisten toen ook niet beter.
Normaalgesproken kan ik me redelijk goed distantieren van ongenuanceerde oordelen, maar nu wil ik dit toch even kwijt.
Ik heb deze topic geopend om vooral mijn dochter weer gelukkig te krijgen. Ik richt me daarom nu alleen nog op de mensen hier die mij mijn ogen op een meewerkende manier willen openen, me willen helpen, me confronteren en me advies willen geven en dat zijn gelukkig de meesten.
Fuchsia schreef op 08-09-2021 om 11:59:
[..]
Grappig dat je valt over tortilla's.
Ik maak mij meer zorgen om de relatie tussen moeder en dochter.
Waarschijnlijk heeft moeder meer moeite met het postuur/uiterlijk van dochter dan haar vriend.
Als moeder eerder in haar leven het belang had ingezien van gezond eten (of inzicht had gehad wat een gezond voedingspatroon inhoudt) was moeder niet dik geweest en had de dochter geen overgewicht gehad.
Een voedingspatroon van vet, calorierijk eten wordt van generatie tot generatie doorgegeven.
Tja, dat is mooi maar dat kan jij niet voor haar doen. Je dochter moet (als zij dat zelf wil, als ze het prima vind zo natuurlijk niet) zichzelf weer gelukkig krijgen. Hoe meer jij je ermee bemoeit, hoe groter de afstand waarschijnlijk gaat worden.
Maria1611 schreef op 08-09-2021 om 12:53:
Wat me helaas verdrietig maakt is dat ik bij sommige reacties het gevoel krijg dat ik een stuk wild ben waarop geschoten mag worden.
Ik vind het heel vervelend voor je dat ik je aan je moeder laat denken.
Normaalgesproken kan ik me redelijk goed distantieren van ongenuanceerde oordelen, maar nu wil ik dit toch even kwijt.
Ik weet niet of je mij hier ook mee bedoelt, omdat ik zei dat ik ooit die dochter was, maar ik vind het nogal wat om mijn persoonlijke verhaal te beschrijven met als doel jou te HELPEN. Dus als je dat als te oordelend ziet, dan is dat msn juist het probleem.
noemmijmaarsuus schreef op 08-09-2021 om 12:56:
[..]
Als moeder eerder in haar leven het belang had ingezien van gezond eten (of inzicht had gehad wat een gezond voedingspatroon inhoudt) was moeder niet dik geweest en had de dochter geen overgewicht gehad..
Een aanname en een veroordeling in één zin. En dat soort commentaar is precies de reden dat het zo moeilijk is om werkelijk met iemand te zoeken naar de juiste aanpak van overgewicht bij een individu.
Dat tutteldetutteltoontje van “jij bent dik DUS je snapt niet wat gezond eten is, DUS je zal wel leven op friet, hamburgers en taart”.
Goed gezegd, Ginevra.
De gelijkstelling van overgewicht en slechte gezondheid heeft trouwens ook een spiegelbeeldige kant: mensen die denken dat zij gezond zijn, want dun. Of denken dat iemand anders gezond is, want dun.
Mijn partner is erg slank (en ziet er ook nog eens jong uit voor zijn leeftijd). Volgens mij gaat iedereen ervan uit dat hij hartstikke gezond en sportief is. Hij zit op de bank en zapt, zijn eetpatroon is bepaald niet gezond te noemen en hij heeft diabetes type 2. Tja.
Er vallen voor de Nederlandse bevolking als geheel ongetwijfeld gezonde jaren te winnen met het bestrijden van overgewicht. Er vallen vermoedelijk ook veel gezonde jaren te winnen met het niet al te zeer focussen op overgewicht.
Groeten,
Temet
noemmijmaarsuus schreef op 08-09-2021 om 12:56:
[..]
Als moeder eerder in haar leven het belang had ingezien van gezond eten (of inzicht had gehad wat een gezond voedingspatroon inhoudt) was moeder niet dik geweest en had de dochter geen overgewicht gehad.
Een voedingspatroon van vet, calorierijk eten wordt van generatie tot generatie doorgegeven.
Niemand heeft er wat aan als je dingen gaat roepen zoals ... als ze nou dit... als ze nou dat... ennu? Tis niet dat ze even terug kan spoelen om dat aan te passen. Kan me voorstellen als dit als een trap na voelt voor to.
Het enigste wat ze nu kan doen is vooruitgaan, terug gaan kan niet meer, en gelukkig heb ik hier ook veel berichten gelezen waar ze iets aan heeft.
To ik hoop dat je wat hebt aan de adviezen, khoef er zelf niet echt iets meer bij te schrijven heb veel goede adviezen gezien. En ik lees dat je enorm van je dochter houdt hoor en het beste met haar voor heb. Je bent geen slechte moeder absoluut niet, nu even vooruit kijken de adviezen opnemen, en het komt wel goed. Je kunt alleen vooruit samen, niet achteruit.
🧡
Alle ouders maken fouten in de opvoeding. Echt, allemaal. Er is geen enkele ouder die helemaal niks heeft gedaan dat achteraf anders had gekund en misschien ook wel gemoeten. Omdat we mensen zijn en geen van allen onfeilbaar.
De eerste stap naar herstel is inzien dat er een fout gemaakt is of een verkeerd gedragspatroon is ontstaan. Dat is soms al best moeilijk om dat in te zien.
Ik vind het heel goed dat je alle tips en feedback ter harte neemt en inziet dat je vooral aan jezelf en de relatie met je dochter moet werken.
Je maakt je zorgen om je dochter, dat geeft al aan dat je van haar houdt.
Miss_Travel schreef op 08-09-2021 om 13:12:
[..]
Ik weet niet of je mij hier ook mee bedoelt, omdat ik zei dat ik ooit die dochter was, maar ik vind het nogal wat om mijn persoonlijke verhaal te beschrijven met als doel jou te HELPEN. Dus als je dat als te oordelend ziet, dan is dat msn juist het probleem.
Ik denk/ weet bijna zeker dat ze niet jou bedoeld hoor. Er was een die zei dat ze net der moeder was "vreselijk". Ik denk dat ze dat pijnlijk heeft opgevat.