Hoe doorstaan jullie jong-volwassenen de lockdown?

AlisonH schreef op 14-01-2022 om 17:45:

[..]

Ze mogen van de overheid ook best wat meer dwang uitoefenen dat er fysiek les wordt gegeven tenzij er echt heel zwaarwegende redenen zijn om het niet te doen. Dat moeten wij op het VO ook, en terecht.

Dit inderdaad. Beetje raar dat mensen zomaar zelf kunnen beslissen dat ze niet fysiek les gaan geven. Als je besmet of in quarantaine moet of bij zeer zwaarwegende risico's misschien maar als iedereen zelf maar gaat beslissen of hij/zij wel of niet naar school gaat vind ik onwenselijk. Op de basisschool en het VO kan dat ook niet. En leerlingen kunnen dat ook niet zomaar bepalen.

Eenzaamheid, frustratie en onzekerheid onder jongeren: "Ben niet zo gelukkig" - https://nos.nl/r/221567

Toch gaat omschakelen niet zo gemakkelijk van hup, dan geef je toch weet fysiek les, als je net al je colleges/tentamens hebt ingesteld op online. Het online college dat ik plotseling moest geven omdat de boel weer dicht werd gegooid was echt minder van kwaliteit dan als ik het live had gegeven, want live had ik voorbereid. Ik ben blij dat de keuze voor de universiteit weer open precies tussen twee kwartalen invalt, zodat ik me op de juiste manier van lesgeven kan voorbereiden. Want plotseling live betekent dat je hybride moet voorbereiden, want dan zijn lang niet alle studenten weer in hun studiestad, vele konen van buiten Nederland. Dan moet het mogelijk zijn om een cameraverbinding te maken, en een vaste camera is niet in alle zalen beschikbaar. En opname-team was niet meer beschikbaar personeelsgebrek. Dan krijgen we weer klachten dat niet iedereen het college kan volgen. Tja...

Auwereel schreef op 14-01-2022 om 19:53:

Toch gaat omschakelen niet zo gemakkelijk van hup, dan geef je toch weet fysiek les, als je net al je colleges/tentamens hebt ingesteld op online. Het online college dat ik plotseling moest geven omdat de boel weer dicht werd gegooid was echt minder van kwaliteit dan als ik het live had gegeven, want live had ik voorbereid. Ik ben blij dat de keuze voor de universiteit weer open precies tussen twee kwartalen invalt, zodat ik me op de juiste manier van lesgeven kan voorbereiden. Want plotseling live betekent dat je hybride moet voorbereiden, want dan zijn lang niet alle studenten weer in hun studiestad, vele konen van buiten Nederland. Dan moet het mogelijk zijn om een cameraverbinding te maken, en een vaste camera is niet in alle zalen beschikbaar. En opname-team was niet meer beschikbaar personeelsgebrek. Dan krijgen we weer klachten dat niet iedereen het college kan volgen. Tja...

Ik snap dat omschakelen niet binnen een dag kan je hebt toch even tijd nodig om de les/ het college voor te bereiden en dat is online anders life. 

Dochter kwam net thuis van werk, ze vertelde de rest van de inhoud van de mail.  De docent geeft aan dat er niet halverwege een periode omgeschakeld kan worden en daarom dus online blijft. Dat is tot de 2e helft van februari! Dat lijkt mij persoonlijk erg lang,  zeker als het bestuur van de uni al heeft aangegeven dat ze het open gaan zo snel mogelijk willen realiseren. 

Ice schreef op 13-01-2022 om 12:26:

Dat gezeur dat jongeren het zo zwaar hebben. Alsof volwassenen daar geen last van hebben. Ik woon alleen, denk je dat ik het niet zwaar vind? Als volwassene verlies je in de loop van de tijd eerder vriendschappen/contacten dan dat je ze opdoet. Zeker nu is het lastig. Of wat dacht je van daten. Ik heb het idee dat veel mensen daar nu geen zin in hebben. Deze pandemie gooit ook roet in het eten van mijn toekomst. Als jongere heb je je leeftijd mee en krijg je nog genoeg kansen.

En toch wil ik hier nog even op ingaan, want ik kan me er wel in vinden. Ik heb dan wel niet alle 25 pagina's aan berichtjes gelezen, maar ik verwonder mij af en toe wel een beetje over de berichten in de media over de suggestie dat de pandemie voor jongeren zoveel erger is. 

Enerzijds denk ik: vroeger deed ik ook niet zo heel veel sociaals en wat ik van jongeren (studenten) in mijn omgeving hoor is dat ze wel naar het buitenland zijn geweest in de kerstvakantie (en dan niet een dagje shoppen in Antwerpen, maar een skivakantie met familie, week naar Praag of 2,5 week naar de Antillen). Of dat ze het heel erg vonden dat hun vakantie niet doorgingen. En dan vind ik dat toch een tikkeltje decadent. Zelf had ik dat niet in mijn jeugd en ik kan me nog steeds maar 1 buitenlandse vakantie veroorloven per jaar. Dus hoezo zielig? En inderdaad, zelf ben ik ook een volwassene die in deze tijd een aantal vriendschappen zie verwateren door tja, meningsverschillen over de pandemie, of misschien een geval 'uit het oog, uit het hart'. Ben er zelf ook erg klaar mee met opdrachten die niet doorgaan, inkomensverlies, veel teveel thuiszitten (en dan ben ik niet eens alleenstaand). 

Anderzijds wil ik best geloven dat er echt wat aan de hand is met de jongeren, maar waar ligt dat dan aan? Hoe komen zij zo gevoelig? Er zijn toch wel eerder tijden van crisis geweest, of sowieso zijn er altijd wel jongeren die het niet makkelijk hebben omdat ze geen geld hebben, geen vrienden, een handicap of iets dergelijks. Daar hoor je anders ook niet zoveel over. Misschien heeft iemand deze vraag eerder al behandeld in dit draadje, dan lees ik graag wat de bevindingen zijn. 

Troelahoep,
Geen gewoon examen kunnen doen, geen laatste schooldag, geen gala. Examenreis samen met zijn vader ging niet door.
Geen introductie op het HBO, je kent bijna niemand uit je klas, werkt bijna alleen maar online. Je zou met school naar Berlijn, wat niet door ging. 
Je bent 18 geworden en bent nog nooit echt wezen stappen, ja een keer een biertje in het café, maar toen zat je ook om 12 uur al weer op de fiets naar huis.
En dat zijn nog maar een paar kleine dingen die mij als moeder als eerste opvallen.
De breakdowns, het verdriet, het gevoel van vastzitten benoem ik maar even niet.

Fourtyfour schreef op 14-01-2022 om 20:55:

Troelahoep,
Geen gewoon examen kunnen doen, geen laatste schooldag, geen gala. Examenreis samen met zijn vader ging niet door.
Geen introductie op het HBO, je kent bijna niemand uit je klas, werkt bijna alleen maar online. Je zou met school naar Berlijn, wat niet door ging.
Je bent 18 geworden en bent nog nooit echt wezen stappen, ja een keer een biertje in het café, maar toen zat je ook om 12 uur al weer op de fiets naar huis.
En dat zijn nog maar een paar kleine dingen die mij als moeder als eerste opvallen.
De breakdowns, het verdriet, het gevoel van vastzitten benoem ik maar even niet.

Dit dus. 

De algemene dingen zijn benoemd, dat komt dan ook nog persoonlijk leed bij.  Zoals een zware sportblessure waarvoor  diagnose en behandeling steeds werden onderbroken en weer opgestart vanwege anderen die voorrang hadden om zorg te krijgen. 

Fourtyfour schreef op 14-01-2022 om 20:55:

Troelahoep,
Geen gewoon examen kunnen doen, geen laatste schooldag, geen gala. Examenreis samen met zijn vader ging niet door.
Geen introductie op het HBO, je kent bijna niemand uit je klas, werkt bijna alleen maar online. Je zou met school naar Berlijn, wat niet door ging.
Je bent 18 geworden en bent nog nooit echt wezen stappen, ja een keer een biertje in het café, maar toen zat je ook om 12 uur al weer op de fiets naar huis.
En dat zijn nog maar een paar kleine dingen die mij als moeder als eerste opvallen.
De breakdowns, het verdriet, het gevoel van vastzitten benoem ik maar even niet.

Maar, even van een afstand bekeken hè, zijn dat niet dingen die voor oudere volwassenen ook kunnen gelden? Dat er allerlei dingen niet doorgaan: ik noem maar wat, geen jubileumfeestje, geen bruiloft zoals je het wil (of niet worden uitgenodigd op bruiloft), niet met vrienden op stap. 

En daarnaast, waar is het vermogen gebleven om te denken: ' we zijn nog jong, onze tijd komt nog wel?' Niet alleen bij de jongeren zelf hoor, voor mijn gevoel wordt het idee dat die groep het heel zwaar heeft ook wel gevoed door de media. 

troelahoep schreef op 14-01-2022 om 20:36:

[..]

En toch wil ik hier nog even op ingaan, want ik 

Anderzijds wil ik best geloven dat er echt wat aan de hand is met de jongeren, maar waar ligt dat dan aan? Hoe komen zij zo gevoelig? Er zijn toch wel eerder tijden van crisis geweest, of sowieso zijn er altijd wel jongeren die het niet makkelijk hebben omdat ze geen geld hebben, geen vrienden, een handicap of iets dergelijks. Daar hoor je anders ook niet zoveel over. Misschien heeft iemand deze vraag eerder al behandeld in dit draadje, dan lees ik graag wat de bevindingen zijn.

Jongeren zijn ‘gevoelig’. De puberteit en de adolescentie zijn kwetsbare periodes voor de mentale gezondheid. De identiteit moet worden gevormd. Ze komen uit de begrensde en (hopelijk) beschermde kindertijd en ze gaan steeds meer zien van de de wereld waarin ze leven. Er wordt steeds meer verantwoordelijkheid van ze verwacht. Ze moeten hun eigen leven opbouwen. Veel psychische problematiek komt juist juist in deze levensfase tot ontwikkeling. Dat zal ook een biologische basis hebben, samenhangend met de groei van de hersenen.

Daar bovenop: Mensen kunnen beter omgaan met tegenslag dan met onvoorspelbaarheid. Ik denk dat daar een groot deel van de verklaring zit voor de last die wordt ervaren. Als je een tegenslag ervaart, incasseer je die en je past je aan aan de veranderde situatie. In de afgelopen twee jaar is er weinig perspectief geweest. We wisten niet waarop we konden rekenen. Dan zit je eigenlijk maar te wachten. Je vergelijkt je situatie met hoe het was, met wat je verwachtingen en verlangens zijn. En dan steekt de werkelijkheid flets af. En je hebt geen idee wanneer het weer beter wordt. En bepaalde mijlpalen zijn niet in te halen, voor altijd voorbij: diploma’s halen, school- en studiejaren, je eerste jaar op een nieuwe school, in een nieuw leven. En dat is dus inmiddels twee jaar geworden. Voor mij als vijftiger zijn die snel voorbij gegaan. Maar als kind en jongere voelde dat zo niet. Met name de middelbare school leek wel eeuwig te duren! 

Het kabinet heeft keuzes moeten maken: noodzakelijk gaat voor recreatie. Dat was nodig. Maar je ziet wel dat het wringt. Want ‘recreatie’ lijkt wel luxe maar is dat in wezen niet, zeker niet in een tijd van toenemende spanning, burn out etc. Je moet ook nog ergens kunnen ontspannen. Daar werden veel wegen voor afgesloten. Ik moest wel eens denken aan dat zinnetje uit de Shining, ook een soort quarantainefilm “All work and no play makes Jack a dull boy”. Alleen wordt hij geen dull boy, hij probeert zijn vrouw en kind te vermoorden 😂. En dan is dat ‘work’ zelf voor jongeren ook nog eens extreem ‘dull’ gemaakt: dag in dag uit achter het scherm naar gepraat luisteren. Of in je eentje op je kamer zitten werken. En in je vrije tijd zit je in het gunstigste geval met je ouders op de bank in plaats van met leeftijdsgenoten de wereld te ontdekken. Je wordt van minder gek! 

Wij volwassenen ‘verwachten minder’ van ons leven. Dat is in ieder geval wat ik om me heen zie en een ontwikkeling die ik bij mezelf in de tijd heb waargenomen. Als jongere had ik veel dadendrang en vaak last van FOMO (fear of missing out). Nu haal ik mijn schouders op: het loopt allemaal wel los. Er is minder onrust. Ik vind dat ook logisch. Voor mij hoort dat echt bij de levensfase. Gedwongen stilstaan terwijl je veel energie en onrust hebt, is erg ongemakkelijk. En dan weet je ook nog eens een keer niet wanneer je wel weer in beweging kunt komen.

Dat er ‘normaal’ ook jongeren zijn die het zwaar hebben, is natuurlijk waar. Maar dit komt er dus ook voor deze jongeren nog eens bovenop. Meer jongeren hebben het dus moeilijk en jongeren die het al moeilijk hadden hebben het nog moeilijker dan ze het onder normale omstandigheden zouden hebben. Ik vind het al met al volkomen logisch om er vanuit te gaan dat er bij jongeren andere dingen spelen dan bij volwassenen, dat ze in hun ontwikkeling geremd zijn en dat er zich dus andere en meer problemen voordoen dan normaal. 

troelahoep schreef op 14-01-2022 om 20:36:

[..]

En toch wil ik hier nog even op ingaan, want ik kan me er wel in vinden. Ik heb dan wel niet alle 25 pagina's aan berichtjes gelezen, maar ik verwonder mij af en toe wel een beetje over de berichten in de media over de suggestie dat de pandemie voor jongeren zoveel erger is.

Enerzijds denk ik: vroeger deed ik ook niet zo heel veel sociaals en wat ik van jongeren (studenten) in mijn omgeving hoor is dat ze wel naar het buitenland zijn geweest in de kerstvakantie (en dan niet een dagje shoppen in Antwerpen, maar een skivakantie met familie, week naar Praag of 2,5 week naar de Antillen). Of dat ze het heel erg vonden dat hun vakantie niet doorgingen. En dan vind ik dat toch een tikkeltje decadent. Zelf had ik dat niet in mijn jeugd en ik kan me nog steeds maar 1 buitenlandse vakantie veroorloven per jaar. Dus hoezo zielig? En inderdaad, zelf ben ik ook een volwassene die in deze tijd een aantal vriendschappen zie verwateren door tja, meningsverschillen over de pandemie, of misschien een geval 'uit het oog, uit het hart'. Ben er zelf ook erg klaar mee met opdrachten die niet doorgaan, inkomensverlies, veel teveel thuiszitten (en dan ben ik niet eens alleenstaand).

Anderzijds wil ik best geloven dat er echt wat aan de hand is met de jongeren, maar waar ligt dat dan aan? Hoe komen zij zo gevoelig? Er zijn toch wel eerder tijden van crisis geweest, of sowieso zijn er altijd wel jongeren die het niet makkelijk hebben omdat ze geen geld hebben, geen vrienden, een handicap of iets dergelijks. Daar hoor je anders ook niet zoveel over. Misschien heeft iemand deze vraag eerder al behandeld in dit draadje, dan lees ik graag wat de bevindingen zijn.

Ik ben het volledig eens met Mija bijvoorbeeld, adolescenten zitten in een kwetsbare fase waarin ze voor het leven worden gevormd en de ruimte moeten hebben.
Wat betreft het dikgedrukte hierboven: in het begin van dit draadje heb ik iets gezegd over de jaren '80 toen ik studeerde en net uit huis ging. Er was een nucleaire dreiging, Koude Oorlog, woningnood, werkeloosheid, geen  perspectief en misère alom. Toen werd er ook al geklaagd door de oudere generaties dat wij niet moesten zeuren want de oorlog, blablabla. Dat hoor ik nu ook.
Maar buiten dat: de jongeren van nu hebben het veel zwaarder dan wij in de jaren '80. De crisis raakte ons niet zo persoonlijk als nu bij de jongeren. Ondanks het weinige perspectief konden wij gewoon studeren, stage lopen, uitgaan, naar grote 'No Future' -feesten in grote kraakpanden, theatervoorstellingen, demonstraties. Er waren dan wel geen grote toekomstperspectieven, maar er was verbondenheid en vrijheid en dat heeft mij gevormd. Ik zie het somber in voor de jongeren van nu met hun laptop in hun studentenkamer. En zeg niet dat online contact net zo waardevol is, want dat is het niet. Ik zie elke dag hoe studenten de verbinding zijn kwijtgeraakt. 

Mija en EmmaT wat een geweldige manier van uitleggen hebben jullie.  Ik maak het te snel persoonlijk waardoor misschien gedacht wordt dat het alleen mijn kind betreft een het dus in het grote geheel wel meevalt. 
Zoals jullie het schrijven zie je echt dat het voor grote groepen zo is. 

Bakblik schreef op 15-01-2022 om 13:13:

Mija en EmmaT wat een geweldige manier van uitleggen hebben jullie. Ik maak het te snel persoonlijk waardoor misschien gedacht wordt dat het alleen mijn kind betreft een het dus in het grote geheel wel meevalt.
Zoals jullie het schrijven zie je echt dat het voor grote groepen zo is.

Ik vind het juist heel belangrijk om het in een breder perspectief te zien. Anders krijgt die individuele jongere die vastloopt het gevoel dat het aan hem of haar ligt, dat hij of zij kennelijk een zwakkeling is, overgevoelig. En dat is niet per se zo. Natuurlijk is er dan ook een kwetsbaarheid maar dat ook daarvan kun je dus niet zomaar zeggen ‘kop op, doe er maar wat aan’. Soms moet je dat natuurlijk zeggen, dan kan dat helpend zijn, maar er is steeds ook een andere dimensie. We maken onszelf niet. Veel is ‘voorgeprogrammeerd’: je psychische gesteldheid en je karakter bepaal je niet zelf. En als je met een helikopterview kijkt, zie je dat andere mensen veel meer op je lijken dan je denkt als je somber en alleen zit te balen op je kamertje. Natuurlijk moeten we niet net doen alsof jongeren, of volwassenen, watjes zijn en niks kunnen verdragen. Maar we moeten wel eerlijk zijn dat jongeren en alle andere mensen ons hele leven lang problemen zullen hebben, pijn zulke ervaren, vastlopen en zo goed en zo kwaad als dat gaat weer terugveren. Dat is toch echt van alle tijden hoor. Misschien was het ‘vroeger’ juist wel vanzelfsprekender en zijn we nu min of meer gaan geloven dat het aan onze persoonlijke inzet ligt als er zich problemen voordoen in ons leven. Het stomme is dat je je natuurlijk nog slechter voelt als je denkt dat het je eigen schuld is dan als je gelooft dat het het lot is. En misschien is dat wel die extra gevoeligheid waar Troelahoep naar vraagt: het geloof dat je een loser bent als er problemen zijn, als het niet goed met je gaat. Als dat te sterk wordt, kan het alleen maar verder achteruit hobbelen natuurlijk. Dat wordt een spiraal naar beneden. Dan is de nadruk op individuele verantwoordelijkheid, wat ook heel erg goede kanten heeft, ziekmakend geworden. 

Jongeren zitten in een levensfase waarin ze zich los horen te maken van hun ouders ipv 95% van de tijd met hun ouders thuis te zitten. Jongeren, jongvolwassenen en ook kinderen ontwikkelen zich door met en van elkaar te leren, ze hebben een 'peergroup' nodig. Uitzonderingen daargelaten, want er zijn altijd mensen die erg op zichzelf zijn en welvaren bij lockdowns, maar daar maak je geen beleid op en je kunt tot op zekere hoogte kiezen voor een persoonlijke lockdown in de zin van geen sociale activiteiten, feestjes, vrienden, sport en hobby's in groepsverband. Er zijn maar weinig mensen echt de wieg gelegd voor een dergelijke levensstijl en doorgaans willen ze dat ook helemaal niet opleggen aan een heel land.

Eerder waren er ook crises, ja natuurlijk. Maar in die crises had je wel elkaar nog. Het leven ging door, je kon elkaar gewoon opzoeken, contact hebben, feestjes geven. En gebrek aan perspectief waardoor je eigenlijk niks echt kunt plannen maakt het haast uitzichtloos. Je hebt niks meer om naar uit te kijken en als je het wel hebt wordt het alsnog gecanceld. Ik merkte aan mezelf dat ik dat met momenten heel slecht trok.