Hoe doorstaan jullie jong-volwassenen de lockdown?

Mija schreef op 15-01-2022 om 13:56:

[..]

Ik vind het juist heel belangrijk om het in een breder perspectief te zien. Anders krijgt die individuele jongere die vastloopt het gevoel dat het aan hem of haar ligt, dat hij of zij kennelijk een zwakkeling is, overgevoelig. En dat is niet per se zo. Natuurlijk is er dan ook een kwetsbaarheid maar dat ook daarvan kun je dus niet zomaar zeggen ‘kop op, doe er maar wat aan’. Soms moet je dat natuurlijk zeggen, dan kan dat helpend zijn, maar er is steeds ook een andere dimensie. We maken onszelf niet. Veel is ‘voorgeprogrammeerd’: je psychische gesteldheid en je karakter bepaal je niet zelf. En als je met een helikopterview kijkt, zie je dat andere mensen veel meer op je lijken dan je denkt als je somber en alleen zit te balen op je kamertje. Natuurlijk moeten we niet net doen alsof jongeren, of volwassenen, watjes zijn en niks kunnen verdragen. Maar we moeten wel eerlijk zijn dat jongeren en alle andere mensen ons hele leven lang problemen zullen hebben, pijn zulke ervaren, vastlopen en zo goed en zo kwaad als dat gaat weer terugveren. Dat is toch echt van alle tijden hoor. Misschien was het ‘vroeger’ juist wel vanzelfsprekender en zijn we nu min of meer gaan geloven dat het aan onze persoonlijke inzet ligt als er zich problemen voordoen in ons leven. Het stomme is dat je je natuurlijk nog slechter voelt als je denkt dat het je eigen schuld is dan als je gelooft dat het het lot is. En misschien is dat wel die extra gevoeligheid waar Troelahoep naar vraagt: het geloof dat je een loser bent als er problemen zijn, als het niet goed met je gaat. Als dat te sterk wordt, kan het alleen maar verder achteruit hobbelen natuurlijk. Dat wordt een spiraal naar beneden. Dan is de nadruk op individuele verantwoordelijkheid, wat ook heel erg goede kanten heeft, ziekmakend geworden.

Ik vind het ook heel belangrijk om het in een breder perspectief te zien maar gebruik als ik een probleem aankaart vaak persoonlijke voorbeelden waardoor het zou kunnen lijken dat alleen mijn kind er last van heeft. Jullie kunnen het zo schrijven dat het over de hele groep gaat.

Mijn kind zal vast niet de enige zijn die zorg tekort gekomen is voor haar zware sportblessure doordat anderen steeds voorrang hadden bij de sport/inspanningsarts en revalidatie vanwege corona. Mensen die niet met dat probleem thuis zitten of zelfs helemaal niet tussen de jongeren zitten kunnen denken dat ik/mijn kind zeurt en het aan zichzelf te danken had dat ze steeds was weggestuurd.

Net 18 en nog moeten leren om op je strepen te staan is best moeilijk. Hier en daar heb ik nog bijgesprongen om bepaalde dingen voor elkaar te krijgen en dan de baliemedewerker en de therapeut compleet verbaasd dat ik als moeder mijn kind zulke dingen uit handen nam.

Niet goed kunnen ademen vanwege een gebroken rib daarvoor kan wel de therapie 3 weken wachten, omdat coronapatiënten die het ziekenhuis verlaten recht hebben op die revalidatieplek? Mijn oudste liet zich wegsturen, ik ben ervoor de auto uitgekomen (mocht niet mee het ziekenhuis in) om even haar "rechten" zeker te stellen. Oudste had echt het gevoel gekregen dat ze niet moest zeuren met "maar een gebroken rib" corona was veel erger!

Bakblik schreef op 14-01-2022 om 20:11:

[..]

Ik snap dat omschakelen niet binnen een dag kan je hebt toch even tijd nodig om de les/ het college voor te bereiden en dat is online anders life.

Dochter kwam net thuis van werk, ze vertelde de rest van de inhoud van de mail. De docent geeft aan dat er niet halverwege een periode omgeschakeld kan worden en daarom dus online blijft. Dat is tot de 2e helft van februari! Dat lijkt mij persoonlijk erg lang, zeker als het bestuur van de uni al heeft aangegeven dat ze het open gaan zo snel mogelijk willen realiseren.

Gisteren is dochter naar de uni gegaan om daar samen met medestudenten de les online te volgen. Dan had ze toch aanspraak en kon ze ook even in levende lijve met de studenten waarmee ze een groepsopdracht moet doen afspreken wie wat gaat doen. Enthousiast over het zien van de medestudenten na 3 1/2 week kwam ze thuis, het had haar goed gedaan.

Ze vertelde het volgende:

Aan het begin van het college vertelde de docent dat de hele periode al was voorbereid voor online lessen en een online tentamen en dat hij daarom niet life les kwam geven.  "Nou als dit een college was wat hij had voorbereid om online te geven dan weet ik niet wat dat voorbereiden inhield! Slechte camerapositie, veel huishoudelijke geluiden op de achtergrond, na het college zou hij een opdracht online zetten die we moeten voorbereiden voor het werkcollege van morgen maar we zijn inmiddels 5 uur verder en er staat nog niks online!

Vanochtend toen ze opstond zag ze dat de opdracht om 23.00 online was gezet. Ze hoopte die 2x 10minuten in de trein er nog even naar te kunnen kijken maar van grondig voorbereiden komt niks meer. 

In de persconferentie die vooraf ging aan de lockdown hadden Rutte en de Jonge toch gezegd dat het hoger onderwijs zich moest voorbereiden op 2 scenario's online én life? Als zo'n docent dan besluit dat hij, om wat voor reden dan ook, niet besluit om life te gaan kan hij toch wel zorgen voor een kwalitatief goed en voorbereid college?

Gelukkig had ze voor een voor de vakantie ingeleverde opdracht wel een royale voldoende gescoord, dat is fijn.

Sorry Auwereel, ik had geen idee dat universitair docenten hun lesgevende taken naast hun onderzoekswerk doen en mijn dochter denk ik ook niet.  Mijn dochter is de eerste in de familie die studeert aan en universiteit en dan pas sinds september. Ik heb een nicht die in de jaren 80 arts is geworden maar die woonde toen niet bij mij in de buurt, dus sprak ik nooit. Het hele universitaire leven is helemaal nieuw voor ons.  Net als bij middelbare school, MBO en HBO dacht ik dat docenten aan de universiteit, docent zijn van beroep. 
Na jouw link gelezen te hebben weet ik beter,  zal niet meer zo snel oordelen dat ze zich niet goed voorbereiden. 

Bakblik schreef op 18-01-2022 om 13:16:

Sorry Auwereel, ik had geen idee dat universitair docenten hun lesgevende taken naast hun onderzoekswerk doen en mijn dochter denk ik ook niet. Mijn dochter is de eerste in de familie die studeert aan en universiteit en dan pas sinds september. Ik heb een nicht die in de jaren 80 arts is geworden maar die woonde toen niet bij mij in de buurt, dus sprak ik nooit. Het hele universitaire leven is helemaal nieuw voor ons. Net als bij middelbare school, MBO en HBO dacht ik dat docenten aan de universiteit, docent zijn van beroep.
Na jouw link gelezen te hebben weet ik beter, zal niet meer zo snel oordelen dat ze zich niet goed voorbereiden.

Ook ik wist dit niet tot voor kort. Maar hoorde het afgelopen zomer via onze student die twijfelt om na de master nog verder te gaan of een baan te zoeken. 

Dat de werkdruk op universiteiten enorm hoog is, is al heel lang zo, ook voor corona al.
En ja, de beste man zal inderdaad niet voor zijn lol tot 23 uur in de avond werken maar als je op dat tijdstip pas een opdracht online zet kun je niet verwachten dat studenten dat de dag er na klaar hebben. Daarnaast is een fatsoenlijke verbinding zonder achtergrondruis etc. ook wel fijn. En ik vind dat je dat als student ook echt wel mag verwachten. Toen er net een lockdown kwam en niemand iets wist en iedereen thuis zat met eventuele kinderen, toen kon dat nog. Nu niet meer. 
Een opname van vorig jaar online zetten en dat 'onderwijs' noemen is een belediging voor studenten. Aan dat hele systeem rammelt van alles, en dat kun je individuele docenten niet verwijten, maar dat betekent niet dat je alles hoeft te accepteren.
Je betaalt een behoorlijk bedrag voor je opleiding en wij als maatschappij nog veel meer. Dan mag je echt wel wat verwachten aan kwaliteit. Als de kwaliteit van het onderwijs te wensen overlaat krijg je straks diploma-inflatie; allemaal jongeren die wel een papiertje hebben maar feitelijk niks geleerd hebben. En nogmaals, dat is niet de schuld van de jongeren of de docenten, maar van een systeem waar van alles aan schort.

troelahoep schreef op 14-01-2022 om 20:36:

[..]

En toch wil ik hier nog even op ingaan, want ik kan me er wel in vinden. Ik heb dan wel niet alle 25 pagina's aan berichtjes gelezen, maar ik verwonder mij af en toe wel een beetje over de berichten in de media over de suggestie dat de pandemie voor jongeren zoveel erger is.

Anderzijds wil ik best geloven dat er echt wat aan de hand is met de jongeren, maar waar ligt dat dan aan? Hoe komen zij zo gevoelig? Er zijn toch wel eerder tijden van crisis geweest, of sowieso zijn er altijd wel jongeren die het niet makkelijk hebben omdat ze geen geld hebben, geen vrienden, een handicap of iets dergelijks. Daar hoor je anders ook niet zoveel over. Misschien heeft iemand deze vraag eerder al behandeld in dit draadje, dan lees ik graag wat de bevindingen zijn.

Het is een combinatie van factoren. Dit is een generatie die net als hun ouders weinig te maken heeft gehad met maatschappelijke ontwrichting als een oorlog of een grote economische crisis. Nu worden ze geconfronteerd met een langdurige pandemie waarin ze verstoken zijn van sociale contacten en beroerd onderwijs krijgen.  Gemiste vakanties en eindexamenfeesten vallen voor mij ook in de categorie klein bier.  Maar  in tegenstelling tot onze generatie hebben ze  te maken met een onbetrouwbare overheid, een woningmarkt die tot op het bot verziekt is en flinke studieschulden . Dat zijn geen opbeurende perspectieven. Aantal suicides onder de jongeren tot 30 jaar is afgelopen jaar maar liefst met 15 % gestegen. Mijn twintigers hebben het getroffen met hun huisgenoten en hun contacten via de scouting en zeilen er tot nu toe aardig doorheen maar over de toekomst laten ze zich  vaak somber door uit.

kenfan schreef op 18-01-2022 om 13:51:

[..]

Het is een combinatie van factoren. Dit is een generatie die net als hun ouders weinig te maken heeft gehad met maatschappelijke ontwrichting als een oorlog of een grote economische crisis. Nu worden ze geconfronteerd met een langdurige pandemie waarin ze verstoken zijn van sociale contacten en beroerd onderwijs krijgen. Gemiste vakanties en eindexamenfeesten vallen voor mij ook in de categorie klein bier. Maar in tegenstelling tot onze generatie hebben ze te maken met een onbetrouwbare overheid, een woningmarkt die tot op het bot verziekt is en flinke studieschulden . Dat zijn geen opbeurende perspectieven. Aantal suicides onder de jongeren tot 30 jaar is afgelopen jaar maar liefst met 15 % gestegen. Mijn twintigers hebben het getroffen met hun huisgenoten en hun contacten via de scouting en zeilen er tot nu toe aardig doorheen maar over de toekomst laten ze zich vaak somber door uit.

Dat is helemaal waar. Ik reken mijzelf trouwens  tot de generatie die nog net geluk heeft gehad (ben rond de 40), afgestudeerd in de economische crisis rond 2008 (dus een tijd geen/flexibel werk gehad, maar gelukkig een partner met vast contract). Sommige generatiegenoten van mij hebben nog steeds geen huis kunnen kopen, want geen kapitaal en/of vaste baan. Degenen die het wel konden zijn geholpen door een voorschot op de erfenis van de ouders.... dan moeten je ouders ook maar net dat geld hebben of hun hypotheek hadden afbetaald. 

Overigens vind ik er vanuit gaan dat de hele generatie niet te maken heeft met maatschappelijke ontwrichting/economische crisis wel een dingetje. Er zijn zoveel jongeren die opgroeien in een niet-ideale thuissituatie, ook voor corona. Ik zit me nu af te vragen of de pandemie meer depressie oplevert onder de beter gesitueerden? Dat jongeren die -lullig gezegd- al gewend waren aan de nodige ellende het allemaal beter kunnen verdragen? 

troelahoep schreef op 18-01-2022 om 15:17:

[..]

Dat is helemaal waar. Ik reken mijzelf trouwens tot de generatie die nog net geluk heeft gehad (ben rond de 40), afgestudeerd in de economische crisis rond 2008 (dus een tijd geen/flexibel werk gehad, maar gelukkig een partner met vast contract). Sommige generatiegenoten van mij hebben nog steeds geen huis kunnen kopen, want geen kapitaal en/of vaste baan. Degenen die het wel konden zijn geholpen door een voorschot op de erfenis van de ouders.... dan moeten je ouders ook maar net dat geld hebben of hun hypotheek hadden afbetaald.

Overigens vind ik er vanuit gaan dat de hele generatie niet te maken heeft met maatschappelijke ontwrichting/economische crisis wel een dingetje. Er zijn zoveel jongeren die opgroeien in een niet-ideale thuissituatie, ook voor corona. Ik zit me nu af te vragen of de pandemie meer depressie oplevert onder de beter gesitueerden? Dat jongeren die -lullig gezegd- al gewend waren aan de nodige ellende het allemaal beter kunnen verdragen?

Dat klopt, helaas. Maar als je thuissituatie al verre van ideaal is en je zit dan ook nog voor lange tijd heel erg veel thuis wordt het er niet beter op. De plekken waar je je thuissituatie even kunt ontvluchten vielen grotendeels weg. En ja, kwetsbare kinderen mochten naar de noodopvang, maar dan moeten de ouders dat wel zelf aangeven of - indien aangeboden door school - toestaan. En over het algemeen hangen mensen de vuile was toch niet graag buiten. 

Daarnaast zijn psychische problemen die tijdens/mede door lockdowns zijn veroorzaakt niet 1-2-3 opgelost als alles weer open gaat. En het zal altijd een zwakke plek blijven bij die mensen op momenten dat er later in het leven spanningen ontstaan. 

kenfan schreef op 18-01-2022 om 13:51:

[..]

Maar in tegenstelling tot onze generatie hebben ze te maken met een onbetrouwbare overheid, een woningmarkt die tot op het bot verziekt is en flinke studieschulden . Dat zijn geen opbeurende perspectieven. 

Ik ben opgegroeid in de jaren '80 en afgezien van die studieschuld was mijn toekomstperspectief ook niet bijzonder optimistisch: koude oorlog, kernwapens, woningnood, krakersrellen, economische crisis, hoge (jeugd)werkloosheid en politiek leiders als Lubbers, Thatcher en Reagan met hun rigoureuze bezuinigingen. Ik ervoer de overheid ook niet bepaald als betrouwbaar. En toch zijn de meesten mijn van generatie er gelukkig tamelijk goed uitgesprongen. 

Ik wil niet beweren dat we toen op een vergelijkbaar dieptepunt zaten als nu, want dat weet ik eigenlijk niet. Ik ben ook wel eens bang dat het nu erger is. Maar ik hóóp eigenlijk vooral dat de jongeren van nu de boel weer zullen kunnen vlottrekken. 

troelahoep schreef op 18-01-2022 om 15:17:

[..]

Overigens vind ik er vanuit gaan dat de hele generatie niet te maken heeft met maatschappelijke ontwrichting/economische crisis wel een dingetje. Er zijn zoveel jongeren die opgroeien in een niet-ideale thuissituatie, ook voor corona. Ik zit me nu af te vragen of de pandemie meer depressie oplevert onder de beter gesitueerden? Dat jongeren die -lullig gezegd- al gewend waren aan de nodige ellende het allemaal beter kunnen verdragen?

Ik heb me misschien niet duidelijk genoeg uitgedrukt. Ik  had het niet over individuele omstandigheden. Er zijn altijd kinderen die vreselijke dingen meemaken. Ik bedoelde gebeurtenissen die iedereen treffen en de samenleving ontwrichten, denk aan oorlog, de crisis van de jaren 30

Als je de loop van de geschiedenis bekijkt,  of vergelijkt met andere continenten, dan is het heel uitzonderlijk dat we bijna 75 jaar in vrede en welvaart hebben kunnen leven.  En de kippendijen en het wc-papier liggen nog steeds volop in de schappen. Ok, dit is wel extreem relativerend, op het sticntelijke af  

Die versoepelingen slaan nergens op. Mijn dochter (hbo) heeft volgende week echt alle lessen online, ook praktijkvakken. 
Wat ik nog zorgwekkender vind: ze heeft een app gedownload met een paar vriendinnen waarin ze kunnen worden uitgenodigd voor thuisfeestjes. Gewoon thuis bij vreemden. Doe alsjeblieft die clubs weer open, dit is niet veilig. Gelukkig gaan ze er niet in hun eentje heen, dat is dan nog iets. 

Da's dan niet zozeer dat de versoepelingen nergens op slaan, maar dat de school van je dochter er zich met een Jantje van Leiden vanaf maakt. Wat ontzettend balen zeg, hier heeft ze niet veel aan natuurlijk. 

EmmaT misschien is het een troost: Mijn dochter heeft sinds de universiteiten open mochten (14 januari) nog geen college live gehad.  Alles online, ook de practica. Ze zitten nu steeds meer kleine groepjes bij elkaar het college te volgen. 
Komende week ook online tentamens.
Ik hoop zo dat de volgende periode wel weer op de uni mag, dit is echt niet leuk.

Wij op het VO mochten niet open, we moesten open. En terecht. Hbo’s en uni’s die gewoon te beroerd zijn om alles te doen wat binnen de regels kan: schandalig. 
Hopelijk is het inderdaad alleen deze periode nog, maar anders lijkt een formele klacht me op z’n plaats.