eenzaamheid: hoe vullen jullie jong volwassenen hun vrije tijd in?
Hallo, ik heb een vraag over/voor mijn dochter (20). Ze heeft een rugzakje en is met moeilijkheden jong uit huis gegaan. Heeft een moeilijke tijd achter de rug en we merken dat ze weer omhoog krabbelt. Wat heel fijn is. Maar deze tijd brengt ook eenzaamheid met zich mee. Ze heeft een hoop mensen van zich vervreemd, oude vrienden zijn afgehaakt en met het groepje dat niet gezond voor haar was, is er (gelukkig) geen contact meer. Met onze zoon (broer) heeft ze minimaal contact en die wens ligt er bij beiden niet. Ze volgt geen opleiding en heeft sinds een jaar gelukkig stabiel werk. Ze is normaal/goed intelligent en staat op een wachtlijst voor een diagnose traject. Ze probeert maar zoveel mogelijk te werken, omdat dit haar afleidt van het feit dat haar leven heel anders loopt dan leeftijdgenoten en het gemis aan sociaal leven.
We merken de afgelopen maanden dat ze weer contact zoekt met ons (ouders). Iets waar we heel dankbaar en blij mee zijn. Maar ik voel haar pijn, want het komt ook voor een groot deel voort uit eenzaamheid. En dat is niet waarvoor ik wens dat mijn meisje contact zoekt. Ik gun haar een fijn en warm sociaal leven en ben dan liever voor haar niet nodig.
Ik wil me niet bemoeizuchtig opstellen, ben daarin héél gereserveerd, omdat ik haar niet 'opnieuw' wil wegjagen. Maar ze geeft zelf aan dat ze onze steun fijn vindt. Daarom hoop ik van jullie eens te horen wat jullie jong volwassenen doen in hun vrije tijd. Ik zit er zelf aan te denken of ze het leuk vindt om een hobby op te pakken en dat ik aanbied kosten te compenseren als ze daardoor minder verdient.
Moedigen jullie nog aan? En hoe doe je dat?
Mijn dochter is creatief, best onzeker, al doet ze met haar stoere uiterlijk, afstandelijke en naar mensen regelmatig botte houding en duizenden tattoo's alsof ze iemand zo de nek doorbijt, eronder zit iemand die echt best wel wat warmte, gezelligheid en vrolijkheid kan gebruiken. Vooral luchtig, want mijn dochter houdt niet van zwaar gedoe en al teveel gepraat. Wat dat betreft heeft ze een snel afgeleid brein. Zijn er voor jongeren clubjes die sociaal ook wel wat luchtig plezier en creativiteit kunnen bieden, zonder dat er sprake is van een duidelijke stoornis? Hoewel mijn dochter normaal begaafd en ontwikkeld is, kan ze niet makkelijk aansluiten bij de "geslaagde" jongeren die studeren en alles volgens het boekje doen. Dat voedt haar onzekerheid en voelt ze zich bij afsteken. Ze durft weinig initiatief te nemen en is daardoor ook niet zo heel erg voorwaarts. Denk dat de wereld voor haar nogal overweldigend voelt.
Jongeren die wat meer als haarzelf zijn, waar ze zich bij kan ontspannen.
Hier voelt oudste zoon met ASS zich ook erg eenzaam. Hij is dik in de twintig en werkt sinds een paar echt aan zichzelf en zijn sociale contacten. Hij doet enorm zijn best, maar het lukt nog niet zoals hij wil. Heeft zo'n typische auti-baan tussen andere auti's. Daardoor voelt hij zich op zijn werk eenzaam, en na thuiskomst in zijn eigen appartement ook. Dat zijn relatie is verbroken helpt ook niet mee. Helaas gaat hij het verenigingsleven en cursussen e.d. uit de weg, wat in mijn ogen niet slim is als je je eenzaam voelt.
Zijn jongere broer heeft ook geen druk sociaal leven, maar die voelt zich totaal niet eenzaam. Onderneemt allerlei activiteiten in zijn eentje en als er een of meer vrienden mee willen is dat ook prima. Woont nog thuis bij ons, combineert studie met werk, dat zal ook meehelpen.
Mijn middelste zoon weetnietwat hij wil,is verpleegkundige,maar als er iets niet gaat zoals hij wil neemt hij ontslag....Hij kan heel veel Dingen heel goed,maar ziet alleen dat wat hij niet kan.
Hij gaat naar de sportschool,heeft een auto en een motor. En heeft gelukkig een jonger broertje, met een grote vrienden kring, en gaat dan mee....
Zoon is nu al een beetje bang,omdat jonger broertje binnen kort dedeur uit gaat.....
Wilmamaa schreef op 24-08-2024 om 00:09:
Hier voelt oudste zoon met ASS zich ook erg eenzaam. Hij is dik in de twintig en werkt sinds een paar echt aan zichzelf en zijn sociale contacten. Hij doet enorm zijn best, maar het lukt nog niet zoals hij wil. Heeft zo'n typische auti-baan tussen andere auti's. Daardoor voelt hij zich op zijn werk eenzaam, en na thuiskomst in zijn eigen appartement ook. Dat zijn relatie is verbroken helpt ook niet mee. Helaas gaat hij het verenigingsleven en cursussen e.d. uit de weg, wat in mijn ogen niet slim is als je je eenzaam voelt.
Zijn jongere broer heeft ook geen druk sociaal leven, maar die voelt zich totaal niet eenzaam. Onderneemt allerlei activiteiten in zijn eentje en als er een of meer vrienden mee willen is dat ook prima. Woont nog thuis bij ons, combineert studie met werk, dat zal ook meehelpen.
Denk dat het zeker nog verschil kan maken als een kind thuiswoont. Ook al spreek je elkaar niet veel, (volwassen) kinderen kunnen toch nog makkelijk terugvallen op ouders voor een babbel. Zeker niet te vergelijken met een partner of goede vriend, maar het maskeert wel veel.
Een echte auti baan is ook niet heel behulpzaam vrees ik. Tenzij een werkgever inziet dat haar auti personeel ook echt wel behoefte heeft aan contact en dat gewoon organiseert.
Het probleem is denk ik -helaas- dat veel ASS mensen wél de behoefte hebben, maar óf vaak niet handig zijn en daardoor aansluiting missen. Of zelf ook niet het initiatief nemen. Er staan zonder initiatief helaas geen vreemden aan te bellen om te vragen of je zin hebt om mee te doen met iets. Dat wat voor niet ASS makkelijker werkt (hoewel ook dan niet voor iedereen), nl. aansluiten bij wat er wederkerig verwacht wordt van contacten en vriendschappen.
Bedankt voor jullie tips, ik ga ze allemaal doornemen.
Ali schreef op 23-08-2024 om 09:01:
Ontvang haar met open armen als ze je gezelschap zoekt. Het lijkt een beetje alsof je daar een twijfel hebt, omdat het misschien ‘not done’ is?
Dochter is meer dan welkom. Ze mag altijd langskomen. Ik probeer idd wel wat voorzichtig te zijn met mezelf bij haar uit te nodigen, omdat ik de indruk heb dat ze dat minder fijn vindt, tenzij echt voor regeldingen.
Wilmamaa schreef op 24-08-2024 om 00:09:
Hier voelt oudste zoon met ASS zich ook erg eenzaam. Hij is dik in de twintig en werkt sinds een paar echt aan zichzelf en zijn sociale contacten. Hij doet enorm zijn best, maar het lukt nog niet zoals hij wil. Heeft zo'n typische auti-baan tussen andere auti's. Daardoor voelt hij zich op zijn werk eenzaam, en na thuiskomst in zijn eigen appartement ook. Dat zijn relatie is verbroken helpt ook niet mee. Helaas gaat hij het verenigingsleven en cursussen e.d. uit de weg, wat in mijn ogen niet slim is als je je eenzaam voelt.
Zijn jongere broer heeft ook geen druk sociaal leven, maar die voelt zich totaal niet eenzaam. Onderneemt allerlei activiteiten in zijn eentje en als er een of meer vrienden mee willen is dat ook prima. Woont nog thuis bij ons, combineert studie met werk, dat zal ook meehelpen.
Maar wel een logisch gevolg want ASS en verenigingsleven ( druk, veel prikkels, verplichtingen) en cursussen (nieuw, onbekend dus hoge drempel) gaan vaak niet goed samen. Dat " niet slim" noemen is dan niet terecht want daar heeft het niks mee te maken. Het zijn simpelweg dingen die waarschijnlijk niet bij hem passen. Heeft hij wellicht een andere hobby die hij uit kan breiden? Mijn ASS zoon vind bijvoorbeeld bepaalde films, series en games geweldig. Ik heb hem 1x aan zijn haren meegesleept naar Comic Con, daar is hij in contact gekomen met meer leeftijdsgenoten die zijn zoals hij. Hij heeft nu veel contacten via dat wereldje en is daar erg blij mee.
Gingergirl schreef op 24-08-2024 om 19:36:
[..]
Maar wel een logisch gevolg want ASS en verenigingsleven ( druk, veel prikkels, verplichtingen) en cursussen (nieuw, onbekend dus hoge drempel) gaan vaak niet goed samen. Dat " niet slim" noemen is dan niet terecht want daar heeft het niks mee te maken. Het zijn simpelweg dingen die waarschijnlijk niet bij hem passen. Heeft hij wellicht een andere hobby die hij uit kan breiden? Mijn ASS zoon vind bijvoorbeeld bepaalde films, series en games geweldig. Ik heb hem 1x aan zijn haren meegesleept naar Comic Con, daar is hij in contact gekomen met meer leeftijdsgenoten die zijn zoals hij. Hij heeft nu veel contacten via dat wereldje en is daar erg blij mee.
Als hij zelf aangeeft dat hij meer vrienden en kennissen wil hebben, zal hij toch moeten proberen contacten te leggen. Prikkels of niet. Hij wil dit ook echt wel, maar gaat het (vaak) uit de weg. "Pas als ik goed genoeg ben in deze game/sport/koken, ga ik het met anderen doen." (Dus gebeurt het niet).
Jij hebt je zoon 'aan zijn haren meegesleept' naar Comic Con. Dat soort dingen is wat ik ook bedoel met verenigingsleven/cursussen - gewoon alles waar 'echte mensen' met hun liefhebberij bezig zijn.
Mijn zoon is nu echt te oud om hem nog ergens aan de haren naar toe te slepen. Ik vind hem ook volwassen genoeg om dit zelf uit te vogelen. Toen hij op zichzelf ging wonen, knalde hij tegen de muur van eenzaamheid aan en is hij dingen gaan ondernemen. Helaas is dat allemaal een beetje ingestort.
Diyer schreef op 24-08-2024 om 13:52:
[..]
Het probleem is denk ik -helaas- dat veel ASS mensen wél de behoefte hebben, maar óf vaak niet handig zijn en daardoor aansluiting missen. Of zelf ook niet het initiatief nemen. Er staan zonder initiatief helaas geen vreemden aan te bellen om te vragen of je zin hebt om mee te doen met iets. Dat wat voor niet ASS makkelijker werkt (hoewel ook dan niet voor iedereen), nl. aansluiten bij wat er wederkerig verwacht wordt van contacten en vriendschappen.
Inderdaad, en daarom was ik zo trots op mijn zoon toen hij wél initiatieven begon te nemen. Bij voorbeeld heeft hij allerlei sportieve activiteiten op zijn werk georganiseerd. En heeft hij ook besproken met bepaalde collega's dat hij zich vaak eenzaam voelt en er graag op uit wil. Met hen is hij toen een beetje het uitgaansleven ingedoken. Niet echt zijn ding, toch gedaan, heel bijzonder hoe hij die drempel over is gegaan en het ten minste uitgeprobeerd heeft.
Zijn leven kwam toen echt in een positief vaarwater, leukere baan, gaan daten, leuke vriendin.... helaas is dat allemaal nogal ingezakt toen de baan (+ collega's) niet zo leuk bleek en de relatie verbroken werd. Gelukkig heeft hij wel geleerd dat hij het echt zelf moet aanpakken en dat er dan echt wat goeds uit kan komen. Dus dat kan hij nu opnieuw doen.
Wilmamaa schreef op 25-08-2024 om 12:38:
[..]
Alshij zelf aangeeft dat hij meer vrienden en kennissen wil hebben, zal hij toch moeten proberen contacten te leggen. Prikkels of niet. Hij wil dit ook echt wel, maar gaat het (vaak) uit de weg. "Pas als ik goed genoeg ben in deze game/sport/koken, ga ik het met anderen doen." (Dus gebeurt het niet).
Jij hebt je zoon 'aan zijn haren meegesleept' naar Comic Con. Dat soort dingen is wat ik ook bedoel met verenigingsleven/cursussen - gewoon alles waar 'echte mensen' met hun liefhebberij bezig zijn.
Mijn zoon is nu echt te oud om hem nog ergens aan de haren naar toe te slepen. Ik vind hem ook volwassen genoeg om dit zelf uit te vogelen. Toen hij op zichzelf ging wonen, knalde hij tegen de muur van eenzaamheid aan en is hij dingen gaan ondernemen. Helaas is dat allemaal een beetje
Hoe oud is je zoon? Soms kan een handje helpen echt geen kwaad hoor ook al zijn ze ouder dan gemiddeld waar dat bij nodig is. Mijn zoon was ook al wat ouder toen ik met hem naar comic con ging, niks mis mee als het op die manier dan wel lukt. Het feit dat hij volwassen is zegt niet zo veel, mensen met ASS zijn nou eenmaal niet doorsnee. Heeft hij trainingen gehad met zijn ASS hiervoor? Je schrijft dat hij pas iets wil doen als hij er goed in is, speelt faalangst misschien mee?
Beste Diyer,
Wat me opvalt is de denk wijze die je zegt tav het contact dat ze met je zoekt. Dat je haar een fijn sociaal leven wenst. Maar waarom zouden jullie geen onderdeel
Van dat sociale leven kunnen en mogen zijn.
Je schrijft dat ze van vele afstand heeft genomen en zich eenzaam voelt. Laat dan juist jullie contact weer deel uit maken van haar sociale leven.
Door weer in zaken mee te doen in de maatschappij krijgt ze wellicht ook weer een andere kijk op sociale zaken. Daar kunnen jullie haar een voorbeeld in geven door dingen samen te doen.
Doordat ze pas weer aan t begin van haar nieuwe leven staat zal het haar goed doen dat ze weet dat ze bij jullie terecht kan en er niet alleen voor staat.
Ze zal tijd nodig hebben om weer een eigen leventje op te bouwen.
Onze zoon is ook geen kei in onderhouden van vriendschappen. Maar ik stuur hem
wel nog steeds beetjes bij als ik merk dat hij vastloopt. Iets regelen dat gaat niet meer, maar wat tips geven hoe t anders zou kunnen, werkt voor hem wel goed.
Op je eigenlijke vraag; wat doen jullie jongvolwassen kinderen…
Zoon gaat 2 à 3 x per week naar sportschool waar hij in loop van jaren klein groepje heeft opgebouwd. Die hij alleen daar ziet, maar dus wel leuk vontact mee heeft.
Hij werkt fulltime in bedrijfsleven.
En hij heeft aantal jongens die hij met regelmaat ziet (2 à 3 x per maand).
Maar vaak zien ze elkaar door de weeks en zit hij op zaterdag en zondag toch alleen thuis.
Het is lastig om los te laten, maar wil je wel als raad meegeven dat jij zelf er niks mee kunt. De acties moeten vanuit henzelf komen.
Onze zoon gaat bijna op zichzelf wonen, ik vind dat zo spannend. Hij zal zich op financieel punt goed redden. Maar sociaal gezien hoop ik dat hij niet eenzaam gaat zijn.
succes en geniet er vooral van dat ze jullie weer opzoekt. En niet haar vroeger vriende, die geen goede invloed op haar hadden. Dat heeft ze dus wel geleerd, dat dit geen oplossingen biedt
Diyer schreef op 24-08-2024 om 13:52:
[..]
Het probleem is denk ik -helaas- dat veel ASS mensen wél de behoefte hebben, maar óf vaak niet handig zijn en daardoor aansluiting missen. Of zelf ook niet het initiatief nemen. Er staan zonder initiatief helaas geen vreemden aan te bellen om te vragen of je zin hebt om mee te doen met iets. Dat wat voor niet ASS makkelijker werkt (hoewel ook dan niet voor iedereen), nl. aansluiten bij wat er wederkerig verwacht wordt van contacten en vriendschappen.
Is dit ook niet gewoon de huidige tijd? Dat jongeren meer online gamen, een x een appje of snapchat sturen maar niet durven bellen. Omdat ze het nooit doen en dat een drempel wordt. En via dat appje of snapchat is er ook geen 'echt' contact. Ja een grappige foto maar goede gesprekjes gebeuren gewoon minder.
Hier kruipen stagiaires onder het bureau als de telefoon gaat, hebben geen idee wat ze moeten doen. Daarom moeten ze de eerste week juist als enige de telefoon aannemen, Ja je weet nog niet hoe je een klant kan helpen maar ze hoeven alleen maar doorverbinden. Zo krijgen ze zelfvertrouwen dat er niks eng aan is, en beetje bij beetje kunnen ze zelf meer klanten beantwoorden.
ik kan ze namelijk niet allemaal bij de hand nemen.... zelfredzaamheid is veel belangrijker dan alles uit handen nemen.
Koekie1980 schreef op 30-08-2024 om 08:03:
[..]
Is dit ook niet gewoon de huidige tijd? Dat jongeren meer online gamen, een x een appje of snapchat sturen maar niet durven bellen. Omdat ze het nooit doen en dat een drempel wordt. En via dat appje of snapchat is er ook geen 'echt' contact. Ja een grappige foto maar goede gesprekjes gebeuren gewoon minder.
Hier kruipen stagiaires onder het bureau als de telefoon gaat, hebben geen idee wat ze moeten doen. Daarom moeten ze de eerste week juist als enige de telefoon aannemen, Ja je weet nog niet hoe je een klant kan helpen maar ze hoeven alleen maar doorverbinden. Zo krijgen ze zelfvertrouwen dat er niks eng aan is, en beetje bij beetje kunnen ze zelf meer klanten beantwoorden.
ik kan ze namelijk niet allemaal bij de hand nemen.... zelfredzaamheid is veel belangrijker dan alles uit handen nemen.
Ik herken het niet dat dit iets van deze tijd is. Telefoon angst wel, dat hebben veel jonge mensen (vond ik ook spannend toen ik die leeftijd had) en dat is snel opgelost met het veel doen, zoals je al aangeeft. Maar in het algemeen herken ik niet de moeite met aansluiting vinden.
Mijn kinderen verschillen hier nogal in. De een altijd al heel erg gericht op het maken van sociale contacten, mensen aanspreken. Die heeft ook een enorme grote vriendengroep en verbindt mensen met elkaar. En hebben ook diepgaande gesprekken over hoe ze naar de dingen in het leven kijken.
Mijn jongere kind is wat anders daarin, vroeger minder gericht op sociale contacten, weinig aansluiting, meer gamen. Haakt ook eerder af in contact, heeft meer behoefte aan tijd voor zichzelf en opladen. Maar sinds ongeveer een jaar begint dat te veranderen: veel op pad en maakt vrienden via hobbies en werk.
Dus ik zie het wel echt als een karakter verschil, niet heel anders door sociale media. Overigens heeft de jongste door gamen wel flink kunnen oefenen met sociale vaardigheden. Die sprak met gamers over de hele wereld, en had vrienden die hij nooit in het echt heeft ontmoet. Daar heeft hij heel veel van geleerd, wat hij nu volgens mij inzet in 'offline' vriendschappen. En ook online had hij contacten waar juist diepere gesprekken mee werden gevoerd.
Het beste en snelste zou zijn om te gaan studeren. (Als dat er voor haar in zit).
Ik heb nooit veel vriendinnen gehad, maar tijdens mijn hbo opleiding kwam ik allemaal gelijkgestemde mensen tegen en heb ik de beste tijd van mijn leven gehad met veel super goede vriendschappen.
Poezie schreef op 30-08-2024 om 09:32:
Het beste en snelste zou zijn om te gaan studeren. (Als dat er voor haar in zit).
Ik heb nooit veel vriendinnen gehad, maar tijdens mijn hbo opleiding kwam ik allemaal gelijkgestemde mensen tegen en heb ik de beste tijd van mijn leven gehad met veel super goede vriendschappen.
Dat iets voor jou zo werkt wil niet zeggen dat het voor iedereen zo werkt he. Ik heb in mijn studiejaren nooit vrienden gemaakt. Nooit verder gekomen dan gewoon studiegenoten en na de studie dus geen contact meer mee gehad. Ik had op mijn middelbare school meer gelijkgestemden dan tijdens mijn studie.
Hoi,
Hier nog geen geen jongvolwassene thuis, wel een zoon met ASS (12) die wat hulp nodig heeft om 'mee te draaien', met zelfvertrouwen, en hoe je eea sociaal aanpakt. Dus vanuit mijn ervaring wellicht wat tips enzo.
Ik weet niet wie het schreef, maar ik sluit me aan bij de mening dat het helemaal prima en ok is als jij/jullie gewoon deel uitmaken van haar sociale kring. Want als jij de band met je dochter voorzichtig weer wat sterker maakt (en ik denk dat je op de goede weg bent), kan je haar ook helpen om het contact met leeftijdsgenoten weer voorzichtig op te bouwen.
Daarbij ben ik ook van mening - als ik de goede inschatting maak - dat je dochter daarin wat meer hulp en ondersteuning mag gebruiken dan een gemiddelde 20 jarige.
Je schreef dat je hoopte dat ze kunst zou afkijken van collega's. Ik vraag me af of dat werkt. Voor hen is het heel logisch dat ze 'gewoon iemand appen', maar misschien voor jouw dochter niet. Zorg dus dat ze duidelijke instructies krijgt: wat doe je wel en wat doe je niet. Kortom: hoe werkt het in het sociale verkeer.
Er zijn verschillende instanties die je daarmee kunnen helpen, als je een diagnose hebt zal je ook een verwijzing kunnen krijgen. Dat traject loopt dus, en duurt weliswaar lang, maar je doet wat je kan nu. Dus dat is goed.
Verder is het goed om te stoppen met vergelijken met leeftijdsgenoten. Kijk naar je dochter: hoe is zij, waar is ze goed in, wat werkt voor haar goed? En ga dan samen op zoek naar een activiteit/bezigheid die daarbij past. Het is helemaal prima om mee te gaan/wat druk erop te zetten...sommige kinderen hebben dat nu eenmaal nodig. Help haar de drempel te nemen zeg maar.
Als laatste: heb geduld, wees positief en wijs haar op wat allemaal goed gaat en wat ze heeft bereikt. Vertel haar dat ze goed is zoals ze is, spreek vertrouwen uit. Ze is 'al' 20 maart ook 'pas' 20. Dus nog 60 jaar te gaan en dus genoeg tijd om te leren en groeien.