eenzaamheid: hoe vullen jullie jong volwassenen hun vrije tijd in?
Hallo, ik heb een vraag over/voor mijn dochter (20). Ze heeft een rugzakje en is met moeilijkheden jong uit huis gegaan. Heeft een moeilijke tijd achter de rug en we merken dat ze weer omhoog krabbelt. Wat heel fijn is. Maar deze tijd brengt ook eenzaamheid met zich mee. Ze heeft een hoop mensen van zich vervreemd, oude vrienden zijn afgehaakt en met het groepje dat niet gezond voor haar was, is er (gelukkig) geen contact meer. Met onze zoon (broer) heeft ze minimaal contact en die wens ligt er bij beiden niet. Ze volgt geen opleiding en heeft sinds een jaar gelukkig stabiel werk. Ze is normaal/goed intelligent en staat op een wachtlijst voor een diagnose traject. Ze probeert maar zoveel mogelijk te werken, omdat dit haar afleidt van het feit dat haar leven heel anders loopt dan leeftijdgenoten en het gemis aan sociaal leven.
We merken de afgelopen maanden dat ze weer contact zoekt met ons (ouders). Iets waar we heel dankbaar en blij mee zijn. Maar ik voel haar pijn, want het komt ook voor een groot deel voort uit eenzaamheid. En dat is niet waarvoor ik wens dat mijn meisje contact zoekt. Ik gun haar een fijn en warm sociaal leven en ben dan liever voor haar niet nodig.
Ik wil me niet bemoeizuchtig opstellen, ben daarin héél gereserveerd, omdat ik haar niet 'opnieuw' wil wegjagen. Maar ze geeft zelf aan dat ze onze steun fijn vindt. Daarom hoop ik van jullie eens te horen wat jullie jong volwassenen doen in hun vrije tijd. Ik zit er zelf aan te denken of ze het leuk vindt om een hobby op te pakken en dat ik aanbied kosten te compenseren als ze daardoor minder verdient.
Moedigen jullie nog aan? En hoe doe je dat?
Mijn dochter is creatief, best onzeker, al doet ze met haar stoere uiterlijk, afstandelijke en naar mensen regelmatig botte houding en duizenden tattoo's alsof ze iemand zo de nek doorbijt, eronder zit iemand die echt best wel wat warmte, gezelligheid en vrolijkheid kan gebruiken. Vooral luchtig, want mijn dochter houdt niet van zwaar gedoe en al teveel gepraat. Wat dat betreft heeft ze een snel afgeleid brein. Zijn er voor jongeren clubjes die sociaal ook wel wat luchtig plezier en creativiteit kunnen bieden, zonder dat er sprake is van een duidelijke stoornis? Hoewel mijn dochter normaal begaafd en ontwikkeld is, kan ze niet makkelijk aansluiten bij de "geslaagde" jongeren die studeren en alles volgens het boekje doen. Dat voedt haar onzekerheid en voelt ze zich bij afsteken. Ze durft weinig initiatief te nemen en is daardoor ook niet zo heel erg voorwaarts. Denk dat de wereld voor haar nogal overweldigend voelt.
Jongeren die wat meer als haarzelf zijn, waar ze zich bij kan ontspannen.
Hoort dit niet bij het volwassen worden?
Ik zou hier als ouder luisteren, meedenken, maar niet gaan voorkauwen/sturen/oplossen. Gezien de geschiedenis zou ik me concentreren op wat er tussen jou en haar speelt en hoe dat kwalitatief verder uit te bouwen. Op haar leeftijd is haar sociale leven op de rit krijgen een uitdaging voor haar, niet iets dat haar ouders voor haar zouden moeten oplossen. Hoe verleidelijk ook.
zou ze open staan voor op zaterdag vrijwilligerswerk doen bij bv de scouting? Ze zoeken daar vaak leiding bij de jeugdigen, en zelf wordt je dan lid van de ‘stamgroep’. Dat is vaak een groepje ook leuke maar ook bijzondere mensen, op een positieve manier bedoel ik dat
maar je kan ook denken aan in het weekend vrijwilliger bij een dierenopvang of evenementen via het rode kruis bijv. Dit zijn tevens plekken waar je contacten en vriendschappen kan opbouwen
ook daarbij optie om samen, jij en je dochter, een leuke activiteit of cursus te gaan doen op een vaste wekelijkse avond, dat je samen wat geks of anders of juist normaals doet. Avondje kijken bij een koor, gewoon naar de film, een bijzonder concert, geochachen enz. Dat je het omstebeurt verzint. Daar ben je de andere dagen in je hoofd mee bezig.
het is absoluut niet de bedoeling dat je dit voor haar doet, maar gewoon net zoveel voor jezelf omdat je het zelf ook leuk vind.
als je kind 20 is kan je van ouder/kind band ook een veranderen doormaken naar meer vriendschappelijke band. Voor sommigen is hun moeder of dochter gewoon ook hun beste vriendin en daar is niets mis mee.
Ik zou vooral niet kijken wat andere 20-jarigen precies doen want wat maakt dat nu uit in het leven? Er wordt op social media al veel te veel gekeken wat andere mensen doen en of je zelf dan niet tekort schiet. En wat dan, een andere 20-jarige die gaat elk weekend stappen…who cares. Je doet gewoon waar je zelf zin in hebt.
zoon bijna 19: naast school: 1 avond training geven, 5 avonden zelf trainen, met team of alleen of met zijn vriendin, avond nr 6 bank hangen bij mij of zijn vriendin.
Vrienden daarbuiten: contact gaat via sociale media, soms spreekt hij af met iemand samen te trainen, maar naar de kroeg, de bioscoop etc, nauwelijks en dan voornamelijk nog met zijn vriendin.
Denk dat ik 2 - 3 x per jaar een vriend van hem zie.
Wel gaan ze regelmatig met wat vrienden varen in het weekend maar dan moet het weer goed zijn en de bootjes beschikbaar.
ah, fijne tips zie ik al voorbij komen. Scouting heeft ze vroeger zelf opgezeten. Ik weet niet of dat (nu) nog genoeg trekt. Maar dieren is ze hartstikke gek op. Ik zal het haar eens vragen of dat haar leuk lijkt!
Het is bij haar vaak een drempel overgaan die ze erg moeilijk vindt, waardoor ze blijft steken en veel weerstand gaat opbouwen. Dus wat ik ook voorstel, het moet vooral als leuk ideetje klinken met heel veel ruimte (geen druk of wat dan ook).
En idd ook fijne suggestie om samen wat op te bouwen. Ik denk dat dit soort plannetjes goed kunnen zijn om iig even wat anders mee te maken dan alleen maar werken en verder alleen zijn. Wekelijks zou teveel zijn, maar om de week zal zij ook leuk vinden. En goede opmerking dat ik het niet alleen voor haar moet doen, maar voor ons.
Vrijwilligerswerk is leuk, maar meestal niet vrijblijvend. Als je leiding bent bij scouting, kun je niet alleen komen opdagen als je zin hebt. Dat zou sneu zijn voor de kinderen.
Misschien kan ze wel als extra paar handjes meehelpen. Dus niet als verantwoordelijke voor een groep, maar wel af en toe komen.
Zou iets creatiefs als toneel misschien wat zijn? Daarvan kan ze ook groeien in zelfvertrouwen.
Overigens; wat positief om te lezen dat het een stuk beter met je dochter gaat dan een paar jaar geleden en dat ze weer contact zoekt met jullie!
Mijn dochter heeft een instagram account waarop ze haar studie promoot. Ze heeft hier na haar ziek zijn (@#€covid) in 2022 vanuit huis veel tijd in gestoken.
Ze maakt foto's en filmpjes over de inhoud van de studie en over hoe ze studeert.
Inmiddels heeft ze ruim 1000 volgers wereldwijd een spreekt ze sommige volgers ook privé via WhatsApp of zelfs live.
Wat ze studeert is een onderwerp waar haar volgers ook in geïnteresseerd zijn dus altijd iets om over te praten.
Nu ze eindelijk een beetje vooruit gaat qua long-covid klachten zoekt ze ook weer meer contact met studiegenoten en probeert daar leuke dingen mee te doen.
Sommige filmpjes die ze wil maken doen we samen als moeder dochter ding. Ik ben dan vaak de handige handjes voor rekwisieten.
De liefde verkennen op die leeftijd is een bezigheid. Dat is een fulltime baan op zichzelf. Houd je uren, dagen, maanden, jaren zoet. 1001 manieren.
Onze dochter ook 20 lijkt wel wat op die van jou. Ze heeft het vwo gedaan, daarna een tussenjaar, daarna een half jaar een HBO-opleiding, maar is daar weer mee gestopt. Ze werkt nu parttime in een winkel en is heel erg zoekende naar wat ze wil gaan doen. Dat wisselt nog wel. Ze heeft nog wat contacten met vrienden, maar niet heel veel. Thuis is ze vooral veel aan het gamen enzo en heeft daarbij contact met mensen over de hele wereld. Maar ik zou het fijn vinden als ze wat vaker haar kamer afkwam. Ze gaat nu volgend jaar wel een theatercursus doen. Dat vindt ze wel heel spannend want ze legt niet makkelijk contacten, maar theater vindt ze wel erg leuk.
Misschien zou zoiets ook iets voor jouw dochter zijn?
Mijn kinderen hebben alledrie nieuwe vrienden gemaakt op het werk. Ik weet niet wat voor werk dochter doet maar bijv in de horeca werken heel veel jonge mensen en is het vrij gebruikelijk om na werktijd te blijven hangen voor de naborrel. Daardoor ontstaat er makkelijk nieuwe contacten en nieuwe vriendschappen. En is ook makkelijk 1 of 2 avonden in de week te doen, naast ander werk.
Met sporten kan je natuurlijk nieuwe contacten op doen maar het is wel lastig een sport en vereniging te vinden waar je tussen past is mijn ervaring.
Ik ken hier in de buurt een paar spellenwinkels maar ze middagen en avonden hebben waar jongelui spellen komen doen en een drankje drinken. Het is heel laagdrempelig om binnen te lopen, mee te doen en aansluiting te vinden.
Ik zie ook dat er contacten met gelijkgestemde ontstaan via social media. Onze middelste heeft daar een paar vriendinnen aan over gehouden.
Misschien een jongerenreis. Vaak ontstaan daar ook contacten die blijvend kunnen zijn.
En in de wat grotere steden zijn er voor jongeren denk ik ook wel plekken waar creatieve jongeren samenkomen om te tekenen, muziek te maken, skaten etc. Die plekken vind je denk ik ook wel via social media.
Samen op naailes leren kleding maken? Kan ze haar eigen stoere kleding maken.
Zou dat iets zijn?
Hier ook zo'n dochter, nu net 21. Met rugzakje, hoewel ze dat zelf hardnekkig ontkent. Ze is van kinds af aan een enorm sociaal dier geweest, vroeger altijd bergen vriendinnetjes om zich heen. Vanaf de middelbare school werd dat minder en begon ze zich buiten vriendinnegroepjes geplaatst te voelen, oftewel er ontstonden groepjes vriendinnen met meisjes waar zij ook mee omging, maar op de een of andere manier was zij nooit zo close als de anderen. Ook ontstond er toen een patroon waarbij langdurige vriendschappen om iets onnozels ineens volledig over waren. Ze volgt nu succesvol een HBO opleiding en heeft een baantje in het weekend, maar ook op deze opleiding lukt het haar niet om bij groepjes aan te sluiten. Ze heeft inmiddels nog maar 1 vriendin over die ze regelmatig (1x per 4 weken ziet) en een vriendin die ze incidenteel ziet. Verder valt ze voor heel veel op mij terug (shoppen, etc). Het valt mij op dat ze inmiddels ook een hele negatieve kijk op andere mensen heeft, altijd argwaan. Ze zegt zelf dat ze ook helemaal geen verwachtingen meer heeft van mensen. Ook zij neemt een stoere, botte houding aan, waarschijnlijk uit onzekerheid en bang om gekwetst te worden. Op momenten dat ze er met mij over wil praten, doe ik wel suggesties om in contact met anderen te komen, maar ze veegt alles van tafel. Ze zal haar weg zelf moeten zoeken. Ze heeft het nu er over om na haar studie voor vrijwilligerswerk naar het buitenland te gaan en daar dan andere jongeren te ontmoeten. Ik denk dat er makkelijkere manieren dichter bij huis zijn om mensen te ontmoeten, maar als dit is wat zij wil, dan moet ze dit proberen.
Ik zie al veel goede suggesties voorbij komen. Ik ben het alleen niet helemaal eens met Lieveheersbeest. Nee, je kunt het niet voor haar doen, maar je kunt wel naast haar staan en haar helpen om dingen te verzinnen. Ik denk wel dat je daar het juiste moment voor moet kiezen. Je kunt bijvoorbeeld samen met haar breinstormen. Vervolgens alles (lang) laten sudderen. Tenminste, bij mijn zoon duurt het heel lang (lees: maanden) voordat een idee zover gerijpt is dat hij het ook uit kan voeren.
Je schrijft dat ze creatief is. Een cursus zou dan misschien iets voor haar kunnen zijn. Dan ontmoet ze ook gelijkgestemden.
Gamen kan ook een deur naar de buitenwereld zijn. Zoon van vrienden heeft online zijn vriendin leren kennen. Zijn nu al jaren samen. Dus dat kan zeker ook een leuke tijdsbesteding zijn.
Zijn er niet nog 1 of 2 mensen die ze weer eens kan opzoeken? Ergens een beginnetje maken. Van daaruit weer een sociale kring opbouwen. Als haar oude vrienden merken dat ze veranderd is, kan het contact misschien weer herleven.
Ze gaat een diagnosetraject in schrijf je. Haar behandelaar kan haar daarna misschien tips geven. En misschien zijn er wel praatgroepen. Mijn zoon had die wel, voor jongeren met ASS. Hij heeft er geen contacten aan overgehouden, maar dat had natuurlijk wel gekund.
Een (andere) baan waarbij ze met iets jongere mensen werkt kan ook helpen. Bij leeftijdsgenoten zal ze eerder het gevoel hebben dat ze ‘minder’ is. Of juist wat meer volwassen collega’s, die begrip hebben voor haar achtergrond. Het helpt denk ik wel als ze open kan zijn over haar zwakke punten. Mensen hebben dan vaak wel wat meer begrip. Maar ik snap dat dat heel lastig is voor haar.
En je/ze zou eens kunnen kijken naar een maatje. In veel gemeenten is er een maatjesproject voor mensen die om wat voor reden dan ook eenzaam zijn of moeilijk contact leggen. Die maatjes zijn ervoor om samen leuke dingen te doen. Ik doe dat zelf ook voor een meneer met een verstandelijke beperking zonder familie.
In ieder geval ben ik heel blij voor jou dat het contact tussen jullie langzaam lijkt te herstellen. Ik snap dat je daar heel voorzichtig mee wil zijn. Dus ik zou, zoals ik al schreef, vooral naast haar gaan staan en kijken waar je haar kunt ondersteunen. Succes!
ik sta een beetje in haar positie. Wat ik zelf probeer is vrijwilligerswerk en sport. Ook zijn er apps (zoals de bff setting op bumble en Facebook groepen) waar je vriendinnen kan vinden. Ze is niet de enige
Wat fijn dat jullie weer contact hebben.
Scouting is al genoemd. Heeft ze goede herinneringen aan haar tijd als kind daar?
Ik was zelf als kind lid van mijn 7e-14e met heel veel plezier. Op mijn 18e heb ik een groep gebeld die mij leuk leek obv vindbare info. Ik wilde niet naar mijn eigen oude groep. Ik was welkom om te komen kijken als leiding. Dat was heel eng maar het was meteen een succes. Ik heb het 12 jaar of zoiets gedaan. Het was mijn belangrijkste vrijetijdsbesteding.
Nou deed ik zonder problemen een universitaire studie en ik had ook vriendinnen en een partner, dus dat is heel anders dan jouw dochter. Maar ik paste absoluut niet in het studentenleven. Dus op een bepaalde manier was ik toch wat eenzaam, en Scouting bood me precies wat ik miste.
Er lopen daar, ook bij de leiding, veel bijzondere mensen rond die in hun waarde worden gelaten en een bijdrage leveren.
Een wat bijzondere jongen van de Scouting werd later vrijwilliger bij het Rode Kruis. Ik zie hem nog steeds bij ieder evenement hier in de regio. Dat is ook een hechte groep.