Dochter weegt 100plus kilo
Mijn dochter is 24 jaar en is erg zwaar. Ze zei vorige maand dat ze nu ruim 105 kg was. Haar gewicht is zo erg dat ze moeite heeft met bewegen. Want na een half uurtje wandelen of fietsen gaan haar knieen al zeer doen en moet ze gaan zitten. Ze heeft ook totaal geen conditie. Toen ze nog thuis woonde kookte Ik altijd erg gezond eten voor haar en ze kreeg ook steeds bruin brood na school en werk, maar nu ze opzich zelf woont gaat het de foute kant op. Ze is volgens mij meer dan 15 kg aangekomen in een jaar. En als ik het erover heb wordt ze boos op mij en zegt ze dat ik aan het ''fat-shamen'' ben.
Wat moet ik hiermee? Ik zie mijn dochter langzaam bezwijken onder haar gewicht. Mijn eigen moeder was ook al erg zwaar en vroeg overleden vanwege ziektes die door haar gewicht kwamen. Ik ben zo bang dat mijn dochter het zelfde pad achter na gaat.
Diyer schreef op 08-08-2022 om 12:13:
[..]
Léés jij uberhaupt wat ik schrijf of vul je gewoon maar wat in vanuit je eigen projectie? Dan hebben mijn reacties nl. niet zoveel zin als je ervoor kiest zelf iets te maken van mijn teksten.
Ja hoor ik noem dingen die jij letterlijk beweert. En ik leg een aantal keren uit waarom jouw aanpak niet werkt. Niet bij dochter van TO en niet bij vriendin van jou en niet bij mij of 99% van andere mensen met overgewicht.
Kun jij blijven roepen dat het ongezond is en niet goed enz maar dan blijf je een niet werkende manier herhalen.
Dat mag uiteraard maar dan is mijn conclusie dat het jou niet gaat om het resultaat maar dat jouw redenen valide zijn.
Nogmaals van mij mag je.
Net zoals ik mijn mening , ervaringen en mijn conclusie op jouw reacties mag geven.
zelfreflectie ontbreekt blijkbaar niet alleen bij mensen met overgewicht.
Ben het met je eens vanuit de relatie bekeken dat het geen zin heeft om het onderwerp te kust en te keur aan te snijden. Ik zou mogelijk wel het zelf benoemen van klachten daarin lastig vinden. Soms kan je dat best aangrijpen als gespreksopening. En in andere gevallen kan het een oplossing zijn om kind te wijzen op het bestaan van een huisarts. Heel veel meer valt er ook niet over te zeggen toch? Het is duidelijk een onderwerp wat niet besproken mag worden, dus dan zou ik er ook asap vandaan sturen.
Missingyoumuch schreef op 08-08-2022 om 12:45:
[..]
Ja hoor ik noem dingen die jij letterlijk beweert.
let's agree to disagree, want jij leest dingen die ik niet heb geschreven. Prima, dan laten we het hierbij.
Diyer schreef op 08-08-2022 om 12:46:
Ben het met je eens vanuit de relatie bekeken dat het geen zin heeft om het onderwerp te kust en te keur aan te snijden. Ik zou mogelijk wel het zelf benoemen van klachten daarin lastig vinden. Soms kan je dat best aangrijpen als gespreksopening. En in andere gevallen kan het een oplossing zijn om kind te wijzen op het bestaan van een huisarts. Heel veel meer valt er ook niet over te zeggen toch? Het is duidelijk een onderwerp wat niet besproken mag worden, dus dan zou ik er ook asap vandaan sturen.
Het gaat niet om mogen. Het gaat erom dat het niet werkt
En dat is neem ik aan de wens van TO . Dat dochter anders gaat eten en gaat afvallen.
Jij mag de vriendin die elk jaar wat meer weegt hier elke dag op wijzen. Dat mag, is door niemand verboden. Of het effectief is, ook als je het "maar " 3 keer per jaar doet is de vraag. En dat probeer ik duidelijk te maken.
TO mag haar dochter haar angst en zorgen vertellen. Maar of herhaling positief effect heeft, dat weet ik bijna zeker van niet .
Onderaan de streep zijn zowel TO ongelukkig en of gefrustreerd.
Ik zou juist oppassen met signalen aangrijpen om een gesprek te starten. Dat kan ook als ‘overvallen’ ervaren worden.
Ik vond (bij kind, maar ook in z’n algemeenheid) juist altijd dat gesprek open houden zo belangrijk. En natuurlijk kan van het een het ander komen. Maar de persoon waar het over gaat moet de leiding over het gesprek hebben en houden, vind ik, want het gaat over die persoon.
Dus klachten over lichamelijke kwaaltjes die (mogelijk!!! Ik ben ook zo stijf als wat en heb geen overgewicht!!) aangrijpen om eens even je punt te maken vind ik makkelijk en tricky.
Als je zo graag wél open en direct je zorgen wil uiten zou ik juist niet wachten op een aanleiding maar zelf het initiatief nemen. En dan respectvol vragen of er een moment is dat jullie eens kunnen praten omdat je toch graag je zorgen kwijt wilt.
Goed punt Pinokkio. Misschien idd niet de klachten aangrijpen, maar het gesprek eens (dus niet herhaaldelijk) vanuit neutrale insteek voeren.
Ik was altijd in de veronderstelling dat (morbide) obesitas een gevolg is van genen en een soort van verslaving. Een gezin in mijn omgeving had ernstig overgewicht, de kinderen waren met 9 jaar al zwaarder dan menig volwassene. Moeder had al eens een maagverkleining gehad, dat ging even ‘goed’, maar inmiddels heeft ze die tientallen kilo’s weer terug. Bij vader heeft het langer effect, maar de beperkte eetcapaciteit die hij heeft, gebruikt hij liever voor iets lekkers dan voor een bordje groenvoer. Onlangs zag ik na lange tijd hun oudste kind (19) weer eens. Het is hem gelukt om het patroon te doorbreken, hij was heel slank en gespierd. Wellicht heeft hij de eetverslaving omgewisseld voor een sportverslaving, maar dat lijkt me dan een goede ruil. Ik had niet verwacht dat dat zou kunnen.
Mija schreef op 08-08-2022 om 12:32:
[..]
Dit topic gaat niet over obesitas als maatschappelijk probleem. Dit topic gaat niet eens over obesitas. Het gaat over de relatie tussen moeder en dochter; moeder vraagt zich af of en zo ja hoe ze iets kan bespreken met dochter die herhaaldelijk heeft aangegeven daar niet van gediend te zijn.
Het antwoord daarop is: niet of heel spaarzaam en voorzichtig. Er daarbij vanuitgaand dat de relatie het belangrijkst is. Als de relatie niet belangrijk is, kan ze er zo hard en ‘eerlijk’ ingaan als ze wil.
Is dat zo? Is het antwoord daarop 'niet of heel spaarzaam en voorzichtig'?
Denk niet dat dat in alle moeder-dochter relaties zo werkt, maar vast wel in sommige/vele. Maar mijn ding is wel dat juist als het gaat om mijn dochter, dat ik het er dan wel met haar over wil hebben (niet voortdurend) juist omdát ik om haar geef. Dat een wildvreemde dik is maakt me niks uit.
Maar goed, als mijn dochter zou zeggen: luister eens mama, ik wil het gewoon NIET hebben over mijn overgewicht, dan zou ik zeggen: dat is goed, dat zal ik niet meer doen. En ik zou het er dan daadwerkelijk niet meer erover hebben. Maar zij en ik zouden ons beide bewust zijn van het probleem dat niet meer besproken mag worden.
Diyer schreef op 08-08-2022 om 12:24:
[..]
Juist, dat is inderdaad het probleem. Ik ben verheven omdat ik ben afgevallen. Roep dat hard genoeg tegen jezelf en dan weet je ook waarom je met je handen om je heen staat te wapperen. Want je hebt immers het recht om al die 'verheven' personen die absoluut niet weten waar ze het over hebben en ondertussen wel een mening hebben, lekker van je af te meppen. Oprotten verheven en vervelend mens.
Weet je, ik hoef geen alcoholist te zijn of junk te zijn, om te weten dat dat een probleem is. Ik hoef het niet zelf te zijn geweest om het te kunnen signaleren. Ik zal dan weer niet pretenderen dat ik weet hoe ik het moet behandelen, want dat weten de ex verslaafden duizend maal beter dan ik.
Maar ik zou serieus niet weten waarom ik niet in een topic als dit kan aankaarten dat het een probleem is en dat het een steeds groter probleem aan het worden is. Ik kan me nog heel goed voor de geest halen hoe er op een facebookgroep waar ik woon (lokale groep) een verhitte discussie ontstond over corona en maatregelen en inenten (dat was weer een andere discussie) en mensen die vonden dat het probleem lag bij de veel te dikke mens. Ik heb nog geen letter getypt in deze discussie, weet zelfs niet eens wat mijn mening in deze is. Maar ik weet wel, dat het ongezond is. Punt. En dat ik het oprecht vervelend voor je vind dat het je allemaal zo raakt en persoonlijk voelt, maar daar boos over lopen stampen maakt echt niet dat mensen er geen visie of mening meer over hebben. Hooguit dat ze het achter je rug om uitspreken, want zo zitten veel mensen wel in elkaar.
Met m'n handen wapperen en te stampvoeten, een verslaving? Het is je oordeel, je manier van praten. Ik heb geen overgewicht, maar weet wel hoe het was en hoe de Diyers van deze aardkloot ongevraagd mensen de grond in boren met hun ongezouten oordeel en mening. En voor die mensen sta ik op.
Het probleem met overgewicht is dat er verschil is in de oorzaak - of beter: de oorzaken. En om tot een oplossing van een probleem te komen, dient het probleem eerst juist te worden geduid. Dit vraagt om een veel bredere invalshoek dan waarvan sprake is als iemand een ander ongevraagd het een of ander adviseert.
Hiermee is niet gezegd dat het onderwerp taboe zou moeten worden verklaard. Maar wie het zo nodig wil bespreken doet er alleen maar heel verstandig aan de communicatie open te voeren en op basis van gelijkwaardigheid.
RodeKrullenbol schreef op 08-08-2022 om 15:21:
Het probleem met overgewicht is dat er verschil is in de oorzaak - of beter: de oorzaken. En om tot een oplossing van een probleem te komen, dient het probleem eerst juist te worden geduid. Dit vraagt om een veel bredere invalshoek dan waarvan sprake is als iemand een ander ongevraagd het een of ander adviseert.
Dit inderdaad en zo lang de oorzaak/oorzaken niet wordt/worden aangepakt/verbeterd/opgelost heeft ‘simpel’ afvallen ook vaak maar een beperkt resultaat! Buitenstaanders zien vaak enkel het groeien vd kilo’s en hebben daarover hun oordeel, terwijl het veel en veel gecompliceerder is en dieper ligt.
RodeKrullenbol schreef op 08-08-2022 om 15:21:
Het probleem met overgewicht is dat er verschil is in de oorzaak - of beter: de oorzaken. En om tot een oplossing van een probleem te komen, dient het probleem eerst juist te worden geduid. Dit vraagt om een veel bredere invalshoek dan waarvan sprake is als iemand een ander ongevraagd het een of ander adviseert.
Hiermee is niet gezegd dat het onderwerp taboe zou moeten worden verklaard. Maar wie het zo nodig wil bespreken doet er alleen maar heel verstandig aan de communicatie open te voeren en op basis van gelijkwaardigheid.
Ik denk dat op een topic als dit prima over overgewicht gesproken kan worden (ik heb nog niet van to gehoord dat het daar in het algemeen wat haar betreft niet over zou mogen gaan en wie weet haalt ze juist iets uit de verschillende zienswijzen hier, omdat haar dochter daar waarschijnlijk dagelijks mee te maken heeft). En dat 'zo nodig wil bespreken' alleen geldt voor mensen die een nauwe band hebben met iemand en je dus mag hopen dat zo'n gesprek daarmee automatisch uitgaat van openheid en gelijkwaardigheid. In alle andere gevallen zie ik nl. geen enkele toevoeging van zo'n gesprek te voeren.
Wat hebben wildvreemden op straat aan de mening van een vreemde? Niks toch en terecht als men dan denkt 'rot op'. Je hebt geen relatie met die mensen, dus ik zou niet weten waarom mensen het dan nodig zouden vinden om daar een gesprek mee te voeren over hun overgewicht.
Maatschappelijk gezien is wat anders. Daar kan een forum een prima plek voor zijn.
En eens dat overgewicht een complex probleem is. Je hele fabriek (om het lichaam maar even met een complexe fabriek te vergelijken) is in de war en alle waarden staan te tollen. Dus om dat weer goed te trekken, is niet een eenduidige aanpak voor.
Diyer schreef op 08-08-2022 om 11:49:
[..]
Zeker. Je moet ergens een keer stoppen. Maar mag toch hopen dat ik -en anderen- op een forum geen verstoppertje hoeven te spelen en als maatschappelijke ontwikkeling het kwalijk vinden dat er imo teveel geknuffeld wordt als het om gewicht gaat.
Want wat iemand anders al schreef, nee, an sich is een verslaving van drugs of alcohol direct overlastgevend en is een kilo of tig teveel dat niet. Maar wat dacht je van de gezondheidszorg? Mag je er als werkgever ook niks van vinden? Officieel vast niet, maar werkgevers zullen vast niet blij zijn met personeel dat zichzelf stuk drinkt, stuk eet of anderszins stukmaakt. Tot waar mag je je met een ander bemoeien? Ik denk dat er wel iets meer bemoeienis mag zijn. Mijn persoonlijke mening, kan me indenken dat een ander daar anders instaat.
Bij onbekenden in mijn privésfeer zal het me worst wezen wat ze in hun mond stoppen. Bij vrienden vooral zonde en bij mijn eigen kind zouden het zorgen zijn. Ik zie nl. de klachten ontstaan (bij bewuste vriendin heb ik het over). Ze kan niet meer goed bukken, heeft last van haar knieën en moet inmiddels medicijnen slikken voor haar bloeddruk. Allemaal "overgangskwaaltjes", want je wordt stijf als je ouder wordt he. Tja, ik zal haar niet zeggen dat ik denk dat de reden iets anders is, want ze heeft recht op haar ontkennende realiteit. Maar ik ga 'm ook niet aanmoedigen. Je zult uit mijn mond niet 'oh zeker' horen. En toen ze vroeg of ik dat nu ook had die knieën en moeite met opstaan, toen gaf ik ook eerlijk aan het niet te herkennen noch van andere kennissen. Dus bij mij bevestiging zoeken gaat niet werken.
To is de moeder en niet de maatschappij. Mag haar kind niet eens veilig zijn bij haar eigen ouder? Zonder dat haar allemaal algemene oordelen om de oren vliegen.
Een slecht zelfbeeld en schuldgevoelens dragen niet bij aan een betere gezondheid. Haar dit soort dingen in wrijven als ouder uit 'bezordheid' draagt vooral negatief bij. Het grote gelijk is blijkbaar belangrijker dan het houden van.
Stel een heel braaf kind van arme ouders eet zo min mogelijk om de ouders zoveel mogelijk te ontzien. Gevolg: zodra lichaam eenmaal volwassen meer calorieën krijgt, dijt het onevenredig veel uit o danks voldoende beweging door sporten; hetgeen tot commentaar leidt van die en gene, onder wie nota bene ook de partner. Persoon in kwestie gooit uiteindelijk verongelijkt de kont tegen de krib en eet zichzelf nog dikker, waarbij de vetlaag als een soort van pantser komt te dienen tegen alle kritiek en de omvang van het lichaam een manier om meer ruimte voor zichzelf op te eisen.
Het is niet alleen denkbaar, maar gebeurt ook in het echt. Geen idee hoe vaak, maar ik heb het in mijn naaste omgeving zien plaatsgrijpen.
Wat wil je daarmee zeggen Krullenbol? Veel mensen hebben een triest verhaal en mensen met een verslaving (alcohol, drugs of wat dan ook) waarschijnlijk nog vaker dan gemiddeld. Iets kunnen begrijpen maakt het daarmee niet gezond. Het enige wat je dan kunt aanmoedigen is: zoek een huisarts en laat je doorverwijzen voor behandeling.
Maar niks doen, gaat het probleem van de uitdijende vrouw die haar ouders niet wilde lastigvallen, niet oplossen. Ze kan wel haar hoofd in het zand willen steken en dat mag. Als de wereld te confronterend is, dan is dat waarschijnlijk voor haar de manier om ermee om te gaan. Een ongezonde manier, edoch een manier. Want zo gaan veel mensen met issues en verslavingsproblematiek om met hun problemen. Een soort fuck de wereld, ik zuip me klem/rook me het tyfus/eet me klem.