Dochter weegt 100plus kilo

Tegen je dochter zeggen dat je je zorgen maakt.
Misschien heeft ze last van eetbuien omdat ze niet lekker in haar vel zit?

Ik ben ook boven de 100 geweest en gezeur over m'n gewicht werkte bij mij vooral averechts. Als ze een normale intelligentie heeft weet ze heus wel de nadelen van overgewicht maar ze zal toch zelf een keer de knop moeten willen omzetten. Dat kan voor jou logischerwijs niet snel genoeg gebeuren maar er continu op wijzen zou juist snaaibuien kunnen triggeren.

Zoon hier heeft hetzelfde probleem. Ik heb er ooit een draadje over geopend op het Viva-forum en kreeg het advies er met hem over te praten en mijn zorgen te uiten (had ik natuurlijk al vele malen gedaan) en het dan los te laten, omdat hij volwassen is en zijn eigen leven (en dus zijn eigen gewicht) bepaalt. Ik heb het inderdaad losgelaten, en dat heeft echt rust gegeven. Je kunt iemand niet dwingen af te vallen, dat is een 'strijd' die je altijd zult verliezen. 

Hoe lang is ze? 1.95 en 100 kg of 1.55 en 100 kg is wel een verschil. 

Wat Marty zegt. Ze weet het zelf heus ook wel. Ik snap je bezorgdheid maar je kunt je volwassen kinderen niet meer dwingen gezond te leven. Dat is een keuze die ze toch echt zelf moeten maken. En je moeder is de laatste die daar herhaaldelijk over moet beginnen, want dat doet natuurlijk gewoon pijn. Hou erover op tot ze er zelf over begint. Je kunt beter ‘gewoon’ vragen hoe het met haar gaat en openstaan voor gesprek over de leuke en minder leuke dingen die ze meemaakt. Je kunt laten merken dat je haar het allerbeste gunt, ook zonder steeds de vinger op de pijnlijke plek te leggen. 

Mijn dochter is 24 jaar en is erg zwaar. Ze zei vorige maand dat ze nu ruim 105 kg was. Haar gewicht is zo erg dat ze moeite heeft met bewegen. Want na een half uurtje wandelen of fietsen gaan haar knieen al zeer doen en moet ze gaan zitten. Ze heeft ook totaal geen conditie. Toen ze nog thuis woonde kookte Ik altijd erg gezond eten voor haar en ze kreeg ook steeds bruin brood na school en werk, maar nu ze opzich zelf woont gaat het de foute kant op. Ze is volgens mij meer dan 15 kg aangekomen in een jaar. En als ik het erover heb wordt ze boos op mij en zegt ze dat ik aan het ''fat-shamen'' ben.

Wat moet ik hiermee? Ik zie mijn dochter langzaam bezwijken onder haar gewicht. Mijn eigen moeder was ook al erg zwaar en vroeg overleden vanwege ziektes die door haar gewicht kwamen. Ik ben zo bang dat mijn dochter het zelfde pad achter na gaat.

Je moet er natuurlijk helemaal niets mee. Je moet van je dochter houden, hoe ze er ook uit ziet! Ik snap best dat je je zorgen maakt, dat mag ook, maar je opvoeding is voltooid, nu moet ze het zelf doen. Ze snapt vast zelf wel dat het niet gezond is, ze heeft er fysiek last van zoals je schrijft, dus dat hoef jij haar niet meer onder de neus te wrijven. Toch lukt het haar (nog) niet om er wat aan te doen. Hopelijk lukt haar dat op een dag wel. Maar maak er geen toespelingen op, wijs haar niet op succesrijke diëten, of op mogelijke aandoeningen, maar hou gewoon van haar en heb het gezellig samen als ze er is, of jij bij haar.

Het zal vast wel ergens vandaan komen. Als jullie een goede band hebben heb je kans dat ze je daarover vertelt. Maar als ik naar mezelf kijk, als ik echt grote issues heb/had bespreek ik die zeker niet met mijn moeder. Want die vindt overal wat van, en nooit positief. Ik moet altijd van alles van haar, behalve mezelf zijn en mijn eigen pad kiezen. Nu zeg ik niet dat jij dat doet, maar het zou zomaar kunnen. Het kan ook zijn dat jij haar altijd vrij kort hebt gehouden en dat ze nu helemaal los gaat met ongezond eten. Ook dat is haar goed recht.

Ze weet zelf ook wel dat ze te zwaar is, dus daar zou ik niets over zeggen.

Als ze klaagt over klachten ontstaan door haar gewicht, zou ik dat wel afkappen. Dan zou ik zeggen: Dat is heel vervelend voor je, maar je weet zelf wat je hier aan kunt doen. Als je er niets aan doet, wil ik ook je geklaag niet horen.
Misschien hard, maar ik heb geen zin in geklaag over dingen waar mensen niet eens hun best voor doen om het te veranderen.

Tenzij ze heel kort is lijkt het me sterk dat ze zoveel last heeft van haar gewrichten. Denk eerder dat het gewenning is. Zo idioot zwaar is dat niet. Mijn collega woog 150 en deed alles bij wijze van. En nee, niet iedereen is hetzelfde, maar ik denk dat de zorg of frustratie maakt dat het roer ervaren wordt.
15 kg, ze was dus al aan de zwaardere kant zelfs met het gezonde eten.

Ze is 24, ze wont niet meer thuis, laat het los. Accepteer haar zoals ze is. Houd je zorgen voor jezelf, dat heeft ze er niet bij nodig. Als ze het zelf wil kan ze zelf de weg naar hulp zoeken of jou om hulp vragen dat te doen. 

Laat het los. Mijn ouders dachten ook iedere keer er iets van te moeten zeggen dat helpt niet. 

Ik weet niet hoor, van je moeder weet je echt wel dat ze van je houdt. Ook als ze laat merken dat ze zich zorgen maakt over je ongezonde gewoontes zoals je gewicht, roken, teveel drinken, etc. Mijn moeder doet dat ook. Voor mij betekent het juist dat ze om me geeft. Maar het moet natuurlijk niet zeuren worden. 

rooiekater schreef op 02-08-2022 om 15:33:

Laat het los. Mijn ouders dachten ook iedere keer er iets van te moeten zeggen dat helpt niet.

Mijn ouders denken na 15 à 20 jaar nog altijd er iets van te moeten zeggen.

Ik ben - ondanks hun gezonde eten - sinds mijn 15 te zwaar.

Mijn gewicht is met dank aan levenslange medicatie op mijn 23 à 24 helemaal doorgeslagen.

In de ideale wereld heb ik ook liever maat 40 of maat 44 ipv maat 52. Maar die ideale wereld bestaat helaas niet. Daar vloek ik elke dag al zelf op als ik voor de spiegel sta. Of in elke kledingwinkel. Of bij elke foto van kleding online waarvan ik weet dat ze mij niet staat of dat ik er niet in pas.

Toch moeten ze het er al 15 jaar zowat elke keer als ik hen zie inwrijven. (Naast alle veel-betekende blikken van de rest van de wereld.)

Ja, ik weet inmiddels wel dat een BMI van 40 à 42 niet gezond is. Ik ben niet blind ofzo! Ik heb alleen een achterl**ke k*tziekte waarbij ik al blij mag zijn dat ik op dit moment redelijk stabiel blijf qua gewicht ipv 30 kilo aan te komen.

Ik ben qua kleding bijvoorbeeld sowieso al hyper-onzeker ... Als ik naar mijn ouders ga let ik nog 3 keer zo hard op wat ik aantrek om hopelijk weer wat minder kritiek te moeten slikken.

Hier speelt hetzelfde, jongste is na een jaar uit huis voor studie nu weer thuiswonend en ook heel veel gegroeid. Snel last van allerhande gewrichtspijnen, geen conditie meer etc. Ik heb het er nooit over met jongste, die weet zelf wel dat er sprake is van overgewicht en dat daar wat aan zou moeten gebeuren. Maar wat ik dan echt lastig vind: ik weet hoeveel gegeten is (ruim voldoende, om 18.30 uur), om 20.30 uur een gevulde koek en dan komt om 21.30 de opmerking dat die wel zin in chips heeft - mam, ik heb de hond op schoot, kun jij me een schaaltje komen brengen. Daar heb ik dan dus echt geen zin in en dan heb ik een chagerijnige huisgenoot. 

Marty1984 schreef op 02-08-2022 om 15:54:

[..]

Mijn ouders denken na 15 à 20 jaar nog altijd er iets van te moeten zeggen.

Ik ben - ondanks hun gezonde eten - sinds mijn 15 te zwaar.

Mijn gewicht is met dank aan levenslange medicatie op mijn 23 à 24 helemaal doorgeslagen.

In de ideale wereld heb ik ook liever maat 40 of maat 44 ipv maat 52. Maar die ideale wereld bestaat helaas niet. Daar vloek ik elke dag al zelf op als ik voor de spiegel sta. Of in elke kledingwinkel. Of bij elke foto van kleding online waarvan ik weet dat ze mij niet staat of dat ik er niet in pas.

Toch moeten ze het er al 15 jaar zowat elke keer als ik hen zie inwrijven. (Naast alle veel-betekende blikken van de rest van de wereld.)

Ja, ik weet inmiddels wel dat een BMI van 40 à 42 niet gezond is. Ik ben niet blind ofzo! Ik heb alleen een achterl**ke k*tziekte waarbij ik al blij mag zijn dat ik op dit moment redelijk stabiel blijf qua gewicht ipv 30 kilo aan te komen.

Ik ben qua kleding bijvoorbeeld sowieso al hyper-onzeker ... Als ik naar mijn ouders ga let ik nog 3 keer zo hard op wat ik aantrek om hopelijk weer wat minder kritiek te moeten slikken.

Vervelend en pijnlijk dat je naast je eigen onzekerheid ook nog 'aan'  moet staan als het gaat om kleding en opmerkingen. Ik ben onder andere door medicatie en weinig kunnen bewegen ook veel zwaarder dan goed voor me is. Ik haat opmerkingen hierover. Alsof ik dat zelf niet weet! Maar ik weet ook dat ik al veel meer laat dan anderen die mijn medicatie en beperking in bewegen niet hebben, en daardoor is het extra lullig als je neergezet wordt als lui of onverschillig. Want dat is dus juist niet zo! 

Knuffel voor jou