Dochter weegt 100plus kilo
Mijn dochter is 24 jaar en is erg zwaar. Ze zei vorige maand dat ze nu ruim 105 kg was. Haar gewicht is zo erg dat ze moeite heeft met bewegen. Want na een half uurtje wandelen of fietsen gaan haar knieen al zeer doen en moet ze gaan zitten. Ze heeft ook totaal geen conditie. Toen ze nog thuis woonde kookte Ik altijd erg gezond eten voor haar en ze kreeg ook steeds bruin brood na school en werk, maar nu ze opzich zelf woont gaat het de foute kant op. Ze is volgens mij meer dan 15 kg aangekomen in een jaar. En als ik het erover heb wordt ze boos op mij en zegt ze dat ik aan het ''fat-shamen'' ben.
Wat moet ik hiermee? Ik zie mijn dochter langzaam bezwijken onder haar gewicht. Mijn eigen moeder was ook al erg zwaar en vroeg overleden vanwege ziektes die door haar gewicht kwamen. Ik ben zo bang dat mijn dochter het zelfde pad achter na gaat.
Marty1984 schreef op 02-08-2022 om 15:54:
[..]
Mijn ouders denken na 15 à 20 jaar nog altijd er iets van te moeten zeggen.
Ik ben - ondanks hun gezonde eten - sinds mijn 15 te zwaar.
Mijn gewicht is met dank aan levenslange medicatie op mijn 23 à 24 helemaal doorgeslagen.
In de ideale wereld heb ik ook liever maat 40 of maat 44 ipv maat 52. Maar die ideale wereld bestaat helaas niet. Daar vloek ik elke dag al zelf op als ik voor de spiegel sta. Of in elke kledingwinkel. Of bij elke foto van kleding online waarvan ik weet dat ze mij niet staat of dat ik er niet in pas.
Toch moeten ze het er al 15 jaar zowat elke keer als ik hen zie inwrijven. (Naast alle veel-betekende blikken van de rest van de wereld.)
Ja, ik weet inmiddels wel dat een BMI van 40 à 42 niet gezond is. Ik ben niet blind ofzo! Ik heb alleen een achterl**ke k*tziekte waarbij ik al blij mag zijn dat ik op dit moment redelijk stabiel blijf qua gewicht ipv 30 kilo aan te komen.
Ik ben qua kleding bijvoorbeeld sowieso al hyper-onzeker ... Als ik naar mijn ouders ga let ik nog 3 keer zo hard op wat ik aantrek om hopelijk weer wat minder kritiek te moeten slikken.
Herkenbaar 
Ik heb diagnose lip oedeem. Werk elke keer weer hard aan mijn conditie. Loop mensen met een gezond gewicht er uit.
En toch iedere keer weer opmerkingen van mijn ouders die goed bedoeld zijn en en mij onzeker maken.
Marty1984 schreef op 02-08-2022 om 15:54:
[..]
Mijn ouders denken na 15 à 20 jaar nog altijd er iets van te moeten zeggen.
Ik ben - ondanks hun gezonde eten - sinds mijn 15 te zwaar.
Mijn gewicht is met dank aan levenslange medicatie op mijn 23 à 24 helemaal doorgeslagen.
In de ideale wereld heb ik ook liever maat 40 of maat 44 ipv maat 52. Maar die ideale wereld bestaat helaas niet. Daar vloek ik elke dag al zelf op als ik voor de spiegel sta. Of in elke kledingwinkel. Of bij elke foto van kleding online waarvan ik weet dat ze mij niet staat of dat ik er niet in pas.
Toch moeten ze het er al 15 jaar zowat elke keer als ik hen zie inwrijven. (Naast alle veel-betekende blikken van de rest van de wereld.)
Ja, ik weet inmiddels wel dat een BMI van 40 à 42 niet gezond is. Ik ben niet blind ofzo! Ik heb alleen een achterl**ke k*tziekte waarbij ik al blij mag zijn dat ik op dit moment redelijk stabiel blijf qua gewicht ipv 30 kilo aan te komen.
Ik ben qua kleding bijvoorbeeld sowieso al hyper-onzeker ... Als ik naar mijn ouders ga let ik nog 3 keer zo hard op wat ik aantrek om hopelijk weer wat minder kritiek te moeten slikken.
mijn moeder zei er ook altijd wat van;
"Zou je dat wel eten?"
"Suiker is niet nodig, zonder is het ook goed."
"Als je 10/15/20 kilo afvalt ontmoet je vast een leuke man...."
Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik haar heb medegedeeld dat ze moest stoppen of ze zou mij nooit meer zien.
Dat hielp wel.
Dus, wil je je dochter niet kwijtraken zou ik de tips ter harte nemen.
Succes!
Mijn dochter kwam na een jaar in het buitenland 10 kilo lichter thuis. Andersom had ik me minder zorgen gemaakt, denk ik. Hoe dan ook, je kunt niet veel meer doen bij een volwassen kind, dan gezond voor haar koken en alleen over gewicht te praten als ze er zelf over beginnen. Voor het continu zeuren hebben ze wel oma’s.
Widajo schreef op 02-08-2022 om 17:20:
mijn moeder zei er ook altijd wat van;
"Zou je dat wel eten?"
"Suiker is niet nodig, zonder is het ook goed."
"Als je 10/15/20 kilo afvalt ontmoet je vast een leuke man...."
Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik haar heb medegedeeld dat ze moest stoppen of ze zou mij nooit meer zien.
Dat hielp wel.
Dus, wil je je dochter niet kwijtraken zou ik de tips ter harte nemen.
Succes!
Die heb ik rond mijn 17 à 20 vooral van een tante gehoord 
. Ik moest maar afvallen, want anders zou ik nooit iemand vinden. En ik wou toch wel zoals al mijn vriendinnen ook een vriendje. En of ik dit en dat en dat dieet uit de Libelle al had geprobeerd.
Die leuke man ben ik op mijn 21ste ondanks mijn gewicht toch tegengekomen.
Toen ze mijn man voor de eerste keer ontmoette begon ze te zeuren over dat ik met dank aan mijn ziekte, handicap en gewicht maar nooit aan kinderen moest beginnen.
Nog nooit zo blij geweest dat de relatie van mijn oom met haar knapte 
.
(Ik heb bewust geen kinderen. Door mijn ziekte en handicap. Maar ik wou die beslissing wel graag zelf nemen samen met mijn man ipv dat een tante dat voor mij ging bepalen. Op een moment dat we helemaal nog niet bezig waren met zulke vraagstukken.)
Groenebroek schreef op 02-08-2022 om 14:55:
Ze weet zelf ook wel dat ze te zwaar is, dus daar zou ik niets over zeggen.
Als ze klaagt over klachten ontstaan door haar gewicht, zou ik dat wel afkappen. Dan zou ik zeggen: Dat is heel vervelend voor je, maar je weet zelf wat je hier aan kunt doen. Als je er niets aan doet, wil ik ook je geklaag niet horen.
Misschien hard, maar ik heb geen zin in geklaag over dingen waar mensen niet eens hun best voor doen om het te veranderen.
Wie zegt dat haar dochter er niks aan doet?
Tja ik begrijp je bezorgdheid. Toch hoor je, je er niet telkens mee te bemoeien. Je hebt je zorgen uitgesproken en meer kun je niet doen. Leefstijl aanpassingen moeten vanuit haar zelf komen en er telkens over beginnen werkt averechts.
En, hoe ongezond het wellicht is, te zwaar zijn is niet verboden.
MMcGonagall schreef op 02-08-2022 om 17:46:
Mijn dochter kwam na een jaar in het buitenland 10 kilo lichter thuis. Andersom had ik me minder zorgen gemaakt, denk ik. Hoe dan ook, je kunt niet veel meer doen bij een volwassen kind, dan gezond voor haar koken en alleen over gewicht te praten als ze er zelf over beginnen. Voor het continu zeuren hebben ze wel oma’s.
Had ze ondergewicht gekregen?
Pistache schreef op 02-08-2022 om 18:24:
[..]
Had ze ondergewicht gekregen?
Ja. Nu is dat niet per se zorgelijk, vind ik, maar het verschil was groot. Het is maar een klein mens.
Ik zou haar zeggen dat je je zorgen maakt, maar dat jij het niet voor haar kunt doen en als ze je hulp hierin nodig heeft dat je haar dan met alle liefde wilt helpen. En er daarna niet weer over beginnen, want niks zo irritant als steeds doorzeuren over iets!
Max88 schreef op 02-08-2022 om 15:22:
15 kg, ze was dus al aan de zwaardere kant zelfs met het gezonde eten.
.
Ja, dat is ook het eerste wat ik dacht! 90 kg was dus niet verontrustend incl gezond voedsel, maar +15 kg is dat opeens wel?!
Van wie is dit het probleem?
Ik kan me voorstellen dat je je zorgen om je kind maakt als ze zo slecht voor zichzelf zorgt. Obesitas is een zeer ernstige chronische ziekte met een hoog risico op allerlei aandoeningen en dat gun je je kind natuurlijk niet.
Misschien kun je haar aanmoedigen om hulp te zoeken? Vaak zit er veel (psychisch) leed achter dit gedrag.
Pistache schreef op 02-08-2022 om 20:00:
Ik kan me voorstellen dat je je zorgen om je kind maakt als ze zo slecht voor zichzelf zorgt. Obesitas is een zeer ernstige chronische ziekte met een hoog risico op allerlei aandoeningen en dat gun je je kind natuurlijk niet.
Misschien kun je haar aanmoedigen om hulp te zoeken? Vaak zit er veel (psychisch) leed achter dit gedrag.
En waarom haar nu pas aanmoedigen hulp te zoeken en bijv niet 1 jaar geleden? Ook toen was ze blijkbaar al aan de zware kant, ondanks het gezonde eten van TO, maar nu is het opeens een ‘probleem’?
Wie zegt trouwens dat het enkel door ongezond eten komt en bv niet door medicatie? Dochter woont nu zelfstandig, dus verteld mss ook niet alles meer aan TO.
De pil kan ook je stofwisseling vertragen.
En ook al eet een puber thuis gezonde pot mee, ze kunnen buiten het zicht van de ouders natuurlijk volop snaaien en snacken. Been there, done that.