Dochter weegt 100plus kilo
Mijn dochter is 24 jaar en is erg zwaar. Ze zei vorige maand dat ze nu ruim 105 kg was. Haar gewicht is zo erg dat ze moeite heeft met bewegen. Want na een half uurtje wandelen of fietsen gaan haar knieen al zeer doen en moet ze gaan zitten. Ze heeft ook totaal geen conditie. Toen ze nog thuis woonde kookte Ik altijd erg gezond eten voor haar en ze kreeg ook steeds bruin brood na school en werk, maar nu ze opzich zelf woont gaat het de foute kant op. Ze is volgens mij meer dan 15 kg aangekomen in een jaar. En als ik het erover heb wordt ze boos op mij en zegt ze dat ik aan het ''fat-shamen'' ben.
Wat moet ik hiermee? Ik zie mijn dochter langzaam bezwijken onder haar gewicht. Mijn eigen moeder was ook al erg zwaar en vroeg overleden vanwege ziektes die door haar gewicht kwamen. Ik ben zo bang dat mijn dochter het zelfde pad achter na gaat.
Zonder nu de ernst van obetitas te willen negeren: wie onvoldoende respect kan opbrengen voor mensen met overgewicht heeft in ieder geval zelf ook een probleem: een gebrek aan onvoorwaardelijke liefde.
Basaal respect opbrengen voor wie ook? Het zou toch eigenlijk niet zo moeilijk moeten zijn. Al helemaal als het gaat om een ouder en diens kind.
Maar als je je zorgen maakt, is het dan meteen niet respectvol als je dat uit, ook als je dat uit op een respectvolle manier?
Ik ben als kind/jongere veel te dik geweest, maar met behulp van een hele lieve diëtiste afgevallen en mijn gewicht is nog wel eens op en neer gegaan, maar gelukkig niet meer obees. Mijn kinderen weten dat ze er met mij over kunnen spreken, dat ik weet hoe moeilijk het kan zijn om het gewenste gewicht te behouden. Maar ook zij hebben perioden met overgewicht gehad in de tijd dat ze zelf gingen bepalen wat te eten.
Maar het is bijzonder lastig als kinderen het idee hebben het daar niet met hun ouders over te kunnen spreken, of dat kinderen zich aangevallen voelen als je het saar over hebt. Er zijn nog meer gevoelige dingen in het leven waar je met je kinderen over wilt spreken, of je kinderen met jou. Moet je daar ook over zwijgen?
Ik herhaal mezelf nog eens dat ik ook vind dat het bespreekbaar moet zijn en blijven.
Maar ik vind wel dat dat voorzichtig moet, niet met de botte bijl erdoor.
Liever het onderwerp op tafel laten komen en kijken wat kind er zelf mee doet en er over kwijt wil.
Reageert een kind negatief dan heb je wrs teveel doorgedrukt.
Direct communiceren en je zorgen uitspreken kan bij sommige kinderen misschien wel maar het komt nauw en alleen doen als je ook doorzet en het effect gaat hebben.
Maar bij dochter van ts is de communicatie al verkeerd gegaan. Ik zou dan niet nog harder gaan trekken maar het over een andere boeg gooien, af en toe voorzichtig een neutraal gesprekje over gezondheid, eten enz. Of nog minder direct: samen een docu kijken met dit onderwerp of gewoon uitnodigen tot samen actief zijn.
Wat is sterker: je walging/teleurstelling of het houden van.
Je dochter is niet haar gewicht en ook niet haar lichaam. Ook haar geest maakt haar mens. En die maak je kapot met al die oordelen.
Auwereel schreef op 07-08-2022 om 14:39:
Maar als je je zorgen maakt, is het dan meteen niet respectvol als je dat uit, ook als je dat uit op een respectvolle manier?
Ik ben als kind/jongere veel te dik geweest, maar met behulp van een hele lieve diëtiste afgevallen en mijn gewicht is nog wel eens op en neer gegaan, maar gelukkig niet meer obees. Mijn kinderen weten dat ze er met mij over kunnen spreken, dat ik weet hoe moeilijk het kan zijn om het gewenste gewicht te behouden. Maar ook zij hebben perioden met overgewicht gehad in de tijd dat ze zelf gingen bepalen wat te eten.
Maar het is bijzonder lastig als kinderen het idee hebben het daar niet met hun ouders over te kunnen spreken, of dat kinderen zich aangevallen voelen als je het saar over hebt. Er zijn nog meer gevoelige dingen in het leven waar je met je kinderen over wilt spreken, of je kinderen met jou. Moet je daar ook over zwijgen?
Je mag best je zorgen een keer uiten, begrijpelijk, zeker als je het op een respectvolle manier doet. Maar daarna is het klaar. De zorgen hoeven niet te pas en te onpas geuit te worden. Dochter van TO weet zelf ook heus wel dat ze te zwaar is en het is aan haarzelf of ze daar iets aan wil gaan doen of niet. Dat hoeft niet telkens opherakeld te worden.
Auwereel schreef op 07-08-2022 om 14:39:
Maar als je je zorgen maakt, is het dan meteen niet respectvol als je dat uit, ook als je dat uit op een respectvolle manier?
Nee, dat lijkt ook mij wat te kort door de bocht.
Widajo schreef op 02-08-2022 om 17:20:
mijn moeder zei er ook altijd wat van;
"Zou je dat wel eten?"
"Suiker is niet nodig, zonder is het ook goed."
"Als je 10/15/20 kilo afvalt ontmoet je vast een leuke man...."
Op een gegeven moment was ik het zo zat dat ik haar heb medegedeeld dat ze moest stoppen of ze zou mij nooit meer zien.
Dat hielp wel.
Dus, wil je je dochter niet kwijtraken zou ik de tips ter harte nemen.
Succes!
Oprechte vraag, maar zie je dit dan zo negatief? Ik heb mijn kinderen ook proberen op te voeden met gezonde voeding en ook regelmatig gezegd dat het wel wat minder mag (suiker, broodbeleg, zout, etc.) Dat is imo ook de rol van ouders, om je kinderen te wijzen op ongezonde keuzes. En nee, als je (aanleg hebt tot) overgewicht, dan is het niet handig om nog suiker in dingen te doen of meer te eten dan je nodig hebt. En zelfs zonder aanleg tot overgewicht is het niet gezond. Misschien zie je het niet terug in kilo's, maar teveel suiker is voor niemand gezond. Ik vind het gek dat je als ouders uit 'angst' je kind voor het hoofd te stoten dan maar niks mag zeggen.
RodeKrullenbol schreef op 07-08-2022 om 14:16:
Zonder nu de ernst van obetitas te willen negeren: wie onvoldoende respect kan opbrengen voor mensen met overgewicht heeft in ieder geval zelf ook een probleem: een gebrek aan onvoorwaardelijke liefde.
Basaal respect opbrengen voor wie ook? Het zou toch eigenlijk niet zo moeilijk moeten zijn. Al helemaal als het gaat om een ouder en diens kind.
Weet je wat ik liefde vind? Niet doen alsof die grote roze olifant er niet is. Als je ziet dat je kind gebukt gaat onder iets, ook als dat letterlijk haar eigen gewicht is, dan is er iets aan de hand. Natuurlijk grijp je niet elke kans aan om je kind daar op te wijzen. Maar doen alsof het er niet is? Je kunt vanuit liefde ook een gesprek aangaan met je kind. Dat is misschien pijnlijk en confronterend. Maar ik word een beetje beu van mensen die bezorgdheid van andere mensen al meteen in de hoek van fat shaming gooien. Dat is heel erg hard vooral niet de werkelijkheid willen horen en weten en je gedragen als klein kind die ik stop lekker mijn vingers in mijn oren en ga heeeeel hard lalalaaa roepen als jullie iets tegen me zeggen.
Dus nee, het gesprek maar blijven opgooien is inderdaad irritant. Maar als je al niet eens vanuit bezorgdheid eens mag benoemen/bespreken en dan nog het verwijt 'je houdt niet onvoorwaardelijk van me' erin gooit, vind ik zelf vrij infantiel.
RodeKrullenbol schreef op 07-08-2022 om 22:30:
[..]
Nee, dat lijkt ook mij wat te kort door de bocht.
Beste Diyer,
Je hebt kennelijk mijn vorige (hierboven geplaatste) bijdrage aan dit draadje gemist.
Ik heb een vriendin die ik elk jaar zie groeien en ik weet onderhand ook niet meer hoe ik moet reageren. Ze maakt er grapjes over, maar lijkt ondertussen zichzelf ook flink te willen overtuigen dat ze echt niet zo zwaar is of dat ze echt normale porties eet. Ze zegt ook letterlijk, tja, hoort bij de leeftijd he (bijna 50) dat je wat zwaarder wordt en nee hoor, ik eet zo gezond, heel gek. Terwijl ik zie dat ze in de vele jaren dat ik haar ken, echt steeds grotere porties is gaan eten en ook veel vaker. Een snoepje, nog een snoepje, een dropje en dan als het om haar gewicht gaat zeggen dat ze 'zo gezond eet, want muesli met kwark, wat nootjes erin voor de bite, maar ach, dat mag geen naam hebben toch?' maar ondertussen zie ik de enorme bak opgeschept worden en de koekjes en snoepjes tussendoor.
Nee, lieve vriendin, dat op zichzelf heeft niks met de overgang te maken. Je eet simpelweg teveel en te vaak en je zit daarnaast veel op je kont, dus wat erin gaat wordt niet verbrand. Maar hoe vriendin erover praat, is het net alsof de kilo's er op miraculeuze wijze aanvliegen en het helaas een kwaal is die bij de overgang hoort. Ik heb eens geprobeerd een opmerking te maken over de grote van haar porties, maar daar werd hard overheen gepraat. Dus dat geeft mij al te kennen dat ik vooral géén spiegel moet voorhouden, want ze wil het voor zichzelf niet weten. Nou ja, prima, ruim volwassen vrouw, dus ze moet het zelf weten.
Maar oef, wat zou ik zoiets moeilijk vinden als het mijn eigen nog jonge kind zou zijn die graag in het sprookje wil geloven. Want je wéét als volwassenen dat het alsmaar moeilijker wordt om die kilo's eraf te krijgen als ze er eenmaal aanzitten en dat de schade voor het lichaam steeds groter wordt. Je hebt bijna de neiging om een interventie in te willen roepen. Dat doen we op een gegeven moment toch ook als we iemand zien verdwijnen in drugs of drank of juist als je kind NIET meer eet (anorexia). Waarom draaien we ons hoofd weg als het gaat om eten? Omdat de media een woord gevonden heeft dat fat shaming heet. De mensen worden alsmaar dikker en dikker met allemaal bijkomende problemen, maar durf het beestje maar eens bij de naam te noemen. Nee, dan houden we niet onvoorwaardelijk van onze kinderen. Tjongejonge 
Diyer schreef op 07-08-2022 om 22:49:
[..]
Weet je wat ik liefde vind? Niet doen alsof die grote roze olifant er niet is. Als je ziet dat je kind gebukt gaat onder iets, ook als dat letterlijk haar eigen gewicht is, dan is er iets aan de hand. Natuurlijk grijp je niet elke kans aan om je kind daar op te wijzen. Maar doen alsof het er niet is? Je kunt vanuit liefde ook een gesprek aangaan met je kind. Dat is misschien pijnlijk en confronterend. Maar ik word een beetje beu van mensen die bezorgdheid van andere mensen al meteen in de hoek van fat shaming gooien. Dat is heel erg hard vooral niet de werkelijkheid willen horen en weten en je gedragen als klein kind die ik stop lekker mijn vingers in mijn oren en ga heeeeel hard lalalaaa roepen als jullie iets tegen me zeggen.
Dus nee, het gesprek maar blijven opgooien is inderdaad irritant. Maar als je al niet eens vanuit bezorgdheid eens mag benoemen/bespreken en dan nog het verwijt 'je houdt niet onvoorwaardelijk van me' erin gooit, vind ik zelf vrij infantiel.
Maar het werkt niet.. in tegendeel!
Een alcoholist ,hoe liefdevol ook, steeds vertellen dat hij beter kan stoppen met drinken heeft zelden tot nooit het gewenste effect. Je confronteerd iemand op gedrag en als je een ongezonde relatie hebt met eten of bv alcohol is de reactie bijna altijd om het dan juist wel te nemen. Liefst buiten zicht van de ander.
Dus je bereikt je doel niet als boodschapper. Dan kun je door blijven gaan maar met welk doel ?
Je kinderen leren wat voor effect welk voedingsmiddel heeft heb je al in een veel eerder stadium gedaan of anders eerder moeten doen. Dochter van TO zal vast niet van haar stoel vallen van verbazing als TO zegt..goh schat weet je wel dat er best veel calorieën in !o n zak chips zitten ?
Ik weet niet of het werkt of niet. Bij sommigen zal het niet werken. Bij mij zou het denk ik wel hebben kunnen werken, afhankelijk van hoe en wie. Ik ben niet vreselijk veel te zwaar geweest (15 kilo), weet niet of dat meespeelt. Maar als mensen zich daar over hadden uitgesproken, dan denk ik wel dat ik het me had aangetrokken. Ik ben uiteindelijk op eigen houtje zonder 'commentaar' van anderen afgevallen, maar kan me voorstellen dat die knop sneller om was gegaan als mensen de durf hadden gehad er iets van te zeggen. Dit zou ik overigens alleen geaccepteerd hebben van naasten, dus niet wildvreemden.
Omdat ik praat uit deze ervaring, denk ik dat je die kans niet moet willen mislopen om eens een open en eerlijk gesprek te voeren met iemand die je lief is. En dan idd ook weer loslaten. Ook bij iemand met een alcohol probleem zul je toch minstens een paar keer het balletje hebben opgegooid, vóór je besluit dat het idd zinloos is. Dus meteen naar de hoek van zinloos gaan, vind ik een gemiste kans.
Diyer schreef op 07-08-2022 om 23:37:
Ik weet niet of het werkt of niet. Bij sommigen zal het niet werken. Bij mij zou het denk ik wel hebben kunnen werken, afhankelijk van hoe en wie. Ik ben niet vreselijk veel te zwaar geweest (15 kilo), weet niet of dat meespeelt. Maar als mensen zich daar over hadden uitgesproken, dan denk ik wel dat ik het me had aangetrokken. Ik ben uiteindelijk op eigen houtje zonder 'commentaar' van anderen afgevallen, maar kan me voorstellen dat die knop sneller om was gegaan als mensen de durf hadden gehad er iets van te zeggen. Dit zou ik overigens alleen geaccepteerd hebben van naasten, dus niet wildvreemden.
Omdat ik praat uit deze ervaring, denk ik dat je die kans niet moet willen mislopen om eens een open en eerlijk gesprek te voeren met iemand die je lief is. En dan idd ook weer loslaten. Ook bij iemand met een alcohol probleem zul je toch minstens een paar keer het balletje hebben opgegooid, vóór je besluit dat het idd zinloos is. Dus meteen naar de hoek van zinloos gaan, vind ik een gemiste kans.
Het gaat om de herhaling. Het een keer bespreken is prima, liefdevol enz maar steeds ïemand erop wijzen werkt echt niet.
Ja vast heel soms maar in verre weg meeste gevallen niet.
Diyer schreef op 07-08-2022 om 23:37:
Ik ben niet vreselijk veel te zwaar geweest (15 kilo), weet niet of dat meespeelt. Maar als mensen zich daar over hadden uitgesproken, dan denk ik wel dat ik het me had aangetrokken. Ik ben uiteindelijk op eigen houtje zonder 'commentaar' van anderen afgevallen, maar kan me voorstellen dat die knop sneller om was gegaan als mensen de durf hadden gehad er iets van te zeggen. Dit zou ik overigens alleen geaccepteerd hebben van naasten, dus niet wildvreemden.
Omdat ik praat uit deze ervaring, denk ik dat je die kans niet moet willen mislopen om eens een open en eerlijk gesprek te voeren met iemand die je lief is. En dan idd ook weer loslaten.
En daarvoor:"Ik heb een vriendin die ik elk jaar zie groeien en ik weet onderhand ook niet meer hoe ik moet reageren. Ze maakt er grapjes over, maar lijkt ondertussen zichzelf ook flink te willen overtuigen dat ze echt niet zo zwaar is of dat ze echt normale porties eet. ..."
"Terwijl ik zie dat ze in de vele jaren dat ik haar ken, echt steeds grotere porties is gaan eten en ook veel vaker. Een snoepje, nog een snoepje, een dropje en dan als het om haar gewicht gaat zeggen dat ze 'zo gezond eet, want muesli met kwark, wat nootjes erin voor de bite, maar ach, dat mag geen naam hebben toch?' maar ondertussen zie ik de enorme bak opgeschept worden en de koekjes en snoepjes tussendoor.
!!!!!!!!!!!!!!!!!!Nee, lieve vriendin, dat op zichzelf heeft niks met de overgang te maken. Je eet simpelweg teveel en te vaak en je zit daarnaast veel op je kont, dus wat erin gaat wordt niet verbrand.!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Maar hoe vriendin erover praat, is het net alsof de kilo's er op miraculeuze wijze aanvliegen en het helaas een kwaal is die bij de overgang hoort. Ik heb eens geprobeerd een opmerking te maken over de grote van haar porties, maar daar werd hard overheen gepraat. Dus dat geeft mij al te kennen dat ik vooral géén spiegel moet voorhouden, want ze wil het voor zichzelf niet weten. Nou ja, prima, ruim volwassen vrouw, dus ze moet het zelf weten.!!!!!!!!!!!!!!!
Zomaar wat greepjes uit de 2 posten die je schreef.
1. Met 15 kg kun je niet spreken van ervaring, sorry. Je bent zelf zonder commentaar van andere afgevallen. Fijn voor je, veel mensen krijgen nl wel commentaar, zelfs van jou.
2. Je zegt LIEVE vriendin om haar vervolgens eigenlijk verbaal neer te slaan. Topvriendschap!
3. Je weet inmiddels niet meer hoe te reageren. Wat maakt dat je denkt dat dat sowieso gewenst is? Wie denk je wel niet wie je bent?
4. Ze moet het zelf weten zeg je, waarom begin je er dan over?
5. Jij zou opmerkingen hebben geaccepteerd van naasten, niet van vreemden. Wat is het verschil? Weet je hoe dat binnenkomt?
6. Interventie? Gaat ie een beetje?
Guttegut Max, gaat het een beetje met je? Wat een drama schop je. Gevoelige snaar geraakt misschien? Is goed hoor, die roze olifant kijk ik wel weg hoor als je dat liever hebt.