Dochter weegt 100plus kilo

Viva-amber schreef op 03-08-2022 om 19:36:

Toen je hem los liet verloor je alleen al 176 kilo. Bijzonder om te lezen dat je zowel hem hebt losgelaten als jezelf hebt gevonden.

Mwah, ik had een ongezonde relatie met eten. Duurde erg lang voordat ik daar echt iets aan wilde doen. 

En ex, tja , is minder simpel dan het nu lijkt. Kind enzo. Maar zijn verslaving maak ik me idd al jaren niet meer druk om haha.  

Mijn punt is dat het echt geen zin heeft om dochter er eindeloos mee te confronteren.  Vriendelijk, bezorgd of anders. 

Dochter moet op dat punt komen. Of niet natuurlijk.  Dat is ook haar keuze ! Hoe moeilijk dat ook voor moeder is. Dat begrijp ik echt wel. 

Ik val trouwens " langzaam " af. Maar wel blijvend want eetpatroon wat ik nu heb is heel goed vol te houden. 

Enorm afvallen maar een ongezonde relatie met eten maar dan op andere manier is ook voor dochter en moeder niet fijn! 

Max88 schreef op 03-08-2022 om 18:44:

[..]

Ach eerst vragen ze of je rookt. Kunnen ze op je "nee" je dan niet de schuld geven dan wordt het alcohol en je gewicht. Rete irritant en leidt af van de problemen en mensen gaan niet meer naar een arts. Dat moet anders en ja mijn vakgebied is medisch.

Hahaha, zo herkenbaar.

Ik was vorig jaar bij de longarts i.v.m. covid. Zei de longarts: de longfoto's zien er allemaal prima uit, geen schade.

Toen ik vroeg of ze aan de foto's kon zien of ik rookte, waren de foto's plotseling slecht.
En wat was er dan slecht, nadat ze 3 minuten eerder nog goed waren? Kon ze niet zeggen, maar ik moest wel onmiddellijk stoppen met roken.

Op zich had ze daar gelijk in, maar alle geloofwaardigheid van die arts was natuurlijk weg.

Ik weet niet beter of mensen met overgewicht worden voortdurend bestookt met negatief commentaar, en als ze daar wat van zeggen is het weerwoord meestal dat het alleen maar is om te helpen/uit bezorgdheid. Ook als het waar is, overtuigt het niet. 
Als ze weer klaagt kan je misschien beter zeggen dat ze naar de dokter moet om uit te zoeken waar de klachten vandaan komen.

En ja, grote kans dat die arts dan ook zegt dat het door haar overgewicht komt. Maar die arts ziet ze niet wekelijks 

"Maar nu klaagt ze over haar zere lichaam en haar kwaaltjes en ik geef dan advies dat het waarschijnlijk door haar gewicht komt. Dan wordt ze boos op mij, maar ze blijft maar klagen over haar gezondheid. En ik weet dat bij mijn moeder dit het begin van een lange lijdensweg kan zijn als het gaat over overgewicht."

Advies kan op prijs gesteld worden, maar vaak ook niet. Mijn antwoord op haar klachten zou zijn:"kind, wat vervelend voor je, wat zegt de huisarts er van?" 
Jij trekt de conclusie dat het "waarschijnlijk komt door haar gewicht". Ik neem aan dat jij geen dokter bent? Begin vooral niet over je moeder, de buurvrouw of een vage kennis als voorbeeld. 
Je kind heeft lichamelijke klachten, langdurig, tijd voor een dokter is de enige raad die ik zou geven. 

Tegelijkertijd gepost Temet. Precies, naar de dokter dus. 

Als ze daadwerkelijk last heeft van haar lichaam, fysiek gezien, zou ik haar inderdaad aanraden om naar de huisarts te gaan. Die kan dan verwijzen naar hulp bij afvallen voor ernstig obese mensen. 
Misschien neemt ze het van een dokter eerder aan dan van jou. Haar knop moet om. Anders lukt het niet. Plus dat die dokter meer kan dan alleen benoemen wat het probleem is, zoals doorverwijzen naar een diëtist, leefstijlinterventie etc.

 Maar nu klaagt ze over haar zere lichaam en haar kwaaltjes en ik geef dan advies dat het waarschijnlijk door haar gewicht komt. Dan wordt ze boos op mij, maar ze blijft maar klagen over haar gezondheid. En ik weet dat bij mijn moeder dit het begin van een lange lijdensweg kan zijn als het gaat over overgewicht.

Zou de angst dat ze je moeder achterna gaat (overigens heel begrijpelijk) je hier in de weg kunnen zitten? 
Je zegt dat je haar wil helpen, maar het lijkt alsof je zegt: ik MOET haar helpen. Ze MOET naar me luisteren. En dat je denkt dat er een manier is waarop dat gaat gebeuren. En dat jij degene bent die deze moet vinden, om haar te redden. Dat ze daarvoor afhankelijk is van jou, omdat ze er in jouw ogen zelf niets aan doet. Er lijkt een te zware last op jouw schouders te liggen.  Als je iemand aan het helpen bent die niet wil worden geholpen, dan kan dat een signaal zijn dat je in een patroon zit dat je ooit hebt opgebouwd.  

Missingyoumuch schreef op 03-08-2022 om 20:55:

[..]

Mwah, ik had een ongezonde relatie met eten. Duurde erg lang voordat ik daar echt iets aan wilde doen..

Ik val trouwens " langzaam " af. Maar wel blijvend want eetpatroon wat ik nu heb is heel goed vol te houden.

Enorm afvallen maar een ongezonde relatie met eten maar dan op andere manier is ook voor dochter en moeder niet fijn!

Erg off-topic hoor. Knap dat je op een gezonde manier wat aan je gewicht aan het doen bent. Wat ik je mee wilde geven is dat het goed is na te denken wat je gaat doen bij tegenslag en daar een plan voor te maken. Ik ben zelf ooit heel veel afgevallen en heb dat er ook hele lange tijd afgehouden. Als iemand mij toen had verteld dat ik weer aan zou komen zou ik het niet hebben geloofd want ik wist zeker dat ik mijn eetpatroon blijvend had veranderd. Het kostte me ook helemaal geen moeite om vol te houden. Maar toen kwam er wat tegenslag in mijn leven en moest ik tijdelijk stoppen met sporten en ben ik toch ontzettend teruggevallen. Ik heb daarvan geleerd dat ik het onderliggende probleem niet had opgelost door mijn eetpatroon te veranderen.

To, wanneer zij klaagt helpt het niet om terug te klagen. Probeer de focus wat meer te leggen op het positieve, door aan te geven dat het goed is dat zij toch heeft gewandeld of gefietst die dag. Ook de onderwerpen te verleggen naar dingen die wel goed gaan. 

Madamecannibale schreef op 04-08-2022 om 07:06:

[..]

Erg off-topic hoor. Knap dat je op een gezonde manier wat aan je gewicht aan het doen bent. Wat ik je mee wilde geven is dat het goed is na te denken wat je gaat doen bij tegenslag en daar een plan voor te maken. Ik ben zelf ooit heel veel afgevallen en heb dat er ook hele lange tijd afgehouden. Als iemand mij toen had verteld dat ik weer aan zou komen zou ik het niet hebben geloofd want ik wist zeker dat ik mijn eetpatroon blijvend had veranderd. Het kostte me ook helemaal geen moeite om vol te houden. Maar toen kwam er wat tegenslag in mijn leven en moest ik tijdelijk stoppen met sporten en ben ik toch ontzettend teruggevallen. Ik heb daarvan geleerd dat ik het onderliggende probleem niet had opgelost door mijn eetpatroon te veranderen.

Idem. Ik heb al vaker succesvol gelijnd met een eetpatroon wat goed vol te houden was inclusief gematigd zondigen, maar komt er weer een bak stress over me heen zit ik zo weer aan de snaai. En in deze woelige maatschappelijke tijden viert stress bij mij hoogtij. Desondanks helpt het om middels supplementen m'n energie in stand te blijven houden zodat ik niet verzaak met stevig wandelen en zwemmen. Alle beetjes helpen.

Off topic voor Redbulletje en geïnteresseerde meelezers: op de site van NRC (flink stukje naar beneden scrollen) een artikel waarin wordt beschreven dat niet-intensieve beweging waarschijnlijk juist goed is voor vetverbranding. Vooral blijven wandelen en fietsen dus.

Temet schreef op 04-08-2022 om 09:12:

Off topic voor Redbulletje en geïnteresseerde meelezers: op de site van NRC (flink stukje naar beneden scrollen) een artikel waarin wordt beschreven dat niet-intensieve beweging waarschijnlijk juist goed is voor vetverbranding. Vooral blijven wandelen en fietsen dus.

Klopt en het belast je gewrichten ook minder dan met hardlopen. Zelf loop ik op een tempo van 6km per uur. 

Met supplementen moet je trouwens ook uitkijken, voor je 't weet heb je iets wat verrijkt is met B6 voor extra energie, maar een teveel aan B6 geeft juist enorme vermoeidheidsklachten (zelf een keer die fout gehad met magnesium waar B6 in zat, dus daarom zijn periodieke bloedcontroles erg handig)

Jonagold schreef op 02-08-2022 om 14:40:

Mijn dochter is 24 jaar en is erg zwaar. Ze zei vorige maand dat ze nu ruim 105 kg was. Haar gewicht is zo erg dat ze moeite heeft met bewegen. Want na een half uurtje wandelen of fietsen gaan haar knieen al zeer doen en moet ze gaan zitten. Ze heeft ook totaal geen conditie. Toen ze nog thuis woonde kookte Ik altijd erg gezond eten voor haar en ze kreeg ook steeds bruin brood na school en werk, maar nu ze opzich zelf woont gaat het de foute kant op. Ze is volgens mij meer dan 15 kg aangekomen in een jaar. En als ik het erover heb wordt ze boos op mij en zegt ze dat ik aan het ''fat-shamen'' ben.

Wat moet ik hiermee? Ik zie mijn dochter langzaam bezwijken onder haar gewicht. Mijn eigen moeder was ook al erg zwaar en vroeg overleden vanwege ziektes die door haar gewicht kwamen. Ik ben zo bang dat mijn dochter het zelfde pad achter na gaat.

Je moet er natuurlijk helemaal niets mee. Je moet van je dochter houden, hoe ze er ook uit ziet! Ik snap best dat je je zorgen maakt, dat mag ook, maar je opvoeding is voltooid, nu moet ze het zelf doen. Ze snapt vast zelf wel dat het niet gezond is, ze heeft er fysiek last van zoals je schrijft, dus dat hoef jij haar niet meer onder de neus te wrijven. Toch lukt het haar (nog) niet om er wat aan te doen. Hopelijk lukt haar dat op een dag wel. Maar maak er geen toespelingen op, wijs haar niet op succesrijke diëten, of op mogelijke aandoeningen, maar hou gewoon van haar en heb het gezellig samen als ze er is, of jij bij haar.

Het zal vast wel ergens vandaan komen. Als jullie een goede band hebben heb je kans dat ze je daarover vertelt. Maar als ik naar mezelf kijk, als ik echt grote issues heb/had bespreek ik die zeker niet met mijn moeder. Want die vindt overal wat van, en nooit positief. Ik moet altijd van alles van haar, behalve mezelf zijn en mijn eigen pad kiezen. Nu zeg ik niet dat jij dat doet, maar het zou zomaar kunnen. Het kan ook zijn dat jij haar altijd vrij kort hebt gehouden en dat ze nu helemaal los gaat met ongezond eten. Ook dat is haar goed recht.

Ik snap deze moeder heel goed en de raad is zeker terecht, alleen..... het is zooooo moeilijk. Ook ik heb een dochter die maar blijft aankomen, zichzelf (en ons) probeert wijs te maken dat ze is afgevallen. Ik zie het tegenovergestelde en weet gewoon niet hoe ik dan moet reageren. Eerlijk zijn en zeggen dat ik het niet zie? Eerlijk zijn en zeggen dat ik zi en hoor dat ze uitvluchten zoekt voor haar rondje richting zwembad? Eerlijk zijn en aangeven dat ik me zorgen maak? Dat ik teleurgesteld ben (ja, ik zit al klaar om de bagger over me heen te krijgen), eerlijk zijn en zeggen dat ik klaar ben met haar slachtoffergedrag. Eerlijk vragen wat de coaching haar heeft gebracht, want ik zie geen verandering. Eerlijk zijn en aangeven dat haar rotopmerkingen naar haar zus, die wel bewuste keuzes maakt en daar met volharding in vol houdt, me pijn doen?

.Ik doe zo mijn best te zwijgen, maar uiteraard voelt ze mijn gevoel en dat kan ik helaas niet faken.