De nadelen voor jongvolwassenen in deze dure en slecht-economische tijd.

Elpisto schreef op 20-01-2023 om 14:24:

[..]

Nogmaals dan maar, en deze statistieken zijn gewoon op te zoeken, in de jaren 80 was het procentueel gezien minder dan de helft van het tekort nu. En dan hebben we het nog maar even niet over de prijzen, die daarbij nog roet in het eten gooien.

Het is ook niet een wedstrijdje " wie had het het zwaarst". Dat is een classificatie van deze discussie. Jij doet een probleem die niet 1/2/3 op te lossen is af als een mentaliteitsprobleem. Een zelf veroorzaakt probleem, omdat jongeren kritischer zijn, lui zijn, niet accepteren. Noem het maar op. Dat is aantoonbare onzin, ik geef je net de cijfers, en toch volhard je in je mening.

Vergelijk je dan ook even de jeugdwerkeloosheid, want als je geen baan had als jongere was een huis ook best lastig. Ik zat ook tot mijn 27e bij mijn ouders en paste me netjes aan in huis indertijd. Alleen toen was het wat het was. 

Elpisto schreef op 20-01-2023 om 14:24:

[..]
 En dat is niet alleen best stuitend, het is ook nog eens heel erg dom.

Stuitend en dom nog wel. Poehpoeh. 

Laten we elkaar alsjeblieft niet als wappie gaan wegzetten en er alsjeblieft geen wedstrijdje 'welke generatie had het het zwaarst?' van maken. We zijn als samenleving in een paar generaties ontzettend verwend geraakt. Allemaal. Dat elk huis centrale verwarming, een badkamer, sanitair etc. heeft was tot halverwege de vorige eeuw helemaal niet zo. In de 19e eeuw hadden we nog krottenwijken waar mensen met tien kinderen in een schimmelige éénkamerkrot woonden. Of eigenlijk sliepen, want leven deden ze op straat, op het land en in fabrieken. Veel mensen werden niet oud en veel kinderen stierven. Als je ziek werd had je pech. Veel kinderen gingen niet naar school, maar moesten al op jonge leeftijd hard werken. Als je niet uit een rijke familie kwam, had je vrijwel geen kansen. 

Kinderen gaan altijd uit van hun eigen situatie als referentiepunt. Als je opgroeit in een grote villa met zwembad in een rijke buurt waar iedereen in zo'n huis woont, dan vind je dat normaal. Als je opgroeit ergens drie hoog achter in een tweekamerflatje met zes kinderen dan vind je dat ook normaal. Het gemiddelde ligt ergens daartussen.

In mijn tijd gingen veel kinderen als kleuter al zelf naar school. Als je tegenwoordig je vierjarige niet brengt, belt de school jeugdzorg omdat je je kind verwaarloost. 
Vroeger was een sportclubje of op vakantie gaan ook niet vanzelfsprekend. Hele massa's die dat niet konden betalen of het gewoon niet deden. Tegenwoordig is dat min of meer een recht, want als je het niet kunt betalen, bestaan daar potjes en fondsen voor.
Daar gaat ook een bepaalde status quo van uit.
Ik denk dat armoede tegenwoordig ook wordt verward met relatieve deprivatie. Dat je minder kunt dan je omgeving of dan je graag zou willen. Als, zoals vroeger, iedereen arm was (behalve de elite), dan valt het niet zo op. Je ervaart jezelf niet als arm. 

Plus, we hebben een soort wereldbeeld gecreëerd waarbij we denken dat onze kinderen het beter moeten krijgen dan wij. Dat is natuurlijk niet zo, althans, niet per definitie. 
Mijn ouders kochten in de jaren '70 een twee-onder-een-kapwoning op één salaris met een mts-baan. Ik heb een rijtjeshuis en had zo'n 25% van het aankoopbedrag gespaard, want meer hypotheek kreeg ik niet. Voordeel is wel dat die hypotheek laag is, lager dan wat ik waar dan ook aan huur zou betalen. En toen trok mijn man bij me in. Een volledig inkomen erbij, terwijl de extra kosten meevielen, zeker toen we nog geen kind hadden. 1000 euro voor een studio van 25m2 is behoorlijk absurd. Vroeger woonden mensen ook wel klein behuisd met veel kinderen, maar toen speelde het leven zich wel veel meer buiten dan binnen af. Daarbij kun je je in dergelijke kleine woningen vaak niet met zijn tweeën inschrijven, laat staan met kinderen. 
Kamers verhuren klinkt leuk, maar je gemeenschappelijke voorzieningen als de woonkamer, keuken, badkamer etc. moet je dan ook delen. Dat vraagt best wat privacy van alle partijen. Daarnaast mag je een huis waar hypotheek op zit niet zonder meer verhuren. 

Er zijn tegenwoordig ook steeds meer dakloze mensen die wel een baan hebben, maar alsnog in hun auto slapen of zo. En zo lang ze niet verslaafd zijn en inkomen hebben, worden ze vaak niet geholpen omdat ze 'zelfredzaam zijn'. Terwijl geen zekerheid hebben over waar je slaapt, over een dak boven je hoofd, heel slopend kan zijn. 
Ja, er zijn ook mensen met te veel wensen en eisen. Zo heb ik een collega die per se in zijn geboortedorp wil blijven wonen. Alleen staan daar slechts 120 huizen en die kosten allemaal minimaal 4 ton (als ze al te koop komen). Hij heeft geen partner dus hij woont nu op zijn 34e nog thuis. Hij is wel enig kind, dus als zijn ouders er ooit niet meer zijn, krijgt hij het huis. Dat is voor hem wel een keuze.
En niet elk kind hoeft een eigen slaapkamer te hebben. Dat is ook iets wat mensen vinden. Mijn vader vond toen ik meldde dat ik zwanger was al dat ik mijn huis moest verkopen omdat het te klein zou zijn voor een gezin met kinderen. In ieder geval met meer dan één kind. Want 'als ze ouder worden, willen ze dat niet meer'. Tja. Kinderen hebben niet altijd iets te willen. 
Maar de wens van een betaalbaar huis met een acceptabele prijs-kwaliteitverhouding vind ik geen gekke eis. Als mensen tot hun 35e in een kamer of gedeeld huis moeten zitten waar kinderen niet ingeschreven kunnen worden of niet zijn toegestaan, vind ik dat best wel problematisch. 

Ik denk dat het op zich met onze eisen aan het leven in het algemeen best een tandje minder kan. Maar dat we ook moeten kijken naar een betere verdeling van de woonruimte en naar de regelgeving (die is er tenslotte voor mensen). 

Wel beetje onsamenhangend verhaal dit. Ik ben me er van bewust dat ik wel eens coherentere epistels heb geschreven. 

@MamaE:
Vooral eens met je eerste alinea's, maar kan weinig meer doen dan je een like geven. 

Poezie schreef op 20-01-2023 om 14:07:

[..]

Ik denk dat als deze situatie nog veel langer voortduurt, al deze jonge mensen naar het buitenland gaan om te wonen en te werken.

Er is een hele grote groep uit het buitenland hierheen gekomen om te studeren en die moeten ook allemaal een kamer. De universiteiten kunnen het niet aan en er is geen huisvesting beschikbaar. 

@MamaE. Ik ben het voor een groot deel met je verhaal eens. 
Ik ben 65 en de indruk lijkt soms te bestaan dat onze generatie alles op een presenteerblaadje heeft gekregen en dat wij allemaal een afbetaald eigen huis hebben.
De realiteit is bij ons als volgt:
Eind jaren zeventig getrouwd. Een huurflat gekregen (best snel) waar we een jaar of 5 hebben gewoond en waar we ons eerste kind hebben gekregen. Kort daarna ben ik gestopt met werken omdat oppas hier in de regio gewoon niet te krijgen was en oma niet structureel wilde oppassen (wat ik overigens haar goed recht vond, tegenwoordig lijkt het soms wel moeten als je de verstandhouding goed wil houden).
Man had een eenvoudig salaris en op dat salaris konden wij, ook toen, absoluut geen woning kopen.
Toen eerste kind twee was zijn we verhuisd naar een eengezinswoning in een buitenwijk van onze stad en daar wonen we nu nog steeds. Hier is kind nummer twee geboren en getogen.
Ik heb in de loop der jaren de maatschappij steeds luxer en veeleisender zien worden.
Man was ondertussen opgeklommen in zijn baan, beter gaan verdienen en ik ben toen de jongste zes was ook weer parttime gaan werken. Later hebben we toch  nog overwogen om een huis te kopen maar ook toen was het nog steeds niet eenvoudig.  De kinderen waren op een leeftijd dat ze gingen studeren aan de universiteit en kostten handen vol geld. Als we hadden doorgezet waren we honderden euro's in woonlasten omhoog gegaan, dus we hebben de stap nooit durven zetten. Ik ben er nog steeds niet uit of dit nu verstandig was of niet, maar dat is achteraf.

Onze eigen kinderen zijn de deur uitgegaan om te studeren en begonnen op een kleine studentenkamer, met wisselende omstandigheden. Van de één is nu de woonsituatie helemaal prima, de ander worstelt nog steeds met een veel te hoge particuliere huur waar niet snel iets aan te veranderen is.
Een oplossing? Ik heb hem niet, behalve bouwen.

@To:  voor ouders die hun reeds lang volwassen kinderen thuis hebben wonen is het ook niet makkelijk. Veel vrijheid geven is uiteraard het beste maar dan moeten die kinderen zich niet gedragen alsof ze in hotel mama wonen en zich zelf ook als verantwoordelijke volwassenen opstellen. Daar ontbreekt het nog wel eens aan.

MamaE, ik ben het zo met je eens. Mensen zijn verwend geraakt en ze beseffen het zelf niet. 
Misschien moet je juist wat ouder zijn om beter te kunnen relativeren. Ik vind het een voordeel dat ik armere tijden heb gekend en weet hoe het vroeger was. Uit eten? Dat gebeurde heel misschien een keer in het jaar. Hooguit. Als we een dagje naar een pretpark gingen kregen we patat en misschien een ijsje. De rest werd van huis uit meegenomen. We hadden een heerlijke dag. Op vakantie gingen we niet. Ik ben er niet minder van geworden al vond ik het toen wel jammer. 

Het boomer gehalte is wel hoog zeg, haha. 

Deze generatie wordt natuurlijk niet voor niks ook de pechgeneratie genoemd. Waar vroeger het geld tegen de plinten klotsen voor studie (waar je jaaaaaaren over kon doen) eindigen ze nu met een enorme schuld. Lekker dan: geen woningen, een studieschuld, het leven dat flink duur is. Alleen de arbeidsmarkt zit een beetje mee. En gelukkig maar want een uitkering krijg je in tegenstelling tot vroeger verre van gemakkelijk. 

Ik zie ze niet in mijn omgeving, die verwende en veeleisende jongvolwassenen. Kan toeval zijn natuurlijk. Ik heb 3 kinderen tussen de 17 en de 20 waarvan eentje nog thuis.  Ze werken en studeren hard, wonen In een kleine studenten kamers flink buiten het centrum van de stad waar ze studeren, kopen voornamelijk tweedehands kleding, zijn spaarzaam en nemen niets voor lief. Net als de mensen in hun vriendenkring (enkele uitzonderingen daar gelaten).

We leven in een kapitalistische consumptie maatschappij. Eventueel verwend gedrag kun je niet alleen jonge mensen in de schoenen schuiven. Daar zijn we allemaal debet aan. We dienen ook naar onszelf te kijken. We nemen ook geen genoegen meer met het leven zoals dat was in de jaren 60/70/80. We zijn toch ook meer verwend en veeleisend dan de generaties voor ons? Vaker met vakantie.  Meer en nieuwere auto’s. Vaker uit eten. Vlees was vroeger niet eens een dagelijks ding, kom daar nu maar eens om. En op hoeveel m2 wonen we tegenwoordig in vergelijking met vroeger?  Dat is fors hoger. Net als ons vermogen op de spaarrekeningen. 

Ik denk juist dat dit de eerste generatie is die het niet snel beter zal krijgen dan hun ouders. 

@ Libertine: speak for yourself. Voor mij geldt je een-na-laatste alinea absoluut niet.

Vrijevlinder schreef op 21-01-2023 om 08:33:

MamaE, ik ben het zo met je eens. Mensen zijn verwend geraakt en ze beseffen het zelf niet.
Misschien moet je juist wat ouder zijn om beter te kunnen relativeren. Ik vind het een voordeel dat ik armere tijden heb gekend en weet hoe het vroeger was. Uit eten? Dat gebeurde heel misschien een keer in het jaar. Hooguit. Als we een dagje naar een pretpark gingen kregen we patat en misschien een ijsje. De rest werd van huis uit meegenomen. We hadden een heerlijke dag. Op vakantie gingen we niet. Ik ben er niet minder van geworden al vond ik het toen wel jammer.

Wij hebben ook wel minder tijden gehad door werkloosheid, ziekte en waarderen het nu dubbel dat we het nu goed hebben. Ik denk echter dat het ook wel in iemands aard zit om (snel) tevreden te zijn of niet. De een stelt meer eisen aan zijn leven en woning dan de ander, allemaal prima zolang het ook realistisch is en voor hen betaalbaar. 

Herfstappeltaart schreef op 21-01-2023 om 08:58:

@ Libertine: speak for yourself. Voor mij geldt je een-na-laatste alinea absoluut niet.

Er zijn altijd mensen voor wie het niet geldt. Vanzelfsprekend lijkt me. 

Voor Poezie:de huren zijn hier ook veel duurder dan kopen....maar toch  huren hier 75% van de bevolking, omdat ze niet een paar ton kunnen sparen om iets  te kopen....

Ik denk ook dat Nl te veel inwoners heeft

Libertine schreef op 21-01-2023 om 09:12:

[..]

Er zijn altijd mensen voor wie het niet geldt. Vanzelfsprekend lijkt me.

Dan moet je niet over "we" spreken. Dat vind ik generaliserend. Ik doe dat ook niet over jongeren. Er zijn zoveel verschillende manieren van in het leven staan/verwachtingen van het leven hebben.

Herfstappeltaart schreef op 21-01-2023 om 09:51:

[..]

Dan moet je niet over "we" spreken. Dat vind ik generaliserend. Ik doe dat ook niet over jongeren. Er zijn zoveel verschillende manieren van in het leven staan/verwachtingen van het leven hebben.

Ik denk dat er op dit onderwerp prima over “we” gesproken kan worden. Het geldt immers voor het meerendeel. Een discussie voeren op de uitzonderingen is over het algemeen niet zo functioneel. 

En het gaat niet over verwachtingen of de wijze van in het leven staan. Ik had het over de levenstandaard en de welvaart die een vlucht heeft gekend en waar bijna (let wel, bíjna) iedereen van heeft geprofiteerd.