De nadelen voor jongvolwassenen in deze dure en slecht-economische tijd.
Ik vrees dat een hoop jong-volwassenen er veel last van hebben dat ze niet meer zo gemakkelijk aan eigen woonruimte komen. En dat -als ze dat wel komen- het veel te duur is in deze steeds duurdere tijd. En daarom uit nood, bij hun ouders blijven wonen. Moeten blijven wonen.
Helaas is het volgens mij ook zo dat sommige ouders zich een houding aanmeten die eigenlijk niet meer past naar hun kinderen, die eigenlijk al oud genoeg zijn om hun eigen beslissingen te nemen. Ik lees hier soms verhalen en dingen terug van ouders waarover ik me verbaas. Dat kinderen bijv. bepaalde regels opgelegd worden zoals wel of niet ergens mogen slapen of partners wel of niet bij hun thuis te kunnen laten slapen of eisen stellen aan hun opleiding e.d. terwijl de kinderen oud genoeg zijn om dit zelf te kunnen regelen.
De opmerking; 'Als het je niet bevalt ga je maar op jezelf wonen', is eigenlijk niet meer van deze tijd omdat dat is veel gevallen gewoon echt niet mogelijk is.
Veel ouders zouden hun kinderen die nog thuis wonen meer ruimte moeten geven voor hun eigen beslissingen. Hun meer gunnen dat ze hun eigen woonruimte hebben; helaas dan nog wel bij hun ouders in huis. Voor de adolocenten houdt het eigenlijk hun ontwikkeling tegen: zij moeten het gevoel kunnen hebben echt onafhankelijk te kunnen worden; afstand te kunnen nemen van hun ouders (en die afstand vanuit onafhankelijk zelf weer te kunnen verkleinen op hun eigen moment)
Wat vinden jullie hiervan? Wie van jullie zit ook met kinderen thuis die eigenlijk allang uit huis willen en er last van hebben dat ze zich beperkt voelen? En wie van de ouders voelt zichzelf juist beperkt doordat hun jongvolwassen kind geen woonruimte kan vinden?
Hoe zouden we dit als maatschappij op moeten lossen?
Soms is er een medische verklaring nodig bij lichamelijke of psychische klachten, een lijst met aandoeningen kan de huisarts verstrekken als dat nodig is. Het geeft meer inzicht in iemands situatie.
Rhonda schreef op 22-01-2023 om 09:09:
[..]
Tegenwoordig kan de huisarts geen woningen meer regelen 😀. Ik heb het hier al eerder gelezen, was dat vroeger een van hun taken?
Waarschijnlijk waren de lijnen destijds korter en had de huisarts nog echt gezag, maar je kunt tegenwoordig ook urgentie krijgen op medische gronden. Bij het opruimen van het huis van mijn moeder, vonden we haar brief aan de woningbouw waarmee ze haar laatste huurwoning had gekregen. Ze heeft nogal een groot netwerk dus via via had ze gehoord dat deze (aangepaste) woning vrij kwam. Daar is ze dus gelijk achteraan gegaan en het was snel rond. Wel grappig, ik heb dus echt van huis uit meegekregen dat je zelf achter dingen aan moet en niet moet wachten tot je iets aangeboden krijgt.
Temet schreef op 22-01-2023 om 10:51:
[..]
Ik vermoed dat iets vergelijkbaars in sommige regio's altijd nog wel kan, afhankelijk van de beschikbaarheid van woningen.
Hier in Amsterdam is het krijgen van een urgentie ongeveer zoiets als het rennen van de marathon van New York: je weet dat het kan, maar je zal niet veel mensen kennen die het gelukt is. Je woont bij je moeder in met je twee kinderen? Rot voor je, daar is de rij om aan te sluiten.
Wie wel een urgentie krijgt heeft vziw dan weern niks te kiezen: er wordt een geschikte woning aangeboden en dan is het bij mijn weten graag of niet. Geen herkansing
Er zijn nog wel voorrangsregelingen voor leraren, verpleegkundigen en, ik meen, politieagenten. Ik heb vorig jaar voor twee medewerkers zo’n urgentie aangevraagd en binnen 6 weken hadden ze allebei een (leuk) aanbod.
Uitzonderingen. Verder is het verschrikkelijk natuurlijk, de woningmarkt in Amsterdam
Zolang de maatschappij voor starters niet verandert of kan veranderen, is het fijn als de ‘starters’ thuis zich welkom voelen door de wijze waarop hun ouders hen respecteren en hun nood om nog thuis te blijven wonen begrijpen. Ergens is niet veel veranderd; mijn ouders begonnen ook op een zolderkamer en maakte gebruik van badkamer en toilet bij de beneden hospitant. Welk een drama als de kinderwagen ( zo’n onhandig bakbeest van vier hoog over de smalle trap naar beneden getild moest worden en daarna nog eens de baby in trappelzak. Toen hadden ze geen maxicosi’s. Nr twee moest trouwens in de kinderwagen slapen want er was op de zolderkamer geen plaats voor een tweede ledikant. Ik had het wel te doen met mijn ouders begin jaren 60. Zee wilden dat hun kinderen niet eerder uit huis gingen voor die een redelijke baan en woning gevonden hadden. Zo bleef ik tot mijn 25ste thuis wonen en broer tot 28ste. Mijn ouders hebben ons nooit weggekeken. Mijn vriend bleef ook tot zijn 28 thuis wonen, ook hij werd niet gesommeerd te vertrekken. Wij, de kinderen, hielden ons wel aan de leefregels in dat huis. Maar dat betekende niet dat wij de ouders alles voor ons lieten regelen of betalen. Zelfstandig zijn en toch sociaal.
Nu is de oudste hier onlangs met vriend naar een studio vertrokken via een loting systeem. Ze wonen wel op ruim een uur OV-tijd. Maar ze zijn er erg blij met hun eigen stekje. Een huur of koopflat zit er nog niet in, maar zo zijn ze ook flexibel want je weet maar nooit waar je over twee jaar werken en of studeren.
De jongste werkt fulltime maar wilt eerst sparen voor een betaalbare flat. Zelf willen we eigenlijk verhuizen, maar we houden rekening met de jongste die vooral in de Randstad werkt. Omdat wij door onze ouders ook niet ‘verjaagd’ zijn, vinden we dat we de jongste ook niet het vuur aan de schenen kunnen leggen. De maatschappij kan het nu niet veranderen, dus doen wij water bij de wijn. Het is uiteindelijk I ook maar van tijdelijke aard; over vijf jaar klinkt het stil in huis en schaf je een huisdier aan om iets om handen te hebben.
Mijn ouders hebben ons ook nooit weggekeken. Maar inderdaad, wel normale omgangsvormen. Dus laten weten als niet mee eet of ergens anders slaapt. Tijdig melden als iemand bleef slapen bij ons. Niet doen alsof het een hotel is door niks op te ruimen en alles rond te laten slingeren. Als je 26 bent hoef je je niet te gedragen alsof je 16 bent zeg maar.
Toen mijn man en ik elkaar leerden kennen, woonde hij op een studentenkamer en ik in mijn huis waar we nu nog wonen. Hij sliep regelmatig bij mij en ik ook bij hem. Maar we hielpen elkaar wel mee. Dus als ik bij hem was en er moesten nog taken gedaan worden van het schoonmaakrooster, dan deden we dat samen of we verdeelden het. Als ik douchte, maakte ik de douche ook schoon. En bij mij deed hij ook wel eens stofzuigen of was vouwen of zo. We waren toen wel al royaal in de twintig. Maar als hij zich bij mij thuis had gedragen alsof het hotel mama was, dan was ik daar echt op afgeknapt.