Bij elkaar blijven als vrienden en ouders

Dank voor al jullie reacties. Ik moest het even laten bezinken, want alles wat gezegd wordt is hartstikke waar. 

Ja, de kans is aanwezig dat de kinderen het zullen merken of vermoedens krijgen. 

Ja, het is heel zwaar nu. Niet alleen voor mij, ook voor mijn man. Nu is hij al regelmatig een nachtje weg, dan hebben we even kans om wat meer afstand te nemen. Maar dat is kort zo houden we het niet meer vol. 

Ja ik vind het ook logisch om te wachten tot na het examen. Maar alles nu zo door laten lopen vind ik te zwaar. Ik heb meer tijd zonder hem nodig om hem los te kunnen laten. Dat is heel moelijk na dertig jaar. En ja, ik ben dus inderdaad heel erg verdrietig. Maar mijn man houdt het zo ook niet vol. Vandaar zijn haast.

Ik denk overigens niet dat hij een ander heeft. Ik moet hem echt dringend vragen een dag op kantoor te werken en te overnachten. Dan doet hij dat wel, maar met tegenzin. Hij is het liefst altijd thuis. 

Het is beslist geen klootzak. Hij is wel heel rechtlijnig en ik ben hem altijd tien stappen vooruit met denken. Ik kan veel beter inschatten hoe het voor de kinderen zal zijn. Dat kan hij niet goed. Hij denkt dat het vertellen het naarste moment is. Nee, daarna daalt het in een zullen ze enorm verdrietig zijn. En vervolgens zullen ze het voor altijd anders voelen als wij met zijn vieren zijn. We zijn nu heel hecht met zijn vieren. 

Hij kan zelf geen opties bedenken zei hij. Dus hij vroeg mij om met een plan te komen. Kans is groot dat hij dat afschiet, maar ik wil het toch proberen. Niet voor mezelf, voor mij zou het beter zijn nu uit elkaar te gaan zo snel mogelijk,  maar puur voor de kinderen. Het verdriet kan ik ze niet besparen, want het zal hoe dan ook gaan gebeuren, maar ik kan wel proberen te zorgen dat ze er zo min mogelijk schade van ondervinden door een goede timing. 

Het klopt ook dat het lastig voor mij zal zijn als hij gaat daten. Ik kan dat nog niet zo goed inschatten. Ik weet alleen dat ik voor nu echt snel meer ruimte nodig heb. En dat hij graag verder wil met zijn leven. Ook omdat hij het zo niet volhoudt. 

En inderdaad heeft hij al een tijd geleden losgelaten, al wel een jaar denk ik. Misschien wel langer. Ik heb ook het gevoel dat de relatietherapie meer voor de vorm was voor hem. Ik heb er keihard aan getrokken, maar het bleek een dood paard te zijn. 

Ik denk ook dat het werkt tot er een nieuwe relatie is. Geen idee hoe lang dat gaat duren. Voor hem is het ook meer dan dertig jaar geleden en ik ben zijn eerste relatie.

Ik las ook (Tootie) dat jij een tijdje je huis te beschikking hebt gesteld. Ik wil dat niet. Ik wil wel overdag elders werken als hij er is en daar af en toe een nachtje aan vastknopen, maar dat laatste niet structureel. Ik heb er behoefte aan om thuis alleen te kunnen landen en verwerken. 

Pennestreek, jouw verhaal ken ik. Bij ons is dat herstel van de relatie een gepasseerd station. Ik ga daar geen energie meer in steken, dat heeft geen enkele zin. Zoals jullie deden,  vijf dagen je man elders, zo wil ik het ook, maar dan is voor mij drie dagen, twee nachten wel voldoende. Ik kan dan de andere twee dagen extern werken. Dan houd je twee avonden en de weekeinden over, maar dan hebben we ook wel onze eigen dingen. En wat gezinsmomenten, die we er sowieso graag in willen houden. Ook later. 

Nou ja, eigenlijk is drie dagen en twee nachten voor mij niet voldoende. Liever heb ik vier dagen, drie nachten. Of vijf dagen. Maar die twee nachten is makkelijker uit te leggen aan de kinderen. In de coronatijd is hij vrijwel geheel online bij een nieuwe organisatie gaan werken, op flinke afstand en er staan heel veel files, dus als hij gaat is hij is lang onderweg. Dus we zouden kunnen zeggen dat hij meer op kantoor moet zijn en dat het reizen erg vermoeiend is. Wat ook zo is. Ik denk dat ze dat niet heel raar vinden. Vier dagen zou wel echt opvallen denk ik. 

Dat is nu mijn plan, met jullie reacties in mijn achterhoofd. Drie dagen en twee nachten. Het geeft mij wat meer lucht, hij kan gaan daten en voor de kinderen zal het niet raar zijn. 

Als we bij elkaar zijn met de kinderen dan voelt het helemaal niet als een toneelstukje. Voelt nog steeds heel natuurlijk. Ik vind het niet vervelend om bij hem in huis te zijn, alleen kost het loslaten van iemand die er telkens is veel teveel moeite. Dat is voor mij een onmogelijke opgave, daarom heb ik daar ruimte zonder hem voor nodig. Zodat we wel als ouders door kunnen en hopelijk ook samen vriendschappelijk nog eens wat doen. Maar dat laatste is misschien ijdele hoop, zeker met een nieuwe partner. 

Ik hoor graag meer ervaringen of meningen!

Jippox schreef op 22-10-2022 om 10:08:

Je zegt dat jullie met z'n vieren heel hecht zijn, terwijl je man al meer dan een jaar is uitgecheckt. Als jullie nu nog een jaar doorgaan met dit doen alsof en vervolgens alsnog uit elkaar gaan, lijkt mij dat vele malen schadelijker voor (de relatie met) je kinderen, dan om nu gewoon eerlijk te zijn tegen ze.
Grote kans dat ze niet eens verrast zullen zijn...

Ik heb ook moeite met het niet eerlijk zijn, moet ik toegeven. Misschien wil ik ze teveel beschermen, maar de timing vind ik zo rot. Maar wanneer is de timing van zoiets wel goed?

Zonne2017 schreef op 22-10-2022 om 10:29:

Nogmaals, ik snap je zorgen om de kinderen en ik vind het te prijzen dat je ze nog even uit de wind wil houden, maar na het lezen van je laatste post adviseer ik je toch om je kinderen voor vol aan te zien, hen te behandelen als de bijna volwassenen die ze zijn en hen eerlijk te vertellen hoe de vork in de steel zit. Het is in mijn ogen onhoudbaar en oneerlijk om hen in het ongewisse te laten. En wat doen jullie als ze vragen gaan stellen ? Geven jullie dan wel eerlijk antwoord of gaan jullie erom liegen ?

quote : “Ik denk overigens niet dat hij een ander heeft. Ik moet hem echt dringend vragen een dag op kantoor te werken en te overnachten. Dan doet hij dat wel, maar met tegenzin. Hij is het liefst altijd thuis.”

Beseft je man eigenlijk wel dat er helemaal niets meer overblijft van zijn geliefde en gekoesterde ‘thuis’ nu hij er zo op gebrand is zijn eigen leven elders te gaan leiden en het gezin op te breken ? Ik krijg het gevoel dat jullie beiden denken dat alles min of meer bij het oude zal blijven als het eenmaal zo geregeld is dat jullie ieder apart wonen. Dat kan een keuze zijn, maar dan heet het een LAT relatie en je man wil echt scheiden. Dat veilige, gezellige stamgezin blijft natuurlijk niet die veilige haven door de keuzes van je man. Voor geen van de gezinsleden. Vergis je niet wat de impact op de kinderen kan zijn wanneer ze horen dat papa hen en hun moeder ‘in de steek laat’ om elders een eigen leven op te bouwen en te gaan daten met een andere vrouw.

Ik zou als kind op die leeftijd razend zijn en vinden dat een van mijn ouders mijn fijne, gelukkige leven kapot maakt om geen enkele valide reden behalve het eigen egoïsme en dat de andere ouder dat laat gebeuren. Volwassen mensen met levenservaring kunnen wel beredeneren dat de koek op is, dat er alles aan gedaan is en dat het helaas niet anders is. Je hoeft niet bij elkaar te blijven als je je niet gelukkig meer voelt in een relatie. Een puber of jong volwassene ziet dat echter héél anders.Ik vraag me af of je man (en jij) beseffen dat het gezin opbreken écht het gezin opbreken betekend. Er zullen woede, verdriet, onbegrip en allerlei andere nare emoties zijn. Het is een rouwproces dat zijn tijd nodig heeft. Ook al kan de harmonie na verloop van tijd enigszins terugkeren, het wordt echt nooit meer zoals het was.

Ik denk dat je/jullie wens om de kinderen af te schermen en alles zo geruisloos en harmonieus te laten verlopen niet realistisch is. Het zou misschien anders zijn geweest als het een gemeenschappelijk besluit was om de relatie te stoppen, maar dat is niet het geval.

Ik denk niet dat hij beseft dat dit het einde is van 'thuis'. Hij denkt dat de kinderen even zullen schrikken en dan samen met hem een nieuw huis gaan uitzoeken, waar ze dan de helft van de tijd gaan verblijven. Ik denk ook dat hij onderschat hoe de kinderen hier tegenover staan. Van mij wordt verwacht uit te stralen dat het een gezamenlijke beslissing is. Maar dat is het natuurlijk niet. 

De kinderen en het gezin beschermen, dat is wat ik doe. Jouw post heb ik drie keer gelezen en ik besef dat ik krampachtig de scherven bij elkaar probeer te houden van iets dat mijn man kapot wil maken. Hoe hard ik die scherven ook probeer te lijmen, dat is eigenlijk zinloos.  Eigenlijk trek ik weer aan een dood paard. Maar ik ben erg bang dat mijn kind zal zakken en dan? En dat mijn andere kind weer terugvalt en dan? 

skik schreef op 22-10-2022 om 10:44:

Wij zaten in dezelfde situatie. Ook een examenkandidaat en een thuiswonend kwetsbaar kind. We hebben na een half jaar na de beslissing om te scheiden de kinderen hierover verteld. Die zagen het totaal niet aankomen maar konden het wel begrijpen en hadden dus al een half jaar ervaren dat er niet echt verschil was met de situatie voor de beslissing om te scheiden. We hebben nog ruim 1,5 jaar samengewoond in goede harmonie. Man zat daarbij 's avonds wel meestal boven en ik sliep niet in de ouderslaapkamer. Daarna is hij verhuisd en gaan we nog steeds amicaal met elkaar om. We eten regelmatig bij elkaar en dingen rondom de kinderen kunnen we nog net zo goed bespreken en regelen als voorheen.Twee jongste thuiswonende kinderen zijn 1 week bij hem, 1 week bij mij. Uithuiswonende kinderen komen ook gewoon bij beiden over de vloer. Erg blij met de harmonieuze scheiding en nahuwelijk.

Mag ik vragen of het bij jullie een gezamenlijke beslissing was? En waarom hebben jullie ervoor gekozen na een half jaar te vertellen? En kostte het jullie niet ontzettend veel energie om elkaar nog zo lang zoveel te zien? Kon je loslaten?