Bij elkaar blijven als vrienden en ouders
Mijn man en ik zijn meer dan dertig jaar samen en hebben twee thuiswonende kinderen, een studerend en een in het examenjaar. Mijn man heeft aangegeven te willen scheiden. Zijn romantische gevoelens voor mij zijn weg. Ik heb me daar inmiddels bij neergelegd en we zijn goed op weg met een mediator.
Echter, onze kinderen zijn in een kwetsbare fase. De een in het examenjaar dat er echt enorm om gaat spannen. Hij gaat al jaren met veel moeite naar school en nog een jaar is geen optie. De ander is net weer aan het opkrabbelen vanuit een diep dal, maar is nog niet stabiel. Ze weten nog niet dat we gaan scheiden, dat zal inslaan als een bom. Niemand die dit verwacht, ook zij niet.
Ik wil daarom andere opties zoeken om als vrienden samen te kunnen blijven, eerst korte tijd om te kijken hoe het gaat. Ik heb daarbij ruimte en tijd zonder mijn man nodig in ons eigen huis (dat zal ik ook overnemen) en hij wil kunnen daten. Dat moet dan eerst discreet. Zijn doel is uiteindelijk een andere relatie, dus dit zal sowieso tijdelijk zijn. We kunnen goed met elkaar opschieten, vinden het ook nog gewoon leuk om met het gezin te zijn of af en toe samen wat te doen.
Relatietherapie hebben we al gedaan. Mijn man is duidelijk dat onze relatie niet meer goed komt, dus dit heb ik losgelaten.
Ik denk aan een tweede verblijf voor hem dichtbij zijn werk. Dat is vrij ver weg. Hij zou daar dan doordeweeks een paar dagen en nachten kunnen verblijven. We kunnen dat ook goed uitleggen aan de kinderen zonder over scheiden te beginnen.
Zijn er mensen die hier ervaring mee hebben? Of zijn er andere opties?
O en ik zou trouwens meteen apart gaan slapen. Dat helpt mij enorm. Snachts hoef ik even niet mijn best te doen om hem los te laten.
Dank je voor je lieve woorden. Ja dat kan ik zeker zeggen over de afgelopen periode. Ik stond er en sta er nog steeds. Dank je wel.👍️
De kinderen weten het inmiddels. We hebben het goed kunnen vertellen en man is de dag erna uit huis gegaan. Hij is nog vaak hier omdat hij nog geen volwaardige woning heeft. De kinderen hebben aangegeven dat ze dat onduidelijk vinden, dus ze willen het beter afbakenen. Dat snap ik ook wel weer. Voor mij is dat alleen maar beter natuurlijk, want ik moet afstand kunnen nemen. Maar ik volg hun wensen hierin. Mijn man vond dat niet leuk om te horen. Dat snap ik. Maar ik heb gezegd dat ik het belangrijk vind om naar hen te luisteren hierbij. Het is onze beslissing (nou ja eigenlijk zijn beslissing natuurlijk, maar dat heb ik maar niet gezegd) om te scheiden en we gaan het ze niet moeilijker maken dan nodig. Punt.
Verder pakken ze het heel goed op, ik heb me voor niks zorgen gemaakt. De timing voor het vertellen was ook wel goed. Beiden hadden ze hun belangrijke momenten achter de rug en nu is het een rustiger tijd op school en studie.
In het begin merkte ik dat ze mij liever niet alleen lieten, maar daar heb ik korte metten mee gemaakt. Ze moeten vooral lekker hun eigen ding kunnen doen en het gaat goed met mij. Ik vind het ook wel lekker om eens alleen te zijn, al is dat tot nu toe nauwelijks voorgekomen. Ze zijn graag hier en hun vriendinnetjes ook. Ik kan me voorstellen dat mijn man dat ontzettend mist. Dat in- en uitvliegen van de kinderen, vrienden, vriendinnen. De huisdieren.
Gisteravond was het volle bak en toen moest ik wel even slikken dat mijn man niet bij ons op de bank zat. Dan is er toch dat gemis, dat ik nu, na alle eerste paniek en verdriet, ga voelen. Dat is alleen maar heel gezond denk ik. Ik ben een gezegend mens, met zoveel lieve mensen om me heen.
Foetsie schreef op 03-12-2022 om 15:15:
Gisteravond was het volle bak en toen moest ik wel even slikken dat mijn man niet bij ons op de bank zat. Dan is er toch dat gemis, dat ik nu, na alle eerste paniek en verdriet, ga voelen. Dat is alleen maar heel gezond denk ik. Ik ben een gezegend mens, met zoveel lieve mensen om me heen.
Vind je wel een bikkel. Komt goed met je😁
En ineens staan we rood op onze gemeenschappelijke rekening. Maand is pas net begonnen, dus dat is raar. Blijkt er een groot bedrag contant gepind te zijn. Duik ik erin, blijkt dat al vaker te zijn gebeurd en heeft man ook minder geld overgemaakt dan andere maanden. Pfff, daar sta je dan met je 'vrienden willen blijven'.
Foetsie schreef op 07-12-2022 om 09:13:
En ineens staan we rood op onze gemeenschappelijke rekening. Maand is pas net begonnen, dus dat is raar. Blijkt er een groot bedrag contant gepind te zijn. Duik ik erin, blijkt dat al vaker te zijn gebeurd en heeft man ook minder geld overgemaakt dan andere maanden. Pfff, daar sta je dan met je 'vrienden willen blijven'.
Ja, vreselijk. Dat soort dingen gebeurt als je wil blijven geloven in de goede bedoelingen van je ex. Daar zien ik hier op het forum meer naieve vrouwen, helaas.
Wat ik zou doen is: uitrekenen hoeveel hij in totaal contant opgenomen heeft en nagelaten heeft bij te storten, kijken of je datzelfde bedrag ook nog kunt pinnen (evt limiet rood staan tijdelijk verhogen). Dat opnemen en meteen daarna zorgen dat hij niet nogmaals contant kan pinnen of naar zichzelf kan overschrijven (dus evt met bank overleggen hoe je dat doet, rekening nu opheffen)?
Door meteen nu hetzelfde bedrag op te nemen staan jullie weer ‘gelijk’. Je bent dan beide voor de helft aansprakelijk voor het rood staan. Dat ben je nu ook, alleen heeft hij dan nu alleen de voordelen.
Je moet dan wel meteen (pas nadat je het geld contant hebt opgenomen), afstemmen met je ex (via mail) wat je hebt gedaan en waarom en hoe jullie het vanaf nu gaan doen met lopende betalingen (hypotheek etc), want je moet niet in de problemen komen door die niet te betalen. Ook moet je duidelijk maken dat hij het bedrag wat hij opgenom heeft/niet heeft bijgestort) weer moet aanvullen zodat jullie (en jij ook), want dat moet aangezuiverd worden en rood staan is duur. Maar vanaf nu opnames en betaling beter van gescheiden rekeningen want hij blijkt dus onbetrouwbaar.
Overigens, als je nog niet officieel gescheiden bent en in gemeenschap van goederen getrouwd en je stort het geld op je eigen rekening dat valt het nog steeds in de boedel en heeft hij recht op de helft, dus dat helpt niet. Maar je zorgt er door deze actie voor dat je in elk geval contant geld hebt en dus voor het moment dingen kunt betalen.
Er was eerder iemand op OO die door een dergelijke actie van een ex gewoon geen geld had voor boodschappen en dergelijke.
Sterkte, nare situatie.
Hoi Foetsie, hoe is het er nu mee? En hoe is het met het geld afgelopen?
Wat lief dat je dat vraagt!
Op zakelijk vlak is er nog niks veranderd, er gebeuren nog steeds ondoorzichtige dingen in mijn nadeel met de gezamenlijke rekening. Maar ik houd dit bij een straks bij de verrekening neem ik dat wel mee. Heb geen zin om daar de hele tijd gedoe over te hebben. Verder moet er nog een voorstel komen van mijn advocaat. Dat duurt wel lang vind ik, dus daar zit ik wel achteraan.
Op persoonlijk vlak zie ik hoeveel afstand hij heeft genomen en ik zie ook steeds meer hoe lang dat eigenlijk al zo was. Dat is pijnlijk. Mijn lichaam reageerde daarop met heel erg veel stress. Hartkloppingen en zo. Terwijl ik normaal vrijwel nooit stress heb, maar het schijnt normaal te zijn bij zo'n grote verandering. Ik moest ook 33 jaar loslaten en dat vraagt veel.
Ik ben door een paar fases heengegaan, met verdriet, ongeloof, af en toe boosheid, maar ook medelijden. Hij zit daar toch maar alleen en mist heel veel gezelligheid. Want we hebben het fijn hier thuis. Daar ben ik nog niet helemaal doorheen hoor, maar het gaat wel de goede kant op. Ik heb inmiddels wel in de gaten dat hij niet zo alleen is als ik dacht 😉
Met de kinderen gaat het godzijdank goed. Daar ben ik zo dankbaar voor! Ze doen gewoon hun eigen ding als voorheen. Ik merk wel meer zorg voor mij. Dat is lief, maar ik laat ook zien dat het niet nodig is. Ondanks de stress en het verdriet kan ik prima functioneren en haal ik veel voldoening uit mijn werk, de dagelijkse dingen met de kinderen en doe ik ook leuke dingen. Ik merk wel dat ik regelmatig mijn rust moet pakken, ik werk veel en ook huishouden en dieren komen nu helemaal op mijn schouders. Al helpen de kinderen ook goed mee. Plus gedoe met de woning waarvan sommige dingen verouderd zijn. Dus ben ook in de weer met aannemers en offertes. En het is toch een vorm van rouw waar ik doorheen ga, dat kost veel energie. Mindfullness doet ook erg goed trouwens. Kan ik iedereen in zo'n situatie aanraden. En verder heb ik veel aan mijn sport en heb ik af en toe nog een gesprek met de relatietherapeut.
De kinderen hebben aangegeven dat ze zelf de omgang willen bepalen en dat het niet zo fijn voelt als papa een hele dag bij ons rondloopt (ook niet als ik weg ben). Dan moeten ze telkens daarna weer wennen dat hij er niet is. Dus nu komt hij ongeveer 1 keer per week bij ons eten (ik laat de kinderen dat zelf afspreken, maar geef elke week wel aan dat het wat mij betreft altijd prima is). Dat verloopt prima. Soms doen we nog even een spelletje, soms hebben de kinderen daarna andere afspraken en soms ga ik na het eten wandelen of moet ik nog aan het werk. Dus het is geen verplicht samen opzitten. Vind ik wel prima zo. Ik merk dat het mij steeds minder doet als hij er is. Ik vind het minder naar en ik vind het minder fijn. Dus ik heb er minder emotie bij, dat lijkt me een goed teken.
Wat de kinderen wel lastig vinden is om ook regelmatig naar hem toe te gaan. Niet omdat ze het niet leuk vinden, maar omdat het drukke jongvolwassenen zijn met studie, baantje, vriendin, vrienden en sport. Dus ik merk wel dat ze daar wel eens mee worstelen. Voelen ze zich schuldig. Dat had ik eerder ook, maar ik zie nu wel dat dit een consequentie is van zijn eigen keuze, waarvoor ik hem na zijn beslissing ook wel gewaarschuwd heb. Maar ik denk wel mee, en zo'n 1 keer per week eten ze daar en een enkele keer blijven ze dan ook slapen. Ik stimuleer dat ook wel zoveel mogelijk, zonder er me de hele tijd mee te bemoeien, want daar zit ook niemand op te wachten.
Lang verhaal, maar het gaat de goede kant op. Volgens mij heb ik de bodem wel gehad. Ik denk wel dat de financiële afwikkeling nog veel stress gaat opleveren. Maar dat houd ik nog even op afstand. Ik scheid het zakelijke van het persoonlijke door het bij de advocaat te leggen en tot nu toe lukt dat aardig.