17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
Ja, dat is helemaal "woke".
Een paar jaar geleden was deze docu op tv:
https://www.bnnvara.nl/zembla/artikelen/transgender-met-spijt
Deze man had een verleden van psychiatrische klachten, was ongeluk. En dacht in de transcommunity alles te vinden wat hij zocht. Dat was natuurlijk niet zo. Hij zocht gewoon aansluiting. Heel verdrietig verhaal.
Ach ja, ik weet meteen welke docu je bedoelt. Heeft veel indruk gemaakt, dat was een van de zieligste dingen die ik op tv heb gezien.
MamaE schreef op 26-11-2021 om 11:24:
Ik had het hier gisteravond over met mijn man. Hij is docent op een middelbare school. Hij herkent het niet echt, op zijn school is het niet echt een ding. Maar hij had laatst een bijscholing/seminar in Amsterdam en sprak daar met andere docenten die dat wel opvallend veel voor zagen komen sinds een jaar of twee. Die hadden het zelfs over klassen waar meer dan de helft van de meiden non-binair was en zelfs iemand die genderfluïde was en daarbij ook twee namen gebruikte. De ene dag heette die Henk en de andere dag Truus. Dat kind verwachtte van de omgeving dat ze elke dag vroegen wat die dag de naam was. Die docent waarmee mijn man sprak had toen besloten dat kind bij de achternaam te noemen. Was dat kind niet blij mee, maar voor docenten is het natuurlijk geen doen als iedereen maar per dag van naam wisselt. Dan maak je het jezelf ook wel moeilijk denk ik. Dan moet je letterlijk de hele dag bezig zijn met je gender. Lijkt me vermoeiend. Ik ben een vrouw en voel me ook zo, maar ben niet heel de dag bezig met me vrouw te voelen.
Wij hebben een meisje in onze omgeving dat tegenwoordig non-binair is en zichzelf een andere naam heeft gegeven (niet echt een persoonsnaam). Toen we daar achter kwamen was die naamsverandering blijkbaar al van een tijdje terug. Onze oudste zoon kent haar beter dus wij zeiden iets van: dat had je ook wel even kunnen zeggen, hebben wij dat kind aldoor nog bij haar oude naam genoemd. Waarop zoon zei: "Ja weet je, al die emovriendjes in dat clubje veranderen aldoor van naam, dat ga ik echt niet serieus nemen hoor. Ze zijn allemaal sinds corona ineens non-binair en sommige zijn al 4x van naam veranderd [in een half jaar tijd]!"
Met die docu in het achterhoofd en de zoektocht naar verbondenheid, vraag ik mij af of de 'genderhype' een vlucht heeft genomen sinds het begin van de coronacrisis? Wat bijzondere kinderen die toch al een beetje einzelgänger waren en zich te weinig gezien voelen?
troelahoep schreef op 26-11-2021 om 21:35:
[..]
Wij hebben een meisje in onze omgeving dat tegenwoordig non-binair is en zichzelf een andere naam heeft gegeven (niet echt een persoonsnaam). Toen we daar achter kwamen was die naamsverandering blijkbaar al van een tijdje terug. Onze oudste zoon kent haar beter dus wij zeiden iets van: dat had je ook wel even kunnen zeggen, hebben wij dat kind aldoor nog bij haar oude naam genoemd. Waarop zoon zei: "Ja weet je, al die emovriendjes in dat clubje veranderen aldoor van naam, dat ga ik echt niet serieus nemen hoor. Ze zijn allemaal sinds corona ineens non-binair en sommige zijn al 4x van naam veranderd [in een half jaar tijd]!"
Met die docu in het achterhoofd en de zoektocht naar verbondenheid, vraag ik mij af of de 'genderhype' een vlucht heeft genomen sinds het begin van de coronacrisis? Wat bijzondere kinderen die toch al een beetje einzelgänger waren en zich te weinig gezien voelen?
Nee dit was al gaande voor de Corona crisis. Al ben ik wel van mening dat die non-binairen een beetje hysterisch zijn. Wat dat betreft je zoon heerlijk. Ik ben zelf ook al nee 2 keer van naam veranderd (maar dat is in een 20 jarige periode) en hou ik het nu op welke 2 ik heb. Mijn mannelijk en mijn vrouwelijke. En alles daar tussen in het boeit mij helemaal niks hoe mij men noemt. Ik loop vaak als vrouw buiten, pruik borsen en alles en als ik dan opeens alsnog meneer genoemd wordt, echt wat maakt dat uit. Maakt mij niet minder dan wie ik ben.
Vier keer van naam veranderen in een half jaar tijd, dat is wel heftig. Dan vraag je echt teveel van je omgeving naar mijn idee. Komt acceptatie ook echt niet ten goede. Mensen hebben een naam zodat je ze daarmee aan kan spreken. Als je iemand leert kennen, stel je jezelf voor zodat je dat niet steeds hoeft te vragen. Op het moment dat iemand per dag van naam verandert, moet je dat steeds vragen, de hele dag door met je gender en je naam bezig zijn. Onthouden waar je onder welke naam ingeschreven staat. Je kunt er je dag mee vullen denk ik.
Mocht je nou daadwerkelijk non-binair of genderfluïde zijn, is het dan niet handiger om gewoon een genderneutrale naam te kiezen en die ook consequent te gebruiken, ongeacht hoe je je die dag voelt?
Leene schreef op 26-11-2021 om 10:30:
[..]
Heel erg eens. Het is op zijn minst opvallend te noemen dat er een enorme stijging bij transgender poli's is van met name meisjes/vrouwen. Terwijl tot voor een paar decennia geleden het vaker mannen waren die in transitie wilden. Het is ook niet voor niets dat men in Groot Brittannië en Zweden veel voorzichtiger zijn geworden met te vroege behandeling. Nu weet ik wel dat niet iedereen die twijfelt, uiteindelijk ook voor transitie kiest maar een stijging
van meer dan 100 procent in een aantal jaar. Dan klopt er echt iets niet. Daarom vind ik deze ontwikkeling helemaal niet zo onschuldig en wel degelijk verder gaan dan afzetten tegen en ' ik was vroeger een punk' Dit gaat veel dieper en is veel ingrijpender. Je kunt hoog en laag springen maar biologie verander je niet zomaar dat is toch echt wat anders dan een hanenkam of een veiligheidsspeld door je wang? En ook ik vraag me af waarom het juist nu met name zoveel meiden zijn die twijfelen. Vraag me echt af of dit nu zo gunstig is of dat we er later achter komen dat een ontwikkeling juist weer negatief heeft uitgepakt voor vrouwen. Laten we in ieder geval naar elkaar luisteren en hier dieper over nadenken en duiden.
Die grote toename van aanmeldingen bij transgenderzorg is niet alleen maar van tieners, die, nu genderdysforie geen taboe meer is, zich aanmelden, ook van oudere transgenders die nu eindelijk uit de kast durven komen, zich realiseren dat genderdysforie dat is waar ze al decennia mee zitten of nu eindelijk de stap durven zetten om er iets mee te doen. Echt een bottleneckeffect.
Zeefietser schreef op 26-11-2021 om 22:00:
[..]
Nee dit was al gaande voor de Corona crisis. Al ben ik wel van mening dat die non-binairen een beetje hysterisch zijn. Wat dat betreft je zoon heerlijk. Ik ben zelf ook al nee 2 keer van naam veranderd (maar dat is in een 20 jarige periode) en hou ik het nu op welke 2 ik heb. Mijn mannelijk en mijn vrouwelijke. En alles daar tussen in het boeit mij helemaal niks hoe mij men noemt. Ik loop vaak als vrouw buiten, pruik borsen en alles en als ik dan opeens alsnog meneer genoemd wordt, echt wat maakt dat uit. Maakt mij niet minder dan wie ik ben.
Hoe doe je dat tijdens je werk? Kent jouw bemanning beide kanten van jou?
Mlah! schreef op 27-11-2021 om 15:11:
[..]
Hoe doe je dat tijdens je werk? Kent jouw bemanning beide kanten van jou?
Oh ja hoor ben er heel open in. Nu aan boord, rok of jurk aan. Kan allemaal op zee. In de haven een broek, maar dat is 1 tot 2 dagen in een maand.
skik schreef op 27-11-2021 om 08:03:
[..]
Die grote toename van aanmeldingen bij transgenderzorg is niet alleen maar van tieners, die, nu genderdysforie geen taboe meer is, zich aanmelden, ook van oudere transgenders die nu eindelijk uit de kast durven komen, zich realiseren dat genderdysforie dat is waar ze al decennia mee zitten of nu eindelijk de stap durven zetten om er iets mee te doen. Echt een bottleneckeffect.
Ja dat heb ik ook begrepen maar het is wel zo dat tot voor een aantal jaren geleden en bij de ouderen het meer mannen waren en bij de tieners zijn het opvallend veel meer meisjes die in transitie willen. Ik vind dat je daar best wel eens wat dieper naar mag kijken.
Zeefietser schreef op 27-11-2021 om 17:34:
[..]
Oh ja hoor ben er heel open in. Nu aan boord, rok of jurk aan. Kan allemaal op zee. In de haven een broek, maar dat is 1 tot 2 dagen in een maand.
Tof dat dat kan.
Er heeft een heel interessant artikel in de krant gestaan enkele weken of maanden terug. Ik ben al twee dagen aan het zoeken, maar kan het niet vinden. De grootste kans is dat het in NRC of Parool stond, want die kranten lees ik, maar voor hetzelfde geld was het in een andere krant.
Het artikel gaf een verklaring waarom het nu zo veel meer mensen zijn dan vroeger die transgender, non-binair of een andere variatie zijn.
50 jaar geleden opende de transgenderpoli in de VU (1972 dacht ik) en toen kregen ze voornamelijk mannen die naar vrouwen wilden transformeren. Veel minder andersom, ik dacht dat de verdeling toen iets van 10/90% of 20/80% was. Nu is het 50/50%.
De verklaring: als vrouw is het altijd makkelijker geweest je wat mannelijker voor te doen dan andersom. Vrouwen in een broek met lompe schoenen werden alleen als niet-modieus beschouwd, mannen in een jurk waren raar.
Alle gendervariaties die er nu zijn, zijn ook een gevolg van de verregaande individualisering van de maatschappij en de enorme ego-maatschappij waarin we leven. Iedereen moet bijzonder zijn, zie al die narcisten op Instagram en op tv. Het is voor kinderen ook een manier om bij een groep te horen en non-binair is makkelijk. Je hoeft er geen hormonen voor te slikken of een operatie voor te ondergaan, maar je krijgt wel aandacht en je hoort bij een aparte groep.
Voor transgenders ligt dat anders. Die voelen vanaf jongs al dat hun geslacht niet klopt en hebben en veel zwaarder traject voor de boeg als ze ook geopereerd willen worden. Ik denk dat dat niet echt een modeding is, maar het is gelukkig nu veel meer geaccepteerd, waardoor ze er makkelijker iets mee kunnen.
Ik word er zelf behoorlijk moe van om er op mijn werk continu mee geconfronteerd te worden. Ik ben niet geïnteresseerd in iemands seksuele voorkeur als ik alleen maar met ze samenwerk. Er was een voorstel van de commissie Diversiteit om alle medewerkers te verplichten achter hun naam in de mail te zetten met welke voornaamwoorden ze aangesproken wilden worden. En het andere voorstel was om vaker over seksuele voorkeuren op de werkvloer te praten. Hou op zeg. Het zijn mijn collega's, niet mijn potentiële liefdespartners.
Rhonda schreef op 28-11-2021 om 15:11:
Ik word er zelf behoorlijk moe van om er op mijn werk continu mee geconfronteerd te worden. Ik ben niet geïnteresseerd in iemands seksuele voorkeur als ik alleen maar met ze samenwerk. Er was een voorstel van de commissie Diversiteit om alle medewerkers te verplichten achter hun naam in de mail te zetten met welke voornaamwoorden ze aangesproken wilden worden. En het andere voorstel was om vaker over seksuele voorkeuren op de werkvloer te praten. Hou op zeg. Het zijn mijn collega's, niet mijn potentiële liefdespartners.
Tja zou je mijn werk eens moeten proberen. Als zeevarende ben je meer en vaker met je collega's dan met je eigen partner. Niet in bed (op sommige boten wel maar die varen nu niet echt) maar in het dagelijks leven wel. En dan valt het voor mij nog mee met maar 7 maand per jaar op zee, voor de officieren is het nog wat meer (8 maand) en voor de bemanning matrozen, kok etc - 4 maand per jaar thuis.
Rhonda schreef op 28-11-2021 om 15:11:Ik word er zelf behoorlijk moe van om er op mijn werk continu mee geconfronteerd te worden. Ik ben niet geïnteresseerd in iemands seksuele voorkeur als ik alleen maar met ze samenwerk. Er was een voorstel van de commissie Diversiteit om alle medewerkers te verplichten achter hun naam in de mail te zetten met welke voornaamwoorden ze aangesproken wilden worden. En het andere voorstel was om vaker over seksuele voorkeuren op de werkvloer te praten. Hou op zeg. Het zijn mijn collega's, niet mijn potentiële liefdespartners.
Dat zijn voor mij twee heel verschillende dingen. Mijn genderidentiteit/voornaamwoorden vermelden: prima. Dat is handig zodat je weet hoe iemand graag wil dat er over en tegen diegene wordt gesproken (hen/hun betekent dat je een mail ook niet begint met mevrouw of meneer). Dat heeft niks met liefdespartners te maken. Veel mensen nemen aan dat ze aan iemand kunnen zien wat iemands gender is en dat klopt dus niet. Dan is het handig het erbij te zetten. Je kunt dat ook ondervangen door sowieso genderneutrale taal te gebruiken, dan ben je er meteen vanaf.
Praten over seksuele voorkeuren: nope. Dat gaat een willekeurige collega niets aan. De meeste collega’s weten dat mijn huidige partner een man is en dat lijkt me genoeg info. Tot wie ik me verder al dan niet aangetrokken voel, is voor collega’s totaal niet relevant. Seksuele voorkeur hoef je niet te weten van collega’s om mensen niet onnodig te kwetsen - zolang je het woord partner gebruikt mocht dat een keer relevant zijn (en je er dus niet automatisch vanuit gaat dat iemand hetero is).
Beertjelief schreef op 25-11-2021 om 16:37:
[..]
Fijn, dan weet je ook waar haar reactie vandaan komt
Genderhype is een gevoelig woord, het is geen hype, het is echt
Dit zal niet overwaaien onder het motto “Punk is dead and Good Charlotte killed it” ofzo
Daarmee wil ik het gevoel van een ouder ook niet bagataliseren, op dit forum loopt er een fantastisch mooi topic met de struggels en overwinningen van ouders en hun kroost
En kan me indenken dat het lastig als je er ineens mee geconfronteerd wordt als ouder
En misschien stond TO helemaal niet stil dat het woord “genderhype” als “nee nee” wordt ervaren in de community
Maar ik kan je nu al voorspellen dat er nog meer reacties als die ene zullen komen (al hoop ik van niet) die het gevoel van de zoekenden zullen bagataliseren
En dat weet een Liefste Feetje ook
En dan trek je wat sneller je bokshandschoenen aan en ga je in de verdedigingsmodus schieten
Uit onmacht en verdriet en liefde voor anderen die niet begrepen worden
Hoi waar ik dit draadje vinden. Hier moeder van 13 jarige transjongen. Ik voel me soms zo eenzaam in "de strijd" naar een weer gelukkig kind.