17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
MamaE schreef op 26-11-2021 om 11:28:
[..]
Volgens mij doen ze dergelijke ingrepen niet bij minderjarige kinderen.
Overigens betekent non-binair zijn ook niet dat je nooit kinderen gaat willen en als je dan geboren bent met een baarmoeder, ben je toch aangewezen op de vrouwelijke taak in dat geheel.Overigens krijg ik echt jeuk van het woord baarmoeder going away party. En van het concept op zich ook. Waarom moet je een feest geven omdat je een operatie ondergaat?
Ingrepen niet, maar heftige hormoonbehandelingen wel.
Brienne schreef op 26-11-2021 om 11:11:
Diyer, zoals ik het lees heb je goed contact met je dochter en bied je een luisterend oor dat is belangrijk.
Maar kan me voorstellen dat het voor jou soms lastig is, zoals hierboven mooi door Mija omschreven: Niet omdat je trans-zijn verafschuwt maar omdat het zo’n moeilijke weg is.
Kenissen van mij hebben hun kind ondersteunt toen de baarmoeder werd weggehaald maar hebben de uitnodiging voor het 'baarmoeder going away party' overgeslagen. Met andere woorden, je bijna volwassen kind zelf de ruimte geven om te onderzoeken en keuzes te maken, maar daarin mag er ook ruimte zijn voor jouw gevoel.
Voordat dat voorbeeld met mij wegloopt: het gaat bij TO niet om een trans kind. Ze is onderzoekend, eigenwijs en activistisch. Ze eist ruimte voor zichzelf op om andere hokjes te onderzoeken en kiezen dan haar moeder goed lijkt. Het meest concrete is die binder. Die dingen zijn vziw juist ontwikkeld om op een veilige manier de borsten te verbergen. Geen grote risico’s dus, lijkt mij.
Het kan zomaar zijn dat moeder gelijk heeft dat het (deels) een bevlieging is. Maar als dat binnen een bandbreedte blijft, is het evengoed in mijn ogen wijs om een stapje terug te doen, die ontwikkeling zich te laten voltrekken en pas in te grijpen bij grote risico’s.
Zeker bij pittige kinderen is het soms best angstig in de puberteit: waar komen ze toch allemaal terecht? Wat gaat er allemaal in dat hoofd om? Worden ze ooit weer rustiger en vooral gelukkiger met zichzelf? Maar je lost dat niet op als ouder. Teveel terugduwen levert eerder nog meer onrust en pijn op voor jezelf en je kind. Het is ook voor mij als ouder een proces met een van mijn kinderen, op een heel ander vlak. Je moet de ideale mix vinden van vasthouden en loslaten. Ga d’r maar aanstaan! Gemakkelijk is het beslist niet! Dat zou ik niet durven beweren, dat je dat ‘gewoon moet doen’.
Wednesday schreef op 26-11-2021 om 11:32:
[..]
Een dergelijk gesprek probeerde ik ook aan te gaan met mijn jonge tiener. Althans, dat ging om een mtf trans persoon en ik vroeg toen of die van tevoren sperma had laten invriezen, mocht er een kinderwens ontstaan. Maar die vraag sloot totaal niet aan bij de belevingswereld van mijn kind.
Als ik in de ogen van mijn kinderen de plank helemaal missla en het gesprek wordt wat grimmig, red ik me er soms uit door een beroep te doen op mijn leeftijd. Ik zeg dan zoiets als: ‘Ik ben een Boomer. Ik ben niet gewend om er op jullie manier naar te kijken. In mijn tijd was dat allemaal heel anders.’ Ik denk dan soms: nou, echt niet! Flauwekul! Maar daar zwijg ik dan wijselijk over. Denk: ze komen er vast zelf wel een keer achter 😂.
Ik ga het ook wel eens aan hoor. Met het ene kind meer dan met het andere. Juist omdat die ene zich makkelijker kan losmaken van mij en daardoor accepteert dat ik er anders over denk. Ruzies over dit soort dingen gaan er natuurlijk vaak over dat kinderen juist een heel sterke behoefte hebben aan bevestiging en goedkeuring van hun ouders. Als je die dan vanuit je eigen wereldbeeld niet zo gemakkelijk kunt geven, gaat het wringen. Dat is echt wel een lastige dynamiek want onoprecht die bevestiging geven, voelt ook helemaal niet goed. Je moet dan leren om een beetje handig te manoeuvreren: bevestiging te geven waar je dat wel oprecht kan en de strijdpunten wat leren ontwijken.
troelahoep schreef op 26-11-2021 om 09:50:
[..]
Weet niet hoe en wat, maar de non-binaire tieners die ik ken hebben wel opvallend vaak iets in het autisme/adhd spectrum.
Toevallig speelt iets dergelijks bij mijn dochter. Auti trekken, maar waarschijnlijk niet door autisme maar qua uitwerking lijkt het er sterk op. Incl. Adhd
MamaE schreef op 26-11-2021 om 11:24:
Ik had het hier gisteravond over met mijn man. Hij is docent op een middelbare school. Hij herkent het niet echt, op zijn school is het niet echt een ding. Maar hij had laatst een bijscholing/seminar in Amsterdam en sprak daar met andere docenten die dat wel opvallend veel voor zagen komen sinds een jaar of twee. Die hadden het zelfs over klassen waar meer dan de helft van de meiden non-binair was en zelfs iemand die genderfluïde was en daarbij ook twee namen gebruikte. De ene dag heette die Henk en de andere dag Truus. Dat kind verwachtte van de omgeving dat ze elke dag vroegen wat die dag de naam was. Die docent waarmee mijn man sprak had toen besloten dat kind bij de achternaam te noemen. Was dat kind niet blij mee, maar voor docenten is het natuurlijk geen doen als iedereen maar per dag van naam wisselt. Dan maak je het jezelf ook wel moeilijk denk ik. Dan moet je letterlijk de hele dag bezig zijn met je gender. Lijkt me vermoeiend. Ik ben een vrouw en voel me ook zo, maar ben niet heel de dag bezig met me vrouw te voelen.
Over het autisme/adhd stukje dat veel non-binairen schijnen te hebben: als je 'anders' bent, is het vaak lastiger om aansluiting te vinden. Op het moment dat de regenboogcommunity dan wel een open gemeenschap is waar iedereen zichzelf kan zijn, kan het best zijn dat iemand met autisme/adhd daar dan wel aansluiting vindt, maar denkt dat het dan wel nodig is om ook een letter te hebben om erbij te mogen horen. Het is maar een theorie hoor.
Ik herken me daar als autist niet in. Behalve dat ik als kind meer 'n tomboy was, was ik toch wel duidelijk een meisje en had geen echte jongen willen zijn. Idem als volwassen vrouw (al had ik die baarmoeder wel wat vroeger kwijt willen zijn vanwege de lichamelijke ongemakken)
troelahoep schreef op 26-11-2021 om 11:27:
[..]
Ja, maar er is nog steeds heel veel ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Ik ben ook niet zo van het slachtofferschap hoor....geef het een andere naam, de vrouw als underdog.
De underdogpositie is toch vaak juist gunstig? Mensen bewonderen iemand die vanuit de underdogpositie iets presteert meestal meer dan de personen die de gedoodverfde winnaar zijn.
Zeefietser schreef op 26-11-2021 om 09:53:
[..]
Of korfballen, maar dat is geen OS sport.
slecht voorbeeld, daar zijn mannen en vrouwen nog steeds niet gelijk. Mannen mogen geen vrouw verdedigen en omgekeerd. Ze spelen dus niet met en door elkaar maar naast elkaar.
Suusje. schreef op 26-11-2021 om 14:03:
[..]
slecht voorbeeld, daar zijn mannen en vrouwen nog steeds niet gelijk. Mannen mogen geen vrouw verdedigen en omgekeerd. Ze spelen dus niet met en door elkaar maar naast elkaar.
En de vrouwen moeten een rokje aan!
troelahoep schreef op 26-11-2021 om 09:50:
Wat er tegen is op de 'hype'.... nou. Omdat er zovéél kinderen zijn die zich momenteel op die manier identificeren, vraag ik me af of het oprechte gevoelens zijn of opgelegde gevoelens. Ik vermoed dat er groepjes tieners zijn die elkaar aanmoedigen/ophitsen om iets anders dan cis/hetero te zijn, dat zij op die manier aandacht voor zichzelf vragen. En dat is dan m.i. potentieel kwetsend voor werkelijke transgenders.
Blijkbaar maakt het wel uit. De gedachte dat het nadelig is om een meisje te zijn vind ik verontrustend inderdaad, en eigenlijk een stap terug in de emancipatie. Het is toch verdrietig als je echt niet in het juiste lichaam zit? En daar heb je meteen het volgende punt wat er op tegen is: de non-binaire jongeren gaan niet persé fris en vrolijk door het leven en hebben meer psychische klachten dan gemiddeld. Ik weet niet of uitvoerig twijfelen aan je identiteit en wat anderen van je denken nu direct leidt tot meer zelf-acceptatie.
Ik herken veel van wat je schrijft. Ik heb ook het idee dat kinderen elkaar ophitsen om iets te zijn, want je moet toch íets zijn? Ook al heb je (nog) geen idee, omdat de wereld al ingewikkeld genoeg is van zichzelf. Zo zoeken onzekere en worstelende kinderen antwoorden op vragen die niet zoveel met hun worsteling te maken hebben, maar wel lekker verklaren waarom je 'anders' bent. Dat hoeft natuurlijk niet schadelijk te zijn, want dat je zoekt naar antwoorden en dan soms ook in de verkeerde hoek zoekt is normaal. Maar ik ben wel heel alert erop dat je daar dan niet teveel in doorslaat. Mijn idee is ook dat non binaire kinderen meer dan gemiddeld problemen hebben met zichzelf (als ik naar mijn kind en haar vrienden kijk) en dit dan houvast biedt. Maar dat heeft weinig met zelfacceptatie te maken, maar met jezelf identificeren om zo hopelijk je problemen weg te nemen. Maar je diepe onzekerheid gaat echt niet weg door je borsten plat te drukken en jezelf non binair te noemen. Dat is hooguit een tijdelijke oplossing, totdat blijkt dat dat 'm ook niet is.
Maar goed, sluit me wel aan bij de schrijvers die zeggen dat het tot op zekere hoogte normaal is dat een vergelijkbare zoektocht aansluit bij de puberteit. Ik hoop dat ik op een bepaalde manier voor mijn dochter in anker kan zijn in de gekte van het leven.
Mija schreef op 26-11-2021 om 10:03:
[..]
En toch is dat op een andere manier natuurlijk niet zo. Als je lesbisch bent heb je niet dezelfde ervaringen als dat je hetero bent. Je groeit namelijk op in een wereld waarin heteroseksualiteit de norm is. En dat is ook logisch want verreweg de meeste mensen zijn/leven heteroseksueel.
Wat ik bedoelde met dat ik lesbisch zijn net zo vanzelfsprekend vind als hetero zijn, dat ik het niet relevant vind. De norm is welliswaar vaker hetero (dat is dan denk ik ook hoe 80% diens leven wil invullen), maar volgens mij zijn de meesten al lang en breed gewend aan het feit dat het voor een relevante groep niet de tegengestelde sekse is, maar dezelfde sekse. Ik vind een geaardheid van iemand niet relevant. Het gaat mij erom of je een beetje leuk mens bent en dat ik iedereen toewens een fijne partner te vinden in het leven. Meer maakt toch niet uit? Ik vind ook niet dat iemand voor zijn of haar seksualiteit moet uitkomen. Je merkt het vanzelf wel toch waar iemand op dat moment mee komt. Tuurlijk is het belangrijk als je date. Maar ik heb nooit hoeven vertellen aan wie dan ook 'joh, ik ben hetero (is niet 100% zo, maar aan de buitenkant wel).' Waarom zou iemand dan wel moeten vertellen 'joh, ik val op hetzelfde geslacht. Of het wisselt, ik val op de mens'. Maar goed, dat is een verworvenheid dat ik (wij?) er zo over mogen denken. Ik vind het eerder een stap terug in het denken als je jezelf weer moet onderscheiden, terwijl ik hoopte dat we goed op weg waren naar te mogen zijn wie je bent en dat naampjes opspelden nu toch wel in het verleden mag liggen.
Mija schreef op 26-11-2021 om 10:45:
[..]
Wat jij beschrijft is de uitkomst van een proces waar je doorheen bent gegaan. Je hebt een gevoel gehad, bent om je heen gaan kijken, hebt etiketjes op jezelf uitgeprobeerd en bent erop uitgekomen dat je dat etiket niet nodig hebt voor je identiteit. Dat is niet overdraagbaar. Je kind moet daar zelf doorheen om haar identiteit te vormen. Het kan zijn dat ze tot dezelfde conclusie komt. Het kan ook zijn dat zij ervaart wel een etiket nodig te hebben om te beschrijven wie ze is. Dit is geen wiskunde. Het is allemaal subjectief, beleving.
Ik zou minder uitleggen en meer vragen, nieuwsgierig proberen te zijn naar haar ervaringen en haar perspectief of de wereld en het/haar leven.
Goeie post en zeker belangrijk voor mij om mee te nemen. Ik probeer het ook. Meer vragen, meer luisteren en minder uitleggen en beseffen dat ik mijn proces al doorlopen heb (al was dat imo godzijdank een stuk minder complex door een stuk minder hokjes waar ik over na moest denken) en mijn kind nog aan het begin staat.
Mevrouw75 schreef op 26-11-2021 om 11:33:
[..]
Ingrepen niet, maar heftige hormoonbehandelingen wel.
Ik denk dat psychiaters hier echt alleen maar groen licht voor geven, als onomstotelijk vast staat dat iemands genderidentiteit al van jongs af aan heel consequent is en er geen andere aanwijzingen zijn voor deze wens. Ik denk dat als er ook maar een beetje twijfel is en het idee dat de wens veroorzaakt wordt door identiteitsstruggles in het algemeen, nare ervaringen met het eigen lichaam of wat dan ook, er niet vóór een bepaalde leeftijd wordt ingegrepen.
Het voordeel van vroeg ingrijpen, is dat een kind zich hormonaal in de puberteit niet ontwikkelt naar het geboortegeslacht. Het is veel onwenselijker om borsten te verwijderen, dan wanneer die borsten zich niet ontwikkelen. Of baardgroei laten verwijderen, als baardgroei niet ontwikkelt. Je kunt een lichaam makkelijker laten ontwikkelen naar het juiste geslacht als je op tijd begint met de juiste hormonen. Maar nogmaals, dat gebeurt alleen als het overduidelijk is.
Diyer schreef op 26-11-2021 om 15:29:
[..]
Ik denk dat psychiaters hier echt alleen maar groen licht voor geven, als onomstotelijk vast staat dat iemands genderidentiteit al van jongs af aan heel consequent is en er geen andere aanwijzingen zijn voor deze wens. Ik denk dat als er ook maar een beetje twijfel is en het idee dat de wens veroorzaakt wordt door identiteitsstruggles in het algemeen, nare ervaringen met het eigen lichaam of wat dan ook, er niet vóór een bepaalde leeftijd wordt ingegrepen.
Het voordeel van vroeg ingrijpen, is dat een kind zich hormonaal in de puberteit niet ontwikkelt naar het geboortegeslacht. Het is veel onwenselijker om borsten te verwijderen, dan wanneer die borsten zich niet ontwikkelen. Of baardgroei laten verwijderen, als baardgroei niet ontwikkelt. Je kunt een lichaam makkelijker laten ontwikkelen naar het juiste geslacht als je op tijd begint met de juiste hormonen. Maar nogmaals, dat gebeurt alleen als het overduidelijk is.
Oh, maar dat snap en weet ik allemaal wel hoor. Het ging erom dat iemand beweerde dat er geen ingrepen vóór volwassenheid werden gedaan. Hormoonbehandelingen worden ook niet zomaar ingezet, het is wel een heftige ingrijpende behandeling.
Mevrouw75 schreef op 26-11-2021 om 15:43:
[..]
Oh, maar dat snap en weet ik allemaal wel hoor. Het ging erom dat iemand beweerde dat er geen ingrepen vóór volwassenheid werden gedaan. Hormoonbehandelingen worden ook niet zomaar ingezet, het is wel een heftige ingrijpende behandeling.
Ik bedoelde daarmee ingrepen als baarmoederverwijdering of een geslachtsveranderende operatie bij transgenders. Het is nogal een ingreep en het heeft nogal wat gevolgen. Overigens zijn de wachtlijsten bij genderpoli's inmiddels twee jaar of zo.
Daarnaast vraag ik me af hoeveel non-binaire mensen daadwerkelijk hormonen willen. Ga je een meisje testosteron geven, dan zal ze meer lichaamsbeharing krijgen, baardgroei, zwaardere stem. De vraag is of ze dat echt wil, want ze voelt zich ook geen man.
MamaE schreef op 26-11-2021 om 16:12:
[..]
Daarnaast vraag ik me af hoeveel non-binaire mensen daadwerkelijk hormonen willen. Ga je een meisje testosteron geven, dan zal ze meer lichaamsbeharing krijgen, baardgroei, zwaardere stem. De vraag is of ze dat echt wil, want ze voelt zich ook geen man.
Dat verschilt inderdaad. De dosering maakt hierin ook uit: met een lagere dosis testosteron ga je niet helemaal naar mannelijk maar wel wat meer af van het vrouwelijke.