17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
redbulletje schreef op 26-11-2021 om 10:07:
[..]
Ik groeide ook op in een maatschappij waarin gezinnen/relaties de norm zijn, ik heb aan beide geen behoefte, maar ik stoor me niet aan de typische relaties in tv-series en boeken, ik zou me eerder gaan storen aan al die nieuwerwetse stromingen als die de norm gaan worden in films en vooral boeken!
Het gaat niet om je eraan storen. Het gaat om identiteit vormen. Om je identiteit te vormen, kijk je eerst om je heen. Dikke kans dat jij ooit hebt gedacht dat een liefdesrelatie + samenwonen plan A was. En dat je dat zou moeten ‘proberen’ op zijn minst? Je gaat dan een ontwikkeling door waarbij je uiteindelijk beseft: ‘dat ik alleen leef is helemaal geen falen en geen plan B. Voor mij is het plan A.’ Dan ben je op je gemak met wie je zelf echt bent. Maar als dat anders is dan wat je om je heen ziet, loop je een ander pad en duurt dat vaak wat langer.
er.is.maar.1.Pino schreef op 26-11-2021 om 08:53:
ik zat op de fiets nog eens na te denken over dit topic en waarom ik zo’n verkeerd gevoel heb bij een aantal reacties. Ik denk dat ik eruit ben. Het is in deze maatschappij nadelig om een meisje te zijn. En in een aantal reacties lees ik dat het oké is om je af te zetten tegen het zijn van een “meisje-meisje” - waarbij meisje-meisje dan gestereotypeerd wordt als make-up en een rokje. Dat is een negatief stereotype (zoals er wel meer zijn over meisjes en vrouwen). Het loont dus om dat vooral niet te (willen) zijn. Ik wil hiermee niet zeggen dat dit voor iedereen zo geldt, maar ik vind wel dat we hier alert op moeten zijn als maatschappij. Want het is natuurlijk de wereld op zijn kop dat je je ervoor zou moeten schamen dat je “maar een meisje” bent. Diyer heeft volkomen gelijk dat het niet moet uitmaken of je vrouw, man of whatever bent. Maar dat maakt helaas wél uit en moeten we meisjes dan klakkeloos steunen in hun afwijzing van zichzelf als meisje? Nogmaals dat zal niet voor iedereen zo gelden, maar we zouden juist meer nadruk moeten leggen op de gelijkheid van mensen - ongeacht hun geslacht, afkomst of ras. Want dat is pas échte vrijheid.
Heel erg eens. Het is op zijn minst opvallend te noemen dat er een enorme stijging bij transgender poli's is van met name meisjes/vrouwen. Terwijl tot voor een paar decennia geleden het vaker mannen waren die in transitie wilden. Het is ook niet voor niets dat men in Groot Brittannië en Zweden veel voorzichtiger zijn geworden met te vroege behandeling. Nu weet ik wel dat niet iedereen die twijfelt, uiteindelijk ook voor transitie kiest maar een stijging
van meer dan 100 procent in een aantal jaar. Dan klopt er echt iets niet. Daarom vind ik deze ontwikkeling helemaal niet zo onschuldig en wel degelijk verder gaan dan afzetten tegen en ' ik was vroeger een punk' Dit gaat veel dieper en is veel ingrijpender. Je kunt hoog en laag springen maar biologie verander je niet zomaar dat is toch echt wat anders dan een hanenkam of een veiligheidsspeld door je wang? En ook ik vraag me af waarom het juist nu met name zoveel meiden zijn die twijfelen. Vraag me echt af of dit nu zo gunstig is of dat we er later achter komen dat een ontwikkeling juist weer negatief heeft uitgepakt voor vrouwen. Laten we in ieder geval naar elkaar luisteren en hier dieper over nadenken en duiden.
Zeefietser schreef op 26-11-2021 om 09:52:
[..]
Klopt, maar als ouder van een kind ongeacht wat je doet wil je iets beters voor hun. TO zegt ze zit in de kinky wereld, daar kom je zeker personen als ik tegen. Toch zou ik dat voor mijn kind niet wensen, ook al vindt ik het geweldig. Net als mijn varen, wens ik mijn kind ook niet toe. Trouwens in heb geen kind, alleen een ex stief zoon, die geen probleem had met mijn travestie gebeuren, maar ook zeker niet het werk wil doen, wat ik doe. Lekker bootje varen op zee, veel weg. Ook daar heb je een hoop vooroordelen in binnen de bevolking.
Ieder heeft zijn/haar/hun eigen plekje te vinden in het leven. Ik zou het afschuwelijk vinden als een van mijn kinderen trans was. Niet omdat ik trans-zijn verafschuw maar omdat het zo’n moeilijke weg is. Als het zo zou zijn, hebben mijn kind en ik als ouder die weg toch te gaan. Dan zou ik er heus aan gaan staan met heel mijn hart. Maar iedere ouder wil voor haar/zijn kinderen het liefst een ontspannen leven met niet teveel pijn. Ik heb net als jij wel degelijk het idee dat er in de huidige queer scene meer ruimte is voor dingen waar in onze jeugd nog veel krampachtiger over werd gedaan. Dat er zich dan nog meer ‘differentiatie’ voordoet vind ik logisch.Daar komt dan ook ruimte voor. Ik ervaar dat als positief.
Als ik jou zo lees, heb jij heel wat afgeworsteld en daardoor een voor jou passende plek gevonden in het leven. Fijn dat je daar bent gekomen! Maar evengoed een pittige levensopdracht waarvan ik me kan voorstellen dat je het een ander niet gunt.
Lollypopje schreef op 26-11-2021 om 09:31:
[..]
Als je je als jongen niet compleet jongen voelt
En hier is dus wat ik een gekke gedachte vind. Je compleet jongen voelen? Wat us dat dan, een complete jongen? Bijna niemand voelt zich toch compleet iets wat maar 1 uitleg kent? Een jongen is een jongen, omdat hij biologisch gezien een piemel heeft. De rest is er compleet omheen verzonnen en wisselt per eeuw, generatie, locatie. Alsof de helft vd wereldbevolking (M) compleet identiek is aan elkaar. Dat kan niet. Idem voor V. Er bestaat niet zoiets als 1 soort jongen en 1 soort meisje en voldoe je er aan, dan ben je compleet en anders niet. Dat probeerde ik ook al aan mijn dochter uit te leggen. Ik zei: Kijk eens om je heen hoeveel verschillende soorten stoelen wij hier hebben staan. Met wielen, zonder wielen, een hangstoel, in alle kleuren en vormen. Maar we noemen ze allemaal STOEL. Maakt het leven wel zo overzichtelijk.
Leene schreef op 26-11-2021 om 10:30:
[..]
Heel erg eens. Het is op zijn minst opvallend te noemen dat er een enorme stijging bij transgender poli's is van met name meisjes/vrouwen. Terwijl tot voor een paar decennia geleden het vaker mannen waren die in transitie wilden. Het is ook niet voor niets dat men in Groot Brittannië en Zweden veel voorzichtiger zijn geworden met te vroege behandeling. Nu weet ik wel dat niet iedereen die twijfelt, uiteindelijk ook voor transitie kiest maar een stijging
Maar het gaat hier in de basis niet over wel of niet een operatie. Het ging over het verkennen van een spectrum, met soms ook wat hysterie erbij. Ik denk dat het belangrijk is om ervoor in te staan dat dat spectrum veilig verkend kan worden. Voor mij is er geen harde scheiding tussen gezond experiment en hype/hysterie. Een beetje pittige puber heeft tegelijkertijd iets van allebei. Als je dat al te krampachtig van elkaar probeert te scheiden als volwassene, verstoor je dat proces.
En natuurlijk zijn er grenzen. Als er sprake is van psychiatrische problematiek, bestaat die en moet je er wat mee. En ook het voortijdig willen beëindigen van de worsteling door onomkeerbare ingrepen is natuurlijk echt wel een aandachtspunt. Maar voor mij zijn dat kanttekeningen bij een in beginsel goede en gezonde ontwikkeling in de maatschappij.
Diyer schreef op 26-11-2021 om 10:35:
[..]
En hier is dus wat ik een gekke gedachte vind. Je compleet jongen voelen? Wat us dat dan, een complete jongen? Bijna niemand voelt zich toch compleet iets wat maar 1 uitleg kent? Een jongen is een jongen, omdat hij biologisch gezien een piemel heeft. De rest is er compleet omheen verzonnen en wisselt per eeuw, generatie, locatie. Alsof de helft vd wereldbevolking (M) compleet identiek is aan elkaar. Dat kan niet. Idem voor V. Er bestaat niet zoiets als 1 soort jongen en 1 soort meisje en voldoe je er aan, dan ben je compleet en anders niet. Dat probeerde ik ook al aan mijn dochter uit te leggen. Ik zei: Kijk eens om je heen hoeveel verschillende soorten stoelen wij hier hebben staan. Met wielen, zonder wielen, een hangstoel, in alle kleuren en vormen. Maar we noemen ze allemaal STOEL. Maakt het leven wel zo overzichtelijk.
Wat jij beschrijft is de uitkomst van een proces waar je doorheen bent gegaan. Je hebt een gevoel gehad, bent om je heen gaan kijken, hebt etiketjes op jezelf uitgeprobeerd en bent erop uitgekomen dat je dat etiket niet nodig hebt voor je identiteit. Dat is niet overdraagbaar. Je kind moet daar zelf doorheen om haar identiteit te vormen. Het kan zijn dat ze tot dezelfde conclusie komt. Het kan ook zijn dat zij ervaart wel een etiket nodig te hebben om te beschrijven wie ze is. Dit is geen wiskunde. Het is allemaal subjectief, beleving.
Ik zou minder uitleggen en meer vragen, nieuwsgierig proberen te zijn naar haar ervaringen en haar perspectief of de wereld en het/haar leven.
Diyer schreef op 26-11-2021 om 10:35:
[..]
En hier is dus wat ik een gekke gedachte vind. Je compleet jongen voelen? Wat us dat dan, een complete jongen? Bijna niemand voelt zich toch compleet iets wat maar 1 uitleg kent? Een jongen is een jongen, omdat hij biologisch gezien een piemel heeft. De rest is er compleet omheen verzonnen en wisselt per eeuw, generatie, locatie. Alsof de helft vd wereldbevolking (M) compleet identiek is aan elkaar. Dat kan niet. Idem voor V. Er bestaat niet zoiets als 1 soort jongen en 1 soort meisje en voldoe je er aan, dan ben je compleet en anders niet. Dat probeerde ik ook al aan mijn dochter uit te leggen. Ik zei: Kijk eens om je heen hoeveel verschillende soorten stoelen wij hier hebben staan. Met wielen, zonder wielen, een hangstoel, in alle kleuren en vormen. Maar we noemen ze allemaal STOEL. Maakt het leven wel zo overzichtelijk.
Ik voel me compleet vrouw, maar vraag me ook niet uit te leggen hoe het voelt. Behalve dan dat ik me al ongemakkelijk voel bij het idee van man zijn en vragen als "wat zou je doen als je een dag een man was" het liefst met "liever niet" zou beantwoorden.
Dat jij het niet herkent, betekent niet dat het niet bestaat. Dat sommigen mensen zich toch echt vrouw, man, beiden, geen van beiden of alles er tussen in voelt. Voor veel mensen is genderidentiteit zoveel meer dan wat er in hun broek zit. Ik had me met een penis nog steeds vrouw gevoeld, want ik was dan nog steeds dezelfde persoon.
Echt wees voorzichtig met je kind als het gaat om dit soort dingen. Misschien is het een fase, misschien is ze echt non binair. Maar mijn moeders onbegrip en zich totaal niet in mij kunnen inleven in mij (op andere gebieden dat wel) heeft onze relatie absoluut geen goed gedaan. Bij mij zorgde het er voor dat ik ging zwijgen over wat er echt in mij omging. En dat wens ik jullie niet toe. Je hoeft het niet te begrijpen, maar probeer het wel te respecteren en te erkennen dat zij zich nu zo voelt. Ik zie de liefde voor je dochter, maar ook hoe je vast houdt aan jouw normaal en moeite hebt met daarbuiten te kijken.
Pas ook op dat hoe harder jij haar uit dat nb hokje wilt duwen, hoe harder zij er misschien aan vast gaat houden ook als ze dat niet is. En als ze het wel is, is het gewoon kut als je eigen moeder dat niet kan erkennen.
En echt ik zeg dit niet om je te veroordelen, maar omdat ik jullie een betere relatie wens dan ik met mijn moeder had die veel te hard vast bleven houden aan haar normaal, waar ik met geen mogelijkheid aan kon voldoen. Dus alsjeblieft stel je open op naar haar.
Diyer, zoals ik het lees heb je goed contact met je dochter en bied je een luisterend oor dat is belangrijk.
Maar kan me voorstellen dat het voor jou soms lastig is, zoals hierboven mooi door Mija omschreven: Niet omdat je trans-zijn verafschuwt maar omdat het zo’n moeilijke weg is.
Kenissen van mij hebben hun kind ondersteunt toen de baarmoeder werd weggehaald maar hebben de uitnodiging voor het 'baarmoeder going away party' overgeslagen. Met andere woorden, je bijna volwassen kind zelf de ruimte geven om te onderzoeken en keuzes te maken, maar daarin mag er ook ruimte zijn voor jouw gevoel.
Brienne schreef op 26-11-2021 om 11:11:
Kenissen van mij hebben hun kind ondersteunt toen de baarmoeder werd weggehaald maar hebben de uitnodiging voor het 'baarmoeder going away party' overgeslagen. Met andere woorden, je bijna volwassen kind zelf de ruimte geven om te onderzoeken en keuzes te maken, maar daarin mag er ook ruimte zijn voor jouw gevoel.
Een minderjarig of meerderjarig kind?
Mijn excuses alvast als ik de plank missla, ik sta open voor correctie of tegenargumentatie. Maar ik verbied mijn kinderen bijvoorbeeld om zich te laten tatoeëren als ze nog niet volwassen zijn. Ik ben helemaal niet tegen tattoos, mijn man heeft ze bijvoorbeeld ook, maar ik zeg dan tegen ze dat hun hersenen de komende jaren gewoon nog enorm in ontwikkeling zijn waardoor het niet handig is om ingrijpende beslissingen nemen die niet meer terug te draaien zijn. Hoe zit dan dan met minderjarige trans kinderen die onherroepelijke stappen (willen) zetten?
Lollypopje schreef op 26-11-2021 om 10:46:
[..]
Ik voel me compleet vrouw, maar vraag me ook niet uit te leggen hoe het voelt. Behalve dan dat ik me al ongemakkelijk voel bij het idee van man zijn en vragen als "wat zou je doen als je een dag een man was" het liefst met "liever niet" zou beantwoorden.
Dat jij het niet herkent, betekent niet dat het niet bestaat. Dat sommigen mensen zich toch echt vrouw, man, beiden, geen van beiden of alles er tussen in voelt. Voor veel mensen is genderidentiteit zoveel meer dan wat er in hun broek zit. Ik had me met een penis nog steeds vrouw gevoeld, want ik was dan nog steeds dezelfde persoon.
Echt wees voorzichtig met je kind als het gaat om dit soort dingen. Misschien is het een fase, misschien is ze echt non binair. Maar mijn moeders onbegrip en zich totaal niet in mij kunnen inleven in mij (op andere gebieden dat wel) heeft onze relatie absoluut geen goed gedaan. Bij mij zorgde het er voor dat ik ging zwijgen over wat er echt in mij omging. En dat wens ik jullie niet toe. Je hoeft het niet te begrijpen, maar probeer het wel te respecteren en te erkennen dat zij zich nu zo voelt. Ik zie de liefde voor je dochter, maar ook hoe je vast houdt aan jouw normaal en moeite hebt met daarbuiten te kijken.
Pas ook op dat hoe harder jij haar uit dat nb hokje wilt duwen, hoe harder zij er misschien aan vast gaat houden ook als ze dat niet is. En als ze het wel is, is het gewoon kut als je eigen moeder dat niet kan erkennen.
En echt ik zeg dit niet om je te veroordelen, maar omdat ik jullie een betere relatie wens dan ik met mijn moeder had die veel te hard vast bleven houden aan haar normaal, waar ik met geen mogelijkheid aan kon voldoen. Dus alsjeblieft stel je open op naar haar.
Misschien lees ik het verkeerd, maar ik lees wel een moeder die zich openstelt naar haar kind en zich open opstelt. Ik lees ook niet dat dochter vanalles verzwijgt.
Het is ook helemaal niet verkeerd om elkaar op bepaalde punten niet te begrijpen of een tijdje wat verwijdering te hebben.
Ik had het hier gisteravond over met mijn man. Hij is docent op een middelbare school. Hij herkent het niet echt, op zijn school is het niet echt een ding. Maar hij had laatst een bijscholing/seminar in Amsterdam en sprak daar met andere docenten die dat wel opvallend veel voor zagen komen sinds een jaar of twee. Die hadden het zelfs over klassen waar meer dan de helft van de meiden non-binair was en zelfs iemand die genderfluïde was en daarbij ook twee namen gebruikte. De ene dag heette die Henk en de andere dag Truus. Dat kind verwachtte van de omgeving dat ze elke dag vroegen wat die dag de naam was. Die docent waarmee mijn man sprak had toen besloten dat kind bij de achternaam te noemen. Was dat kind niet blij mee, maar voor docenten is het natuurlijk geen doen als iedereen maar per dag van naam wisselt. Dan maak je het jezelf ook wel moeilijk denk ik. Dan moet je letterlijk de hele dag bezig zijn met je gender. Lijkt me vermoeiend. Ik ben een vrouw en voel me ook zo, maar ben niet heel de dag bezig met me vrouw te voelen.
Over het autisme/adhd stukje dat veel non-binairen schijnen te hebben: als je 'anders' bent, is het vaak lastiger om aansluiting te vinden. Op het moment dat de regenboogcommunity dan wel een open gemeenschap is waar iedereen zichzelf kan zijn, kan het best zijn dat iemand met autisme/adhd daar dan wel aansluiting vindt, maar denkt dat het dan wel nodig is om ook een letter te hebben om erbij te mogen horen. Het is maar een theorie hoor.
Mevrouw75 schreef op 26-11-2021 om 11:21:
[..]
Misschien lees ik het verkeerd, maar ik lees wel een moeder die zich openstelt naar haar kind en zich open opstelt. Ik lees ook niet dat dochter vanalles verzwijgt.
Het is ook helemaal niet verkeerd om elkaar op bepaalde punten niet te begrijpen of een tijdje wat verwijdering te hebben.
Ik lees een moeder die ook naar haar dochter vast houdt aan haar visie op gender. Ze wil heel graag dat haar dochter dat begrijpt. Vandaar haar stoelenanalogie. Alleen zie ik weinig ruimte voor haar dochters visie op gender.
Ik zeg trouwens niet dat haar dochter dingen verzwijgt. Ik benoem slechts wat zo'n zelfde houding voor de relatie met mij en mijn moeder heeft gedaan. Dat is uiteindelijk goed gekomen, maar dat heeft ruim 10 jaar geduurd. Pas toen ik me zeker genoeg voelde in mijzelf en mijn daardoor niks meer aantrok van wat mijn moeder vond en dacht dat normaal was.
Ik zeg ook niet dat dit gaat gebeuren, maar ik zie veel overlap tussen haar houding en die van mijn moeder, dat ik het wel wilde benoemen. Juist omdat ik hen een makkelijkere weg gun.
redbulletje schreef op 26-11-2021 om 10:03:
Wat een rare gedachte, de vrouw als slachtoffer in de maatschappij. Ik werd in de jaren 70 al opgevoed met het idee dat je als vrouw alles kon worden wat je maar wilde en dat is ook zo. Vrouwelijke artsen, advocaten, piloten. Maar je hebt ook de mogelijkheid om je vrouwelijkheid uit te buiten en huisvrouw te worden. Daar komen de meeste mannen niet mee weg.
Ja, maar er is nog steeds heel veel ongelijkheid tussen mannen en vrouwen. Ik ben ook niet zo van het slachtofferschap hoor....geef het een andere naam, de vrouw als underdog.
Wednesday schreef op 26-11-2021 om 11:14:
[..]
Een minderjarig of meerderjarig kind?
Mijn excuses alvast als ik de plank missla, ik sta open voor correctie of tegenargumentatie. Maar ik verbied mijn kinderen bijvoorbeeld om zich te laten tatoeëren als ze nog niet volwassen zijn. Ik ben helemaal niet tegen tattoos, mijn man heeft ze bijvoorbeeld ook, maar ik zeg dan tegen ze dat hun hersenen de komende jaren gewoon nog enorm in ontwikkeling zijn waardoor het niet handig is om ingrijpende beslissingen nemen die niet meer terug te draaien zijn. Hoe zit dan dan met minderjarige trans kinderen die onherroepelijke stappen (willen) zetten?
Volgens mij doen ze dergelijke ingrepen niet bij minderjarige kinderen.
Overigens betekent non-binair zijn ook niet dat je nooit kinderen gaat willen en als je dan geboren bent met een baarmoeder, ben je toch aangewezen op de vrouwelijke taak in dat geheel.
Overigens krijg ik echt jeuk van het woord baarmoeder going away party. En van het concept op zich ook. Waarom moet je een feest geven omdat je een operatie ondergaat?
MamaE schreef op 26-11-2021 om 11:28:
[..]
Overigens betekent non-binair zijn ook niet dat je nooit kinderen gaat willen en als je dan geboren bent met een baarmoeder, ben je toch aangewezen op de vrouwelijke taak in dat geheel.
Een dergelijk gesprek probeerde ik ook aan te gaan met mijn jonge tiener. Althans, dat ging om een mtf trans persoon en ik vroeg toen of die van tevoren sperma had laten invriezen, mocht er een kinderwens ontstaan. Maar die vraag sloot totaal niet aan bij de belevingswereld van mijn kind.