17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
En ik denk dat meer te lezen van de mensen die kritische kanttekeningen plaatsen. Niet zozeer angst voor het onbekende. Maar zorgen om het welzijn van jongeren. Ik denk nl. dat de angsten (zorgen) stukken minder zouden zijn, als je zou zien dat NB e.a. gewoon relatief blije jongeren zijn die lekker in hun vel zitten met de bekende puberprobleempjes. Ik denk dat de zorgen gebaseerd zijn op docenten die dus het tegenovergestelde zien: jongeren die steeds meer, steeds vaker en steeds extremer worstelen met zichzelf, in een wereld waarin het juist normaal zou zijn dat mensen de vrijheid hebben om hun leven zo vorm te geven als ze zelf willen.
Dat klopt ergens niet.
Mevrouw75 schreef op 20-04-2022 om 21:37:
[..]
En als die gevoelens er nou helemaal niet zijn?
Aan iets waar ik helemaal geen gevoelens heb geef ik meestal niet zoveel aandacht en dan vind ik er meestal ook niet zoveel van. Mensen die ergens sterke meningen over uiten, hebben daar over het algemeen gevoelens bij.
Mija schreef op 20-04-2022 om 21:42:
[..]
Aan iets waar ik helemaal geen gevoelens heb geef ik meestal niet zoveel aandacht en dan vind ik er meestal ook niet zoveel van. Mensen die ergens sterke meningen over uiten, hebben daar over het algemeen gevoelens bij.
Ik heb nogal met jongeren te maken. Dat kan gewoon zonder sterke gevoelens, maar wel met daadwerkelijke interesse.
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 21:26:
[..]
Misschien heb je wel gelijk en is het een vooroordeel. Als ik mezelf dan probeer te verplaats in degenen die kritisch zijn, waarvan vaak het argument komt dat het een trend is, kom ik uit op angst voor het onbekende, of angst voor veranderingen van dingen die eerst meer vaststonden. Maar misschien spelen er ook wel heel andere gevoelens, zoals frustratie of verdriet.
Als ik naar mijn eigen omgeving kijk was het toch voornamelijk angst waaruit de kritiek voortkwam.
Ik heb er vooral moeite mee dat er aanpassing vanuit de 'normale' groep geëist wordt. Het is niet zoals toen homo's een algemeen geaccepteerde groep werden, dat had verder geen invloed op de hetero's. Nu krijg je oneerlijke kansen in sport en misbruik in gevangenissen en wil men dat er andere aanspreekvormen komen. Ook de identificatie voor de veiligheid met een paspoort komt in 't geding als de beschrijving van 't geslacht weggelaten wordt naar mijn idee. Als de groep zich bescheidener op zou stellen, gewoon hun ding doen zonder aanpassing van de maatschappij te vragen en zich ook zou onthouden van sportcompetities die op geslacht zijn ingedeeld, zou het volgens mij veel beter geaccepteerd worden.
Mija schreef op 20-04-2022 om 21:42:
[..]
Aan iets waar ik helemaal geen gevoelens heb geef ik meestal niet zoveel aandacht en dan vind ik er meestal ook niet zoveel van. Mensen die ergens sterke meningen over uiten, hebben daar over het algemeen gevoelens bij.
zorgen zoals ik al aangaf.
Diyer schreef op 20-04-2022 om 21:36:
Klopt, in mijn geval komt het ook wel voort uit angst. Maar niet de angst die je waarschijnlijk denkt. Mijn specifieke angst komt voort uit zorgen. Omdat wat ik specifiek om me heen zie (en daarmee mis ik ongetwijfeld een hele grote groep waarbij de angst niet terecht is) bij mijn kind en peers nl. aansluit bij ander zorgwekkend gedrag.
Persoonlijk kan het me nl. geen bal schelen wat iemand voor (gender/sekse etc) identiteit heeft, als ik de indruk heb dat deze persoon lekker in z'n vel zit. Maar dat is dus niet wat ik zie. Ik zie in dat groepje jongeren wat mij specifiek bekend is, jongeren die heel erg worstelen met zichzelf en daar naar mijn idee een antwoord op denken te vinden door hun genderidentiteit te betwijfelen.
Die angst begrijp ik. Vrij recentelijk heb ik op een middelbare school gewerkt en ook daar waren zorgen over een groep leerlingen, waarvan een deel zichzelf identificeert als lhbti+, niet eens specifiek non-binair, maar ook waar onderliggende problematiek speelde. Mijn ervaring daar was juist dat die onderliggende problematiek op één hoop wordt gegooid met de gender- of seksuele identiteit van de jongeren, terwijl de jongeren zelf het als los van elkaar zagen. Misschien denken sommigen inderdaad wel een oplossing te vinden in een andere genderidentiteit, maar volgens mij zijn we het er beiden over eens dat juist die onderliggende problematiek in deze het probleem is, toch? Is jouw angst dan vooral gericht op zorgen dat de daadwerkelijke problematiek niet behandeld wordt, ómdat jeugdige het op trans-zijn gooit?
Maar ook, de meeste personen die trans zijn, zijn nu eenmaal depressief en zitten niet lekker in hun vel. Nu zeg ik niet dat dat voor iedereen zo geldt, maar genderdysforie maakt niet gelukkig.
redbulletje schreef op 20-04-2022 om 22:01:
[..]
Ik heb er vooral moeite mee dat er aanpassing vanuit de 'normale' groep geëist wordt. Het is niet zoals toen homo's een algemeen geaccepteerde groep werden, dat had verder geen invloed op de hetero's. Nu krijg je oneerlijke kansen in sport en misbruik in gevangenissen en wil men dat er andere aanspreekvormen komen. Ook de identificatie voor de veiligheid met een paspoort komt in 't geding als de beschrijving van 't geslacht weggelaten wordt naar mijn idee. Als de groep zich bescheidener op zou stellen, gewoon hun ding doen zonder aanpassing van de maatschappij te vragen en zich ook zou onthouden van sportcompetities die op geslacht zijn ingedeeld, zou het volgens mij veel beter geaccepteerd worden.
Aanpassingen horen nu eenmaal bij emancipatorische processen. Het zou wat zijn als er helemaal geen aanpassingen meer verricht zouden worden als het niet alleen de grootste groep vooruit helpt, de groep waar de hele maatschappij al voor is ingericht nota bene. Een samenleving maak je samen. En ik heb net zoveel recht om deel te nemen aan een sportcompetitie als ieder ander.
Diyer schreef op 20-04-2022 om 21:39:
En ik denk dat meer te lezen van de mensen die kritische kanttekeningen plaatsen. Niet zozeer angst voor het onbekende. Maar zorgen om het welzijn van jongeren. Ik denk nl. dat de angsten (zorgen) stukken minder zouden zijn, als je zou zien dat NB e.a. gewoon relatief blije jongeren zijn die lekker in hun vel zitten met de bekende puberprobleempjes. Ik denk dat de zorgen gebaseerd zijn op docenten die dus het tegenovergestelde zien: jongeren die steeds meer, steeds vaker en steeds extremer worstelen met zichzelf, in een wereld waarin het juist normaal zou zijn dat mensen de vrijheid hebben om hun leven zo vorm te geven als ze zelf willen.
Dat klopt ergens niet.
Maar dit lijkt zo’n obsessie te worden … voor jou?!? Er klopt zoveel niet. Er zijn zoveel emotionele onevenwichtigheden bij jongeren. Aandacht voor een gezond gewicht is goed, excessief lijnen is dat niet. Aandacht voor klimaat is goed, klimaatdepressie is ongezond. Je afvragen hoe je in godsnaam aan een meisje moet komen als jongen is universeel, militante incels zijn geestelijk niet in orde. Experimenteren met make up en kleding is leuk, je de hele tijd spiegelen aan foto’s met een filter op insta is dat niet. Een uurtje per dag gamen is leuk, dagelijks vele uren alleen maar achter je pc zitten is een verslaving. Jongeren die worstelen met genderrollen en zich willen empoweren door zichzelf te omarmen zoals ze zijn en daar ruimte voor op te eisen zijn normaal, jongeren die alleen nog maar hier mee bezig zijn, zitten in een mentale crisis.
Ik vind dat je het identificeren als non-binair te stellig in zijn algemeenheid problematiseert. Waarmee ik niet ontken dat er jongeren zijn bij wie het problematische vormen aanneemt. Mijn dochter zit in de lgbtq-scène en vertelt beide soort verhalen: jongeren die zichzelf ontdekken, het daar soms lastig mee hebben en daarbij ook gewoon plezier hebben en jongeren die het vooral heel zwaar hebben/maken. Met die laatste kinderen is natuurlijk iets aan de hand. Maar dat doet niks af aan de in de basis in mijn ogen in ieder geval normale en begrijpelijke worsteling met het eigen gender, genderidentiteit of -rollen. Ik begrijp ook eigenlijk niet waarom wij als boomers hier zo eindeloos over bezig zouden blijven. Dat doen we toch ook niet over andere onderwerpen die obsessieve vormen kunnen aannemen maar dat niet standaard doen? We hebben wel draadjes over problematisch gamen maar niet over dat gamen slecht is, wel over fatshaming of onzekerheid over uiterlijk maar niet over dat kleding shoppen met vriendinnen onze dochters in het verderf stort. Het wordt allemaal zo enorm uitvergroot met dat non-binair, laat ze toch gewoon uitvogelen hoe het voor ze zit en doe er een beetje voorzichtig mee, zoals je met uiterlijk, politieke statements of liefdesverdriet zou doen. Als ze teveel noten op hun zang hebben, gaat het het ene oor in en het andere uit en als ze serieuze problemen hebben, probeer je hulp voor ze te zoeken en als ze dat niet accepteren (doet mijn 15-jarige met heel andere problemen ook niet) tob je er tandenknarsend mee aan. Niets wezenlijk nieuws onder de zon, volgens mij.
Jij spreekt vanuit je eigen ervaring over trans. Ik spreek vanuit mijn eigen ervaring met dochter en leeftijdgenoten over non binair. Non binair is zo diffuus en persoonsafhankelijk qua ervaring/beleving (ik bedoel, ik zou 25-30 jaar geleden mezelf misschien ook NB hebben genoemd, bij gebrek aan overduidelijke vrouwelijke identiteit) dat ik mezelf al afvraag of je dat uberhaupt op 1 hoop moet gooien. Want voor de een is het idd verzet tegen stereotypen, voor de ander gaat het veel veel verder en voelt zichzelf compleet niet serieus genomen als je de aanspreekvorm verkeerd hebt.
Een NB wil niet per se (naar mijn idee) een geslachtsverandering omdat ze ongelukkig zijn met hun sekse. Ik kan me voorstellen dat depressie dan hand in hand gaat met het fysieke voorkomen. Ik vind het echter lastiger voor te stellen dat depressie hand in hand gaat met NB in een westerse wereld waarin jongeren relatief makkelijk groepen kan opzoeken waar hun specifieke (niet stereotype genderlook) m/v buitenkant relevant is. Dat zou dan toch juist moeten zorgen voor BLIJE jongeren? Hoe komt het dan toch dat NB jongeren over het algemeen dan niet de meest luchtige personen ter wereld zijn (zwart wit gesteld), terwijl ze juist in grote delen van Nederland alle ruimte krijgen om eruit te zien/gedragen zoals het ze past? Dat rijmt niet met de problematiek die ik zie in deze groep.
Mevrouw75 schreef op 20-04-2022 om 21:37:
[..]
En als die gevoelens er nou helemaal niet zijn?
Juist door dit soort uitspraken heb ik eigenlijk geen zin om door te vragen, terwijl ik best graag wil graven, omdat je dan verder komt.
Kijk, ik heb een overtuiging (in mijn pov ziet de wereld er op een bepaalde manier uit) en een ander heeft een overtuiging (een ander pov) ik wil best dat andere wereldbeeld begrijpen, grondig, maar dat kan alleen als ik vrijuit vragen kan stellen, zonder meteen een angst, frustratie, verdriet, conservatief of -foob hoek ingedrukt te worden. En ‘gewoon accepteren want dat ís gewoon zo’, is te makkelijk, omdat er dan nog steeds geen daadwerkelijk begrip is, als in begrijpen. Dan leef je langs elkaar heen.
Naar mijn idee komen overal gevoelens bij kijken en bij kritiek zijn dat meestal geen heel positieve, toch? Je hoeft geen vragen te stellen hoor, maar het lijkt nu vooral alsof je jezelf de -foob hoek indrukt, terwijl ik het alleen, een blijkbaar voor jou verkeerde, emotie toebedeel.
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 22:18:
[..]
Aanpassingen horen nu eenmaal bij emancipatorische processen. Het zou wat zijn als er helemaal geen aanpassingen meer verricht zouden worden als het niet alleen de grootste groep vooruit helpt, de groep waar de hele maatschappij al voor is ingericht nota bene. Een samenleving maak je samen. En ik heb net zoveel recht om deel te nemen aan een sportcompetitie als ieder ander.
Bij je geboortegeslacht dan wel of in gender neutrale sport zoals paardensport. Er zijn nu al diverse nieuwsberichten over oneerlijke concurrentie waar geboren mannen die zich identificeren als vrouw er met de prijzen vandoor gaan. Dat zal het draagvlak bij de vrouwen juist doen afnemen voor deze nieuwe groep. Een eigen competitie opstarten is dan eerlijker.
Diyer schreef op 20-04-2022 om 22:20:
Jij spreekt vanuit je eigen ervaring over trans. Ik spreek vanuit mijn eigen ervaring met dochter en leeftijdgenoten over non binair. Non binair is zo diffuus en persoonsafhankelijk qua ervaring/beleving (ik bedoel, ik zou 25-30 jaar geleden mezelf misschien ook NB hebben genoemd, bij gebrek aan overduidelijke vrouwelijke identiteit) dat ik mezelf al afvraag of je dat uberhaupt op 1 hoop moet gooien. Want voor de een is het idd verzet tegen stereotypen, voor de ander gaat het veel veel verder en voelt zichzelf compleet niet serieus genomen als je de aanspreekvorm verkeerd hebt.
Een NB wil niet per se (naar mijn idee) een geslachtsverandering omdat ze ongelukkig zijn met hun sekse. Ik kan me voorstellen dat depressie dan hand in hand gaat met het fysieke voorkomen. Ik vind het echter lastiger voor te stellen dat depressie hand in hand gaat met NB in een westerse wereld waarin jongeren relatief makkelijk groepen kan opzoeken waar hun specifieke (niet stereotype genderlook) m/v buitenkant relevant is. Dat zou dan toch juist moeten zorgen voor BLIJE jongeren? Hoe komt het dan toch dat NB jongeren over het algemeen dan niet de meest luchtige personen ter wereld zijn (zwart wit gesteld), terwijl ze juist in grote delen van Nederland alle ruimte krijgen om eruit te zien/gedragen zoals het ze past? Dat rijmt niet met de problematiek die ik zie in deze groep.
Idem. Als ik in deze tijd puber was zou ik mezelf ook meer bij nonbinair inschalen dan bij vrouw. Godzijdank bestond dat toen nog niet, er is als puber al zoveel waar je je druk over kan maken.
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 22:22:
[..]
Naar mijn idee komen overal gevoelens bij kijken en bij kritiek zijn dat meestal geen heel positieve, toch? Je hoeft geen vragen te stellen hoor, maar het lijkt nu vooral alsof je jezelf de -foob hoek indrukt, terwijl ik het alleen, een blijkbaar voor jou verkeerde, emotie toebedeel.
Kritiek kan ook beschouwend nieuwsgierig zijn. Althans, mijn vragen kunnen als kritiek opgevat worden terwijl ze dat niet zijn. Ik had met conservatief en -foob ook niet over jou (ook niet perse over mijzelf) wel over eerdere discussie, dit draadje, en een ander, loopt al even, daarnaast gebeurt er in het echte leven ook wat natuurlijk. Hoewel live de kans groot is dat de vragen persoonlijker worden en daar deins ik echt voor terug.
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 22:18:
[..]
Aanpassingen horen nu eenmaal bij emancipatorische processen. Het zou wat zijn als er helemaal geen aanpassingen meer verricht zouden worden als het niet alleen de grootste groep vooruit helpt, de groep waar de hele maatschappij al voor is ingericht nota bene. Een samenleving maak je samen. En ik heb net zoveel recht om deel te nemen aan een sportcompetitie als ieder ander.
Helemaal eens. Redbull, dit kun je vast wel inleven: zonder aanpassingen zouden er vandaag de dag nog steeds geen vrouwenrechten zijn, zoals stemrecht. En zou je vandaag de dag nog steeds in lange rokken moeten lopen, trouwen en 10 kinderen baren. Met dat in je achterhoofd kun je vast wel bedenken dat aanpassing niet alleen maar verkeerd is.
Zonder aanpassing zouden homoseksuelen zich nog steeds moeten verstoppen.
Niet elke verandering vind ik positief. Maar ik vind heel veel veranderingen wél positief. Deze "hype" zoals ik 'm genoemd heb, gaat ook positieve effecten teweeg brengen, want het maakt mensen nl. veel bewuster van het feit dat niet alle geslachten dezelfde overeenkomsten delen op basis van dat geslacht. Niet elke vrouw (geslacht) wil baren, lang haar dragen en zoetgevooisd door het leven gaan. Niet elke man (geslacht) wil vechten, veroveren en met spijkerbroek door het leven gaan. En dat vind ik goed! Ik vind het belangrijk dat er nu eindelijk eens wordt afgestapt van de hokjes 'wat is een man en wat is een vrouw'. Laat een mens ajb zelf beslissen wat voor die goed voelt. Ik ben nu bijna 50 en had als twintiger al grote moeite met het onderscheid in baanaanduidingen (juf/meester, directeur/directrice). Ik weigerde daaraan mee te doen, want het geslacht is compleet irrelevant. Je bent docent, je bent tandarts, je bent verpleegkundige, je bent directeur. Het is niet belangrijk of je dat met een piemel in je broek of een vagina in je broek doet. Het is wél belangrijk als je bepaalde medicijnen voorschrijft of als je naar een bepaalde dokter gaat voor onderzoeken.
Mevrouw75 schreef op 20-04-2022 om 21:37:
[..]
En als die gevoelens er nou helemaal niet zijn?
Juist door dit soort uitspraken heb ik eigenlijk geen zin om door te vragen, terwijl ik best graag wil graven, omdat je dan verder komt.
Kijk, ik heb een overtuiging (in mijn pov ziet de wereld er op een bepaalde manier uit) en een ander heeft een overtuiging (een ander pov) ik wil best dat andere wereldbeeld begrijpen, grondig, maar dat kan alleen als ik vrijuit vragen kan stellen, zonder meteen een angst, frustratie, verdriet, conservatief of -foob hoek ingedrukt te worden. En ‘gewoon accepteren want dat ís gewoon zo’, is te makkelijk, omdat er dan nog steeds geen daadwerkelijk begrip is, als in begrijpen. Dan leef je langs elkaar heen.
Maar dan nog zullen daar allerlei gevoelens een rol bij spelen: bij de NB bijvoorbeeld gekwetstheid over vaak onbegrip tegenkomen of trots op de eigen kracht of moedeloosheid over iedere keer weer moeten uitleggen. En bij iemand die van een afstand kijkt ergernis over de aanpassing of het begrip die gevraagd worden, zorg over de gedachtenwereld van jongeren of onzekerheid over hoe je iemand moet noemen. Het is nauwelijks mogelijk om zonder emoties te praten over dit soort gevoelige dingen. Als het over mensen en hun identiteit gaat, komen er gevoelens bij. Dat los je allemaal niet met rationaliteit op.