17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 13:32:
Dag allen,
ik lees dit topic al een tijdje mee en wil nu toch even reageren. Uit eigen ervaring weet ik dat een traject bij de genderpoli bestaat uit gemiddeld 5 diagnostische gesprekken, gesprekken met een psychiater (ja, er wordt altijd gekeken naar comorbiditeit, dus met ASS wordt gekeken naar in hoeverre je genderbeleving hiermee samenhangt bijvoorbeeld), je wordt geholpen met een sociale transitie, is de medische transitie begonnen zijn er halfjaarlijkse evaluatie gesprekken met je behandelaar van de genderpoli, en alles wordt telkens in het team overlegd. De wachttijd is 2 jaar, de diagnostiek duurt zo’n half jaar, de wachttijd voor een hormonale behandeling is 2 maanden, je moet eerst zo’n driekwart jaar aan de hormonen zijn vóór een borstverwijderende operatie aan de orde is en daarvan is de wachttijd ook zo’n driekwart jaar. Dus, er wordt hier nogal licht over gedacht door sommigen, maar dat is het niet. Je wordt continu begeleid, en voordat er ook maar iets medisch kan plaatsvinden is er al een hele tijd verstreken.
En ja, ook mensen die non-binair zijn kunnen een medische transitie ingaan.
Dankjewel voor je uitleg en het delen van je eigen ervaringen hiermee.
Lollypopje schreef op 20-04-2022 om 13:37:
[..]
Overigens heb ik ook begrepen dat ook hormonen niet perse een onomkeerbaar effect hebben. Om die reden moeten transmensen deze hun hele leven blijven gebruiken.
Dit is ook zo ja. Stoppen met testosteron betekent vaak dat de spiermassa afneemt, de vetverdeling weer ‘vrouwelijk’ wordt, de stem kan wat hoger worden, haarverlies op het hoofd stopt. Voor oestrogeen weet ik het niet precies, maar ook daar zullen veranderingen plaatsvinden na het stoppen. Overigens betekent het stoppen met hormonen niet meteen een de-transitie, al wordt het in officiële cijfers wel vaak zo gezien: het innemen van hormonen kan bijvoorbeeld leiden tot gezondheidsklachten, of degene wenst om andere redenen te stoppen met een hormonale behandeling maar identificeert zich nog hetzelfde.
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 13:43:
[..]
Dit is ook zo ja. Stoppen met testosteron betekent vaak dat de spiermassa afneemt, de vetverdeling weer ‘vrouwelijk’ wordt, de stem kan wat hoger worden, haarverlies op het hoofd stopt. Voor oestrogeen weet ik het niet precies, maar ook daar zullen veranderingen plaatsvinden na het stoppen. Overigens betekent het stoppen met hormonen niet meteen een de-transitie, al wordt het in officiële cijfers wel vaak zo gezien: het innemen van hormonen kan bijvoorbeeld leiden tot gezondheidsklachten, of degene wenst om andere redenen te stoppen met een hormonale behandeling maar identificeert zich nog hetzelfde.
Ik zou dat zelf ook niet zien als een detransitie. Voor mij ben je vrouw, man, non-binair afhankelijk van hoe jij je identificeert. Niet of je hormonen gebruikt of "alle operaties" hebt gehad.
Misschien een erg persoonlijke vraag, maar mag ik jou vragen hoe jij zelf het hele traject hebt ervaren? Blij met hoe het ging of dingen die je liever anders had gezien?
Lollypopje schreef op 20-04-2022 om 13:49:
[..]
Misschien een erg persoonlijke vraag, maar mag ik jou vragen hoe jij zelf het hele traject hebt ervaren? Blij met hoe het ging of dingen die je liever anders had gezien?
Tuurlijk mag je dat vragen. Eigenlijk zit ik er nog midden in. Heb de diagnostische fase afgerond en mijn ‘casus’ is besproken met de endocrinoloog. Nu sta ik dus op de wachtlijst voor de hormonale behandeling, maar heb ik wel nog maandelijkse (of tweemaandelijkse) gesprekken met mijn behandelaar voor hulp met de sociale transitie.
Mijn ervaring is eigenlijk vooral heel positief, ik heb me altijd serieus genomen gevoeld gedurende het traject, maar ook verliep het naar mijn idee allemaal heel soepel: ik heb verder geen klachten en was heel flexibel in het plannen van afspraken. Dat is ook een dingetje natuurlijk; zit je, buiten de genderdysforie om, goed in je vel dan gaat het diagnostische traject wat sneller dan wanneer je nog andere problemen hebt, zoals depressies bijvoorbeeld.
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 13:58:
[..]
Tuurlijk mag je dat vragen. Eigenlijk zit ik er nog midden in. Heb de diagnostische fase afgerond en mijn ‘casus’ is besproken met de endocrinoloog. Nu sta ik dus op de wachtlijst voor de hormonale behandeling, maar heb ik wel nog maandelijkse (of tweemaandelijkse) gesprekken met mijn behandelaar voor hulp met de sociale transitie.
Mijn ervaring is eigenlijk vooral heel positief, ik heb me altijd serieus genomen gevoeld gedurende het traject, maar ook verliep het naar mijn idee allemaal heel soepel: ik heb verder geen klachten en was heel flexibel in het plannen van afspraken. Dat is ook een dingetje natuurlijk; zit je, buiten de genderdysforie om, goed in je vel dan gaat het diagnostische traject wat sneller dan wanneer je nog andere problemen hebt, zoals depressies bijvoorbeeld.
Ik kan me voorstellen dat vragen soms te persoonlijk voelen, maar fijn dat je wilde antwoorden. Fijn dat het voor jou zo positief verloopt 
en ik kan me zeker voorstellen dat het scheelt als je geen nevendiagnosis hebt.
Nog een vraag 
Niet zozeer persoonlijk, maar meer iets waar jij misschien het antwoord op hebt.
Ik las dat transvisie een aantal jaar geleden opriep voor psychische begeleiding na de transitie, omdat voor sommigen dan pas de mentale klap komt, weet jij of dat al is verbeterd? Ik vond het namelijk best heftig om te lezen hoe sommigen zich juist daarna voelen, want je gunt het zo dat het juist dan beter voelt.
Lollypopje schreef op 20-04-2022 om 14:06:
[..]
Ik kan me voorstellen dat vragen soms te persoonlijk voelen, maar fijn dat je wilde antwoorden. Fijn dat het voor jou zo positief verloopt
Nog een vraag
Ik las dat transvisie een aantal jaar geleden opriep voor psychische begeleiding na de transitie, omdat voor sommigen dan pas de mentale klap komt, weet jij of dat al is verbeterd? Ik vond het namelijk best heftig om te lezen hoe sommigen zich juist daarna voelen, want je gunt het zo dat het juist dan beter voelt.
Ik heb wel de nevendiagnose ASS. Er wordt dan vooral gekeken of gender geen special interest is volgens mij.
Waar ik loop hebben ze een na-traject in de vorm van halfjaarlijkse evaluatiegesprekken. Maar ik weet eerlijk gezegd niet hoe dat op andere plekken gaat.
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 14:21:
[..]
Ik heb wel de nevendiagnose ASS. Er wordt dan vooral gekeken of gender geen special interest is volgens mij.
Waar ik loop hebben ze een na-traject in de vorm van halfjaarlijkse evaluatiegesprekken. Maar ik weet eerlijk gezegd niet hoe dat op andere plekken gaat.
Ah ja, duidelijk. Als het geen special interest is, is het verder ook niet relevant als neven diagnose inderdaad.
En dankjewel voor je antwoord. Wel goed dat ze in elk geval natraject doen waar jij loopt. Dankjewel voor je antwoord
Lollypopje schreef op 20-04-2022 om 14:23:
[..]
Ah ja, duidelijk. Als het geen special interest is, is het verder ook niet relevant als neven diagnose inderdaad.
En dankjewel voor je antwoord. Wel goed dat ze in elk geval natraject doen waar jij loopt. Dankjewel voor je antwoord
Graag gedaan! Ik beantwoord vragen met alle liefde en plezier.
Ook van degenen hier die zich nogal negatief, of kritisch (het is maar net hoe je het bekijkt) uiten. Ik wil graag een positief klimaat en als ik angst (want dat is het vooral denk ik) kan wegnemen met het delen van mijn ervaringen, dan doe ik het maar al te graag.
redbulletje schreef op 20-04-2022 om 09:47:
[..]
Vreemd dat bij zoiets ingrijpends er niet eerst een traject van jaren bij de GGZ aan vooraf moet gaan. Zomaar aan de puberteitsremmers gezet worden als kind met onvolgroeide hersenen vind ik nogal wat.
Er valt weinig puberteit meer te remmen als je die pas gaat nemen als je hersenen met 20 - 25 jaar volgroeid zijn.
De effecten van puberteitsremmers zijn trouwens omkeerbaar. Stop met ze innemen en je puberteit gaat weer ongeremd verder.
Diyer schreef op 20-04-2022 om 12:50:
mooie post lollypopje, maar als ik me het juist herinner, is er bij jou sprake van een ASS diagnose. Het zou zonde zijn als een eventuele diagnose of zelfs begeleiding/behandeling voor problematiek daarvoor ondergesneeuwd zou raken als de focus primair ligt op genderidentiteit. En al helemaal als hulpverleners of docenten of andere mensen die bij jongeren betrokken zijn, deze issues niet durven benoemen of genderidentiteit niet bespreekbaar kunnen maken, omdat er een groep mensen met pannen en pollepels klaarstaan om te roepen dat je ze niet serieus neemt.
Iedereen wil serieus genomen worden, echt iedereen. Maar er moet ook ruimte bestaan voor kritische kanttekeningen. Sommige mensen moet je helpen duwen om op de juiste plek terecht te komen en andere mensen zul je soms even moeten afremmen zodat ze zich kunnen orienteren of dat doel wel echt is waar ze naartoe willen. En ja, dan zul je soms ook de plank misslaan.
Maar objectief gezien is het best vreemd dat in een wereld (ik herhaal het toch maar even in het klein van wat ik eerder schreef) waarin er meer ruimte is om juist jezelf te zijn en waar hokjes niet nodig zijn om een fijn en gelukkig leven te kunnen leiden, er een steeds grotere groep is die de noodzaak voelt om zich te onderscheiden van de rest en zichzelf in een aparte groep te plaatsen, teneinde een gelukkig leven te kunnen leiden.
Maar is dit niet ook gewoon zoals pubers nou eenmaal ‘werken’? Ik was als puber bijvoorbeeld een luidruchtige linkse rakker en als iemand ooit durfde te zeggen dat ik misschien niet zo lekker in mijn vel zat als ik heftig aan het oreren was over het flagrante onrecht in de wereld vond ik ook dat ze me niet serieus namen want het was toch echt ver-schrik-ke-lijk wat er allemaal in de wereld gebeurde, zagen ze dat dan niet? Wat een oppervlakkige lui! En er was en is ook echt verschrikkelijk veel onrecht in de wereld. Maar ik kan nu nuance verdragen en toen niet. Ik denk dat pubers zich op een bepaalde manier kunnen vastklampen aan wat ze op dat moment als hun identiteit beschouwen. Dat neemt soms vrij groteske vormen aan maar het is vanuit de levensfase te begrijpen en er zit ook meestal een kern van waarheid in. Het is niet de vraag of het helemaal klopt of helemaal niet. Het wordt vooral emotioneel heel groot en daardoor vervormd. Die inhoudelijke, kritische discussie is daarom zinloos met jongeren, olie op het vuur. Je moet zeker als ouders volgens mij gewoon niet willen dat ze begrijpen dat hun heilige puberovertuiging niet (helemaal) klopt, dat het veel genuanceerder en milder ligt. Die wijsheid komt voor verreweg de meesten met de jaren. Soms denk ik wel eens: je moet pubers net als peuters een beetje afleiden in plaats van met weerwoord de aandacht nog sterker te vestigen op iets waar ze toch al door geobsedeerd zijn. Zij hoeven toch niet altijd te WETEN dat je ze niet helemaal serieus neemt. Dat kun je ook in stilte doen, met een klein glimlachje.
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 14:37:
[..]
Graag gedaan! Ik beantwoord vragen met alle liefde en plezier.
Ook van degenen hier die zich nogal negatief, of kritisch (het is maar net hoe je het bekijkt) uiten. Ik wil graag een positief klimaat en als ik angst (want dat is het vooral denk ik) kan wegnemen met het delen van mijn ervaringen, dan doe ik het maar al te graag.
Waarom denk je dat kritische uitingen, kritische vragen uit angst voortkomen? Ik denk dat dat ook een groot vooroordeel is.
Mija schreef op 20-04-2022 om 18:18:
[..]
Maar is dit niet ook gewoon zoals pubers nou eenmaal ‘werken’? Ik was als puber bijvoorbeeld een luidruchtige linkse rakker en als iemand ooit durfde te zeggen dat ik misschien niet zo lekker in mijn vel zat als ik heftig aan het oreren was over het flagrante onrecht in de wereld vond ik ook dat ze me niet serieus namen want het was toch echt ver-schrik-ke-lijk wat er allemaal in de wereld gebeurde, zagen ze dat dan niet? Wat een oppervlakkige lui! En er was en is ook echt verschrikkelijk veel onrecht in de wereld. Maar ik kan nu nuance verdragen en toen niet. Ik denk dat pubers zich op een bepaalde manier kunnen vastklampen aan wat ze op dat moment als hun identiteit beschouwen. Dat neemt soms vrij groteske vormen aan maar het is vanuit de levensfase te begrijpen en er zit ook meestal een kern van waarheid in. Het is niet de vraag of het helemaal klopt of helemaal niet. Het wordt vooral emotioneel heel groot en daardoor vervormd. Die inhoudelijke, kritische discussie is daarom zinloos met jongeren, olie op het vuur. Je moet zeker als ouders volgens mij gewoon niet willen dat ze begrijpen dat hun heilige puberovertuiging niet (helemaal) klopt, dat het veel genuanceerder en milder ligt. Die wijsheid komt voor verreweg de meesten met de jaren. Soms denk ik wel eens: je moet pubers net als peuters een beetje afleiden in plaats van met weerwoord de aandacht nog sterker te vestigen op iets waar ze toch al door geobsedeerd zijn. Zij hoeven toch niet altijd te WETEN dat je ze niet helemaal serieus neemt. Dat kun je ook in stilte doen, met een klein glimlachje.
Helemaal mee eens en goede tip over in stilte glimlachen en ze zelf laten ontdekken en uitrijpen.
Mevrouw75 schreef op 20-04-2022 om 20:42:
[..]
Waarom denk je dat kritische uitingen, kritische vragen uit angst voortkomen? Ik denk dat dat ook een groot vooroordeel is.
Misschien heb je wel gelijk en is het een vooroordeel. Als ik mezelf dan probeer te verplaats in degenen die kritisch zijn, waarvan vaak het argument komt dat het een trend is, kom ik uit op angst voor het onbekende, of angst voor veranderingen van dingen die eerst meer vaststonden. Maar misschien spelen er ook wel heel andere gevoelens, zoals frustratie of verdriet.
Als ik naar mijn eigen omgeving kijk was het toch voornamelijk angst waaruit de kritiek voortkwam.
Klopt, in mijn geval komt het ook wel voort uit angst. Maar niet de angst die je waarschijnlijk denkt. Mijn specifieke angst komt voort uit zorgen. Omdat wat ik specifiek om me heen zie (en daarmee mis ik ongetwijfeld een hele grote groep waarbij de angst niet terecht is) bij mijn kind en peers nl. aansluit bij ander zorgwekkend gedrag.
Persoonlijk kan het me nl. geen bal schelen wat iemand voor (gender/sekse etc) identiteit heeft, als ik de indruk heb dat deze persoon lekker in z'n vel zit. Maar dat is dus niet wat ik zie. Ik zie in dat groepje jongeren wat mij specifiek bekend is, jongeren die heel erg worstelen met zichzelf en daar naar mijn idee een antwoord op denken te vinden door hun genderidentiteit te betwijfelen.
Denkruim schreef op 20-04-2022 om 21:26:
[..]
Misschien heb je wel gelijk en is het een vooroordeel. Als ik mezelf dan probeer te verplaats in degenen die kritisch zijn, waarvan vaak het argument komt dat het een trend is, kom ik uit op angst voor het onbekende, of angst voor veranderingen van dingen die eerst meer vaststonden. Maar misschien spelen er ook wel heel andere gevoelens, zoals frustratie of verdriet.
Als ik naar mijn eigen omgeving kijk was het toch voornamelijk angst waaruit de kritiek voortkwam.
En als die gevoelens er nou helemaal niet zijn?
Juist door dit soort uitspraken heb ik eigenlijk geen zin om door te vragen, terwijl ik best graag wil graven, omdat je dan verder komt.
Kijk, ik heb een overtuiging (in mijn pov ziet de wereld er op een bepaalde manier uit) en een ander heeft een overtuiging (een ander pov) ik wil best dat andere wereldbeeld begrijpen, grondig, maar dat kan alleen als ik vrijuit vragen kan stellen, zonder meteen een angst, frustratie, verdriet, conservatief of -foob hoek ingedrukt te worden. En ‘gewoon accepteren want dat ís gewoon zo’, is te makkelijk, omdat er dan nog steeds geen daadwerkelijk begrip is, als in begrijpen. Dan leef je langs elkaar heen.