17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
Ik herken misschien het non-binair zijn deels bij mijn eigen kinderen, maar ik ervaar het niet als gevoelige materie. Het uit zich vooral in een kledingkeuze die niet strookt met hoe oudere generaties dit zien. Die maken daar vervolgens meer een ding van dan leeftijdgenoten, omdat de norm onder leeftijdgenoten is: iedereen moet kunnen dragen wat hij of zij wil. Het 'gevecht' richt zich dus meer op de 'ouderwetse' strikte scheiding dan op het kind zelf.
Hoe ervaar jij dat?
Ik denk dat als er andere problematiek de oorzaak is, dat dit vanzelf naar bovsn komt en het non-binair zijn zal overwaaien. Bij de groep die er meer mee wil, en waar meer meespeelt, vermoed ik dat ook dat bij de meesten duidelijk zal worden in het gendertraject. Overigens betekent, andere problematiek hebben, niet dat iemand niet ook non-binair kan zijn natuurlijk.
niet_rechts schreef op 20-04-2022 om 10:42:
[..]
Heb je het artikel écht gelezen, want het ontkracht wat jij roept. Er is geen exponentiële toename van genderdystrofie onder meisjes, er is vooral een inhaalslag van mensen die ouder zijn en nu aan de slag durven met hun genderidentiteit. Kinderen krijgen niet na een paar gesprekken al puberteitsremmers. Jongeren raken niet plots overtuigd van een ander gender. Het onderzoek dat dat aantonen zou, wordt in dit artikel ontkracht. Kortom: jij hebt je mening en zoekt nu naar artikelen die jouw mening onderschrijven. Dit heet conformation bias.
Een confirmation bias, ook wel bevestigingsbias of bevestigingsvooroordeel genoemd, is een cognitieve toestand waarbij informatie wordt gebruikt die je bestaande overtuigingen of vooroordelen bevestigt.
Je zoekt “bewijs” dat je mening of overtuiging verder ondersteunt, terwijl je voorbeelden negeert die het idee niet ondersteunen of in twijfel trekken. Door alleen details te onthouden die je overtuigingen ondersteunen, mis je vaak belangrijke informatie.
Ehh... dat vind jij. En ik denk dat wat jij confirmation bias noemt, dat iets is wat iedereen doet. Jij net zo goed, je probeert mij te betrappen op confirmation bias en bent overtuigd iets te zullen vinden.
Ik zeg niet dat ik dit artikel afwijs omdat het niet voldoet aan mijn overtuiging. Ik heb inderdaad wel een bepaalde overtuiging, dat er iets vreemds aan de hand is, op basis van ervaringen in o.a. het onderwijs en een aantal gevallen in mijn persoonlijke omgeving. Bovendien herken ik me in wat de TO beschrijft. Dus dan denk je hé, zie je wel, weer iemand met die ervaring en je gaat op zoek naar bewijs daarvoor, zo je wilt.
Ik ben bepaald niet de enige die ineens veel transjongeren ziet in het onderwijs (sowieso veel jongeren die niet goed in hun vel zitten trouwens). Ook een bepaalde intolerantie, het zich afzetten en cancelcultuur en het haast opzoeken van zich onbegrepen voelen wat erbij komt kijken, daar maak ik me zorgen over. Leerlingen die een aanklacht indienen tegen een docent die niet op de hoogte was van de nieuwste semi-officiële voornaam (die al3x veranderd is), bijvoorbeeld.
Pijnlijk om te lezen dat iemand die nota bene in het onderwijs werkt, en dus veel met kinderen of pubers te maken heeft en hen zou moeten helpen in hun ontwikkeling, zo oordelend is. Een veilige omgeving creëer je daar in elk geval niet mee. En dan neem je ook nog eens niks terug van je tirade op grond van een artikel vol onwaarheden en laat je vooral zien dat je wel een ander artikel dat jouw argumenten ontkracht, linkt, maar niet meeneemt in je oordeel en argumenten.
Ik hoop met heel mijn hart dat je geen maatschappijleer geeft.
niet_rechts schreef op 20-04-2022 om 11:16:
Ik herken misschien het non-binair zijn deels bij mijn eigen kinderen, maar ik ervaar het niet als gevoelige materie. Het uit zich vooral in een kledingkeuze die niet strookt met hoe oudere generaties dit zien. Die maken daar vervolgens meer een ding van dan leeftijdgenoten, omdat de norm onder leeftijdgenoten is: iedereen moet kunnen dragen wat hij of zij wil. Het 'gevecht' richt zich dus meer op de 'ouderwetse' strikte scheiding dan op het kind zelf.
Hoe ervaar jij dat?
Ik ervaar het als hypergevoelige materie. Want er wordt amper op inhoud geluisterd in een gesprek, maar naar de juiste aanspreekvorm. Dus als ik een vergissing maak, lijkt dat vooral te blijven hangen, maar waar het gesprek om ging is vergeten. Kledingkeuze is hier iets dat eigenlijk past bij mij als mens, omdat ik zelf ook uit een alternatievere hoek kom die niet per se vrouwelijk was, dus mijn kinderen hebben me ook amper gezien met rokjes en jurkjes en make up en vooral veel in kluskleding, spijkerbroeken of sexe neutrale dingen. Daar val je hier thuis niet snel in op. Mijn kind heeft inmiddels meer piercings dan ik, maar ook daar valt ze niet mee buiten de boot. Kleding sluit wel heel erg aan bij diens subcultuur, maar zie ik niet als verzet tegen de kledingcultuur thuis, want nogmaals, dat past best wel.
Nee, het non binaire voel ik overal in door dat ik die niet begrijp, want ik ben niet non binair. Dus ik kan simpelweg niet weten hoe ze zich voelt en tegenaan loopt. Kind heeft een non binaire vriendin met anorexia, maar dat mag niet gezegd worden, want dat is geen anorexia, maar gewoon hoekige vormen want niet elk vrouwelijk geslacht moet je in de mal willen persen dat ze vrouwelijke vormen moet hebben. Alsof ik het verschil niet kan zien tussen iemand met hoekige vormen of iemand die gewoon graatmager is met een ingevallen gezicht en holle ogen. Maar ja, dan begrijp ik het weer niet. Mijn kind leest erover, leert erover, lijkt er haast een studie van te maken en vult daarmee de hele identiteit. Het uiterlijk is daarin ook vreselijk belangrijk. Er gaan geen 5 minuten voorbij of er moet in de spiegel gekeken worden. En op een of andere manier zie ik bij de non binaire groep jongeren (in geval van mijn dochter/vrienden) bijna geen vreugde. Ze stralen allemaal mistroostigheid uit. Lachen amper. Het is zwaar en zwaar.
Dan hebben we het onder dezelfde noemer over toch wel hele andere dingen, Diyer. Jouw verhaal klinkt als een enorme worsteling. Hier onder de pubers is het beeld meer dat hokjes onnodig zijn, behalve in die gevallen waarin het er echt expliciet toe doet. Dus het non-binair is meer het idee van: een mens is een mens en zolang je niet bij de dokter zit wegens menstruatiepijn (ik noem even een dwarsstraat), doet het er niet toe wat er in je broek zit. Net zoals het er niet toe mag doen wat je gelooft, welke schoenmaat je hebt of hoe je haar zit. Het non-binair hier is dan geen extra hokje. Eerder het weggummen van lijntjes.
De gevoeligheid voor woorden als hij of zij beperkt zich tot (school)boeken waar vaak gerefereerd wordt aan 'hij', terwijl er net zo goed 'zij' of 'hij of zij' of 'die mens' had kunnen staan.
Kortom: dank voor je toelichting. Het klinkt als een hele lastige situatie.
niet_rechts schreef op 20-04-2022 om 11:48:
Pijnlijk om te lezen dat iemand die nota bene in het onderwijs werkt, en dus veel met kinderen of pubers te maken heeft en hen zou moeten helpen in hun ontwikkeling, zo oordelend is. Een veilige omgeving creëer je daar in elk geval niet mee. En dan neem je ook nog eens niks terug van je tirade op grond van een artikel vol onwaarheden en laat je vooral zien dat je wel een ander artikel dat jouw argumenten ontkracht, linkt, maar niet meeneemt in je oordeel en argumenten.
Ik hoop met heel mijn hart dat je geen maatschappijleer geeft.
Mag ik jouw vragen waarom je zo anders reageert op mijn post t.o.v. die van Diyer?
Ik weet niet hoe het is om je nb te voelen, wel weet ik hoe het is om een ongelukkige met zichzelf worstelende puber te zijn. Dat is zwaar en moeilijk. Ik voelde me anders en zocht naar het waarom. Ik keek anders naar de wereld dan mijn omgeving en dat was lastig. Ik zocht naar wie ik was en hoewel ik keihard riep dat ik nergens bij wilde horen, zal onbewust het tegenovergestelde waar zijn geweest. Wat ik in die worsteling het lastigste vond was dat ik me ook niet geaccepteerd en onbegrepen voelde door mijn omgeving. Vaak onuitgesproken, maar mijn moeder heeft me ook weleens belachelijk gemaakt. Dat alles resulteerde er in dat ik juist steeds meer in mijzelf keerde. Ik voelde me niet gezien voor wie ik was. Ik deelde steeds minder. Zelfs niet toen ik een behoorlijk depressieve tiener met een passieve doodswens was. Want waarom zou je dat delen met mensen waarvan je het idee hebt dat ze je toch niet begrijpen en accepteren? Als je je niet werkelijk gezien voelt?
Ik kan mij voorstellen dat dit ook voor een deel van de tieners waar ik hier over lees geld. Niet meteen dat ze depressief zijn, maar wel die worsteling die ze nu doormaken. Ik vond mijn troost in het paganisme (zie mijzelf overigens nog steeds als een niet praktiserend pagan. Het sluit aan bij hoe ik de wereld zie). Zij vinden nu hier hun troost en rust in, in hun zoektocht. Dat betekent niet dat je overal in mee moet gaan overigens, want drie keer van naam veranderen daar pas ik ook voor, maar wel dat je geaccepteerd en gezien voelen heel belangrijk is. Juist op die leeftijd.
En mijn belangrijkste boodschap, het is goed gekomen met mij. Dus heb vertrouwen dat het ook voor hen geldt 
Al is de relatie met mijn moeder wel nog lang verstoord gebleven. Uiteindelijk stopte ik met hopen op haar goedkeuring en acceptatie. Misschien was dat ook wel wat ons uiteindelijk dichter bij elkaar bracht. En wat voor mij in dit alles de belangrijkste les was, was dat je elkaar niet hoeft te begrijpen om elkaar te accepteren. Om iemand de ruimte te geven diens eigen zoektocht door te maken en zolang die persoon niks doet dat schadelijk is vertrouwen te hebben dat het goed komt.
Toen ik dit stuk begon, wist ik niet echt waar deze post zou eindigen 😂 Ik wilde het topic ook niet off topic trekken met mijn verhaal, maar ik denk vooral uitleggen waarom ik het vertrouwen heb dat het met de meeste van die nu extreem worstelende tieners wel goed zal komen (al snap ik dat de huidige situatie ook voor de omgeving heel lastig kan zijn). Misschien uiteindelijk echt als non-binair, of toch als man of vrouw.
mooie post lollypopje, maar als ik me het juist herinner, is er bij jou sprake van een ASS diagnose. Het zou zonde zijn als een eventuele diagnose of zelfs begeleiding/behandeling voor problematiek daarvoor ondergesneeuwd zou raken als de focus primair ligt op genderidentiteit. En al helemaal als hulpverleners of docenten of andere mensen die bij jongeren betrokken zijn, deze issues niet durven benoemen of genderidentiteit niet bespreekbaar kunnen maken, omdat er een groep mensen met pannen en pollepels klaarstaan om te roepen dat je ze niet serieus neemt.
Iedereen wil serieus genomen worden, echt iedereen. Maar er moet ook ruimte bestaan voor kritische kanttekeningen. Sommige mensen moet je helpen duwen om op de juiste plek terecht te komen en andere mensen zul je soms even moeten afremmen zodat ze zich kunnen orienteren of dat doel wel echt is waar ze naartoe willen. En ja, dan zul je soms ook de plank misslaan.
Maar objectief gezien is het best vreemd dat in een wereld (ik herhaal het toch maar even in het klein van wat ik eerder schreef) waarin er meer ruimte is om juist jezelf te zijn en waar hokjes niet nodig zijn om een fijn en gelukkig leven te kunnen leiden, er een steeds grotere groep is die de noodzaak voelt om zich te onderscheiden van de rest en zichzelf in een aparte groep te plaatsen, teneinde een gelukkig leven te kunnen leiden.
Lollypopje schreef op 20-04-2022 om 12:27:
Ik weet niet hoe het is om je nb te voelen, wel weet ik hoe het is om een ongelukkige met zichzelf worstelende puber te zijn. Dat is zwaar en moeilijk. Ik voelde me anders en zocht naar het waarom. Ik keek anders naar de wereld dan mijn omgeving en dat was lastig. Ik zocht naar wie ik was en hoewel ik keihard riep dat ik nergens bij wilde horen, zal onbewust het tegenovergestelde waar zijn geweest. Wat ik in die worsteling het lastigste vond was dat ik me ook niet geaccepteerd en onbegrepen voelde door mijn omgeving. Vaak onuitgesproken, maar mijn moeder heeft me ook weleens belachelijk gemaakt. Dat alles resulteerde er in dat ik juist steeds meer in mijzelf keerde. Ik voelde me niet gezien voor wie ik was. Ik deelde steeds minder. Zelfs niet toen ik een behoorlijk depressieve tiener met een passieve doodswens was. Want waarom zou je dat delen met mensen waarvan je het idee hebt dat ze je toch niet begrijpen en accepteren? Als je je niet werkelijk gezien voelt?
Ik kan mij voorstellen dat dit ook voor een deel van de tieners waar ik hier over lees geld. Niet meteen dat ze depressief zijn, maar wel die worsteling die ze nu doormaken. Ik vond mijn troost in het paganisme (zie mijzelf overigens nog steeds als een niet praktiserend pagan. Het sluit aan bij hoe ik de wereld zie). Zij vinden nu hier hun troost en rust in, in hun zoektocht. Dat betekent niet dat je overal in mee moet gaan overigens, want drie keer van naam veranderen daar pas ik ook voor, maar wel dat je geaccepteerd en gezien voelen heel belangrijk is. Juist op die leeftijd.
Dit klinkt best aannemelijk. Alleen is het verschil wel dat een religie/spirituele stroming doorgaans geen onomkeerbare aanpassingen aan het lichaam of ander medisch ingrijpen tot gevolg heeft en ook niet dat er aparte voornaamwoorden voor moeten komen.
Vooral dat medisch ingrijpen terwijl het eigenlijk een zoektocht is naar jezelf, een worsteling met het leven en wie je bent. Heel fijn dat je dan ergens troost en rust in kan vinden, maar als je dat op een gegeven moment niet meer nodig hebt, moet je dat ook los kunnen laten zonder blijvende gevolgen.
Wat niet_rechts beschrijft lijkt me een prima ontwikkeling. Een kledingstijl die niet uitgesproken mannelijk of vrouwelijk is omdat dat niet belangrijk is, behalve bij de dokter. Wat troelahoep en diyer schrijven over halve klassen en hele vriendengroepen die non-binair zeggen te zijn, aparte voornaamwoorden willen en als je het een keer per ongeluk verkeerd doet is het gesprek meteen klaar, vier keer van naam wisselen in een half jaar en aanklachten indienen als iemand dat een keer mist, dan sla je echt door en daar mogen we als maatschappij best wel paal en perk aan stellen.
Diyer schreef op 20-04-2022 om 12:50:
mooie post lollypopje, maar als ik me het juist herinner, is er bij jou sprake van een ASS diagnose. Het zou zonde zijn als een eventuele diagnose of zelfs begeleiding/behandeling voor problematiek daarvoor ondergesneeuwd zou raken als de focus primair ligt op genderidentiteit. En al helemaal als hulpverleners of docenten of andere mensen die bij jongeren betrokken zijn, deze issues niet durven benoemen of genderidentiteit niet bespreekbaar kunnen maken, omdat er een groep mensen met pannen en pollepels klaarstaan om te roepen dat je ze niet serieus neemt.
Klopt ik heb ASS, al bleek dat pas 15 jaar later maar dat was zeker niet de enige reden dat ik mij anders en onbegrepen voelde. Niet al mijn anders zijn valt daar op af te schuiven. Hooguit dat ik daardoor ook anders kijk naar ongeschreven regels, omdat ik daarvan vaak het nut niet begreep. Maar dat ik anders kijk naar bijvoorbeeld zaken als relaties en seksualiteit heeft daar vrij weinig mee te maken. Dus ook met een diagnose, kun je nog steeds ook op veel andere vlakken afwijken van de norm. Kun je ook nog steeds non binair zijn. We moeten er dan ook voor waken om alles daar op af uit te schuiven. Wat niet weg neemt dat je, als er meer speelt, dat ook zeker niet moet negeren. Die twee dingen kunnen namelijk prima naast elkaar bestaan.
En ik denk echt dat het voor mij een wereld van verschil had gemaakt als ik mij minder alleen en bovenal gezien en geaccepteerd had gevoeld zoals ik mijzelf zag. Pas toen ik na mijn pubertijd dat vond bij mensen en ik het niet langer zocht in mijn eigen omgeving, begon het beter met mij te gaan.
Je hoeft dus echt niet eventuele andere problematiek te negeren, maar accepteer pubers ook voor wie ze zijn of willen zijn. Dat laatste geeft juist ook ruimte om het over die andere problematiek te hebben. Dat had voor mij echt een wereld van verschil gemaakt als puber en dan had ik mijn zwaar depressieve gevoelens waarschijnlijk ook durven delen. Omdat dat dan veilig had gevoeld om te doen.
MamaE schreef op 20-04-2022 om 13:01:
[..]
Dit klinkt best aannemelijk. Alleen is het verschil wel dat een religie/spirituele stroming doorgaans geen onomkeerbare aanpassingen aan het lichaam of ander medisch ingrijpen tot gevolg heeft en ook niet dat er aparte voornaamwoorden voor moeten komen.
Vooral dat medisch ingrijpen terwijl het eigenlijk een zoektocht is naar jezelf, een worsteling met het leven en wie je bent. Heel fijn dat je dan ergens troost en rust in kan vinden, maar als je dat op een gegeven moment niet meer nodig hebt, moet je dat ook los kunnen laten zonder blijvende gevolgen.
Ik zie geen problemen in het tijdelijk gebruiken van andere voornaamwoorden en wijzigingen aan je lichaam worden echt niet zo makkelijk gedaan als jij hier stelt. Eerst 2 jaar wachtlijst, daarna alle psychische onderzoeken en als je daar doorheen komt weer wachtlijsten voor eventuele operaties.
Dus voordat er iets onomkeerbaars veranderd zijn ze al een behoorlijke tijd en veel onderzoeken verder. Dus als dat je voornaamste reden is om mijn vergelijking niet te vinden opgaan, vind ik hem niet heel erg sterk.
Lollypopje schreef op 20-04-2022 om 13:08:
[..]
Ik zie geen problemen in het tijdelijk gebruiken van andere voornaamwoorden en wijzigingen aan je lichaam worden echt niet zo makkelijk gedaan als jij hier stelt. Eerst 2 jaar wachtlijst, daarna alle psychische onderzoeken en als je daar doorheen komt weer wachtlijsten voor eventuele operaties.
Dus voordat er iets onomkeerbaars veranderd zijn ze al een behoorlijke tijd en veel onderzoeken verder. Dus als dat je voornaamste reden is om mijn vergelijking niet te vinden opgaan, vind ik hem niet heel erg sterk.
Andere voornaamwoorden en naam vind ik ook niet heel problematisch. Wel als dat heel vaak wisselt, dat is niet bij te houden. Iemand schreef hier over snel aan de hormonen etc. maar dat bleek niet te kloppen lees ik nu dus excuus.
Wel lijkt het me handig om breder te kijken dan alleen gender. En dat is lastig, want dingen als depressie, ASS etc. kun je niet 'uitschakelen' en ook daar zijn weer samenhangen tussen. Het is in ieder geval erg complex allemaal.
Dag allen,
ik lees dit topic al een tijdje mee en wil nu toch even reageren. Uit eigen ervaring weet ik dat een traject bij de genderpoli bestaat uit gemiddeld 5 diagnostische gesprekken, gesprekken met een psychiater (ja, er wordt altijd gekeken naar comorbiditeit, dus met ASS wordt gekeken naar in hoeverre je genderbeleving hiermee samenhangt bijvoorbeeld), je wordt geholpen met een sociale transitie, is de medische transitie begonnen zijn er halfjaarlijkse evaluatie gesprekken met je behandelaar van de genderpoli, en alles wordt telkens in het team overlegd. De wachttijd is 2 jaar, de diagnostiek duurt zo’n half jaar, de wachttijd voor een hormonale behandeling is 2 maanden, je moet eerst zo’n driekwart jaar aan de hormonen zijn vóór een borstverwijderende operatie aan de orde is en daarvan is de wachttijd ook zo’n driekwart jaar. Dus, er wordt hier nogal licht over gedacht door sommigen, maar dat is het niet. Je wordt continu begeleid, en voordat er ook maar iets medisch kan plaatsvinden is er al een hele tijd verstreken.
En ja, ook mensen die non-binair zijn kunnen een medische transitie ingaan.
MamaE schreef op 20-04-2022 om 13:25:
[..]
Andere voornaamwoorden en naam vind ik ook niet heel problematisch. Wel als dat heel vaak wisselt, dat is niet bij te houden. Iemand schreef hier over snel aan de hormonen etc. maar dat bleek niet te kloppen lees ik nu dus excuus.
Wel lijkt het me handig om breder te kijken dan alleen gender. En dat is lastig, want dingen als depressie, ASS etc. kun je niet 'uitschakelen' en ook daar zijn weer samenhangen tussen. Het is in ieder geval erg complex allemaal.
Iemand die elke week veranderd, zou ik ook lastig vinden. Maar dan zou ik gewoon vriendelijk uitleggen dat ik mijn best zal doen, om de persoon tegemoet te komen, maar dat die niet kan verwachten dat ik het elke keer goed doe. Omdat steeds veranderen heel verwarrend is.
Overigens heb ik ook begrepen dat ook hormonen niet perse een onomkeerbaar effect hebben. Om die reden moeten transmensen deze dacht ik hun hele leven blijven gebruiken.
Klopt het is ook super complex, maar juist daarom denk ik dat het goed is om het hele kind te zien. Dus ook diens non-binairheid te accepteren, zelfs als het een fase is of als er veel meer meespeelt en niet enkel naar andere problematiek te kijken. Grote kans dat daardoor juist ook ruimte ontstaat om aandacht te besteden aan eventuele andere of onderliggende worstelingen. Uiteraard ben ik niet maatgevend voor iedereen, maar bij mij had dat echt gescheeld. En mocht het kind naar de genderpoli willen, dan is hier ook in die onderzoeken aandacht voor. Maar tegen die tijd zijn ze dus alweer een heel stuk verder en staan ze er zelf misschien ook weer anders in.