17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
Rockstar schreef op 19-04-2022 om 11:52:
[..]
Volgens mij heb je risico op interne verzakkingen als je de baarmoeder eruit haalt en is dat een belangrijke reden om het niet te doen (naast dat de operatie zelf ook best pittig is).
Persoonlijk heb ik de ingreep (het kon gelukkig laparoscopisch) niet als pittig ervaren en gelukkig heb ik geen verzakking. Ken behoorlijk wat vrouwen (o.a. in de familie) die hun baarmoeder rond de 40 hebben laten verwijderen om medische redenen en alleen positieve geluiden.
Rockstar schreef op 19-04-2022 om 15:30:
[..]
Ik wil geen man zijn. Als ik morgen wakker word als man, ben ik diep ongelukkig. Ik beeld me altijd in dat transgenders zich zo voelen.
Ik schrijf ook nergens dat ik een man wil zijn. Ik ben prima heppie met wie ik ben. Maar ik zie er ook geen enkel probleem in als ik op deze wereld was gekomen als man, omdat ik mezelf vrij neutraal voel. Denk niet dat ik me bijzonder anders had gevoeld. Denk ook niet dat ik bijzonder anders had gekeken naar de rest van de mensen om me heen. Ik merk nl. dat ik me vooral verbind met mensen op basis van karakter (rustig, druk, energiek, intelligent, sportief etc etc) en dezelfde manier van in het leven staan en het voor mij daarbij heel weinig uitmaakt welke gender iemand heeft. Ik merk ook dat ik met mijn ex samen een heel non traditioneel rollenpatroon en interesses had. Mijn ex (man) is veel beter in: schoonmaken, zachte zorg (doller op kleine kindjes, ik meer oudere kinderen), styling, vindt kleding veel belangrijker, kan goed klussen en sleutelen, is talig, goede navigatie coordinatie, slecht in rekenen.
Terwijl ik meer de stoere rol had in de opvoeding (kinderen uitdagen en motiveren, leren fietsen, leren kaartlezen, band plakken), hou van tuinieren, interesse in beta vakken en techniek, financieel en zakelijk inzicht, creatief, nul interesse in sleutelen of computers, klussen leuk vinden, dansen en zingen.
Onze typische vaardigheden die normaal worden onderverdeeld in mannelijk of vrouwelijk, stoer of zacht, liepen bij ons allebei dwars door elkaar heen. Dat is wat mij definieert en niet wat een x of y toevoegt aan mijn leven. Mijn soort borsten bepalen voor een grote mate wat voor kleren ik kan dragen en wat comfortabel is (ik heb grote borsten). Maar niet het feit dat ik als vrouw borstvorming heb. Want ik had net zo goed een vrouw met cup A kunnen zijn. Het feit dat ik GROTE borsten heb (en soms op een bepaalde manier wordt bekeken daardoor), bepaald meer mijn identiteit dan het gegeven DAT ik borsten heb.
Peen schreef op 19-04-2022 om 13:12:
[..]
Dit is ook wel mijn idee. Als ik erover nadenk, denk ik: hoe voelt een vrouw zich dan en hoe weet ik of ik dan wel een vrouw zou zijn? Hoe kan je dat nou weten?
Ik had eens een gesprek met een neuropsycholoog en hij zei dat ik voornamelijk reageer zoals mannen altijd doen. Dus misschien ben ik wel geen 'echte' vrouw....
Ik ben maar gewoon mezelf dus, dat genderdenken is te ingewikkeld. Als ik nu puber was geweest had ik mezelf ook nonbinair genoemd waarschijnlijk
Ik denk ook vaak mannelijk over dingen, maar maak er eveneens graag gebruik van dat ik een vrouw ben en dus een man om hulp kan vragen bij iets technisch en de man ook helpt omdat ik vrouw ben, terwijl hij bij een man waarschijnlijk zou denken dat moet je zelf ook kunnen.
Peen schreef op 19-04-2022 om 15:53:
[..]
Dit heb ik net zo. Misschien bestaat er ook wel een hokje voor mensen zoals wij, voor wie het niets uitmaakt.
Ik denk stiekem dat dit voor het gros van de mensen geldt. Het is nl. niet jijzelf die je identiteit maakt, maar je omgeving. Je bent je identiteit altijd afgezet tegen de rest vd groep. Niemand is zich bewust van het feit dat 'ie valide is. Omdat je dat bent met bijna 100% anderen. Pas op het moment dat je in een rolstoel zit, voel je dat je identiteit verandert van valide naar invalide of minder valide.
Niemand is zich bewust van het feit dat ie wit is of zwart is, als de rest dat ook is. Als geslacht geen issue zou zijn, omdat er simpelweg niet naar gekeken wordt of belangrijk zou zijn, hoef je dat ook niet te identificeren. Pas als anderen jouw identiteit een bepaalde kleur wil geven (met kenmerken, verwachtingen, gedragingen, potentieel), merk je of je die kleur fijn vindt. Maar als mensen die identiteit een andere kleur zouden geven, zou je er misschien geen probleem mee hebben.
Peen schreef op 19-04-2022 om 15:53:
[..]
Dit heb ik net zo. Misschien bestaat er ook wel een hokje voor mensen zoals wij, voor wie het niets uitmaakt.
Je kan eens opzoeken wat agender/genderblind zijn inhoudt, als je behoefte zou hebben aan een hokje (en zo niet, dan lekker laten liggen 
)
Maree schreef op 19-04-2022 om 16:20:
[..]
Je kan eens opzoeken wat agender/genderblind zijn inhoudt, als je behoefte zou hebben aan een hokje (en zo niet, dan lekker laten liggen
Haha nee ik hoef geen hokje hoor, maar ik hoopte toch wel dat het er zou zijn. Iedereen moet ergens bijhoren toch
Bij voorkeur horen we vooral bij het geslacht mens en mag ieder voor zich inkleuren hoe die z'n leven leeft. Hebben we geen hokjes nodig, omdat we ons niet thuisvoelen in A of B of C of D, dus dan maar E en F en Z erbij maken, omdat dat meer aansluit. En als A en E ook net niet de lading dekken, dan maar A1, A2 en A3 maken en Eblauw, Egroen en Epaars. Pffffff. Schaf gender wat dat betreft ajb af. Laat mensen met (medische) testen vooral aankruizen of ze een voornl. testosteron producerend individu zijn of een oestrogeen producerend individu, want hoezeer ik ook zou willen dat het niet zou uitmaken, een gynecealoog kan simpelweg niet zoveel met een balzak en een prostaatdokter kan weinig met een baarmoeder. Maar verder is er zoveel diversiteit dat het zinloos is om dat allemaal te willen vangen in hokjes.
Peen schreef op 19-04-2022 om 16:24:
[..]
Haha nee ik hoef geen hokje hoor, maar ik hoopte toch wel dat het er zou zijn. Iedereen moet ergens bijhoren toch
Haha inderdaad. Ik vind het fijn dat er een hokje bestaat, maar ook fijn dat ik er niet per se in hoef.
Diyer schreef op 19-04-2022 om 15:53:
[..]
Ik vind het op zich best wel passend die opmerking. Want als ik naar mijn eigen dochter en haar vrienden (van het vrouwelijke geslacht, wat je vroeger dus vriendinnen zou noemen) kijk, dan gaat er ONT ZET TEND VEEL aandacht naar dit onderdeel. Je hebt me al aangesproken op het feit dat ik weinig inlevingsvermogen heb voor mijn non binaire dochter, maar ik spreek anderen op mijn beurt weer aan op 'pas alsjeblieft op met problematiseren'. En ergens op die lijn die niet van het een op het andere moment opgaat in het een danwel het andere bevindt zich deze discussie. Voor sommige jongeren is het goed dat dit onderwerp er mag zijn. Maar voor andere jongeren is het een manier om niet met hun problemen aan de slag te gaan en er iets anders voor te zetten.
Als ik puur naar mijn eigen kind kijk, die als jonger kind bevriend was met het buurjongetje dat (nu openlijk homoseksueel) altijd in jurkjes liep, roze nageltjes had en met de barbies wilde spelen en hoe normaal dit was voor hen beiden, hoezeer zijn moeder, noch iemand anders uit de buurt hierop kritiek had en hoeveel ruimte er dus eigenlijk kon zijn in dit hele kleine veilige wereldje, er nog steeds geen enkele vraagteken heerste bij mijn kind haar identiteit. Ze was een ze, haar vriendinnen waren vriendinnen, haar juf was een juf, haar liefde voor paarden was liefde voor paarden, haar spijkerbroek net zo geliefd als haar jurk, schmink leuker dan make up, nooit ook maar enigzins het gevoel gehad dat het op welk terrein ook maar een issue was. Ook niet toen er gesprekken op tafel kwamen om haar buurjongen die misschien ook wel een meisje wilde zijn. Ook dat riep geen emoties op waarbij mijn kind iets vond van zichzelf. Pas toen er op de middelbare school in de 2e klas een hele groep kinderen werd gevormd die anders waren dan anders, waar mijn dochter met een vriendinnetje aan mee wilde doen (ze gaf aan dat ze dit wilde, omdat ze dan vrij kregen) en die groep zich ging richten op de queer onderdelen in de maatschappij, toen begon het onderwerp te leven. Want anders zijn werd een ding van zichzelf, het verschafte een identiteit. En zo hoor en zie ik meer verhalen van haar (non binaire) vriendinnen, die ik dus vrienden moet noemen. Maar ik schrijf even expres vriendinnen, zodat jullie weten dat dit gaat om jongeren van het vrouwelijk geslacht.
Ik zie enorm veel problemen bij deze kinderen. En die problemen hadden zich vast ook voorgedaan als non binair niet bestond. Maar dan zou het hopelijk niet zo verstopt liggen. Want inmiddels kan je de problemen niet meer benoemen, zonder dat deze kinderen zelf zich nul serieus genomen voelen. Dingen worden hierdoor onmogelijk om te bespreken en ik zie kinderen kopje onder gaan in deze materie. En dat vind ik ontzettend schadelijk!
Je neemt deze jongeren hierin nul serieus (afgaande op wat je hier schrijft in ieder geval) want je doet hun genderidentiteit af als een opwelling, als meeloperij en interessantdoenerij) dus geen wonder dat ze zich dan ook niet serieus genomen voelen. Ik kan me voorstellen dat andere problematiek dan vervolgens al helemaal niet meer bespreekbaar is (zeker als jij die wil bespreken in plaats van non-binair zijn) maar dat lijkt me niet inherent aan non-binair zijn. Eerder aan niet erkend worden in wat je zelf aangeeft. Bijna iedereen die dat meemaakt bijt zich vast of neemt afstand, of het nu over gender gaat of over iets anders.
Ik ben het niet met je eens Eleanor. Ik neem hun probleem wel degelijk serieus, ik zal alleen niet altijd delen dat dit komt doordat ze non binair zijn. Maar ik merk ook vanuit een ander topic dat ik moeite heb met jouw definities van serieus nemen. Ik kan hierdoor geen kritische kanttekening meer plaatsen, want dan neem ik het automatisch niet meer serieus. Tja, dan zijn we uitgeluld toch?
redbulletje schreef op 19-04-2022 om 16:05:
[..]
Dat is geslachtsombouw natuurlijk ook, dat is ook nogal wat en dat wordt eveneens op jonge leeftijd al toegepast.
Maar vanaf een jaar of 30-35 zie ik geen bezwaren voor het verwijderen van een baarmoeder als de vrouw er helemaal klaar mee is. Of ze is bewust kindvrij of ze heeft haar gezin compleet. Dat scheelt toch zo'n 15-20 jaar maandelijkse ellende.
Lijkt me een goede leeftijd. Maar als er geen medische noodzaak is, dan wel graag zelf betalen.
Met de tekorten in de zorg vraag ik me bovendien af of het wel mogelijk is. Vrouwen mèt een medische noodzaak hebben helaas al te maken met wachtlijsten. Die kan je natuurlijk niet nòg langer laten wachten omdat anderen een baarmoeder verwijdering zien als een fijne manier van anticonceptie.
Diyer schreef op 19-04-2022 om 16:52:
Ik ben het niet met je eens Eleanor. Ik neem hun probleem wel degelijk serieus, ik zal alleen niet altijd delen dat dit komt doordat ze non binair zijn. Maar ik merk ook vanuit een ander topic dat ik moeite heb met jouw definities van serieus nemen. Ik kan hierdoor geen kritische kanttekening meer plaatsen, want dan neem ik het automatisch niet meer serieus. Tja, dan zijn we uitgeluld toch?
Je neemt hun non-binair zijn niet serieus bedoel ik. Je denkt er (al dan niet stiekem) het jouwe van namelijk. Dat zal je met me eens zijn neem ik aan?
Maar ik las inderdaad je reactie in het andere topic (heb daar ook net gereageerd) en ik vind het niet fijn wat je nu insinueert dus ik laat de gesprekken met jou nu verder voor wat ze zijn. Blijkbaar begrijpen wij elkaar ook niet, dat kan.
yette schreef op 19-04-2022 om 17:00:
[..]
Lijkt me een goede leeftijd. Maar als er geen medische noodzaak is, dan wel graag zelf betalen.
Met de tekorten in de zorg vraag ik me bovendien af of het wel mogelijk is. Vrouwen mèt een medische noodzaak hebben helaas al te maken met wachtlijsten. Die kan je natuurlijk niet nòg langer laten wachten omdat anderen een baarmoeder verwijdering zien als een fijne manier van anticonceptie.
Dat is er bij geslachtsombouw ook niet toch?
yette schreef op 19-04-2022 om 17:00:
[..]
Lijkt me een goede leeftijd. Maar als er geen medische noodzaak is, dan wel graag zelf betalen.
Met de tekorten in de zorg vraag ik me bovendien af of het wel mogelijk is. Vrouwen mèt een medische noodzaak hebben helaas al te maken met wachtlijsten. Die kan je natuurlijk niet nòg langer laten wachten omdat anderen een baarmoeder verwijdering zien als een fijne manier van anticonceptie.
Mis. Het is niet vanwege anticonceptie dat vrouwen van dat ding afwillen, maar door het maandelijks ziek zijn en/of het moeten gebruiken van hormonen voor meer dan 40 jaar. Met een operatie ben je van heel veel kosten af, ook voorkom je er vele gevallen van hormonale borstkanker mee, iets wat nog meer in de papieren loopt.
En waarom zou een zwangerschap inclusief alle medische kosten gratis mogen en het orgaan laten verwijderen niet?
Battle-Royale schreef op 19-04-2022 om 17:03:
[..]
Dat is er bij geslachtsombouw ook niet toch?
Nou precies! Wie weet hoeveel dat allemaal kost.