17 jarige en genderhype
Laat ik voorop stellen dat ik hiermee niet de ouders voor het hoofd wil stoten die een kind hebben met genderidentiteitsproblemen. Wat ik vooral graag hoor is hoe andere ouders omgaan met een kind waarvan je vermoedt (niet weet) dat dit hele gender en/of seksuele identiteit gebeuren speelt omdat dit momenteel erg hot en happening is onder (bepaalde?) jongeren.
Mijn jongste heeft een aantal problemen al een aantal jaren, waarvoor wij hulp hebben. Deze problemen maken dat ze nu helemaal gepreocuppeerd is door het thema Gender en Seksualiteit. Dit zijn natuurlijk thema's waar veel pubers mee worstelen, zeker als je uberhaupt niet goed helder hebt wat je identiteit is. Laat ik voorop stellen dat ik het zoeken naar haar eigen identiteit toejuich. Dat vind ik een hele gezonde ontwikkeling en zo probeer ik er ook naar te kijken. Ik merk wel dat ik veel moeite heb met een aantal uitingsvormen ervan. Ik krijg nu makkelijk ruzie met haar, omdat ik soms de aanspreekvorm verkeerd heb van vrienden (of soms zelfs mensen die ik amper ooit gezien heb en bijna niet eens beeld bij heb). Mijn dochter noemt zichzelf non binair en wil ook zelf zo aangesproken worden. Maar heeft bijv. ook aangegeven dat ze graag afbindmiddelen wil voor haar borsten, terwijl ik nooit (maar dan ook echt nooit) getwijfeld heb aan dat zij vraagtekens heeft over haar gender. Nu wil ik niet zeggen dat als je een prinsessenjurk droeg toen je 8 was, maakt dat je overtuigd meisje voelt. Maar tussen haar vriendinnetjes was mijn dochter altijd het bazige meisje dat alles uit de handen trok van de andere kinderen, omdat zij de prinses was en de jurk wilde. Ok, flauw om dat dan als voorbeeld te nemen. Maar laten we even zeggen dat ik never ever ooit opmerkingen of hints heb gezien dat ze niet blij was met zichzelf en haar lijf.
Ze zegt dat ze lesbisch is en ik heb gezegd dat dat net zo vanzelfsprekend is als wanneer ze hetero is. Dat daarin voor ons (maar ook haar omgeving) geen enkele zorg zit en dat we alleen maar hopen dat ze ooit iemand treft die leuk en lief is en ze niemand verantwoording hoeft uit te leggen daarover. Ze mag het delen met de wereld of niet.
Of ze lesbisch is of niet, ik weet het niet. Maar het maakt ook niet uit. Mijn dochter zegt dat dit zo is en dat is prima. Ik heb wel gezegd dat haar seksualiteit nog volop in ontwikkeling is en dat dit nog kan veranderen of niet en dat dit helemaal prima is. Dat ze zich niet hoeft vast te leggen, dat je ook verliefd kunt zijn op een mens en de ene keer kan dat een jongen zijn en de andere keer een meisje. Het maakt dus nogmaals niet uit (ik vond het belangrijk dat ze wist dat ze niet voor ons duidelijkheid moest geven. Maar ze gaf zelf aan dat ze die duidelijkheid wilde, want dat gaf rust. Prima meid, dan doe je wat goed voelt en spreek je dit uit).
Maar ik heb dus moeite met de uiting van het gendergebeuren voor haar. Ik ben blij dat ik hier met haar over kan praten. Maar rem haar ook af en heb ook verteld dat ik dat (de afbinders) niet ga kopen voor haar (met de uitleg zoals hierboven). Ik ben benieuwd hoe andere ouders omgaan met dit thema dat nu heel actueel is. Ga je erin mee en tot hoever of nee, waarom niet?
Ik denk dat er in die groep non-binairen een groep is die een afkeer heeft tegen (onderdelen van) het eigen geslacht, maar niet persé een volledig transitie/omslag naar de andere gender wenst. Ik heb weleens iemand op tv gezien die vrouw wilde worden, halverwege de transitie bedacht dat hij niet gelukkig zou worden als nooit-volledig-vrouw en toen maar is gestopt en geaccepteerd heeft dat hij zich geen man voelt, liever een vrouw is, maar nooit een vrouw zou worden en zich dus identificeert als non-binair, omdat de term man voor hem te pijnlijk is.
Mijn persoonlijke overtuiging is dat de grootste groep dat zich als non-binair uit, behoort tot één van volgende twee groepen : mensen die liever het andere geslacht hadden gehad, maar ook niet meer dan dat (dus geen transgenderschap of iets dergelijks), en mensen die in feite bisexueel zijn of zich zo voelen, maar het veiliger/gemakkelijker vinden om zich als non-binair te uiten.
Lollypopje schreef op 19-04-2022 om 13:13:
[..]
En toch is non-binair zijn meer dan dat. Het zit veel meer in je wezen. Het gevoel bij gender 'dit klopt niet. Dit ben ik niet'. Maar het is denk ik heel moeilijk uit te leggen of te begrijpen als je het zelf niet voelt. Maar dit is wat ik ongeveer begrijp van de mensen die ik ken die nb zijn. Het is ook geem pubertijdsding, maar iets dat er altijd al was. Al dan niet sluimerend aanwezig. Toen die vriend van mij uit de kast kwam als nb, was dat ook echt voor niemand een verrassing. Het klopte.
Het is denk ik niet zo anders als dat ik qua gevoel niet kan uitleggen hoe het is om mij vrouw te voelen, maar dat ik in mijn wezen weet dat ik dat ben. Maar vraag me niet om dat te omschrijven. Behalve dan dat ik zeker weet dat ik mij absoluut geen man voel. Sterker zelfs als ik er aan denk om een keer 24 uur een man te zijn vind ik het idee vooral ongemakkelijk.
Het lastige van dit onderwerp te bespeken, terwijl wij dit zelf niet zijn is dat we het nooit volledig zullen kunnen begrijpen. Ik kan in woorden uitleggen, zoals het mij is uitgelegd, zonder echt die kern of essentie te voelen en te begrijpen. Om die simpele reden dat ik niet weet hoe het is om je zo te voelen. Om te voelen dat je lichaam niet klopt met je gender, maar dat je je toch ook niet het andere gender voelt.
Ik denk daarom dat het ook weinig zin heeft om het volledig te willen kunnen begrijpen. Dat is namelijk onmogelijk. Ook niet als we elk woord of elke zin tot op de comma analyseren, zoals het al snel gaat bij dit soort discussies omdat wij dat gevoel er achter missen. Maar om iets te accepteren en te respecteren hoeven we het gelukkig ook niet tot op de essentie te kunnen begrijpen.
En daarom is het opmerkelijk, zo niet zorgelijk, dat momenteel zoveel jongeren (en dan met name meisjes) zich zo profileren. De echte non-binairen daargelaten, zou je eens moeten kijken wat er meer speelt bij de huidige groep non-binairen. In sommige klassen op het vo zijn er echt meerdere leerlingen zo. Dat kan niet normaal zijn.
Ik ben zelf ook geen heel vrouwelijke vrouw, speelde vroeger veel met lego en hield niet van poppen. Ik durf zelfs te stellen dat ik me herken in sommige van de non-binaire pubermeisjes die ik tegenkom. Soms vraag ik me af of ze wel beseffen wat het inhoudt dat je van geslacht wil veranderen, officieel een andere naam aannemen. En of een deel -en nu begeef ik me op glad ijs- niet te weinig heeft meegekregen dat niet alles maakbaar is.
troelahoep schreef op 19-04-2022 om 13:11:
[..]
Nou, ook dat. Mijn zoon maakte nog een treffende opmerking over de queers bij hem op school: "ze moeten eens een leven krijgen. Die mensen zijn alleen nog maar bezig met hun genderidentiteit. Je bent ook nog gewoon 16, of je zit op scouting of voetbal, of je houdt van die en die game enzo."
Ik vind dat helemaal geen treffende opmerking van je zoon, eerder een onaardige, kortzichtige opmerking. Alsof mensen die non-binair zijn de hele dag niets anders meer doen dan non-binair zijn. Natuurlijk hebben die ook een leeftijd en bezigheden en interesses.
Daarnaast hebben ze alleen ook te maken met allemaal niet passend voelende verwachtingen/normen vanuit hun omgeving/de maatschappij waardoor gender wat meer op de voorgrond komt te staan. Maar dat zou bij je zoon ook gebeuren als hij vanaf morgen continu zou worden aangesproken en benaderd als vrouw (of non-binair) terwijl hij een man is, daar steek ik mijn hand voor in het vuur.
Daglichtlamp schreef op 19-04-2022 om 13:02:
[..]
Ik denk dat dat vooral mijn probleem is. Waarom zou je moeten 'genderdenken. Omdat in mijn omgeving daar mensen mee bezig zijn, ben ik ook over mezelf gaan nadenken. Dan realiseer ik me ook dat ik me niet vrouw voel. Ik ben gewoon vrouw, moeder, zogende etc. Als ik op een kwetsbaar moment in mijn pubertijd hier over na had moeten denken, omdat iedereen in mijn omgeving daar mee bezig is, dan had dat denken op zich problemen opgeleverd vermoed ik. Want dan had ik me gerealiseerd dat ik me niet zozeer vrouw voel (of man).
Idem. Ik voel me ook geen vrouw. Ik ben het, omdat het biologieboekje zegt dat ik het ben. Maar ik ben vooral ik. Mijn identiteit als vrouw (mens met tieten, door mensen met piemels soms bejegend als wandelende prooi) komt vooral omdat anderen er gewicht aan hangen, maar niet omdat ik dat zelf zou doen. Maar omdat ik biologisch overeenkomsten vertoon met dat wat als vrouw genoemd wordt, ben ik dus vrouw.
Lollypopje schreef op 19-04-2022 om 13:13:
[..]
En toch is non-binair zijn meer dan dat. Het zit veel meer in je wezen. Het gevoel bij gender 'dit klopt niet. Dit ben ik niet'. Maar het is denk ik heel moeilijk uit te leggen of te begrijpen als je het zelf niet voelt. Maar dit is wat ik ongeveer begrijp van de mensen die ik ken die nb zijn. Het is ook geem pubertijdsding, maar iets dat er altijd al was. Al dan niet sluimerend aanwezig. Toen die vriend van mij uit de kast kwam als nb, was dat ook echt voor niemand een verrassing. Het klopte.
Het is denk ik niet zo anders als dat ik qua gevoel niet kan uitleggen hoe het is om mij vrouw te voelen, maar dat ik in mijn wezen weet dat ik dat ben. Maar vraag me niet om dat te omschrijven. Behalve dan dat ik zeker weet dat ik mij absoluut geen man voel. Sterker zelfs als ik er aan denk om een keer 24 uur een man te zijn vind ik het idee vooral ongemakkelijk.
Het lastige van dit onderwerp te bespeken, terwijl wij dit zelf niet zijn is dat we het nooit volledig zullen kunnen begrijpen. Ik kan in woorden uitleggen, zoals het mij is uitgelegd, zonder echt die kern of essentie te voelen en te begrijpen. Om die simpele reden dat ik niet weet hoe het is om je zo te voelen. Om te voelen dat je lichaam niet klopt met je gender, maar dat je je toch ook niet het andere gender voelt.
Ik denk daarom dat het ook weinig zin heeft om het volledig te willen kunnen begrijpen. Dat is namelijk onmogelijk. Ook niet als we elk woord of elke zin tot op de comma analyseren, zoals het al snel gaat bij dit soort discussies omdat wij dat gevoel er achter missen. Maar om iets te accepteren en te respecteren hoeven we het gelukkig ook niet tot op de essentie te kunnen begrijpen.
Niet per se, agender valt ook onder non-binair en daarbij ervaar je geen genderdysforie (maar, in tegenstelling tot cisgender, ook geen gendereuforie).
Ik voel me zelf niet ongemakkelijk om als vrouw te worden aangesproken, omdat ik op basis van mijn sekse vrouw ben, maar voel wel ongemak bij speciale praatgroepjes voor vrouwen, omdat het niet voelt alsof ik onderdeel ben van het concept "vrouw".
Het ironische eraan is (in mijn geval) dat ik zelf niet de noodzaak voel om mij non-binair te identificeren, omdat er voor mij geen gevoel zit bij gender. Hoewel ik door mijn vrij feminine uiterlijk verbaasd zou zijn als man aangesproken te worden, zou ik me er niet misgendered door voelen.
Lollypopje schreef op 19-04-2022 om 13:13:
[..]
En toch is non-binair zijn meer dan dat. Het zit veel meer in je wezen.
Het is denk ik niet zo anders als dat ik qua gevoel niet kan uitleggen hoe het is om mij vrouw te voelen, maar dat ik in mijn wezen weet dat ik dat ben. Maar vraag me niet om dat te omschrijven. Behalve dan dat ik zeker weet dat ik mij absoluut geen man voel. Sterker zelfs als ik er aan denk om een keer 24 uur een man te zijn vind ik het idee vooral ongemakkelijk.
Maar dat wat jij schrijft over vrouw voelen, dat voel ik dus zelf niet. Ik voel niet in mijn wezen dat ik een vrouw ben. Het feit dat ik een vrouw ben, zit 'm voor mij in het gegeven dat mijn uiterlijk zo is en door anderen zo gezien wordt. Niet iets dat wezenlijks in mij gebakken zit. Het idee dat ik een man zou zijn, zou voor mij net zo prima zijn. Wissel wat uiterlijkheden om en ik ben voor mijn gevoel dezelfde persoon.
Maree schreef op 19-04-2022 om 15:26:
[..]
Niet per se, agender valt ook onder non-binair en daarbij ervaar je geen genderdysforie (maar, in tegenstelling tot cisgender, ook geen gendereuforie).
Ik voel me zelf niet ongemakkelijk om als vrouw te worden aangesproken, omdat ik op basis van mijn sekse vrouw ben, maar voel wel ongemak bij speciale praatgroepjes voor vrouwen, omdat het niet voelt alsof ik onderdeel ben van het concept "vrouw".
Het ironische eraan is (in mijn geval) dat ik zelf niet de noodzaak voel om mij non-binair te identificeren, omdat er voor mij geen gevoel zit bij gender. Hoewel ik door mijn vrij feminine uiterlijk verbaasd zou zijn als man aangesproken te worden, zou ik me er niet misgendered door voelen.
Je hebt gelijk, het is breder dan dat. Het is meer een parapluterm, wat het voor buitenstaanders waarschijnlijk nog ingewikkelder en complexer maakt.
Diyer schreef op 19-04-2022 om 15:28:
[..]
Maar dat wat jij schrijft over vrouw voelen, dat voel ik dus zelf niet. Ik voel niet in mijn wezen dat ik een vrouw ben. Het feit dat ik een vrouw ben, zit 'm voor mij in het gegeven dat mijn uiterlijk zo is en door anderen zo gezien wordt. Niet iets dat wezenlijks in mij gebakken zit. Het idee dat ik een man zou zijn, zou voor mij net zo prima zijn. Wissel wat uiterlijkheden om en ik ben voor mijn gevoel dezelfde persoon.
Ik wil geen man zijn. Als ik morgen wakker word als man, ben ik diep ongelukkig. Ik beeld me altijd in dat transgenders zich zo voelen.
Diyer schreef op 19-04-2022 om 15:28:
[..]
Maar dat wat jij schrijft over vrouw voelen, dat voel ik dus zelf niet. Ik voel niet in mijn wezen dat ik een vrouw ben. Het feit dat ik een vrouw ben, zit 'm voor mij in het gegeven dat mijn uiterlijk zo is en door anderen zo gezien wordt. Niet iets dat wezenlijks in mij gebakken zit. Het idee dat ik een man zou zijn, zou voor mij net zo prima zijn. Wissel wat uiterlijkheden om en ik ben voor mijn gevoel dezelfde persoon.
Dat kan. Maar uiteindelijk gaat het er niet om hoe wij iets ervaren. Wij kunnen dat gewoon niet automatisch op anderen plakken. Dat is vooral wat ik wilde zeggen. Soms is iets voor ons gewoon niet te begrijpen en dat hoeft ook niet. Zij ervaren het anders en dat moet genoeg zijn.
Lollypopje schreef op 19-04-2022 om 15:29:
[..]
Je hebt gelijk, het is breder dan dat. Het is meer een parapluterm, wat het voor buitenstaanders waarschijnlijk nog ingewikkelder en complexer maakt.
Eens, een vriend valt onder dezelfde parapluterm en is door genderfluide zijn exact het tegenovergestelde van mijzelf. Wat overigens hele interessante gesprekken oplevert. Zou absoluut niet met die willen ruilen, want bij mij vormt het nul problemen, terwijl die juist constant ertegenaan loopt.
Eleanor schreef op 19-04-2022 om 14:39:
[..]
Ik vind dat helemaal geen treffende opmerking van je zoon, eerder een onaardige, kortzichtige opmerking. Alsof mensen die non-binair zijn de hele dag niets anders meer doen dan non-binair zijn. Natuurlijk hebben die ook een leeftijd en bezigheden en interesses.
Daarnaast hebben ze alleen ook te maken met allemaal niet passend voelende verwachtingen/normen vanuit hun omgeving/de maatschappij waardoor gender wat meer op de voorgrond komt te staan. Maar dat zou bij je zoon ook gebeuren als hij vanaf morgen continu zou worden aangesproken en benaderd als vrouw (of non-binair) terwijl hij een man is, daar steek ik mijn hand voor in het vuur.
Ik vind het op zich best wel passend die opmerking. Want als ik naar mijn eigen dochter en haar vrienden (van het vrouwelijke geslacht, wat je vroeger dus vriendinnen zou noemen) kijk, dan gaat er ONT ZET TEND VEEL aandacht naar dit onderdeel. Je hebt me al aangesproken op het feit dat ik weinig inlevingsvermogen heb voor mijn non binaire dochter, maar ik spreek anderen op mijn beurt weer aan op 'pas alsjeblieft op met problematiseren'. En ergens op die lijn die niet van het een op het andere moment opgaat in het een danwel het andere bevindt zich deze discussie. Voor sommige jongeren is het goed dat dit onderwerp er mag zijn. Maar voor andere jongeren is het een manier om niet met hun problemen aan de slag te gaan en er iets anders voor te zetten.
Als ik puur naar mijn eigen kind kijk, die als jonger kind bevriend was met het buurjongetje dat (nu openlijk homoseksueel) altijd in jurkjes liep, roze nageltjes had en met de barbies wilde spelen en hoe normaal dit was voor hen beiden, hoezeer zijn moeder, noch iemand anders uit de buurt hierop kritiek had en hoeveel ruimte er dus eigenlijk kon zijn in dit hele kleine veilige wereldje, er nog steeds geen enkele vraagteken heerste bij mijn kind haar identiteit. Ze was een ze, haar vriendinnen waren vriendinnen, haar juf was een juf, haar liefde voor paarden was liefde voor paarden, haar spijkerbroek net zo geliefd als haar jurk, schmink leuker dan make up, nooit ook maar enigzins het gevoel gehad dat het op welk terrein ook maar een issue was. Ook niet toen er gesprekken op tafel kwamen om haar buurjongen die misschien ook wel een meisje wilde zijn. Ook dat riep geen emoties op waarbij mijn kind iets vond van zichzelf. Pas toen er op de middelbare school in de 2e klas een hele groep kinderen werd gevormd die anders waren dan anders, waar mijn dochter met een vriendinnetje aan mee wilde doen (ze gaf aan dat ze dit wilde, omdat ze dan vrij kregen) en die groep zich ging richten op de queer onderdelen in de maatschappij, toen begon het onderwerp te leven. Want anders zijn werd een ding van zichzelf, het verschafte een identiteit. En zo hoor en zie ik meer verhalen van haar (non binaire) vriendinnen, die ik dus vrienden moet noemen. Maar ik schrijf even expres vriendinnen, zodat jullie weten dat dit gaat om jongeren van het vrouwelijk geslacht.
Ik zie enorm veel problemen bij deze kinderen. En die problemen hadden zich vast ook voorgedaan als non binair niet bestond. Maar dan zou het hopelijk niet zo verstopt liggen. Want inmiddels kan je de problemen niet meer benoemen, zonder dat deze kinderen zelf zich nul serieus genomen voelen. Dingen worden hierdoor onmogelijk om te bespreken en ik zie kinderen kopje onder gaan in deze materie. En dat vind ik ontzettend schadelijk!
Diyer schreef op 19-04-2022 om 15:28:
[..]
Maar dat wat jij schrijft over vrouw voelen, dat voel ik dus zelf niet. Ik voel niet in mijn wezen dat ik een vrouw ben. Het feit dat ik een vrouw ben, zit 'm voor mij in het gegeven dat mijn uiterlijk zo is en door anderen zo gezien wordt. Niet iets dat wezenlijks in mij gebakken zit. Het idee dat ik een man zou zijn, zou voor mij net zo prima zijn. Wissel wat uiterlijkheden om en ik ben voor mijn gevoel dezelfde persoon.
Dit heb ik net zo. Misschien bestaat er ook wel een hokje voor mensen zoals wij, voor wie het niets uitmaakt.
MamaE schreef op 19-04-2022 om 10:15:
[..]
Vind jij echt dat elk meisje dat op haar 18e beweert geen kinderen te willen haar baarmoeder mag laten verwijderen? Ik vind dat nogal wat en ik zou er als ik arts was ook niet aan beginnen denk ik.
Bij kanker en erfelijke aanleg daarvoor kan ik het nog wel begrijpen, maar voor iedereen die op jonge leeftijd roept 'ik heb geen kinderwens, nooit gehad ook, dus haal er maar uit'?
Dat is geslachtsombouw natuurlijk ook, dat is ook nogal wat en dat wordt eveneens op jonge leeftijd al toegepast.
Maar vanaf een jaar of 30-35 zie ik geen bezwaren voor het verwijderen van een baarmoeder als de vrouw er helemaal klaar mee is. Of ze is bewust kindvrij of ze heeft haar gezin compleet. Dat scheelt toch zo'n 15-20 jaar maandelijkse ellende.
Peen schreef op 19-04-2022 om 10:23:
[..]
18 is wel heel jong, maar ik had voor mijn 30e twee kinderen en dat vond ik wel genoeg. Als hij er dan uit zou hebben gemogen zou het geweldig zijn geweest, ik heb heel veel last van mijn menstruatie. Nu moet ik wachten op de overgang, als dat net zo is als bij mijn moeder ben ik daar pas tegen dat ik 60 ben.
Ik haat het om vrouw te zijn wat dit betreft. De regel dat je baarmoeder er niet uit mag is vast weer bedacht door een man.
Als mannen zo'n maandelijks probleem hadden gehad dan was het vast gefixt dat ze er op jonge leeftijd al vanaf konden.