zoon zonder vrienden

Hallo Elize8, 

Toevallig zie ik je vraag over mijn oude topic, ik ben salie. 
Best confronterend om het weer terug te lezen. De laatste jaren zijn namelijk zeer pittig geweest voor zoon en ons. Hij kwam erg met zichzelf in de knoop, raakte o.a  erg depressief, een behoorlijke weg afgelegd met medicatie en therapie en hij is er nog niet. Wel studeert hij en woont op kamers. Niet het meest hoopvolle bericht voor jou maar zo hoeft het natuurlijk absoluut niet te gaan. 
Ik heb me natuurlijk vaak afgevraagd wat ik anders had kunnen doen en het enige waar ik wel op uit kom is dat we eerder aan de bel hadden moeten trekken, ondersteuning hadden moeten zoeken. Kijk, een blije eenling pakt zn rugzak en trekt de wereld in wellicht, maar als je zoals jouw zoon als 17 jarige eigenlijk niet met de bus durft (herkenbaar trouwens) dan zit er iets in zn zelf- en/of wereldbeeld scheef en zou het volgens mij goed zijn om daar nu naar te kijken met een therapeut. Staat je zoon daar voor open denk je? Heb je een idee waarom je zoon zo onzeker is, is hij misschien gepest vroeger? 

Hoe kijkt je zoon daar nu tegen aan Ixis? Heeft hij ideeën hoe dingen anders aangepakt hadden  kunnen worden?

Mijn zoon zit in groep 8, is in groep 7 nog gewisseld ( drama verhaal met veel gepest en buitensluiten, resulterend in zeer laag zelfvertrouwen en zelfhaat, veel therapie gehad) hoewel  de school wissel goed heeft uitgepakt en hij geniet van de kleinere en gezellige klas, merk ik toch nog sociale angst. Hij heeft ook de neiging om zich te veel op 1 jongen te richten en één heel goede vriend te willen. Maar ja dat kun je niet afdwingen.
Wij zien wel wat op tegen zijn middelbare school periode, hij heeft wel al het één en ander aan therapie gehad en is beslist sterker geworden. Op scouting loopt het perfect en gaat hij om met een heel groepje jongens. Maar die gaan of naar een ander niveau of naar een  middelbare school 15 km van ons huis af. 

We hebben het er nu nog niet zo veel over maar ik vraag me wel af hoe en wat je nog kunt sturen. Toen ik je verhaal las met pesten op de basisschool, schuw in groepscontacten en richten op 1 ander, herkende ik onze zoon. Aan de ene kant willen we er niet heel veel nadruk op leggen en hopen we maar dat hij in een leuke klas komt en sterker wordt. Maar we hebben op de basisschool ook continue gehoopt dat het wel beter zou gaan wat ook niet zo was. Vandaar mijn vraag wat kun je doen als het niet loopt met je kind?, het is zo lastig als ouders. Hij moet het zelf doen uiteindelijk. Terug kijkend naar de basisschool periode kan ik wel zeggen wat we anders hadden moeten doen, namelijk veel eerder van school wisselen en hem uit die toxische klas halen maar ja dat is altijd makkelijk niet waar.
Sorry beetje warrig misschien maar soms helpt het om met iemand die "er al achter staat" te praten.
Verder hoop ik echt dat je zoon verder opknapt. Lukt het op kamers wonen en studeren?

He wat raar, ik had al tijden geleden gereageerd op het bericht van Leene, maar blijkbaar ging er iets niet goed bij het plaatsen...
Voor Leene dus:
Ik denk dat jullie je zoon prima begeleiden, met schoolwissel, therapie, scouting waar hij positieve ervaringen kan opdoen. Veel meer kun je denk ik niet doen, naast hem accepteren zoals hij is en veel vertrouwen tonen. Mijn zoon is naar een kleine, persoonlijke middelbare school gegaan, dat was op zich wel heel fijn, een veilige omgeving. 
Met mijn zoon gaat het redelijk, op zich lukt het op kamers wonen en studeren wel, maar hij worstelt nog erg met zichzelf. De corona perikelen helpen ook niet mee, eenzaamheid ligt op de loer. Hij is nu weer thuis, blijft ws tot na de lockdown. 
Succes met je zoon!

Wij zitten nu in een hulpverleningstraject maar dat is echt pittig. Onze dochter heeft door het pesten zo'n muur opgebouwd dat her moeilijk afbreken is. Je kunt als buitenstaander geen gesprek voeren. Het is vraag en antwoord.  

Ze voert de opdrachten ook niet uit..want dan komt her gevoel naar boven en dat wil ze niet.

Lastig om te lezen hoe moeilijk het is om kinderen goed te begeleiden. 

Bedankt Ixis voor je antwoord.
Hopelijk zet het herstel bij je zoon zich door. De corona helpt ook niet echt
Je kunt je hele leven groeien, dat merk ik ook bij mezelf. Ben ook lang onzeker geweest maar nog altijd kun je zelfverzekerder worden en meer van jezelf gaan houden. Het is wel te hopen dat hij meer contacten en vrienden/kennissen krijgt en wat meer zelfcompassie. 
Sommige kinderen groeien "lastiger" op. Ik bedoel mijn dochter handhaaft zich zoveel makkelijker in groepen. Maar ik hoop maar dat onze kinderen hun eigen weg in het leven gaan vinden. 
Plofje: Het is zeker moeilijk om kinderen goed te begeleiden en moeilijk om de moeite en het verdriet van je kinderen te zien.
Ik ben het wel met Ixis eens dat je je kinderen vertrouwen moet geven.
Sterkte allebei

Hopelijk gaat de hulpverlening iets positiefs opleveren voor jullie, Plofje. Ik herken het vraag/antwoord in de communicatie met zoon ook erg, hij heeft zich mentaal zo geisoleerd, de verbinding voelen met ons/de bitenwereld is heel lastig en maakt een gewoon gesprekje eigenlijk lastig. Hier is iets doen samen eigenlijk het fijnst, een bordspel met z allen, dingen uitzoeken op de computer waar hij goed in is, helpen met klussen etc. 
Laten we vol vertrouwen  2022 in gaan, gelukkig nieuwjaar voor allen!

Mijn 10 jarige zoon heeft ook geen vriendjes, terwijl hij een leuke sociale knul is. Hij trekt wel regelmatig op met een vriendinnetje uit zijn klas. Zij zit een beetje op hetzelfde intelligentie niveau als hij. 

Ik herken mezelf heel erg in hem. Hoorde nergens bij en nu eigenlijk nog steeds niet. Echte vrienden heb ik niet echt, zelfs tot op het punt dat ik me soms best eenzaam voel. 
Mijn nieuwe vriend heeft een hele grote vriendenkring die eigenlijk meerdere keren per week met elkaar wel afspreken. Niet altijd als groep, maar regelmatig 1:1.
Hij vraagt mij regelmatig wat ik ga doen vanavond... Euh niks.. Thuis op de bank zitten. Heb zelfs al wel eens gelogen over naar vrienden gaan of bezoek krijgen, zodat ie niet het gevoel heeft dat ik altijd maar alleen ben.
Hij weet wel dat ik weinig vrienden heb en de vrienden die ik heb wonen niet echt in de buurt. 
Terwijl ik (al zeg ik het zelf) best leuk in de omgang ben. Droge humor, luisterend oor, hier mag je altijd aanschuiven of binnenvallen.
Maar toch hoor ik zelden iemand spontaan zeggen, ik kom ff gezellig buurten. 

Helemaal nu de kinderen de halve week bij papa zijn, voel ik me soms wat alleen. 

Denk dat er zo ongemerkt toch heel veel mensen zijn die eenzamer zijn dan we denken. En hoe het dan komt dat sommige personen veel en langdurig contact kunnen hebben en andere ook leuke sociale mensen niet, is mij nog altijd een raadsel. 

Eenzaamheid is naar. Zelf heb ik niet heel veel vrienden, maar wel een paar hele goede, en voor mij is dat absoluut genoeg. De mensen die ik ken met veel vrienden, investeren daar ook echt in: contact houden, afspraken maken, kost best veel tijd en energie, persoonlijk zou ik dat niet kunnen maar anderen krijgen daar ws juist energie van.
Bij kinderen lijkt het een beetje hetzelfde. Mijn dochter is een soort magneet, maakt makkelijk vrienden en vindt al die contacten leuk, onderhoudt ze ook. Zoon is nu blij dat hij een klein vriendenclubje heeft, en heeft daar voor nu ook echt genoeg aan.

Aanvulling: het vriendenclubje van zoon woont ver van zijn studentenstad dus contact is vooral online. Met ' hij heeft daar genoeg aan' bedoel ik eigenlijk dat hij al heel blij is met dat clubje,  omdat vrienden maken voor hem niet makkelijk gaat, het gewone dagelijkse contact op school kost m al  moeite. 

Hoi Salie,
Het is voor mij heel herkenbaar en ik maak mij er ook zorgen om.
Mijn zoon is ook 16 en eigenlijk hetzelfde dat hij ook soms 1 vriendje had, hij zit nu om het mbo ook daar heeft hij 1 of 2 vriendjes maar spreekt er in het weekend of in de vakantie nooit mee af.
Als ik daar wat van zeg heeft hij geen zin of geen behoefte aan.
Hij zit als hij niet naar school moet of niet werkt hele dagen op zijn kamer.
Komt wel lunchen of avond eten blijft dan even beneden omdat wij dat graag willen maar als hij de kans krijgt gaat hij weer naar boven.
Ik heb een heel open gesprek met hem gehad maar hij geeft aan dat hij het zo fijn vind.
Ook gaf hij aan dat hoe meer ik zeur of push hij juist het tegenovergestelde doet.
Online heeft hij wel vrienden waar ik hem ook lol mee hoor hebben.
Maar ik maak mij ook zorgen misschien omdat ik het tegenovergestelde ben en hem niet begrijp.
Ik wou dat ik je kon helpen, het enige wat ik blijf doen is in gesprek blijven en af en toe samen lunchen om niet de zeurende moeder te zijn.