zoon zonder vrienden
De titel zegt het al, mijn zoon heeft geen enkele vriend. Hij is zestien jaar, gevoelig, intelligent en zonder aansluiting met zijn leeftijdsgenoten. Eigenlijk heeft hij zich al van kleins af aan altijd op 1 kind gericht. Op de peuterspeelzaal had hij 1 vriendje, op de kleuterschool ook en op de basisschool af en toe ook, maar sommige jaren ook geen enkele vriend. Op de basisschool is hij ook behoorlijk gepest, en sindsdien is hij ook bijna schuw in z'n contact met leeftijdsgenoten. Maakt weinig oogcontact en spreekt niemand aan. Nu op de middelbare school had hij ook 1 vriend, maar die zit nu in een andere klas en heeft een andere vriendengroep gevonden. Ik denk dat doordat mijn zoon zich zo op 1 iemand richt uiteindelijk de ander ook van zich af stoot, het gaat benauwen. Hij heeft al eens wat gesprekken met een psycholoog gehad, kwam niet veel meer uit dan dat hij heel slim en gevoelig is en vandaar moeilijker in een groep functioneert. Teamsport ook geprobeerd, in no time stond hij buiten de groep. Hij wordt overigens sinds de middelbare school niet meer gepest, en wordt ook best gewaardeerd om z'n talenten, maar dat is het dan ook. Vandaag was er een schoolreisje, hij is niet meegegaan want 'met wie moet ik dan optrekken?' Ik vind het moeilijk er met hem over te hebben, ook omdat hij niet een ongelukkige indruk maakt verder, maar ik vind het zelf zo verdrietig, zo zouteloos eigenlijk. Nooit eens naar een vriend, nooit een feestje, altijd hier alleen thuis, op school altijd alleen (volgens zusje), en over een paar jaar moet hij gaan studeren, ergens alleen op kamers? Krijg er nu al buikpijn van. Wie herkent het en heeft evt. tips voor hem of ons ouders?
zit hij er zelf mee?
Het is alsof je één van mijn kinderen beschrijft. Hij zit er zelf totaal niet mee. Heeft wel vrienden op internet. Gaat lekker zijn gangetje.
waar heeft hij behoefte aan
zoals ik het lees houdt hij meer van 1 op 1 contact ipv in een groep. Zolang hij daar zelf tevreden mee is, lijkt me dat geen probleem. Maar ik kan me voorstellen dat het bij jou triest overkomt, wellicht ben je zelf heel anders op dat gebied?
Het kan best zijn dat hij makkelijker contacten gaat leggen als hij aan zijn vervolgopleiding begint, dan zit hij met studenten met in elk geval al een gemeenschappelijke interesse.
sally
Tja, zit hij er zelf mee? Ik kan niet zeggen dat hij een ongelukkige indruk maakt, maar het lijkt ook alsof hij er zich maar bij heeft neergelegd om 'onzichtbaar' te zijn. Dat de vriend die hij dan op school had nu ook weer het contact afhoudt, hij lijkt er haast in te berusten dat het zo loopt, en dat vind ik wel heel verdrietig. Hij heeft op internet ook wel wat contacten inderdaad, via wat spellen die hij speelt. Ik weet het niet, ik wil zeker niet mijn 'buikpijn' eroever op hem overdragen, maar heb soms wel het gevoel dat ik/we/hij iets moeten 'doen' om hem te helpen met z'n (sociale) zelfvertrouwen.
zebra
Onze berichten kruisten elkaar. Ikzelf had op de middelbare school wel een leuke vriendengroep die toen heel belangrijk voor me was, hoewel ik geen haantje de voorste was/ben en ook best graag alleen was/ben. Mijn man herkent zich meer in mijn zoon. Wat mij denk ik het meest dwars zit is dat hij nu z'n enige 'vriend' ook weer weggevallen is, helemaal NIEMAND heeft, behalve wat oppervlakkige internetcontacten. Toen hij de ene vriend had kon ik het best loslaten, prima als dat bij hem paste. Maar toen ik vandaag (van zusje) hoorde dat ook die ene vriend een andere club gevonden heeft, vond ik dat wel verdrietig en kreeg ik weer het gevoel dat er 'iets' moet gebeuren om hem te helpen, maar wat. Misschien toch maar loslaten zolang hij niet ongelukkig is? En hopen dat hij, zoals jij ook zegt, dat hij op z'n vervolgopleiding mensen vindt waarmee het klikt.
vervolgopleiding
Hoi,
Dit soort berichten doen mij nog steeds iets, we hebben hier iets vergelijkbaars gehad met oudste. Hij ging alleen wel naar schoolfeestjes en is ook gewoon mee geweest op schoolreizen. Hij trok zich dan wel niet helemaal terug uit de groep, maar werd evengoed niet begrepen of geaccepteerd. Hij was ook erg onzeker naar leeftijdsgenoten.
Wij hebben hem een training laten doen in 6 VWO. Hij noemde dit zelf "losertraining" maar ging er wel trouw naar toe. Hij heeft daar denk ik zeker dingen geleerd, maar ik weet niet precies wat, want ik zat er zelf uiteraard niet meer naast.
Toen hij ging studeren begreep hij heel goed dat hij een eigen leven moest opbouwen, min of meer los van ons. Hij wilde ook op kamers. Vanaf dag 1 is hij zich heel bewust gaan bezighouden met sociale contacten. Omdat er gedeelde interesses zijn met andere studenten en omdat iedereen opnieuw begint was het gelijk wat makkelijker.
We zijn nu twee jaar verder en hij heeft een agenda vol met afspraken: vergaderingen, borrels en sport. Als hij jarig is dan viert hij een feestje en hij kookt voor zijn vrienden.
Het kan dus echt wel goedkomen, maar er moeten wel een paar knoppen omgezet worden.
Veel succes hiermee!
jutta
Fijn dat je zoon nu toch z'n draai gevonden heeft, dat geeft mij ook moed. Zoon heeft nu in ieder geval nog de gezelligheid van thuis, en de aanspraak. Maar als hij gaat studeren (ws. in het buitenland ook nog) dan zal hij op zichzelf zijn teruggeworpen en dan krijg ik natuurlijk visioenen van een vereenzaamd figuur op een zolderkamertje. Hoop dat hij dan inderdaad de knop om kan zetten, en zo'n nieuwe start kan zien als een nieuwe kans. Op z'n eigen manier, en heus niet met hele hordes vrienden, maar met een paar goede contacten voor gezelligheid en steun aan elkaar. 't Is echt een prima jongen met veel humor en heel wat in z'n mars, maar zo onzeker en daardoor ook passief in z'n houding, wat denk ik vaak wordt uitgelegd als desinteresse. Lastig om bespreekbaar te maken want het voelt dan gauw als een aanval, en hij is al zo onzeker....
Alsof je het over mijn zoon hebt
Ook hier herkenning. Ik zie ook op tegen het moment dat zoon gaat studeren in een andere stad. Nu heeft hij nog vijf broers en zussen thuis met een minimaal leeftijdsverschil, maar eigen vrienden heeft hij niet. Hij zegt zelf dat hij gelukkig is en niet zelf wil afspreken. Soms gaat hij mee met de andere kinderen. Twee dochters zijn van het tye zoveel mogelijk vrienden en vriendinnen en lol maken. Hij zit er dan bij, observeert maar doet weinig actief mee. Hij lijkt het dan wel naar zijn zin te hebben, maar vraagt of vertelt niks.
Het gekke is dat hij volgens mij genoeg voorbeelden krijgt van de manier waarop jongeren met elkaar omgaan, maar zelf lijkt het hem niet te lukken.
hier ook
Je zou bijna een clubje op willen richten, voor die super leuke kinderen die alleen staan.
Maarja, als ouder kun je je hierin natuurlijk niet meer mengen...
(heb ik weleens gedaan toen hij jonger was met succesvol resultaat, maarja, nu...
helena
Wauw, vijf broers en zussen, dat klinkt op zich al heel gezellig. Inderdaad zou je zeggen voorbeelden genoeg van 'sociaal' gedrag, maar blijkbaar werkt het bij onze kinderen niet zo. Hier ook een zusje van drie jaar jonger die volop vriendinnen heeft en daar leuke dingen mee doet, en bij haar lijkt het allemaal zo makkelijk te gaan.
Hopelijk gaan onze kinderen op hun eigen manier hun weg sociaal ook vinden, belangrijkste vind ik toch het zelfbeeld en zelfvertrouwen, en dan wellicht zullen ze in hun vervolgstudie wat gelijkgestemde zielen vinden.
stella
Ja, de fase dat je je er actief mee kunt bemoeien is voorbij. Wel zou ik het er meer met hem over willen hebben en wat willen uitwisselen erover, maar het ligt gevoelig en ik wil hem zeker geen 'eenzaamheid' aanpraten.
hier echt zijn keuze
Mijn zoon (15) heeft totaal geen behoefte aan sociale contacten. Hij heeft wel klasgenoten waar hij onder schooltijd leuk contact mee heeft, maar dat is meer dan genoeg voor hem.
Thuis is hij ook het grootste deel van de tijd alleen, soms wil hij gezellig iets op TV kijken met zijn vader en mij, soms wil hij dat zijn zusje komt kijken hoe hij zit te gamen (dat is kennelijk leuk... maar ja, zus kijkt ook graag gaming videos op YouTube, dit is vast net zoiets).
Zoon is volkomen gelukkig, heeft een goed zelfbeeld en wil gewoon zelf echt niet.
Feestjes zijn ook niet aan hem besteed, hij wil niet mee naar familiefeesten, hij wil zelf zijn verjaardag niet vieren (dat zeg ik fout, hij wil een feest zodat hij cadeaus kan scoren en gaat dan de hele tijd op zijn kamer zitten, daar trap ik dus mooi niet meer in, want ik zit ook niet op zo'n feestje te wachten), schoolfeesten wil hij niet heen. Ik heb hem 1 keer verplicht om te gaan, hij had een rotavond en was blij toen het afgelopen was, dus dat hoeft hij van mij niet meer.
Inanna
Fijn voor je zoon dat jij hem daar vrij in laat en respecteert. Als hij een goed zelfbeeld heeft en het op school op zich leuk contact heeft met klasgenoten, prima.
Bij mijn zoon ligt dat dus nog iets anders. Op school altijd ook alleen en als hij dan eens een 'vriend' heeft dan beklijft het blijkbaar niet, waardoor z'n zelfvertrouwen op sociaal gebied dan weer kleiner wordt.
Ik heb wel in de gaten dat ik er niet veel aan kan doen, zolang hij best een gelukkige indruk maakt verder en er blijkbaar niet zo onder lijdt, houden we het maar licht en gezellig in huis en merken we wel wat de toekomst brengt.
Mijn oudste
was als jonge puber ook zo. Op de basisschool had hij wel wat vriendjes, maar nooit echt lang of echt hecht. Hij is toen ook naar Sterkamp en Maankamp geweest waar hij wel sterker van is geworden, en ook een hele goede vriend aan heeft overgehouden. Uiteindelijk is er precies één jongen overgebleven van de BS waar hij later nog contact mee had/heeft. Hij was blij met de nieuwe start in de brugklas (heeft ook daar nog SOVA training gehad), en had daar wel aansluiting bij een paar jongens. Maar daar sprak hij ook nooit mee af, ze zaten wel online samen te gamen etc. Dat werd in de bovenbouw wat meer, kreeg toen ook wat vrienden via de muziek. En nu woont hij op kamers met 2 hele goed vrienden, en heeft een zeer druk sociaal leven naast de studie (ik vraag me wel eens af of het misschien studie naast het sociale leven is?)
Dus het kan ook gewoon goed komen, met een beetje hulp (training/sturing) en geluk (de juiste mensen ontmoeten).
en wat nu als ze gewoon echt gelukkig zijn?
Wat nu als deze jongens / meiden gewoon heel tevreden zijn met wat ze hebben en helemaal niet zitten te wachten op vrienden en een druk sociaal leven.
Als introvert wordt ik knetter van al die sociale dwang. In een groep ga ik wel lekker aan de kant staan mensen kijken, maar me er in gooien nee, dank je wel. Ik heb een paar goede vrienden wat zijn onze belangrijkste doe dingen: samen de krant lezen als we een weekendje weg zijn, de krant of een boek lezen op oudjaarsavond.
Dat is al drukte genoeg voor ons.
O ja
dan heb je van die vermoeiende mensen die je absoluut de dansvloer op willen sleuren, terwijl jij gewoon lekker staat te kijken. Zoon was gisteren naar een schoolfeest, waar hij heel tevreden op zijn mobiel zat. Hij vond het leuk, maar belde ons om hem te halen toen de muziek hard aan ging. Tja, is dat slecht? Ik weet het niet.
k merk wel dat zoon het lekkerst gaat bij gelijkgestemden, die ook niet veel contact verwachten.
ik herken het wel
wat Taruh schrijft. Ik doe het ook beter bij een op een contact. Vandaar ook mijn vraag: waar heeft hij behoefte aan? Want inderdaad niet iedereen houdt ervan om in groepen te zitten.
eenling
Dat is dus een beetje het punt, waar ligt de grens tussen een happy eenling en een eenzame puber? Dat zoon geen groepsmens is en liever 1 op 1 contact heeft is wel duidelijk en geeft natuurlijk ook helemaal niets. Het punt is dus dat hij zelfs niet 1 contact heeft op dit moment, en alhoewel hij daarin lijkt te berusten denk ik toch dat hij dat niet fijn vindt. Als ik dan incidenteel hem zie in de omgang op school met kinderen, dan krijg ik daar ook een naar gevoel bij, geen oogcontact, beetje schuw. Hij heeft ook wel eens gezegd dat hij nooit weet wat hij moet zeggen tegen anderen, en daar hebben we het wel eens over. De suggestie gedaan dat je altijd een belangstellende vraag kunt stellen en daar op inhaken enz. Het lijkt of hij de 'toon' van hoe kinderen met elkaar omgaan niet kan vinden. Met volwassenen lukt het wel beter, hij is wel wat verlegen maar praat heus wel en kijkt mensen dan ook aan. Nu eerst twee weken kerstvakantie, met veel gamen met z'n online contacten ws. en gelukkig heeft hij ook wel andere hobby's waar hij tijd aan besteedt. Fijn om hier te lezen dat het in de studietijd ook weer heel anders kan worden, ik kan me dat ook goed voorstellen, toch weer een andere manier van omgaan met elkaar en meer gelijkgestemde zielen.
Nog even, mijn zoon houdt dus ook helemaal niet van harde muziek, die zou heel ongelukkig worden op zo'n klassefeest. Tuurlijk is dat niet 'slecht', er is uberhaupt geen goed of slecht wat mij betreft, iedereen is prima zoals hij is en dat probeer ik ook uit te stralen naar zoon. Neemt niet weg dat ik dus wel eens wat zorgen heb over zijn (sociale) zelfvertrouwen en solitaire bestaan, vandaar een post op OO 
snap ik
Het was ook een vraag voor mezelf, wat zorgen om zoon zijn hier een bekend terrein.
online contacten
online contacten zijn ook contacten.
Het is wel anders dan wij gewend zijn want wij zijn er niet mee opgegroeid.
Je ziet het hier op OO ook, ik heb hier vandaan ook contacten op gedaan die ik zo af en toe (buiten de meetings) ook live zie. We hebben een periode gehad dat we regelmatig met elkaar een hardloopevenement deden.
Misschien liggen je zoon idd de contacten met volwassenen beter. Nou dan is het fijn want hij wordt zelf ook volwassen en zal er dan beter tussen passen misschien.
inderdaad
Online contacten zijn óók contacten. Honderd jaar geleden was er geen telefoon en toen die kwam zullen ze ook zo hebben gedacht; een echt gesprek voer je face to face 
Waarom zouden we in 2016 elkaar moeten zien om een fijn contact te hebben?
inderdaad
Taruh:
'Misschien liggen je zoon idd de contacten met volwassenen beter. Nou dan is het fijn want hij wordt zelf ook volwassen en zal er dan beter tussen passen misschien.'
Ja, dat is waar. Daarom doen me de positieve berichten over kinderen waarbij het na de middelbare schooltijd beter lukt met vriendschappen opbouwen ook goed.
Trivia:
'Waarom zouden we in 2016 elkaar moeten zien om een fijn contact te hebben?'
Is ook zo. Ik heb alleen het idee dat er behalve samen games spelen nergens over gepraat wordt maar misschien is dat niet zo, of maakt dat ook niet veel uit.
Internetvrienden
Man en ik zaten ons ook af te vragen hoe het met zoon en vrienden zou zijn als er geen internet was. Hij gaat met enige regelmaat op stap naar vrienden met een gedeelde hobby waarover ze van alles op internet posten.
En de gesprekken gaan vaak ook dieper dan alleen over die hobby, want soms vraagt zoon me om raad als een vriend ergens mee zit.
Internetvrienden zie ik dus wel eens (en ze blijven dan ook meestal logeren omdat ze aan de andere kant van Nederland wonen), maar klasgenoten heb ik tijdens zijn middelbareschoolperiode eigenlijk nooit gezien.
Dat is in het echt vaak niet anders Salie
Jongensvriendschappen zijn nu eenmaal anders dan meisjesvriendschappen. Dat draait meer om dingen samen doen ipv samen lekker kletsen.
later hopelijk beter?
Mijn zoon had op de middelbare school ook geen vrienden. Ik maakte me daar ook veel zorgen om. Nu studeert hij (ging gelijk op kamers) en heeft het heel erg naar zijn zin! Heeft wel vrienden en ook een vriendin...
Het kan dus goed komen! De sociale setting van de universiteit was voor onze zoon heel goed (university college, waar je met je medestudenten echt een groep vormt). Maar ik kan je verder geen tips geven over wat je nu kan doen...
Wees blij dat je zoon niet ongelukkig met de huidige situatie is.
Toch 1 tip: wij hebben hem eens op een zomerkamp gestuurd in de hoop dat hij daar sociale contacten op zou doen, mensen die in muziek geïnteresseerd waren net als hij, maar dat werd een drama.
Nb ik ben jaren geleden hier op OO ook Jutta al tegengekomen over hetzelfde onderwerp, en wat fijn om te lezen dat het nu met haar zoon ook goed gaat!
fijn
Echt fijn om te lezen dat het na de middelbare school heel anders kan worden. Het is nu vakantie en zoon zit dus meest achter de computer, spelen met anderen maar ook veel alleen, dingen uitvogelen en lezen etc. Ik blijf het moeilijk vinden dat het een in mijn ogen beperkt leventje is, maar goed ik laat het wel los. 't Zal ook meespelen dat hij vroeger een open kletskont was en nu een nurkse puber die vrij stil is en gesloten, en dat werkt natuurlijk ook niet mee aan een vrolijk, gelukkig beeld.
Leeftijd genoot.
Beste Salie,
Ik ben zelf 15, bijna 16. Ik wil best wel is een praatje met uw zoon maken en vrienden worden.
losertraining
Hallo Juta,
Welke training heeft jou zoon in 6 VWO gevolgd? Mijn dochter zit in hetzelfde schuitje, veel "vriendinnen" maar nergens echt bijhoren.
hoi Salie, ik kwam op dit artikel terecht omdat mijn zoon van 17 heel onzeker is en ook geen vrienden heeft. Hij moet nu een studiekeuze maken, maar vindt niks leuk. Hij durft eigenlijk niet eens alleen de bus te nemen. Ik weet dat het lang geleden is, maar ik vraag me af hoe het gegaan is met jouw zoon? En hoe gaat het nu met hem?
