Zoon (17) weinig vrienden, introvert

Hi, het zegt nog niets over de toekomst. Wat ik zou aanraden is hem naar een kinderpsycholoog (of eerst via huisarts naar praktijkondersteuner) laten gaan. Verzekering dekt dit ook onder de 18. Je zoon krijgt dan echte tools om mee aan de slag te gaan. En meer zichzelf te waarderen. En praten lucht soms ook op. Vaak gaan ze wat doen en praten dan ondertussen. Ook zijn er assertiviteitstrainingen te volgen.  

Herkenbaar...mijn kinderen zijn ook zeer introvert en de huidige samenleving vraagt vaak om extravert.  Ik ga na de vakantie kijken naar een goede psycholoog om te kijken of we wat meer zelfvertrouwen kunnen kweken.  Wat bijbaantje betreft heb ik wel een goede tip. Kijk naar een kleine organisatie met meer 1 op 1 begeleiding.  De supermarkten zijn vaak groot en stellen hoge eisen qua werktempo en sociale vaardigheden.  Bij kleine bedrijven komen introverte personen veel meer in hun kracht. 

Hoe jammer het ook is dat er van de 4 maar 1 reageert, pak die ene met beide handen aan en bouw met hem wat op. Probeer het andersom te bekijken: Pietje heeft zin in contact! Bovendien verwacht ik dat je zoon beter tot zijn recht komt 1 op 1.

Ik heb werkgerelateerde ervaring met adolescenten en vaak zie je dat introverte jongeren die moeite hebben met contact leggen op de middelbare school opbloeien tijdens hun studie.

Sorry niet goed gelezen. 

Als hij gaat studeren kan hij zich bij een studentenvereniging aansluiten. Daar leg je altijd contacten. Als hij niet gaat studeren zou ik het even niet weten, ik heb er zelf geen beeld bij hoe dergelijke jongeren na hun 18e aan nieuwe contacten komen. 

Ik herken mezelf wel een beetje in hoe je over je zoon schrijft. Als puber had ik, mede door mijn introverte persoonlijkheid, weinig aansluiting. Ik probeerde te compenseren, wilde "erbij horen" en ging daardoor (achteraf gezien) over mijn grenzen heen. Dit resulteerde uiteindelijk in psychische problemen. 
Ik zou de tips die al gegeven worden ter harte nemen; ga op zoek naar een goede psycholoog of coach die je zoon kan ondersteunen en hem wat sterker kan maken. Wellicht helpt een personal trainer die gespecialiseerd is in jongeren hem (als hij van sporten houdt; dan is de ingang de sport en hoeft hij niet alleen face to face te praten).

Daarnaast nog een lichtpuntje (ook uit eigen ervaring); na de middelbare school wordt het geleidelijk aan steeds beter. Op de universiteit (of een andere vervolgopleiding) komt hij straks echt meer gelijkgestemden tegen, waardoor de aansluiting ook gemakkelijker gaat. 

je kan ook accepteren dat hij is zoals hij is?

Ellori schreef op 22-08-2021 om 10:00:

je kan ook accepteren dat hij is zoals hij is?

Hij is er zelf ongelukkig mee. 

Ellori schreef op 22-08-2021 om 10:00:

je kan ook accepteren dat hij is zoals hij is?

Lees anders de openingspost even. 

als hij gaat studeren is de kans groot dat het dan idd wat makkelijker gaat. Bij een studentenvereniging of studievereniging gaat het vaak wat meer vanzelf en lopen er ook meer introverten rond. 
Meestal heb je er meer aan een klein aantal mensen dan vanzelf vaak te zien (door vaste programmaonderdelen) dan in een grote groep te zitten . Vriendschap ontstaat makkelijker tussen mensen die elkaar elke week tegenkomen dan tussen mensen die elkaar één of twee keer treffen en dan zelf initiatief moeten gaan nemen. 

Kan hij er met iemand over praten? (een psychiater bijvoorbeeld?) Er zijn ook cursussen om assertiever te worden.

Ik heb weinig advies maar dat het in je ziel snijd raakte mij toen ik het las. Ik kan me dat zo goed voorstellen! Het is ook verdrietig om te zien hoe moeilijk het voor hem is. Ik las hier ergens dat sommigen opbloeien tijdens een vervolg studie en ik denk dat het voor de toekomst geen probleem hoeft te zijn dat dit zo blijft. En idd gewoon die ene vriend wel aanpakken en wat leuks gaan doen. 

De middelbare school is vaak niet de ideale plek voor verlegen introverte mensen. Ik heb het zelf ook ervaren: zoveel lawaaierige extraverte pubers die de sfeer in de klas bepaalden. Het was alsof er geen plaats was voor de stille en rustige leerlingen. 
Als hij verder gaat studeren, zal het voor hem inderdaad gemakkelijker worden. Je komt in een grotere groep terecht en gelijkgestemden ontmoeten mekaar gemakkelijker. Het puberen is ook weg op die leeftijd waardoor de gesprekken aangenamer worden.
Zijn slechte ervaring als jobstudent is jammer maar hij mag hiervoor de schuld niet bij zichzelf en zijn verlegenheid leggen. In een werkomgeving met een groot personeelsverloop (jobstudenten en tijdelijk personeel) hebben de vaste werkkrachten niet altijd de zin en energie om alweer een nieuwe collega te leren kennen. Als hij later een vaste job heeft die ook beter bij hem aansluit, is de situatie waarschijnlijk helemaal anders.
Het is erg belangrijk dat je zoon zijn verlegenheid en introvert karakter accepteert. Hij is wie hij is en daar is niets mis mee.
Het is niet nodig om massa's vrienden te hebben, hechte vriendschappen ontstaan vaak tijdens het verder studeren en later op de werkvloer. Niet teveel omkijken naar de middelbare school dus.

Ik zou wat minder inzetten op groepen vrienden, maar hem inderdaad die 1-op-1-contacten laten uitbouwen. Onze middelste zoon heeft ADHD en ASS en dat maakt vriendschappen sluiten complex voor hem. Als ik hem wat help (‘We gaan vanavond barbecueën, zou ... (naam vriendje) ook zin hebben om te komen? Je kunt hem even appen’), dan lukt het wel. Hij wordt uit zichzelf zelden tot nooit gevraagd (was tijdens de lockdown ook wel heel alleen..), maar dit werkt dus wel om hem in ieder geval wat sociale contacten te laten onderhouden. 

Kan hij iemand van sport misschien ook eens 1-op-1 vragen? En dan met een concrete uitnodiging (barbecueën / samen sporten / samen gamen / ergens een ijsje gaan eten), dat maakt het makkelijker.