Zoon 14 spijbelt en is dwars

Ja, lanza

Pubers zijn egoïstisch daar zijn het namelijk pubers voor. Dat hoort zo.

Ik vind pubers leuk maar de wereld draait een paar jaar toch echt vooral om de puber.

Hoewel ze mij soms opeens kunnen verbazen en zomaar spontaan iets voor mij doen zonder dat ik erom gevraagd heb. Maar in het algemeen zijn ze behoorlijk egoïstisch.

Dat ze egoistisch heeft toch ook niks met deze scheiding te maken. Ze zijn het nou eenmaal.

Zowel bij gescheiden ouders als bij niet gescheiden ouders.

Ik heb geen enkel oordeel over de keuze en beslissingen van deze ouders. Natuurlijk is dit voor Manon een heel trieste zaak. Ze wou het goed doen en een fijne toekomst bieden voor haar kinderen in een andere woonplaats. Dan is het sneu als dat niet zo uitkomt.
.

Ik vind pubers niet egoistisch

Als 'grote groep' vind ik ze vaak juist beduidend minder egoïstisch dan (de grote groep) volwassenen.

Ze zijn vaak wel wat egocentrisch, maar dat is iets heel anders. Hun blik is verengd en vaak sterk gericht op zichzelf.
Maar dat is een positief, noodzakelijk en productief iets. (nodig in de groei die ze doormaken) Egoïsme klinkt als iets negatiefs.

Ik denk dat pubers vaak egoïstisch *lijken* (voor volwassenen) omdat ze hun eigen weg beginnen te gaan, eigen normen ontwikkelen en die kunnen botsen met omgeving die gewend is dat de kinderen zich (als kind) voegden.
Vraag eens aan een puber of hun vrienden egoïstisch zijn en je krijgt gegarandeerd heel andere antwoorden.

Manon, nogmaals, natuurlijk is er niets mis met regels. Maar (veel) ruzie erom is wel heel jammer, zeker in deze situatie...
Je kunt ook samen regels bedenken, bijv.
In ieder geval lijkt het me van belang dat deze jongeman een stuk regie terugkrijgt, hoe dan ook.

Saar

Helemaal eens met het onderscheid dat je maakt: egoïstisch is zeker niet hetzelfde als egocentrisch. Juist pubers kunnen op een heel onbevangen manier hun idealisme navolgen en zich inzetten voor de wereld.
Het ingewikkelde daarbij is inderdaad dat ze zichzelf en de huidige situatie als uitgangspunt nemen. Egocentrisch dus.

saar

Je hebt gelijk. Het moet ook egocentrisch zijn ipv egoïstisch

Rutiel

We hebben allemaal ons eigen uitgangspunt, pubers zijn daar niet uniek in.
Wij hebben meer ontwikkeling doorgemaakt en meer ervaring opgedaan. Dat geeft niet altijd minder egoïstische uitgangspunten. Ook lang niet altijd meer open en wijzer. Helaas.

Manon

Ruzie met pubers over regels is uiteraard heel gewoon, hoort erbij.
In een gescheiden situatie heeft een puber wel altijd een extra machtsmiddel in handen: dan ga ik toch bij de andere ouder wonen.
(mijn dochter roept vaker weg te willen maarja ze weet niet waar naar toe hihi)

Maar je klonk alsof jullie ruzies best heftig zijn.
Dat hoeft normaal gesproken ook geen probleem te zijn. En in jullie situatie lijkt me dat je zoon genoeg redenen heeft om zich af te willen reageren.
Maar... jij hebt die misschien ook.
En ik zou je gunnen dat je je ei op een andere manier kwijt kunt.
Want je zoon lijkt me erg kwetsbaar nu en een emotioneel veilige relatie met jou lijkt me nu erg waardevol voor hem. Los van gegeven of hij bij vader gaat wonen. Daar gaat hij hoe dan ook ook de nodige problemen tegenkomen.

Andere kant

Ik lees heel veel Ik. Ik vind dat hij dit moet. Ik vind dat dit wel kan. Ik wil dit. Ik wil dat niet.

Bekijk het eens vanuit zoon. Jij bent voor de tweede keer gescheiden. Hebt voor de 2e keer zijn vertrouwde thuis gesloopt. Bent tot overmaat van ramp ook nog uit zijn vertrouwde omgeving weggetrokken. Je bent de boeman voor hem.

Probeer daarin te kijken wat je kunt doen om het leed te verzachten. Want deze benadering werkt duidelijk niet.

Je weet het wel

Hoe verdrietig het ook is, verstandelijk weet je dat je hem de kans moet geven om bij zijn vader te gaan wonen en om daar een nieuwe start te maken. En dat daar problemen gaan komen is vrijwel zeker maar ik zou niet iets zeggen als "je kan altijd terugkomen" want hij en zijn vader moeten de kans krijgen om ook iets op te bouwen. Ik zou een periode afspreken van een half jaar en daarna om de tafel gaan zitten.
Het zou mij niet verbazen als hij na dat half jaar toch weer terug zou willen komen.
Het zal voor jou moeizaam zijn om in contact te blijven daar moet je je van bewust zijn.
Ik kan me dat gevoel van een klap te veel zoals je het benoemd zo goed voorstellen, hij is nog zo jong, maar misschien moet je nu juist omdenken zoals hierboven ook al staat geschreven: gelukkig kan hij naar zijn vader. Niet laten gaan is geen optie denk ik. Sterkte

Wat verdrietig

Ach Manon, het is echt heel verdrietig. Natuurlijk is het nu een heel hard gelag. Hier heb je je gewoon niet op kunnen voorbereiden. En het is geen 'natuurlijk proces' geweest, maar is gepaard gegaan met conflicten en stress. Het is logisch dat je van slag bent en verdrietig. Maar op den duur ga je er toch weer aan wennen. Net zoals je eraan gewend bent geraakt dat je gescheiden bent en net zoals je eraan gewend zou zijn geraakt dat hij uit huis ging om bijvoorbeeld te studeren. Daar heb je nu verder niks aan. Nu ben je gewoon verdrietig dat het zo is gelopen. En dat is logisch. Het is een rouwproces.

Groet,
Jo Hanna

Moet je je

bedenken hoe je ex zich heeft gevoeld. Er is er altijd een die het grootste deel van de tijd zonder kind/eren zit. Dat is nu eenmaal de consequentie van een scheiding. Heel naar, maar jouw tweede ex zit helemaal zonder kind het grootste deel van de tijd, toch? Zo is het voor ontzettend veel gescheiden mensen en de kinderen komen er nog het meest bekaaid vanaf

Tuurlijk

mag je verdrietig zijn, heel logisch. Ik moet alleen denken aan de vaders in jouw verhaal en hoe die zich moeten voelen na dit alles. Jullie hebben allemaal recht op jullie verdriet en de kinderen nog het meeste, die hebben al helemaal niet voor deze situatie gekozen.

Ja verdrietig

Natuurlijk is het heel verdrietig. Het zal best zachter worden op den duur, maar nu is het nog rauw en vers. Wees lief voor jezelf en maak het gezellig met je dochter.
Nogmaals heel veel sterkte gewenst.

Vertrouwen

Het is niet alleen een beetje afscheid nemen van je kind, maar ook afscheid nemen van een periode waarin je heel erg veel hebt nagedacht en gezorgd en getwijfeld. En die twijfel en al dat nadenken kan nu niet opgelost worden. Je blijft er een beetje mee zitten.
Wellicht is het goed om jezelf voor ogen te houden, dat je zo ver gekomen bent als jij kon. en dat vader gelukkig het stokje nu overneemt, de jngen staat niet op straat.
Wellicht is het goed om na te denken over de vraag hoeveel vertrouwen je hebt in hem, dat het ooit, over enkele jaren, veel te lange tijd dus, allemaal toch wel goed zal komen met hem. Dat je op een bepaalde manier nieuwsgierig bent naar hoe hij zich nu zal ontwikkelen.
Misschien is het ook goed om jezelf, nu terugkijkend op alle consequenties etc., de vraag te stellen of de keuzes die je hebt gemaakt toch de beste zijn. Het verhuizen heeft je ook veel positiefs gebracht en het is misschien goed om je dat te realiseren. Stokjes zijn niet langer dan ze kunnen zijn. Het kan niet altijd op alle vlakken super zijn. Het allerbeste moet soms wijken voor wat op dat moment het beste was en daar kun je dan weer proberen om het allerbeste van te maken.
Ik zou het even rustig aan doen met kontakt zoeken, het is nu in deze fase wellicht niet het beste. Even over en weer afkoelen, even elkaar de ruimte laten. Ondertussen kun je natuurlijk voor jezelf van alles opschrijven, alles wat je denkt en voelt, wie weet interesseert het hem ook (niet op gokken).
Het is een open deur, maar toch wel waar: de tijd heelt voor een groot deel wel de pijn. Als je dat toe wil laten, als je toe wil laten dat je hiermee nu moet verder moet.

Veel sterkte,

Tsjor

triest

Natuurlijk voel jij je triest en mis je hem. Maar ik denk dat je wat veel verwacht van een 14-jarige jongen. Die zijn niet bezig met berichtjes te sturen naar hun moeder of te bellen (of ze moeten iets nodig hebben). Dat ligt echt niet aan jou, dat is gewoon typisch jongensgedrag. Vanaf deze leeftijd gaan ze echt steeds meer een eigen leven leiden, waar je steeds minder van weet, zelfs als ze thuiswonen.

Ik zou laten weten dat hij altijd kan komen, nodig hem uit en kook wat lekkers en doe iets wat hij leuk vindt. Je hebt een auto, dus je kan hem halen en brengen, dat kost hem weer minder moeite.

Ik vind wel dat je van vader zou mogen vernemen of hij terug naar school gaat als zoon je zelf niets laat weten. Dat is ook belangrijk. Of loopt dat allemaal terug vlot?

Sinterklaas

'Zoon heeft zijn telefoon kapot dus ik moet hem bellen op de telefoon van mijn ex.' Lijkt me een mooi kado voor sinterklaas. Even zoeken naar een betaalbare variant, bijvoorbeeld met een goedkoop abonnement. Dan is dat ook je bijdrage in de zorgkosten.

Tsjor

Het

Lijkt me toch wel vreselijk voor je....niet wetende hoe het daar nu precies gaat en zo weinig contact. Misschien zal het steeds meer wennen. Ik wens je er veel sterkte mee!