Zoon 14 spijbelt en is dwars
Mijn zoon van 14 is zoooo vreselijk dwars. Hij wil niks, spijbelt. Hij sluit zichzelf op in zijn kamer en gaat gewoon niet. Ik maak mij zo,n zorgen!
We zijn een half jaar geleden verhuist van een stad naar een dorp ivm scheiding. Zijn vader (eerste huwelijk)woont nog wel in de stad. Mijn zoon (uit eerste huwelijk)en mijn dochter (uit tweede huwelijk)zijn met mij meegegaan. Ik kon in de stad geen woning krijgen en hier wel. Dit betekende wel dat beide kinderen naar andere school toe moesten. Ik heb mijn zoon hier naar mijn idee goed in begeleid en het leek of hij het daar ook naar zijn zin heeft. Tenminste dat zei hij. Nu weet ik niks meer zeker, hij. Is dwars, scheld, sluit zich op...ik kan hem niet meer bereiken. Afgelopen weekend hebben we zo,n ruzie gehad en daar zijn toen van beide kanten harde woorden gevallen . Ik wee het hartstikke verkeerd maar ik weet het ook allemaal niet meer. Zijn vader, daar heb ik ook niet veel aan behalve dat hIn roept dan komt hij hier maar wonen.
Ik heb wel goed contact met school. Volgende werk gesprek daar, ook met de vader erbij. Mijn. Zoon heeft nu 18 uur in een maand verzuimd, ongeoorloofd. Houd in dat de leerplichtambtenaar erbij komt. Ik heb echt met zijn proberen te praten, aangeboden om hulp in te schakelen, dat hij misschien met iemand moet gaan praten (psycholoog of zo) Het enige wat hij zegt is “ ik vind het fietsen niet leuk”. Hij moet idd 11 km fietsen naar school. Maar er zijn meer die zo,n eind moeten fietsen. Hij wil dat ik hem breng maar ik zit ook met mijn werk. Ik ben sindskort weer aan het werk en nu denkt hij dat hij een vrijbrief heeft om thuis te kunnen blijven.
Ik hen echt alles geprobeerd, ben zo vreselijk verdrietig. Ik xie dat het niet goed gaat maar ik kan hem niet bereiken. Hij heeft zich opgesloten op zijn kamer en zit maar wat op zijn iPad of plat station. Hij heeft nu aangegeven bij zijn vader te willen wonen. Terwijl hij het daar ook niet leuk vind.Daar woont zijn oudere broer en daar heeft hij altijd ruzie mee.Ook daar zijn regels waar hij zich aan moet houden. Daar zijn dan straks vier kinderen in huis. Ik weet het echt niet meer, moet ik hem dan maar laten gaan?
Mogelijkheden
Ik zou meer in mogelijkheden gaan denken. Je zoon vindt 11 km fietsen te veel. Het is ook niet misselijk. Daarbij heeft hij naar zijn idee de zwarte piet gekregen van de scheiding. Zonder scheiding had hij dat gefiets niet.
Ik zou overwegen om hem wel weg te brengen en dan de terugweg met openbaar vervoer. Langer dan een half uur fietsen is echt wel veel gevraagd als je dat als een opgave ervaart. Niet als het vanzelf spreekt of als je er zelf voor kiest.
Een oplossing die naar zijn keuze is en waar hij controle over heeft.
En anders lijkt het me prima dat hij naar zijn vader gaat.
Probeer het praktisch op te lossen en er niet teveel bij te halen waar je niets mee kunt. Een scheiding hakt er in, ook bij pubers.
Overigens zal het voor jezelf ook niet meevallen. Een tweede scheiding hakt er in. En dan een nieuwe baan. Maar jij bent de volwassene en overziet de mogelijkheden. Ik wens je heel veel sterkte.
Toch naar vader?
Ik lees dat zowel jouw zoon als jouw ex het liefst zouden willen dat zoon bij zijn vader gaat wonen. Ik snap dat het misschien voor jou als een "falen" zou voelen, maar als je even je eigen gevoelens parkeert en je puur op de inhoud richt: waarom niet?
Zoals AnneJ al opmerkt: je zoon voelt zich het slachtoffer van beslissingen die hij zelf niet heeft genomen. En daar verzet hij zich tegen.
Wellicht biedt een (tijdelijke) verhuizing wat lucht. Je kunt bijvoorbeeld ook een termijn stellen: we proberen het twee maanden en kijken dan of het verbeterd is. Zoiets. Dan hebben jullie beiden even een time out.
Ook van mij veel sterkte gewenst, het is niet niks!
Heeft hij het wel naar zijn zin op school?
Mijn puber ging flink bokken over de afstand toen hij het eigenlijk helemaal niet naar zijn zin had op school, hij werd gepest en buitengesloten.
Ook mijn hibje zat enorm te bokken toen hij niet genoeg uitgedaagd werd, hij fietst nu 12 km fluitend waar hij eerst 3 veel te ver vond.
Staat je niet blind op de afstand, er kan iets anders achter zitten.
gepest?
14 lijkt me een hele lastige leeftijd om van school te moeten wisselen. Wordt hij wellicht gepest op school? Of nog simpeler valt hij er gewoon buiten omdat hij nieuw is?
Kan hij terug naar zijn oude school als hij bij zijn vader gaat wonen?
Wellicht mist hij toch ook zijn oudere broer, omdat die nu bijna nooit meer langskomt omdat jullie verder weg wonen.
Opgehaald
Hij is nu eerst een paar dagen opgehaald door zijn vader, zodat we beiden even tot rust kunnen komen. Ik snap ook dat 11 km fietsen veel is en af en toe bracht ik hem en haalde hem op. Ik zag ook wel aan hem dat hij hier niet echt happy was, zijn vrienden zitten natuurlijk ook in de stad. Ik bracht hem in de weekenden daar ook wel heen. Maar hier in het dorp kent hij niemand maar deed ook niet echt moeite om mensen te leren kennen. Hij mocht van mij op een sportclub zodat hij daar ook jongens leert kennen. Ik snap ook dat dat vervelend is om daarin aansluiting te vinden. Op school heeft ie wel vrienden zegt hij. Hij was ook wel eens bij een vriend thuis.
Hij is net opgehaald en ik weet mij ff geen raad...ben zo vreselijk verdrietig. Dit voelt als de zoveelste klap. En ik weet ook dat ik dat mijn zoon niet mag aanrekenen maar ik ga hem ondanks alles zo vreselijk missen. Misschien moet ik hem idd loslaten, hoe moeilijk ook. Maar het voelt zoals falen.
Ik hoop gewoon dat hij daar wel happy is. Daar zit zijn twee jaar oudere broer waar hij altijd en eeuwig heibel mee had...echt tot vechten aan toe. En ook daar zijn regels waar hij zich aan houden moet.
Pffff voel mij zo kut!
heftig
Naar voor jou en heel naar voor je zoon... Hij heeft inderdaad niet om deze (tweede) scheiding gevraagd, en moet er ahw nu wel voor boeten met een voor hem totaal nieuwe omgeving op een daarvoor misschien onhandige leeftijd.
Bovendien is 14 sowieso al een heerlijke puberleeftijd waarin de nukkigheid ineens kan gaan opspelen. En juist voor pubers kan een scheiding heftiger doorwerken dan je misschien zou verwachten.
Ik denk dat ik niet te snel zou opgeven, dus niet meteen verhuizen naar zijn vader, maar ik zou wel even de kou uit de lucht willen hebben. Even afkoelen. Dus even tijdelijk naar zijn vader mischien? Je moet nooit grote beslissingen nemen terwijl je erg geëmotioneerd bent, dus wacht totdat jullie beiden alles weer wat nuchterder kunnen bekijken
Heb je een goede band met je eerste ex, zijn vader? Heb je daar wat aan? Kunnen jullie goed overleggen?
Kan je zoon echt niet terug naar zijn oude school? Met het openbaar vervoer of zo?
Onze kinderen reizen ook: eerst een kwartier hard fietsen, dan drie kwartier met de bus en dan nog een kwartier lopen. En dat ook weer terug. Waarmee ik wil zeggen dat als je iets graag wilt, je er soms ook iets voor over moet hebben.
Vervelend dat er meteen de lpa wordt bijgehaald. Ik zou met zoon afspreken dat je hem ziekmeldt als hij echt niet wil of zich ongelukkig voelt...
Ondanks dat het lastig en niet leuk is voor je zoon, denk ik ook dat je niet meteen hoeft toe te geven...
Toegeven aan verandering van woonplek
bedoel ik...
Je kunt wel proberen of het mogelijk is toch weer terug te ruilen van school, zodat niet alles voor hem verandert.
Laat hem lekker
bij zijn vader wonen in de stad waar hij zijn vrienden heeft, waar zijn broer woont en waar hij altijd op school heeft gezeten. Logisch dat hij niet in een dorp wil wonen, ver weg, op een heel andere school, dat is voor een 14- jarige hartstikke rot. Hij moet al dealen met jullie scheiding, waarom hem dan ook nog wegrukken uit zijn vertrouwde omgeving?
Waarom zou jij falen? Dan is er toch altijd eentje die faalt na een scheiding? Waarom zou je ex dat moeten zijn en niet jij? Je doet toch wat het beste is voor je kind, niet wat voor jou het beste is om maar niet te hoeven falen?
Ik snap je verhaal
trouwens niet. Er zijn dus drie kinderen uit twee verschillende huwelijken? Maar de twee zoons zijn allebei uit het eerste huwelijk dat een half jaar geleden is verbroken? Of had je ex al een zoon uit een eerder huwelijk? En je dochter dan?
Het klinkt als een heel complexe situatie voor de kinderen 
Drie kinderen
Ik ben twee keer getrouwd geweest. Uit mijn 1e huwelijk heb ik twee zonen. Uit mijn 2e huwelijk een dochter. Mijn oudste zoon heeft ervoor gekozen toen hij 12 werd om bij zijn vader te gaan wonen. Hij heeft altijd heel erg aan zijn vader gehangen. Andere zoon wou dit niet want die kan totaal niet met zijn vader overweg. Ik ben verhuist vanuit de stad na mijn tweede huwelijk omdat ik in de stad geen woning kon krijgen. En hier in het dorp wel. Zoon was toen best enthousiast om hier te gaan wonen. We dachten ook wel dat hij hier zou kunnen wennen. Hij heeft toen zeker de keus gehad om in de stad te blijven maar hij wou toen met mij mee.
En tuurlijk als hij daar echt wil blijven dan is dat zo. En zal ik dat moeten accepteren maar daarom mag ik het nog wel moeilijk vinden. Ook omdat ik weet dat hij daar ook zal moeten knokken, er zijn daar vier kinderen in huis en de band met zijn vader is nooit goed geweest.
Andere oplossingen
Als het wonen bij vader niet goed gaat kun je hem bijvoorbeeld een elektrische fiets geven. Hij is dan veel sneller op school en bij zijn vrienden. Of je brengt en haalt op bepaalde dagen dat het kan met werk. Of je Regelt een buskaart.
Ik denk dat hij toch zijn oude omgeving mist en misschien ook wel zijn stiefvader. Daar woonde hij toch ook bij in huis? Gaat hij daar nog wel eens heen? Verder denk ik dat elke 14-jarige het moeilijk heeft na twee scheidingen en zeker als hij dan ook nog uit zijn omgeving wordt gehaald.
Die jongen
heeft dus twee scheidingen achter de rug, dat is ontzettend heftig op zo'n jonge leeftijd. Niet gek dat hij op deze leeftijd ontregelt raakt. Plus dat zijn vader nog drie kinderen heeft en jij de laatste jaren druk bent geweest met je tweede leg, als ik het zo lees, dus dat lijken me allemaal geen factoren die bijdragen aan het creëren van een stabiele situatie.
En je oplossing Lanza?
Als je niks bij weet te dragen, ga dan gewoon een schietspelletje doen om je af te reageren, in plaats van hier mensen aan te vallen
Lanza
Ik ben het idd met je eens dat hij het moeilijk heeft met twee scheidingen. Ik werd in beide huwelijken verrot gescholden en geslagen. Juist door te scheiden heb ik geprobeerd weer de stabiliteit terug te brengen in het gezin.
Ik heb mijn best gedaan, helaas is dit niet gelukt en nu probeer ik te zoeken naar iets wat zowel goed voelt voor mijn zoon en voor mij. Vanmiddag werd ik nl overmand door verdriet en een soort paniek. Nu zie ik het iets helderder.
Oei
Maar Manon, als zijn vader jou sloeg, dan kan het toch nooit een goede oplossing zijn dat hij daar gaat wonen???
Zijn er geen mogelijkheden om terug te verhuizen naar de stad?
Terug verhuizen
Is echt niet mogelijk. Je moet al minstens 8 jaar ingeschreven staan voor een beetje goede woning. Ik sta nu net opnieuw weer ingeschreven dus dat haalt niks uit. Particulier kan ik niet betalen. Ik stond voordat ik hierheen verhuisde met twee en half jaar ingeschreven, toen maakte ik nog niet eens kans op een flat. Vandaar de keus om naar dit dorp te verhuizen. (Is 20 km vd stad af)
Ik heb vannacht amper geslapen. Maar goed als dit is wat mijn zoon wil dan zal ik dat toch moeten accepteren. Alleen dan wil ik wel een goede omgangsregeling. Hij was gisteren zo stellig in zijn “ik heb mijn keus gemaakt en ik blijf bij papa”. Ik hoop maar dat dat goed gaat. Ook daar zal hij tegen dingen aanlopen, geen eigen slaapkamer (moet hij delen met zijn stiefzusje), zijn oudere broer waar hij altijd ruzie mee heeft gehad. Toen wij zelf nog in de stad woonden zat hij ook altijd binnen, ging eigelijk nooit naar vrienden toe...altijd met zijn plat station bezig, net als hier. Maar misschien moeten we een proefperiode doen ofzo van drie maanden? Als hij hier gelukkiger van word dan moet her maar. Hij word hier wel gemist...door zijn zusje en door mij.
De busverbinding is hier gewon kut, als hij naar zijn oude school terug zou gaan en hij moet om 8.30 dan moet hiij heel erg vroeg weg en dat gaf nu al zoveel stress om hem op tijd uit bed te krijgen. Ik laat hem nu maar een paar dagen met rust. Maandag hebben we gesprek op zijn school, afwachten maar weer. Maar ik zie het somber in. Zijn vader is steeds heel negatief geweest over “ het gat” waar wij nu wonen dus die zal hem niet stimuleren om hier weer terug te laten gaan. Ik zal dit voor mijzelf een plekje moeten gaan geven want ik geloof er niks van dat hij terug komt, de stad blijft bij hem trekken. Maar of dit lukt??? Het lijkt nu of overal de glans af is. Ik was zo blij met dit plekje en mijn dochter vind het hier wel erg leuk. De tijd zal het leren.
School
Ik begrijp ook iets niet helemaal, of ik lees niet goed, kan ook hoor.
Wat ik begrijp is dat je zoon nu een aantal dagen bij zijn vader is. Gaat hij dan niet naar school? Of brengt zijn vader hem? En wat is de insteek van het gesprek op school? Dat gaat om zijn huidige school neem ik aan...
Het lijkt me vooral zaak om te kijken waar het probleem nu precies zit. Mist hij de stad, zijn vrienden daar etc. of speelt er iets op de huidige school? Ik zou niet overhaast beslissen dat hij bijvoorbeeld weer terug naar zijn oude school gaat, maar eerst goed kijken waar het probleem zit.
11 km fietsen is best een pittig stuk inderdaad, als je veel minder gewend bent. Maar ik begrijp dat hij al een half jaar hier woont. Hoe ging dat dan voor de vakantie? Electrische fiets kan zeker helpend zijn of misschien een deel fiets en een deel met de bus. Geen idee wat mogelijk is. Toch terug naar school in de stad kan dan misschien ook. 20 km is geen afstand die niet te overbruggen is.
14 is inderdaad wel een lastige leeftijd voor dit soort veranderingen. Het is heel logisch dat zijn jongere zusje het makkelijker oppakte. Ik zou toch ook insteken op met iemand praten. Hij heeft veel meegemaakt, mogelijk kan het hem helpen.
Zoon gaat nu niet naar school
Omdat zijn mentor hem voor deze dagen ziek in het systeem heeft gezet. Zodat hij even tot rust kan komen en na kan denken.
Zoon heeft nu iets van 18 uur gemist in een maand tijd en bij 16 uur word de leerplichtambtenaar ingeschakeld en die willen ze nog ff buiten beschouwing laten. Vandaar maandag gesprek, hoe nu verder op school, hoe krijgen we hem weer gemotiveerd.
Zoon vind dat hij overal te ver af zit, van school van zijn vrienden etc. Ik snap dit, dat dit hartstikke lastig is. Daar komt bij dat zoon en ik best vaak “ruzie” hadden. Ik wil dat hij zich aan bepaalde regels houd ( een keer pw zijn kamer opruimen, schermtijd tot 21.00 uur in dit geval de PlayStation, iPad mocht hij houden in bed. En na 21.00 niet meer bellen, na het eten de honden even uitlaten) meer regels waren er niet. Maar zelfs hier schopte hij tegen aan. Dus dat gaf onrust.
Nu heb ik hem vandaag ff gesproken via de app, hij vroeg mij nl iets. Ik heb hem bewust niet gebeld of geappt want ik wil hem zijn rust geven om na te denken. Maar hij zei dat dit het beste is en dat hIj daar wil blijven. Als dit echt is wat hIj wil dan zal ik dat moeten accepteren hoe moeilijk ik dit ook vind. Juist omdat ik weet dat hij het daar ook niet makkelijk krijgt. Ook daar zijn regels, strengere zelfs. Maar dat moet hij zelf ondervinden. Hij mag hier altijd terug komen.
Mijn gevoel vliegt mij echt op en af...van paniek naar...ja weet ik veel. Heb zelfs tijdens de scheiding niet zoveel gejankt. Hij was in de vakanties ook wel weg, drie weken ofzo maar dan wist ik dat hij terug kwam maar nu...? Dit voelt zo leeg. Ik zal hier een weg in moeten vinden, loop al bij een psycholoog. Denk dat ik de aankomende tijd maar wat vaker heen moet. Hoop gewoon dat mijn zoon straks wel happyer is als hier, daar gaat het uiteindelijk om.
Jammer
Dat jullie ruzie maken over de regels.
(geen verwijt!!)
Dat is alweer *extra* stress erbij.
Ik snap ook wel dat je bepaalde regels wilt handhaven.
Maar punt 1 denk ik dat 'starre' regels in een onstabiele situatie averechts kunnen werken, en sowieso in een scheidingssituatie.
Daarbij moet je goed kijken of je hem niet overvraagd met bepaalde dingen. Misschien kan hij het simpelweg niet erbij hebben.
Wandelen met honden, verplicht iedere dag, kan een hele klus zijn voor een puber.
Kamer opruimen ook. Je zou kunnen helpen.
Kamer opruimen doen ze hier op eigen inzicht. Soms maar 1 x per maand. Hun kamer.
Veel pubers (ook die van mij zijn allergisch voor (teveel) moeten. Ze doen het graag op hun eigen manier. Kinderen die zich om wat voor reden dan ook erg machteloos voelen (zoals je zoon) hebben daar grotere nood aan.
Elektrische fiets
Kan weleens een vrijwel magische oplossing zijn. Dan is het nog krap een halfuurtje fietsen terwijl dat fietsen amper enige moeite kost. Neemt denk ik een groot deel van de bezwaren weg.
Elektrische fiets
Zou ook! Maar ik had niet even gelijk 400 euro liggen voor zo.n fiets. Net verhuist en dat heeft ook geld gekost en aangezien ik weer helemaal opnieuw moet beginnen qua financieren....en daar komt bij als je ziet hoe zoon met zijn spullen omgaat? Hij heeft alles zomaar stuk. Maar ik was idd rustig aan aan het rond aant kijken voor zo,n fiets. En ik bracht hem af en toe ook wel als het weer heel slecht was en het werk het toeliet.
Wat de regels betreft, hij had al heel veel vrijheid...er kon en mocht veel. Zoals zijn kamer, maakte niet uit wanneer hij het deed als hij maar 1x pw de was in de mand gooide en zijn buro met borden,kopjes ed opruimde. Bed deed ik nog steeds en het echt schoonmaken ook. De honden liet hij na het eten uit maar dat was ook altijd een klein rondje. Hij hoefde echt geen uren te lopen. We wonen samen hier in huis en iedereen kan dan zijn steentje bijdragen vind ik. Bij zijn vader zal hij straks meer moeten doen.
Zijn vader heeft na de scheiding amper naar hem omgekeken en nu gaan zij daar een beetje de redder in nood uithangen. Zo van " och jochie kom maar is mama zo vervelend". Ja we hadden idd wat problemen samen maar ik was er heilig van overtuigd dat we die op hadden kunnen lossen. Het is een puber en die zijn af en toe dwars en ja ik moest een manier vinden om hier mee om te gaan. Zijn vader heeft nog nooit positief over mij gepraat en ik weet ook dat ik daar nu behoorlijk over d'r tong ga en dat mijn zoon (die toch al in de war is) hier gewoon niks aan heeft. Tuurlijk mag mijn zoon zijn eigen keus hierin maken, als hij denkt dat hij gelukkiger word in de stad dan accepteer ik dat en dan gaan we dat regelen. Maar ik ga hem ondanks onze "ruzies" echt enorm missen. Want zijn vader verwacht dat hij gelijk op zijn 15e gaat werken naast school. Dat houd in dat hij in de weekenden zal moeten werken, een omgangsregeling zal dan lastig worden. Maar goed waar een wil is, is een weg.
stad
Dus je zoon vindt het echt niet leuk in de plaats waar jullie nu wonen. Hij mist de stad, zijn vrienden, zijn leven in zijn oude woonplaats en wie weet ook zijn oude school.
Nu heeft je zoon het geluk dat zijn vader daar nog woont en zijn vader bereid is zijn zoon bij hem te laten wonen.
Dat die vader voor jou een eikel was en nooit aardig over je praat daar heeft je zoon waarschijnlijk geen boodschap aan. Het is wel zijn vader en zo'n eikel kan het ook niet zijn voor de kinderen want zowel zijn broer (jouw andere zoon?) als zijn stiefzusje wonen bij hem.
Als zoon bij hem gaat wonen zal hij zich moeten houden aan de regels van zijn vader. Dat is zijn keuze. Hij kent ze en wie weet vindt hij het dan wel allemaal ok.
Wat gaat er nu praktisch gebeuren? Zoon gaat naar zijn vader. Voor hoelang? Hebben jullie al geïnformeerd of hij terug kan naar zijn oude school? Wil zoon terug naar zijn oude school of wil hij alleen tijdelijk bij zijn vader wonen en dan toch weer naar de school bij jou?
Natuurlijk is dit allemaal heel verdrietig voor jou. Je hebt zo je best gedaan om zo snel mogelijk een leuke woning te vinden voor jou en de kinderen. En nu heeft je zoon het er niet naar zijn zin. Zouden jullie niet gescheiden zijn dan zou je zoon geen keuze hebben en er het beste van moeten maken maar in dit geval heeft je zoon die keuze wel. Dat is een nadeel (en voor je zoon een voordeel) van een scheiding.
Verstandelijk
Kan ik dit helemaal beredeneren. Maar ik heb het gevoel dat ik nu ff verzuip in mijn verdriet. Ik heb bijna mijn hele leven moeten knokken voor alles en gelukkig kwam ik altijd weer op mijn pootjes terecht. Maar ik weet gewoon nu ff niet hoe. Het is nog vers ik weet het wel maar dit lijkt gewoon ff een klap teveel.
Wat er praktisch gaat veranderen? Zoon verhuist naar de stad, geen idee of hij naar zijn oude school terug kan, dat denk ik haast wel want het is wel een specifieke richting. Ik heb aan zoon aangegeven dat hij hier altijd welkom blijft, ook als hij het niet naar zijn zin heeft daar. Hij zal bij vader worden ingeschreven straks. (Na misschien een proeftijd van bijv een maand?)
Heb jij een baan?
Kun je (meer) gaan werken, of een baan erbij nemen als je niet fulltime werkt? Op die manier zou iets simpels dichterbij toch mogelijk moeten zijn? Waarom stond je niet ingeschreven bij de woningbouw?
De stad
De stad is 20 km verderop. Ik heb wel een auto dus is best te rijden. Verhuizen is geen optie voor mij. Ik heb ook nog een dochter die het hier wel naar haar zin heeft. Ik heb mijn werk hier in de buurt. Waarom ik niet stond ingeschreven? Ik stond wel ingeschreven maar nog niet zo heel lang, 2.5 jaar...te kort voor een woning in de stad. Lang genoeg voor een woning hier. Ik mag hier graag wonen en mijn dochter ook.
Er zullen goede afspraken gemaakt moeten worden denk ik, dat zoon om het weekend bij ons komt, of een keer in de maand een weekend. Eerst alles maar ff laten bezinken, voordat er drastische keuzes worden gemaakt.
Op zich
geen gekke verdeling. Hordes mannen die met een dergelijke omgangsregeling prima tevreden zijn. Het zal wennen zijn, maar uiteindelijk gaat het om een situatie waarin de kinderen het goed hebben. Zij hebben niet gekozen voor de zoveelste scheiding.
Andersom
Je zult je zoon beslist missen. Maar het volgende doemt alweer op. "Er zullen goede afspraken gemaakt moeten worden denk ik, dat zoon om het weekend bij ons komt, of een keer in de maand een weekend." Je verwacht van een kind, een puber die het gevoel heeft weinig controle te hebben over zijn leven en op een leeftijd is dat hij zelf meer controle wil dat hij rekening houdt met jou gemis. En dat hij meegaat in 'afspraken' waarvan ik me afvraag of hij dat wel wil. Of dat hij afgedwongen daarin meegaat en de volgende dwarse acties gaat laten zien omdat hij zich niet prettig voelt.
Inderdaad, laat het maar bezinken. Tegelijk denk ik dat het handig is als je nu al een vast moment bedenkt om toch te zien. Is er een moment dat je hem bijvoorbeeld uit school haalt en met hem gaat lunchen ter plekke, al neem je zelf alles mee en lunch je in de auto? Of dat je hem uit je werk ophaalt en dat hij bij jullie eet en dat je hem na het eten weer naar huis brengt? Heeft hij een sport waar je hem naartoe kunt brengen en dan weer naar zijn vader en dat jij erbij blijft? En als dat (nog) niet kan een vast moment waarop jullie contact hebben om even te horen hoe het gaat? Een vast moment in de week om te skypen of te facetimen? Zoek een moment dat hij bijvoorbeeld aansluitend bij jullie kan slapen en jij hem de volgende dag naar school brengt.
Hij heeft het idee dat hij zich in bochten moet wringen om iedereen tevreden te houden en het gaat nu juist om hem.
contact
De meeste pubers met gescheiden ouders die ik ken stappen van de afgesproken omgangsregeling af.
Wat ik vaak zie gebeuren is dat pubers niet meer een weekend komen maar een middag. Een avond door de week. Tijdens een studiedag. Of wanneer ze er zelf zin in hebben. Of juist opeens heel veel bij de andere ouder zijn.
Pubers zijn egoïstisch en vinden vooral zichzelf heel belangrijk. Natuurlijk willen ze hun ouders wel zien maar niet te vaak en vooral als het ze zelf uitkomt. Dat verschilt weer niet zoveel van kinderen met niet gescheiden ouders.
Als je wel een omgangsregeling met je andere zoon hebt dan kunnen ze t.z.t. misschien wel samen komen.
Wat
een uitspraak.... pubers zijn egoïstisch In deze situatie zijn vooral de ouders egoïstisch geweest. De ene na de andere relatie en steeds weer met een ander een kind krijgen. De kinderen moeten zich altijd maar aanpassen en flexibel zijn. En jij noemt ze egoïstisch?? Het is toch logisch dat ze ook een situatie proberen te creëren voor zichzelf die enigszins leefbaar is? Als puber mag en kun je dat eindelijk, na jaren vast te hebben gezeten in een omgangsregeling die vooral de ouders goed uitkomt.
We zullen wel zien
Hoe het allemaal gaat lopen. Als hij dit echt wil kan ik overal wel tegen aan trappen maar daar word het vast niet beter van. Ik heb ook nog een dochter en voor haar moet ik door. Ze heeft de situatie nog niet echt door. Zoon zat vaak boven en liet zich weinig zien. Ondernam ook niet heel veel met haar En in de vakanties was hij gedeeltelijk bij zijn vader. Dus ze mist hem nog niet.
Misschien moeten we elkaar eerst maar met rust laten. Als hij daar idd wil wonen dan ook alles maar zo snel mogelijk regelen en dan maar zien voor een “omgangsregeling”, ik vind het gewoon hartstikke moeilijk om hem los te laten. Straks niet meer helemaal te weten wat er in zijn leven speelt. We waren altijd twee handen op een buik en dat is gewoon weg en dat doet pijn! Misschien wil ik nog wel te veel voor hem regelen maar moet ik dat nu maar aan zijn vader overlaten. Alleen mocht het daar niet goed gaan, zijn vader zal dat nooit aan mij laten weten.
