Zelfmoord uitspraken zoon
Heb al eerder een topic geopend over mijn zoon. Mijn zoon 14 gaat niet goed. Hij heeft ASS en DCD. Komt van een SBO school, nu gewoon vmbo, in de 2e. Het gaat niet goed op school, hij krijgt veel straf en voelt zich niet goed over zichzelf. Hij kan niet goed voor zichzelf opkomen en is sociaal emotioneel ook niet voldoende bij. Situaties kan hij daarom soms maar slecht inschatten. Hij voelt zich dom. Van de week was er wat in de pauze, waarbij iets van hem stuk gegaan is. Uiteindelijk heeft hij toen hij weer de school in kwam en er met hem het gesprek werd aangegaan, een aantal keer gezegd dat hij zichzelf van kant gaat maken. We zijn direct gebeld om onze zoon gelijk op te halen en met hem naar de huisarts te gaan.
We hebben al veel gesprekken gehad met de mentor etc voor een andere aanpak, maar het is al duidelijk dat zijn school hem niet kan bieden wat hij nodig heeft. Er is een aanvraag gedaan voor een speciaal voortgezet onderwijs. We hebben al allerlei hulp op gang gezet maar tot nu toe krijgt hij ook nog geen hulp.
Maar die zelfmoord uitspraken zitten me niet lekker. Er over praten wil hij ook niet. Ik ben van plan om hem deze week in ieder geval thuis te houden. Eerst maar tot rust komen.
Iemand een advies?
Ik zou er toch wel iets van zeggen.
Och wat een moeilijke situatie voor jullie! Hem deze week even thuis houden lijkt me inderdaad een goeie. Even wat rust in zijn koppie.
Ben je ook naar de huisarts gegaan? Als hij met jullie niet wilt praten over zijn suïcidaliteit dan is het wel verstandig dit met de huisarts te doen, ook om risico's in te schatten en veiligheidsafspraken te maken. Je zou zelfs nog met hem af kunnen spreken dat je niet mee naar binnen gaat bij de huisarts, mocht dit een obstakel zijn voor je zoon.
Mogelijk is het nog een idee om de leerplichtambtenaar te betrekken omdat je zoon niet alleen leerplicht heeft, maar vooral recht op passend onderwijs.
Verder geen advies, maar ik wens jullie wijsheid 
We zijn met zoon naar de huisarts geweest, die schatte niet een directe crisis in.
De leerplichtambtenaar heb ik al eerder betrokken want ik voorzag al dat zoon ging uitvallen. Elke dag met tegenzin en buikpijn, hoofdpijn en moe naar school. De leerplichtambtenaar was toen ook bij een groot overleg met school, cjg en ons.
Jeetje, wat een nare situatie, Prachtwacht.
Heeft de huisarts ook aangegeven waarom hij/zij het niet als een crisis inschat? Dat lijkt me voor jou belangrijk om te weten.
Het kan natuurlijk een schreeuw om hulp zijn/duidelijke grens aangeven en dat je zoon dit uit onmacht heeft geroepen.
Het kan goed zijn om een veiligheidsplan te bedenken (klinkt heftiger dan het hoeft te zijn). Hierbij kan je met zoon afspreken wie hij inseint als hij zich weer zo voelt en wat hij dan nodig heeft. Afleiding, een knuffel, of het gewoon alleen even laten weten zonder verder opvolging. Het is belangrijk dat hij weet dat hij hier altijd bij iemand mee terecht kan. Je kunt ook afspreken dat je daar simpele tekens voor afspreekt, zonder teveel woorden eraan vuil te hoeven maken.
En ik zou hem proberen te activeren, afleiding bieden, als hij even thuis blijft van school.
Ik zou toch bij zoon zelf checken; Ik maak me zorgen vanwege de dingen die je zegt. We hoeven het er nu nog niet verder over te hebben, maar ik wil je wel één ding vragen. Zeg je dit omdat je echt niet meer verder wilt, uit machteloosheid of omdat je wilt dat het stopt wat er gaande is?
Kan het ook nog zijn dat je zoon zich schaamt voor zijn uitspraken en er daarom niet over wil praten?
Als je zoiets dropt trekt iedereen meteen naar binnen en dat is dan niet wat je beoogde. Dat weet ik nog wel.
Je schrijft: Erover praten wil hij niet. Waar wil hij precies niet over praten?
Ik zou proberen een gesprek te voeren langs de volgende lijnen:
Je hoeft met mij niet te praten over je gedachten over suïcide maar ik wil wel met jou praten over jouw veiligheid. Ik hoop dat je begrijpt dat ik als jouw ouder niet gewoon rustig door kan gaan met mijn leven terwijl ik weet dat jij rondloopt met gedachten over de dood. Als ouder is het mijn taak om jou veilig te houden. Ik wil dat je weet dat ik ontzettend veel van je hou, dat ik de gedachte je te verliezen niet kan verdragen en dat ik dit niet kan negeren of net kan doen alsof er niks veranderd is. Dus: hoe gaan we er samen voor zorgen dat je veilig bent?
Ik zou willen praten over:
- Ik zou willen peilen of die gedachten meer een uiting zijn van ‘ik wil zo niet meer leven’ of dat er een concreet plan of een wens is om eruit te stappen
- Hoe acuut is die doodswens?
- Is die nu niet acuut dan zou ik willen afspreken dat hij het komt vertellen als hij dat wel wordt.
- Ik zou zeggen dat mensen die suïcide plegen vaak denken dat de mensen van wie ze houden maar het best van ze af kunnen zijn, dat ze tot last zijn, maar dat dat grote onzin is.
- Afhankelijk van de ‘vergevorderdheid’ van de gedachten en plannen, zou ik hem in de realiteit proberen te krijgen van wat zijn zelfmoord met anderen zou doen, niet verwijtend maar oprecht, kwetsbaar. Als het nodig was, zou ik bijvoorbeeld ronduit zeggen dat het me ongelooflijk veel pijn zou doen als hij er niet meer zou zijn en dat de gedachte dat ik niks zou kunnen doen om het te voorkomen me nu al overstuur maakt. En dat hij me dus de kans moet geven om hem te helpen dit te voorkomen omdat ik die machteloosheid als ouder niet verdraag.
- Ik zou ook kunnen benadrukken dat ik snap dat een doodswens niet niks is en dat het geen verboden onderwerp is. Maar het is niet het éérste waar je aan moet denken. Als je worstelt met problemen, vraag je hulp bij die problemen. Als je te somber bent om eraan te werken vraag je daar hulp bij. Zelfmoord is geen eerste keuze! Praten over hoe moeilijk je het vindt om te leven en hoe weinig moed je soms voelt om door te gaan, is dat wel. Hij zou bijvoorbeeld 113 kunnen bellen als hij niet met jou wil praten.
Maar, ik denk dat als kind me snel duidelijk maakt: ‘ja, ik denk wel eens aan zelfmoord maar nooit concreet, alleen als ik me heel rot voel en omdat ik dan het gevoel heb ‘ik wil niet meer’ maar ik ben het niet echt van plan of zo’ dan zou het gesprek niet lang duren. Ik zou niet eigenhandig drama willen gaan maken! Dan zou ik vooral duidelijk maken: als het wél concreet wordt, kom dan naar me toe! We gaan het hier niet meemaken dat jij er zomaar tussenuit piept! Denk erom! En dat uiteraard vergezeld van een dikke knuffel. Ik zou hem gewoon ook een beetje proberen te verwennen de komende week, lekker eten maken bijvoorbeeld. Bij mijn zoon hangen eten en levenslust behoorlijk met elkaar samen. Met lekker eten kan ik hem vrij makkelijk een klein genietmomentje bezorgen. Misschien heeft jouw zoon ook zoiets gewoons, kleins waarvan je weet dat hij ervan geniet?
rionyriony schreef op 20-11-2023 om 18:47:
Als je zoiets dropt trekt iedereen meteen naar binnen en dat is dan niet wat je beoogde. Dat weet ik nog wel.
Dat hangt misschien ook af van de band die je met je ouders hebt? Ik heb dit soort gesprekken met mijn zoon wel gevoerd en dat was niet gemakkelijk maar het ging wel. Maar wij zijn altijd heel vertrouwelijk met elkaar geweest dus dat was voor hem ook vrij ‘normaal’ denk ik.
.
Thy schreef op 20-11-2023 om 18:34:
Ik zou toch bij zoon zelf checken; Ik maak me zorgen vanwege de dingen die je zegt. We hoeven het er nu nog niet verder over te hebben, maar ik wil je wel één ding vragen. Zeg je dit omdat je echt niet meer verder wilt, uit machteloosheid of omdat je wilt dat het stopt wat er gaande is?
Kan het ook nog zijn dat je zoon zich schaamt voor zijn uitspraken en er daarom niet over wil praten?
Ik heb iets gezegd in de trant van “Ik vind het erg voor je dat je je zo slecht voelt en die dingen hebt gezegd” Hij zei alleen maar “Heb ik niet” Ik denk dan hij kapt het onderwerp echt af. Hij wil ook niet echt over school praten. Ik heb hem wel gezegd dat hij de aankomende dagen thuis blijft omdat er heftige dingen zijn gebeurd en voor nu hij eerst moet uitrusten.
kaatjecato schreef op 20-11-2023 om 18:22:
Jeetje, wat een nare situatie, Prachtwacht.
Heeft de huisarts ook aangegeven waarom hij/zij het niet als een crisis inschat? Dat lijkt me voor jou belangrijk om te weten.
Het kan natuurlijk een schreeuw om hulp zijn/duidelijke grens aangeven en dat je zoon dit uit onmacht heeft geroepen.
Het kan goed zijn om een veiligheidsplan te bedenken (klinkt heftiger dan het hoeft te zijn). Hierbij kan je met zoon afspreken wie hij inseint als hij zich weer zo voelt en wat hij dan nodig heeft. Afleiding, een knuffel, of het gewoon alleen even laten weten zonder verder opvolging. Het is belangrijk dat hij weet dat hij hier altijd bij iemand mee terecht kan. Je kunt ook afspreken dat je daar simpele tekens voor afspreekt, zonder teveel woorden eraan vuil te hoeven maken.En ik zou hem proberen te activeren, afleiding bieden, als hij even thuis blijft van school.
De huisarts vroeg onder andere aan mijn zoon van “ga je maandag weer naar school?” Waarop zoon ja zei. De huisarts maakt een inschatting, en dat hoor je dan.
Het kan een noodkreet zijn. En dat hoop ik, maar ik vind het zelf ook heel lastig. Hij zat ook met een scherp voorwerp op zijn hand of arm te krassen, toen hij daar op school werd aangesproken maakte hij ook een opmerking over zelfmoord plegen. En dit was dus op een ander moment. Ik dacht dezelfde dag, maar dat moet ik nog navragen.
Qua noodkreet zou het ook goed kunnen. Hij zit totaal niet op zijn plek op de school omdat ze hem niet voldoende kunnen begeleiden. Laatst heeft hij ook iets geprobeerd expres stuk te maken op school. Ik denk uit frustratie, of ook een soort noodkreet.
Ik probeer hem inderdaad te activeren en leuke afleiding te geven. Elke dag probeer ik wat positieve aandacht te geven. Hij is ook heel aanhankelijk, veel kusjes en knuffels.
Ik reageer morgen weer op de reacties hier, ik waardeer dat ze er zijn, had nog niet overal op gereageerd maar daar ga ik nog wel mee verder.
Prachtwacht schreef op 20-11-2023 om 20:38:
Ik probeer hem inderdaad te activeren en leuke afleiding te geven. Elke dag probeer ik wat positieve aandacht te geven. Hij is ook heel aanhankelijk, veel kusjes en knuffels.
Ik reageer morgen weer op de reacties hier, ik waardeer dat ze er zijn, had nog niet overal op gereageerd maar daar ga ik nog wel mee verder.
Het is heel fijn dat hij toelaat dat je hem knuffelt! Dan kan je hem heel concreet liefde en aandacht geven! ❤️
Voel je vooral niet verplicht om te reageren! Zorg ook goed voor jezelf
Je zou als moeder zijnde ook met 113 kunnen bellen. Ze kunnen je advies geven in hoe je hiermee om kunt gaan en je zoon te benaderen. Er staat ook een soort minicursus op hun site om te leren wat je in welke situatie wel en niet zou moeten/kunnen doen.
Heel heftig voor je, en ook absoluut voor je zoon. Hij probeert misschien te bagatelliseren om jou minder te belasten. Heel veel sterkte en wijsheid gewenst, blijf goed voor jezelf zorgen ook.
Prachtwacht, wat ontzettend heftig om mee te maken. Ik heb voor nu geen tips, maar wat ik zelf altijd heel naar vond bij hulpverleners: als ik dan een suïcide gedachte geuit had en we hadden er eenmalig over gesproken, dan kwam niemand daar ooit op terug. Dat voelde voor mij heel eenzaam.
Oh en nog een heleboel dikke knuffels
madee schreef op 20-11-2023 om 20:59:
Je zou als moeder zijnde ook met 113 kunnen bellen. Ze kunnen je advies geven in hoe je hiermee om kunt gaan en je zoon te benaderen. Er staat ook een soort minicursus op hun site om te leren wat je in welke situatie wel en niet zou moeten/kunnen doen.
Heel heftig voor je, en ook absoluut voor je zoon. Hij probeert misschien te bagatelliseren om jou minder te belasten. Heel veel sterkte en wijsheid gewenst, blijf goed voor jezelf zorgen ook.
Ik heb geen tips, wil je alleen heel veel sterkte wensen!
113 heb ik gebeld omdat mijn broertje deze gedachtes heeft en het zo slecht ging met hem dat we dachten dat hij eind van de week niet zou halen. Heb er echt helemaal niets aan gehad. Dus heb daar niet te veel hoop op.
