welke fin. gevolgen laat je je puber zelf dragen?

Eerlijk gezegd kan ik me er niks bij voorstellen dat mensen zo slordig omgaan met hun spullen en zo vaak dingen kwijtraken. Als ik dit zo lees gaat mijn dochter van zes verantwoordelijker met haar spullen om dan jouw dochter van 17. Die voelt zich al schuldig als ze een haarspeldje kwijtraakt.
Tegelijkertijd kan ik me ook niet voorstellen dat het haar werkelijk niks interesseert dat ze alles kwijt raakt of gestolen wordt (wat ze zelf nogal makkelijk heeft gemaakt). Naar ik vermoed sluit ze zich af voor haar verdriet en boosheid/teleurstelling op/in zichzelf en liegt ze erover uit schaamte. Dat ze zelf ook baalt van haar nalatigheid. Maar hulp begint met hulp accepteren. En misschien moet ze dat dan toch een keer kwaadschiks leren want goedschiks lukt het al jaren niet. Lijkt me ook wel belangrijk voor later als ze werkt. Want een baas wordt echt niet blij van maandelijks een laptop/muis/toetsenbord die kwijt/kapot/gestolen is. 
Ik deel jouw mening dat 25 minuten fietsen niet ver is en dat ze dat prima op een normale fiets kan. Dingen voor school zou ik wel betalen, maar éénmalig. Een laptop kan normaal gesproken makkelijk een aantal jaar mee dus het is niet realistisch om - als je spaart voor een opleiding te bekostigen - daar tien laptops bij te rekenen.
Ook ben ik het met je eens dat ze niet gaat leren om zuiniger en minder slordig te zijn als alles voor haar opgelost wordt. Je ex heeft een soort precedent geschept van 'je hoeft zelf geen enkele verantwoordelijkheid te nemen voor je spullen en gedrag want als het kwijt raakt/kapot gaat/gestolen wordt koopt papa wel nieuw'. Een nieuwe ebike kopen, al dan niet gesponsord door opa en oma, is niet de oplossing. Hoeveel ebikes willen opa en oma nog sponsoren? En sponsoren ze dat bedrag ook aan andere kleinkinderen? Overigens heb jij inderdaad niks te zeggen over wat vader en opa/oma met hun geld doen. Wel over de gezamenlijke spaarrekening. Maar ook daarbij is de vraag hoeveel laptops ze willen betalen. 

Ik zou zelf die spaarrekening voor de kinderen z.s.m splitsen. Dan kunnen jullie als ouders zelf je koers bepalen. Wil haar vader wel bijleggen voor de laptop, prima. Maar jij niet. Ik zou het in ieder geval niet doen.
Dochter hier heeft een tijdje een wat makkelijkere periode gehad (slordigheid) dus een iPod in een tas laten liggen en toen ergens neergesmeten in de gang op school, vervolgens knapte er in diezelfde tas een pakje Caprisun, dus de iPod was nat en stuk.
Andere keer was weer een andere iPod gestolen, zegt ze. Ze had hem heel even op haar bureau  op school laten liggen. Ik was er niet bij, ik weet het niet, wat er precies mee gebeurd is. Meer dan zeggen dat ik het heel sneu voor haar vond heb ik niet gedaan. Fiets ook een keer gestolen, was ze vergeten op slot te zetten. Mijn fiets mocht ze toen alleen lenen om mee naar school te gaan, maar verder niet, dus als ze naar vrienden wilde, dan moest ze lopen. Wij zeiden 'regel zelf maar een nieuwe fiets". Wat ze ook heeft gedaan door rond te vragen op facebook, bij al haar vrienden, en zo kon ze een tweedehandse op de kop tikken. Nu zijn we een paar jaar verder en ze is inmiddels echt heel zuinig op haar spullen. Ik heb nooit bijgelegd, maar wel eens een tijdelijke lening gegeven, met hele strikte terugbetaling.
En ik denk inderdaad, wat jij zelf ook al vindt, haar vader helpt teveel bij pech, zo leert ze het nooit.

Mijn zoon heeft forse adhd en zit in een onderzoekstraject voor ass. Hij was op de basisschool al vaak dingen kwijt, broodtrommels, huissleutels, fietssleutels. Wij zijn toen op een gegeven moment al begonnen om het dingen te laten vergoeden. Bv de knipper die gekocht moest worden om het fietsslot door te knippen. Broodtrommels. Zelf naar de sleutelmaker laten gaan en sleutel bij laten maken.
Hij is ook 1x een fiets kwijt geraakt omdat hij door haast en stress was vergeten zijn fiets op slot te zetten in het fietsenhok. Die hebben we laten gaan.

Hij is nu 14 en het gaat veel beter. Hij heeft een Ipad en die heeft hij al 2,5 jr. Hij Ik heb wel iets gedaan met de verzekering, ik geloof een uitbreiding van de inboedelverzekering. Informeer daar even naar. 

Jouw kind kan makkelijk blijven omdat het haar makkelijk wordt gemaakt. 

Voor jou is het extra lastig door je ex, dat snap ik hoor. Ik denk dat je je eigen handelen mbt dochter zoveel mogelijk los moet koppelen van je ex, ook financieel. 

En ik heb meteen toen hij de Ipad kreeg op 12 jarige leeftijd, gezegd dat ik die 1x betaalde en dat hij de volgende zelf moet regelen.

Een kind kan het moeilijk hebben. Daar weet ik alles van. Maar zolang ze niet in een beschermde woonvorm gaan wonen zullen ze toch wat moeten leren en sommigen doen dat alleen door keihard op hun bek te gaan.

Tja als het mijn kind zou zijn mocht ze het toch echt zelf betalen. Desnoods van al eerder gekregen zakgeld/rapport/ verjaardag.
Hier zijn de kinderen nog jonger (oudste bijna 8), die heeft na diverse waarschuwingen z’n kindertablet laten vallen waardoor die kapot was en hij heeft van ons geen nieuwe gekregen. Niet dat we het niet kùnnen betalen, maar omdat ik het niet wil en ik vind dat als hij er van moet leren. Gelukkig gaat hij met andere spullen wel zorgvuldig om, hij vergeet weleens z’n jas op school maar dat is het ook wel. Hij is nu voor aan het sparen voor een nieuwe tablet dmv klusjes, zakgeld etc. 
Bij jouw dochter vind ik ook dat ze op de blaren moet zitten, wanneer en hoe leert ze het anders? Als ze havo heeft gedaan zal ze niet een laag IQ hebben, maar wellicht een overdreven vorm van gemakzucht?

Sterkte!

Er spelen heel verschillende dingen: 
1) Kind is bij vader gaan wonen omdat jij ruimte nodig hebt en afstand van haar problemen. Als eerste zou ik je willen zeggen: neem die afstand dan ook! Waarom doet het ertoe of vaders oplossing ‘de juiste’ is? Hij bedenkt er gewoon een oplossing voor en jij hoeft er nu eens he-le-maal niets mee! Laat het op zijn beloop. Probeer juist te genieten/profiteren van het feit dat hij de afwegingen maakt, de zorgen heeft, zijn hersens pijnigt. Als hij het uitzoekt met haar, hoef jij dat niet te doen! Het resultaat staat in geen enkel geval vast dus het is hoe dan ook een gok. Ik zou dat hele geval met die E-bike zo snel mogelijk proberen te vergeten. Laat vader het met haar uitzoeken en laat het los. Als er niks van jou wordt verwacht, stop dan met erover na te denken. 
2) Jij lijdt geen financiële schade van deze oplossing. Er is een spaarrekening waar jij sowieso aan meebetaalt. Het kost je niet meer geld als het eventueel aan een laptop moet worden uitgegeven. Er is alleen straks geen geld voor iets anders. Het dispuut gaat over ‘dit geld is hier niet voor bedoeld’. Dat zou ik dus staken, zie 1).
3) Dochter heeft geen diagnose ‘dus zou ze het moeten kunnen (leren)’ maar ik zie wel flinke en aanhoudende problematiek voorbij komen: functioneren als een 13-jarige, flinke ADHD-kenmerken, dissociëren, niet niks! Het is een denkfout dat je uit het ontbreken van een diagnose de conclusie kunt trekken dat ze geen ernstige problematiek heeft! Het betekent alleen dat ze er geen naampje op kunnen plakken. Ik begrijp eigenlijk niet goed waarom bijvoorbeeld bij grote lijdensdruk geen ADHD NAO is gegeven. Dan heb je in ieder geval een aanknopingspunt, waar gezien de kwesties waar ze nu mee worstelt, echt wel aanleiding voor is. Maar goed, dat is nou eenmaal niet gedaan. Toch zou ik in mijn achterhoofd houden dat jouw kind waarschijnlijk veel moeite heeft om aan verwachtingen te voldoen. De druk opvoeren is dan geen goede strategie. 
4) Het gaat om enorme bedragen. Een ‘echte’ 13-jarige zou nooit de verantwoordelijkheid te dragen krijgen voor dergelijke financiële risico’s. Zeker niet als het gaat om een laptop die voor haar opleiding verplicht is. Jouw dochter functioneert ook volgens jouzelf niet op het niveau van de gemiddelde 17-jarige. Ze kan in het geval van kwijtraken ook niet besluiten dan maar geen nieuwe laptop te kopen. Vanuit dat perspectief kan ik vaders overwegingen wel plaatsen. Het zijn noodzakelijke studiekosten. 
5) Jouw zorg/wrevel lijkt vooral dat je bang bent dat kind onverschillig is over dit soort (financiële) rampen. Dat het haar weinig kan schelen en dat het haar te gemakkelijk wordt gemaakt zo’n onverschillige houding aan te nemen. Ik kan het me eerlijk gezegd bijna niet voorstellen! Het kwijtraken van die fiets moet een enorme klap voor haar zijn: 2000 euro kwijt! Als ze daar onverschillig over is, heb je volgens mij eerder reden om je zorgen te maken over het gebrek aan emotie (dissociatie, zegt de hulpverlening toch?). Als ze die emoties niet toelaat, kan er immers ook geen leereffect optreden. En dissociatie wijst op zichzelf al op voor haar ondraaglijke lijdensdruk; anders hoeft er immers niet gedissocieerd te worden! 

Ik denk dat jij je terecht zorgen maakt om je dochter en dat je in een enorme kramp bent geraakt hierdoor, een eindeloze stroom gedachten: je moet iets doen, je moet een oplossing vinden, je moet iets bedenken. En dat houdt niet zomaar op nu je kind bij haar vader is gaan wonen. Het is ook nog maar heel recent. Maar ik zou toch proberen hem het vertrouwen te gunnen om nu maar eens met ideeën en oplossingen te komen. Leg het op zijn bord en laat het resultaat voorlopig los. Je weet al dat er geen quick fix is dus die gaat vader ook niet vinden. Geef hem het stuur in handen en gun jezelf rust! Jij hebt haar tot hier gebracht. Nu is hij aan de beurt. En probeer het simpelweg fijn te hebben met je dochter als je haar ziet. Doe iets leuks, maak het gezellig. Probeer ‘gewoon’ van haar te houden, zonder al die zorgen ertussen. Dat mag vader nou eens een tijdje doen! 

Obv wat je vertelt gok ik dat dit een creatieve beroepsopleiding is? Toen mijn creatieve IADH kind daaraan begon, bleken ze veel ervaring te hebben met adolescenten die ‘ergens in het adhd-ass’spectrum zaten en daarom extra hulp nodig hadden. Zonder dat er overigens ooit om een formeel stempeltje gevraagd is. Maar- kind moet er dan wel zelf om vragen. 
Dat is dan ook precies wat de vraag lastig maakt; laat je je kind het zelf ervaren of help je. Zelf ervaren klinkt eigenlijk heel logisch maar, en dat merk je nu, levert wel heel veel faal ervaringen op. Iets wat ervoor zorgt dat juist kinderen met “zo’n handleiding” nog meer gaan ontwijken. Dat wordt een vicieuze cirkel, van ontwijken- daardoor falen- dat ontwijken door te vluchten- nog meer falen. Waarbij kind ongetwijfeld heel lang kan vasthouden aan dat er toch niets aan de hand is. Of kan vluchten achter een masker van make up en piercings. 

Jullie dochter toont aan plannings- en executievaardigheden te missen. Misschien is dan de gecontroleerde val iets wat helpt? Bij ons betekende dat (na heel wat jaren zoeken en er zelf ook bijna aan onderdoor gaan) dat we ons focussen op het organiseren van de begeleiding. Ons kind neemt van ons niets aan, maar ik kan er wel voor zorgen dat er mensen om hem heen zijn waar hij wel iets mee heeft. Zo regelde ik ook niet zijn geld - maar hield wel in de gaten of zijn zorgverzekering betaald werd. Vergelijkbaar met wat je nu op school doet; jij gaat het niet oplossen, maar zorgt wel dat ze weten wat er aan de hand is en dat er iemand is die haar helpt. 
Ik heb dus helaas geen oplossing voor je. Er zit nl ook nog best wel wat verschil tussen wat de boeken en experts denken dat goed is en dat wat je moederhart denkt. Probeer de tijd dat ze nu bij vader zit echt bij vader te laten. Hoe lastig ook. Focus op wat jij denkt dat er aan begeleiding nodig is en probeer dat te regelen. Met als duidelijke boodschap aan vader dat er heel duidelijk dingen mis aan het gaan zijn, die alleen maar verder ontsporen als hij nu niet even zijn ‘niets aan de hand’bril afzet. 

Lastige situatie Diyer. Ik had niet in de gaten dat het maar om drie weken ging. Is het niet eventueel mogelijk om dit te verlengen? 
De indruk die je nu geeft is die van twee kapiteins op één schip. Op die manier co-ouderen lijkt me eerlijk gezegd slopend. Voor jou, maar ook voor jullie kind. Jullie hebben dus structureel conflicten over haar en over haar hoofd heen. Die zijn er ook al heel lang, zijn ingesleten patronen. Volgens mij zou je omwille van jezelf en je dochter toch moeten afvragen of je zelf niet uit die dynamiek kan stappen, in plaats van iets van ex te verwachten: dat heb je al geprobeerd en is kansloos gebleken. 

De meest duidelijke koers zou zijn om het co-ouderschap te beëindigen. Kind gaat bij vader wonen en die neemt de regie en doet de uitvoering. Jij bent liefhebbende moeder en supporter voor kind. Je krijgt wat afstand en ruimte. Je stress zakt en je gaat de tijd zijn werk laten doen. Je beseft dat kind geen standaard-exemplaar is en stelt je erop in dat er met vallen en opstaan een weg zal moeten worden gezocht waarvan niet duidelijk is waar die uitkomt. Vader heeft daar kennelijk zo zijn visie op (?) en je geeft hem de kans om die te implementeren. Je ondersteunt waar je kan en schort je oordeel voorlopig op. 

Dit kan eventueel ook in co-ouderschap  maar dat is natuurlijk wel moeilijker voor jou omdat je dan dichter op de problemen blijft zitten. Je moet dan zelf heel nadrukkelijk afstand nemen en dat ook uitdragen naar vader en dochter: vader neemt de regie. Geen adviezen meer, geen commentaar meer. Jij doet alleen uitvoering en alleen als het tijdig wordt afgestemd. Je doet bijvoorbeeld wel vervoer naar een hulpverlener maar niet meer het inhoudelijke overleg. Je handhaaft alleen nog jouw persoonlijke grenzen. Al het andere laat je aan hulpverleners en vader over. Daar verwijs je ook naar bij moeilijke kwesties: bespreek het maar met … Je creëert wel een manier om jouw observaties en input in te brengen, niet bij vader maar bij de hulpverlener. 

Ik doe dit overigens ook bij mijn jongste van 16 maar dan zonder vader die de regie neemt. Die werp ik in zekere zin dus op zichzelf terug. Tegen hem zeg ik dat hij met hulpverlener/vader/leerkracht/mentor moet praten (afhankelijk van waar de problemen zich voordoen) omdat hij met mij alleen maar ruzie maakt. Ik merk dat hoe minder ik hem probeer te adviseren en bij te sturen, hoe meer hij beseft dat het aan hem is. Het resultaat is er niet altijd maar ik zie zijn zelfbesef wel groeien. Hij wordt ook duidelijk minder defensief naar mij. Ik heb moeten leren minder angstig te zijn voor de toekomst, het meer op zijn beloop te laten terwijl ik wel mijn eigen persoonlijke grenzen beter ben gaan handhaven: opgewonden gesprekken voer ik gewoon niet meer. Gezeur, gemopper en geroep kap ik af. Ik heb daar wel ouderbegeleiding bij gehad en dat heeft me veel opgeleverd. Er is nog steeds geen garantie ‘dat het goed komt’ en er zijn ook echt nog serieuze issues rond stemming, medicatie, school, sociaal leven, relatie met vader etc. Maar ik heb een meer accepterende en meer realistische houding gekregen over waar ik een opstandige, heetgebakerde 16-jarige nog in kan bijsturen. 
Voordeel voor mij is wel dat kind op de middelbare school zit en nog minstens drie jaar niet aan een vervolgopleiding toe is (hij doet vwo). School gaat er vrij goed mee om. Er is niet erg veel druk. Ze houden hem vrij goed in de gaten. Hij is slim en de schoolresultaten blijven vrij redelijk. Ik kan dus de hoop hebben dat hij de komende jaren voldoende gaat toegroeien naar wat er op een vervolgopleiding wordt verwacht. Jij zit met je kind in een andere fase. Ik kan me voorstellen dat dat een ander perspectief geeft. En toch zit er eigenlijk weinig anders op dan kind zich op haar eigen manier en op haar eigen tempo te laten ontwikkelen en dan maar af te wachten waar je uitkomt. Hoe moeilijk dat ook is. Maar het is een illusie dat er een manier is om het allemaal in orde te maken. Die is er gewoon niet.

Om je vraag te beantwoorden: ik zou hier de spaarrekening voor inzetten.
Als ze het met de fiets niet gaat leren, gaat ze het met de laptop zeker niet leren. 
Sterker nog: ik denk dat er niets is dat jij kunt doen om haar die les te leren. Dat zal ze helemaal zelf moeten doen.

Wel zou ik apart voor haar gaan sparen en de helft van de bestaande spaarrekening opeisen. Het is volgens mij vooral belangrijk dat je los komt van je ex. 

En ik zou het voor nu even laten. De laptop is nog niet gestolen dus er is nog geen reden om je hier druk over te maken. Op het moment zelf is vroeg genoeg. 
Heel eerlijk, ze is wel nog steeds 17, dus ze zal het nooit accepteren dat je haar als 13-jarige behandelt. Dat betekent echt dat je haar voor een deel moet gaan loslaten.

Diyer schreef op 28-09-2021 om 00:25:

Oef Mija, lange tekst, ik moet even tijd vinden om dat rustig te lezen en te laten bezinken. Ik merk wel een instant nee, nee, nee dat wil ik niet! gevoel bij mezelf als ik me moet voorstellen dat ik mijn kind voor lange tijd bij papa laat wonen. Dat voelt als kwijtraken en dat wil ik absoluut niet. Maar ik ga je tekst even rustig doorlezen en kijken wat ik eruit kan halen.

Het is zeker niet een gemakkelijke 'oplossing'! Er is zo'n cliché dat zegt: loslaten is anders vasthouden. Ik heb zelf enorm geworsteld met het gevoel mijn kind 'niet in de steek te mogen laten'. Ik vond dat hij bepaalde dingen toch moest gaan begrijpen en dat ik daarvoor moest zorgen. En dat is niet voorbij. Ik vind het soms heel moeilijk om dingen mis te zien gaan, hem rare denkpatronen te zien hebben, oplossingen te zien afwijzen die hij 'eigenlijk' nodig heeft, al van verre bepaalde dingen aan te zien komen en dan mijn kaken op elkaar te houden. Maar ik heb door schade en schande geleerd dat krampachtig reddersgedrag bij een opstandig puberkind erg slecht valt en ik doe dus wel mijn best om wat afstand te houden. Want teveel bemoeienis, hoe goed bedoeld ook, leidt er eerder toe dat je minder invloed en minder liefdevol contact krijgt dan meer. Juist door mijn kind meer ruimte te geven, meer los te laten, heb ik weer beter contact met hem. 

Ik begrijp dat de suggestie of kind bij vader zou kunnen wonen gevoelig is. Ik zeg ook niet dat dat 'zou moeten'! Je kan erover denken, je afvragen of het jou zou helpen patronen te doorbreken. Maar laat ik er nog een misschien confronterende vraag bij stellen: jouw kind is 17. Zou je er net zoveel weerstand tegen hebben als ze op kamers zou gaan? Zou je dan ook het gevoel hebben dat je haar kwijtraakt? Niet op dezelfde manier waarschijnlijk? Ik ken jullie voorgeschiedenis niet. Misschien is er aanleiding voor. Maar in het algemeen is een kind natuurlijk niet óf van de ene óf van de andere ouder. Je raakt je kind niet kwijt omdat ze bij de andere ouder woont, en zelfs niet omdat de andere ouder meer bepaalt! Misschien zou je eens, in alle mildheid naar jezelf, kunnen overwegen (!) of jouw gedachte dat je je kind kwijtraakt als je je zeggenschap opgeeft (nog los van waar ze woont), misschien een deel van het probleem zou kunnen zijn.

ik lees de laatste berichten nu net. 

Diyer, hoe is het met jou en met je dochter?

Mooie invalshoek Mija. 

Ik ben hier ook mee aan het worstelen. In hoeverre moet ik hem loslaten. Wat is de grens tussen stimuleren en pushen, motiveren en overvragen. Wat is een reële verwachting en wat niet.
Kind hier is 14, hb, adhd en waarschijnlijk ook ass, we wachten op de uitslag van het diagnostisch onderzoek.
Ik merk dat ik ook moe ben van het zorgen en dat ik meer voor mezelf wil. Ik wil niet om de haverklap overal naartoe voor gesprekken over zoon. Niet meer. Heb ik wel gedaan natuurlijk. Maar hij heeft zo'n ontzettend hard hoofd en is uitermate eigenzinnig dat ik ook een beetje zoiets heb van, ik geef je mijn mening en voor de rest kijk je maar wat je er mee doet.
Hij en ik kunnen gelukkig nog steeds goed praten samen en zijn eigenlijk ook best wel dol op elkaar. Ik heb het gevoel dat mijn visie nog wel wordt gehoord. Maar dwingen lukt niet meer in veel dingen, daar ben ik mee opgehouden. Zelf consequenties dragen van eigen keuzes en beslissingen wordt het nu. En een hoop consequenties komen natuurlijk pas op de langere termijn. Zoals lichamelijke klachten omdat hij slecht eet, of tandbederf omdat hij weinig poetst. Of een slecht betaalde baan omdat het leren niet lukt. En hij het soms ook wel erg snel opgeeft. In mijn ogen althans.
Ik heb mijn best gedaan. Ontzettend hard mijn best gedaan. Maar de manier waarop werkte niet, in elk gebal niet meer voor mij en was ook niet goed meer voor ons contact.
Ik doe nog steeds mijn best, maar ik laat het meer bij hem. Ik ging er zelf bijna aan onderdoor en kreeg bijna een hekel aan hem. Dat leek me ook niet de bedoeling dus ik probeer het nu anders. En er is wel wat meer ontspanning gekomen en ik vind hem ook weer ontzettend leuk op zijn eigen unieke manier.