Wat is normaal puber gedrag?
Mijn zoon van 16 maakt het wel heel erg bont het laatste 2 jaar. Dat zelfs een voorgezet onderwijs er niets meer mee kan en hem tot mei na school laat gaan. De gemeente is nu een dagbesteding aan het zoeken als vervanging. Hij accepteert helemaal van niemand iets en niets komt aan, daardoor gooit hij zijn eigen ruiten in. Dit heb ik los gelaten het is zijn toekomst en daar kan ik niets aan veranderen.
Nu heb ik ook een 2 jarige dochter, die dus constant in een negatieve sfeer leeft. Want mijn zoon en ik hebben veel discussies. Als ik bv nee zeg je mag geen snoep, dan pakt hij het gewoon en zegt ik heb honger. Hij eet alle lekkere dingen op en nee niet binnen een week, maar kan gewoon twee zakken snoep of koek eten binnen een dag. Hij eet echt alles op bv door een halve pak smeerkaas op brood te smeren of drinken overdreven mixen zoals siroop en sinas. Dit vind ik natuurlijk onzin, want je kiest iets. Het hoeft allemaal niet dubbelop gepakt te worden.
Dan hebben we het over het schelden, ik word uitgescholden voor K*nker bitch, kutwijf en ga zo maar door. Hij liegt over alles en als hij iets gedaan heeft ligt het aan een ander. Hij neemt de schuld opzich. Laatst kwam ik thuis, had hij al het kruit uit de vuurwerk gehaald, hele huis lag onder en pakketje gemaakt om buiten af te steken. Hij weet dat dat niet mag. We waren zo boos, dat we hem eruit hebben gegooid. Hij geeft zijn vriend de schuld, want die kwam op het idee. Hij ruimt niets op en weigert iets op te ruimen. Hij loopt overal op te stampen en te slaan, dat hij daardoor een gloednieuwe laptop van 800 euro binnen twee maanden had gesloopt. Hij moet van ons werken, omdat hij boetes heeft. Geen fietslampen en stelen, dat waren zijn keuzes, hij is dus zelf verantwoordelijk. Hij weigert gewoon, hij zegt je krijgt kinderbijslag dus betaal lekker zelf maar!
Nu ben ik zijn gedrag zo zat, dat ik steeds en snel woedend ben. Ik heb zelfs besloten dat ik hem ga aanmelden voor begeleid kamerwonen. Dit omdat deze situatie voor niemand leuk is en hulpverlening kan ook niets met hem.
Overdrijf ik, maken jullie dit met jullie pubers mee? Is dit gedrag normaal voor 16-jarige? Ik heb echt alles ingezet voor hem, maar niets werkt.
Nee, natuurlijk is dat geen normaal pubergedrag. Welke hulpverlening is er al ingezet?
Wow, volgens mij zijn er heel wat afslagen gemist als je kind nu op deze weg zit. Dit komt niet zo maar uit de lucht vallen. Ik zou met spoed dit escaleren, want dit gaat totaal uit de klauwen lopen.
Is er ook een vader in beeld, of überhaupt iemand voor wie hij respect heeft? Of is het schijt aan alles en iedereen?
Arme zoon , En dochter is 2 jaar.
Wel toevallig dat de problemen toen ook zijn begonnen.
Nou nee dit is geen normaal pubergedrag. Maar dat weet je zelf denk ik ook wel. Is dit begonnen zoals iemand hier boven suggereert toen je dochter geboren is?
Ik vind het te gemakkelijk om te oordelen, als een kind op die leeftijd echt niet wil, is het moelijk om dit te keren. Is er hulpverlening betrokken?
Roos55 schreef op 11-01-2024 om 21:18:
Arme zoon , En dochter is 2 jaar.
Wel toevallig dat de problemen toen ook zijn begonnen.
Dat dacht ik ook al.
Als dit normaal pubergedrag zou zijn wie zou er dan nog op de middelbare school zitten?
Goed dat je hulp heb en hem aanmeld voor begeleid kamerwonen. Is er nog een vader in beeld die misschien wel overwicht heeft waar hij terecht kan? Lijktme heel zwaar, zoek ook hulp voor jezelf. Iemand voor jou om mee te praten en te helpen je eigen grenzen te bewaken.
problemen zijn begonnen twee jaar geleden, dus ongeveer bij zwangerschap van je tweede? Klopt dit dat dit van een andere man is? Aan zijn gedrag te merken viel deze verandering zwaar bij jou zoon. Kan het zijn dat hij het moeilijk heeft met de scheiding en alle consequenties die daarmee samenhangen? Want iets moet de trigger zijn geweest? Kan het geluk en liefde rondom zwangerschap en kind die trigger zijn geweest? Heeft hij zelf ook die onvolwaardelijke liefde mogen ervaren in zijn jongere leven, of stond dat in het teken van alle ellende rondom de scheiding? Is er een vader in beeld? Hoelang ken jij deze nieuwe partner en hoelang woon je met hem samen? Wat voor type is jou partner?
Is deze partner ook Positief betrokken bij jou zoon, als in; samen voetballen, naar een stoere film in de bios, betrokken bij jou zoons belevingswereld? En ben jij Positief betrokken? Wat doe je samen met jou zoon qua kwaliteitstijd? Wat bindt jullie nog? Hoe was je zoon vroeger?
Ligt er een diagnose of diagnoses bij jou zoon? Kan het adhd zijn, aangezien hij zich moeilijk laat sturen impulsieve acties en oorzaak en gevolg lastig is te overzien? Is dit gedrag al eerder aanwezig geweest.? Bijv het 'opruimen' na buskruit incident....overziet hij wel Hoe hij dat moet aanpakken?
Is hij sociaal sterk genoeg op school? Voldoende vrienden? Kan hij het leerwerk aan?
Kan hij zwaar overprikkeld zijn door komt kind en een 'vreemde' man in zijn territorium? Voelt zijn huis nog wel als zijn veilige haven, of is dit nu 'overgenomen' door de andere?
En snoep en koek verhaal...gewoon niet meer halen. Hij kan er niet mee omgaan. En veel brood eten....hij zit ook in de groei he. Dat is hier niet het probleem.
Wel wat er 'onder' dit gedrag zit.....
Ten eerste heb je zelf ook een aandeel in die discussies. Al die troep kun je bijvoorbeeld niet meer kopen en verder niet bemoeien met zijn eetpatroon. Sinas en siroop zijn voor niemand goed. Een pak koekjes in huis is voldoende om af en toe te snoepen. Je kunt het eventueel voor hem verborgen houden, of gewoon af en toe bakken met je 2-jarige. Als je allemaal gezond eten in huis hebt, ook laten gaan als hij dan en notenpasta, en smeerkaas, en tomaten, en banaan, en kipfilet op zijn boterham doet (eeeurgh) of er in een keer 10 naar binnen werkt. Dat is de groei. Als hij zelf chips en snoep koopt, laten gaan. Het is de ruzie niet waard. Komt wel weer goed, of niet, en dan is het zijn leven.
En dan je vraag... Uitschelden doen alle pubers weleens als de emoties te groot worden, maar hoef je absoluut niet te tolereren. Liegen over dingen en de schuld buiten zichzelf zoeken is ook puber eigen, maar dat hij het constant doet en niet openstaat voor andere inzichten, suggereert een verstoorde verhouding met jou en andere volwassenen. Experimenteren met vuurwerk, spullen slopen, shopliften, zonder licht fietsen... Individueel allemaal niet heel extreem of schokkend (ik heb dit allemaal zelf ook weleens gedaan als tiener - ook al zou ik het als ouder ook absoluut niet goedkeuren en vind ik het achteraf ook vreselijk stom van mezelf, maar ja, dat puberbrein...), maar alles bij elkaar en doorlopend en in combinatie met het agressieve gedrag is het zeker niet normaal. Maar dat weet je ook wel, want anders zou er geen hulpverlening, suspensie, en dagbesteding aan te pas komen.
Lpa is al betrokken, het wijkteam ook?
Is ie al bij rebound geweest? Lijkt me vreemd dat ze ‘dagbesteding’ gaan zoeken, of is ie inmiddels mbo’er? Kan het zijn dat hij is gaan blowen?
Schakel hulpverlening in en ga niet zelf aanmodderen.
Nee, dit is geen normaal gedrag. De meeste pubers zijn heus wel eens brutaal, maken troep, doen iets wat niet mag, maar niet zo excessief als jij beschrijft.
Waarom doet hij zo? Heeft dat iets met het zusje en/of de scheiding te maken?
Desondanks gaat het alle grenzen te buiten en is hij totaal respectloos en brengt hij de veiligheid thuis in gevaar.
Ik zou hier wel alle hulpverlening bij inzetten die mogelijk is. En hem zelf verantwoordelijk maken voor zijn handelen en de gevolgen. Dus er ook consequenties aan verbinden.
En is dit gedrag met 14 jaar zo ineens uit de lucht komen vallen? Of was er daarvoor ook al wat aan de hand? Is hij ooit gediagnosticeerd? Want zoals hierboven al gezegd wordt, dit is allemaal wel onder pubergedrag te scharen, maar dan wel als het incidenteel voorkomt. Dat is hier niet het geval, integendeel. Dus ik vermoed dat er wel iets aan de hand is.
Ik herken van de ex-vriendin van mijn zoon dat het krijgen van een brusje op (bijna) puberleeftijd er echt heel erg inhakt. Zij heeft (in ieder geval) ADHD en is na de geboorte van haar broertje toen zij 10 was volledig ontspoord. Uiteindelijk is zij uit huis geplaatst omdat het thuis niet meer ging, maar dat heeft alleen maar contraproductief gewerkt. Zij heeft een tijdje bij ons in huis gewoond en 2 jaar samengewoond met onze zoon (met ADD en ASS), waarbij wij als een coach optraden. Ik heb dus zeer veel met haar gesproken (en meegemaakt...). Ik ben geen psycholoog, maar ik weet bijna zeker dat de problemen van dit meisje getriggerd (of in ieder geval in grote mate) verergerd zijn door de geboorte van haar broertje en het gebrek aan aandacht van haar ouders. Wat op zich heel logisch is, want zo'n baby vreet natuurlijk aandacht, tijd en energie. En de oudste is intussen zo groot dat die zichzelf wel redelijk kan helpen. Maar voor die oudste, in de puberteit en dus toch al overhoopliggend met zichzelf, is dat desastreus.
In plaats van, zoals je schrijft, hem loslaten, zou ik inzetten op het zoeken van verbinding. Laat hem weten dat je van hem houdt, no matter what. Knuffel hem. En boos worden is logisch, maar werkt echt averechts. Die jongen is bezig te bewijzen dat hij het niet waard is dat er van hem gehouden wordt. Dat zijn jongere broertje meer recht heeft op liefde dan hij. En hij is PAS 16 he, niet AL 16. Zit midden in de puberteit en dan heeft een kind extra veel behoefte aan steun van zijn ouders. Ik hoop dat zijn vader nog in beeld is? Kan hij misschien daar gaan wonen?
Echt, probeer de verbinding tussen jullie te herstellen. Daar heb jij denk ik wel professionele hulp bij nodig, en hij zal ook wel behoefte hebben aan ondersteuning. Om te beginnen kan ik je aanraden je te verdiepen in de methode Verbindend Gezag (google daar maar eens op). Hoe bozer en autoritairder jij je opstelt, hoe harder hij zich af zal zetten. Jij bent als volwassene/ouder de aangewezen persoon om die negatieve spiraal te verbreken en om te buigen naar een positieve relatie.
MamaE schreef op 12-01-2024 om 11:59:
Nee, dit is geen normaal gedrag. De meeste pubers zijn heus wel eens brutaal, maken troep, doen iets wat niet mag, maar niet zo excessief als jij beschrijft.
Waarom doet hij zo? Heeft dat iets met het zusje en/of de scheiding te maken?
Desondanks gaat het alle grenzen te buiten en is hij totaal respectloos en brengt hij de veiligheid thuis in gevaar.
Ik zou hier wel alle hulpverlening bij inzetten die mogelijk is. En hem zelf verantwoordelijk maken voor zijn handelen en de gevolgen. Dus er ook consequenties aan verbinden.
Dat is een logische reactie van veel mensen die (nog) geen pubers hebben. Maar dat werkt echt lang niet altijd. Zeker niet als er een diagnose speelt. Beter is naast je kind gaan staan, en het helpen weer op het rechte spoor te komen.
Jonagold schreef op 12-01-2024 om 13:20:
[..]
Dat is een logische reactie van veel mensen die (nog) geen pubers hebben. Maar dat werkt echt lang niet altijd. Zeker niet als er een diagnose speelt. Beter is naast je kind gaan staan, en het helpen weer op het rechte spoor te komen.
Dat kan naast elkaar bestaan. Maar gedrag heeft consequenties, ook als je een diagnose hebt. Een van de dingen die je moet leren is dat je zelf verantwoordelijk bent voor de keuzes die je maakt en je eigen gedrag.
Daarnaast; maak ruimte voor je kind. Laat hem voelen en ervaren dat hij er óók mag zijn. Ik moest opeens denken aan een jongen uit Dreamschool. Ouders gescheiden, beide een nieuwe partner met nieuwe kinderen en er was in beide gezinnen geen plek voor hem, want hij was te druk, moest bij oma wonen en uiteindelijk mocht hij af en toe bij zijn moeder logeren, op een luchtbed naast de cv-ketel. Om te laten zien dat hij zijn gedrag had verbeterd. Ik vond dat zo'n verdrietig verhaal.
MamaE schreef op 12-01-2024 om 13:26:
[..]
Dat kan naast elkaar bestaan. Maar gedrag heeft consequenties, ook als je een diagnose hebt. Een van de dingen die je moet leren is dat je zelf verantwoordelijk bent voor de keuzes die je maakt en je eigen gedrag.
Sommige kinderen kunnen die verantwoordelijkheid helemaal niet aan en kunnen totaal niet overzien welke keuzes ze moeten maken.
Of ze weten het wel maar het lukt ze gewoon echt niet.
En met het ervaren van consequenties is echt niet elk kind geholpen. Sommige kinderen raken daardoor alleen maar dieper in de problemen, in een depressie of een andere negatieve toestand.
Echt het is heel makkelijk om dit te zeggen als je geen ervaring hebt met een kind met dergelijke problemen maar er zijn echt kinderen waarvoor de 'normale' aanpak niet werkt.
Sorry, dit gaat het volgende lange verhaal worden. De afgelopen 2 jaar is hij gewoon niet meer aan te spreken en te sturen. Mijn zoon heeft altijd extra hulp nodig gehad. Ik zit al vanaf jaar 3 in de hulpverlening. Therapieen alles met hem gevolgd om zijn gedrag te sturen wat voor hem werkt.
Hulpverlening heeft hij zijn hele leven al. Hij heeft ernstige ADHD en een hechtingstoornis. Hij heeft veel meegemaakt terwijl ik bij zijn vader was. Maar hij opgegroeid bij mij! ik doe echt alles om hem te helpen, maar de afgelopen jaar ben ik zo moe! Dat ik het niet meer weet hoe ik hem kan helpen. Hij gaat steeds over mijn grenzen heen terwijl ik aan hem vraag om te stoppen, ga naar boven, denk na en dan gaan we praten. Dus dat is de enige discussie die wij voeren. Maar hij blijft mijn reactie uitlokken en wilt zijn gelijk halen.
Momenteel heeft hij begeleiding, die samen met hem werk aan zijn doelen ambulante thuishulp. Ja, zijn vader is in beeld. Maar komt vaak niet opdagen op belangrijke afspraken. Hij wordt ook door zijn vader gemanipuleerd. Zijn vader verteld dingen wat gebeurd is tussen ons vanuit zijn perspectief of liegt daarover, gelukkig negeer ik dit. Ik heb dus liever niet dat hij bij zijn vader te vaak is, want hun lijken ontzettend veel op elkaar.
Ik ben al 11 jaar bij mijn huidige partner en onverwacht tijdens mij studie zwanger geworden. Hij is gek op zijn zusje, speelt en doet gek met haar. En zij is ontzettend dol op hem dat is het probleem niet.
Het probleem is zijn wil is wet, alles moet op zijn manier ( daarom stopt zijn school ermee). hij houdt geen rekening met andere en doet gewoon niets. Hij is verbaal ontzettend sterk en dominant. Hij is zeker niet dom! Hij kan echt veel meer dan dat ie nu doet, maar hij staat er niet open voor en is niet stuurbaar. Het is gewoon zijn gedrag, wat er al was, wel stuurbaar, en nu ineens poef!
Nu hoop ik dat ik nu het meeste van jullie vragen heb beantwoord dat kort is samengevat, haha!
