Vriendin, maar discussie over dochters
ik heb een vriendin al jaren, onze dochters zijn jaren bevriend. Nu is er tussen dochters het een en ander voorgevallen en zien ze elkaar niet meer. Ik heb hier heel erg mee gezeten wat er is voorgevallen en daar hebben we het over gehad, omdat ik er zo mee zat, terwijl ik dit eigenlijk niet wilde omdat ik bang was dat het tussen onze vriendschap in ging staan, dat heb ik ook uitgesproken. Het is een flinke discussie geworden waarbij we allebei voor ons eigen kind opkwamen. Die discussie zit me echt wel dwars. Vriendin gaf aan dit niet tussen ons in kwam te staan. Ik kan het niet loslaten en zie haar al paar weken niet meer. 2 weken geleden kon ze niet toen ik vroeg samen op terras te zitten. En wat nu? Ik wil graag afspreken, maar ja, moet ik nu weer het initatief nemen, daarbij voel ik me echt heel ongemakkelijk als we gaan afspreken. Maar ik zit er zo mee.
Lizzyliz schreef op 21-03-2024 om 19:14:
Wil je nog echt vriendinnen zijn? Maak dan een nieuwe afspraak.
Wil je het eigenlijk niet meer echt? Laat het dan gaan.
Hier sluit ik me bij aan.
En je bent bang dat zij het gebeuren jullie vriendschap laat beïnvloeden, maar ondertussen doe je het zelf ook. Dat mag natuurlijk, maar daar wordt het wel heel ingewikkeld van.
Dus ik zou redeneren:
- Wil je eigenlijk niet meer? Laat het dan gaan.
- Wil je wel? Neem dan initiatief én laat aan haar weten hoe jij in de vriendschap zit terwijl je weet wat er tussen jullie dochters speelt. Je hebt nog niet eens een oplossing nodig, je kunt aangeven: ik zit ermee dat dit nu tussen ons instaat. Of: ik vind het lastig. Of: wat mij betreft kunnen dochters het zelf regelen en hoeven wij hier helemaal niks mee. Of wat dan ook. Nu lijk je een beetje met twee maten te meten: je bent bang dat zij jou iets kwalijk neemt, dat zij jou afwijst en dat zij het gebeurde de vriendschap laat beïnvloeden. Maar ondertussen neem je haar iets kwalijk en vind je ook dat zij de eerste stap moet zetten (Want Er Is Iets Aan De Hand Tussen Ons).
ja maar ik heb uitgelegd er erg mee te zitten en bang ben dit tussen ons in komt te staan. Ze heeft aan mij gehoord dat ik er zo mee zat. Dan is het weken later en wil ik iets afspreken, terwijl we normaal iedere week iets afspraken. Ze kan op dat moment niet, wat natuurlijk kan, maar vervolgens hoor ik dan niks meer. Ik verwacht dan toch dat ze denkt; oh laat ik nu maar iets horen want zij heeft mij uitgenodigd en ik kon niet en het zat haar wel echt dwars dat de vriendschap misschien voorbij zou gaan, oh de vriendschap vind ze echt wel wat waard.
Nu lijkt het alsof ik alleen het wat waard vind en ermee zit. Als zij ermee zat had ze allang contact opgenomen
florah ik heb haar toen toch laten weten hoe ik in de vriendschap sta en dat ik niet wil dat dit tussen ons staat, dat weet ze. En die eerste stap is al gezet, want dat heb ik gedaan, maar ze kon niet.
Kleinduimpje schreef op 21-03-2024 om 22:38:
florah ik heb haar toen toch laten weten hoe ik in de vriendschap sta en dat ik niet wil dat dit tussen ons staat, dat weet ze. En die eerste stap is al gezet, want dat heb ik gedaan, maar ze kon niet.
Je wilt niet dat het tussen jullie in staat en dat begrijp ik heel goed. De realiteit is alleen dat het dat nu wel degelijk even doet. Want je bent boos/teleurgesteld dat jouw dochter de schuld krijgt, je stelt nu vraagtekens bij de vriendschap ("Ze weet hoe ik erg ik ermee zit maar waarom komt ze er dan niet op terug.") en verwacht dat zij de situatie behandelt als een conflict of in ieder geval een kwetsbare periode na een conflict ("Waarom neemt zij nu geen initiatief, ik heb dat de vorige keer gedaan."). Allemaal heel logisch en begrijpelijk, maar de vriendschap is dus feitelijk even fragiel. Dus dat is een goed moment om voor jezelf te bepalen: ben ik gehecht aan deze vriendschap en ga ik erin investeren? Of vind ik het wel mooi geweest, of vind ik dat ze me te veel pijn heeft gedaan, en hoef ik niet zo nodig meer?
In dat laatste geval is het pijnlijk, maar wel duidelijk, want dan hoef jij niks te doen. In het eerste geval zijn er twee opties: ze kon niet en ze wil niet meer afspreken, of ze kon niet maar ze wil nog wel afspreken. Daar kom je achter door toch weer een toenaderingspoging te doen. En wat ik bedoel met duidelijk maken hoe je erin staat is dat ik er zelf voor zou kiezen om me uit te spreken "Hee vriendin, het is/was wat ingewikkeld, maar ik wil je niet kwijt en zou het fijn vinden om af te spreken, wat wil jij?" i.p.v. "Kun je donderdagavond?"
het probleem is dat ik wel wil, maar de vraag is of zij het wel wilt. Ik wil niet achter mensen aanlopen. Als ik niet belangrijk genoeg ben, wat voor mij nu zo voelt, moet ik er niet achteraan gaan.
Kleinduimpje schreef op 21-03-2024 om 22:53:
het probleem is dat ik wel wil, maar de vraag is of zij het wel wilt. Ik wil niet achter mensen aanlopen. Als ik niet belangrijk genoeg ben, wat voor mij nu zo voelt, moet ik er niet achteraan gaan.
Je kunt je natuurlijk dingen afvragen of dingen aannemen tot je een ons weegt. Daar kom je alleen geen stap verder mee.
Wees volwassen, nodig haar nog een keer uit en als ze weer niet kan, vraag dan meteen wanneer ze wel kan. Houdt ze dan de boot af, dan kun je haar gewoon vragen of ze er nog wel zin in heeft. Dan weet je het, in plaats van dat je loopt te gissen.
Waarom bemoei je je zo met de vriendschap van je 18-jarige dochter? Ik ben ook al mn hele leven goed bevriend met de dochter van de beste vriendin van mijn moeder, maar onze moeders hoeven zich echt niet te bemoeien met meningsverschillen/ruzies/discussies tussen ons. Wij laten hen daar buiten en zij houden zichzelf daar gelukkig ook buiten.
ja, snap ik, dat is ook zeker niet de bedoeling geweest, maar dat is ergens door uit de hand gelopen doordat dit wel iets met mij betrof. Daarbij, Ik wilde dit ook niet en vind dat ze het zelf moeten oplossen, maar mijn vriendin zegt dat we erover moeten communiceren hierover en dit is wat uit de hand gelopen door onze ergernissen denk ik. Maar goed, dat is nu eenmaal gebeurd en draai ik niet meer terug. Heb vaker naar haar benoemd dat ik me hiermee niet wil bemoeien, als er vervolgens dingen over dochter worden gezegd ga ik mijn mond ook niet houden.
Maar als jullie mijn vriendin waren kunnen jullie dus ook weken wachten en als je vriendin afspreekt en je kan niet kun je ook weken wachten? Terwijl.je weet dat je vriendin ermee zit.
volgens mij moet je beginnen met eerlijk tegen jezelf zijn. Ik lees zoveel tegenstrijdigheid in jouw berichten, je wil er niet mee zitten, maar je zit er wel mee. Je wil er niet over praten, maar je praat er wel over. Je wil niet de schuld in de schoenen van een ander schuiven maar dat je wel (minstens deels en waarschijnlijk terecht).
Je kunt heel veel willen, maar daarmee is het geen realiteit. Jouw hart ligt 1) bij je dochter. En dat lijkt me heel normaal en dat is voor jouw (ex)vriendin net zo.
Ik lees bij jou veel verkapte verwijten (ook waarschijnlijk minimaal deels terecht), en nu een getouwtrek in je hoofd wie er aan zet is (en dus excuses aan moet bieden?).
Kleinduimpje schreef op 21-03-2024 om 23:23:
Maar als jullie mijn vriendin waren kunnen jullie dus ook weken wachten en als je vriendin afspreekt en je kan niet kun je ook weken wachten? Terwijl.je weet dat je vriendin ermee zit.
Als ik iets met een vriend(in) af wil spreken en hij/zij kan niet, dan doet het er niet toe wie van ons er vervolgens weer eens belt. En als een van ons ergens mee zit, dan bellen we zelf. Een ander kan dat niet ruiken.
Het lijkt wel of jij jullie vriendschap wil testen. Maar daarbij geef je jouw vriendin geen eerlijke kans. Zij weet namelijk helemaal niet dat jij vindt dat zij jou moet bellen - omdat jij (volgens jou) erger met die ruzie zit dan zij. Zo help je zelf je vriendschap om zeep: elke dag dat zij nog niet heeft gebeld, ga jij harder twijfelen. Tegen de tijd dat ze wel belt, ben je misschien zelfs boos op haar omdat ze je zo lang heeft laten wachten ...
Terwijl het zo simpel is: stuur haar een appje of bel.
eigenlijk is de enige manier het rechtstreeks aan haar vragen. Precies zoals je het hier met ons deelt. Vertel je twijfels aan haar, en dat je het niet kunt plaatsen waarom ze niet met een ander voorstel komt om af te spreken. Want jullie hadden immers de laatste keer afgesproken dat er niks tussen jullie vriendschap in zou komen te staan. Deze belofte lijkt nu verbroken te zijn, althans zo voelt het bij jou, en dat begrijp ik heel goed. Daarom, vraag het haar rechtstreeks, dan hoop ik dat je duidelijkheid krijgt. Zo niet, dan heb jij je woordje gedaan in ieder geval. En hoor je niks meer terug, dan is deze vriendschap kennelijk toch niet wat het was bedoeld. Sterkte
ga met haar praten… dan weet je waar je aan toe bent. Dat gedraai, aannames, invullen en onuitgesproken verwachtingen zijn ontzettend kinderachtig en giftig voor jezelf en jullie vriendschap.
Kleinduimpje schreef op 21-03-2024 om 23:23:
Maar als jullie mijn vriendin waren kunnen jullie dus ook weken wachten en als je vriendin afspreekt en je kan niet kun je ook weken wachten? Terwijl.je weet dat je vriendin ermee zit.
In mijn vriendschappen is dit inderdaad zo. Ik lees heel veel reacties van je met verwachtingen vanuit haar, met aannames, hoe je denkt dat zij nu denkt, wat je vind dat zij moet doen. Dat zijn dingen die wrijving en irritaties kunnen veroorzaken. Ik ben al 28 jaar bevriend met iemand en wij zijn compleet verschillend. Kiest zij A, kies ik B en andersom. En toch gaat het al die jaren al goed, er is nooit ruzie. We hebben jaren gehad waarin we elkaar 2 keer zagen, op de verjaardag. We hebben ook jaren gehad waarin we elkaar dagelijks zagen. Het zit hem er vooral in dat we geen verwachtingen hebben naar elkaar, geen aannames doen en gewoon uitspreken hoe we elkaar zien en wat we denken. Heb je zin om af te spreken, dan vragen we dat. Niet met “jij hebt het de vorige keer gevraagd, nu moet ik dat doen”. Kan je niet, prima. We horen wel weer van elkaar als het wel uit komt. Denk ik dat er iets is, dan vraag ik dat. Ik doe geen aannames over waarom ze niet kan of verwacht dat ze meteen een andere afspraak maakt met me.
Als ik hier of ergens anders verhalen lees over ruzie tussen vriendinnen, is het bijna altijd vanwege verwachtingen en/of aannames die gedaan worden. “Ik verwacht dat zij initiatief neemt.”, “ik denk dat ze boos is nu want…”. Laat dat en vraag opnieuw of ze af wil spreken. Zo niet, dan kan je doorvragen waarom niet en geef je eventueel je gevoel aan. Houdt ze de boot af, vraag dangewoon of ze tijd nodig heeft of dat ze de vriendschap nog wel ziet zitten ofzo. Niet te moeilijk denken, vraag wat je wil weten. Het is al jaren je vriendin, daar kan je toch gewoon eerlijk tegen zijn? Dat gedraai om elkaar heen en aannames doen vanwege gedrag van een ander maakt het er vaak niet beter op. Dus ben eerlijk, zeg wat je dwars ziet en vraag als je daar behoefte aan hebt hoe zij er in staat. Dan weet je in ieder geval hoe het echt zit ipv er naar te gissen zoals je nu doet.
Ik hoorde laatst een uitspraak van Syrische vrouwen: een vrouw kan uit niets drie dingen maken: eten, kleding en ruzie.
Dit is dus begonnen met het uitspreken van: er is iets tussen onze dochters en ik wil niet dat dit tussen ons in komt te staan........
Tsjor
