tot hoever meegaan met puber
Ik heb al eens eerder een topic geplaatst over mijn puberdochter met autisme.
Er is nu sprake van volledige schooluitval, nauwelijks sociaal contact (terwijl ze hier wel behoefte aan heeft) en angst om alleen te zijn.
Ik ben alleenstaand moeder en ze gaat met vallen en opstaan nog een halve week per 2 weken naar haar vader.
Die halve week rust per 2 weken heb ik ook hard nodig, want ik zit aardig tegen overspannen aan door alle spanning en zorg de afgelopen periode.
Nu is het zo dat ik hierdoor nauwelijks naar mijn werk kan gaan. Gelukkig kan ik thuiswerken, maar ik zal af en toe ook wel eens op kantoor moeten verschijnen. Ik ga nu 1 dag per 2 weken heen, meer zit er niet in maar die ene dag lukt mij ook niet altijd omdat ik zo moe ben en eigenlijk het liefst niks meer doe op die dagen.
Inmiddels is het wel duidelijk dat de problemen niet zomaar voorbij zijn en áls ze volgend jaar al naar school gaat, dan zullen we haar moeten brengen en halen want zelfstandig op de fiets zit er niet in.
Maar dat betekent dat voor een niet te bepalen tijd in de toekomst op de dagen dat ze bij mij is, ik niet naar kantoor kan gaan en geen sociaal leven heb.
Wanneer ze hier is, dan is ze ook beneden, want alleen op haar kamer houdt ze niet vol. Dus als ik bijv een vriendin hier laat komen kunnen we niet vrijuit praten, of we moeten al even buiten gaan zitten oid (gaat nu gelukkig wat makkelijker met mooi weer). Ik kan wel even een uurtje weg om ergens een kop thee te drinken hoor, maar ik wil ook wel eens langer weg kunnen of een avond visite hebben zonder dat ze erbij zit.
Nu ik het zo nalees, dan denk ik... dit kan toch niet veel langer zo?
Ik heb volgende week een gesprek met de bedrijfsarts, omdat ik niet wil gaan uitvallen en ik denk dat het ook verstandig is dat ik therapie ga opstarten.
Maar hebben jullie misschien ideeën, tips hoe ik toch goed voor mezelf kan zorgen en rust kan pakken zonder mijn dochter tekort te doen?
Er is al begeleiding en een gezinscoach, zij denken wel mee maar het gaat allemaal zo langzaam....
Madski schreef op 11-06-2023 om 13:36:
wij zitten momenteel in hetzelfde schuitje,dochter van 13 is al 3 maanden thuis,ik werk 3 dagen maar gelukkig werkt mijn man thuis. Al krijgt hij veel minder voor elkaar dan ik hoor. Mijn dochter staat op een wachtlijst voor hulp,maar het gaat allemaal langzaam. Ze komt nog wel beneden en buiten maar alleen om dingen te kopen zoals make up of eten etc. Mijn hele dagen als ik thuis ben staan in het teken van haar en ik word er soms zo moedeloos van,niemand weet het in onze omgeving want dat wil ze niet dus ik ben constant smoezen aan het verzinnen waarom er niet af kunnen spreken of waarom ze niet mee gekomen is.
ik heb geen tips voor je maar ik leef wel met je mee en geef je een dikke knuffel
En ik snap dat ze niet wil dat anderen het weten maar misschien kan je wel iemamd in vertrouwen nemen het is anders ook voor jezelf niet houdbaar.
En wij hebben ook echt mensen "verloren" omdat er weinig begrip was en is maar we zijn zo blij met alle steun van de mensen om ons heen
lena12 hoe gaat het met je???
kun je de zorg met vader meer 50-50 trekken zodat ze daar vaker is en jij ook gewoon kan werken? En inderdaad zorgboerderij of andere opvang. Je zorgverlof van je werk is een keer op en je baan kwijtraken zorgt voor nog meer shit...
Probeer goed voor jezelf te zorgen! Zit jij lekker in je vel dan ga je merken dat de zorg voor dochter ook een stuk makkelijker gaat. Ook al betekent dat dat ze het soms even zonder je moet stellen. Succes!
Zorgje!! schreef op 13-06-2023 om 08:02:
lena12 hoe gaat het met je???
Nou inmiddels volledig uitgevallen op het werk sinds 2 weken, dus wat dat betreft niet zo goed maar hiermee is wel tijdelijk wat meer rust en dat doet me wel goed.
Er is al sprake van specialistische ondersteuning en we zijn bezig met het opbouwen van een daginvulling bij een zorgboerderij.
Daarnaast mag ze waarschijnlijk volgend schooljaar naar speciaal onderwijs met een opbouw op maat. Ik hoop dat dit de juiste plek is voor haar om weer wat meer sociaal mee te komen en hierdoor het zelfvertrouwen op te bouwen dat ze nodig heeft om meer zelfstandig te worden (icm therapie, maar daar is ze nu nog niet aan toe).
Excuus dat ik niet op andere berichten heb gereageerd. Ik ben zo moe dat het mij teveel energie kost op dit moment.
Madski schreef op 11-06-2023 om 13:36:
wij zitten momenteel in hetzelfde schuitje,dochter van 13 is al 3 maanden thuis,ik werk 3 dagen maar gelukkig werkt mijn man thuis. Al krijgt hij veel minder voor elkaar dan ik hoor. Mijn dochter staat op een wachtlijst voor hulp,maar het gaat allemaal langzaam. Ze komt nog wel beneden en buiten maar alleen om dingen te kopen zoals make up of eten etc. Mijn hele dagen als ik thuis ben staan in het teken van haar en ik word er soms zo moedeloos van,niemand weet het in onze omgeving want dat wil ze niet dus ik ben constant smoezen aan het verzinnen waarom er niet af kunnen spreken of waarom ze niet mee gekomen is.
ik heb geen tips voor je maar ik leef wel met je mee en geef je een dikke knuffel
Voor jou ook een dikke knuffel, ik begrijp zo goed waar je doorheen gaat.
Dat de zorg zo overloopt momenteel met daarmee al die lange wachtlijsten is erg frustrerend 
Ach Lena, wat verdrietig en zwaar allemaal. Ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Dikke knuffel voor jullie. Ik hoop dat je dochter op de nieuwe school wel haar plekje gaat vinden.
hebben jullie nog tips over hoe om te gaan met lange wachttijden bij een psychiater?
Ik denk dat mijn kind medicatie nodig heeft om haar te helpen met de ergste spanning en gevoelens van zwaarmoedigheid.
Ze staat nu op een wachtlijst maar blijkbaar is deze lijst langer dan een jaar!
Dat kan toch niet dat ze een jaar door moet modderen voor er überhaupt een gesprek plaats kan vinden om te bepalen of medicatie nodig is? En in de tussentijd dan 😞
Herkenbaar en helaas de lange wachttijden. Schandalig vind en vond ik het .
Kan de huisarts wat doen.
AD voorschrijven mag een huisarts ook
Sterkte 
Lena12 schreef op 01-07-2023 om 20:16:
hebben jullie nog tips over hoe om te gaan met lange wachttijden bij een psychiater?
Ik denk dat mijn kind medicatie nodig heeft om haar te helpen met de ergste spanning en gevoelens van zwaarmoedigheid.
Ze staat nu op een wachtlijst maar blijkbaar is deze lijst langer dan een jaar!
Dat kan toch niet dat ze een jaar door moet modderen voor er überhaupt een gesprek plaats kan vinden om te bepalen of medicatie nodig is? En in de tussentijd dan 😞
Is dit de enige psychiater waar jullie gemeente een contract mee heeft? De gemeente moet zorgen voor passende jeugdhulp, een wachttijd van een jaar is voor een ernstig ziek kind natuurlijk niet passend. Is er elders wel eerder plek? Kan de huisarts richting de psychiater aangeven dat er spoed is? Als er elders wel plek is, kun je kijken of dat gefinancierd kan worden m.b.v. een jeugdhulp PGB (dat kan als de gemeente zelf geen passende hulp gecontracteerd heeft).
Vaaas schreef op 01-07-2023 om 21:05:
[..]
Is dit de enige psychiater waar jullie gemeente een contract mee heeft? De gemeente moet zorgen voor passende jeugdhulp, een wachttijd van een jaar is voor een ernstig ziek kind natuurlijk niet passend. Is er elders wel eerder plek? Kan de huisarts richting de psychiater aangeven dat er spoed is? Als er elders wel plek is, kun je kijken of dat gefinancierd kan worden m.b.v. een jeugdhulp PGB (dat kan als de gemeente zelf geen passende hulp gecontracteerd heeft).
Ik weet niet hoe dat werkt. De organisatie waar we de ondersteuning van krijgen kunnen/ mogen dit niet voor ons regelen en geven aan dat het via de huisarts gaat. (Ze zien zelf ook niet per se medicatie als oplossing hoor, misschien ben ik te bezorgd).
De huisarts geeft vervolgens aan dat er een lange wachttijd is en dat we evt een afspraak bij de huisarts kunnen maken om te overleggen of ze iets anders kunnen bieden. Omdat mijn kind dit erg lastig vindt en ook niet kan aangeven wat ze nodig heeft, heb ik deze afspraak nog niet gemaakt voor/ met haar.
Misschien toch maar doen volgende week, voor de zekerheid...
W.b. huisarts: als je dochter kan aangeven welke problemen ze ervaart, kan de huisarts meedenken over oplossingen. Die hoeft ze natuurlijk niet zelf te verzinnen.
Lena12 schreef op 01-07-2023 om 21:57:
[..]
Ik weet niet hoe dat werkt. De organisatie waar we de ondersteuning van krijgen kunnen/ mogen dit niet voor ons regelen en geven aan dat het via de huisarts gaat. (Ze zien zelf ook niet per se medicatie als oplossing hoor, misschien ben ik te bezorgd).
De huisarts geeft vervolgens aan dat er een lange wachttijd is en dat we evt een afspraak bij de huisarts kunnen maken om te overleggen of ze iets anders kunnen bieden. Omdat mijn kind dit erg lastig vindt en ook niet kan aangeven wat ze nodig heeft, heb ik deze afspraak nog niet gemaakt voor/ met haar.
Misschien toch maar doen volgende week, voor de zekerheid...
Elke gemeente is verantwoordelijk voor de zorg (WMO) en ook elke gemeente is verplicht om een gratis, onafhankelijke cliëntondersteuner aan te bieden. Die kunnen met je meedenken.
Ook kun je je zorgverzekeraar vragen om wachtlijstbemiddeling.
En sterkte voor jou dat je overbelast bent en achter van alles aan moet.
hieronder meer informatie over cliëntondersteuning:
https://www.mee.nl/clientondersteuning/cliëntondersteuning-in-de-wet
Lena12 schreef op 01-07-2023 om 20:16:
hebben jullie nog tips over hoe om te gaan met lange wachttijden bij een psychiater?
Ik denk dat mijn kind medicatie nodig heeft om haar te helpen met de ergste spanning en gevoelens van zwaarmoedigheid.
Ze staat nu op een wachtlijst maar blijkbaar is deze lijst langer dan een jaar!
Dat kan toch niet dat ze een jaar door moet modderen voor er überhaupt een gesprek plaats kan vinden om te bepalen of medicatie nodig is? En in de tussentijd dan 😞
Ik heb mijn dochter destijds st Janskruid gegeven en toen ik dat aan de psychiater vertelde vond die dat prima. Later is ze wel overgegaan op fluoxetine, omdat St Janskruid niet meer voldoende deed maar het haalde in het begin toch de scherpte er een beetje af.
Ik ben gisteren met haar naar de huisarts gegaan, de huisarts is blijkbaar zo geschrokken van wat ze hoorde en hoe ze mijn kind in spanning voor zich zag dat ze gelijk is gaan rondbellen.
Nu belde ze net terug: er is per direct plek bij het FACT team (is dit een algemeen bekende term?) met meer specialistische behandelaars, dus doorverwijzing wordt geregeld en binnenkort op gesprek.
Ik ben heel benieuwd of er nu medicatie en meer intensievere ondersteuning wordt ingezet!
