Tips voor betere communicatie met dochter?

Beren op de weg (sprookje)

Ik heb mijn houding naar mijn dochter veranderd, schrijf ik in de vorige post. Want ik kom tot de conclusie dat het ook (of vooral?) mijn eigen houding was die een goed contact met haar in de weg stond.

De laatste weken denk ik over mijn nogal afwijzende houding naar mijn dochter. Mijn gevoelens en gedachten bleven maar rondtollen in hetzelfde kringetje. Ik heb veel moeite om mijn dochter los te laten en haar eigen leven te laten kiezen.

Met mijn andere kinderen had ik dat niet. Die deden dan ook ongeveer alles volgens het boekje, of ze kleurden juist op een goede manier buiten de lijntjes. Bij dochter gaan en gingen de dingen nooit standaard en nooit gemakkelijk. Toen ze jonger was, wees ik haar nooit af om haar gedrag en keuzes. Ik was juist altijd heel intensief bezig haar te helpen. Adhd-problemen, medische problemen, schoolproblemen. Heel lang bewandelden dochter en ik daarbij dezelfde weg. Eentje met een grote regenboog aan het einde. Nu ze ouder is, slaat ze haar eigen weg in en voel ik me afgewezen en aan de kant gezet. Bovendien ben ik ongerust en ook boos over de weg die ze kiest. Eentje zonder regenboog, maar met alarmbellen, want er lopen allemaal beren op die weg!

Ik heb een paar keer met een therapeut (poh) gepraat vanwege mijn stress rond dochter. Ik herinner me weer wat me toen hielp. Ik riep een beeld op waarbij ik dochter zie wandelen op een weg vol beren en andere enge dingen. Eerst holde ik achter haar aan op die weg en probeerde haar te redden door haar van die weg af te trekken. Mijn therapeute leerde mezelf op een weg náást die van haar te zien. Zodat dochter haar eigen weg kon bewandelen, zonder dat we elkaar uit het oog verloren. Zo kon dochter haar eigen plan trekken, haar eigen fouten en successen beleven en was ik toch in de buurt als ze me nodig had.
Dat beeld van die twee wegen helpt me nu ook weer om milder naar haar te kijken en dus meer voor haar open te staan. Best lastig af en toe, maar het enige dat op dit moment voor haar en mij werkt, denk ik.

Wat mooi Wilmama!

Wat ontzettend goed van je! Heel knap om zo met jezelf aan de slag te gaan. Ik hoop dat jullie, na deze wat moeizamere periode, weer dichter bij elkaar komen. Weet je, met mijn kinderen heb ik het daar ook regelmatig over, dat zij zich sneller ontwikkelen dan ik kan bijhouden, en dat ik soms moeite heb om mijn gedachten en gedrag op tijd aan te passen. Dan kunnen we er samen om lachen, om mijn overdreven bezorgdheid en zo. En het is volkomen volgens het boekje dat ze zich losmaken van hun ouders. Minder delen. Zich afzetten. En hoe meer je ze vast probeert te houden, hoe harder ze zich afzetten. Ik hou mezelf voor ogen dat ze weten dat ze altijd bij ons aan kunnen kloppen, altijd bij ons terecht kunnen. En dat doen ze gelukkig ook. Maar minder dan ik had gehoopt. Ik denk dat het lot van ouders is, je voedt ze op tot zelfstandige wezens, maar als ze dan echt zelfstandig willen zijn, is dat toch moeilijk. Maar, oefening baart kunst!

En ze weten toch pas als ze zelf oud en wijs zijn zoals wij (ahum) hoeveel hun ouders voor ze over hebben gehad en hoeveel we van ze houden. Wij moeten er niet vanuit gaan dat ze zich dat nu echt realiseren. Wij zijn in de puberteit meer een soort noodzakelijk kwaad .

Dat is het denk ik

Dat een puber (steeds meer) afstand nodig heeft van de ouders. En hoe minder die afstand er is hoe extremer gedrag er nodig is om het toch te krijgen. Hoe dan ook gaat die afstand er komen!

Ik heb zo bij mijn oudste ervaren dat hij op een gegeven moment heel negatief ging doen over de afgelopen jaren. Vakanties waren niet leuk, thuis was de sfeer niet goed enz. Dat kwetste mij best, tot ik begreep dat hij dit nodig had om los van ons te komen.
Ondertussen is hij nog steeds liefst elk weekend thuis dus hoe beroerd kan het zijn dan...

Waardevol

Ik heb veel aan dit draadje, vind het echt heel waardevol.

De visualisatie van de beren en een pad ernaast kiezen spreekt mij ook aan. Dat ga ik ook eens uitproberen.

Wat Jippox en Willmama zeggen geeft voor mij helder weer dat we soms zo druk zijn met reageren, managen en in goede banen leiden dat we niet zien wat er is. Of geen ruimte geven voor wat er ook is. Dus soms even minder willen doen en gewoon zijn met wat er is: oké er zijn zorgen over wat er mis kan gaan (maar we hoeven er niet meteen op ingaan) maar er zijn ook kleine momenten van verbinding (en daar kunnen we gewoon even van genieten)

Ontlading

Sosha, het zou mooi zijn als jij ook met een beeld iets meer afstand kunt nemen. Wat maakt corona het allemaal lastiger he? Hier is de spanning ook zeker niet weg hoor. Maar ik ben blij dat ze nu juist ook iets van haar eigen stress laat zien. Ze had vaak zo'n 'niets aan de hand' houding, terwijl ik zag of vermoedde dat dat helemaal niet zo was.
Nu durfde ze laatst weer wat te vertellen over de zorgen voor de toekomst die ze heeft. Daar ben ik dan 'blij' mee, dat ze die in ieder geval met me wil delen. Ook kreeg ze een keer een enorme aanval waarbij ze alles eruit gooide wat allemaal niet goed met haar ging (ik ben lelijk, ik kan niets, alles gaat fout).
Ik was heel blij dat ze dat weer durfde te tonen. Ze voelt zich dus weer een beetje om haar gemak bij mij.
Tegelijk vond ik het ook goed van mezelf, dat ik niet in de 'mama lost het wel op' stand schoot. Ik erkende haar gevoelens, maar ging niet vanalles proberen te regelen of zeggen hoe ze dingen moest aanpakken. Dat zou ik vroeger gedaan hebben. Ik snapte nu dat ze gewoon haar hart wilde luchten en de stress ontladen.

En ook...

Wij hadden ook een periode waarin zoon heel negatief over ons en thuis was. Jippox’ verhaal helpt om te bedenken dat hier ook ruimte voor kan zijn, we hoeven er niet meteen iets mee en het ons ook niet perse persoonlijk aan te trekken

Hele grote dikke beren

Nou, als het om beren op de weg gaat heb ik weer heel wat weg te slikken. Het moment dat dochter op zichzelf gaat wonen, komt nu heel dichtbij. En de omstandigheden zijn niet waar deze moeder van droomt. Ik weet dat ik daar niks aan kan veranderen, dat ik dochter de vrije teugel moet geven, en dat het allemaal aankomt op de manier waarop ik dit leer te aanvaarden. Zucht.

Dit is wat ik moet wegslikken: ze wil intrekken bij een man van 27, die ze 3 of 4 maanden kent. Mogelijk heeft ze daar verkering mee, maar ik weet officieel van niets. Ik vermoedde het wel en via-via hoorde ik dat het inderdaad zo is. Tegen mij noemt ze hem alleen “een heel goede vriend”.

Dit is weer zo’n voorbeeld van iets waar ik haar niet rechtstreeks naar durf te vragen. Deels om haar de ruimte te geven. Ik wil hier liever niet maar vissen. Als ze het ons wil vertellen, dan zou ze het wel doen.
Maar de belangrijkste reden dat ik er niet naar durf te vragen, is dat ik het antwoord niet wil weten. Wat ze me ooit over hem verteld heeft, maakt me niet bepaald blij. Ex-verslaafde aan zo’n beetje alles waar je verslaafd aan kunt zijn. (Positief dat hij is afgekickt natuurlijk.) Maar hij blowt nog volop, en dochter is via hem nu echt serieus gaan dealen. Dat ze met deze achtergrond niet spontaan vertelt of ze verkering met hem heeft, snap ik daarom wel.

Voor ze hem kende ging het juist de goede kant uit met haar en ons. Ze werd opener, kwam meer thuis, voelde zich meer thuis én ze was enthousiast over haar start op een nieuwe soort school. Deze meneer kwam in haar leven en ze sloot zich weer helemaal van ons af.

Een paar dagen geleden vertelde ze me al dat hij een ander huis wilde zoeken (meer in de buurt) en dat zij dan bij hem wilde intrekken. Tegenover haar bleef ik rustig. Noemde wel wat van mijn bedenkingen. Toen ze weg was, ben ik even helemaal ingestort. Dit is precies waar ik bang voor was en precies wat ik haar niet toewens. Na veel geworstel met mijn gedachten en gevoelens ging het wel weer en herinnerde ik me dat beeld met die twee wegen weer.
Ook hoopte ik dat het niet zo’n vaart zou lopen. Vind maar eens een huis in deze tijd. Maar gisteravond laat (lekker getimed, van slapen kwam niets meer) vertelde ze dat hij een woningruil doet. Wat vond ik er van als ze dan meteen bij hem intrekt? Het adres: de grootste achterbuurt van de stad.
Dus ik heb weer een hoop te verwerken.

Wel of niet vragen?

Hierbij aansluitend graag jullie advies. In een normale situatie zou elke ouder toch willen weten bij wie de 18-jarige dochter intrekt? Ik durf het niet, maar ik móet haar wel vragen wat ze met die man heeft? Ik durf het niet, maar ik moet haar toch vragen of we eerst eens kennis met hem kunnen maken?
Of het in deze rare situatie toch maar gewoon laten gebeuren?

Ik denk dat zij het zelf ook niet durft te vertellen. Toen ik wat bedenkingen uitte, zei ze meteen: "Jullie zitten vol vooroordelen." Dat is helemaal waar, maar niet zo gek als je bedenkt wát ze over hem verteld heeft.

Ik snap het niet

'een normale situatie zou elke ouder toch willen weten bij wie de 18-jarige dochter intrekt? Ik durf het niet, maar ik móet haar wel vragen wat ze met die man heeft? Ik durf het niet, maar ik moet haar toch vragen of we eerst eens kennis met hem kunnen maken?'

Ik snap niet waarom je het niet durft. Het antwoord verandert niets aan de werkelijkheid, je krijgt er alleen maar meer informatie door. Door de vragen niet te stellen, verdwijnt de man heus niet. Of het drugdealen.

Jeetje wilmama

Dit lijkt wel heeeel erg op de situatie waar wij met onze jongste in verkeren. Met het verschil dat de 27 jarige man voor zover wij weten geen verslaafde is, en dat dochter ( nog) niet van plan is bij hem in te trekken. Het lijkt net langzaam iets beter met haar te gaan na een 2 1/2 jarige relatie met een jongen die haar in ieder geval emotioneel mishandelde, en waar ze echt beschadigd uit tevoorschijn is gekomen. En nu opeens deze onduidelijk volwassen ‘gewone vriend”, waarbij het er aan alle kanten op lijkt dat er meer is. Eerlijk, wat jullie nu overkomt is mijn angstvisioen van wat ons/ haar boven het hoofd hangt. Echt. Het zweet breekt me uit als ik je berichtjes lees.
Net als jij kost het me soms ook moeite om te accepteren dat je ze niet voor alle soorten onheil kunt behoeden. Dat je maar moet hopen dat het misschien wel leermomenten zijn, en dat ze je nog steeds weten te vinden als ze echt hulp nodig hebben.

Ik weet niet of ik je kan helpen, maar ik lees en leef mee.

Hart onder de riem

Wat een lastige situatie, Wilmama!
Ik voel je paniek bijna als ik het lees. En ik snap het helemaal, omdat dit is waar je juist zorgen om maakt. Ja, ik denk dat je zeker aan je dochter moet kunnen vragen naar die vriend en wat voor relatie ze hebben. Het is niet meer dan normaal om te weten met wie ze gaat samenwonen (of dat nu een gewone vriend is of dat ze een relatie hebben). En je kunt volgens mij ook best zeggen dat je het moeilijk vindt als ze ineens het huis uit zou gaan. Maar ik begrijp dat die zorgen (en paniek?) je in de weg staan om dat op de ontspannen en luchtige manier te doen zoals je zou willen? Daardoor proeft jouw dochter je wantrouwen en schermt ze het af.

Ik herken het overigens helemaal, hoor! Maar zou je met de visualisatie van het pad naast haar, echt naast haar kunnen gaan staan en vragen: “goh, wie is nou eigenlijk die jongen met wie je wil samenwonen? En hoe zit dat dan tussen jullie?”

Ze vraagt wel naar jouw mening, dus ze wil kennelijk weten wat je ervan vindt. Maar je kunt misschien ook eerst eens bij haar polsen en de wedervraag stellen: wat vind jij er eigenlijk van? Misschien twijfelt ze zelf nog?

Ik weet hoe moeilijk het kan zijn om zonder oordeel een gesprek in te gaan als de communicatie al een tijdje zo lastig loopt. Sterkte!

Knap

Petje af! Tsjor

Het gaat hier best goed. Zelf heb ik de nieuwste ontwikkelingen zo goed mogelijk verwerkt en voel me er nu minder naar door. Ook hebben dochter en ik er redelijk open over doorgepraat. De hamvraag (heb je wat met die man?) heb ik nog niet gesteld. Wel vragen die daarnaast liggen. Zoals ‘hoe deel je het huis straks in, welke kamer krijg jij”. Dat maakte het mogelijk om over de verhuizing te praten zonder dit (voor mij) heikele onderwerp. Ze ging er zelf niet op in, maar deed ook niet bepaald geheimzinnig. Dat ze seks heeft werd bij voorbeeld openlijk medegedeeld,(maar niet met wie).De ‘hamvraag’ doet er nu voor mij wat minder toe. Ik houd het er voorlopig op dat ze ‘friends with benefits’ zijn, waarbij de benefits op de breedst mogelijke manier wordt ingevuld, dus ook met profiteren van zijn inkomen en zijn auto. Volgens mij is het zo prima voor haar. Na haar vorige verkering zei ze al dat ze geen relatie meer wilde, dat beperkte haar vrijheid zo...   Verder heb ik goed kunnen uitspreken dat ik het er best moeilijk mee heb en dat ik me zorgen maak. Zij heeft daar begrip voor getoond, wat ik heel prettig vind. Zij op haar beurt vond het fijn dat ik ondanks dat toch open sta voor haar verhuizing. Al met al gaat het beter dan ik verwachtte. Daaruit blijkt maar weer dat communiceren uiteindelijk zwaarder weegt dan piekeren en oordelen over je onderlinge verschillen en gedrag.

Hoi, even voor de duidelijkheid: ik was hier Wilmama en ben nu Wilmamaa (mijn gebruikersnaam bleek al in gebruik, dus maar een a-tje er achter). 

Een update van mij als topic-starter: 
Het is heel snel gegaan. Mijn dochter is inmiddels al een flink aantal weken uit huis. Zoals ik verwachtte, kwam daarna de aap uit de mouw – ze heeft inderdaad een relatie de man bij wie ze ingetrokken is. En zoals ik ook vreesde: dochter en ik hebben nog minder en nog oppervlakkiger contact dan toen ze nog thuis woonde.
Ik heb het ontzettend moeilijk gehad met haar vertrek, maar het gaat nu een klein beetje beter met me. Want ondanks het verdriet en gemis, merk ik ook dat ik minder gespannen ben. De rust is terug in huis en dat doet me goed. Ik heb haar nog twee of drie keer gezien en dat verliep zo moeizaam dat ik besefte: het is goed dat ze niet meer thuis is. Ik hoef niet meer op mijn tenen te lopen om het haar naar de zin te maken. Ze heeft nu de ruimte en vrijheid om haar eigen weg te vinden in het leven.
Hoe het écht met haar gaat, weet ik niet. Daar zijn de appjes die we uitwisselen en de telefoongesprekjes die ik met haar probeer te voeren te oppervlakkig voor. Dat blijft moeilijk voor me. Ik worstel veel met de vraag of ik meer moeite moet doen om contact met haar te krijgen of juist nog minder vaak bellen en appen. Moet ik haar ‘uitnodigen’ om eens langs te komen, of moet ik wachten tot ze uit zichzelf komt? Heel lastig. 
Via-via bereiken me wel eens berichten over haar. Over dingen die fout gaan, maar ook over dingen die goed gaan. Er blijken ook best positieve ontwikkelingen te zijn. Ze zwerft niet meer ’s nachts over straat, en de angst dat haar eetstoornis erger zou worden, lijkt ook ongegrond. Ze schijnt zelfs af en toe te koken en nog op redelijk normale tijdstippen ook. Volkomen onbegrijpelijk voor mij, want om 6, 7 uur aan tafel eten wilde ze thuis absoluut niet (alleen ’s nachts in bed na het blowen).
Kortom, noodgedwongen laat ik haar beetje bij beetje meer los en voel ik me daar iets minder schuldig over.
Als ik vanaf nu nog bij OO over haar schrijf, doet ik dat niet meer op het puberforum, maar in de jongvolwassenengroep.

Wilmama schreef op 10-01-2021 om 23:53:

Graag krijg ik van jullie advies over het verbeteren van de communicatie met mijn dochter. Of moet ik zeggen: opstarten van communicatie. Want er is vrijwel geen contact tussen dochter en de rest van ons gezin. Ze leeft helemaal in eigen wereld. Dat vind ik nog veel erger dan haar verdere gedrag. Als ze praatte, kon ze ons ten minste uitleggen waarom ze bepaalde keuzes maakt.

Dochter doet veel dingen waarmee ik het heel moeilijk heb. Van alle kanten krijgen we het advies niet te streng op te treden, omdat het zo belangrijk is de communicatie open te houden. Verbieden en straffen was nooit onze stijl, maar nu krijgt dochter helemaal de vrije hand. Helaas heeft het geen enkel effect. De communicatie is en blijft minimaal.

Dat heeft deels een ‘praktische’ oorzaak. Dochter is bijna nooit thuis. In de weekenden is ze sowieso weg. Door de week komt ze ’s avonds/’s nachts pas thuis als wij al in bed liggen. Begin van de middag komt ze dan uit haar kamertje, wisselt drie woorden en hup, weg is ze weer. Een eettafelgesprek zit er ook niet in, want ze eet al anderhalf jaar niet meer thuis.

Hoe minder ik haar zie, hoe moeilijker het praten wordt. Elk woord moet ik op een goudschaaltje wegen. Lastige onderwerpen vermijd ik. Ik probeer mijn gevoelens van verdriet, bezorgdheid, woede, achterdocht niet laten merken. Dan breekt ze het contact meteen af.

Dochter is verder niet onvriendelijk en best vrolijk. Ze zegt ook dat ik haar gerust alles mag vragen. Maar zelf komt ze niet verder dan gesprekjes over muziek of make-up.

Achtergrondinfo: dochter heeft een heftige vorm van ADHD, blowt veel (en is daar waarschijnlijk aan verslaafd).

misschien heel simpel maar niet geschoten is altijd mis...

misschien eens verdiepen in dingen die zij erg leuk of interessant vind om te doen. Probeer een beetje door te breken bij haar en vraag naar haar interesses. Als ze dat dan verteld heeft dat onthoud je dat en dan ga je misschien iets samen doen met haar wat daar mee temaken heeft.

ga eens met haar alleen iets doen, alleen jij en zij (even kijken wat er te doen valt natuurlijk) maar verdiep je een beetje in haar, ze praat niet maar je kunt het wel stimuleren door vragen te stellen als : hoe denk jij daarover? Wat vind jij daar eigenlijk van? Het kan echt over van alles gaan. Van muziek, tot politiek, tot kleding.

als ze antwoord kan geven op iets wat ze bijv interessant vind dan gaat ze misschien ook meer praten doordat ze het over iets heeft wat zij bijv leuk vind.of door haar eigen mening te kunnen geven.

en oke haar gesprekken gaan over muziek en make-up dat vind ze leuk daar liggen haar interesses dat wij ouders dat niet zo interessant vinden dat kan maar dat is dus iets wat zij echt leuk vind.

begin daarmee, als ze daar over praat luister gewoon en praat lkkr met der mee erover kap het gesprek niet af omdat ze het alleen maar daarover heeft.

zo te zien moeten jullie weer een band gaan vormen en ik denk dat een goed begin is om zelf een beetje nederig te zijn en inderdaad met haar meepraten of luister over haar interesses van muziek en make up, en als ze dan merkt dat ze het praten zo leuk vind(omdat het over iets gaat wat ze echt leuk vind) dan kunnen jullie misschien met de tijd ook fijn over andere onderwerpen praten en is ze misschien ook eens wat vaker thuis.

misschien is de reden dat ze zo afwezig is omdat ze denkt: de dingen die ik leuk vind of belangrijk zijn niet de zelfde dingen die mijn ouders leuk belangerijk of interessant vinden. Dus waarom zou ik thuis moeten zitten terwijl ik daar niet zo kan doen als bij me vrienden of niet over de die onderwerpen kan praten. Ik ga liever buiten chillen

het is natuurlijk ook de generatie en de dingen die ze leuk vinden zijn niet de dingen die jou intreseren maar misschien als je daar een beetje bij ingeeft kun je haar vertrouwen een beetje winnen en wil ze miss af en toe eens thuis eten of gewoon weer eens kletsen met jullie.

voor de rest is het ook een lastige situatie hoor en ik snap je heel goed dat je nu zoiets heb van ik weet niet meer hoe

dit is ook maar een advies omdat ik van haar kant probeer te kijken wat zou misschien helpen voor haar 

Ik hoop dat je er wat aan hebt en dat je toch een manier vind om meer contact met haar te hebben.

liefs Rachel

Wilmama schreef op 19-01-2021 om 14:27:

Beren op de weg (sprookje)

Ik heb mijn houding naar mijn dochter veranderd, schrijf ik in de vorige post. Want ik kom tot de conclusie dat het ook (of vooral?) mijn eigen houding was die een goed contact met haar in de weg stond.

De laatste weken denk ik over mijn nogal afwijzende houding naar mijn dochter. Mijn gevoelens en gedachten bleven maar rondtollen in hetzelfde kringetje. Ik heb veel moeite om mijn dochter los te laten en haar eigen leven te laten kiezen.

Met mijn andere kinderen had ik dat niet. Die deden dan ook ongeveer alles volgens het boekje, of ze kleurden juist op een goede manier buiten de lijntjes. Bij dochter gaan en gingen de dingen nooit standaard en nooit gemakkelijk. Toen ze jonger was, wees ik haar nooit af om haar gedrag en keuzes. Ik was juist altijd heel intensief bezig haar te helpen. Adhd-problemen, medische problemen, schoolproblemen. Heel lang bewandelden dochter en ik daarbij dezelfde weg. Eentje met een grote regenboog aan het einde. Nu ze ouder is, slaat ze haar eigen weg in en voel ik me afgewezen en aan de kant gezet. Bovendien ben ik ongerust en ook boos over de weg die ze kiest. Eentje zonder regenboog, maar met alarmbellen, want er lopen allemaal beren op die weg!

Ik heb een paar keer met een therapeut (poh) gepraat vanwege mijn stress rond dochter. Ik herinner me weer wat me toen hielp. Ik riep een beeld op waarbij ik dochter zie wandelen op een weg vol beren en andere enge dingen. Eerst holde ik achter haar aan op die weg en probeerde haar te redden door haar van die weg af te trekken. Mijn therapeute leerde mezelf op een weg náást die van haar te zien. Zodat dochter haar eigen weg kon bewandelen, zonder dat we elkaar uit het oog verloren. Zo kon dochter haar eigen plan trekken, haar eigen fouten en successen beleven en was ik toch in de buurt als ze me nodig had.
Dat beeld van die twee wegen helpt me nu ook weer om milder naar haar te kijken en dus meer voor haar open te staan. Best lastig af en toe, maar het enige dat op dit moment voor haar en mij werkt, denk ik.

jeejtje ik heb net een heel bericht geschreven🤣ik weet niet wat het is maar soms krijg ik niet alle berichten te zien en dan ineens wel.

dit bericht kwam ook ineens tevoorschijn terwijl je dat allang had gepost.

maar super fijn dat je een manier heb gevonden ik hoop dat het contact weer lekker gaat verlopen voor jullie.

Wilmamaa schreef op 29-04-2021 om 11:43:

Een update van mij als topic-starter:
Het is heel snel gegaan. Mijn dochter is inmiddels al een flink aantal weken uit huis. Zoals ik verwachtte, kwam daarna de aap uit de mouw – ze heeft inderdaad een relatie de man bij wie ze ingetrokken is. En zoals ik ook vreesde: dochter en ik hebben nog minder en nog oppervlakkiger contact dan toen ze nog thuis woonde.
Ik heb het ontzettend moeilijk gehad met haar vertrek, maar het gaat nu een klein beetje beter met me. Want ondanks het verdriet en gemis, merk ik ook dat ik minder gespannen ben. De rust is terug in huis en dat doet me goed. Ik heb haar nog twee of drie keer gezien en dat verliep zo moeizaam dat ik besefte: het is goed dat ze niet meer thuis is. Ik hoef niet meer op mijn tenen te lopen om het haar naar de zin te maken. Ze heeft nu de ruimte en vrijheid om haar eigen weg te vinden in het leven.
Hoe het écht met haar gaat, weet ik niet. Daar zijn de appjes die we uitwisselen en de telefoongesprekjes die ik met haar probeer te voeren te oppervlakkig voor. Dat blijft moeilijk voor me. Ik worstel veel met de vraag of ik meer moeite moet doen om contact met haar te krijgen of juist nog minder vaak bellen en appen. Moet ik haar ‘uitnodigen’ om eens langs te komen, of moet ik wachten tot ze uit zichzelf komt? Heel lastig.
Via-via bereiken me wel eens berichten over haar. Over dingen die fout gaan, maar ook over dingen die goed gaan. Er blijken ook best positieve ontwikkelingen te zijn. Ze zwerft niet meer ’s nachts over straat, en de angst dat haar eetstoornis erger zou worden, lijkt ook ongegrond. Ze schijnt zelfs af en toe te koken en nog op redelijk normale tijdstippen ook. Volkomen onbegrijpelijk voor mij, want om 6, 7 uur aan tafel eten wilde ze thuis absoluut niet (alleen ’s nachts in bed na het blowen).
Kortom, noodgedwongen laat ik haar beetje bij beetje meer los en voel ik me daar iets minder schuldig over.
Als ik vanaf nu nog bij OO over haar schrijf, doet ik dat niet meer op het puberforum, maar in de jongvolwassenengroep.

jeejtje er is veel gebeurd inderdaad.

zowel negatieve dingen en positieve dingen.

heel fijn dat je voelt dat het beter met je gaat want ik kan me maar al te goed voorstellen dat het allemaal enorm zwaar op je heeft gewogen.

ik zou niet minderen met moeite doen maar ook niet persee meer, want zoals ik het goed begrijp doe je al best wat.

wel zou ik haar zeker een keer uitnodigen of eve uitjezelf appen voor eigen en ook voor haar. Ook al komt de meeste moeite van jou kant is het toch altijd fijn om haar weer even te spreken en ik vind ook dat je op die manier laat zien dat je haar ook mist en haar graag spreekt. Dus af en toe een apje sturen of vragen of ze langs komt lijkt me een goed idee want de uitkomst ook is. Je hebt in iedergeval laten zien dat je goede intenties hebt en haar graag ziet.

ps. Sorry van die gemixte berichten, de update van de site werkt nu pas bij mij en ik snap er geen bal van🤣 er komen ineens berichten oppoppen die ik net niet zag maar wel al van andere data zijn.

Lieve Rachel, wat lief dat je zulke uitgebreide antwoorden op mijn vraag hebt geschreven. En toen ontdekte dat er al eerder veel antwoorden geschreven waren. Je hebt gelijk als je in je laatste bericht schrijft dat ik de moeite moet blijven doen haar te appen en uit te nodigen. Ookal komt het vooral van mijn kant. Ik vind dat best lastig. Vooral omdat ik me afgewezen voel en vaak denk en merk dat ze weinig contact met mij wil. Maar er zijn ook momenten dat het lijkt alsof ze wel blij is met aandacht van mijn kant. Gewoon volhouden denk ik, op een niet opdringerige manier. Beter een klein beetje oppervlakkig contact dan helemaal geen contact. 

Wilmamaa schreef op 29-04-2021 om 22:30:

Lieve Rachel, wat lief dat je zulke uitgebreide antwoorden op mijn vraag hebt geschreven. En toen ontdekte dat er al eerder veel antwoorden geschreven waren. Je hebt gelijk als je in je laatste bericht schrijft dat ik de moeite moet blijven doen haar te appen en uit te nodigen. Ookal komt het vooral van mijn kant. Ik vind dat best lastig. Vooral omdat ik me afgewezen voel en vaak denk en merk dat ze weinig contact met mij wil. Maar er zijn ook momenten dat het lijkt alsof ze wel blij is met aandacht van mijn kant. Gewoon volhouden denk ik, op een niet opdringerige manier. Beter een klein beetje oppervlakkig contact dan helemaal geen contact.

ik ben het helemaal met je eens, had het niet beter kunnen zeggen!🙌😊