Tips voor betere communicatie met dochter?

Geen tips

Maar wellicht is het beter om iets basaler te gaan: ze vindt bij jullie gelukkig nog een veilig thuis. Praten is niet haar behoefte.

Tsjor

Nou

Wordt het niet eens tijd dat ze op kamers gaat?

Eerst communicatie, dan op kamers?

Iphi, op kamers gaan is wel onderwerp van gesprek. Juist daarom wil ik zo graag dat we een beter contact hebben voordat ze vertrekt. De kans om een echt gesprek te voeren is nog veel kleiner als ze vertrokken is. Waarschijnlijk zie ik haar dan helemaal nooit meer terug. Of gaat het contact alleen maar over koetjes en kalfjes mocht ze uit beleefdheid toch nog eens ‘op visite’ komen.

Verder heb ik er nog weinig vertrouwen in dat ze het ‘redt’ als ze op zichzelf woont. Toch sta ik er best positief tegenover. Mijn angst probeer ik los te laten en het zou voor de sfeer in huis en mijn geestelijke gezondheid heel goed zijn als ze weg was. Zelf zou er heel veel van leren. En als onze communicatie goed is, weet ze ook dat bij falen de thuis de deur en de harten staan voor hulp of terugkeer.

Wat dat betreft raakt Tsjor haar opmerking bij mij een positieve snaar. Kennelijk voelt ze zich inderdaad nog veilig genoeg hier om nog even te blijven.

Begeleid wonen

Vorig jaar is dochter trouwens bezig geweest met Begeleid Wonen. Verschrikkelijk vond ik dat idee. Het is niet doorgegaan omdat ze het ‘thuis niet slecht genoeg had’ aldus jeugdhulpverlening. De hulpverlening die daarna een beetje op gang kwam, is daarna ook weer gestopt omdat dochter zelf geen 'hulpvraag' heeft, zoals dat heet.

Ik denk dat ze het zelf ook nog wel een eng idee vind om op zichzelf te gaan wonen. Ze wil wel graag alle vrijheid die daarbij hoort, maar niet de verantwoordelijkheden om voor zichzelf te zorgen, geld te verdienen enzovoorts.

Daarom leeft ze alsof ze al op kamers woont, maar dan zonder enige verplichtingen. Vanuit haar gezichtspunt kan ik dat goed begrijpen. En ik vind het, los van de stress die door haar nu in huis heerst, ook best acceptabel. Nu hebben we nog kansen dat het goed komt.
Dus daarom mijn vraag om tips voor een betere communicatie.

18 jaar

Molletje, mijn dochter is net 18 geworden. Ik post toch nog liever in deze groep, en niet in 'jongvolwassenen' omdat ze nog erg jong is voor haar leeftijd en ik dit nog echt als een puberteitsprobleem zie. Ze is heel laat gaan puberen.

Zelf initiatief nemen of niet

Als het om praten gaat: vinden jullie bij voorbeeld dat ik wel of niet zelf het initiatief moet nemen voor gesprekken ? Bij voorbeeld door soms bij haar slaapkamer aan te kloppen, of door haar op te bellen als ze lang niet thuis is, of door te proberen met haar af te spreken om samen wat tijd door te brengen ?
Of kan ik beter het intiatief bij haar laten?

(Terwijl ik dit typ, voel ik hoe absurd dit is/klinkt. Ik durf nauwelijks met mijn eigen kind te praten. Bij mijn andere kinderen hoef ik hier nieteens over ná te denken, gaat het gewoon lekker onspannen en vanzelfspekend).

Nee hoor

Dat is helemaal niet vreemd. Ik herken het wel een beetje. Ik stel soms een (positief geformuleerde) simpele, open vraag. Iets actueels, iets wat gebeuren moet en waar ze over moet nadenken. Ik ken je dochter niet, dus ik zou niet meteen een vraag weten. Stel hem op het moment dat ze haar bed uit komt en een paar woorden wisselt. Als ze zegt geen tijd te hebben neem je dat serieus en maak je een afspraak voor wanneer ze wel tijd heeft. Dat is dwingend genoeg en je laat zien dat het belangrijk voor je is.

Herkenbaar hoor

"Ik durf nauwelijks met mijn eigen kind te praten." Helaas herkenbaar voor mij, dat op eieren lopen. Mijn kind is nog een stuk jonger, heeft ook ADHD en wij zijn voorzichtig aan het herstellen van een periode met veel heftige conflicten. Hier houd ik bijvoorbeeld contact door samen met hem een serie op TV te volgen. Ook gaat hij best graag af en toe mee wandelen met de hond. Met name confronterende vragen en opmerkingen, alles wat hij kan interpreteren als kritiek, is enorm lastig. Vragen 'Hoe ging het met je online les?' geeft al gauw aanleiding tot gesnauw. Wat ik bij mijn zoon zie, is dat hij eigenlijk best wéét dat hij bepaalde dingen 'niet goed doet' maar dat hij dat niet kalm en nuchter kan bekijken. Hij voelt zich er té slecht over en gaat daarom de confrontatie met alles wat hem triggert in zijn tekortkomingen uit de weg. Hij zegt ook: ik wil al die problemen niet, ik wil me goed voelen. Dus: als hij zich niet goed voelt, is er niet over te praten. En als hij zich wél goed voelt, is er ook niet over te praten. Ik heb geprobeerd om wat steun om hem heen te organiseren (hulpverlening en school) en mezelf wat terug te trekken, mijn zorgen wat in te slikken en wat aan de oppervlakte te blijven. Zo laat ik hem bijvoorbeeld ook af en toe uitgebreid vertellen over een interesse waar hij heel graag over praat, terwijl ik mijn aandacht er eerlijk gezegd niet altijd goed bij kan houden.

Is er niet iets wat je dochter en jij allebei leuk vinden om te doen, een interesse die jullie delen? Iets 'oppervlakkigs'? Ik denk bijvoorbeeld aan samen winkelen of naar de film. Een kledingworkshop (kleurenanalyse, hartstikke leuk) of make-upcursus? Dat kan allemaal niet op dit moment maar ik zou kijken naar iets wat je samen kunt dóen in plaats van je te focussen op 'praten'. Het is mijn indruk dat 'vertrouwelijkheid' op dit moment voor haar te confronterend is.

Jong?

'omdat ze nog erg jong is voor haar leeftijd en ik dit nog echt als een puberteitsprobleem zie'

Ze eet al 1,5 jaar niet thuis, is in de weekenden altijd weg, komt doordeweeks pas ’s avonds laat of zelfs ’s nachts pas thuis.

Dat is geen pubergedrag hoor. Dat is gedrag dat bij een volwassen iemand hoort. En daar hoort ook de rest van de volwassenheid bij zoals je was doen en je eigen wc schoonmaken.

'Juist daarom wil ik zo graag dat we een beter contact hebben voordat ze vertrekt. De kans om een echt gesprek te voeren is nog veel kleiner als ze vertrokken is. '

Dir speelt al 1,5 jaar. Denk je echt dat het ineens heel anders wordt als ze nog 3 of 6 maanden langer thuis woont?

blijven eten?

Kan je niet vragen of ze een of twee dagen wel thuis wil eten? Met de uitleg dat je dat gezellig vindt en dat je haar best mist als ze zo vaak weg van huis is.
Ik zou dan haar lievelingskostje maken en vragen of ze het gezellig vindt om samen te koken. Iets samen doen, dan kan je ondertussen ook gezellig kletsen.

Ik lees dat ze best snel op kamer wil, maar nog niet echt durft, dus je kan het hebben over wat ze daarvoor nog allemaal echt aan spulletjes nodig heeft, alvast samen een soort van 'uitzet' samenstellen voor wanneer het zover is? Niet om haar het huis uit te 'jagen' maar meer omdat dat haar interesse vermoedelijk heeft, en wat je alvast verzamelt (al is het alleen op een lijstje op de computer) geeft dan meteen wat gespreks onderwerpen (en je kan natuurlijk ook zeggen dat ze wat jou betreft echt nog niet het huis uit hoeft, maar gezellig bij jullie kan blijven) En ik het kader van 'het huis uit gaan' is het natuurlijk ook leuk om haar nog meer dingen te leren koken.

Neem zelf het initiatief

Ik zou wel zelf het initiatief nemen tot een gesprek. Al was het maar omdat je dochter dan voelt dat je belangstelling voor haar hebt. Je terughoudendheid komt weliswaar voort uit de wens om haar de ruimte te gunnen, maar kan toch ook worden uitgelegd als desinteresse. Ik vermoed dat je dochter het toch wel een heel prettig gevoel vindt dat haar moeder belangstelling heeft. Dus ik zou zeker opbellen of aankloppen. En dan het gesprek beginnen op een manier die je op dat moment het handigst lijkt. Mijn eigen dochter bereik ik altijd het best met heel veel eerlijkheid en openheid, dus tegen haar zou ik rechttoe rechtaan vragen: hoe gaat het eigenlijk met je? Maar dat geldt natuurlijk niet voor iedereen.

Schriftelijk?

Hier een uithuizige, eigenwijze zeventienjarige waarbij het soms ook op eieren lopen is, en zeker bij onderwerpen waarbij ze op haar verantwoordelijkheden gewezen wordt de boel al snel ontploft.
Wat ik wel eens doe als de boel toch hoog is opgelopen, of als ik de moed niet heb om een onderwerp aan te snijden, is haar een bericht te sturen via Messenger of zo.
Dan kan ik rustig mijn kant uitleggen, kan zij rustig nadenken over een reactie en kunnen we beiden ook makkelijker uitspreken dat we elkaar toch wel lief vinden☺️. Voor ons werkt t fijn als communicatiemiddel erbij.

Echt gesprek

Wat is je doel van een 'echt' gesprek?

Tsjor

Je hebt praten en praten

voor nu zou ik de communicatie denk ik zoveel mogelijk beperken tot koetjes en kalfjes. Als er maar een band is/blijft. Dus als zij het alleen over make-up kan/wil hebben, prima.
"Als ze praatte, kon ze ons ten minste uitleggen waarom ze bepaalde keuzes maakt." Ik denk dat je daar een verkeerd beeld bij hebt. Dat het geen bewuste keuzes zijn. Dan kan ze ook niet uitleggen waarom ze iets doet. En ik denk dat dat moeten uitleggen ook snel voelt als moeten verantwoorden of verdedigen. En dat wil je niet, want dan is het geen gesprek meer.

Ik denk dat het te maken heeft met de moeilijke spagaat waar ze in zit. Laat met puberen en dus wel al voor de wet volwassen zijn maar tegelijk nog niet de bijpassende verantwoordelijkheden aankunnen. Ik zou denk ik vooral op de achtergrond aanwezig zijn en het vrolijk en gezellig houden, zonder druk.

Wat Tsjor zegt dacht ik ook, ze is wel nog steeds bij jullie, dus er is wel iets goed! Hou je daaraan vast. Ja, het is veel incasseren, wegslikken, tot 10 tellen. Maar ik denk dat het de enige manier is om de communicatie die er nog is in stand te houden. Denk dat je gelijk hebt dat dat veel lastiger wordt als ze het huis uit is. Die ervaring heb ik ook met zoon (we hebben elkaar al 'ontmoet' in mijn draadje over de vriendin van zoon). Zijn vriendin vond in oktober een kamer, maar vond daar alleen slapen 's nachts eng. Dus zoon zou de eerste nacht meegaan. Hij is niet meer teruggekomen. Ja, ze komen hier af en toe eten en ik doe de was (geen wasvoorziening daar), maar ze zijn nagenoeg altijd samen. En dat is ook heel gezellig hoor, meestal. Maar ik mis hem heel erg. En we moeten alle info uit ze trekken, dat is vermoeiend en voelt ook als bemoeien, terwijl het dat natuurlijk niet is.

Wat ik vaak doe is wat hier vaak als tip wordt gegevens aan vaders die hun kinderen minder zien dan ze willen: contact via whatsapp. Luchtig. Hij is gek op auto's, dus zie ik iets bijzonders dan vertel ik dat, liefst met een fotootje. Weet hij dat ik aan hem denk. Van de week heeft hij hier geholpen met een grote klus. Dus dan zorg ik voor een lunch met zijn lievelingseten. Dat soort kleine dingetjes, daarmee laten we zien dat hij er voor ons gewoon nog bij hoort en altijd welkom is. Dus houdt het luchtig, maar laat in je gedrag merken dat je van haar houdt. En zeg dat ook gewoon heel vaak tegen haar. Misschien een enorme open deur, maar het werkt echt en veel mensen vergeten het, of gaan ervan uit dat de ander het wel weet. En dan heb ik het niet over het Amerikaanse 'love you' om iedere andere zin, maar echt gemeend en met aandacht.

Begeleid wonen

Wat is er zo vreselijk aan begeleid wonen vraag ik me af. Volgens mij heeft jouw dochter ook best een hulpvraag, maar vindt ze het lastig deze te formuleren. Ze geeft in ieder geval aan dat ze het moeilijk vindt om het allemaal zelf te doen. Heel normaal voor een meisje van 18, zeker als ze nog jonger overkomt en ADHD heeft. Misschien kan je met haar bespreken wat ze dan moeilijk vindt, waar ze hulp bij zou willen en van wie die hulp moet komen. Kunnen jullie dat bieden of een instantie?
En verder herkenbaar hoor. Dochter hier was ook zo, 2 jaar geleden. Is nu 19, bijna 20 en weer een stuk rustiger en minder uithuizig. Maar ook wij hadden momenten dat we haar nauwelijks zagen en dat er weinig gesprekken waren. Is nu weer meer, ze vindt het zelfs fijn om tegenwoordig samen te wandelen. Ben ik helemaal verbaasd over.

Alvast heel erg bedankt

Heel erg bedankt voor jullie reacties. Hier heb ik echt veel aan. Het is fijn om herkenning te vinden. Maar ik heb ook veel aan jullie vragen. Daardoor beginnen bij mij al wat kwartjes te vallen. Ik voel me nu al een stuk hoopvoller dan op het moment dat ik mijn bericht postte.
Ik ga alles op een rijtje zetten en kom later terug met een uitgebreidere reactie.

Begeleid wonen (voor Tango)

Tango, je vroeg wat er zo vreselijk is aan begeleid wonen (zoals ik in mijn post schreef). Het was vooral de schok dat ze dat wilde. Dat er op zo’n dramatische manier een einde kwam aan ons gezinsleven. Ik dacht een levendig, gezellig gezin te hebben. En dat we het er met (o.a.) een ASS-zoon en een ADHD-dochter prima vanaf brachten. Als je dochter, net 17, dan stantepede uit huis wil en jeugdzorg wordt ingeschakeld, val je opeens in de categorie ‘probleemgezin’. Dat was wat ik er zo verschrikkelijk aan vond. Alsof opeens ons hele gezin en hun hele jeugd waardeloos was geweest.

Begeleid wonen op zich lijkt me best nuttig, gezien haar ADHD. (Al hoor ik er ook wel negatieve verhalen over). Zelf wil dochter op dit moment geen hulp aannemen – en het contact met jeugdzorg is na haar 18e stopgezet. Het is in corona-tijd ook niet makkelijk, dus ik leg er nu geen enkele druk op.

Verder heel fijn te lezen dat je dingen van je eigen dochter herkent en dat het nu weer veel beter gaat! Dat geeft moed.

Echt gesprek/Praten en Praten

Voor Tjsor en Pollewop,
Tsjor, jouw vraag “Wat is je doel van een ‘echt’ gesprek, was een goede trigger voor mij om dat te onderzoeken. Zeker in combinatie met wat Pollewop schreef in haar post ‘‘je hebt praten en praten’.

Dat maakte echt wat los en ik besef dat mijn verwachtingen veel te hoog gegrepen zijn. Dat ik zoek naar verstandige verklaringen voor haar gedrag/keuzes en stiekem zelfs hoop op excuses. Terwijl Pollewop schrijft, dat wat mijn dochter doet waarschijnlijk geen bewuste keuzes zijn, die ze al helemaal niet makkelijk kan uitleggen, laat staan verantwoorden of verdedigen.

Met die insteek kan ik denk ik gesprekken over koetjes en kalfjes veel beter aan. Dat zal niet altijd zo makkelijk zijn. Soms ben ik zo boos en teleurgesteld en ben ik al die geheimzinnigheid zat en wil ik dáár over praten en niet over koetjes en kalfjes. Maar zoals Pollewop schrijft: “Als er maar een band is/blijft. Dus als zij het alleen over make-up kan/wil hebben, prima.”

Toevallig hadden dochter en ik vanochtend ook zo’n luchtig gesprek (over huisdieren in dit geval) – en ik merkte dat zij daar blij van werd. En ikzelf ook, vooral door haar vrolijke houding. Normaal had ik na haar vertrek gedacht: “En weg is ze weer. Dit ging weer helemaal nergens over.” Nu ben ik tevreden met de positieve stemming die eruit voortkwam.

Zelf initiatief nemen/Schriftelijk

Voor Lou en Knor

Lou scheef: “Ik zou wel zelf het initiatief nemen tot een gesprek. Al was het maar omdat je dochter dan voelt dat je belangstelling voor haar hebt.”

Ja, hier heb je heel erg gelijk in. Fijn om dit zo te lezen, want eigenlijk herken ik dit ook wel bij haar. De meeste keren dat ik belde, appte of aanklopte, reageerde ze positief. En ook waren er kleine signaaltjes, waaruit ik kan opmaken dat ze voorzichtig contact met me zocht. Bij voorbeeld door over muziek of make-up te praten. Een kleine stap in mijn richting, waarna ik haar dan eigenlijk weer afwees door dat onzinnig te vinden. Lesje geleerd.
Goed voornemen: ik ga wél die drempel over en blijf zelf het initiatief nemen tot voorzichtig contact. En ik besef dat ‘small talk’ een goede begin is op weg naar beter.

Knor tipte schriftelijk contact, via bijv. Messenger.
Eigenlijk haat ik dat, contact via Whatsapp (in ons geval). Toch heb je wel gelijk, juist door de afstand en de tijd om na te denken, is het soms juist wel een goed middel. We hebben het af en toe wel gedaan en tot op zekere hoogte werkte het wel.. Dus, deze komt ook weer op het lijstje van ‘pogingen om voorzichtig contact te maken’

Samen eten, samen koken

Reactie op post van Jasmijn:
Jasmijn gaf de tip om af te spreken dat ze één of twee dagen wel thuis eet, en dan eventueel samen te koken
Goede tip, maar dit hebben we al eens vergeefs geprobeerd. (Herinner ik me, pas nu ij dit schrijft). Een half jaar geleden ofzo. Na één of twee weken weer voorbij. Ze wil geen enkele verplichting. Ik dacht dat dit alleen voor thuis gold, maar ik kreeg laatst mee dat ze ook bij haar vrienden zomaar ‘verdwijnt’ als het haar niet meer bevalt. Daarom is het denk ik nog te vroeg om dit van haar te vragen. Hopelijk doet ze het geleidelijk wat vaker spontaan.

Samen vaker koken, zodat ze dat beter leert en er contact is, was ook een op zich goede tip. Míj lijkt dit hartstikke leuk. We hebben zelfs al maanden geleden afgesproken om samen een cake te bakken. Correctie: ik heb háár gevraagd om samen een cake te bakken en zij zei: Oh, oke. Het meest simpele kant-en-klaarpakket staat te verstoffen in de kast. (Ze heeft wel wietcake gebakken met haar vrienden, telt dat ook als ‘leren koken?”)

Een ander idee van Jasmijn was om samen haar vertrek uit huis voor te bereiden, bijv. door een lijst met spullen op te stellen. Op zich heel leuk en zinvol. Maar wanneer moeten we dit doen als ze nooit thuis is? Een dagdeel officieel inplannen zou wel kunnen. Wel vrees ik dat dit dan een te zwaar, confronterend onderwerp is – gezien de moeizame situatie. Dochter heeft me wel gevraagd haar te helpen hoe ze zich voor een woning in moet schrijven. Net voordat ze richting buitendeur rende en er niet meer op is teruggekomen.

Voor Shosha, met vergelijkbare communicatieproblemen

Heel herkenbaar wat je over je zoon vertelt. De vraag over de online les! Een heel normale vraag, maar er kan zoveel lading achter zitten. Daardoor denk je als moeder wel 10 keer na voor je nog eens zoiets vraagt, hoe je het verwoord en hoe je stem daarbij klinkt. Terwijl je toch graag wilt weten of het lekker loopt. Hier thuis liepen gesprekken na dit soort onschuldige vragen wel eens uit op het kapot smijten van dure spullen door dochter. Nu is ze kalmer, maar antwoordt ze hooguit met “goed”, of “ging wel” en voel ik dat verder vragen kansloos is.

Qua ‘hulpverlening’ heb ik me net als jij ook teruggetrokken. Een advies opgedaan op dit forum en bij een therapeut bij wie ik hulp voor mezelf zocht. Dat terugtrekken was wel een goede keuze. Ik heb het idee losgelaten dat ik haar moet ‘redden’. Helaas is de verdere hulpverlening ook niet op gang gekomen/gestopt (corona en dochter wil geen hulp). Toch laat ik het maar even gaan zoals het gaat. Maar af en toe voel ik me enorm schuldig en schiet ik in paniek door het gebrek aan contact met haar en ben ik bang dat alles fout afloopt.

Samen leuke dingen doen. Ja, wij wáren zo’n moeder-dochter stel dat graag samen op stap ging! Zelfs zo dat ik dacht: moet je je niet wat meer tegen mij afzetten? Be careful what you wish for, want toen werd ik er in één keer uitgeknikkerd. Maar ik merk dat dochter er toch weer een beetje voor lijkt open te staan. Zolang ik het initiatief neem. Dus, ik ga de stap over de drempel zetten. Gewoon samen een film kijken op de bank zou al wat zijn.

Nieuwe gezamenlijke 'gespreksonderwerpen' zoeken

met een van de kinderen (oké, dat is er - nu, is wel anders geweest - nou net eentje zonder noemenswaardige problemen) heb ik de hobby dierenfilmpjes kijken. Kind verzameld een hoop grappige filmpjes, en die kijken we samen. Hebben we allebei na verloop van tijd echt vreselijk de slappe lach, heerlijk! Al is de communicatie daar maar toe beperkt, de positiviteit ervan is het belangrijkst. Zou dat ook iets voor jullie zijn? Samen lachen is zo belangrijk! Dan komen die 'zwaardere' gesprekken op een dag vanzelf wel. En zijn ze zo wie zo wat minder beladen.
Samen make-up video's kijken kan natuurlijk ook. Of bakfilmpjes, en dan samen iets uitproberen. Man en zoon kijken samen alle mogelijke autoreviews. En pre-corona gingen ze ook samen zomaar proefritten maken. Gewoon omdat ze dat leuk vinden. Zoek liefst iets wat jullie gezamenlijk hebben, maar in ieder geval iets wat haar boeit, en dat je kan gebruiken in het dagelijks leven. Dan hou je in ieder geval dat ontspannen contact in stand.

Knap trouwens dat je meteen toch een stap kan zetten hiermee voor jezelf!

Mooi

#20. Je hebt inderdaad heel hoge verwachtingen. En die zitten je dwars. Aan de ene kant omdat ze verhinderen wat er is, wat toch wel een beetje gewoon, alledaags is, met herkenbare beslommeringen. Aan de andere kant verhinderde het je ook om wat mogelijk problematisch is onder ogen te zien. Het verhaal over begeleid kamerwonen vind ik daar een voorbeeld van. Je eigen ideaalbeeld verhinderde om het voor je dochter en jou een beetje beter te maken.
Ik ben blij met wat ik lees in #20, het lijkt alsof je nu echt op andere punten focust en dat lijk mij prima.

Tsjor

Pollewop, je zoon

Nog even over je zoon. Ja, ik herinner me dat draadje. Je zoons vriendin heeft ook zo'n heftige vorm van ADHD toch?
Wat rot voor je dat je zoon nu eigenlijk zomaar op eens uit huis is vertrokken. Die stap had wat geleidelijker en rustiger mogen zijn, dan had je er aan kunnen wennen. Voor ons als ouders is het een enorm kloof - opeens stopt hun leven als kind in jou gezin. Voor hen lijkt het heel gemakkelijk te gaan...
En dan maakt de aanwezigheid van de vriendin ook nog dat je hem eigenlijk nooit meer voor jezelf hebt. Ik kan me voorstellen dat je hem mist en het gevoel hebt dat je info uit hem moet trekken.

Toevallig had ik daarover een gesprek met mijn eigen zoon. Dat ik nu pas besef hoe jammer het is dat ik toen ik uit huis ging (meteen samenwonen), eigenlijk nooit meer in mijn eentje naar mijn ouders ging. Nooit meer iets met mijn moeder ondernam. Onze band was op dat moment nogal oppervlakkig en is dat daarna eigenlijk altijd gebleven. We konden goed met elkaar overweg, maar het contact ging nooit de diepte in. Zij probeerde dat zelf ook niet. Misschien vond ze het wel prima zo, maar misschien had ze (net als ik zelf nu) ook moeite om de drempel over te stappen in mijn richting.

Wilmama

Ach, rot, dat is het nou ook weer niet. Het lijkt heel goed te gaan met ze, en ook met zijn school. Dus daar zijn we heel blij mee. We hadden eerlijk gezegd niet gedacht dat hij het op zichzelf zo goed zou doen, dus we zijn echt wel trots op hem. We hebben de spoedcursus loslaten gehad, en die met succes afgerond .
We hebben met zoon altijd een goede band gehad en die is er nog steeds, al moeten we er wat meer moeite voor doen. We hebben het er ook gewoon over met hem (en zijn vriendin), dat we hem missen en dat wij als ouders flink (hebben) moeten schakelen. Dat begrijpt hij ook prima. Ook dat we hem graag eens alleen zien. Maar we laten het aan hem over om dat wel of niet te doen. Het komt vanzelf wel denken wij, als hij er behoefte aan heeft.
Ik ben zelf op een nare manier het huis uit gegaan, het contact met mijn moeder was toen al (zeer) slecht. Dat is sinds ik zelf kinderen heb wel steeds wat beter geworden gelukkig, maar vooral omdat ik veel incasseer en accepteer.

Met de vriendin van zoon zijn weer/nog steeds problemen, maar omdat ze niet meer bij ons woont maken we dat veel minder intens mee. Ze weten dat we altijd willen helpen, dat ze altijd met alles bij ons terecht kunnen, maar dat het initiatief bij hun zelf ligt.

Jaa

Hier ook zo'n zoon. Het feit dat vader steeds "grappige" opmerkingen maakte over zijn luiheid hielp ook niet. Nu was er vanmorgen zowaar een gesprekje, net nadat ik de moed helemaal had opgegeven. Hij had wel willen praten maar voelde zich te rot, en al dat geduw en getrek hielp ook niet. Ik zal proberen er niet bovenop te springen als hij straks weer thuis is. Lastig!

Herkenbaar

Ik lees graag mee.
Hier ook een zoon, pas gediagnosticeerd met ADD, die nogal uithuizig is en waarmee de communicatie niet altijd goed loopt de afgelopen maanden. Blowen speelt hier ook. Hij leek een tijd wel op de vlucht.

Zo herkenbaar ook, dat gesprek uit de weg gaan: ik denk omdat bijna ieder onderwerp hem confronteerde met wat hem niet goed lukte. Op een gegeven moment was hij zo weinig thuis dat we nog meer geneigd waren om noodzakelijke regeldingen met hem te bespreken op de schaarse momenten dat we hem zagen. Dat maakte het nog erger, maar sommige dingen waren te belangrijk om te laten liggen.

Ook hier helpt het om dat gewoon niet of zo min mogelijk te doen, vooral luchtige gezellige onderwerpen te kiezen en regeldingetjes vooral heel kort en bondig via whatsapp te communiceren. Bij teveel informatie haakte hij ook af, dus ik moet echt kiezen: wat zeg ik wel en wat niet. En alles wat als verwijt opgevat kan worden: anders formuleren of niet zeggen.

Ik kies er dus voor om heel veel te laten, niet naar school te vragen bijvoorbeeld. Vooral op dingen ingaan die hij leuk en interessant vindt. Af en toe wat lekkers bij hem op de kamer brengen. Zijn favoriete eten maken. En wat hier goed helpt: vrienden van hem mee laten eten (nu met Corona iets selectiever). Dan is hij sociaal en hebben we echt contact. Voordeel is dat we zijn vriendengroep inmiddels goed kennen daardoor.

Zijn vader vind het ook moeilijk om zijn verwachtingen te temperen, en dat zie je direct terug. Zoon vertelt hem nog minder. Dus ik vind het heel knap, Wilmama, dat je ziet dat daar terrein te winnen is: blij zijn met kleine, luchtige momentjes.

Het is moeilijk hoor, maar ik probeer vooral de relatie goed te houden. Pick your battles 3.0, zeg maar, en met kleine stapjes tevreden zijn.

Fijn om te lezen dat anderen dezelfde ervaring hebben, en opvallend dat dit dus best vaak speelt bij jongeren met ADHD/ autisme. Wat is dit toch een fijn forum!

Goede tips

Ik voel me ook vaak tekort schieten in de communicatie met mijn dochters. Maar ik heb inderdaad de neiging om zware onderwerpen aan te snijden, en daar zitten ze helemaal niet op te wachten.
Van vroeger herinner ik me de pijn in mijn buik als mijn moeder weer iets aanroerde waar ik het niet over wilde hebben omdat het ook niet helemaal naar mijn wens liep, en dan duwde ze door want "je ziet toch zelf ook wel dat" of "maar kind, je zal toch".
En ik doe dat inderdaad bij mijn kinderen ook wel eens, en dan proberen ze weg te duiken.
De tip die ik van deze draad meeneem: niet doen. Gewoon niet doen. Lekker over gezellige dingen praten, het leuk houden, vertellen over wat ik gedaan heb en meegemaakt, maar geen zware dingen. Als er iets is dan komen ze wel. Maar dan hoeven ze niet steeds op hun hoede te zijn of ik ineens vervelende dingen ga bespreken.

Fijne koetjes en kalfjes

Ik heb goed nieuws. Ik heb de afgelopen dagen echt geprobeerd op een luchtige manier contact te leggen. Dat lukte behoorlijk. Ik voel me daar fijn bij en ik merk dat het op dochter ook een positief effect heeft. We zijn weer een stuk aardiger en opener tegen elkaar. Ze komt wat vaker in mijn buurt. Ik slaag er vaker in op een aardige manier mee te praten over koetjes en kalfjes. Als vanzelf gaan de gesprekken daardoor na een tijdje ook over meer persoonlijke onderwerpen. Zoals wat ze overdag doet, met wie ze omgaat, hoe ze tegen bepaalde zaken aankijkt.

Als ik een onderwerp wil aankaarten maar bang ben voor haar reactie, begin ik over een onderwerp dat ‘er naast ligt’. Dan voel ik snel aan haar reactie of ze wel of niet die kant op wil in het gesprek. Zo niet, dan zet ik niet door.

Bij mezelf merk ik dat ik liever overdag met haar praat dan ’s avonds. Als ze thuis is voor ik in bed ligt, praat ik wel even vriendelijk met haar maar hou ik het kort. Ze komt soms wel even bij me zitten, en dan kijken we bij voorbeeld nog even tv. Dát ze af en toe wat vroeger thuiskomt, is al heel wat. Als we daarna allebei in een prettige stemming naar bed gaan, verloopt het contact de volgende dag ook beter.

Hoe dan ook, ik denk dat we op de goede weg zijn. En dat dit vooral lukte doordat ik mijn houding naar haar heb veranderd.